Month: September 2023

Vervolg van 16-09-23

Ik stel hem gerust en beloof met alles wat ik in me heb om City Manager John Flores aan te schrijven en te vragen ’n oogje dicht te knijpen, en alvast een vergunning te verlenen voor de eerste twee klaslokalen. Ik zet me tegen het middernachtelijk uur aan het werk om een fax te vervaardigen die de meest hardvochtige bureaucraat moet doen smelten. Tegelijkertijd wil ik Gary een hart onder de riem steken. Ik haal alles uit de kast, speel in op nalatigheid, maar aardig, en ons belang voor Emeryville. In de nacht van 24 op 25 november fax ik met een diepe zucht de noodkreet naar de City of Emeryville, met een speciale kopie naar Gary.

Doodop zoek ik naast Astrid mijn plekje op en val in een loodzware slaap. Astrid heeft geopperd om voor de zussen en broer van mijn moeder een zogenaamde “Tante” dag te beleggen onder het motto ‘wie weet wat er de komende jaren gaat gebeuren met deze laat zeventigers en begin tachtigers’. Onder begeleiding van broer Aad en schoonzus Nel wordt het donderdag 26 november een buitengewoon aangename koffiemorgen, en advocaat-met-slagroom-middag, waarbij menig anekdote de revue passeert. Ook dat geeft weer zó’n goed gevoel. Tijdens het bezoek van oudste zoon Rick en vrouw Imelda komt het bevrijdende telefoontje van John Flores: “Pete, we are granting you the official permit coming Monday, but allow you to start framing as early as tomorrow.” Ik kan de man wel kussen. We krijgen de vergunning maandag, maar kunnen morgen al beginnen met het framewerk! Champagne! Gary is daadwerkelijk in alle staten en wil op zijn beurt mij weer kussen. Het wordt een gezellige avond, waarbij Astrid me de laatste tijd niet zo opgewekt heeft gezien. De dagen vliegen voorbij, de jongens hebben duizend en een vragen over hun toekomst, en ik vraag ze om mama goed te helpen, immers, maandag 30 november is aangebroken, de dag van mijn vertrek en we hebben nog 69 nachten te gaan voor de ‘big move’. Schiphol, KL605, SFO, rit naar Ex’pression: het gaat in één flits aan me voorbij. ’s Middags rond drie uur kom ik op kantoor aan, de vlucht zelf wordt inmiddels door mij ervaren als een wekelijkse routine. Gary verwelkomt me met een hartelijke omhelzing en sleept me mee naar het eerste lokaal dat dat men aan het framen is: Hoewel ik niet echt onder de indruk ben, vind ik het “terrific”. Craig Deonik komt met het goede nieuws dat we de 50 ingetekende studenten gepasseerd zijn. En goed nieuws hebben we nodig omdat met de vele wijzigingen en de slome aanlevering van tekeningen door John Storyk, de budgetoverschrijding dicht bij de $400.000 komt. Moet ik erbij zeggen dat hij en Gary wedijveren over punten en komma’s qua schoonheid van de akoestiek. Dat moet gestopt worden. Van Mackelenberg heeft weer eens de benodigde cash voor december niet overgemaakt. Voelt hij z’n einde naderen? Hoe dan ook, geld is ons bloed wanneer het op vooruitgang aankomt. In ieder geval hebben we voor onze staf 30 extra parkeerplaatsen kunnen huren bij buurman John Nady, weer een kopzorg minder. Donderdagmorgen word ik opgeschrikt door het tekeer gaan van de schuifdeuren in ons appartement. Onmiddellijk denk ik aan een inbreker en storm verward en slaperig mijn bed uit. Niets. Na alles onderzocht te hebben, pit ik nog een paar uurtjes en kom in de morgen erachter dat ik m’n eerste aardbeving heb meegemaakt. Sterker nog, dat elke aardbeving in Californië, net als het weer, dagelijks gepubliceerd wordt. Gary en ik worden geïnterviewd door de Metro Group en één ding is zeker, we zijn echte professionals! Sinterklaasdag breng ik in de weekly update een mix aan berichten naar Ex’tent, zowel optimistisch als realistisch, in de hoop dat ze het op de juiste waarde weten te schatten.

’s Avonds begeef ik me naar de residentie van de eigenares van de Summit Bank in Alamo, en gezegd dient te worden dat ik onder de indruk ben. Na een portier gepasseerd te hebben doemt het totaal in kerstsfeer uitgedoste ‘paleis’ van Shirley Nelson op. Adembenemend. Ze ontvangt me persoonlijk en stelt haar eerste Europese klant daadwerkelijk aan iedereen voor. Ik voel me een ‘somebody’ gedurende deze kerstreceptie. Ook honkbalicoon Joe Morgan, die voor zowel de San Francisco Giants als de Oakland A’s speelde, is ter plekke en is niet bepaald onder de indruk dat ik voorzitter was van de Koninklijke Nederlandse Base- en Softbal Bond. “Do they really play the game there?”, vraagt hij me in opperste verbazing. Hij vertegenwoordigt een liefdadigheid stichting die door de Summit Bank gesteund wordt. Een memorabele avond, en hoewel Shirley Nelson me als een soort paradepaardje presenteert, voel ik me niet gebruikt. De management team bijeenkomst wordt herhaaldelijk onderbroken door het lawaai van de bouwvakkers, maar het voelt aan als kerstmuziek. Er wordt voortgang geboekt. Items als tekstboeken, bibliotheek inhoud en wat voor tapijt in de gangen, komen aan bod, maar Craig Deoniks mededeling dat de eerste twee klassen volgeboekt zijn, brengt een oergeluid teweeg dat het bouwlawaai overschrijdt. In de loop van middag worden foto’s geschoten voor de diverse interviews. Rockstars! Enigszins misplaats voelen we ons zo, mede vanwege artikelen die links en rechts uitkomen.

En natuurlijk, het is kersttijd en in Amerika wordt dat met Christmas party’s uitbundig gevierd. Dus worden Gary en ik ook uitgenodigd bij de jaarlijkse party van aannemer CIC. En natuurlijk wordt voor deze belangrijke klant de rode loper uitgelegd! Ik voel me er niet wel bij, zeker niet nadat ik verneem dat ze met het oog op de vele wijzigingen die Storyk heeft aangebracht inmiddels op nacalculatie werken. In mijn achterhoofd staat de teller van meerwerk inmiddels op een half miljoen. De cocktails smaken plotsklaps een stuk minder. Moeten we Storyk aanklagen? Of CIC? Dawn Cardi heeft ons de overeenkomst met Storyk gestuurd, eerst dat maar eens bestuderen. Wanneer dit zich zo voortzet, dan praten we dadelijk over een miljoen of meer. Zaterdag 12 december overzie ik het slagveld van de afgelopen week en besluit dat zo goed mogelijk vast te leggen in mijn weekly update.

Helaas kunnen we tegen Storyk, met het oog op het contract, niet al te veel ondernemen. Van belang is om volgende week uit te vogelen wat hij en Gary afgesproken hebben qua wijzigingen en verbeteringen. Dat hou ik nog even onder de pet. Morgen moet ik in ieder geval bij de kerstlunch met onderverhuurder Sendmail m’n cover ophouden, uiteindelijk leveren ze $17.000 per kwartaal op. Maar dat kan ik, ik ben immers Chief Executive Optimistic! Sendmails Holiday Party wordt zondag 13 december als gourmet lunch aangeboden in het chique Lafayette Park Hotel. Dress code: casual elegant. Een soort van smoking dus, zonder stropdas. Een net pak heb ik wel, dus ga ik als zodanig op pad. Vreemd gevoel om als huisbaas binnen te komen, maar deze startup weet wel wat feestvieren is! Rond half drie wordt de champagne party opgebroken en begeef ik me enigszins tipsy naar het appartement. Deze zondag komt er geen productie van enige betekenis uit mijn handen, maar wel zie ik kans om een football game op de TV aan te gluren. ‘Onze’ Oakland Raiders op bezoek bij de Buffalo Bills. Lang hoor, zo’n drie uur, hinderlijk onderbroken door reclames na elke aanvalsactie of defensief hoogstandje. Tussendoor worden nogal wat spelers met karretjes geblesseerd afgevoerd. Gezond spelletje! En onze Raiders krijgen met een score van 44-21 ook nog behoorlijk op hun kloten. Maar die fans! Ze reizen met het team, winnen of verliezen, heel Amerika door. Beetje angstaanjagende types, dat wel.

