1 september gaat het (weer) gebeuren; de reünie van Multi Function Computers, de company die ik na de fusie met Minihouse, ruim 36 jaar geleden, heb verlaten. Maar nauwe banden zijn altijd gebleven. Voorbeeld?
Van dit zaalvoetbalteam van een kleine 40 (!) jaar geleden geven 5 van de 6 spelers die dag acte de présence. Dat doet nog eens deugd. Aan de flipside de elf collega’s/makkers die we sindsdien hebben verloren. ‘The circle of life’, dat klopt, desondanks denk je toch terug aan al die energieke jonge mensen die indertijd het spits afbeten in automatiseringsland. Met een MF museum opzetje zullen we hen terugzien bij al die evenementen die we zo intens met elkaar beleefd hebben. We zullen een toast op hen uitbrengen én het leven! ‘Den koning van Hispanje heb ik altijd geëerd’, ging in de nacht van donderdag op vrijdag wel wat te letterlijk op toen Van der Gragt het elftal van Spanje daadwerkelijk een handje hielp. Ik had de wekker om 2.45 laten schallen, zodat ik wakker zou zijn bij het eerste fluitsignaal om 3.00. Ja, het is echt zo’n tijdstip dat je denkt ‘neem ik er nog een, of toch maar een bakkie leut’. Maar toen ze die penalty veroorzaakte dacht ik ‘had ik er toch maar een genomen’. Maar goed, met een schitterend doelpunt bracht ze alles weer in juiste banen. Verlengen. M’n ogen gaan branden. Tot een penalty shoot out kwam het niet, ook omdat Beerensteyn ‘weigerde’ een tweetal geweldige kansen te verzilveren. Ja, Spanje was de betere ploeg, maar cadeautjes moet je uitpakken. In ieder geval toch genoten van de leeuwinnen en met name van onze formidabele KeepSter Van Domselaar:
Alvorens ons onder te dompelen in de Ex’pression saga, even aandacht voor een stukje uit MT/Sprout:
Google en Universal Music bespreken de mogelijkheid om de melodieën en stemmen van artiesten te licentiëren, schrijft Financial Times. Zo kunnen platenlabels geld eisen als mensen met behulp van kunstmatige intelligentie zelf liedjes maken met de stemmen of hits van bekende artiesten – iets wat nu al gebeurt, en waar de muziekindustrie zich zorgen over maakt. Het YouTubeaccount There I Ruined It heeft al tientallen van dit soort video’s gemaakt. Check bijvoorbeeld Johnny Cash die postuum de Aquahit Barbie Girl zingt op de melodie van Folsom Prison Blues.
Onwaarschijnlijk toch?! Echter, ook beangstigend. Maar nu, ‘back in time…….’’!
Vervolg van woensdag 09-08-23
Nadat ik enthousiast de plannen inzake Ex’pression heb uitgelegd, springt Ed er als het ware bovenop: “exactly the kind of company I’d like to work for.”
Ik leg hem uit dat we nog in opbouw zijn, maar dat ik zijn CV tegemoet zie. Of ik even mee kan lopen om het gelijk mee te nemen, ze wonen namelijk in hetzelfde blok als ik. 10 minuten kunnen er nog wel vanaf voordat ik op weg ga naar Oakland Airport, dus dat doe ik. Binnen gekomen valt mijn blik op een portret van Ed en diens ‘room mate’ Jay.
Ed Niskanen zittend, staand Jay Hooker
Hey, welcome to San Francisco, city of love! “No drinks, gotta go, we’ll talk,” haast ik me naar de Van met Ed’s CV in een dikke envelop. Wie weet?! Oakland Airport: even over half een ‘s middags komt Eric vermoeid, maar verheugd, op me af. Na alle gebeurtenissen een emotioneel iets waar ik niet 1-2-3 mee om weet te gaan. Hij vertelt honderduit over de trip, maar ook dat er een heel leuke stewardess bij was. Het mannetje in hem ontwaakt! Of heb ik dat met al mijn gereis gemist? In ieder geval vindt hij de groene Van geweldig. Naar het appartement rijdend wijs ik hem het Oakland A’s stadion aan, maar ook het ‘home’ van de matig presterende Golden State Warriors, hét basketbal team van de Bay Area. Bij het appartement aangekomen is hij bijna ingedut, maar dat weet ik te voorkomen. Terwijl Eric zich opfrist en zijn (Gary’s) slaapkamer op orde brengt, begin ik alvast aan mijn weekly update. Ik besluit simpel te beginnen, dus niet met het vuurwerk rondom de Planning Commission en de aanvaring met Dawn Cardi. Daar slaap ik nog een nachtje over.
