Month: December 2023

Vrijdagmorgen 29 december, de grote dag van Rick en Liesbeth was begonnen. Wederom had het Algemeen Dagblad breed uitgemeten over het huwelijk dat exact een jaar daarvoor door Rick op TV (Top2000) in werking was gezet. In huize Loosdrecht werden door drie broers en een schoonzus de kledij voor die dag aan een laatste blik onderworpen. En toen begon de misère! Een op het oog onschuldige ontstopping van het toilet nam groteske vormen aan. Terwijl ik me aan het scheren was, kondigde een ‘blob’ geluid aan dat er iets mis was. Ik draaide me om en zag tot mijn ontsteltenis dat de badkuip langzaam gevuld werd met, met…..in ieder geval spul dat in het riool thuishoort. Stront aan de knikker. Paniek! Vijf volwassenen die elkaar hulpeloos aankeken (Astrid was Tinley aan het onderbrengen). En ik was de meest hulpeloze van allemaal. Samen met broer Rob aangesteld als ceremoniemeester, was ik derhalve vroeg opgestaan om de laatste details door te nemen, en dan ben ik totaal nutteloos in deze omstandigheden. Astrid kwam, zag en overwon. Het nam ettelijke uren in beslag, veel gepor, demontage van een deel van de speciale woonarkpomp, maar ze fikste het! Exact een uur voordat we opgehaald zouden worden door Rob en Mariette! SuperAs had weer ingegrepen!

Bevrijd togen we op weg, het feest kon beginnen. En wat voor feest! De ceremonie, geleid door buitengewoon ambtenaar en nicht Marleen Hendriks, was een groot feest, inclusief quiz, waarbij de vragen werden gesteld door DJ Morad, dezelfde waarbij Rick een jaar eerder Liesbeth ten huwelijk vroeg. Haar ‘jaaaaaa’ schalt nog na in mijn oren. En dan het plechtige moment:

Heb ik al gememoreerd dat Liesbeth in haar outfit me aan Lady Gaga deed denken? Daarna natuurlijk bubbels, een heerlijk BBQ buffet en de entree van alle gasten, waarbij Rob en ik nauwlettend in de gaten hielden of er geen ongure types onder hen bevonden. Rick heeft als Feyenoorder niet voor niets twee Spartanen aangesteld als ceremoniemeester! Alles in orde, de band kon gaan spelen, en het moet gezegd, de stemming zat er spoedig in. Het merendeel van de ruim honderd gasten hebben de dansvloer betreden, met al dan niet onbeholpen passen. Rick en Liesbeth waren op hun best tijdens hun ‘Grease’ performance. Maar ook werden er toespraken gehouden die bij tijd en wijle tot het pinken van een traantje bewogen, met name van de kinderen, Ricardo, Felix en Charlotte, die vervolgens ook nog eens een parodie ten gehore brachten op de wijs van ‘Het was een nacht’. Fantastische ‘roast’! De Laanen Brothers (vier van de vijf, één was afwezig wegens trouwverplichtingen) brachten een parodie op Ricks meest favoriete nummer; ‘Crazy’ van Gnarls Barkley:

Kortom, pret alom in een omgeving, Vrijstaat Nederzandt in Noordwijk, waar de bediening top was, er aan niets gebrek was en alles tot in de puntjes gearrangeerd door…..Liesbeth! Mijn slotconclusie is derhalve dat twee vrouwen deze dag gered en gemaakt hebben, daar hoeft geen quiz aan te pas te komen. Astrid en ik namen 07.00 daags daarna afscheid van Kaj en Michelle (ster Top2000 dinsdagavond) die terugvlogen naar San Francisco, en dat viel niet mee, zowel emotioneel niet als uit het mandje komen. Terwijl Rick en Liesbeth onderweg zijn voor hun wittebroodsweken naar Phuket, wens ik hen, en al mijn trouwe lezers, een machtig mooie jaarwisseling en een geweldig 2024