De kranten voorspellen maandagochtend dat dit seizoen het vijfde op rij zal worden dat de Raiders de play offs niet gaan halen. Niet dat het me echt boeit, ik maak me meer zorgen over het bedrag waar aannemer CIC mee aan gaat komen deze week. Het zal me niet verbazen wanneer de overschrijding van het budget tegen het miljoen komt. Gary is er echter tijdens de management team bijeenkomst van overtuigd dat het niet meer dan een half miljoen zal zijn. Omdat we om elf uur voor een lezing bij de Napa New Technology High School dienen te zijn, zetten we de conversatie voort in de groene Ex’pression Van. Gary heeft Eckart recentelijk nog gesproken en is ervan overtuigd dat het bedrag van een half miljoen als zodanig geaccepteerd is. Gary kent de Nederlandse geest nog niet, ik ben er niet zo van overtuigd. Maar goed, performance time! Zoals gewoonlijk maken Gary en ik een overweldigende indruk op de High School studenten, die zich en masse aanmelden voor een open huis in 1999 in Emeryville. Met dit soort presentaties creëren we zogenaamde ‘feeder’ scholen voor Ex’pression. Immers, zodra ze eenmaal bij ons in het gebouw zijn, dan willen ze ook bij ons studeren. Op de terugweg, druk met Gary alle komende zaken doornemend, glijdt het prachtige wijnvallei landschap ongemerkt aan ons voorbij. Dinsdagmorgen vroeg hebben we een conference call met John Storyk, die in detail alle wijzigingen aangeeft, maar het onderdeel prijsconsequentie angstvallig mijdt. Dat laat hij aan aannemer CIC over, die daar vrijdagmiddag met ons een onderhoud over heeft. Dat drukt een beetje op de hele week, je neemt dingen waar, zoals het regelmatige absentie gedrag van onze van de Summit Bank overgenomen financiële manager die studentenzaken behartigt, maar ze niet adequaat registreert. Is ze niet ziek, dan moet ze wel naar een begrafenis. Moet wel een grote familie hebben, reageer ik sarcastisch naar Gary. Enfin, is voor latere zorg, immers, Californië is een zogenaamde ‘at will state’, oftewel je kunt zonder reden ontslagen worden. Donderdag doen we een speciale toer voor City Manager John Flores, die ons zo uitermate ter wille is geweest, gevolgd door het kerstdiner met onze kleine, doch eendrachtige groep, met uitzondering van de zieke financiële manager. De stemming is goed, overmoedig zelfs. Vrijdag 18 december klokke vier meldt CIC manager Debbie Fleser zich met de fixed price aanbieding, die mij vooraf al de kriebels bezorgt. Uitvoerig rept zij over de wijzigingen, de zwevende vloeren, de extra’s voor air conditioning, zodanig dat Gary na een half uur bijna schreeuwt: “cut the crap, what is the bottom line?” Fleser verblikt of verbloost niet en meldt koeltjes een bedrag van $4,6 miljoen, oftewel $3 miljoen meer dan oorspronkelijk begroot. We worden genaaid waar we bij zitten. Gary wordt eerst wit, dan rood en stormt mijn kantoor uit naar het zijne, waarna ik hem driftig op z’n toetsenbord tekeer hoor gaan. Zelf ben ik niet in shock, maar er wel dichtbij. Met samengeklemde kaken verzoek ik haar om morgen een conference call te beleggen, en vervolgens om het gebouw te verlaten, waarna ik Gary opzoek. Die heeft inmiddels een e-mail op poten naar Storyk gestuurd, met een kopie naar mij. Gary heeft het over ‘big trouble’, of de school nu nog wel haalbaar is, over beslissingen die onder andere Storyk genomen heeft die ons de das omdoen, ‘shitcan the whole school’, maar ook te behalen besparingen.

Gary sluit af met de zinnen dat Storyk hem verraden heeft met zijn expertise van 900 gebouwde studio’s, dat hij geen enkel excuus heeft en heel arrogant zelf besloten heeft dat rijke Eckart dit wel kan dragen. In zijn slotzin meldt Gary absoluut niet met Storyk te willen praten, maar mocht hij mij, Peter, willen bellen om te redden wat er te redden valt, dat Gary hem niet zal tegenhouden. Gary zit te trillen achter zijn bureau van ingehouden woede en ik verzoek hem kalm naar huis te gaan, zodat ik Eckart kan informeren. Gary omhelst me en fluistert “I hope this isn’t the last one.” Nou, dat hoop ik ook niet, we hebben net een huis gekocht. Ik neem plaats en maak me gedachten hoe ik nu het beste Eckart kan informeren. Allereerst besluit ik om sowieso Gary’s e-mail er aan toe te voegen. Ik schrijf over de potentieel mooiste school van het westelijk halfrond, zij het onbetaalbaar. Besparingen op te mooie plafonds, zwevende vloeren, toiletten die maar liefst op $35.000 begroot werden, en wat van dies meer zij. Maar, puntje bij paaltje moet ik tot de conclusie komen dat we toch $2,5 miljoen over budget zullen gaan. Ik pas het budget aan om meer studenten in te nemen, hetgeen over 5 jaar $1,5 miljoen extra oplevert. Aankoop van een school, hetgeen ons sneller accreditatie oplevert, alsmede een diploma programma. Na het contract van Storyk bekeken te hebben, ben ik bang dat we hem niet kunnen aanpakken.

Wordt vervolgd 07-10-23 of zoveel eerder, afhankelijk van mijn jetlag!

Lief dagboek, deze week geven we iedereen een inkijkje voor wat betreft de dagelijkse gang van zaken bij een semi pensionado a.k.a. de Luimenman. Het merendeel van de B-gebeurtenissen de afgelopen week waren trouwens goed of uitstekend, beginnend bij Bootjes kijken zaterdagavond. Buurman Paul, die bij ons op de kop woont, nodigde ons uit om de Vechter lichtparade bij hem te aanschouwen. Alle boten en bootjes trekken daar voorbij omdat ze via de daar gelegen Mijndense Sluis de Vecht opgaan. Zeer amusant, met soms wat teringlawaai. Hoeveel 100+ decibel André Hazes kan een mens hebben? Wel gezellig. Voordat we (met name ik) ons overgaven aan de kwalificatiewedstrijd Ierland-Nederland, werden we buitengewoon gastvrij ontvangen bij warme vrienden Freek en Oscar. De laatste kan koken als een professionele kok. Buitencategorie. Blamage is het enige woord dat past bij het spel van Oranje gedurende de eerste helft. Ons vlaggenschip zwabberde aan alle kanten, waarbij eens temeer opviel dat Koeman aan spelers vasthoudt die passé zijn. Blind bijvoorbeeld, inmiddels afgezakt naar Spanje: Girona FC. Bij tijd en wijle razen ze langs hem heen omdat hij de snelheid van een traag optrekkende diesel heeft. Kan Blind niets aan doen, maar die moet wel tegen zichzelf beschermd worden. Een mooi afscheidscadeau, dat zou passen. Koeman is op deze manier meer een Boeman. Op naar maandag waar mij de mooiste B van de week werd gepresenteerd. De Basaal carcinoom cel (kwaadaardig huidkankerplekje) was ‘radicaal verwijderd’ bleek na veel ontwarring van medische termen (dankjewel Astrid). Zo’n twee weken daarvoor vond de ingreep plaats door een plastisch chirurg. Plastisch? Jazeker, omdat het plekje te dicht bij het scheenbeen zat, dus moeilijk te hechten. Kunst op de vierkante millimeter. Dinsdag; dit keer geen Strijkdag (ken uw dagen), maar Baggerdag. Bij laag water ligt onze fijne ark vast dus dient er wat te gebeuren. Dat gebeurt in nauwe samenwerking met het parkbeheer van Mijnden, omdat de ark dan verplaatst dient te worden. Overeenstemming bereikt. Derde week oktober vindt dit avontuur plaats, er kan al gestort worden op giro……gebbetje. Maar ’s avonds ook Bruiloft bespreking met mijn oudste zoon Rick en aanstaande schoondochter Liesbeth. Privé. Wat ik tussen de buien door vergeet te vermelden is dat ik zo in mijn nopjes was dat ik Astrid toevertrouwde dat het Buitenmeubilair wel z’n beste tijd gehad had. Foutje, bedankt. Voor mijn geestesoog speelde het volgende tafereel, inclusief boormachine, zich al af:

