Woensdag teruggekomen na een vlucht die, waarschijnlijk gevoelsmatig, langer duurde dan de heenvlucht. Onzin natuurlijk, maar toch. In ieder geval waren we toen we de landing inzetten al 30 uur op. Broer Rob stond ons trouwhartig op te wachten om ons naar Loosdrecht te brengen, waar gade Mariette ons wakker hield met koffie en worstenbroodjes. Uiteindelijk stond de eindstand qua ‘op’ uren op 45 toen we ons mandje opzochten. Dat is nog eens een lange introductie om aan te geven dat de Luim behoorlijk laat verschijnt, waarvoor verschoning. Merkwaardig hoor wanneer je onderweg over o.a. Irak en Iran vliegt naar Bali, met als tussenstop Kuala Lumpur, waar je de reis vervolgt met een MH vlucht (u weet wel). Uiteraard volgen nu alleen wat impressies omdat het anders op een dagboek lijkt. Aangekomen op Denpasar wachtte ons een chauffeur op die ons naar Ubud zou brengen, onze eerste verblijfplaats. Onderweg werden we links en rechts ingehaald door met name scooters. Volgens de chauffeur was het een rustig moment van de dag.
Naarmate onze reis vorderde bleek hij gelijk te hebben, veel kamikaze piloten, weinig ongelukken. Bo-Peter en vriendin Tiphanie bleken een heerlijke verblijfplaats in Ubud te hebben gekozen; ruime slaapkamer met terras aan het zwembad, m’n liefje wat wil je nog meer? Ontbijt natuurlijk, hetgeen ’s ochtends op bestelling keurig op het terras werd geserveerd. Inclusief! Ubud bleek retedruk te zijn, echt toeristisch met veel eetstalletjes, meuk om te kopen (wel afdingen), maar ook heerlijke eetgelegenheden. Uiteraard ‘moesten’ we het ‘monkey forest’ bezoeken, waar je aangeraden wordt om zaken als brillen en mobieltjes veilig op te bergen, omdat die aapjes uiterst brutaal zijn. En naast het bezoeken van rijstterrassen, een waterval en bezoek bij echte Balinezen thuis (dankzij Yvonne van ’t Bruggetje, die ons introduceerde bij Adi), hebben we ook nog een kookles ondergaan, waar een strenge meesteres ons het vervaardigen van ‘satay ajam’ bijbracht:
Ze meldde zover gekomen te zijn dankzij haar MBA. “Wat?” Married By Accident (met vermogende man). Op naar de volgende verblijfplaats: Lovina. Daar wachtte ons een waar mini landgoed met vier slaapkamers, uitgebreid stuk grond met prachtig zwembad, zonder dat het je budget geweld aandeed. Nog een plus; in het dorp bleek een geweldig restaurant aanwezig, The Tenth Table, gerund door een Belgische eigenaar. Geweldige kerel, geweldige spijzen en dranken. Aanrader, evenals een bijgewoonde ‘sunset’, sessie op het strand. Klokke 18.15 verdwijnt de grote gele bal in het water. Voordat ik het vergeet te melden; de mensen zijn zo aardig hier, en absoluut niet opdringerig. Niet getreuzeld, op weg nu naar onze eindbestemming: Sanur. Het 101 hotel ontving ons zeer gastvrij en we voelden ons gelijk thuis, zij het dat we niet begrepen wat de bedoeling was van het ‘kooi’ balkon. Demonstratie van Astrid:
Ik heb me er niet eens aan gewaagd. Buiten was het heerlijk wandelen en winkelen, en ik voelde me zeer thuis bij de vele tempeltjes en hun hoeders:
Sanur bleek voor ons een plek te zijn waar we een der komende jaren best een maand door zouden kunnen brengen. Moet ook gezegd worden dat Astrid er mooi bij past:
Soms maak ik foto’s waar ik best trots op ben (sprak hij bescheiden). Tijdens een diner bij restaurant The Cork merkten we tot onze verbazing dat er een biefstuk ‘Loetje’ op het menu stond, evenals een voorgerecht ‘bitterballen’. Plotsklaps begrepen we waarom Loetje een biefstuk ‘Bali’ op het menu heeft. Bo-Peter en Astrid bekeken vervolgens hier waar hij de komende maanden in Azië gaat verblijven:
In de tussentijd maakte ik me druk over het vervolg van de Ex’pression saga, waar ik aanstaande woensdag kond van zal doen. Maar goed, deze Luim heb ik toch maar kort gehouden, want Bali moet je ervaren. Wij zijn er in ieder geval aan gehecht.
