Vervolg van zaterdag 19-08-23
Laten we eerlijk zijn, bepalend zowel zakelijk als privé voor de komende jaren. Eckart houdt van mensen die op tijd zijn, net als ik, en ik meld me dan maandag ook stipt om half een bij secretaresse Daan, die me olijk weet te vertellen dat de broodjes ook op me wachten. Eckart is in een goede bui, hoera, en legt me hun voorstel voor om de komende jaren als CEO van Ex’pression Center for New Media te functioneren. “Nou, wat denk je ervan, jochie,” bast hij. Ik moet zeggen dat de meeste punten die Astrid en ik besproken hebben reeds ingevuld zijn. Hulde! Geen problemen met de details, waarna Eckart me een dikke zoen geeft ten teken dat we een deal hebben. Hij toont zich ook verheugd dat we officieel op de rol staan voor onze gebruiksvergunning bij de City of Emeryville, met gunstige aanbeveling:
“Succes pik, ik zie je donderdag in Emeryville,” besluit hij, en begeleidt me naar de uitgang. Enigszins licht in m’n hoofd van opwinding over de dingen die komen gaan, spoed ik me terug naar Lommel. Ook Astrid is uiterst verheugd over wat er besproken is, waarna we besluiten er een glaasje op te drinken, en ook alvast wat plekken op de kaart van Californië te prikken om eventueel te wonen. Na een glaasje of wat wordt het dolle pret omdat plaatsen als Walnut Creek, waar Gary nu woont, of Hercules en Pleasant Hill ons alleen al qua naam aantrekken. Oh, hoe heerlijk is het om weer concrete toekomstplannen te smeden, en hoe jammer dat de dag van vertrek ook weer zo snel aanbreekt. Woensdag 16 september brengt Astrid me, hopelijk voor een van de laatste keren, naar Schiphol, en nemen we met een traan en een lach afscheid van elkaar. Ik check in en vol goede moed vertrek ik naar de gate van Martin Air 801, waar vervolgens mijn geduld zeer op de proef wordt gesteld. Uur na uur wordt de vlucht verder vertraagd, je kent dat wel, zo van hoop doet leven, terwijl de graad van chagrijn oploopt. Uiteindelijk vertrekken we na een kleine 7 uur vertraging naar Oakland. Stemming beneden peil. De rood gerokte stewardess in Star Class voelt het feilloos aan, ze herkent me, rijkt me een cognacje aan en glimlacht ter verontschuldiging. Ach, tenslotte kan zij er ook niets aan doen. Toch?! Even na half elf ’s avonds touch down in Oakland. Gelukkig geen heisa met immigration of customs, en zo rol ik de taxi in op weg naar ons appartement. Alsof ik de hemel betreed, zo stap ik de woonkamer binnen. Home is where the heart is, ik heb er twee. Morgen haalt Gary Eckart op in San Francisco omdat hij KLM vliegt. Zelf ga ik Ex’pression als nieuw lid presenteren bij de Emeryville Chamber of Commerce tijdens hun maandelijkse bijeenkomst, ditmaal bij Chiron. Ik raak eraan gewend, gaat het door m’n hoofd, al wegzakkend in een diepe slaap. Wat is het heerlijk wakker worden met de wetenschap dat je voorlopig drie jaar aan iets moois mag gaan bouwen! Uiteraard hangt de bijeenkomst van de Planning Commission, precies over een week, nog steeds als een grote dreigende schaduw boven ons. Gezegd dient te worden dat de eerste twee gesprekken die Gary en ik gevoerd hebben met de individuele commissieleden uiterst positief verlopen zijn. Bij Ex’pression aangekomen bereid ik de mensen, die we tot dusver hebben aangenomen, voor op Eckarts bezoek. Met name zijn directheid adresseer ik, omdat het simpelweg door Californiërs als lomp beschouwd kan worden. Craig Deonik haalt wat misprijzend zijn wenkbrauwen op, maar zegt niets. Je ziet hem denken ‘weirdo millionaires’. Eckart is Eckart, excentriek of niet, we moeten voort, geen tijd voor dat soort filosofische overwegingen. De presentatie bij Chiron, de biotech maatschappij en grootste werkgever in Emeryville, voor de Chamber of Commerce loopt gesmeerd. Ik voel me alsof ik op kerosine draai, ik vlieg. Diverse leden, aangevuurd door Executive Director Alan Barr, beloven ons volgende week bij te staan wanneer er over ons lot beslist wordt. Eckart heeft inmiddels zijn eerste interview afgelegd en samen met Gary wacht hij me op in The Town House. Daar genieten we niet alleen van de maaltijd maar ook, soms struikelend over onze woorden, over wat ons allemaal de komende week te wachten staat in de aanloop naar de Planning Commission bijeenkomst. Eckart is zeer in zijn sas met het geheel, hetgeen waarschijnlijk ook voortvloeit uit het goed verlopen interview met de San Francisco Business Time. En het moet gezegd, ze hebben er een goed artikel van gemaakt.