Enfin, woensdag dus niet Gehaktdag maar Bevrijdingsdag, de hechtingen gingen eruit. Lekkáh! Daarna lunch met DJ, entrepreneur, schrijver en allround Bolleboos Sebastiaan Hooft bij Eetcafé Oud Zuid in Loenen aan de Vecht.

Eén ding is zeker, we komen altijd tijd tekort. Donderdag staat bekend als Kuisdag, maar kan wat mij betreft dit keer Beslissingendag genoemd worden. Helaas, geen nadere informatie voordat er een Bulletin voor de pers vervaardigd is. Vooruitlopend op Broer Rob z’n verjaardag, met onze dames van een heerlijke lunch genoten bij Robberse Eiland in Oud Loosdrecht, voorwaar een verborgen parel. Maar daar bleef het niet bij, we hadden ook nog een uitzwaai borrel met onze jongste bij De Zuid in Amsterdam. Ja, die Astrid rijdt wat af. Uitzwaaidag? Jawel, hij vertrekt zondag naar TechCrunch in San Francisco, vergezeld door zijn collega/baas Diego. Never a dull moment! Levendig en vol passie informeert Ivar ons over de laatste ontwikkelingen bij PopcornBrain We worden er soms duizelig van. Maar goed, de afscheidshug was er niet minder hartelijk om, ook al omdat wijzelf zondagavond naar……., eh, daar zijn we nog niet aan toe. Vrijdagmorgen 07.00 gaat de telefoon, Astrid toetst de ‘slagboom omhoog’ knoppen in en verdwijnt naar de tuin. Even later sjouwen twee mannen een aantal dozen naar binnen die Astrid naar de juiste plek dirigeert. Vervolgens begint het snijden met een Stanley mes en ook de boortol zoemt een melodietje mee. Wanneer ik later op de dag poolshoogte neem, blijken de dozen op magische wijze veranderd te zijn in Buitenmeubilair.

Astrids magie! Ook Buitencategorie. Ik word gek, meer B’s kan ik niet aan! Daggutwel, we hebben nog een uitsmijter B: zondagavond vertrekken Astrid en ik naar Bali, how’bout them apples?! En wie treffen we daar? Onze oudste zoon Bo-Peter met vriendin Tiphanie. Feest! Voor de energiehuishouding nemen we natuurlijk vitamine B mee (alle 8). Voor de goede orde, de Luim komt in deze vorm zaterdag 7 oktober terug en nog een dubbeldikke Ex’pression saga aanstaande woensdag. Gewoon rond een uur of negen bij een bakkie leut naar www.peterlaanen.com gaan. Ook nu duiken we weer even terug naar 1998, een onvergetelijk jaar.

Vervolg van 13-09-23

…..om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Zondag de eerste bezichtiging met Judy Dickey, een weldoorvoede professionele makelaar. Ze toont ons een losstaande twee etage woning in Walnut Creek met zwembad, want dat is één van onze wensen, nee eisen. Het voldoet aan alles, maar Astrid is niet overtuigd. Eckart wel, die zegt “doen!”. Wij willen echter verder kijken. Maandagmiddag met Eckart op stap naar The Plant, waar hij kennismaakt met Arne Frager om te bezien of hij tot z’n bloedgroep hoort. Ook Eckart raakt onder de indruk van de begeesterende Arne en geeft hem de ‘thumbs up’. Haastig terug naar Ex’pression waar ons een interview wacht met de Marin Journal, de leidende krant van Marin County, pal over de Golden Gate brug. Eckart kan zo charmant arrogant zijn, maar de journalist smult ervan. Gaat vast een goed artikel worden. De volgende dag treffen Astrid en ik makelaar Luanne Warner. Op haar visitekaartje prijkt een energieke jonge dame. Echter, behalve een dame op leeftijd, zien we op de hoek van de straat waar we afgesproken hebben niemand die daar op lijkt. De dame komt naar ons toe en vraagt of we de Laanens zijn. Na een eenstemmig “ja”, stelt ze zich voor als Luanne Warner. Met ons gezicht in de plooi mompelen we een “pleased to meet you”, en gaan op stap. Typisch Amerikaans, ik heb dit met verschillende sollicitanten ook meegemaakt. Nou ja, zolang ze maar iets te bieden heeft. We gaan naar Lafayette, Pleasant Hill en Orinda, maar zien niets dat ons aanstaat. Later van de week bezoeken we nog een paar adressen met haar, spreken we af. Het wordt al met al een krankzinnige week met afspraken bij beroemde wireless microfoon producent en buurman John Nady, de even beroemde eigenaren en oprichters van de gelijknamige high profile geluidsboxen Meyer Sound in Berkeley, diverse huisbezichtigingen, alsmede de routinezaken. Uitgeput belanden we bij zaterdag 21 november, met nog drie bezichtigingen voor de boeg. En morgen vliegen we terug, en moet er een beslissing gevallen zijn! Ik krijg een Herman van Veen moment: “Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast”. Luanne Warner brengt ons naar een mooi huis in Berkeley, maar na Astrids aandringen om de kelder te bezien, blijkt dat de fundering vele centimeters verschoven is vanwege een eerdere aardbeving. “Thanks, but no”, stellen we haar teleur. Judy Dickey brengt ons naar een ‘artistieke’ woning in Walnut Creek en we zeggen gelijk: “no”. Blijft onze keus, hoewel niet van harte, Marshall Drive in Walnut Creek, met een vraagprijs van $635.000. Omdat we morgen, voordat we gaan vliegen, nog een bezichtiging in Lafayette hebben, besluiten we voor de zekerheid een bod van $600.000 uit te brengen. Judy kijkt zuinig: “I’ll do it, but am sure they won’t accept it,” antwoord zij stellig. Dat zullen we nog wel eens zien, geld is geld. Hijgend pers ik er nog een weekly update uit:

Zaterdag breekt aan. Vandaag doen we de laatste bezichtiging in Lafayette en daarna verplaatsen we ons naar SFO voor onze vlucht naar Nederland. In Lafayette aangekomen dienen we een soort van pad steil naar boven te nemen alvorens bij een mooi huis aan te komen. Prachtig huis voor $750.000 maar ook een zwembad met een enorme scheur. Echter, Astrid ziet de kinderen al met hun stepje het pad naar beneden afsjezen en Highway 24 op denderen. Nee dus. We beloven Judy wanneer we bij het vliegveld aankomen nog een bod uit te brengen op Marshall Drive. Gelukkig loopt het inchecken op rolletjes en kunnen we op ons gemak overleggen. We kunnen het Marshall huis in onze verbeelding zien zoals het moet worden:

