Vervolg van zaterdag 26-08-23
“Techtour with the AES guy, Bubba,” roept hij me toe, waarbij hij aangeeft dat ik nader tot hem sta dan verwacht. Uiteindelijk wilde hij naast zijn rol als President ook CEO worden, een rol waar Eckart hem ongeschikt voor verklaarde, en die ik nu bekleed. Wellicht hanteert hij het motto dat het beter is om te werken met de duivel die je kent, dan een onbekende. Zijn enthousiasme is een soort van ontroerend, en in dit geval terecht. Hij heeft samen met Duke Zaffery een geweldig plan uitgedacht om zondag voor de AES gemeenschap een indrukwekkende show te geven in een nagenoeg leeg gebouw. Het gaat een licht- geluidshow worden, waarbij op de vloer geplakte fluorescerende tape de omvang aangeeft van de te bouwen studio’s en labs. Gary zal gekleed in een pak propvol genaaid met lichtbrekende staafjes in het pikkedonker de presentatie doen. Duke gaat het geluid arrangeren, en daarbij moet je niet denken aan een boombox! Zaterdag is de grote AES show in het immense Moscone Convention Center, in het hart van San Francisco. Al wandelend vanaf de parkeergarage naar het gebouw, vraag ik argeloos hoe die naam tot stand is gekomen. Nou, dat is een verhaal waar je niet 1-2-3 op rekent. 20 jaar geleden is de toenmalige burgemeester van San Francisco, George R. Moscone, vermoord door David White, een ontstemde voormalig supervisory board member, die had getracht terug te komen op dat board. Niet dus. Samen met de burgemeester werd Harvey Milk doodgeschoten, de eerste openlijke homo in het gemeentebestuur. Tevens gezicht van het beroemde Castro district in San Francisco, waar de LHTB gemeenschap haar domicilie gevonden heeft. Zelfs nu nog gaat de mare rond dat juist daarom deze moordpartij plaats heeft gevonden, met Moscone als toevallig slachtoffer. Weer iets geleerd! De show is wat je ervan mag verwachten, het walhalla voor elke geluidliefhebber. Garyland, zal ik maar zeggen!
Is dit geen snoepje?! Een Neve AMS 55 48 kanalen recording board. Gary loopt er kwijlend omheen. Ik vind het helemaal prima en leer een hoop mensen kennen. Maar ook wil ik weten hoe de opknapbeurt van onze entree eruit ziet voordat morgen onze grootse presentatie plaatsvindt. Ook al omdat het toch een beetje ‘de nieuwe kleren van de keizer’ is, er staat immers nog amper apparatuur. Terug dus naar Emeryville. Zodra we onze eigen allee indraaien zien we gelijk de opmerkelijke metamorfose die heeft plaatsgevonden. De grauwe buitenkant heeft plaats gemaakt voor een fris uitnodigend “do come in”.
Gary en ik kijken elkaar aan en beseffen dat ook deze opfrisser weer een nieuwe stap naar succes betekent. We vinden allebei dat dit toch wel de ‘shit’ is. Ook het ‘total immersion’ bord zal weliswaar veel vragen uitlokken, maar de betekenis totale onderdompeling zal voor ‘onze’ studenten betekenen dat datgene wat ze het liefste doen, geluid of animatie, zullen ademen, eten, drinken en 24/7 zullen beleven. En zo breekt zondag aan. Beetje nerveus, we hebben ons ook wat op de hals gehaald door al die geluidshaantjes uit te nodigen voor een grootse presentatie, die voornamelijk gebaseerd is op fantasie, geluid, en het ontbreken van licht. Daarnaast hebben we ons nog meer op de hals gehaald door vice mayor Nora Davis uit te nodigen op maandagmorgen. Om 8 uur zullen wij onze standpunten toelichten met betrekking tot de richting van Ex’pression, onze omgang met de lokale gemeenschap en milieu aspecten. In ieder geval aan werk geen gebrek. Nerveus voor hetgeen te gebeuren staat ben ik om half elf al op kantoor, hoewel de AES receptie pas om 13.00 begint, voorafgegaan door een half uur inloop. Binnen een uur sla ik drie mokken zwarte koffie naar binnen. Er mag gewoon niets mis gaan, we hebben hier vet op ingezet, mede vanwege de aanwezige pers. Alles dreigt te kloppen, de diverse ruimtes zijn volledig van het daglicht afgeschermd, de fluorescerende tape licht fantastisch op in het pikkedonker met de speciale belichting, en Duke Zaffery bemant reeds het geluidsboard dat we voor de omstandigheden in het centrum van het gebouw ‘geparkeerd’ hebben. Met het aantal decibellen dat hij potentieel kan produceren kunnen we de muren er uitblazen. “Sweet going, Peter,” grijnst Duke. Duke ziet eruit als een rocker en geniet van knalharde solo’s van snerpende gitaren.
