Month: October 2023

Dat zijn koppen die niet zouden misstaan in De Telegraaf. Valentijn Driessen, het Telegraaf voetbalgeweten van Nederland, wist het zeker ‘Ajax wat maatjes te groot voor Maurice Steijn’. Ik geef toe, Steijn werd mijn held toen hij Sparta als een moderne Houdini behoedde voor degradatie in 2022. Mijns inziens paste hij op basis van de uitspraak van Driessen prima bij Ajax, immers, Ajax is wat maatjes te klein voor topvoetbal, hetgeen hem (Driessen) waarschijnlijk op dat moment is ontgaan. Een trainer kan ze er niet zelf inschieten (falen Bergwijn tegen Utrecht) of voorkomen dat de tegenpartij, Utrecht, het winnende doelpunt op een presenteerblaadje aangereikt krijgt. Door een Kroatische international nota bene (Sutalo). Kortom; het blijft makkelijk kritiek uiten vanaf de zijlijn. Goalgetter Klaas-Jan Huntelaar (40) uitgeschakeld middels een burn-out. Het roept de vraag op of doelpunten maken eenvoudiger is dan managerial taken. Al het geld wordt bij Ajax nu gezet op oude knoepers Van Praag en Van Gaal. Het gezegde luidt ‘zoals de ouden zongen, piepen de jongen’, het ziet ernaar uit dat de jonkies even zijn uitgepiept. Even naar de andere kant van de ranglijst, Rotterdam Zuid, waar oudste zoon Rick trots berichtte Jan Boskamp overgehaald te hebben om zijn persoonlijke tips naar Arne Slot over te brengen.

Dat hebben ze geweten bij Lazio, die kregen behoorlijk op hun lazer. Maar dit terzijde. Net nadat honkbal tot Olympische sport werd uitgeroepen in Los Angeles, 2028, haalt team Koninkrijk zeldzamer wijs de finale van het Europees kampioenschap niet. Eén run in de min veroorzaakte dat ze de A-status kwijtraakten en derhalve de tophonkballers hun NOC vergoeding. Tumult alom, met name in de ‘social media’. Niet alleen daarover, maar ook over beleid in het algemeen, en het houden van de Holland Series (kampioenschap van Nederland) in de honkbal onvriendelijke maand oktober. Regen en wind zijn geen vrienden van honk- en softbal. Men wil koppen laten rollen. Waar heb ik dit eerder gehoord?

Tja, 1987, L’histoire se répète Veel wijsheid toegewenst, het is goed toeven in de luwte. Vanuit Sacramento (hoofdstad Californië) kreeg ik de statistiek door dat Emeryville, waar mijn Amerikaanse carrières begon, inmiddels crimineler was dan Amerika’s #1: Detroit. Emeryville, het stadje dat van lelijke eend tot zwaan werd getransformeerd, waar na ‘mijn’ Ex’pression College for Digital Arts ook Pixar zich vestigde. Voornaamste oorzaak de belendende steden Berkeley en Oakland, waar criminaliteit een beroep is en Emeryville een (bijna) weerloos slachtoffer. Het is alsof je tussen twee bully’s van buurmannen als punch bag gebruikt wordt. Pijnlijk om te lezen. Opwekkender waren de berichten van de overige zonen, die zich behalve Rick, allemaal buiten NL bevonden. Op hun site ‘Laanens naar voren’ kon ik meeleven met Bo-Peters leven als ‘digital nomad’ in Bali:

Ja, ja, het leven is lijden! Kaj was inmiddels onderweg van Sacramento naar Salt Lake City voor een verjaardagspartijtje:

Zo te zien al in de juiste stemming aan het raken! En Ivar vertoefde voor een evenement in Geneve en genoot na een gruyère fondue van een glaasje calvados:

Vroeger (u weet wel) zeiden ze van een jongen op een brommer (vliegen is tegenwoordig goedkoper); ‘vaders poen, moeders angst’. Astrid heeft zoals altijd met kerstmis (haar verjaardag) in gedachten vertrouwen, maar toch!