Wat heb ik genoten van de 10 Spartanen die op miraculeuze wijze de mannen van Twente op een gelijk spel hielden. Zelfs tot in de blessuretijd nog uitzicht hadden op een overwinning. Trots! Dat veranderde woensdag snel. Zoals in de goede oude tijd, toen ADO nog in de eredivisie speelde, nodigde vriend en ‘man of international delegations’ George Freriks me uit om het bekerduel ADO-Sparta in het Bingoal Stadion (verzin het maar) bij te wonen. We gingen er even lekker voor zitten:

Het grappige is dat, ondanks het inspiratieloze spel van Sparta, mijn gezichtsuitdrukking tijdens het verloop van de wedstrijd weinig verandering onderging. En dat ondanks de negatieve score! George daarentegen vreesde vanaf de aftrap dat ADO het niet zou redden tegen de bedwinger van Twente. Pas bij 2-0 in het voordeel van ADO, vlak voor tijd, werd hij wat rustiger. In eerste instantie dacht ik dat Sparta een B-team had opgesteld, maar het opstellingenblaadje leerde me anderszins. Heel erg vond ik het niet, laat Sparta zich maar concentreren op de competitie, maar ze hadden net zo goed een B-team kunnen laten spelen. George blij, ADO blij, en ik blij dat George me naar huis reed. Zonder enige opzet maakte ik een 0.0 biertje voor hem open, hetgeen door hem blijmoedig geconsumeerd werd. Maar dat het nog erger kan, werd door Ajax bewezen dat de overwinning liet aan amateurclub Hercules. Hoewel enig leedwezen mij niet vreemd is, wil ik het toch hebben over de vreugdeloze wijze waarop daar door hun jongelingen een doelpunt gevierd wordt. Die herinnering kwam terug toen ik de vreugde bij de ADO-spelers aanschouwde. Zit ik naar Ajax-PEC te kijken (troosteloos gelijkspel), scoort Kenneth Taylor, die vervolgens met een gezicht als een oorwurm naar de middenlijn slentert, medespelers afwimpelend. Wat heeft zo’n joch? 21 jaar, nu al over het paard getild? En hij heeft nog wel het Ajax DNA. Dan zou je toch bedenken dat je, als je zo’n grote speler bent, je zelfs zonder trainer kan winnen van een amateurclub. Geen vreugde, geen victorie! Wat wel grote vreugde bracht, was de binnenkomst van Bo-Peter (uit Bali) en Kaj en Michelle (uit Californië). Warmte deed z’n entree in onze waterwoning nadat Astrid ze resp. woensdag en donderdag ophaalde van Schiphol. Nadat de eerste vermoeienissen waren weggetrokken, durfden de gebroeders het zelfs aan om hun vader op het blauwe laken te bevechten bij pool- en biljartcentrum Hippo in Hilversum. ’Gameface on’, terwijl Astrid de foto nam:

Behalve bij Bo-Peter, maar het lachen zou hem nog vergaan. Nadat beide heertjes in de loop van de wedstrijdjes de strijd tegen de jetlag aan het verliezen waren, sloeg ik genadeloos toe: hattrick, oftewel drie gewonnen potjes op rij. Ik weet nu met grote zekerheid dat ene Fred van B. (Menlo Park), die ik begin mei ga bestrijden, nu al zenuwachtig een (winnende) keu aan het uitzoeken is. Kansloos. Maar voor Astrid is het grootste cadeau voor haar verjaardag (samen met kindeke Jezus) dat alle zonen aanwezig zijn. Daar kijkt ze sinds vorig jaar naar uit!

Vandaar dat ik eenieder vanuit mijn hele hart hele prettige dagen wens, met veel warmte en geluk. En om dat gezellige gevoel een extra accent te geven, heb ik een oude Arcade (ja, ja) LP opgeduikeld die op scherp staat op het melancholieke koffer platenspelertje:

Geen White Christmas, wel Last Christmas (zingt Wham).

