Vervolg van 09-09-23
Wel moet me van het hart dat de gemiddelde leeftijd van het vliegend personeel zichtbaar aan de hoge kant is. Zodanig dat je af en toe hulp zou willen bieden! Amerika is het land van de onbegrensde mogelijkheden, maar ook het land waar je tot je dood door moet sappelen wanneer je pensioen niet adequaat geregeld is. Genoeg gemijmerd, even kijken waar en hoe laat Bram aankomt. Ah, terminal 3 met US Air, over een half uur. Kalmpjes wandel ik daarheen en ‘businessclass’ Bram stapt als een der eersten met z’n ‘traveling light’ koffertje van boord. Met een brede lach ontwaart hij me en stapt met grote passen op me af. Bram is een verstokte roker en op zo’n moment moet ik telkens denken aan de opmerking die een goede kennis van ons daarover plaatste: “hij ontblootte z’n door de zon gebruinde tanden”. Kinderachtig, maar ik kan het niet helpen en moet een lachje onderdrukken. Joviaal, als altijd, schud hij stevig mijn hand. “Lekker gevlogen, jongen?” begint hij de conversatie. Voordat ik antwoord kan geven ontwaren we achter het glas van de ontvangsthal de lijvige gestalte van Boldman en naast hem zijn schriele evenknie Moseler. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Bram “het blijft een komisch duo.” Komisch of niet, ze zijn zo scherp en kundig als maar zijn kan en Bram komt in de loop van de avond, tijdens een stevige Florida maaltijd, behoorlijk onder de indruk. “Die gaan we op het droge brengen,” voegt hij me toe, na zijn laatste saffie van de dag te hebben ingenomen. De woensdag brengen we door op het kantoor van Silent Planet, en voordat we de vlucht met United Airlines naar San Francisco nemen, via Denver, is er een deal tot stand gekomen. Uitgeput komen we even voor half twaalf ’s avonds in San Francisco aan. “Morgen The Plant scheren,” zegt Bram nog even snel alvorens zijn hotel binnen te stappen. Daar heb ik nou zo’n hekel aan, we moeten met Arne Frager een deal maken die voor ons allebei win/win is. “Scheren” betekent voor Bram druk zetten om een koopje te bemachtigen. Het appartement, waar Bram niet wil overnachten -God zij dank- voelt voor mij even na het middernachtelijk uur aan als een veilige haven. Uitgeslapen haal ik Bram donderdagmorgen op bij het hotel, waar hij me opwacht bij de aangewezen rokersplek. “Stomme Amerikanen,” begint hij, na me begroet te hebben. “Wapentuig mag je overal bij je hebben, maar sigaretten opsteken, ho maar.” Omdat ik zwijg begint hij met zijn analyse over het cijferwerk van The Plant. “Arne Frager zal nog heel wat moeten uitleggen voordat Eckart hier geld insteekt,” besluit hij z’n betoog. Tegen die tijd zijn we in Sausalito aangekomen, waar Arne ons enthousiast begroet. Het kruisverhoor kan beginnen. Slimme Arne staat erop eerst de studiotoer van The Plant te doen, en net als iedereen voor hem is Bram onder de indruk. Bram vraagt eerst even om een kleine onderbreking, zodat hij even een rookpauze kan inlassen. Wanneer Bram naar buiten loopt vraagt Arne hoe de vlag er bij hangt. “It’s all about figures and forecast,” Arne, maak ik hem wat wijzer. En zo is het, het gaat om het cijferwerk en de vooruitzichten. Na terugkeer van Bram blijkt dat Arne zich terdege heeft voorbereid en praktisch op alle vragen een onderbouwd antwoord heeft. “I’m impressed, Arne,” komt het complimenteus bij het afscheid uit Brams mond. Via de inmiddels zeer drukke Richmondbrug banen we ons een weg naar Berkeley, waar Gary op ons wacht bij Skates-on-the-Bay, waar we gezamenlijk een en ander zullen doornemen tijdens het diner. Eén ding is zeker, komen we tot de conclusie, we gaan een samenwerkingsverband met The Plant aan. Zaterdag 7 november kan ik vol trots in de weekly update vermelden dat wanneer Eckart instemt met datgene wat Bram gaat presenteren, we in beide bedrijven een aandeel van 40% zullen hebben.
Me verheugend op de komst van Astrid komende woensdag, komt het weekend als geroepen om even bij te tanken. Zoals gewoonlijk razen de maandag en dinsdag als hazewindhonden langs me heen. Een opgewonden MT meeting (niet echt uitzonderlijk meer), met name ook over onze grootse opening komende zaterdag, waar we de gemeenschap dik bij betrekken. Individuele bijeenkomsten en vergaderingen met de constructiemaatschappij bepalen onze afspraken: wegens nogal wat wijzigingen gaan de bouwkosten op zeker met enkele honderdduizenden omhoog. Dat gaat met nogal wat kabaal teweeg: “fuck, because Eckart is a billionaire, you can’t overcharge us”. We denken oprecht dat de miljardair krantenkoppen over Eckart ons geen goed doen. Eckart vindt het smullen, maar duidelijk mag zijn dat men hier denkt een gans met gouden eieren te kunnen plukken. Maar nu, bij SFO, San Francisco’s international airport, wacht ik op de komst van Astrid. Dat voelt goed, we gaan een huis uitzoeken. Spannend dus! KL605 landt even na twee en is dus keurig op tijd. Zelfs de douane formaliteiten zorgen voor niet al te veel oponthoud. Een beetje verfomfaaid komt ze de aankomsthal binnen en dan is het moment gekomen dat ik Astrid in mijn armen kan sluiten.