Eric komt opgefrist uit de badkamer en ik laat hem kennis maken met Joey, de stiefzoon van Duke Zaffery. Joey is niet veel ouder dan Eric, maar heeft zijn rijbewijs en dient momenteel als manusje van alles; boodschappen hier, boodschappen daar. Ze noemen dat hier een ‘Gofor’. Oftewel luisterend naar alle opdrachten die beginnen met ‘go for…..’. Geestig. Die twee zijn even onder de pannen, en morgen gaan we naar een KMEL Jam concert in het Shoreline Amphitheater in Mountain View. Hip hop en R&B, niet slecht. Okay, nu even een omschrijving van het hoe en wat van de Planning Commission:
Nu ik het geschreven heb, komt als het ware de knoop in mijn maag weer terug. Nu het geval Dawn Cardi. Ik wil duidelijk maken dat ze de advocaat van Eckart is en dat het mijn taak is om alles in goede banen te leiden. Kortom; ik wens niet door haar bekritiseerd te worden, dat laat ze maar aan Eckart over. Daarnaast dient ze te beseffen dat wanneer er geen gebouw is, de school er op zeker niet komt. Vervolgens haal ik de volgende quote aan om de zaak duidelijk te maken: ‘Vraag een advocaat of accountant nimmer om zakelijk advies. Ze zijn getraind om problemen te vinden, niet de oplossingen’.
Ik begrijp dat ik nu op dun ijs ben, maar de andere kant van de medaille is dat wanneer we hierheen verhuizen het duidelijk moet zijn hoe de verhoudingen liggen. Het gegeven dat ik eraan toegevoegd heb Dawn te respecteren zal goed doen, maar voordat deze zaak geklaard is annuleer ik de conference call van dinsdagmorgen met Dawn en Frans. Ik heb trouwens genoeg van die ‘pak slaag’ sessies. Het goede nieuws bewaar ik voor de afsluiting:
Namelijk het goede nieuws dat we vrijdagmiddag van het bureau kregen: de licentie is goedgekeurd en halverwege volgende week in ons bezit. Inderdaad, wie een weddenschap af zou hebben gesloten dat de schoollicentie van het bureau eerder zou komen dan de gebruiksvergunning, zou een klauw met geld gewonnen hebben. Tevens de aandachtspunten voor Eckarts bezoek, beginnend 18 september. ‘Het applaus zien we graag tegemoet’, maar deze ietwat sarcastische zin verwijder ik even snel als geschreven. Tevreden rijden Eric en ik zaterdagmiddag naar Mountain View om het KMEL Jam spektakel mee te maken. Na wat rondgerij zien we toch nog kans de Van een beetje opvallend te parkeren. Goede PR! De VIP-kaarten brengen ons naadloos naar onze KMEL dame: Jennifer Louie. Ze ontvangt ons met veel égards en laat ons weten dat Mariah Carey ieder moment verwacht wordt. Eigenlijk is ze de enige die we echt kennen van de artiesten line-up. Ook moet me van het hart dat ik voor het eerst voel hoe het is een minderheid te zijn; we zijn blanke pitjes in een in hoge mate donker getinte menigte. Niet beangstigend, maar een echte gewaarwording. Eric vindt het allemaal geweldig en schijnt niets te merken. Ondanks dat het niet mag, lukt het me toch nog in het geniep een plaatje te bemachtigen van Mariah Carey tijdens haar optreden:
Een uurtje later houden we het voor gezien en karren we via de 101 weer terug naar Emeryville. Ook daar is onderweg heel wat over te vertellen. Geboorteplaatsen van alle groten van de techindustrie in Palo Alto, Menlo Park, Redwood City enzovoort. Uiteraard vallen namen als Apple en de terugkeer van Steve Jobs, Hewlett Packard en de garage waarin ze begonnen zijn, Oracle en wat van dies meer zij. De tijd vliegt voorbij, evenals het weekend. Klaarblijkelijk heeft Gary, zonder mij erbij betrokken te hebben, een brief naar Eckart gestuurd over de hele situatie. 1 september reageert Eckart namelijk met een e-mail. Gary gelooft dat zonder Dawn’s ondersteuning Ex’pression niet zou bestaan. Nou, nou, bedenk ik me, en dat na al die ‘bitch’ uitlatingen. Gary kiest dus eieren voor zijn geld. Maar ook stelt hij dat hij van mij houdt, en dat hij de mening is toegedaan dat Ex’pression in z’n huidige vorm niet zou bestaan zonder mijn inbreng. Eckart gaat deze twee regels kopiëren en naar Dawn sturen, maar ook met de boodschap dat tot nader order er geen contact gezocht dient te worden met Gary en mij, Hetgeen andersom ook geldt. Eerst wil hij met ons individueel praten voordat we gezamenlijk weer communiceren. Eckart neemt eventuele consequenties voor zijn rekening. Je leest op afstand de bezorgdheid van z’n gezicht af:
Eckart sluit af met ‘very big hugs and kisses’. Voorwaar, niet misselijk. Uiteraard zijn we zeer benieuwd naar het vervolg. Wel kijk ik Gary vragend aan: “why the hell, didn’t you tell me?” barst ik uit.
Wordt vervolgd woensdag 16-08-23