Zondag 10 december was het zo ver, de viering van het 50-jarige huwelijksjubileum van jongste broer Rob met schoonzus Mariette. Ja beste mensen, daar gaan de geruchten alweer een eigen leven leiden…….’moesten ze? Ze moeten toen wel heel jong geweest zijn’. Welnee, er waren indertijd wat strubbelingen en derhalve werd het indertijd niet gevierd als gewenst. Welnu, 50 jaar later nam Rob het roer in handen en werd het gevierd ‘like there was no tomorrow’. Allereerst kwamen we om 14.00 bijeen in Gastro-Pub Vessel 11, een slim omgebouwd schip, gelegen aan de Wijnhaven in Rotterdam. Nota bene pal aan de overkant van het appartement waar onze ouders de laatste 20 jaar van hun leven comfortabel gewoond hebben. Over ‘memory lane’ gesproken! Rob en Mariette waren daadwerkelijk het stralende middelpunt bij binnenkomst:

Heerlijke mensen. Maar, daar bleef het niet bij, na de nodige hapjes, snapjes en voordrachten, hadden de twee feestvarkens een buitengewone verrassing in petto. Tegen vijven moesten we ons naar een tramhalte begeven voor een privé toer door Rotterdam, met een restaurant als eindpunt. En daar stonden we dus, deels bibberend:

Onze tram voerde ons via het centrum naar andere bewonderenswaardige plekken in Rotterdam, met bij tijd en wijle komisch commentaar van tramoloog Rob, die als jochie alle tramlijnen uit z’n hoofd kende. Na veel nachtelijk Rotterdams gezien te hebben, werd het eindpunt bereikt. En wat voor een eindpunt: Het Kasteel! Onze Spartaharten klopten van trots, wat een traktatie. Geweldige ambiance, heerlijk voedsel, fijne mensen, zelfs de spaarzaam aanwezige Feyenoorders en Ajacieden konden het op prijs stellen. Uiteindelijk weer met de tram terug naar de plek waar het begon. Top evenement. Oh ja, een tipje van de sluier mocht ik in mijn kleine voordracht oplichten; de immer prangende vraag ‘hoe hebben jullie elkaar ontmoet’? ‘Lieve Robbie / lieve Jetje / Die jeugdreuma / was geen pretje / Gelukkig was er / ’n ziekenhuisbedje / En zo werden jullie / mooi een setje’. Over prangend gesproken; blijft natuurlijk de vraag wat Mariette daar in het ziekenhuis deed! Quiz: was ze daar werkzaam – een toevallige passant, of een Clini Clown? Verneem het graag. Over hoogtepunten gesproken, samen met getalenteerde oprichter Ming-Faraz Khan (27) van NxtGen+, werd een bezoek afgelegd bij Dotslash, dé ‘place to be’ voor startups en scale-ups in de omgeving van Utrecht. Doelstelling: een onderkomen voor nieuwe ventures, voortspruitend uit NxtGen+, die basis- en middelbare scholen voorzien van ‘tools’ om Digitale Geletterdheid te integreren. Een gapend gat in het huidige curriculum. Missie geslaagd, trots namen we de sleutel van ons nieuwe onderkomen in ontvangst van Jelle Drijver, MBA:

Uiteraard volgt er meer (en misschien begrijpelijker) informatie, zeker is dat ik er regelmatig aanwezig zal zijn. Een nieuwe carrière 😉 Astrid en Ivar vulden deze week een langdurig uitgestelde trip in; een midweekje Praag. De foto’s getuigden van een geslaagde trip:

De stappenteller wees bij tijd en wijle marathon wandelingen aan, geen wonder dat ze mij thuis hebben gelaten! Het was doorzetten in m’n eentje, maar een bezoekje van Freek, gelardeerd met een whiskietje en wat nootjes, een kerstborrel bij ex Gympies, en een comedy night met buurman Peter, hebben me er doorheen gesleept. Uiteraard dit alles onder supervisie van Tinley!

“Waar blijf je, ik wil uit!”

