‘Aankomst/Arrivals 2’ op Schiphol voelt aan als een oase van rust te midden van alle onrust en geweld in onze wereld. Je merkt meteen dat niet al te veel mensen wachten op beminden en relaties uit Leeds. De KLM Cityhopper heeft anderhalf uur vertraging opgelopen en is klaarblijkelijk ook nog behoorlijk ver van paspoort controle geparkeerd. Maar dat doet er niet toe, het wachten op goede vrienden wordt helemaal beloond wanneer de schuifdeuren na de douanecheck openen en hun stralende gezichten me onmiddellijk opmerken. Ik moet wel lachen en neurie Stings ‘I’m an alien’ wanneer John brommerig opmerkt dat ze niet gebruik mochten maken van de Europese toegang tot ons gave landje. Mooi daarbij is dat hij vóór Brexit heeft gestemd en zijn vrouw fel tegen. Voilà, maak kennis met onze vrienden, sinds 1976, John en Sue Arnold. Natuurlijk kon Sue het niet nalaten om John onder z’n neus te wrijven dat deze situatie ontstaan is door mensen zoals hij die de Brexiteers geloofden. De hartelijke begroeting maakte een eind aan de discussie en we begaven ons naar ‘Klomp’, parkeerlaag-0, waar ik mijn ‘Note’ geparkeerd had. Helaas, lift kapot. Slim idee, we nemen de roltrap van het World Trade Center naar beneden.
Helaas, die bracht ons naar parkeerlaag -2 terwijl wij op parkeerlaag-0 stonden. Na een kwartiertje rondgedwaald te hebben, besloten we maar weer terug te gaan naar de terminal, parkeerlaag-0, waar we uiteindelijk iemand vonden die ons de route naar ‘Klomp’ kon aanwijzen.
“Schiphol is huge, isn’t it”, probeerde ik de looppijn te verzachten, maar daar waren ze na de halve marathon naar de paspoortcontrole al achter gekomen. Maar goed, 1976, het jaar dat we elkaar leerden kennen, was dus het gedenkwaardige jaar van het ontstaan van MF; Multi Function Computers. Omdat onze toenmalige computerleverancier, DEC, grote levertijdproblemen had, werden wij gedwongen parallelimport uit Engeland te doen. Via, via, kwamen we bij Systime in Leeds terecht alwaar John Arnold fungeerde als Sales Director. Na twee maal mijn intrek te hebben genomen in hotel The Dragonara, leek het John ‘more homey’ voor mij om bij hem thuis te logeren. Sue stemde ook in, haar kende ik als secretaresse van Oprichter/CEO John Gow. En zo braken er gelukkige tijden aan, beeldbuiskinderen. Nou, niet echt. Toen Systime een configuratie op de markt bracht die wij aanprezen en verkochten, zie onderstaand, bleken de meegeleverde schijfeenheden nogal wat fouten te veroorzaken.
Iedereen die in deze advertentie de genoemde prijzen en configuratie beziet, lacht zich een kriek. ‘Zo weinig capaciteit voor zoveel geld’, is de meest gehoorde opmerking. Dit was 1977 mensen! Maar, waarom het gaat, is dat Systime betaling opeiste voor niet functionerende computers. Met als dieptepunt een onderhoud in Leeds, waarbij CFO John Parkinson dreigde ons failliet te verklaren. “We’ll bankrupt you, Peter”, siste hij me toe. De man die het voor ons opnam: John Arnold. Koeltjes lichtte hij de mankementen van de schijfeenheden toe. Resultaat: dikke creditnota. Nadat Systime geld verkwistend ten onder ging in de cowboy tijd van Rolls Royces en helikopters, lichtte hij het falen van de topmanagers als echte Brit toe: “everybody speaks bullshit from time to time, the problem was that they believed their own bullshit”. Zo’n man dus, een vriend voor het leven. En dan Sue, die meestentijds het geheel met ducttape bijeen hield. Een echtpaar om van te houden.