Sweet welcome @ SFO
In de parkeergarage neemt ze plaats in de groene Van die ons langs South San Francisco, de skyline van het echte San Francisco, en via de Bay Bridge naar het appartement in Emeryville brengt. Kreten van bewondering alom. De dag voltrekt zich als normaal mag worden geacht met 9 uur tijdsverschil. Dapper wakker blijven, toch nog een drankje, wegdommelen, en tegen een uur of acht de pijp aan Maarten geven. In ieder geval een goede basis voor sight seeing en huizenbezoek. Donderdagmorgen laat ik ze achter met aanwijzingen hoe in San Francisco te komen met BART, hetgeen staat voor Bay Area Rapid Transit, wiens treinen je soepeltjes onder het water naar het hartje van de City brengen, want zo noemen we San Francisco. Zeg je San Fran, dan ben je er een van buiten! Zelf haast ik me naar SFO om Eckart op te halen die om kwart voor tien aankomt met een Air Canada vlucht. Hij wil kennismaken met de Silent Planet crew en onze grootse opening bijwonen. Ook Eckart reist altijd zonder de last van bagage. En sinds de honden op SFO na zijn laatste reis nogal hinderlijk aan hem bleven snuffelen, laat hij de inkoop van wiet aan Gary over. “Zo pik,” begroet hij me, “lekker druk bezig.” In de Van praat ik hem snel bij over de laatste ontwikkelingen, en met name over de budget overschrijdingen. Eckart grijnst. Verwonderd kijk ik opzij. Eckart merkt droogjes op dat daar bij Ex’tent al rekening mee was gehouden. “Niets loopt bij een verbouwing op budget,” voegt hij er ten overvloede aan toe. Ook wil hij met één van de door een makelaar georganiseerde huisbezichtiging meegaan. “Ik wil wel dat mijn CEO in den vreemde er goed bijzit,” verklaart hij. Bij Ex’pression laten we hem allereerst kennismaken met wat lokale zakenlui van Advanced Systems Group.
Links Dave Van Hoy, oprichter Advanced Systems Group
Dave prijst ons de hemel in, zoals alleen Amerikanen dat kunnen, waarbij wij er soms tenenkrommend bijstaan. Eckart vindt het wel mooi en de Amerikanen vinden een hippie miljardair in hun midden ook wel wat hebben. Vervolgens naar The Townhouse voor een vraag- en antwoordsessie met Loyd Boldman en John-Erik Moseler. Terwijl Eckart geniet van zijn Sierra Nevada Pale Ale, luistert hij met genoegen hoe Loyd Boldman naam heeft gemaakt in Florida met een Christelijke band, Prodigal geheten. Vervolgens vertelt John-Erik hoe zij Silent Planet begonnen zijn en grappig genoeg heeft ook dit weer een Full Sail achtergrond. “Not the beer,” grapt Loyd. Het is duidelijk dat ze bij Eckart in het pulletje vallen. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij met deze mannen in zee wil gaan. Mooi, morgen komt Dawn Cardi erbij om er een klap op te geven, althans in juridische zin. Gary is helemaal opgetogen, maar eigenlijk leven we vrijdag toe naar de ‘grand opening’ van zaterdag, en met name hoeveel mensen acte de présence zullen geven. Het treffen met Dawn Cardi is hoffelijk, zij het aan de koele kant. ’s Avonds wil Eckart uit en we besluiten de gerenommeerde jazz joint Yoshi’s in Oakland te bezoeken, waar je ook kunt dineren. Geweldige avond, hoewel ik meer met m’n hoofd bij de zaterdagopening ben dan bij de voortreffelijke musici. Inmiddels heeft Astrid een tweetal makelaars gevonden die ons de komende dagen zullen begeleiden. We beginnen de tijddruk te voelen, ook al omdat we volgende week zondag alweer vertrekken. Voor die tijd dienen we een keus gemaakt te hebben. Nerveus controleren we zaterdagochtend de door eventmanager Kappi Hommert gerealiseerde stands en attracties in de steeg tussen ons gebouw en dat van de belastingdienst. Het brengt ons rust, dat mens is zó professioneel! Onze eigen manschappen, onder leiding van Craig Deonik, staan klaar om voor geïnteresseerde mensen een toer van het gebouw te geven. Inschrijfformulieren zijn ook niet vergeten; business is business! Na een aanvankelijk stil begin loopt het storm, de verkopers van hamburgers en hot dogs kunnen hun waren niet aangesleept krijgen, hetgeen ook geldt voor de popcorn tent. Het oplaten van duizenden ballonnen laat luide “oehs” en “ahs” op uit het publiek.
Emeryville omarmt ons en dat voelt aan als een warm bad. Eckart straalt, hetgeen absoluut niet alledaags is. Aan een lange tafel in The Townhouse vieren we het succes van de dag met de hele bemanning. Craig Deonik vertelt triomfantelijk dat hij ook een viertal studenten ingeschreven heeft. En dat is a raison van $27.500 voor 16 maanden een mooie vangst. Doodmoe, maar uiterst goed gehumeurd kom ik in het appartement aan, waar ik met Astrid nog even napraat om vervolgens te constateren dat de oogleden nu wel heel zwaar worden.
Wordt vervolgd 16-09-23
