Met het oog op input ‘dat ik voorzichtig moet zijn’, plus het ongelooflijk grote aantal page views (meer dan 14.000) en gemiddelde leestijd (7 minuten), heb ik besloten het restant dermate te herzien dat een advocaat er zijn zegen aan kan geven. Zonder overigens de intensiteit verloren te laten gaan. Die grote aantallen kunnen twee dingen betekenen: 1) de voorbode om een boek uit te geven, dan wel een film/documentaire (de wens) 2) een advocaat wroet erin om net als vorig jaar een kort geding aan te spannen, met als doel verdere publicatie te voorkomen.
Alvorens te beginnen met de herziening van het laatste deel van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, plaats ik onderstaand de herziene versie van de laatste aflevering, waar ik mijn ontslag indien.
Eckart stelt wat ‘vaderlijke woorden’ kwijt te willen. Ons verzoek voor een management buy-out beschouwt hij als een verkapte motie van wantrouwen. Hij neemt aan dat het management niet $50 miljoen uit eigen zak kan ophoesten en derhalve andere aandeelhouders moet zoeken. Dus, stelt hij, ‘dan wil je met andere bazen verder’. Dan volgt de waarschuwing; ‘je zou je baan te grabbel gooien wanneer je niet succesvol zou zijn met het zoeken van de financiering voor een MBO’. Duidelijke taal, en dat meld ik hem ook. Echter, wanneer hij bereid is om ons in z’n geheel te verkopen, dan krijgen we toch ook andere bazen, stel ik quasi onnozel. Dat hij Gary buiten de conversatie laat wekt geen verbazing meer, Gary wordt te fragiel bevonden, hetgeen bevestigd wordt door de door hem ingehuurde HR goeroe uit z’n BSO tijd.. Ik besluit om de hele affaire uit te stellen tot de boardmeeting van 9 december, we kunnen zo niet verder blijven schipperen, er moet een beslissing worden genomen. Binnenkort wel iets om naar uit te kijken, de inwijding van de Jimi Hendrix studio door zijn zus Janie en zijn sound engineer, de fameuze Eddie Kramer. Het is wonderbaarlijk hoe snel een prettige gedachte kan vervliegen. Shiloh Hobel, onze ‘class’ director of sound placement, stuurt me een e-mail van de assistente van Janie Hendrix. Allereerst voelt Janie zich vereerd dat de legende van haar broer Jimi Hendrix zo in stand wordt gehouden en dat ze de ceremonie graag bij zal wonen. Echter, Eddie Kramer zal tot z’n grote spijt verstek laten gaan. Een akkefietje met Gary, hij spreekt van ‘ill treatment’, zonder excuus van hem. Het heeft hem doen besluiten, zoals hij zegt, ‘to sit this one out’. Perstechnisch natuurlijk ook een ramp. We verwachten immers ook ‘celebrities’ Jack Douglas, Narada Michael Walden en Merl Saunders. Dit schreeuwt om een executive decision. Ik besluit om Gary te elimineren van het evenement voordat hij nog meer brokken maakt. Aangezien ik gewend raak aan de manier waarop hij uit kan vallen, kan er nog wel een bij. Shiloh reageert plezierig verrast; “can you do that,” vraagt ze voor alle zekerheid. Mijn standvastig “yes”, stelt haar gerust. Nu eerst het rapport maken inzake de bevindingen van de site visit.
Veel complimenten, maar ook punten ter verbetering, zoals ontbrekende diploma’s: een ontbrekend master degree voor de director of education en ongeldige bachelor degrees van sommige leraren. Daar zijn we simpele oplossingen voor aan het realiseren, we hebben immers met Eric Stilling iemand onder ons dak die de juiste kwalificaties heeft. De leraren kunnen we voorlopig als labinstructors inzetten. Kwalijker is dat het restitueren van gelden in 63% van de gevallen te laat plaats vindt. Enerzijds vanwege een systeemwijziging, anderzijds veroorzaakt door cashflow problemen. Maar, ook oplosbaar. Tenslotte waren sommige van onze advertenties niet toepasselijk voor een opleidingsinstituut als bijvoorbeeld ‘I’d rather mix music than drinks’.
Daar waren we zelf nogal opgetogen over! Onze consultant, de excellente Jim Patch, noemde het een gunstig rapport. De verwachting is dat we met een beetje geluk en aantoonbare verbeteringen ergens in het voorjaar van 2005 onze accreditatie tegemoet kunnen zien. Ik teken af als Chief Executive Optimistic, want zo zullen ze mijn voorspelling wel beschouwen. Terwijl hier aan gewerkt wordt, tobben Gary en ik de maand november door. In wezen ontlopen we elkaar. Astrid en ik gebruiken het lange Thanksgiving weekend om met de boys tot zondag Lake Tahoe onveilig te maken. Heerlijk zonder zorgen, nou ja, geskied.
