Ja, het grootste nieuws van de afgelopen week was voor ons het bericht dat Kaj voor een toer van twee weken uitgezonden is naar Oregon om lokale ondersteuning te geven bij het bestrijden van bosbranden. Dinsdag vertrokken ze met hun trucks voor de ruim 20 uur durende rit naar Eugene:
En ja, ze zijn voorbereid, goed getraind, onderdeel van een uitgebalanceerd team, maar ondanks zijn 31 jaar……ons kind. Dus zal je je te allen tijde zorgen blijven maken. Uiteindelijk zie je hem het liefst in deze rol (mama’s favoriete foto):
Maar ja, mensen zijn natuurlijk belangrijker. ‘Go Kaj, go like the wind’! Inmiddels is Ivar zich in Tsjechië aan het voorbereiden op een huwelijksvoltrekking (niet de zijne). Al speechend verbindt hij zijn vrienden in de echt. Geboren in Praag, oftewel de ‘Gouden Stad’. Goed gebekt als hij is, kan je dat wel aan Ivar overlaten. Zie maar:
Dat stel wordt heel gelukkig. Op hetzelfde moment pakken Bo-Peter en Tiphanie in San Francisco hun spullen in ter verscheping naar Nederland, waar zij na hun 6 maaanden durende toer door Azië neer zullen strijken. Het wordt Amsterdam. En of dat niet genoeg is, bereiden Rick en Liesbeth minutieus hun weids gepubliceerde huwelijk op 29 december voor. Ik moet zeggen dat het ons af en toe duizelt. Maar ja, wat wil je met ouders, wij dus, die zo’n 20 jaar in drie verschillende landen buiten Nederland gewoond hebben! Moving on; 1 september ligt nu om de hoek, de reünie der Multi Function getrouwen. Onderweg moesten we helaas constateren dat inmiddels 14 oud collega’s het tijdige met het eeuwige verwisseld hebben. Maar ook was er de zoon van een beminde, te vroeg overleden collega, softwaremanager Wim Lakerveld, die al googelend op de reünie stootte. Hij stuurde me een InMail die me diep ontroerde.
“We kennen elkaar niet, maar toch ook weer wel. Al rondneuzend en Googlend op internet en LinkedIn kwam ik je post en foto tegen over de reünie van Multi Function. Voor mij bijzonder om te lezen. Met name op je website met daarin je verwijzing naar de bijzondere band met de collega’s van toen en het vermelden van 11 ontvallen collega’s. Op 26 oktober 1988 was ik net 2 weken 3 jaar oud. Op die dag vertrok mijn vader naar zijn werk bij Multi Function of misschien al Multihouse. Hij kwam nooit meer thuis. Ikzelf weet daar uiteraard niet veel meer van en moet het doen met de verhalen en anekdotes van mijn broers en moeder. Voor mij bijzonder om jouw beschrijving van Multi Function en dan specifiek de band met de collega’s te lezen. Het feit dat jullie na zoveel jaren nog een reünie hebben zegt wel iets over de ploeg collega’s van toen. Afijn, ik las het, het greep me aan en ik wilde het je laten weten middels dit bericht. Voor degene op jullie reünie op 1 september die Wim Lakerveld heeft gekend: de hartelijke groeten van zijn jongste zoontje”.
Dat laatste ga ik zeker doen. Ik stuurde hem een foto van een reclame uiting (kalender) van MF, gericht op 1985: ‘het zit wel snor…..’
Wim Lakerveld derde van links, ook daar voorop in de ‘actie’
Hij vond dit met name zo bijzonder omdat op die foto zijn vader net iets jonger is dan hij nu. Hoe mooi kan zo’n reünie uitpakken, temeer omdat er driftig aan een mini museum gebouwd wordt om de 1 september bijeenkomst te larderen met documenten, memorabilia en foto’s. Een beginnetje:
Gaat machtig mooi worden! Nou wilde ik nog iets over morgen vermelden……ontschiet het me….. Oh ja, jeetje, Sparta-Feyenoord, de eerste thuiswedstrijd en gelijk een klapper. Laten we maar weer even in het Ex’pression verleden duiken!
Vervolg van woensdag 16-08-23
Een goede week België zal me goed doen, zeker de warmte van ons gezinnetje.
“Meneer Laanen, meneer Laanen,” hoor ik heel in de verte. Geruststellend rood brengt me terug in de wereld van Martinair. “Uw ontbijt, we landen over ruim een uur.” Aan mijn gelukzalige glimlach merkt ze dat dit me veel goed doet. Ik dank haar en begin aan het ‘oké’ omeletje. Niet zozeer het, laten we eerlijk zijn, matige vliegtuigontbijt veroorzaakte die stralende lach, maar het gegeven dat ik de stal kan ruiken. Kwart over een landen we, waarna ik me geroutineerd door de Schiphol formaliteiten werk. Godzijdank wacht Astrid me al op in de aankomsthal. Na de knuffels, elkaar diep aankijkend, komt de eerste ontgoocheling, Eckart verwacht me a.s. maandag op Kasteel Moersbergen. Daarnaast word ik geacht woensdag alweer de terugreis naar Oakland te maken. Enerzijds vanwege mijn noodzakelijke aanwezigheid bij Eckart’s trip naar San Francisco, anderzijds omdat filmster Woody Harrelson Ex’pression aandoet. Eckart wil hem bewegen om Advisory Boardmember bij Ex’pression te worden. Eckart en Woody staan bekend als ‘groene’ mannen en hennepliefhebbers. Ze kennen elkaar vanuit die hoek. Woody rees als ster in de soap ‘Cheers’, en later in films als ‘White men can’t jump’ en ‘Natural born killers’.