We besluiten het bod te verhogen tot $615.000, maar ieder keer dat we het al zenuwachtiger wordend met $2.500 verhogen, komt van Judy’s kant na ruggenspraak met de verkoper, een kortaf “no, so sorry”. Een half uur voordat we aan boord gaan komt ze met een definitief “yes or no” van de verkoperskant op een prijs van $630.000. Astrid en ik kijken elkaar aan en besluiten het bod te accepteren. Denkbeeldig toasten we met Judy en gaan vervolgens opgetogen in de rij staan om te boarden. We hebben een home; het Amerikaanse avontuur kan nu een gefundeerd vervolg krijgen! De vlucht naar Amsterdam wordt opgetogen afgelegd want we hebben een ‘home’, en de zekerheid dat we de komende drie jaar in zonnig Californië door zullen brengen. Voeg daaraan toe de spannende uitdaging om iets nieuws van de grond af op te bouwen, dan valt te begrijpen dat de adrenaline voorkomt dat je ook maar één oog dicht doet. Maandag 23 november: we landen aan het eind van de morgen in Amsterdam en bevinden ons nog steeds in hogere atmosferen. Deze week moet er een worden van daadwerkelijk aanpakken, aangezien ik volgende week maandag alweer terugvlieg. Jetlag is een woord dat uit mijn vocabulaire geschrapt is. Tijdens de rit naar Lommel bespreken we alles wat er gedaan dient te worden alvorens we naar Californië vertrekken, en hoe onze jongens te informeren. Nou, dat laatste viel mee, die springen vol enthousiasme bovenop ons na aankomst, en zijn meer geïnteresseerd in wat we mee hebben gebracht uit het verre Amerika. Dinsdag leg ik contact met onze eerste student, Marc Bode, over wat hij moet doen om 11 januari aan z’n eerste les in Emeryville te beginnen, en aan het eind van de dag krijg ik een alarmerend telefoontje van Gary Platt: “we still don’t have the fucking permit, Pete, we’re screwed and never make the January 11 start.”

Wordt vervolgd 20-09-23

Vervolg van 09-09-23

Wel moet me van het hart dat de gemiddelde leeftijd van het vliegend personeel zichtbaar aan de hoge kant is. Zodanig dat je af en toe hulp zou willen bieden! Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, maar ook het land waar je tot je dood door moet sappelen wanneer je pensioen niet adequaat geregeld is. Genoeg gemijmerd, even kijken waar en hoe laat Bram aankomt. Ah, terminal 3 met US Air, over een half uur. Kalmpjes wandel ik daarheen en ‘businessclass’ Bram stapt als een der eersten met z’n ‘traveling light’ koffertje van boord. Met een brede lach ontwaart hij me en stapt met grote passen op me af. Bram is een verstokte roker en op zo’n moment moet ik telkens denken aan de opmerking die een goede kennis van ons daarover plaatste: “hij ontblootte z’n door de zon gebruinde tanden”. Kinderachtig, maar ik kan het niet helpen en moet een lachje onderdrukken. Joviaal, als altijd, schud hij stevig mijn hand. “Lekker gevlogen, jongen?” begint hij de conversatie. Voordat ik antwoord kan geven ontwaren we achter het glas van de ontvangsthal de lijvige gestalte van Boldman en naast hem zijn schriele evenknie Moseler. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Bram “het blijft een komisch duo.” Komisch of niet, ze zijn zo scherp en kundig als maar zijn kan en Bram komt in de loop van de avond, tijdens een stevige Florida maaltijd, behoorlijk onder de indruk. “Die gaan we op het droge brengen,” voegt hij me toe, na zijn laatste saffie van de dag te hebben ingenomen. De woensdag brengen we door op het kantoor van Silent Planet, en voordat we de vlucht met United Airlines naar San Francisco nemen, via Denver, is er een deal tot stand gekomen. Uitgeput komen we even voor half twaalf ’s avonds in San Francisco aan. “Morgen The Plant scheren,” zegt Bram nog even snel alvorens zijn hotel binnen te stappen. Daar heb ik nou zo’n hekel aan, we moeten met Arne Frager een deal maken die voor ons allebei win/win is. “Scheren” betekent voor Bram druk zetten om een koopje te bemachtigen. Het appartement, waar Bram niet wil overnachten -God zij dank- voelt voor mij even na het middernachtelijk uur aan als een veilige haven. Uitgeslapen haal ik Bram donderdagmorgen op bij het hotel, waar hij me opwacht bij de aangewezen rokersplek. “Stomme Amerikanen,” begint hij, na me begroet te hebben. “Wapentuig mag je overal bij je hebben, maar sigaretten opsteken, ho maar.” Omdat ik zwijg begint hij met zijn analyse over het cijferwerk van The Plant. “Arne Frager zal nog heel wat moeten uitleggen voordat Eckart hier geld insteekt,” besluit hij z’n betoog. Tegen die tijd zijn we in Sausalito aangekomen, waar Arne ons enthousiast begroet. Het kruisverhoor kan beginnen. Slimme Arne staat erop eerst de studiotoer van The Plant te doen, en net als iedereen voor hem is Bram onder de indruk. Bram vraagt eerst even om een kleine onderbreking, zodat hij even een rookpauze kan inlassen. Wanneer Bram naar buiten loopt vraagt Arne hoe de vlag er bij hangt. “It’s all about figures and forecast,” Arne, maak ik hem wat wijzer. En zo is het, het gaat om het cijferwerk en de vooruitzichten. Na terugkeer van Bram blijkt dat Arne zich terdege heeft voorbereid en praktisch op alle vragen een onderbouwd antwoord heeft. “I’m impressed, Arne,” komt het complimenteus bij het afscheid uit Brams mond. Via de inmiddels zeer drukke Richmondbrug banen we ons een weg naar Berkeley, waar Gary op ons wacht bij Skates-on-the-Bay, waar we gezamenlijk een en ander zullen doornemen tijdens het diner. Eén ding is zeker, komen we tot de conclusie, we gaan een samenwerkingsverband met The Plant aan. Zaterdag 7 november kan ik vol trots in de weekly update vermelden dat wanneer Eckart instemt met datgene wat Bram gaat presenteren, we in beide bedrijven een aandeel van 40% zullen hebben.

Me verheugend op de komst van Astrid komende woensdag, komt het weekend als geroepen om even bij te tanken. Zoals gewoonlijk razen de maandag en dinsdag als hazewindhonden langs me heen. Een opgewonden MT meeting (niet echt uitzonderlijk meer), met name ook over onze grootse opening komende zaterdag, waar we de gemeenschap dik bij betrekken. Individuele bijeenkomsten en vergaderingen met de constructiemaatschappij bepalen onze afspraken: wegens nogal wat wijzigingen gaan de bouwkosten op zeker met enkele honderdduizenden omhoog. Dat gaat met nogal wat kabaal teweeg: “fuck, because Eckart is a billionaire, you can’t overcharge us”. We denken oprecht dat de miljardair krantenkoppen over Eckart ons geen goed doen. Eckart vindt het smullen, maar duidelijk mag zijn dat men hier denkt een gans met gouden eieren te kunnen plukken. Maar nu, bij SFO, San Francisco’s international airport, wacht ik op de komst van Astrid. Dat voelt goed, we gaan een huis uitzoeken. Spannend dus! KL605 landt even na twee en is dus keurig op tijd. Zelfs de douane formaliteiten zorgen voor niet al te veel oponthoud. Een beetje verfomfaaid komt ze de aankomsthal binnen en dan is het moment gekomen dat ik Astrid in mijn armen kan sluiten.

