Vervolg van zaterdag 05-08-23
Maandagochtend wordt de MT meeting geannuleerd omdat we met de Silent Planet boys foto’s gaan schieten voor onze brochures. Opnames in ons naakte gebouw, alsmede van Gary en mij in San Francisco. Ter geruststelling van bezorgde ouders, grappen we, zodat ze weten dat we werkelijk bestaan. We schieten een aantal op de baai om er een moment van ontspanning in te brengen, en de San Francisco Bay te promoten. Gary stelt zich gaarne ter beschikking:
Gary relaxed aan de Berkeley kant van de San Francisco Bay
Vervolgens nestelen we ons bij het California Academy of Sciences, een museum en research instituut. We proberen zodoende ‘chill’ en wetenschap in één adem te presenteren. Ondanks dat we bij tijd en wijle huilend van het lachen de diverse poses aannemen, hangt toch de spanning van de hoorzitting van de Planning Commission in de lucht. Vandaar dat ik de eer heb om bij de Academy te poseren, omdat ik volgens Gary te veel beren op de weg zie!
Peter bij de Academy met de Planning Commission in z’n hoofd
Ook maken we nog een ‘fun’ geheimagent poster voor later. ’s Avonds samen met Loyd en John-Erik van Silent Planet een BBQ op z’n Gary’s in Walnut Creek. Dat betekent dat er grote steaks op het rooster worden gelegd die, wanneer ze de medium status bereikt hebben, op borden worden gekwakt om vervolgens met A1 saus te worden gekwast. Voeg daar een baked potatoe aan toe, en de maaltijd is compleet.
Mocht de steak niet smaken, dan zorgt de A1 saus er in ieder geval voor dat je daar niets van merkt! Maar de temperatuur, de geur van het echte buiten zijn, de kwinkslagen over en weer, alsmede motiverende discussies, maakt de avond niet alleen genoeglijk, maar ook waardevol. Rond als een tonnetje rij ik later op de avond de Silent Planet boys naar hun hotel, waarna ik moe maar voldaan ons appartement betreed. Weer een dag dichter bij de bevrijdende Planning Commission zitting. Dinsdag wordt een dag vol formaliteiten die nu eenmaal benodigd zijn om een echt bedrijf te besturen, en of dat nu verzekeringen zijn of de salarisadministratie, het moet staan voordat we ‘live’ gaan. Even na vier wordt een kopie van een fax van de Martin Group aan mij overhandigd, welke gericht is aan de City of Emeryville, met kopieën naar de Planning Commission. M’n maag draait een kwartslag.
De slijmerige toon waarmee ze ons prijzen, hoe ze zelf hun bod voor het Sybase gebouw ingetrokken hebben wegens het gebrek aan parkeerplaatsen, maar ja, dat laatste geldt ook voor de nieuwkomers van Ex’pression. Uiteindelijk komt het erop neer dat Ex’pression op deze manier geen gebruiksvergunning verleend mag worden.
Gary ontploft: “Pete, remember how those motherfuckers wanted to have a good neigbor like us,” schreeuwt hij het uit. Jazeker, wij zijn de buren die iedereen wel wil hebben. Zo voert The Martin Group dus strategisch oorlog. Weer een lesje geleerd. Gary en ik nemen de fax regel voor regel door en zijn de mening toegedaan dat het gros van de problemen die The Martin Group opvoert door ons bij de Planning Commission is ingebracht. We voelen ons wat geruster, in tegenstelling tot het onderbuikgevoel. Het verdwijnt die avond niet, integendeel. En zo breekt donderdag 27 augustus aan. Ik besluit om in het appartement te blijven om nogmaals in alle rust het papierwerk door te nemen, zodat niets me kan verrassen. Ik kan me niet concentreren, het lijkt wel of er een ijsklont in m’n maag ligt die niet wil smelten. Half twaalf begeef ik me naar de Holiday Inn, waar ik ben uitgenodigd voor een spreekbeurt tijdens de lunch van de Emeryville Chamber of Commerce. Een soort van Kamer van Koophandel, maar dan door en voor lokale bedrijven. Het valt goed, zeer goed zelfs en ik kan op massale steun rekenen, verzekert Executive Director Alan Barr me. Dat voelt goed, en opgewekt wandel ik later naar Powell Street waar ik om half zeven Gary tref voor de hoorzitting van de Planning Commission. We nemen plaats en zien een aantal familiaire gezichten. Een uur verstrijkt, nog een uur gaat traag voorbij, en onrustig schuifelen we op onze zittingen. De ijsklont in m’n maag is terug. Na drie uur zijn we aan de beurt. Opgelucht. Dat laatste gaat snel voorbij nadat een en ander wordt voorgelezen, zonder ons vragen