Vervolg van zaterdag 12-08-23
Dan is Gary op z’n best: “c’mon Pete, you never would have allowed me to praise you.” Hij heeft een punt, waarschijnlijk had ik inderdaad gevonden dat het aan mij gerichte compliment een beetje te veel van het goede was. Maar, ik moet er wel om lachen: “c’mon mofo,” doe ik lekker straattalig mee, “let’s have a drink before we meet Hope Spadora.” We knopen er maar gelijk een lunch tegenaan in ons ‘eigen’ Townhouse. Ook daar roeren ze de trom ter ondersteuning van Ex’pression’s plannen! De bijeenkomst met Hope Spadora is uiterst bemoedigend, Sybase staat 100% achter ons en zullen ook fysiek aanwezig zijn en steun geven bij de vastgestelde vergadering van de Planning Commission op 24 september. Helaas kon het niet eerder omdat we op aanraden van City Manager John Flores eerst een-op-een gaan praten met drie leden van de Planning Commission. Wettelijk maximum, meer mag niet, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om onze plannen in detail uiteen te leggen. En ze ook te overrompelen met onze kennis en dito enthousiasme, en niet te vergeten de voordelen voor de Emeryville gemeenschap! Woensdag 2 september beginnen we eindelijk met de verhuizing naar ons eigen gebouw. Weer zo’n dag van opwinding, een echte mijlpaal. Tot Joey komt aanlopen met Eric, en van verre luidkeels roept dat hij een e-mail van Eckart voor me heeft. Iets in me schreeuwt dat ik vandaag alleen behoefte heb aan goed nieuws. Komt dat ook? Ik wil niet zeggen dat ik de e-mail uit de handen van Joey ruk, maar het komt er wel op neer. Twee pagina’s, helemaal volgeschreven. “Wow,” mompel ik. Joey en Eric blijven nieuwsgierig mijn reactie afwachten, maar ik wuif ze ongeduldig naar de andere kant van het gebouw, uit mijn zicht. Eckart begint met de verklaring dat wanneer mensen binnen zijn organisatie met elkaar knokken, hij sterk de mening is toegedaan dat het niet alleen zijn probleem is, maar ook zijn fout. “Nou, nou,” breng ik uit, dat had ik niet verwacht. Ik raas door de woorden heen en sla flarden op als ‘gebrek aan duidelijkheid’, ‘conflicterende situaties’, ‘beslissingen nemen’, enzovoort. Eckart neemt de verantwoordelijkheid op zich over dit gebrek aan duidelijkheid. Noem het maar luiheid van mij, zo stelt hij, om nooit met het team samen te hebben gezeten om de rollen en verantwoordelijkheden te bepalen. Klagerig plagerig stelt Eckart dat hij, Koning Dyslexie, nu de prijs moet betalen door thuis met één vinger zo’n lange e-mail te moeten schrijven.
Terwijl ik rap door de regels heenga, is het eerste dat me opvalt de wijze waarop de sluwe vos iedereen op z’n plek zet, en gelijktijdig even demonstreert hoe hijzelf zaken doet. Dawn wordt nogmaals officieel vermeld als algemeen raadsvrouw voor zijn investeringsvehikel Ex’tent, vooral ook, voegt hij er fijntjes aan toe, vanwege haar met advocaten overspoelde land. ‘Dat is natuurlijk vanuit mijn standpunt bekeken’, zo stelt hij, ‘een Nederlander die in z’n eigen land een miljarden bedrijf bestiert zonder amper een advocaat nodig te hebben’. Voor mijn geestesoog zie ik Eckart al vergenoegd achterover leunen. Het nog even aandikkend, stelt hij in Nederland meer dan 50 kantoren gehuurd te hebben zonder ooit een advocaat erbij betrokken te hebben. Gary, die inmiddels naast me staat, mompelt sarcastisch: “what a giant of a man!” Dawn, die klaarblijkelijk geklaagd heeft bij Eckart over het gegeven dat Gary en ik haar rekeningen wat aan de hoge kant vinden, wordt ook nog even op haar nummer gezet. ‘Tussen haakjes, Dawn’, zo begint hij, ‘ik was degene die in eerste instantie opmerkte hoe gigantisch de juridische rekening aan het oplopen was, en niet Gary of Peter’. Gary en ik zeggen praktisch simultaan: “put it in your pipe and smoke it, Dawn.” Veel gebezigd de laatste tijd, het equivalent van het Nederlandse ‘die kun je mooi in je zak steken’. Daarna gaat Eckart over tot verdeling van de rollen en geeft hij mij als interim CEO zowaar veel vrijheid. Uiteraard dienen juridische zaken met Dawn doorgenomen te worden. Dat lijkt me geen probleem. Eckart besluit zijn opstel met de zin dat hij zich min of meer ziet als de vader wiens kinderen aan het vechten zijn, kinderen die hij liefheeft. “All you need is LOVE” schrijft hij enigszins ‘over the top’ ter afscheid. In de ‘rollercoaster’ waarin we nu zitten is het voor Gary en mij de normaalste zaak van de wereld om elkaar emotioneel quasi wenend in de armen te vallen. De enige manier om bij zinnen te blijven! We weten dat hiermee te werken valt, waarbij alles wat we nu doen gericht moet zijn op het binnentrekken van de gebruiksvergunning van het gebouw. 24 september wordt erop of eronder, dat beseffen we ons meer dan ooit! Baldadig besluiten we om de ‘fun’ geheim agent foto, die we een aantal weken geleden in San Francisco hebben gemaakt, op te blazen tot posterformaat en in de entree van de lobby te hangen:
