Dat werd vilein door de Hedgehoppers Anonymous gezongen in 1965, terwijl de tekst een beroerde week beschreef, inclusief milieu ellende. In eerste instantie heb je dat niet door wegens het opgewekte ritme. Nou, mijn week was precies omgekeerd qua inhoud en kon al niet meer kapot wegens de koppositie van Sparta. Tenminste nog voor één dag, want gisteren speelden ze gelijk tegen NEC. Boze tongen fluisteren dat de oorzaak simpel is: het ontbreken van de gebroeders Laanen bij deze belangrijke wedstrijd. Het schijnt dat de spelers continu keken naar lege stoeltjes 2 en 3 rij 4 op de Kasteeltribune. Dat had weer te maken met een geweldige reünie gisteren van Multi Function Computers, waarbij sommige makkers m/v elkaar meer dan 30 jaar niet gezien hadden. Later meer hierover. De maandag, ook weer geweldig, betekende de 36e huwelijksdag voor Astrid en mij. Iedereen die we nog niet bedankt hebben, bij deze. Wellicht het belangrijkste en beste nieuws deze week was de terugkeer van onze firefighter Kaj uit Oregon/Noord Californië. Onderstaand werpt hij nog een laatste blik op zijn werkgebied.
Wanneer je goed kijkt zie je onderstaand deels de naam Laanen onder zijn zeer beschermende uitrusting. Behoorlijk uitgeput bereikte hij de thuishaven. Recupereert snel, zoals je van een 31-jarige, goed getrainde firefighter, mag verwachten. Astrid en ik minder, maar de reünie gisteren was als een warm bad. De verhalen, de anekdotes, de ‘weet je nog’ herinneringen, waarbij ook de inmiddels 15 overleden oud collega’s ter berde kwamen. Zo ook het verhaal van Frank Lakerman, het joch dat drie jaar was toen zijn vader overleed. En nu ongeveer van dezelfde leeftijd als zijn vader toen. Zijn verhaal kreeg een mooi plekje op de ‘wall of fame’.
Mariette de Haas en Tjeerd Stel zetten een boom op over het spannende jongensboek dat MF heet. Op het moment dat de genoten drankjes toe begonnen te slaan, had Astrid een heuse snackcar geregeld waarvan ongelimiteerd genoten kon worden.
En dat gebeurde ook, zo te zien aan de heren/dame links en aan het rijtje wachtenden. Eén avondje mag cholesterol wel op het tweede plan gezet worden. Toch? In ieder geval overheerste de warme band die deze 21 MF-ers plus aanhang koesterden. En het weer werkte ook nog eens mee! Tijd om terug te gaan naar 1998, locatie Emeryville, California!
Vervolg van woensdag 30-08-23
Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”
Gelardeerd met een lading krachttermen geeft Gary aan dat dit “fucking impossible” is. Nadat ik Gary gekalmeerd heb, besluiten we om te bezien hoe we met overwerk en sneller indienen van de aanvragen een en ander kunnen bespoedigen. Inderdaad zijn al onze persuitingen en het werven van studenten gericht op 11 januari 1999! De week vordert gestaag en donderdag 1 oktober zijn Rick en Imelda, aan wie ik weinig tijd heb kunnen schenken, terug in Emeryville. Gelukkig heb ik die avond tijd voor een fijn ‘onder ons’ diner bij Skates-on-the-Bay aan de baai in Berkeley. Het voelt goed. ’s Middags breng ik ze naar Oakland Airport en na wat innige omhelzingen begeef ik me terug naar The Townhouse om een gesprek met Gary en Arne Frager af te maken inzake een lening van $100.000 als aanbetaling van een nieuw console en ter uitbreiding van zijn studio. Van het benodigde bedrag van $500.000 kan hij zelf $400.000 ophoesten vanwege te ontvangen gelden van Metallica.
Arne in het midden met Metallica’s Lars Ulrich en James Hetfield
Eckart heeft de $100.000 reeds toegezegd, hetgeen ik bevestig aan Arne, maar voor de zekerheid toch maar even bij Eckart toetsen.