Sweet welcome @ SFO

In de parkeergarage neemt ze plaats in de groene Van die ons langs South San Francisco, de skyline van het echte San Francisco, en via de Bay Bridge naar het appartement in Emeryville brengt. Kreten van bewondering alom. De dag voltrekt zich als normaal mag worden geacht met 9 uur tijdsverschil. Dapper wakker blijven, toch nog een drankje, wegdommelen, en tegen een uur of acht de pijp aan Maarten geven. In ieder geval een goede basis voor sight seeing en huizenbezoek. Donderdagmorgen laat ik ze achter met aanwijzingen hoe in San Francisco te komen met BART, hetgeen staat voor Bay Area Rapid Transit, wiens treinen je soepeltjes onder het water naar het hartje van de City brengen, want zo noemen we San Francisco. Zeg je San Fran, dan ben je er een van buiten! Zelf haast ik me naar SFO om Eckart op te halen die om kwart voor tien aankomt met een Air Canada vlucht. Hij wil kennismaken met de Silent Planet crew en onze grootse opening bijwonen. Ook Eckart reist altijd zonder de last van bagage. En sinds de honden op SFO na zijn laatste reis nogal hinderlijk aan hem bleven snuffelen, laat hij de inkoop van wiet aan Gary over. “Zo pik,” begroet hij me, “lekker druk bezig.” In de Van praat ik hem snel bij over de laatste ontwikkelingen, en met name over de budget overschrijdingen. Eckart grijnst. Verwonderd kijk ik opzij. Eckart merkt droogjes op dat daar bij Ex’tent al rekening mee was gehouden. “Niets loopt bij een verbouwing op budget,” voegt hij er ten overvloede aan toe. Ook wil hij met één van de door een makelaar georganiseerde huisbezichtiging meegaan. “Ik wil wel dat mijn CEO in den vreemde er goed bijzit,” verklaart hij. Bij Ex’pression laten we hem allereerst kennismaken met wat lokale zakenlui van Advanced Systems Group.

Links Dave Van Hoy, oprichter Advanced Systems Group

Dave prijst ons de hemel in, zoals alleen Amerikanen dat kunnen, waarbij wij er soms tenenkrommend bijstaan. Eckart vindt het wel mooi en de Amerikanen vinden een hippie miljardair in hun midden ook wel wat hebben. Vervolgens naar The Townhouse voor een vraag- en antwoordsessie met Loyd Boldman en John-Erik Moseler. Terwijl Eckart geniet van zijn Sierra Nevada Pale Ale, luistert hij met genoegen hoe Loyd Boldman naam heeft gemaakt in Florida met een Christelijke band, Prodigal geheten. Vervolgens vertelt John-Erik hoe zij Silent Planet begonnen zijn en grappig genoeg heeft ook dit weer een Full Sail achtergrond. “Not the beer,” grapt Loyd. Het is duidelijk dat ze bij Eckart in het pulletje vallen. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij met deze mannen in zee wil gaan. Mooi, morgen komt Dawn Cardi erbij om er een klap op te geven, althans in juridische zin. Gary is helemaal opgetogen, maar eigenlijk leven we vrijdag toe naar de ‘grand opening’ van zaterdag, en met name hoeveel mensen acte de présence zullen geven. Het treffen met Dawn Cardi is hoffelijk, zij het aan de koele kant. ’s Avonds wil Eckart uit en we besluiten de gerenommeerde jazz joint Yoshi’s in Oakland te bezoeken, waar je ook kunt dineren. Geweldige avond, hoewel ik meer met m’n hoofd bij de zaterdagopening ben dan bij de voortreffelijke musici. Inmiddels heeft Astrid een tweetal makelaars gevonden die ons de komende dagen zullen begeleiden. We beginnen de tijddruk te voelen, ook al omdat we volgende week zondag alweer vertrekken. Voor die tijd dienen we een keus gemaakt te hebben. Nerveus controleren we zaterdagochtend de door eventmanager Kappi Hommert gerealiseerde stands en attracties in de steeg tussen ons gebouw en dat van de belastingdienst. Het brengt ons rust, dat mens is zó professioneel! Onze eigen manschappen, onder leiding van Craig Deonik, staan klaar om voor geïnteresseerde mensen een toer van het gebouw te geven. Inschrijfformulieren zijn ook niet vergeten; business is business! Na een aanvankelijk stil begin loopt het storm, de verkopers van hamburgers en hot dogs kunnen hun waren niet aangesleept krijgen, hetgeen ook geldt voor de popcorn tent. Het oplaten van duizenden ballonnen laat luide “oehs” en “ahs” op uit het publiek.

Emeryville omarmt ons en dat voelt aan als een warm bad. Eckart straalt, hetgeen absoluut niet alledaags is. Aan een lange tafel in The Townhouse vieren we het succes van de dag met de hele bemanning. Craig Deonik vertelt triomfantelijk dat hij ook een viertal studenten ingeschreven heeft. En dat is a raison van $27.500 voor 16 maanden een mooie vangst. Doodmoe, maar uiterst goed gehumeurd kom ik in het appartement aan, waar ik met Astrid nog even napraat om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.

Wordt vervolgd 16-09-23

Met excuses dat ik de Luim weer te laat opdien, maar de hitte veroorzaakt een kleefeffect tussen mijn vingers en het toetsenbord met als resultaat dat mijn tweevinger repertoire aanzienlijk vertraagd wordt. Vorige week mocht ik berichten dat Astrid en ik opgelucht waren dat Kaj weer heelhuids thuis aangekomen was vanuit ‘Burning’ Oregon. Niet veel later informeerde Bo-Peter dat hij met vriendin Tiphanie vast zat in de woestijnmodder van ‘Burning Man’. Je kunt ze ook niet even alleen laten! Niet zulke zorgen als bij Kaj, maar toch. Het begon allemaal zo mooi tijdens dit ‘love fest’:

Lief toch?! De brillen waren toen nog bedoeld als bescherming tegen het woestijnzand. Toen dat veranderde in modder, zaten ze eerst vast en nadat er gereden mocht worden, zag het er meer zo uit:

Ruim zeven uur later meldde Bo-Peter ons dat hij de highway zag, en dat na een afstand van nog geen 3,5 kilometer modderschuiven. Dat kan spanningen teweeg brengen in een partnerschap. ‘Love is all you need’, kraait Robert ten Brink derhalve. En over ‘love’ gesproken, daar weet Astrid alles van, zij verzorgt immers de producten in hun eerste week:

Een tweeling nog wel. Onvermijdelijk dringt de vraag zich op wat die twee te wachten staat in een wereld in beweging. Eén ding is zeker, hun eerste week was dankzij Astrid een bliksemstart, een ‘burning sensation’, so to speak. Eigenlijk had ik best een spannende week achter de rug, maar ik kan er (nog) niet veel over vertellen. Wel lullig, dat begrijp ik, maar later maak ik het goed; echt waar. Dat geeft ons wat meer tijd om even terug te gaan naar 1998, waar de Ex’pression saga ontstaat.