Iets klopt er niet, het loopt tegen twaalf en de man die als hoofdattractie ‘the amazing glowman’ in het pikkedonker dient te spelen, is er nog steeds niet. “Where the fuck is Gary,” bijt ik een verbouwereerde Nadine Storyk toe. Dit is zo’n moment dat ik hem wel kan ‘killen’, dit is niet de eerste keer dat hij iets vergeet, zich verslaapt of iets simpelweg verloren heeft. Terwijl de gasten de lobby binnendruppelen, sluipt Gary via de achteringang naar binnen met een schuldige blik in z’n ogen. Hij ontwijkt me en huppelt z’n kantoor binnen om zich in het glowman pak te hijsen. Heef-tie godverdomme nou vanmorgen nog aan z’n klassieke Ford Mustang liggen sleutelen, gaat het door m’n hoofd. Die smerige handen liegen er niet om. Ik laat hem met rust, we hebben nu geen tijd voor onderling gekibbel. Het is 13.00 en de gasten wachten ongeduldig in de lobby. Gary heeft nog 10 minuten nodig en ik besluit de gasten een introductie te geven over Eckart, ‘how Gary met Eckart’, mijn insteek en al doende geeft Nadine mij een teken dat Gary klaar is. Met mijn beste omroepstem kondig ik hem aan: “Ladies and Gentlemen, meet the amazing glowman.”
Alle lichten gaan uit en de gasten worden via een fluorescerend pad naar station 1 gebracht terwijl Gary, ‘the Amazing Glowman’, naar voren danst in zijn met lichtjes uitgedoste pak. Er klinkt een oorverdovend tromgeroffel en een stem van boven kondigt “Studio Neve” aan. De spotlights geven aan hoe groot de studio gaat worden en Gary geeft uitleg over akoestiek, kanalen, faders, Storyk design en van alles wat in hem opkomt. Hij is op z’n best! Eén trap voor z’n ballen en hij gaat als de gesmeerde bliksem, mijmer ik als bezemwagen van de groep bezoekers. Als hoogtepunt hebben we de Studer studio, die de ‘top of the bill’ moet worden van digitale opnames en akoestiek. Een studio waar qua grootte ook opnames voor een volledig orkest plaats kunnen vinden. Gary gooit er nog even alles uit wat hij heeft. Terwijl hij verdwijnt in het langzaam opgaande licht, krijgen we een daverend applaus. Nu iedereen ziet hoe groot het is, en leeg, op Duke met z’n console na, beseffen ze ook wat we qua bouw nog voor de boeg hebben. De receptie die volgt is één lofzang, met hier en daar een kritische noot. “You’ll never make it on time.” Dat zullen we nog wel eens zien, pareren we. Op dit moment kan niets ons deren. Gary kijkt me triomfantelijk aan, zo van ‘zie je wel’. Ik zeg niets, wetend dat Gary bij tijd en wijle kort zal moeten worden gehouden, ondanks zijn bruisende ideeën. Maandagmorgen weer vroeg aan de bak om Vice Mayor Nora Davis te begroeten en wederom een ‘dog and pony’ show op te voeren.
Nora is ook burgemeester geweest van Emeryville, een rol die om het jaar door een ander raadslid ingenomen wordt. Ze is zeer geïnteresseerd in het wel en wee van haar ‘little city’. Niet alleen is ze onder de indruk van het gebouw, maar met name ook de rol die we in de gemeenschap willen spelen en onze bezorgdheid voor het milieu. Opgewekt nemen we afscheid, waarna Gary en ik ons spoeden naar het Moscone Center, waar we een stand hebben tijdens de AES expositie. Iedere keer weer sta ik verbaasd met welke nonchalance men onze ‘give aways’ van de stand plukt. Koekjes met ons logo erop en de persinformatie, inclusief tekeningen, vliegen de tasjes van verzamelaars in. Diverse journalisten bezoeken ons nadat ze gehoord hebben van onze ‘amazing under construction’ super school. Sommige kleine scholen willen met ons samenwerken omdat ze de mening toegedaan zijn dat ze door ons van de aardbodem geveegd zullen worden. Daar hebben we totaal niet over nagedacht, totdat iemand het had over ‘the big gorilla in town’. Wow, zo hadden we onszelf nog niet bekeken. Leveranciers daarentegen staan in de rij om zaken met ons te doen. We maken gebruik van onze positie als ‘the cool place to work’ om nog wat mensen aan te nemen, en zijn voor de helft qua vacatures ingevuld. Inmiddels zijn voor de toegang van het gebouw ook de staf batches geproduceerd.
Men meent me in ieder geval tot 2005 erbij te betrekken. Geestig. Laat Astrid het maar niet horen, daar had ik net drie jaar mee afgesproken! Wie dan leeft…… Dinsdag is een belangrijke dag, allereerst sluit ik een deal af over studentenfinanciering met Steve Breitbart, een gezette grote Joodse man die een bedrijf beheert, TFC geheten, die dat tot in de perfectie beheerst. Joviaal en prettig. Dan volgt het allerbelangrijkste gesprek omdat daar de haalbaarheid van onze startdatum, 11 januari 1999, besproken wordt. Met Ed Brady en Debbie Fleser van aannemer CIC aan de ene kant en architect John Storyk aan de andere kant, zullen Gary en ik de planning bespreken, haalbaarheid van vergunningen en, niet geheel onbelangrijk, het budget. Van meet af aan loopt het gesprek niet en door alle ‘maren’ en ‘mitsen’ dreigt de startdatum ernstig in gevaar te komen. Gary ontploft: “what the fuck you guys thinking you’re doing?”
Wordt vervolgd zaterdag 02-09-23
