Month: November 2023

“We” hebben verbijsterd gekeken naar het uiteindelijke resultaat; bij de PVV leek het wel of Leen Bakker eindeloos Black Friday zetels naar binnen sleepte. Wilders sleepte er zeker 10 weg bij de VVD, z’n oude partij. VVD partijbazin Yesilgöz zal nu kleur moeten bekennen, zij stelde immers niet in een coalitie te willen met Wilders als premier. Maar, het moet gezegd, politici zijn gemaakt uit wilgenhout, ze kunnen behoorlijk meebuigen. Caroline van der Plas, die graag meeregeert, vindt dat Geert dan wel een beetje mee moet bewegen. Ze leert snel. Frans Timmermans gaat met GroenLinks-PvdA vol in de oppositie en ik denk dat Omtzigt zich met NSC door zowel Rechts als Links laat behagen. Met 20 zetels heeft hij een behoorlijk danskaart in handen. Aldus uw politieke correspondent in Loosdrecht. Ach, ik kan er over zeggen wat ik wil, maar enerzijds zal het formeren van de juiste regeringsploeg nogal wat tijd vergen, anderzijds krijgen ze ook nog wat pijndossiers in hun mik (Groningen, zorgtoeslag), die meer vergen dan een toverstaf. Maar vrees niet, premier Wilders lost alles in een handomdraai op:

Cartoon geleend van FD: kruisvaarder Geert de Milde.

Ik ga deze rechtse draai van “Ons” nauwlettend volgen, stay tuned. Overigens, nabrander, een coalitie met GroenLinks-PVDA, VVD, NSC en D66 is ook nog mogelijk, goed voor 78 zetels, een nipte meerderheid dus. Een mogelijkheid wanneer Geert niet meebeweegt. Maar, mark my words, Geert gaat meebewegen, hij is te geil om deze unieke mogelijkheid te laten lopen. Even terug naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. De veelgehoorde vraag is wanneer het laatste deel, de spannende post ontslag periode, uitgebracht wordt. Zoals reeds gemeld, ik ben wat voorzichtig geworden na het kort geding dat de voormalige (Amerikaanse) PZ dame tegen me aanspande. Weliswaar er vrij ongeschonden uitgekomen, maar het kostte me toch een paar duizend euro’s. Om een idee te geven waar het over gaat: bij deze wat er speelt rond een van Eckarts vertrouwelingen, Frank Monstrey oftewel de illustere ‘Belg’.

https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/nederlandse-brievenbusfirmas-spelen-sleutelrol-in-transacties-miljardenfraudeur

Let wel, deze man is goed voor een vermogen van minstens €70 miljoen, dus geen kater om zonder handschoenen aan te pakken. Je begrijpt dat ik me snel het koorddansen eigen heb gemaakt. Gaat zeker een vervolg krijgen. Indertijd begrepen we echt niet waarom ‘groene’ Eckart een band smeedde met ‘fossiel’ Frank. Moeilijk om erachter te komen, ben ik bang, omdat Eckart in 2008 ons ontviel en de ‘Belg’ zeker geen behoefte zal hebben om dit te onthullen.

Bovenstaande foto begeleidde de introductie van de ‘Belg’, door Eckart ‘Manneke Bizz’ gedoopt, bij de bedrijven in Eckarts portfolio. Het begin van een verhaal, rollercoaster eigenlijk, met een open einde. Newsflash: de VVD gaat in de oppositie! Wil wel gedogen. Dat hebben ze dan weer van Geert indertijd geleerd. Caroline van der Plas vindt dat Dilan Yesilgöz best wat meer kan meebewegen. Wat denk je, zou BBB mee willen regeren? De Luim lijkt zo meer op een politiek live blog dan een weekoverzicht. Maar, eerlijk is eerlijk, zo’n sensationele verkiezingsuitslag kan ik me niet heugen. Laat me in ieder geval weten wat je van de voortgang van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ vindt