Vervolg van 06-09-23

“We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

KL605 wordt geacht me veilig naar San Francisco te brengen, en dat gebeurt ook. KLM-blauw is weliswaar geen Martinair-rood, verschil economy star class, maar wel zeer dragelijk. Het verkeer naar San Francisco op de 101 is ‘killing’ en het duurt ruim twee en een half uur alvorens ik de sleutel in de deur van het appartement steek. M’n tweede ‘home sweet home’. Merkwaardig hoe snel een mens went. Zondag breng ik grotendeels door op kantoor om de berg weg te werken die daar op me wacht. Ah, Eckarts gezicht staart me aan van de voorpagina van de San Francisco Business Time. Dit vervolgverhaal zal hem goed doen:

Voorts veel waar aandacht aan besteed dient te worden, maar m’n aandacht wordt getrokken naar een memo van Gary. Pete Bandstra, de beoogde Director van het Digital Visual Media programma heeft nog een item toegevoegd aan de waslijst van wensen en eisen die hij toch al bij ons had neergelegd om hem van Full Sail los te weken. Of we maar het verlies op z’n huis willen compenseren mocht dat bij verkoop ontstaan. Een GVD ontsnapt me, de inhalige bastaard wil echt het onderste uit de kan en bederft ook nog eens m’n zondag. De Management Team meeting op maandag verloopt rumoerig, enerzijds omdat we verheugd zijn dat Craig Deonik ons trots mededeelt dat we reeds meer dan 20 ingeschreven studenten hebben, en we rustig kunnen rekenen op 45 eind november, anderzijds door het kinderachtige gedrag van Gary die luidruchtig probeert om Pete Bandstra alsnog z’n zin te geven. Ik hou m’n poot stijf, die aasgier wil ik niet aan boord hebben. Daarnaast hebben we een kandidaat van concurrent San Francisco Institute of Art aan de haak, ene Rob Gibson. Tijdens een lunchafspraak zullen Gary en ik hem deze week aan boord trekken, daar zijn we van overtuigd. Gary oogt weer wat ontspannener, hij heeft z’n ei gelegd, hoewel het me een lunch kost om hem weer op de rails te krijgen. ‘The things we do for love!’ Wat we die week voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke, en hoewel ik mijn gezin zeer mis, draagt het alleen zijn er toe bij dat er zoveel productie gedraaid wordt. Immers, we hebben Rob Gibson aangesteld als Director van het Digital Visual Media Program, de ontmanteling van het interieur van ons gebouw is in volle gang, en we hebben gastheer gespeeld bij een Wired/Yahoo party. Ook hebben we met The Martin Group zoete broodjes gebakken en bij de Summit Bank een speciaal studenten account aangemaakt. Wat een goed gevoel om je volledig verkleed in de Halloween party bij The Plant te storten. Ik durf te stellen dat Gary en ik er top uitzagen en veel complimenten mochten oogsten:

Gary en Peter gereed voor Halloween

Vele artiesten in macho outfit, ook dames in soms zeer ondeugende pakjes, moesten wel om ons lachen, maar klaarblijkelijk vielen we als sex objecten uit de toon! Zondag 1 november, Ivars verjaardag, begon derhalve wat traag, maar rond half twee wist ik me toch achter m’n bureau te wringen voor de wekelijkse update:

 

Omdat Frans van Mackelenberg nog niet officieel geïnformeerd is over z’n komende afscheid, is me verzocht hem er nog steeds bij te blijven betrekken. Spelletje spelen? Ik speel mee. De komende week wordt nogal heftig met bezoeken aan Silent Planet in Orlando en The Plant in Sausalito. Niet alleen qua reizen, Orlando via Saint Louis, maar ook omdat Bram Zwagemaker in mijn kielzog gaat bekijken hoeveel aandelen we krijgen voor onze investeringen. De Management Team meeting maandagmorgen hou ik kort, niet alleen vanwege de presentatie van het stock option plan voor onze key staff members, maar ook omdat ik Gary separaat moet informeren dat het ook voor hem geldt. En wat ik vrees, gebeurt: Gary ontploft. “That motherfucker Eckart Wintzen fucked me again, now I have to pay for the shares he promised me.” Ik probeer hem tot bedaren te brengen door uit te leggen dat bij een aandelengift hij gelijk belasting moet afdragen. Geld dat hij op zeker niet heeft. Gary bedaart, en wat hem waarschijnlijk het meest overtuigt is dat het ook voor mij geldt. Zo langzamerhand begin ik me een dompteur in een circusarena te voelen. We doen ter afsluiting een snel drankje omdat morgenochtend wel heel erg vroeg mijn wekker zal afgaan. Met gezwollen ogen van de slaap sleep ik me dinsdagmorgen kwart voor zes aan boord van Trans World Airlines 482 naar Saint Louis, waar ik overstap op vlucht 450 van dezelfde maatschappij, en route naar Orlando. Daar zullen Bram Zwagemaker en ik elkaar lokale tijd rond kwart over vijf ‘s middags treffen, waarna we door Loyd Boldman en John-Erik Moseler van Silent Planet op sleeptouw zullen worden genomen. Hun voornaamste taak zal zijn om Zwagemaker ervan te overtuigen aandelen Silent Planet te kopen, waar ik volledig achter sta. Het zal fantastisch zijn om deze twee creatieve grootheden aan onze zijde te hebben.

De jeugdige John-Erik deelde me al mede dat het voor hem een hoogtepunt zou zijn in zijn prille entrepreneur bestaan. “Flight attendants take your position,” klinkt het vanuit de cockpit. We staan op het punt te landen en ik moet zeggen dat mijn eerste trip met deze iconische luchtvaartmaatschappij, opgericht door de legendarische Howard Hughes, goed bevallen is.

Wordt vervolgd 13-09-23

Vervolg van zaterdag 02-09-23

Dinsdagmiddag lunch ik met Gary voor een een-op-een bij The Townhouse. “Gary you and I must act as one,” probeer ik hem aan z’n verstand te peuteren. Wanneer wij niet als een eenheid opereren, dan voelt de rest dat aan en komt met allerlei excuses waarom iets niet gelukt is. Gary knikt onwillig. Ik weet dat hij Pete Bandstra ook aan wil trekken om Full Sail pijn te doen, omdat hij daar onvrijwillig is vertrokken. Dat boeit mij totaal niet, Full Sail is zes uur vliegen van ons verwijderd, totaal geen concurrentie dus. We gaan als een eenheid terug naar kantoor, zij het met wat blauwe plekken. So what?! Woensdag komt de langverwachte e-mail van Dawn Cardi binnen; het miljoen zal binnen veertien dagen op de bankrekening staan en de lening van $100.000 aan Arne Frager ten behoeve van The Plant is goedgekeurd. Een verheugde Arne komt bijna door de telefoon heen. “You da man Peter, and Eckart is a genius.” Voor mijn geestesoog zie ik een instemmend lachende Eckart:

Oh well. Donderdag worden we bezocht door de Duitse vader en zoon Bode, die ongelooflijk onder de indruk zijn van het nogal kale gebouw, maar vooral van het verhaal en bijbehorende tekeningen. Nadat ik ze in het Duits begroet heb, hetgeen Gary “grandstanding” vindt, geef ik het woord aan Gary die bloemrijk verkondigt welk een briljante apparatuur we aangekocht hebben en hoe de studenten daar te allen tijde gebruik van kunnen maken. Marc Bode, niet gewend aan een dergelijke ‘rode tapijt’ behandeling in Duitsland, valt als een blok voor deze aanpak en wordt officieel onze eerste student. Na de formele afhandeling troon ik vader en zoon mee naar The Townhouse voor een ere diner. Mijn inmiddels wat verroeste Duits gaat weer met sprongen vooruit. We nemen warm afscheid van elkaar en ik beloof ‘Vati’ Karl goed voor zijn zoon te zorgen. 11 januari 1999 zal onze eerste student, Marc Bode, met hopelijk vele tientallen anderen trots ons dan aangepaste gebouw betreden. Het eerste schaap is over de brug! Nu nog even de stafmeeting van vrijdag voorbereiden alvorens ik m’n vertrouwde Martinair vlucht naar Amsterdam neem. Vrijdag 16 oktober: inmiddels is de staf aangegroeid tot negen, met nog drie onderweg. Vandaag is het van belang dat we daadwerkelijk als een team werken, dat er vooral niet naar elkaar geschreeuwd mag worden, ook al is de drukwijzer inmiddels in het rode vlak terecht gekomen. Belangrijk ook om alles wat er over Ex’pression geschreven wordt voor de annalen te bewaren, zoals het een echte school met grandeur betaamt. Ons mission statement wordt vervaardigd en zal al onze doelstellingen, normen en waarden weergeven. “Everybody in?”, “Everybody fucking in?!!!”. Iedereen is in vuur en vlam en met stevige hugs achter de kiezen begeef ik me op pad naar Oakland Airport voor mijn vertrouwde Martinair vlucht. Gary, die me brengt, geeft me een zijdelingse blik van verstandhouding: “we’re a team buddy,” roept hij me achterna wanneer ik in de terminal verdwijn. Zaterdag 17 oktober 1998: best een beetje weemoedig verlaat ik op Schiphol de Martinair kist. Immers, dit is voorlopig de laatste trip met Martinair, want die vliegen in de winterperiode niet naar Californië. De in rood uitgedoste dames en heren zijn me ‘zeker weten’ goed van dienst geweest. Vrijdag terug met KLM blauw; ben benieuwd. Geroutineerd snel ik door de bezige Schipholmeute, waarna ik oog in oog kom te staan met een stralende Astrid. Blij me weer te zien. Gelukkig maar. Na ons uit de parkeergarage gewurmd te hebben, begeven we ons op weg naar Lommel. Onderweg duizend en een dingen te bespreken, onder anderen ook over mijn afspraak op Kasteel Moersbergen dinsdag met de naar voren geschoven Bram Zwagemaker, Eckarts CFO bij BSO Origin. De ‘ambtenaar’ Van Mackelenberg is vervangen door de ‘houthakker’ Zwagemaker. Dan zal ook mijn aanstelling definitief gestalte krijgen. Zwagemaker kennende zal hij gemaakte afspraken naar beneden trachten te onderhandelen. In ieder geval weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb. Thuisgekomen in Lommel word ik bestormd door de bijna twee jaar oude Ivar, Kaj van zes en Bo-Peter die trots als zevenjarige, dus als oudste, de rust bewaard en als laatste op me springt. Maar wel met overtuiging!