Bidden met handschoenen, lekker warm. Gelukkig piepen onze jongens nog naar hartenlust; hoe heerlijk is dat!

‘Aankomst/Arrivals 2’ op Schiphol voelt aan als een oase van rust te midden van alle onrust en geweld in onze wereld. Je merkt meteen dat niet al te veel mensen wachten op beminden en relaties uit Leeds. De KLM Cityhopper heeft anderhalf uur vertraging opgelopen en is klaarblijkelijk ook nog behoorlijk ver van paspoort controle geparkeerd. Maar dat doet er niet toe, het wachten op goede vrienden wordt helemaal beloond wanneer de schuifdeuren na de douanecheck openen en hun stralende gezichten me onmiddellijk opmerken. Ik moet wel lachen en neurie Stings ‘I’m an alien’ wanneer John brommerig opmerkt dat ze niet gebruik mochten maken van de Europese toegang tot ons gave landje. Mooi daarbij is dat hij vóór Brexit heeft gestemd en zijn vrouw fel tegen. Voilà, maak kennis met onze vrienden, sinds 1976, John en Sue Arnold. Natuurlijk kon Sue het niet nalaten om John onder z’n neus te wrijven dat deze situatie ontstaan is door mensen zoals hij die de Brexiteers geloofden. De hartelijke begroeting maakte een eind aan de discussie en we begaven ons naar ‘Klomp’, parkeerlaag-0, waar ik mijn ‘Note’ geparkeerd had. Helaas, lift kapot. Slim idee, we nemen de roltrap van het World Trade Center naar beneden.

Helaas, die bracht ons naar parkeerlaag -2 terwijl wij op parkeerlaag-0 stonden. Na een kwartiertje rondgedwaald te hebben, besloten we maar weer terug te gaan naar de terminal, parkeerlaag-0, waar we uiteindelijk iemand vonden die ons de route naar ‘Klomp’ kon aanwijzen.

“Schiphol is huge, isn’t it”, probeerde ik de looppijn te verzachten, maar daar waren ze na de halve marathon naar de paspoortcontrole al achter gekomen. Maar goed, 1976, het jaar dat we elkaar leerden kennen, was dus het gedenkwaardige jaar van het ontstaan van MF; Multi Function Computers. Omdat onze toenmalige computerleverancier, DEC, grote levertijdproblemen had, werden wij gedwongen parallelimport uit Engeland te doen. Via, via, kwamen we bij Systime in Leeds terecht alwaar John Arnold fungeerde als Sales Director. Na twee maal mijn intrek te hebben genomen in hotel The Dragonara, leek het John ‘more homey’ voor mij om bij hem thuis te logeren. Sue stemde ook in, haar kende ik als secretaresse van Oprichter/CEO John Gow. En zo braken er gelukkige tijden aan, beeldbuiskinderen. Nou, niet echt. Toen Systime een configuratie op de markt bracht die wij aanprezen en verkochten, zie onderstaand, bleken de meegeleverde schijfeenheden nogal wat fouten te veroorzaken.

Iedereen die in deze advertentie de genoemde prijzen en configuratie beziet, lacht zich een kriek. ‘Zo weinig capaciteit voor zoveel geld’, is de meest gehoorde opmerking. Dit was 1977 mensen! Maar, waarom het gaat, is dat Systime betaling opeiste voor niet functionerende computers. Met als dieptepunt een onderhoud in Leeds, waarbij CFO John Parkinson dreigde ons failliet te verklaren. “We’ll bankrupt you, Peter”, siste hij me toe. De man die het voor ons opnam: John Arnold. Koeltjes lichtte hij de mankementen van de schijfeenheden toe. Resultaat: dikke creditnota. Nadat Systime geld verkwistend ten onder ging in de cowboy tijd van Rolls Royces en helikopters, lichtte hij het falen van de topmanagers als echte Brit toe: “everybody speaks bullshit from time to time, the problem was that they believed their own bullshit”. Zo’n man dus, een vriend voor het leven. En dan Sue, die meestentijds het geheel met ducttape bijeen hield. Een echtpaar om van te houden.