Het is weer zover, het eind van het jaar is in zicht en in plaats van ontspannend er naartoe te kabbelen, met hier en daar een uitstapje, dient een aantal zaken voor die tijd al dan niet gefiatteerd te worden. En dan hoor ik tijdens de Arbeidsvitaminen Toontje Lager ‘zoveel te doen’ zingen. Gelukkig hoef ik niet te hinkstapspringen op de maan, want een goede tweede kamer keuze maken is al gecompliceerd genoeg. Met al dat debatgeweld in de ether en de sociale media, is één ding me duidelijk geworden; ik ben weer een zwevende kiezer. Dankzij Omtzigt. Iemand die overweegt om met Wilders in de coalitie te gaan, kan ik niet steunen. Uit het zicht, dus. Dan nemen we de zorgverzekering op de korrel. Overstappen? Aanvullend verzekeren? Eigen risico verhogen? Om bij het onderwerp te blijven; een echt hoofdpijndossier. Vervolgens komt de energiemaatschappij aan bod. Variabel blijven of een vast contract nemen? De termen vliegen me rond de oren: prijsplafond, fossielvrije toekomst, energie-app, en……het is allemaal voor me uitgerekend. Af en toe voel ik me inderdaad een menselijk fossiel in deze tijd van het jaar. Ze maken het je makkelijk, zet je handtekening maar bij de X. Over X gesproken, Ex Twitter dus, daar ging mijn parodie op ‘I started a joke’ van de Bee Gees naar de maan. Het begon als volgt: ‘I started a tweet, it started the whole world tweeting…..’. Toen kocht (nou ja) Musk Twitter:

Vervolgens doopte hij het vehikel over het nog warme vogellichaampje X, waarschijnlijk tere ere van zijn in 2020 geboren zoon X Æ A-Xii. Roepnaam X. Toen ik mijn parodie wilde omkatten naar ‘I started an Ex’, kwam Astrid in opstand, dat vond ze een slecht voorteken. Uiteraard ben ik gezwicht, zoals Paul Simon reeds zong ‘who am I to blow against the wind’. Nu we het toch over muziek hebben, waar blijven de protestsongs over de oorlogen die momenteel woeden? Wie staat op als de hedendaagse Bob Dylan, Donovan of onze eigen Boudewijn de Groot (Meneer de President, slaap zacht). Wellicht heerst er teveel angst om voor je mening uit te komen bij dergelijke gewelddadige conflicten. Immers, op de sociale media slijpen ze op voorhand de messen. Daar zijn we dus aanbeland. Treurig. Zo zie je maar, je begint te schrijven over keuzes en voor je het weet ben je beland in schijnbaar onoplosbare affaires. Wie houdt wie de hand boven het hoofd? ‘Verenigde Naties’, hoor ik schoorvoetend achter me als de oplossing. Ach, een instituut dat met het vetorecht van de grote jongens niets voorstelt. Over instituten gesproken, laten we het even hebben over de KNVB. Mijn lieve Sparta, dat zelden of nooit protesteert tegen onrecht, waagde het dit keer om tegen de schorsing van Arno Verschueren -drie wedstrijden onvoorwaardelijk- in beroep te gaan. Natuurlijk, het bleef bij drie wedstrijden. Alle ander gevallen werden gehonoreerd met minstens één voorwaardelijk. Voorbeeld van gisteren:

/ Vitesse hoeft Marco van Ginkel maar één duel (uit tegen Ajax) te missen. De schorsing van de middenvelder,na zijn rode kaart tegen Heerenveen, is door de tuchtcommissie teruggebracht.

Van Ginkel kreeg de kaart omdat hij op het onderbeen van Oliver Braude was gaan staan.De aanklager vroeg om drie duels (1 voorwaardelijk),maar daar ging Vitesse niet mee akkoord.

Kortom het onrecht ligt om de hoek (Zeist). Omdat ik toch te laat was met deze Luim, kreeg ik het droevige nieuw van het overlijden van Ruud Geels (75) gisteren ook mee. Buiten alle (andere) topclubs ook twee seizoenen (1979-1981) voor Sparta gespeeld en maar liefst 35 keer gescoord.

Hier geportretteerd als eerste Spartaan die topscorer werd van de eredivisie. RIP Ruud Geels. Na mijn advocaat in ruste Mr. Joop van Dort gefeliciteerd te hebben in zijn woonplaats Naarden, geflankeerd door Astrid, oudste zoon Rick en eregast dit weekend Robbert Jan, lieten we ons verwennen in Restaurant ’t Bruggetje in Loosdrecht, waar onze jongste spruit Ivar ook aanschoof. Genoeglijk ouderwets samenzijn. Astrid, die gisteren als chauffeur van dienst een recordaantal kilometers aflegde, besloot om Ivar in Abcoude op de trein naar Amsterdam te zetten, waar hij als een der moderators van het Amsterdam filmfestival de afsluitende party ging bijwonen. Thuis aangekomen had ze ook nog eens voor de jarige Robbert Jan wat verrassingen voor zijn 77^e letterlijk en figuurlijk versierd:

De zouteloze pot die Nederland tegen Ierland op de grasmat legde, telde niet mee, uiteindelijk ging het om het resultaat. Volgend jaar EK dus, ik houd m’n hart vast. Gisteren was best een bewogen dag, vandaag houden we het dus kort: Happy Sunday!