Kaj, Ivar en Bo-Peter

Uiteraard zijn hun eerste blikken gevestigd op mijn handbagage, waarin ze verwachten echte Amerikaanse kadootjes aan te treffen. En ze worden niet teleurgesteld! Terwijl zij met hun elektronische ‘bliep’ en ‘beep’ speelgoed bezig zijn, trekken Astrid en ik een plan de campagne, alsmede een fles Fleury open. Tijdmatig pas ik me tegenwoordig simpel aan op de locatie waar ik me bevind. Wel zo makkelijk! We gaan door het pallet aan gasten die we de komende dagen sociaal ontvangen, alsmede de punten van bespreking met Bram Zwagemaker. Tevens geeft Astrid nog even duidelijk aan niet meer dan drie jaar in Californië te willen blijven. Daar stem ik schoorvoetend mee in onder het motto ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’. Belangrijk punt is ook het percentage aandelen dat Eckart ons heeft toegezegd, alsmede de ondersteuning bij het verkrijgen van een huis. Spannende dagen weer. Het weekend vliegt voorbij en voordat ik het besef meld ik me bij Kasteel Moersbergen voor het gesprek met Bram Zwagemaker.

Joviaal komt hij met grote stappen op me af, slaat me op de schouder en meent dat het geen toeval kan zijn dat onze paden elkaar weer kruisen. Ik ben op m’n hoede, zoveel vriendelijkheid beklemt me. Zeker van deze man. En ja hoor, belastingtechnisch dienen de aandelen stock options te worden, wil hij de opzegtermijn terugbrengen tot drie maanden, en van verhuisvergoeding wil hij al helemaal niets horen. “Eckart ook nog aanwezig”, vraag ik verbaasd. Eckart is echter in geen velden of wegen te bekennen! “Hoeft ook niet,” bromt Bram, “dat is nu mijn pakkie aan.” Van Mackelenberg moest het veld ruimen omdat zijn aanpak onzakelijk was. “Veredelde boekhouders zijn er dertien in een dozijn, dus wieberen,” somde hij het kort op. We gaan er even stevig voor zitten en komen na ruim een uur tot een overeenkomst, weliswaar afwijkend van datgene wat met Eckart overeengekomen was, maar niet slecht. Note to self: wederom gebleken dat bij een gentlemen’s agreement, de gentleman de dupe wordt, dus voortaan gelijk op schrift zetten. We nemen kortaf afscheid, waarbij Bram nog wel mededeelt dat hij ons zeer binnenkort komt bezoeken, waarna ook The Plant en Silent Planet op z’n lijstje staan. En dat ik mee moet. “Moet”, pareer ik. “Ja, ben je nou CEO of niet”, krijg ik voor m’n kiezen. “Is goed, is goed,” mompel ik terwijl ik de deur haastig achter me sluit. “Wat een kuttekop,” mompel ik nog bozig al aansluitend bij de file op de A2. Via Eindhoven is het al snel weer arriveren in Lommel, waar ik de gemaakte afspraken deel met Astrid. “Dus je hebt er een jaar opzegtermijn uitgesleept”, vraagt ze positief verbaasd. “Was ik al overeengekomen met Eckart, en daar heb ik stevig aan vastgehouden. Weet jij wat er al dan niet kan gebeuren.” Instemmend knikt ze, avontuur is prachtig, maar sommige zekerheden zijn mooi wanneer ze ingebouwd kunnen worden. Donderdagavond, daags voor mijn vertrek, gaan we met de kinderen in Lommel uit eten, ook om Ivars tweede verjaardag te vieren waar ik helaas 1 november niet bij kan zijn. We vertellen de jongens wat de plannen zijn voor de komende maanden, hetgeen een opgewekte stemming teweeg brengt. Bo-Peter en Kaj hebben het helemaal niet naar hun zin op de internationale school in Mol en vinden het Amerika verhaal wel heel interessant. Ivar vindt alles goed wat de grote broers aanspreekt en joelt dapper mee. Zo breekt al snel de dag van vertrek aan. Afscheid van de jongens is als altijd zuur, en ik ben blij dat ik nog ruim een uur met Astrid heb op weg naar Schiphol. Het gesprek gaat in flarden, we hebben al zoveel besproken en weten dat het nu op daden aankomt. Helaas zullen de meeste verhuisactiviteiten wederom op het bordje van Astrid terechtkomen. “We doen wat er gedaan moet worden,” neemt ze met een kus afscheid van me. Dat stelt me gerust.

Wordt vervolgd zaterdag 09-09-23

Dat werd vilein door de Hedgehoppers Anonymous gezongen in 1965, terwijl de tekst een beroerde week beschreef, inclusief milieu ellende. In eerste instantie heb je dat niet door wegens het opgewekte ritme. Nou, mijn week was precies omgekeerd qua inhoud en kon al niet meer kapot wegens de koppositie van Sparta. Tenminste nog voor één dag, want gisteren speelden ze gelijk tegen NEC. Boze tongen fluisteren dat de oorzaak simpel is: het ontbreken van de gebroeders Laanen bij deze belangrijke wedstrijd. Het schijnt dat de spelers continu keken naar lege stoeltjes 2 en 3 rij 4 op de Kasteeltribune. Dat had weer te maken met een geweldige reünie gisteren van Multi Function Computers, waarbij sommige makkers m/v elkaar meer dan 30 jaar niet gezien hadden. Later meer hierover. De maandag, ook weer geweldig, betekende de 36^e huwelijksdag voor Astrid en mij. Iedereen die we nog niet bedankt hebben, bij deze. Wellicht het belangrijkste en beste nieuws deze week was de terugkeer van onze firefighter Kaj uit Oregon/Noord Californië. Onderstaand werpt hij nog een laatste blik op zijn werkgebied.