1987 was het jaar dat ze onze huwelijksplechtigheid bijwoonden en ook Astrids hart veroverden. Astrid had ons huis dan ook voor hen opengesteld en een warm welkom voorbereid. Woensdag trakteerden we ze op een Amsterdams dagje: ‘Bitterballs’ en een puntzak friet op de Albert Cuyp, lichtshow van en over Dali bij de Fabrique des Lumieres en als klap op de vuurpijl een privé grachtentoer met Pim Brouwer, mijn opvolger als Sinterklaas in San Francisco/Berkeley. Grappig toch hoe de wegen van mensen elkaar wereldwijd kruisen! Dan komt ook de rest van de familie in actie, want John en Sue zijn geliefd. Donderdag nemen broer Rob en schoonzus Mariette voor hun rekening. Lunch in Culemborg, dan over (in mijn ogen) gevaarlijke dijkjes, gelukkig rijdt Rob, naar de glasfabriek in Leerdam. Meesterlijke kunstwerkjes worden daar geblazen. Rob vindt mij een cultuurbarbaar omdat ik dacht dat sommige van de honderden euro’s kostende kunstwerken mislukte vazen waren. Afijn, inmiddels regent het pijpenstelen, hetgeen ons noopt om in de belendende bruine kroeg te genieten van een drankje en ‘Bitterballs’, what else?! De kers op de taart is een heerlijk diner door Rob en Mariette aangeboden in sfeervol Culemborg. John en Sue laten indringend weten dat hun ‘home’ in Yorkshire altijd voor hen open zal staan. Zoon Rick en ik weten wat dat betekent, wij waren immers daar vorig jaar te gast onderweg naar Liverpool:

Happy met John en Sue Arnold. Terug naar Loosdrecht, waar Astrid als achterwacht en chauffeur in moeilijke tijden de lichten aanhoudt, en de temperatuur comfortabel. Het weer werkt niet mee vrijdag, maar het mag de pret niet drukken. John (79) leest z’n vakblaadjes en valt ons van tijd tot tijd lastig met de mededeling dat de terabytes nu wel heel goedkoop geworden zijn. Ja, ja, een fractie van de prijs in vergelijk met onze 1977 advertentie, we weten het. Vrijdagmiddag start Astrid de ‘mighty’ Nissan Note voor een tripje naar De Beinse Zot, de kroeg die Rick gecreëerd heeft in zijn ruime achtertuin. Wederom het feest der herkenning. Muziek ‘galore’, alsmede hapjes en snapjes. HEMA rookworsten gaan erin als….. Rick imponeert met z’n muziekcollectie, waarna zijn aanstaande bruid Liesbeth (29 december), zoon Felix en bonusdochter Charlotte ook nog acte de présence geven. Wederom een waardig slot van de dag. Zaterdag een soort van rustdag, waarbij Sue John verzoekt om die terabytes met rust te laten. Slotdiner thuis met Ivar als storyteller, met name ook over zijn bemoeienissen met Idris Elba, een superster in Engeland. John meldt trots dat hij Ivar, toen nauwelijks vier weken oud, op zijn borst in slaap heeft gekregen. Gelukkig leidt het af van de terabytes. Iedereen naar bed want om 6.15 is het opstaan geblazen. City Hopper tijd! Die eer is mij toegestaan, een slaperige Astrid neemt hartelijk afscheid, terwijl John en Sue nog een ‘sipje’ nemen van de onvermijdelijke ochtendthee. Het is druk op Schiphol, gelukkig hebben we ruim de tijd genomen. Afscheid met een lach en een traan. Vrienden voor het leven. Terug naar huis bedenk ik me dat dit ook een mooi kerstverhaal zou zijn. Maar ja, dan trouwen Rick en Liesbeth, vieren Rob en Mariette hun 50-jarige jubileum en viert Astrid samen met kindeke Jezus haar verjaardag. En morgen (maandag) weer gezellig om 06.15 op, want dan wordt onze ligplek uitgebaggerd en moet onze ark weggesleept worden. Met de slaap nog in onze ogen gaan de mannen van Lam aan de slag. Daar gaat ons hele hebben en houden er vandoor:

Spannende momenten; gemanoeuvreer op de vierkante centimeter, buren die hun adem inhielden en over en weer geschreeuwde aanwijzingen. De spanning was groot en Astrid kon het bij tijd en wijle niet aanzien:

Hier voor de ark van buurman Paul, waar we voor een nacht onderdak hadden gevonden. De volgende dag ging het werk onverdroten door. Rond 16.30 werden we uitgenodigd om gade te slaan hoe onze ark weer veilig aangemeerd lag, maar vooral (spannend!) om te controleren of alle aansluitingen weer naar behoren aangekoppeld waren. Gas, elektriciteit, internet, en wat te denken van de riolering?! Met een diepe zucht constateerden we dat alles naar behoren functioneerde. Wat een professionals, en wat een geweldige buren, die ook twee dagen in een speelfilm leefden, en ons volledig steunden. Het enige dat ontbrak was de huiveringwekkende muziek van ‘Jaws’. Overigens, hoe was jullie week?

Met het oog op input ‘dat ik voorzichtig moet zijn’, plus het ongelooflijk grote aantal page views (meer dan 14.000) en gemiddelde leestijd (7 minuten), heb ik besloten het restant dermate te herzien dat een advocaat er zijn zegen aan kan geven. Zonder overigens de intensiteit verloren te laten gaan. Die grote aantallen kunnen twee dingen betekenen: 1) de voorbode om een boek uit te geven, dan wel een film/documentaire (de wens) 2) een advocaat wroet erin om net als vorig jaar een kort geding aan te spannen, met als doel verdere publicatie te voorkomen.

Alvorens te beginnen met de herziening van het laatste deel van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, plaats ik onderstaand de herziene versie van de laatste aflevering, waar ik mijn ontslag indien.

Eckart stelt wat ‘vaderlijke woorden’ kwijt te willen. Ons verzoek voor een management buy-out beschouwt hij als een verkapte motie van wantrouwen. Hij neemt aan dat het management niet $50 miljoen uit eigen zak kan ophoesten en derhalve andere aandeelhouders moet zoeken. Dus, stelt hij, ‘dan wil je met andere bazen verder’. Dan volgt de waarschuwing; ‘je zou je baan te grabbel gooien wanneer je niet succesvol zou zijn met het zoeken van de financiering voor een MBO’. Duidelijke taal, en dat meld ik hem ook. Echter, wanneer hij bereid is om ons in z’n geheel te verkopen, dan krijgen we toch ook andere bazen, stel ik quasi onnozel. Dat hij Gary buiten de conversatie laat wekt geen verbazing meer, Gary wordt te fragiel bevonden, hetgeen bevestigd wordt door de door hem ingehuurde HR goeroe uit z’n BSO tijd.. Ik besluit om de hele affaire uit te stellen tot de boardmeeting van 9 december, we kunnen zo niet verder blijven schipperen, er moet een beslissing worden genomen. Binnenkort wel iets om naar uit te kijken, de inwijding van de Jimi Hendrix studio door zijn zus Janie en zijn sound engineer, de fameuze Eddie Kramer. Het is wonderbaarlijk hoe snel een prettige gedachte kan vervliegen. Shiloh Hobel, onze ‘class’ director of sound placement, stuurt me een e-mail van de assistente van Janie Hendrix. Allereerst voelt Janie zich vereerd dat de legende van haar broer Jimi Hendrix zo in stand wordt gehouden en dat ze de ceremonie graag bij zal wonen. Echter, Eddie Kramer zal tot z’n grote spijt verstek laten gaan. Een akkefietje met Gary, hij spreekt van ‘ill treatment’, zonder excuus van hem. Het heeft hem doen besluiten, zoals hij zegt, ‘to sit this one out’. Perstechnisch natuurlijk ook een ramp. We verwachten immers ook ‘celebrities’ Jack Douglas, Narada Michael Walden en Merl Saunders. Dit schreeuwt om een executive decision. Ik besluit om Gary te elimineren van het evenement voordat hij nog meer brokken maakt. Aangezien ik gewend raak aan de manier waarop hij uit kan vallen, kan er nog wel een bij. Shiloh reageert plezierig verrast; “can you do that,” vraagt ze voor alle zekerheid. Mijn standvastig “yes”, stelt haar gerust. Nu eerst het rapport maken inzake de bevindingen van de site visit.