‘Zachtjes tikt de regen op m’n zolderraam, het ritme van……’, en daar volgen we de tekst van ‘ritme van de regen’ niet meer. De Mighty Four houdt van het ritme van de gezelligheid. Ze houden van het gisteren uitgebrachte voorstel in Amsterdam: ‘de bruine kroeg als culturele verlenging van de huiskamer’. Waar de aroma van de gehaktbal je bedwelmt zodra je de deur opent. De uitbaatster met een steenkoolstem a la Koot & Bie ‘weet je wel, weet je niet’, je verwelkomt bij binnenkomst. Wel heeft ze een goede keuze voor wat betreft het bedienend personeel; jeugdige vlotte deernen die van wanten weten. Inderdaad, we zijn aanbeland bij Het Regthuys in Breukelen. De Mighty Four kunnen dit keer plaatsnemen aan de stamgastentafel. De eerste ronde kan geserveerd worden. André Hazes blèrt ‘Een beetje verliefd’, terwijl diens meer dan levensgrote harses aan de muur tegenover me, vanaf de onderkin tot de microfoon, intimiderend vele vierkante meters in beslag neemt. De Mighty Four? Excuseer, even wat uitleggen. De aandachtige Luim lezer had natuurlijk al in de gaten dat er een relatie moest zijn met Multi Function (MF). Jawel, de vier leden werkten allemaal bij MF voor 1987, ergo kennen ze elkaar 36+ jaren. De liefde voor de gehaktbal, veelal geserveerd in het betere bruine etablissement, verbindt hen bijna nog meer dan het ‘bruine’ leder dat soms lusteloos (lees Ajax) in arena’s rondgaat. Bij hoge uitzondering mag tijdens de lunch afgeweken worden van de gehaktbal. Het Regthuys heeft een prachtige ossenworst sandwich op het menu, dat door de helft van het gezelschap dan ook gretig verorberd werd.

Een omstander legde een en ander professioneel vast, zij had ons herkend. Dat komt omdat de ‘Four’ niet alleen staat voor maximaal vier leden (tot de dood ons scheidt), vier lunches per jaar, maar ook ‘4 anonimiteit’. Jarenlang is Tony B., links voor met bril, zo in en uit het bruine café geglipt:

Dat eist natuurlijk zijn tol. Okay, genoeg gedold, we vormen een hecht viertal, uiteraard wel met de genoemde MF band, die het op prijs stellen om tijdens een viertal lunches ons wel en wee te bespreken. We kennen elkaar zo goed dat er geen echte grenzen zijn, zij het dat we kwalen en dergelijke, we zijn nu eenmaal zeventigers (ja, jij volgend jaar pas Freek), toch tot een minimum beperken. Buitengewoon geestig, onderhoudend, en………..lekker. Vier makkers die van wanten weten. Het leuke was donderdag de bijvangst. Aan onze (stam)tafel werd driemaal met onze instemming een ouder echtpaar (ouder dan wij dus) toegevoegd. Het eerste paar was snel weg. De vrouw vond ons waarschijnlijk te rumoerig en zond mij met name bij tijd en wijle een uiterst zure blik. Aangezien ik vriendelijk teruglachte, gaf ze het na 10 minuten op en rekende af. Het tweede paar was grappig, deed een beetje mee, waarna bij hun vertrek bleek dat man maar liefst 93 was. Wow, wat een voorbeeld. Rob L., tweede van links op de foto, zocht contact met het derde paar en vertelde vol trots dat hij volgende maand zijn 50^e huwelijksdag zou vieren. Relaxed leunden de man en vrouw achterover waarna ze achteloos melding maakten van het feit dat ze 56 jaar geleden in Het Regthuys in den echt verbonden waren. Alle MF’ers mengden zich nu in de discussie (oh ja, die ‘M’ staat ook voor Meatball). Zodanig leuk dat ons een glas wijn werd aangeboden. Freek D., tweede van rechts, was de eerste die ‘helaas’ bedankte, met het argument dat hij moest rijden. Daar had ik geen boodschap aan, tot ik me realiseerde dat ik met hem mee zou rijden. Omstandig namen we afscheid. Topmiddag. Overigens zag ik er wel een TV format in voor ons: ‘De MF stamgasttafel’ waar ‘weet je wel, weet je niet’ argeloze gasten heen zou leiden. ‘Ben je weer aan het dagdromen’, vroeg Astrid bij het avondeten, terwijl ze wat aardappels op mijn bord schepte. ‘Eén of twee ballen?’