Wanneer je goed kijkt zie je onderstaand deels de naam Laanen onder zijn zeer beschermende uitrusting. Behoorlijk uitgeput bereikte hij de thuishaven. Recupereert snel, zoals je van een 31-jarige, goed getrainde firefighter, mag verwachten. Astrid en ik minder, maar de reünie gisteren was als een warm bad. De verhalen, de anekdotes, de ‘weet je nog’ herinneringen, waarbij ook de inmiddels 15 overleden oud collega’s ter berde kwamen. Zo ook het verhaal van Frank Lakerman, het joch dat drie jaar was toen zijn vader overleed. En nu ongeveer van dezelfde leeftijd als zijn vader toen. Zijn verhaal kreeg een mooi plekje op de ‘wall of fame’.

Mariette de Haas en Tjeerd Stel zetten een boom op over het spannende jongensboek dat MF heet. Op het moment dat de genoten drankjes toe begonnen te slaan, had Astrid een heuse snackcar geregeld waarvan ongelimiteerd genoten kon worden.

En dat gebeurde ook, zo te zien aan de heren/dame links en aan het rijtje wachtenden. Eén avondje mag cholesterol wel op het tweede plan gezet worden. Toch? In ieder geval overheerste de warme band die deze 21 MF-ers plus aanhang koesterden. En het weer werkte ook nog eens mee! Tijd om terug te gaan naar 1998, locatie Emeryville, California!

Vervolg van woensdag 30-08-23

Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”

Gelardeerd met een lading krachttermen geeft Gary aan dat dit “fucking impossible” is. Nadat ik Gary gekalmeerd heb, besluiten we om te bezien hoe we met overwerk en sneller indienen van de aanvragen een en ander kunnen bespoedigen. Inderdaad zijn al onze persuitingen en het werven van studenten gericht op 11 januari 1999! De week vordert gestaag en donderdag 1 oktober zijn Rick en Imelda, aan wie ik weinig tijd heb kunnen schenken, terug in Emeryville. Gelukkig heb ik die avond tijd voor een fijn ‘onder ons’ diner bij Skates-on-the-Bay aan de baai in Berkeley. Het voelt goed. ’s Middags breng ik ze naar Oakland Airport en na wat innige omhelzingen begeef ik me terug naar The Townhouse om een gesprek met Gary en Arne Frager af te maken inzake een lening van $100.000 als aanbetaling van een nieuw console en ter uitbreiding van zijn studio. Van het benodigde bedrag van $500.000 kan hij zelf $400.000 ophoesten vanwege te ontvangen gelden van Metallica.

Arne in het midden met Metallica’s Lars Ulrich en James Hetfield

Eckart heeft de $100.000 reeds toegezegd, hetgeen ik bevestig aan Arne, maar voor de zekerheid toch maar even bij Eckart toetsen.

Daarna haastje repje door naar de champagne receptie van de Emeryville ‘celebration of the arts’. We hebben ons al behoorlijk in de Emeryville ‘hustle and bustle’ gewurmd. We zijn een factor aan het worden om rekening mee te houden. Zondag 11 oktober 1998: heerlijk om in alle rust met muziek van Chicago op de achtergrond -één van m’n Arcade CD’s- de weekly update te maken. Het voelt goed om te melden dat John Storyk het behaagd heeft om de definitieve tekeningen aan te leveren voor de bouw van de studio’s. Zo voelt het wel aan bij deze zich als coryfee gedragend figuur. De tekeningen kunnen nu getoetst worden aan de plaatselijke verordeningen. Tja, het opzetten van een onderneming als Ex’pression bestaat niet alleen uit ‘glitter & glamour’! Met een beetje geluk kunnen we binnen twee weken met de bouw starten. Gisteren hebben we in San Jose met een stand deelgenomen aan het door Microsoft gesponsorde evenement ‘Silicon Planet ban aids’, hetgeen met de door ons ingehuurde krachten in oranje jumpsuits een groot succes werd. Ook werd ons een samenwerkingsverband aangeboden door het California Recording Institute, dat Ex’pression eerder al gebrandmerkt had als de aanstormende Godzilla van de onderwijs industrie. Daarna nog een hapje gegeten met Gary en Debbie Platt, die ik daarvoor opgehaald had in Walnut Creek. Gary werd na een paar drankjes nogal vrijpostig, hetgeen zijn vrouw zichtbaar ergerde. Het is me duidelijk, na zo’n zes maanden met hem gewerkt te hebben, dat hij telkens probeert bandbreedtes niet alleen te rekken, maar ook te breken, hetgeen vertraging kan opleveren bij de voortgang. De andere kant van de medaille is dat onze ‘good cop, bad cop’ voorstelling bij de inkoop van apparatuur enorme kortingen oplevert. Monitoren die hap. Tevreden print ik de weekly update en fax het naar Dawn, Frans, Eckart en Gary.

Volgende week staan gesprekken te wachten met Arne Frager, die gespannen afwacht of hij de $100.000 lening van Eckart tegemoet kan zien, de gebruikelijk meetings, etc., maar ook het bezoek van de Duitser Karl Bode, die met zijn zoon Marc ons komt bezoeken en die ik graag als de allereerste student van Ex’pression wil inschrijven. Dat zou echt een beloning zijn na ons gesprek tijdens het gala in Stuttgart, begin april. Ook moeten, ja moéten, we de bevestiging krijgen via Dawn Cardi dat we de benodigde cashflow, om precies te zijn één miljoen dollar, binnen 14 dagen tegemoet kunnen zien. Dat wordt weer met de strooppot werken! Grijnzend zie ik Dawn al aankomen met een koffertje cash, waarna ze eist dat ik het één voor één natel:

Geen probleem hoor, Dawn! Dan vrijdag mijn zoveelste trip terug om van alles en nog wat te regelen met Eckart, en de voorbereidingen te treffen voor onze verhuizing van België naar Californië. Nee, saai wordt het voorlopig niet! Naar ons appartement lopen betekent slechts de straat oversteken om bij de Emery Bay Apartments te komen, waar ik een fles Kendall Jackson chardonnay opentrek en wat balletjes gehakt in de microwave zet. Om er nog op uit te gaan heb ik echt geen puf meer. Soms mis ik het familie gevoel enorm. Na een halve fles chardonnay ebt het wat weg. Geen tijd voor zelfmedelijden gozert, spreek ik mezelf op z’n Rotterdams moed in. Maandag wordt hier en daar Columbus Day gevierd, maar daar hebben we even maling aan. 11 januari 1999 verwachten we de eerste ploeg studenten en dat zal en moét gehaald worden. De management team meeting reflecteert dat; er hangt spanning binnen de aanwezige teamleden. We beginnen met Pete Bandstra, de beoogde Director voor het Digital Visual Media programma, die vanuit Florida inbelt. In plaats van te beginnen over de voortgang van het curriculum van het programma, begint hij voor de zoveelste keer over wat hij nodig heeft aan financiën om naar Californië te verhuizen, en daar krijg ik goed de schijt over in. Geen nieuws over het curriculum? “Thanks Pete, talk later to Gary about this.” Gary gaat gelijk in de verdediging en meldt dat Pete een “good guy is”. Na Gary nogmaals ingeprent te hebben dat we minder dan drie maanden hebben tot D-Day, gaat hij op zijn manier tekeer tegen Duke Zaffery over het Sound Arts programma. . “You heard the man Duke, three months and still not too much digital, all analog.” Duke schudt z’n manen ter instemming en gaat er niet tegenin. Hij kent Gary veel te goed van Full Sail en weet dat het op zo’n moment geen zin heeft om de storm nog meer aan te wakkeren. Craig Deonik, die nog geen student gescoord heeft met zijn team, zit er als een ongelukkige boeddha bij, zeker qua postuur. In ieder geval kan hij aantonen dat er veel prospects in de pijplijn zitten. We weten dat we qua planning heel krap zitten, en dat we elkaar nodig hebben. Dus gaan alle handen op de tafel wanneer we opbreken en sluiten we af met een gezamenlijk “let’s fucking do it”. We kunnen ons nu geen zand in de motor veroorloven.

Wordt vervolgd woensdag 06-09-23