Daarna haastje repje door naar de champagne receptie van de Emeryville ‘celebration of the arts’. We hebben ons al behoorlijk in de Emeryville ‘hustle and bustle’ gewurmd. We zijn een factor aan het worden om rekening mee te houden. Zondag 11 oktober 1998: heerlijk om in alle rust met muziek van Chicago op de achtergrond -één van m’n Arcade CD’s- de weekly update te maken. Het voelt goed om te melden dat John Storyk het behaagd heeft om de definitieve tekeningen aan te leveren voor de bouw van de studio’s. Zo voelt het wel aan bij deze zich als coryfee gedragend figuur. De tekeningen kunnen nu getoetst worden aan de plaatselijke verordeningen. Tja, het opzetten van een onderneming als Ex’pression bestaat niet alleen uit ‘glitter & glamour’! Met een beetje geluk kunnen we binnen twee weken met de bouw starten. Gisteren hebben we in San Jose met een stand deelgenomen aan het door Microsoft gesponsorde evenement ‘Silicon Planet ban aids’, hetgeen met de door ons ingehuurde krachten in oranje jumpsuits een groot succes werd. Ook werd ons een samenwerkingsverband aangeboden door het California Recording Institute, dat Ex’pression eerder al gebrandmerkt had als de aanstormende Godzilla van de onderwijs industrie. Daarna nog een hapje gegeten met Gary en Debbie Platt, die ik daarvoor opgehaald had in Walnut Creek. Gary werd na een paar drankjes nogal vrijpostig, hetgeen zijn vrouw zichtbaar ergerde. Het is me duidelijk, na zo’n zes maanden met hem gewerkt te hebben, dat hij telkens probeert bandbreedtes niet alleen te rekken, maar ook te breken, hetgeen vertraging kan opleveren bij de voortgang. De andere kant van de medaille is dat onze ‘good cop, bad cop’ voorstelling bij de inkoop van apparatuur enorme kortingen oplevert. Monitoren die hap. Tevreden print ik de weekly update en fax het naar Dawn, Frans, Eckart en Gary.
Volgende week staan gesprekken te wachten met Arne Frager, die gespannen afwacht of hij de $100.000 lening van Eckart tegemoet kan zien, de gebruikelijk meetings, etc., maar ook het bezoek van de Duitser Karl Bode, die met zijn zoon Marc ons komt bezoeken en die ik graag als de allereerste student van Ex’pression wil inschrijven. Dat zou echt een beloning zijn na ons gesprek tijdens het gala in Stuttgart, begin april. Ook moeten, ja moéten, we de bevestiging krijgen via Dawn Cardi dat we de benodigde cashflow, om precies te zijn één miljoen dollar, binnen 14 dagen tegemoet kunnen zien. Dat wordt weer met de strooppot werken! Grijnzend zie ik Dawn al aankomen met een koffertje cash, waarna ze eist dat ik het één voor één natel:
Geen probleem hoor, Dawn! Dan vrijdag mijn zoveelste trip terug om van alles en nog wat te regelen met Eckart, en de voorbereidingen te treffen voor onze verhuizing van België naar Californië. Nee, saai wordt het voorlopig niet! Naar ons appartement lopen betekent slechts de straat oversteken om bij de Emery Bay Apartments te komen, waar ik een fles Kendall Jackson chardonnay opentrek en wat balletjes gehakt in de microwave zet. Om er nog op uit te gaan heb ik echt geen puf meer. Soms mis ik het familie gevoel enorm. Na een halve fles chardonnay ebt het wat weg. Geen tijd voor zelfmedelijden gozert, spreek ik mezelf op z’n Rotterdams moed in. Maandag wordt hier en daar Columbus Day gevierd, maar daar hebben we even maling aan. 11 januari 1999 verwachten we de eerste ploeg studenten en dat zal en moét gehaald worden. De management team meeting reflecteert dat; er hangt spanning binnen de aanwezige teamleden. We beginnen met Pete Bandstra, de beoogde Director voor het Digital Visual Media programma, die vanuit Florida inbelt. In plaats van te beginnen over de voortgang van het curriculum van het programma, begint hij voor de zoveelste keer over wat hij nodig heeft aan financiën om naar Californië te verhuizen, en daar krijg ik goed de schijt over in. Geen nieuws over het curriculum? “Thanks Pete, talk later to Gary about this.” Gary gaat gelijk in de verdediging en meldt dat Pete een “good guy is”. Na Gary nogmaals ingeprent te hebben dat we minder dan drie maanden hebben tot D-Day, gaat hij op zijn manier tekeer tegen Duke Zaffery over het Sound Arts programma. . “You heard the man Duke, three months and still not too much digital, all analog.” Duke schudt z’n manen ter instemming en gaat er niet tegenin. Hij kent Gary veel te goed van Full Sail en weet dat het op zo’n moment geen zin heeft om de storm nog meer aan te wakkeren. Craig Deonik, die nog geen student gescoord heeft met zijn team, zit er als een ongelukkige boeddha bij, zeker qua postuur. In ieder geval kan hij aantonen dat er veel prospects in de pijplijn zitten. We weten dat we qua planning heel krap zitten, en dat we elkaar nodig hebben. Dus gaan alle handen op de tafel wanneer we opbreken en sluiten we af met een gezamenlijk “let’s fucking do it”. We kunnen ons nu geen zand in de motor veroorloven.
Wordt vervolgd woensdag 06-09-23