Hikkend van de lach gaan we ‘back to reality’, het was goed om even de spanning van ons af te schudden. Terug naar de werkelijkheid betekent de komende dagen bijeenkomsten met de architect, offertebesprekingen met de aannemers en sowieso afspraken met onze onderverhuurder SendMail. Niet te vergeten de afspraken die we met de diverse leden van de Planning Commission moeten maken om het proces onderweg naar 24 september te oliën. In ieder geval lossen we het parkeerprobleem op wanneer we de huurovereenkomst met SendMail inkorten, dat levert ons 55 parkeerplekken op. Maar vandaag verhuizen we naar ons nieuwe gebouw, en ook Eric zal daar onder supervisie van Joey behulpzaam bij zijn. Craig Deonik heeft tijdelijk 8 telefoonlijnen geregeld en met het vele meubilair dat Sybase heeft achtergelaten komen we voorlopig goed uit. Heerlijk! Tussen de afspraken door ontruimen we ons kantoortje in Doyle Street en voelen ons aan het eind van de dag super gemotiveerd, maar ook wat stijfjes. Zaterdag ga ik met Eric naar het Sausalito Film Festival, lekker ontspannen in een zonovergoten entourage. Een echte vader-zoondag. Zondag laat ik Eric genoeglijk uitslapen en wandel naar ons kantoor aan de overkant om mijn Weekly Update te produceren. Comfortabel in mijn eigen kantoor, waar ik al het een en ander ter onderbreking van het vele wit aan de muur getimmerd heb.
Het uitschrijven van een check, normaal in de USA!
Ik besluit een sterk dramatisch opening statement maken. Een soort van Rocky in de gelijknamige boksfilm. Waar ik mee wil beginnen in het Engels, schrijf ik voor mezelf eerst in het Nederlands op: ‘We stonden in de rode hoek, onder de gordel geslagen, en keken de scheidsrechter vol ongeloof aan. We schudden ons hoofd en gingen door met de wedstrijd, een wedstrijd die Ex’pression erkenning zal brengen en uiteindelijk de overwinning’. Bluf? Zekerheid heb je nooit, maar mocht het niet uitkomen, dan zal dat wel als zodanig beschouwd worden, en ik weet wie als eerste met de bijl klaar zal staan.
Wow, dat ziet er op papier krachtig uit! Ik moet zeggen dat er weer eens een liedje in me opwelt, wanneer ik dit zo teruglees: ‘I’ve got a tiger by the tail’ van Buck Owens. En hoe die tijger heet, dat weet ik ook! Het verheugt me tevens om te melden dat we in principe een overeenkomst hebben met CIC, de door John Storyk aanbevolen kwaliteitsaannemer. Tevreden sluit ik de computer af en begeef me terug naar het appartement, waar ik een geeuwende Eric aantref. Hij heeft het meer dan naar z’n zin, meldt hij. Dat doet goed. We rommelen door de dag heen en halen om half vijf Pete Bandstra en z’n vrouw op bij de Holiday Inn. Pete is overgekomen uit Florida en is de beoogde Digital Visual Media Director. Ze hebben de afgelopen dagen de omgeving afgestruind om een goede woonplek te vinden, en nu gaan we ons opmaken voor een van Gary’s fameuze BBQ diners in Walnut Creek. Ze zijn onder de indruk van zowel Ex’pression’s potentie als de Californische energie. Uiteraard ouderwets gezellig als altijd bij Gary en Debbie, terwijl zijn kleine jongens zich geïnteresseerd met Eric bemoeien. Na een avond waar toekomst geschilderd wordt, rijden we terug naar Emeryville en leveren de Bandstra’s bij hun hotel af. Een nieuwe week wacht ons. Dat is te zeggen, het is Labor Day, een van die weinige vrije dagen in Amerika. Na mijn ontbijtsessie met de Bandstra’s, die nog steeds zeer geïnteresseerd zijn, breng ik Eric naar Oakland Airport. Na hem geholpen te hebben bij het inchecken, kijken we elkaar goed in de ogen en weten dat het een waardevolle anderhalve week was. Met een kus nemen we afscheid. Enigszins beteuterd rij ik terug naar kantoor om nog wat administratieve noodzakelijkheden te verrichten. De dinsdag wordt gevuld met zoveel meetings dat ik smacht naar de vlucht morgen naar huis. Onze managementteam meeting loopt uit en wordt verder uitgesteld naar vijf uur vanwege een bouwvergadering, met daarnaast nog een tiental telefoontjes ter verhoging van de feestvreugde. Voordat ik de gang naar vlucht 801 van Martinair kan maken nog een vergadering over de status van airconditioning, en met de aannemer over de te hoge offerte. Ik kan mijn geluk niet op wanneer mijn hoofd het kussentje raakt in Star Class. Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.
Wordt vervolgd zaterdag 19-08-23
