Ik moet bekennen dat het weer van de afgelopen dagen verantwoordelijk was voor mijn vrijwillige ban om binnen te blijven. Daardoor miste ik donderdagavond een inspirerend diner georganiseerd door ‘Superconnectors’, een geweldige organisatie, die ervoor zorgt dat startups tijdens door hen georganiseerde evenementen geholpen worden met hun meest prangende behoeften. Geleid door energieke voorman Alex Broekman worden ze gekoppeld aan een ter zake kundige ‘superconnector’. Het diner vond plaats in Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en beloofde veel goeds gelet op het niveau van de aanwezigen. Maar helaas, storm Ciarán beheerste mijn gedachten. En omdat ik sowieso ’s avonds rijden aan me voorbij laat gaan, heb ik me afgemeld. Let wel, wanneer broer Rob niet zou rijden wanneer Sparta ’s avonds speelt, dan zou ik wedstrijden missen. Dat zegt toch wel genoeg! Maar ja, wanneer je dan ’s ochtends de foto’s en lovende woorden tot je neemt, dan denk je……’wat ben ik toch een watje’. Aan de andere kant, beter een watje dan een dood ‘superconnectortje’. Ik heb het idee dat ik mijn 9 verkeerslevens afgevinkt heb. Maar, zo luidt de vraag, hoe doe je dat ’s avonds dan met privé afspraken. Welnu *tromgeroffel* dan heb ik de beste chauffeur ter beschikking: Astrid! Indien je in Californië als Paramedic in staat bent een 911 ambulance naar de plek des onheils te besturen, dan is vervoer in NL een eitje.
Hier in gezelschap van zoon Kaj, die in haar voetsporen trad. Stoer toch?! Nu wordt regen in liedjes bijna nooit geassocieerd met geluk. Rob de Nijs: ‘de regen valt bij stromen het is een trieste dag, want je liet me staan alleen’. Bobby Vinton: ‘then it started raining, you started crying too’. The Ink Spots: ‘into each life some rain must fall, too much is falling in mine’. Dat is wel heel depressief. Supertramp: ‘it’s raining again, oh Lord I’m losing a friend’. Toen dacht ik even aan de verjaardag van Ivar, onze jongste. Geboren op 1 november 1996 in Düsseldorf, en na veel omzwervingen geankerd in Amsterdam. We leverden een bijdrage aan z’n dure multi layer, ondoordringbare coat met nog vele andere eigenschappen, waarbij ik dacht zeker ook als tent te gebruiken, met ingebouwd koffie apparaat en wat van dies meer zij.. Ik dwaal af, Okay, hij meldde ons dat hij zo tevreden was op deze jas dat hij luid zingend in de stromende regen door Amsterdam reed. En toen schoot het me weer te binnen; ‘I’m singin’ in the rain’, die prachtige song van Gene Kelly uit de gelijknamige film.
Kijk, dat is een scene om vrolijk van te worden. Brengt me natuurlijk gelijk bij de mensen die me afgelopen week vervoerd hebben. Een dankjewel is op z’n plaats. Here we go: Broer Rob op zaterdag, vervoer naar Rotterdam (Sparta dus). Astrid zondag, vervoer naar Vinkeveen voor een borrel bij haar zus Danielle en zwager Aldert. Astrid dinsdag voor een verjaardag dinertje met Ivar in Amsterdam. Woensdag op stap met wonderkind Ming-Faraz Khan (digitale geletterdheid), naar Utrecht en Amsterdam. Helaas, geheimhouding. Donderdag had ik bijna Freek Duveen bedankt vanwege ophalen naar onze MF lunch in Breukelen (4 te gekke collega’s van voor 1987), maar Ciarán zorgde ervoor dat de lunch geannuleerd werd (stelletje watjes).Gisteren met buurvrouw Mariska, Astrid en mij naar Loenen a/d Vecht voor een diner bij de Drie Gekroonde Laarsjes. Dank Mariska. Ja hoor, die vraag had ik wel verwacht! En jij dan? Broer Rob tref ik in De Meern, waarna we in één auto naar Het Kasteel rijden. Om en om, dus, ik draag wel degelijk mijn steentje bij. Okay, gelul van een dronken aardbei, ik bedank nogmaals iedereen die me aanziet voor een ’hoedje’ qua rijstijl, en me derhalve beschermt!
Soms wil het weleens uit de hand lopen qua weergave van ‘wat zou kunnen gebeuren’. Afsluitend moet ik zeggen dat humor je van tijd tot tijd op de been houdt; WK2034 in Saoedi-Arabië, dat is toch een joke?!