’s Avonds rozig, en met de kinderen in bed, voorzichtig de nabije toekomst besproken. Met de naderende boardmeeting is het voor mij van het grootste belang om een CEO rapport te maken waarin alle details behandeld worden, inclusief datgene waar ikzelf ook niet helemaal aan de bal was. Mijn optimisme heeft soms een nadelig boemerang effect. 6 december 2004: het begin van de week voelt aan of er dreiging in de lucht hangt. Niet alleen vanwege de boardmeeting, maar ook vanwege de bijeenkomst van het nieuwe Ex’pression management team vanavond in The Townhouse. Gary, Espi, Chris en ik, aangevuld met Eric Stilling. Gary vertrouwt Eric niet, hij vindt diens relatie met Eckart te innig. Dan volgen er ontwikkelingen die ik in eerste instantie niet helemaal kan plaatsen. Eckart belt me in een staat van opwinding die ik niet van hem ken. Het heeft iets te maken met een waarneming die hij in alle onschuld met zijn voormalige HR goeroe gedeeld heeft over Gary, waarna de situatie totaal geëscaleerd is. Voorlopig hoeven we op Gary niet te rekenen. Ik sta perplex. Eckart breekt af met, “ik kom er snel op terug, en zal voor Gary zorgen”. Er moet weer eens voor Gary gezorgd worden, het zal toch niet. Onze bijeenkomst in The Townhouse is kort en somber, we zijn het er over eens dat de komende dagen opheldering zullen brengen, ‘good or bad’. Donderdag 7 december nodig ik Eckart’s HR man uit voor een lunch bijeenkomst, aangevuld met Chris en Espi. Stilling wil ik nog niet belasten met oude shit. Hij legt uit dat op zich zijn inventarisatie naar behoren ging, maar dat een verkeerd uitgevallen, goed bedoeld, telefoongesprek geleid heeft tot de huidige crisis. Hij wil er verder niets over kwijt, behalve dat Gary Eckart onder uit de zak heeft gegeven. Verder dan “Jesus, what a fuck up”, komen we niet en hoe we het ook proberen, hij blijft gesloten als een oester. Naar huis rijdend passeren tal van scenario’s m’n hoofd, maar ik moet meer te weten komen. Ik ben nog niet binnen of ik krijg een telefoontje van de HR man. Hoorbaar geëmotioneerd laat hij me weten hoe hij door Gary geestelijk in elkaar getrapt is. Ondanks m’n aandringen laat hij verder niets los, wel is duidelijk dat er in de persoonlijke sfeer iets totaal is misgegaan en dat Eckart uit alle macht probeert dit te repareren. Na ruim een kwartier hangt hij met trillende stem op. Astrid ziet aan me dat zich een kwaadheid van me meester maakt die ik amper kan beheersen. Met zachte dwang leidt ze me naar m’n kantoortje en trekt zich terug om voor de boys te zorgen. Alle goede en slechte dingen van zowel Eckart als Gary trekken in m’n hoofd voorbij. Hoogte- en dieptepunten, tot dusver zijn we er doorheen gekomen, maar nu is er een grens gepasseerd. Ik bezie de risico’s wanneer ik m’n ontslag indien, met name wanneer de groene kaart niet op tijd binnenkomt. Geen groene kaart, geen verblijfsvergunning, zo simpel is het. Na enigszins gekalmeerd te zijn, dineren we gezamenlijk aan tafel en ik kan er zowaar nog wat goed bedoelde grappen uitgooien. De jongens zijn wat stilletjes, ze kennen deze spanning. Na wat gestoei trek ik me weer terug en bezie mijn opties. Ik heb nog een jaar op m’n contract, dus binnen die tijd moet een en ander gerealiseerd zijn. Ook nog genoeg tijd om de accreditatie af te ronden en al doende met opgeheven hoofd te vertrekken. Ondanks de sluimerende boosheid in me, weet ik een ontslag boodschap aan de boardmembers en het management team te concipiëren dat hout snijdt. Ik laat weten dat: ‘After today’s incident regarding our president and co-founder (how far is one willing to go?) I decided it’s best for me (and my family) to resign as CEO per 1/1/2006. Given the innuendo, the leaking of information, intimidation of staff etc., there isn’t really room for collaboration between the two of us. As a professioal I would like to guide the organization through the accreditation and equity infusion phase. And, since you know me well, I will do that to the best of my…well, I’ll give it my utmost. Sincerely, Peter Laanen, 967 Maplegate CT, Concord, CA 94521 Nog twee maal herlees ik de indiening van mijn ontslag voordat ik met een diepe zucht ‘send’ indruk. Het eens zo dynamische duo is niet meer.
All hell breaks loose. M’n computerscherm gaat op zwart, m’n mobiele telefoon wordt uitgeschakeld en de landlijn gaat op het antwoordapparaat. Eindelijk rust in m’n hoofd.
Naschrift: hierbij bleef het natuurlijk niet, een onrustig maar spannend jaar volgt. Accreditatie en groene kaart staan op het spel en op een zeker moment heb ik persoonlijke beveiliging nodig.
