Je mag jezelf gelukkig prijzen wanneer je na zoveel omzwervingen, en dito woonplaatsen, gedurende de mooiste tijd van het jaar zoveel warme momenten tegemoet kan zien. En laat dat gisteren al begonnen zijn! In alle vroegte togen een drietal familieleden van kleinzoon Felix naar Woensdrecht om daar de ceremonie bij te wonen van de afronding van 13 weken basis opleiding voor onderofficier van de luchtmacht. In de snerpende koude kwamen de overgebleven kadetten (100 van de 147) ons tegemoet marcheren, voorafgegaan door een fanfare. In gevechtstenue werden ze nog even afgeknepen alvorens ze hun blauwe baret mochten ontvangen en hun kleumende familieleden in de amen konden sluiten. En dat was een mooi moment waar grootvader duidelijk van genoot:
Uiteraard pinkte Rick een traantje weg bij de innige omhelzing. Imelda straalde trots uit toen ze Felix in haar armen nam. De Majoor zag het allemaal vol tevredenheid aan. Wat een begin van de maand! Vervolgens zien we de komst van twee zonen en een schoondochter tegemoet uit resp. Bali en Californië. Tot grote vreugde van Astrid komen ze dus haar verjaardag (1e kerstdag) meevieren. Mooi toch dat alle vijf zonen aanwezig kunnen zijn!
Dit was een van de zeldzame momenten (2012) dat de heertjes feestelijk gekleed compleet waren. Daarnaast hebben de twee ‘buitenlanders’ het zo gepland dat ze de bruiloft van oudste zoon Rick met Liesbeth (dé Top-2000 2022 aankondiging van het jaar) bij kunnen wonen. Vreugde in veler harten. Waar ze niet bij kunnen zijn is de viering van de 50e (!) huwelijksdag van (Sparta) broer Rob met zijn Mariette. Rob heeft er weer eens (deels) een mysterie middag van gemaakt. Ben benieuwd. We gaan even 50 jaar terug naar een prentje van die heugelijke dag:
Mariette is nog steeds op zoek naar de kapper die deze haardracht mogelijk heeft gemaakt. Even een zijsprong naar Düsseldorf, waar we volgende week de kerstmarkt gaan bezoeken. Gedurende mijn Arcade jaren, tot februari 1998, daar vele plezierige momenten beleefd, en natuurlijk ook de stad waar Astrid beviel van (zwaargewicht) Ivar. De dame die daar de scepter zwaaide over de broodjes en wat van dies meer zij, de nu 82-jarige Monika, bracht me steevast m’n eerste mok koffie ’s ochtends met een glas jus d’orange en een hardgekookt gepeld ei, terwijl ze vrolijk ‘Vitaminchen’ zong. Steeds met haar in contact gebleven, ook vanuit Californië. Dus moeten we haar wel een bezoekje brengen wanneer we Düsseldorf aandoen. Afijn, ik bel haar om dat aan te kondigen: ‘Mit Peter Laanen’. Stilte. ‘Bitte?’. Ik nog een keer ‘Mit Peter Laanen, Dein alte Chef’. Ik heb niet geteld hoeveel keer ze ‘Ich kann es nicht glauben’ eruit gooide, maar dat we welkom zijn is een ding wat zeker is. Omdat ze ook weleens op Bo-Peter, Kaj en Ivar gepast heeft (Mein Buben), kon ik horen hoe ze al de foto albums aan het doorspitten was. Gevonden!
Hoe fantastisch en hartverwarmend na al die jaren. Düsseldorf, here we come.