Ofschoon ‘Rock and Roll’ hier wel op z’n plaats is, is deze inkrimping van mijn trip wel behoorlijk zuur, en ik gooi er dan ook een hartgrondig “what the fuck” uit. “Is het wel verstandig om de geplande visites van het weekend door te laten gaan,” opper ik. Astrid, ‘trooper’ als ze is, meent van wel. Aangezien we niet weten hoe lang we nog in België zijn, in afwachting van de definitieve aanbieding, zou uitstel weleens afstel kunnen worden. Thuisgekomen in Lommel word ik door het kleine geteisem aangevallen en verdwijnen alle problemen, zorgen en uitdagingen even naar de achtergrond. Hoe gezellig is het om weer eens met z’n allen van een avondmaaltijd met kruimige aardappelen, prinsessenboontjes en een bal gehakt te genieten. Een delicatesse na al het Amerikaanse voer dat ik de afgelopen tijd tot me genomen heb. Na nog een spelletje met de boys gaat het licht uit, en laat Astrid me alvast de echtelijke sponde opzoeken. ’s Ochtends vraag ik me af hoe ik me uitgekleed heb, en hoe het komt dat alles keurig op z’n plek ligt. Ik ken het antwoord, dankzij een sinds jaar en dag opgebouwde routine sta ik, ongeacht mijn fysieke en geestelijke gesteldheid van dat moment, op de automatische piloot. Een gift, bedenk ik spottend. Nu wacht ons in Mol bij de internationale school een intake gesprek met ene Mrs. Sjöström, waar Astrid en ik als het ware haar dienen te overtuigen dat onze jongens daar een plekje verdienen.
Rustiek ogend lig het voor ons. Astrid heeft zich terdege voorbereid, en daarnaast ook de resultaten van de Engelse school in Düsseldorf aangeleverd. Appeltje eitje zogezegd, en simpeler dan we ons gedacht hadden. Weer een horde genomen. Een soort van opgelucht rijden we terug naar Lommel, weer een stukje onzekerheid uitgewist. ’s Avonds gaan Astrid en ik naar het centrum om een hapje te eten en even rustig de toekomst te bespreken. Ik ga ervan uit dat Eckart me maandag een voorstel doet, en wil er zeker van zijn dat Astrid en ik op dezelfde lijn zitten. Drie jaar, dat is de tijd die we in eerste instantie overeenkomen om in Californië te blijven. Ondersteuning bij het vinden van een degelijk en veilig onderkomen in een gebied waar het onderwijs goed en betaalbaar is. Een jaar opzegtermijn, zodat we niet verrast kunnen worden, mocht er iets fout gaan. Ondersteuning bij het verkrijgen van de noodzakelijke visa. We hebben ons huiswerk gedaan! De laatste patatten worden verorberd en tevreden keren we huiswaarts. De zaterdag is een soort van reünie met oude vrienden Martin en Yvon, sinds dansles 1962 en gezamenlijk cabaret.
Martin & Yvon aan mijn zijde in optreden MF 1984
Countryzanger JJJohns en vrouw Marja Abbing, met wie Astrid en ik samenwerkten in onze Loïs Lane periode, voegden nog meer gezelligheid toe. Het werd een uiterst genoeglijke avond eindigend in zang en soms onbedaarlijk gelach. Zondag, even na een uur, komen oude strijdmakker Jos Kuijer en diens veelbesproken vlam Patty Harpenau ons met een bezoek vereren. Grinnikend moest ik toen ze binnenkwamen weer aan de column denken die ik indertijd geschreven heb over roddelbladen onzin, o.a. over de ex van Jos, niemand minder dan Tineke Verburg, in samenhang met de ‘schilderes’ Patty Harpenau:
Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer:
“Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor.
Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt, inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?! Nou zeggen we natuurlijk, ja, hallo, we praten hier wel over “Weekend”.
In ieder geval hebben wij er een echte ‘Harpenau’ aan overgehouden!
Jos, relaxed als altijd, maakte er een gezellige middag van, maar Patty gedroeg zich onnatuurlijk aardig, en gevoelsmens als Astrid is, schuurde dat. Het werd zo uiteindelijk toch een enigszins geforceerd aardige middag. Moet ik erbij vermelden dat mijn hoofd al bij het belangrijke gesprek met Eckart was.
Wordt vervolgd woensdag 23-08-23