Donderdagmorgen, mistig, trokken onze helden (Astrid en ik) erop uit om kerstmarktstad Düsseldorf te bezoeken, inclusief een overnachting in de Altstadt. Pas bij Oberhausen, file rijdend met Astrid aan het stuur, brak de zon aarzelend door. Echter, ons eerste doel was Oma Moni, de vrouw die in mijn Arcade tijd m’n koffie en vitamientjes verzorgde, en bij tijd en wijle op onze jongens paste. Respect voor het fysiek van deze 82-jarige, bedacht ik, terwijl ik drie trappen beklom naar haar kleine appartement, in het kielzog van Astrid. In de deuropening stond ze al vol ongeduld op ons te wachten. Het ‘Ich kann es nicht glauben’, rolde keer op keer uit haar mond terwijl ze ons omhelsde. In de piepkleine keuken stond een tafeltje voor drie gedekt, waar ze haar zelfgemaakte ‘rijke’ soep opdiende. Astrid overhandigde haar onze kerst-/oud-en-nieuw-kaart, waar ze haar ogen niet vanaf kon houden.

‘Ach guck mal’, fluisterde ze met omfloerste ogen, ‘der Bo-Peter war damals nur 7, und jetzt 32’. Natuurlijk rolde het ene na het andere Arcade verhaal over het tafeltje, maar toen kwam toch het moment van afscheid nemen. En dat viel haar zwaar. Astrid loste het op door wat foto’s te nemen van Moni en mij, waarna ik een plaatje schoot van Moni met Astrid.

Moni zei nog wel even snel dat ze best Astrids moeder had willen zijn; ‘so eine hübsche Frau’. Astrid bloosde nog net niet. Ingepakt en wel, het was koud, troonde Moni ons toch nog even mee naar een kamer met herinneringen van haar leven en liet nogmaals los hoe ze haar drie jaar geleden overleden echtgenoot Karl miste. We moesten nu echt weg, en na wat flinke extra omhelzingen konden we onze weg vervolgen. Wat voelt het goed om iemand na 25 jaar nog blij te maken met een bezoekje. In die gemoedstoestand arriveerden we bij ons hotel in het centrum van Düsseldorf, ideaal voor uitstapjes te voet, gelardeerd met glühwein. De entree viel wat tegen, een trap naar de receptie met tapijt dat z’n beste tijd had gehad, en best wel een stofzuigbeurtje kon gebruiken. Onze kamer bleek ook nog op de 4^e etage te liggen! Daar aangekomen, m’n knieën protesteerden hevig, konden we onze ogen niet geloven toen we naar binnen gingen. Spartaans ingericht deed nog te veel eer aan de beschrijving, laat staan de foto’s bij booking.com. Astrid naar beneden, ik keek verbaasd om me heen. Geen enkele kast om kleren in te bergen. Om een idee te geven, onderstaand het enige ophangpunt (één knaapje):

De flatscreen TV bleek een soort I-Pad te zijn met één kanaal (instellingen), maar wel twee afstandsbedieningen. Inmiddels was Astrid weer terug geklauterd en meldde ‘monter’ dat dit de enige beschikbare kamer was, dus….. Dus besloten we te blijven, ook al omdat we op zeker wisten het slechts te gebruiken als slaapplek (zij het een dure). We stommelden de trappen af en begaven ons in de gezellige drukte van de Altstadt en de Königsallee. Voor Astrid begon het meer en meer te leven, al die plekken waar ze met onze jongens ruim 25 jaar geleden doorgebracht had. Dat schreeuwde in de snerpende kou om een glühwein. Astrid legde me daar vast in een niet al te glorieuze pose; “aber was soll es,” mompelde ik, het was dan ook echt steenkoud, behalve de glühwein!

