Het is weer zover, het eind van het jaar is in zicht en in plaats van ontspannend er naartoe te kabbelen, met hier en daar een uitstapje, dient een aantal zaken voor die tijd al dan niet gefiatteerd te worden. En dan hoor ik tijdens de Arbeidsvitaminen Toontje Lager ‘zoveel te doen’ zingen. Gelukkig hoef ik niet te hinkstapspringen op de maan, want een goede tweede kamer keuze maken is al gecompliceerd genoeg. Met al dat debatgeweld in de ether en de sociale media, is één ding me duidelijk geworden; ik ben weer een zwevende kiezer. Dankzij Omtzigt. Iemand die overweegt om met Wilders in de coalitie te gaan, kan ik niet steunen. Uit het zicht, dus. Dan nemen we de zorgverzekering op de korrel. Overstappen? Aanvullend verzekeren? Eigen risico verhogen? Om bij het onderwerp te blijven; een echt hoofdpijndossier. Vervolgens komt de energiemaatschappij aan bod. Variabel blijven of een vast contract nemen? De termen vliegen me rond de oren: prijsplafond, fossielvrije toekomst, energie-app, en……het is allemaal voor me uitgerekend. Af en toe voel ik me inderdaad een menselijk fossiel in deze tijd van het jaar. Ze maken het je makkelijk, zet je handtekening maar bij de X. Over X gesproken, Ex Twitter dus, daar ging mijn parodie op ‘I started a joke’ van de Bee Gees naar de maan. Het begon als volgt: ‘I started a tweet, it started the whole world tweeting…..’. Toen kocht (nou ja) Musk Twitter:
Vervolgens doopte hij het vehikel over het nog warme vogellichaampje X, waarschijnlijk tere ere van zijn in 2020 geboren zoon X Æ A-Xii. Roepnaam X. Toen ik mijn parodie wilde omkatten naar ‘I started an Ex’, kwam Astrid in opstand, dat vond ze een slecht voorteken. Uiteraard ben ik gezwicht, zoals Paul Simon reeds zong ‘who am I to blow against the wind’. Nu we het toch over muziek hebben, waar blijven de protestsongs over de oorlogen die momenteel woeden? Wie staat op als de hedendaagse Bob Dylan, Donovan of onze eigen Boudewijn de Groot (Meneer de President, slaap zacht). Wellicht heerst er teveel angst om voor je mening uit te komen bij dergelijke gewelddadige conflicten. Immers, op de sociale media slijpen ze op voorhand de messen. Daar zijn we dus aanbeland. Treurig. Zo zie je maar, je begint te schrijven over keuzes en voor je het weet ben je beland in schijnbaar onoplosbare affaires. Wie houdt wie de hand boven het hoofd? ‘Verenigde Naties’, hoor ik schoorvoetend achter me als de oplossing. Ach, een instituut dat met het vetorecht van de grote jongens niets voorstelt. Over instituten gesproken, laten we het even hebben over de KNVB. Mijn lieve Sparta, dat zelden of nooit protesteert tegen onrecht, waagde het dit keer om tegen de schorsing van Arno Verschueren -drie wedstrijden onvoorwaardelijk- in beroep te gaan. Natuurlijk, het bleef bij drie wedstrijden. Alle ander gevallen werden gehonoreerd met minstens één voorwaardelijk. Voorbeeld van gisteren:
/ Vitesse hoeft Marco van Ginkel maar één duel (uit tegen Ajax) te missen. De schorsing van de middenvelder,na zijn rode kaart tegen Heerenveen, is door de tuchtcommissie teruggebracht.
Van Ginkel kreeg de kaart omdat hij op het onderbeen van Oliver Braude was gaan staan.De aanklager vroeg om drie duels (1 voorwaardelijk),maar daar ging Vitesse niet mee akkoord.
Kortom het onrecht ligt om de hoek (Zeist). Omdat ik toch te laat was met deze Luim, kreeg ik het droevige nieuw van het overlijden van Ruud Geels (75) gisteren ook mee. Buiten alle (andere) topclubs ook twee seizoenen (1979-1981) voor Sparta gespeeld en maar liefst 35 keer gescoord.
Hier geportretteerd als eerste Spartaan die topscorer werd van de eredivisie. RIP Ruud Geels. Na mijn advocaat in ruste Mr. Joop van Dort gefeliciteerd te hebben in zijn woonplaats Naarden, geflankeerd door Astrid, oudste zoon Rick en eregast dit weekend Robbert Jan, lieten we ons verwennen in Restaurant ’t Bruggetje in Loosdrecht, waar onze jongste spruit Ivar ook aanschoof. Genoeglijk ouderwets samenzijn. Astrid, die gisteren als chauffeur van dienst een recordaantal kilometers aflegde, besloot om Ivar in Abcoude op de trein naar Amsterdam te zetten, waar hij als een der moderators van het Amsterdam filmfestival de afsluitende party ging bijwonen. Thuis aangekomen had ze ook nog eens voor de jarige Robbert Jan wat verrassingen voor zijn 77e letterlijk en figuurlijk versierd:
De zouteloze pot die Nederland tegen Ierland op de grasmat legde, telde niet mee, uiteindelijk ging het om het resultaat. Volgend jaar EK dus, ik houd m’n hart vast. Gisteren was best een bewogen dag, vandaag houden we het dus kort: Happy Sunday!