1987 was het jaar dat ze onze huwelijksplechtigheid bijwoonden en ook Astrids hart veroverden. Astrid had ons huis dan ook voor hen opengesteld en een warm welkom voorbereid. Woensdag trakteerden we ze op een Amsterdams dagje: ‘Bitterballs’ en een puntzak friet op de Albert Cuyp, lichtshow van en over Dali bij de Fabrique des Lumieres en als klap op de vuurpijl een privé grachtentoer met Pim Brouwer, mijn opvolger als Sinterklaas in San Francisco/Berkeley. Grappig toch hoe de wegen van mensen elkaar wereldwijd kruisen! Dan komt ook de rest van de familie in actie, want John en Sue zijn geliefd. Donderdag nemen broer Rob en schoonzus Mariette voor hun rekening. Lunch in Culemborg, dan over (in mijn ogen) gevaarlijke dijkjes, gelukkig rijdt Rob, naar de glasfabriek in Leerdam. Meesterlijke kunstwerkjes worden daar geblazen. Rob vindt mij een cultuurbarbaar omdat ik dacht dat sommige van de honderden euro’s kostende kunstwerken mislukte vazen waren. Afijn, inmiddels regent het pijpenstelen, hetgeen ons noopt om in de belendende bruine kroeg te genieten van een drankje en ‘Bitterballs’, what else?! De kers op de taart is een heerlijk diner door Rob en Mariette aangeboden in sfeervol Culemborg. John en Sue laten indringend weten dat hun ‘home’ in Yorkshire altijd voor hen open zal staan. Zoon Rick en ik weten wat dat betekent, wij waren immers daar vorig jaar te gast onderweg naar Liverpool:
Happy met John en Sue Arnold. Terug naar Loosdrecht, waar Astrid als achterwacht en chauffeur in moeilijke tijden de lichten aanhoudt, en de temperatuur comfortabel. Het weer werkt niet mee vrijdag, maar het mag de pret niet drukken. John (79) leest z’n vakblaadjes en valt ons van tijd tot tijd lastig met de mededeling dat de terabytes nu wel heel goedkoop geworden zijn. Ja, ja, een fractie van de prijs in vergelijk met onze 1977 advertentie, we weten het. Vrijdagmiddag start Astrid de ‘mighty’ Nissan Note voor een tripje naar De Beinse Zot, de kroeg die Rick gecreëerd heeft in zijn ruime achtertuin. Wederom het feest der herkenning. Muziek ‘galore’, alsmede hapjes en snapjes. HEMA rookworsten gaan erin als….. Rick imponeert met z’n muziekcollectie, waarna zijn aanstaande bruid Liesbeth (29 december), zoon Felix en bonusdochter Charlotte ook nog acte de présence geven. Wederom een waardig slot van de dag. Zaterdag een soort van rustdag, waarbij Sue John verzoekt om die terabytes met rust te laten. Slotdiner thuis met Ivar als storyteller, met name ook over zijn bemoeienissen met Idris Elba, een superster in Engeland. John meldt trots dat hij Ivar, toen nauwelijks vier weken oud, op zijn borst in slaap heeft gekregen. Gelukkig leidt het af van de terabytes. Iedereen naar bed want om 6.15 is het opstaan geblazen. City Hopper tijd! Die eer is mij toegestaan, een slaperige Astrid neemt hartelijk afscheid, terwijl John en Sue nog een ‘sipje’ nemen van de onvermijdelijke ochtendthee. Het is druk op Schiphol, gelukkig hebben we ruim de tijd genomen. Afscheid met een lach en een traan. Vrienden voor het leven. Terug naar huis bedenk ik me dat dit ook een mooi kerstverhaal zou zijn. Maar ja, dan trouwen Rick en Liesbeth, vieren Rob en Mariette hun 50-jarige jubileum en viert Astrid samen met kindeke Jezus haar verjaardag. En morgen (maandag) weer gezellig om 06.15 op, want dan wordt onze ligplek uitgebaggerd en moet onze ark weggesleept worden. Met de slaap nog in onze ogen gaan de mannen van Lam aan de slag. Daar gaat ons hele hebben en houden er vandoor:
Spannende momenten; gemanoeuvreer op de vierkante centimeter, buren die hun adem inhielden en over en weer geschreeuwde aanwijzingen. De spanning was groot en Astrid kon het bij tijd en wijle niet aanzien:
Hier voor de ark van buurman Paul, waar we voor een nacht onderdak hadden gevonden. De volgende dag ging het werk onverdroten door. Rond 16.30 werden we uitgenodigd om gade te slaan hoe onze ark weer veilig aangemeerd lag, maar vooral (spannend!) om te controleren of alle aansluitingen weer naar behoren aangekoppeld waren. Gas, elektriciteit, internet, en wat te denken van de riolering?! Met een diepe zucht constateerden we dat alles naar behoren functioneerde. Wat een professionals, en wat een geweldige buren, die ook twee dagen in een speelfilm leefden, en ons volledig steunden. Het enige dat ontbrak was de huiveringwekkende muziek van ‘Jaws’. Overigens, hoe was jullie week?