Veel complimenten, maar ook punten ter verbetering, zoals ontbrekende diploma’s: een ontbrekend master degree voor de director of education en ongeldige bachelor degrees van sommige leraren. Daar zijn we simpele oplossingen voor aan het realiseren, we hebben immers met Eric Stilling iemand onder ons dak die de juiste kwalificaties heeft. De leraren kunnen we voorlopig als labinstructors inzetten. Kwalijker is dat het restitueren van gelden in 63% van de gevallen te laat plaats vindt. Enerzijds vanwege een systeemwijziging, anderzijds veroorzaakt door cashflow problemen. Maar, ook oplosbaar. Tenslotte waren sommige van onze advertenties niet toepasselijk voor een opleidingsinstituut als bijvoorbeeld ‘I’d rather mix music than drinks’.

Daar waren we zelf nogal opgetogen over! Onze consultant, de excellente Jim Patch, noemde het een gunstig rapport. De verwachting is dat we met een beetje geluk en aantoonbare verbeteringen ergens in het voorjaar van 2005 onze accreditatie tegemoet kunnen zien. Ik teken af als Chief Executive Optimistic, want zo zullen ze mijn voorspelling wel beschouwen. Terwijl hier aan gewerkt wordt, tobben Gary en ik de maand november door. In wezen ontlopen we elkaar. Astrid en ik gebruiken het lange Thanksgiving weekend om met de boys tot zondag Lake Tahoe onveilig te maken. Heerlijk zonder zorgen, nou ja, geskied.