Na kilometers afgelegd te hebben, kraampje na kraampje, vonden we een prettig restaurant waar de bediening goed was, en………lekker warm. Genieten dus, ik scoorde een mooie Jägerschnitzel, Astrid een Ovenkartoffel mit Rinderstreifen, en daarnaast deden we ons tegoed aan een lekkere sauvignon blanc. Het leven! Omdat ons hotel elk soort van luxe ontbeerde, kochten we een flesje Johnnie Walker om voor het slapen gaan nog van een nachtmutsje te genieten. Gniffelend brachten we met onze kartonnen bekers een toast uit op een geslaagde dag, waarbij we zelf het ‘klink’ geluid produceerden. Na wat slokjes bleken de bekers te lekken, de lijm was niet opgewassen tegen de alcohol. Dat betekende het signaal dat de party over was, maar dankzij Arcade waren we weer even terug in een warme periode van ons leven, en dat kan niemand ons meer afnemen.

Je mag jezelf gelukkig prijzen wanneer je na zoveel omzwervingen, en dito woonplaatsen, gedurende de mooiste tijd van het jaar zoveel warme momenten tegemoet kan zien. En laat dat gisteren al begonnen zijn! In alle vroegte togen een drietal familieleden van kleinzoon Felix naar Woensdrecht om daar de ceremonie bij te wonen van de afronding van 13 weken basis opleiding voor onderofficier van de luchtmacht. In de snerpende koude kwamen de overgebleven kadetten (100 van de 147) ons tegemoet marcheren, voorafgegaan door een fanfare. In gevechtstenue werden ze nog even afgeknepen alvorens ze hun blauwe baret mochten ontvangen en hun kleumende familieleden in de amen konden sluiten. En dat was een mooi moment waar grootvader duidelijk van genoot:

Uiteraard pinkte Rick een traantje weg bij de innige omhelzing. Imelda straalde trots uit toen ze Felix in haar armen nam. De Majoor zag het allemaal vol tevredenheid aan. Wat een begin van de maand! Vervolgens zien we de komst van twee zonen en een schoondochter tegemoet uit resp. Bali en Californië. Tot grote vreugde van Astrid komen ze dus haar verjaardag (1e kerstdag) meevieren. Mooi toch dat alle vijf zonen aanwezig kunnen zijn!

Dit was een van de zeldzame momenten (2012) dat de heertjes feestelijk gekleed compleet waren. Daarnaast hebben de twee ‘buitenlanders’ het zo gepland dat ze de bruiloft van oudste zoon Rick met Liesbeth (dé Top-2000 2022 aankondiging van het jaar) bij kunnen wonen. Vreugde in veler harten. Waar ze niet bij kunnen zijn is de viering van de 50^e (!) huwelijksdag van (Sparta) broer Rob met zijn Mariette. Rob heeft er weer eens (deels) een mysterie middag van gemaakt. Ben benieuwd. We gaan even 50 jaar terug naar een prentje van die heugelijke dag:

Mariette is nog steeds op zoek naar de kapper die deze haardracht mogelijk heeft gemaakt. Even een zijsprong naar Düsseldorf, waar we volgende week de kerstmarkt gaan bezoeken. Gedurende mijn Arcade jaren, tot februari 1998, daar vele plezierige momenten beleefd, en natuurlijk ook de stad waar Astrid beviel van (zwaargewicht) Ivar. De dame die daar de scepter zwaaide over de broodjes en wat van dies meer zij, de nu 82-jarige Monika, bracht me steevast m’n eerste mok koffie ’s ochtends met een glas jus d’orange en een hardgekookt gepeld ei, terwijl ze vrolijk ‘Vitaminchen’ zong. Steeds met haar in contact gebleven, ook vanuit Californië. Dus moeten we haar wel een bezoekje brengen wanneer we Düsseldorf aandoen. Afijn, ik bel haar om dat aan te kondigen: ‘Mit Peter Laanen’. Stilte. ‘Bitte?’. Ik nog een keer ‘Mit Peter Laanen, Dein alte Chef’. Ik heb niet geteld hoeveel keer ze ‘Ich kann es nicht glauben’ eruit gooide, maar dat we welkom zijn is een ding wat zeker is. Omdat ze ook weleens op Bo-Peter, Kaj en Ivar gepast heeft (Mein Buben), kon ik horen hoe ze al de foto albums aan het doorspitten was. Gevonden!

Hoe fantastisch en hartverwarmend na al die jaren. Düsseldorf, here we come.