Wat een mooier begin van de vrijdag kan je hebben dan wanneer Mr. Wintzen stralend voor het in ijltempo vervaardigde Ex’pression bord de voorpagina siert?! Eckart is daadwerkelijk in z’n sas, hetgeen blijkt uit de complimenten waar hij onnatuurlijk ruimhartig mee strooit. Ruime aandacht lijkt ook voor deze toch zo sobere multimiljonair als ‘speed’ te werken. En het zal niet bij dit interview blijven! Terwijl Eckart zich bezig houdt met de creatieve geesten van Silent Planet, spoed ik me naar Oakland Airport om oudste zoon Rick en vrouw Imelda op te halen. Het doet me goed ze weer te zien, ik heb een dineetje gepland en een voorstelling van de succesvolle musical ‘Stomp’ geboekt, waarbij zo’n kleine twee uur met ritmisch gestamp van bezems, stokken en wat van dies meer zij een programma wordt afgedraaid.
Dat heeft ze op zeker goed wakker gehouden! Ze weten ook dat ze de komende dagen veelal hun eigen weg moeten zoeken, zeker met Eckart ‘in town’. Het weekend kent op zondag een hoogtepunt wanneer Eckart met Gary en mij recording studio The Plant bezoekt, waar eigenaar Arne Frager de toer der toeren geeft. Eckart is zwaar onder de indruk. De lunch met ster architect John Storyk verloopt eveneens naar wens, waarbij Gary en ik figureren terwijl deze twee grote ego’s clashen. Heerlijk om geen speelbal te zijn in deze discussie. Beide heren schijnt het te amuseren, narcistisch als ze ongetwijfeld zijn. Maar, gesteld dient te worden dat alle PR die zij kunnen genereren alleen maar in het voordeel van Ex’pression kan zijn, dus Gary en ik gooien nog wat olie op het vuur der enthousiasme. ’s Avonds heeft Gary ter ere van Eckart een feestje georganiseerd in Walnut Creek, waarbij het ons aan niets ontbreekt. Eckart lurkt tevreden aan z’n Sierra Nevada biertje en oogt als het tevreden hoofd van ons gezin. De week van de waarheid is aangebroken. De maandag is volgepropt met activiteiten, Eckart neemt deel aan het gesprek met CIC, de aannemer, waarbij hij natuurlijk zijn zegje doet over ‘groene’ materialen. Vervolgens een plezierig onderhoud met Kappi Hommert, de eventplanner, die de komende tijd behoorlijk voor ons aan de bak moet. Omdat Birgitta daar reeds een stempel van goedkeuring voor heeft afgegeven, is alles wat zij presenteert een schot voor open doel. Strategisch gezien hebben we Eckart geweerd van de bijeenkomst die we hebben met de voorzitter van de Planning Commission, de laatste die we mogen hebben. Gary en ik willen geen enkel risico nemen dat Eckart deze laatste ontmoeting verknalt door een opmerking als “why do we need so many fucking parking spots?”. Die parkeerplekken vraag hebben we hem al een paar keer tegen makelaar Gary Breen horen zeggen, maar op dit moment kunnen we het absoluut niet gebruiken. Ook mijn argument dat dit de wet is, gaat er niet altijd bij hem in. Wij gaan, enthousiast als altijd, het gesprek in en menen gescoord te hebben. De bijeenkomst met de staf verloopt zeer naar wens, Eckarts woorden gaan erin als een aflaat in een ouderling. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zo dicht bij een multimiljonair gezeten, aanraakbaar zelfs! Bij de borrel doen ze allemaal hun zegje, waarbij Eckart smakelijk vertelt dat hij in Nederland helemaal niet in een grote Amerikaanse pooierbak rijdt, maar een Renault Clio. “Renault what?”. Ik laat ze een foto van een dergelijk karretje zien:
Ze kunnen het niet geloven, maar Eckart stijgt in hun achting. Ik vertel er maar niet bij dat de geluidsinstallatie erin waarschijnlijk meer gekost heeft dan de Clio. Geweldige bijeenkomst. Dinsdagochtend verschijnt Woody Harrelson bij Ex’pression met in zijn gezelschap z’n fixer Joe Hickey, alsmede advocaat en hennep fan David Frankel. Woody is zeer onder de indruk en grapt dat hij zich onmiddellijk als student aan wil melden, waarna we hem meetronen naar The Townhouse voor een uitgebreide lunch. Daar wordt hij onmiddellijk herkend, en halverwege de lunch maakt hij aanstalten om met een der aanwezige dames te verdwijnen. Dat voorkomt Eckart, hij wil voordat hij vanmiddag vertrekt van Woody horen dat hij bij Ex’pression aan boord komt. Onder het genot van een joint wordt daartoe besloten en Eckart laat zich vervolgens, na een uitbundig hug sessie, met Woody en zijn ‘posse’ naar San Francisco International Airport vervoeren. De studio owner’s party die we in ons gebouw organiseren gaat grotendeels aan me voorbij, dat is te zeggen, ik functioneer op de automatische piloot want morgen is de bijeenkomst van de Planning Commission, en dat weegt zwaar op m’n maag.
Wordt vervolgd zaterdag 26-08-23