’s Avonds rozig, en met de kinderen in bed, voorzichtig de nabije toekomst besproken. Met de naderende boardmeeting is het voor mij van het grootste belang om een CEO rapport te maken waarin alle details behandeld worden, inclusief datgene waar ikzelf ook niet helemaal aan de bal was. Mijn optimisme heeft soms een nadelig boemerang effect. 6 december 2004: het begin van de week voelt aan of er dreiging in de lucht hangt. Niet alleen vanwege de boardmeeting, maar ook vanwege de bijeenkomst van het nieuwe Ex’pression management team vanavond in The Townhouse. Gary, Espi, Chris en ik, aangevuld met Eric Stilling. Gary vertrouwt Eric niet, hij vindt diens relatie met Eckart te innig. Dan volgen er ontwikkelingen die ik in eerste instantie niet helemaal kan plaatsen. Eckart belt me in een staat van opwinding die ik niet van hem ken. Het heeft iets te maken met een waarneming die hij in alle onschuld met zijn voormalige HR goeroe gedeeld heeft over Gary, waarna de situatie totaal geëscaleerd is. Voorlopig hoeven we op Gary niet te rekenen. Ik sta perplex. Eckart breekt af met, “ik kom er snel op terug, en zal voor Gary zorgen”. Er moet weer eens voor Gary gezorgd worden, het zal toch niet. Onze bijeenkomst in The Townhouse is kort en somber, we zijn het er over eens dat de komende dagen opheldering zullen brengen, ‘good or bad’. Donderdag 7 december nodig ik Eckart’s HR man uit voor een lunch bijeenkomst, aangevuld met Chris en Espi. Stilling wil ik nog niet belasten met oude shit. Hij legt uit dat op zich zijn inventarisatie naar behoren ging, maar dat een verkeerd uitgevallen, goed bedoeld, telefoongesprek geleid heeft tot de huidige crisis. Hij wil er verder niets over kwijt, behalve dat Gary Eckart onder uit de zak heeft gegeven. Verder dan “Jesus, what a fuck up”, komen we niet en hoe we het ook proberen, hij blijft gesloten als een oester. Naar huis rijdend passeren tal van scenario’s m’n hoofd, maar ik moet meer te weten komen. Ik ben nog niet binnen of ik krijg een telefoontje van de HR man. Hoorbaar geëmotioneerd laat hij me weten hoe hij door Gary geestelijk in elkaar getrapt is. Ondanks m’n aandringen laat hij verder niets los, wel is duidelijk dat er in de persoonlijke sfeer iets totaal is misgegaan en dat Eckart uit alle macht probeert dit te repareren. Na ruim een kwartier hangt hij met trillende stem op. Astrid ziet aan me dat zich een kwaadheid van me meester maakt die ik amper kan beheersen. Met zachte dwang leidt ze me naar m’n kantoortje en trekt zich terug om voor de boys te zorgen. Alle goede en slechte dingen van zowel Eckart als Gary trekken in m’n hoofd voorbij. Hoogte- en dieptepunten, tot dusver zijn we er doorheen gekomen, maar nu is er een grens gepasseerd. Ik bezie de risico’s wanneer ik m’n ontslag indien, met name wanneer de groene kaart niet op tijd binnenkomt. Geen groene kaart, geen verblijfsvergunning, zo simpel is het. Na enigszins gekalmeerd te zijn, dineren we gezamenlijk aan tafel en ik kan er zowaar nog wat goed bedoelde grappen uitgooien. De jongens zijn wat stilletjes, ze kennen deze spanning. Na wat gestoei trek ik me weer terug en bezie mijn opties. Ik heb nog een jaar op m’n contract, dus binnen die tijd moet een en ander gerealiseerd zijn. Ook nog genoeg tijd om de accreditatie af te ronden en al doende met opgeheven hoofd te vertrekken. Ondanks de sluimerende boosheid in me, weet ik een ontslag boodschap aan de boardmembers en het management team te concipiëren dat hout snijdt. Ik laat weten dat: ‘After today’s incident regarding our president and co-founder (how far is one willing to go?) I decided it’s best for me (and my family) to resign as CEO per 1/1/2006. Given the innuendo, the leaking of information, intimidation of staff etc., there isn’t really room for collaboration between the two of us. As a professioal I would like to guide the organization through the accreditation and equity infusion phase. And, since you know me well, I will do that to the best of my…well, I’ll give it my utmost. Sincerely, Peter Laanen, 967 Maplegate CT, Concord, CA 94521 Nog twee maal herlees ik de indiening van mijn ontslag voordat ik met een diepe zucht ‘send’ indruk. Het eens zo dynamische duo is niet meer.

All hell breaks loose. M’n computerscherm gaat op zwart, m’n mobiele telefoon wordt uitgeschakeld en de landlijn gaat op het antwoordapparaat. Eindelijk rust in m’n hoofd.

Naschrift: hierbij bleef het natuurlijk niet, een onrustig maar spannend jaar volgt. Accreditatie en groene kaart staan op het spel en op een zeker moment heb ik persoonlijke beveiliging nodig.

Woensdag teruggekomen na een vlucht die, waarschijnlijk gevoelsmatig, langer duurde dan de heenvlucht. Onzin natuurlijk, maar toch. In ieder geval waren we toen we de landing inzetten al 30 uur op. Broer Rob stond ons trouwhartig op te wachten om ons naar Loosdrecht te brengen, waar gade Mariette ons wakker hield met koffie en worstenbroodjes. Uiteindelijk stond de eindstand qua ‘op’ uren op 45 toen we ons mandje opzochten. Dat is nog eens een lange introductie om aan te geven dat de Luim behoorlijk laat verschijnt, waarvoor verschoning. Merkwaardig hoor wanneer je onderweg over o.a. Irak en Iran vliegt naar Bali, met als tussenstop Kuala Lumpur, waar je de reis vervolgt met een MH vlucht (u weet wel). Uiteraard volgen nu alleen wat impressies omdat het anders op een dagboek lijkt. Aangekomen op Denpasar wachtte ons een chauffeur op die ons naar Ubud zou brengen, onze eerste verblijfplaats. Onderweg werden we links en rechts ingehaald door met name scooters. Volgens de chauffeur was het een rustig moment van de dag.