te stellen. Sterker nog, ze sluiten de openbare zitting en vragen ons aanwezig te blijven. Tot onze stomme verbazing, en stijgende woede, weigeren ze om ons aan te horen inzake de simpele zaken die ze ter tafel brengen. Witheet zijn we. Afsluitend verplaatst de voorzitter onze zaak naar de zitting van 24 september, waarbij we een aantal zaken dienen uit te diepen die in onze ogen grotendeels beantwoord zijn, of simpelweg toegelicht hadden kunnen worden. Bij ons vertrek kunnen we ons niet inhouden en bijten hen toe of ze soms onder druk gezet worden door The Martin Group. “What a fucked up city,” gooit Gary eruit. Ook ik kan me niet inhouden: “I guess you want us to move to Berkeley, don’t you?”. City Manager John Flores ziet er bijna net zo gedemotiveerd uit als wij, en voert ons met zachte hand naar buiten. Hij stelt voor om een afspraak te maken hoe we het beste de zaken ten goede kunnen keren. Gary en ik rijden naar het appartement en tieren even hard als we drinken. Gary besluit te blijven slapen. Goed idee. Dan belt Dawn om te vragen hoe het afgelopen is. Even is het stil nadat we haar in detail geïnformeerd hebben, en dan barst ze los: “I told you, didn’t I? NEVER EVER buy that building without CUP.” Ze raast nog enige tijd door over de niet als conditie gestelde gebruiksvergunning, en hoe ze ons heeft gewaarschuwd. Een kille woede bouwt zich op, en het loopt zo hoog op dat ik haar driftig wegdruk.
Peter witheet aan de telefoon
Dawn belt nog een aantal malen, maar we nemen niet op en laten haar in haar sop gaar koken. Onze tirades worden geblust door de drankjes die we ingenomen hebben, en morgenochtend zeven uur wacht ons een gesprek met Eckart, waar we reikhalzend naar uitzien. NIET! Wat wordt het snel zeven uur! Verfomfaaid wachten we op Eckarts belletje, hetgeen op de minuut binnenkomt. Twee ongeschoren koppen kijken elkaar aan en Gary en ik toasten met twee mokken koffie. Let the games begin. Eckart is tot onze grote verbazing uiterst meevoelend en spoort ons aan om de leidraad van City Manager John Flores te volgen. Onze schorre stemmen geven waarschijnlijk ons leed door, hetgeen we ook zo voelen. Eckart sluit af met een welgemeend: “you guys came this far, I’m sure you’ll finish the job.” En dat is waar, we zijn al zover gekomen dat deze hobbel ook genomen kan worden. Tot onze stomme verbazing heeft Eckart met geen enkel woord gerept over Dawn Cardi. Ik ben ervan overtuigd dat ze echt wel contact hebben gehad. In ieder geval zal ik een en ander vermelden in mijn weekly update. Dan daalt iets anders in, het is 28 augustus, de dag waarop Astrid en ik 11 jaar getrouwd zijn. Moet bellen. En dat niet alleen, vandaag komt zoon Eric van 16 om half twaalf aan in Oakland, die moet ik wel ophalen. Wellicht eerst maar even opfrissen en die rasp uit m’n stem proberen te halen. Gary belooft naar kantoor te gaan, zodat ik kan doen wat ik moet doen. Allereerst Astrid bellen om haar te informeren over de situatie, én te feliciteren. Het felicitatiegesprek met Astrid over ons 11-jarig jubileum verloopt stroef. Eigenlijk hebben we te veel lokale problemen aan ons hoofd om aan feestelijkheden te denken. We hebben in ieder geval het vooruitzicht dat ik over een kleine twee weken weer in het land ben, en we dan gezamenlijk de resterende zaken aan kunnen pakken, zoals de internationale school voor de kinderen. Ietwat bedrukt nemen we afscheid van elkaar. Ik loop naar de inpandige garage van het appartement om de groene Van op te halen. Daar tref ik een tweetal mannen aan die geïnteresseerd de vele teksten aan de zijkant bestuderen. “Good morning, gents, you like it?” open ik. De oudere man, begin 50 schat ik, legt uit dat ze aan het uitvogelen waren wat voor soort onderneming dit was, en waar gevestigd. “But, let me first introduce ourselves,” vervolgt hij. De oudere man stelt zich voor als Ed Niskanen, werkzaam in de accountancy, en zijn jeugdige Latijnse ‘room mate’ als Jay Hooker, nog studerend bij de Academy of Art University in San Francisco. Het film- en TV programma, voegt hij er nog aan toe. Nadat ik enthousiast de plannen inzake Ex’pression heb uitgelegd, springt Ed er als het ware bovenop: “exactly the kind of company I’d like to work for.”
Wordt vervolgd zaterdag 12-08-23