Ik moet bekennen dat het weer van de afgelopen dagen verantwoordelijk was voor mijn vrijwillige ban om binnen te blijven. Daardoor miste ik donderdagavond een inspirerend diner georganiseerd door ‘Superconnectors’, een geweldige organisatie, die ervoor zorgt dat startups tijdens door hen georganiseerde evenementen geholpen worden met hun meest prangende behoeften. Geleid door energieke voorman Alex Broekman worden ze gekoppeld aan een ter zake kundige ‘superconnector’. Het diner vond plaats in Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en beloofde veel goeds gelet op het niveau van de aanwezigen. Maar helaas, storm Ciarán beheerste mijn gedachten. En omdat ik sowieso ’s avonds rijden aan me voorbij laat gaan, heb ik me afgemeld. Let wel, wanneer broer Rob niet zou rijden wanneer Sparta ’s avonds speelt, dan zou ik wedstrijden missen. Dat zegt toch wel genoeg! Maar ja, wanneer je dan ’s ochtends de foto’s en lovende woorden tot je neemt, dan denk je……’wat ben ik toch een watje’. Aan de andere kant, beter een watje dan een dood ‘superconnectortje’. Ik heb het idee dat ik mijn 9 verkeerslevens afgevinkt heb. Maar, zo luidt de vraag, hoe doe je dat ’s avonds dan met privé afspraken. Welnu *tromgeroffel* dan heb ik de beste chauffeur ter beschikking: Astrid! Indien je in Californië als Paramedic in staat bent een 911 ambulance naar de plek des onheils te besturen, dan is vervoer in NL een eitje.

Hier in gezelschap van zoon Kaj, die in haar voetsporen trad. Stoer toch?! Nu wordt regen in liedjes bijna nooit geassocieerd met geluk. Rob de Nijs: ‘de regen valt bij stromen het is een trieste dag, want je liet me staan alleen’. Bobby Vinton: ‘then it started raining, you started crying too’. The Ink Spots: ‘into each life some rain must fall, too much is falling in mine’. Dat is wel heel depressief. Supertramp: ‘it’s raining again, oh Lord I’m losing a friend’. Toen dacht ik even aan de verjaardag van Ivar, onze jongste. Geboren op 1 november 1996 in Düsseldorf, en na veel omzwervingen geankerd in Amsterdam. We leverden een bijdrage aan z’n dure multi layer, ondoordringbare coat met nog vele andere eigenschappen, waarbij ik dacht zeker ook als tent te gebruiken, met ingebouwd koffie apparaat en wat van dies meer zij.. Ik dwaal af, Okay, hij meldde ons dat hij zo tevreden was op deze jas dat hij luid zingend in de stromende regen door Amsterdam reed. En toen schoot het me weer te binnen; ‘I’m singin’ in the rain’, die prachtige song van Gene Kelly uit de gelijknamige film.

Kijk, dat is een scene om vrolijk van te worden. Brengt me natuurlijk gelijk bij de mensen die me afgelopen week vervoerd hebben. Een dankjewel is op z’n plaats. Here we go: Broer Rob op zaterdag, vervoer naar Rotterdam (Sparta dus). Astrid zondag, vervoer naar Vinkeveen voor een borrel bij haar zus Danielle en zwager Aldert. Astrid dinsdag voor een verjaardag dinertje met Ivar in Amsterdam. Woensdag op stap met wonderkind Ming-Faraz Khan (digitale geletterdheid), naar Utrecht en Amsterdam. Helaas, geheimhouding. Donderdag had ik bijna Freek Duveen bedankt vanwege ophalen naar onze MF lunch in Breukelen (4 te gekke collega’s van voor 1987), maar Ciarán zorgde ervoor dat de lunch geannuleerd werd (stelletje watjes).Gisteren met buurvrouw Mariska, Astrid en mij naar Loenen a/d Vecht voor een diner bij de Drie Gekroonde Laarsjes. Dank Mariska. Ja hoor, die vraag had ik wel verwacht! En jij dan? Broer Rob tref ik in De Meern, waarna we in één auto naar Het Kasteel rijden. Om en om, dus, ik draag wel degelijk mijn steentje bij. Okay, gelul van een dronken aardbei, ik bedank nogmaals iedereen die me aanziet voor een ’hoedje’ qua rijstijl, en me derhalve beschermt!

Soms wil het weleens uit de hand lopen qua weergave van ‘wat zou kunnen gebeuren’. Afsluitend moet ik zeggen dat humor je van tijd tot tijd op de been houdt; WK2034 in Saoedi-Arabië, dat is toch een joke?!