Naarmate onze reis vorderde bleek hij gelijk te hebben, veel kamikaze piloten, weinig ongelukken. Bo-Peter en vriendin Tiphanie bleken een heerlijke verblijfplaats in Ubud te hebben gekozen; ruime slaapkamer met terras aan het zwembad, m’n liefje wat wil je nog meer? Ontbijt natuurlijk, hetgeen ’s ochtends op bestelling keurig op het terras werd geserveerd. Inclusief! Ubud bleek retedruk te zijn, echt toeristisch met veel eetstalletjes, meuk om te kopen (wel afdingen), maar ook heerlijke eetgelegenheden. Uiteraard ‘moesten’ we het ‘monkey forest’ bezoeken, waar je aangeraden wordt om zaken als brillen en mobieltjes veilig op te bergen, omdat die aapjes uiterst brutaal zijn. En naast het bezoeken van rijstterrassen, een waterval en bezoek bij echte Balinezen thuis (dankzij Yvonne van ’t Bruggetje, die ons introduceerde bij Adi), hebben we ook nog een kookles ondergaan, waar een strenge meesteres ons het vervaardigen van ‘satay ajam’ bijbracht:

Ze meldde zover gekomen te zijn dankzij haar MBA. “Wat?” Married By Accident (met vermogende man). Op naar de volgende verblijfplaats: Lovina. Daar wachtte ons een waar mini landgoed met vier slaapkamers, uitgebreid stuk grond met prachtig zwembad, zonder dat het je budget geweld aandeed. Nog een plus; in het dorp bleek een geweldig restaurant aanwezig, The Tenth Table, gerund door een Belgische eigenaar. Geweldige kerel, geweldige spijzen en dranken. Aanrader, evenals een bijgewoonde ‘sunset’, sessie op het strand. Klokke 18.15 verdwijnt de grote gele bal in het water. Voordat ik het vergeet te melden; de mensen zijn zo aardig hier, en absoluut niet opdringerig. Niet getreuzeld, op weg nu naar onze eindbestemming: Sanur. Het 101 hotel ontving ons zeer gastvrij en we voelden ons gelijk thuis, zij het dat we niet begrepen wat de bedoeling was van het ‘kooi’ balkon. Demonstratie van Astrid:

Ik heb me er niet eens aan gewaagd. Buiten was het heerlijk wandelen en winkelen, en ik voelde me zeer thuis bij de vele tempeltjes en hun hoeders:

Sanur bleek voor ons een plek te zijn waar we een der komende jaren best een maand door zouden kunnen brengen. Moet ook gezegd worden dat Astrid er mooi bij past:

Soms maak ik foto’s waar ik best trots op ben (sprak hij bescheiden). Tijdens een diner bij restaurant The Cork merkten we tot onze verbazing dat er een biefstuk ‘Loetje’ op het menu stond, evenals een voorgerecht ‘bitterballen’. Plotsklaps begrepen we waarom Loetje een biefstuk ‘Bali’ op het menu heeft. Bo-Peter en Astrid bekeken vervolgens hier waar hij de komende maanden in Azië gaat verblijven:

In de tussentijd maakte ik me druk over het vervolg van de Ex’pression saga, waar ik aanstaande woensdag kond van zal doen. Maar goed, deze Luim heb ik toch maar kort gehouden, want Bali moet je ervaren. Wij zijn er in ieder geval aan gehecht.