Heel eerlijk, ik zou niet weten waar ik beginnen moet met schrijven over de afgelopen week. Ontploffende piepers Hezbollah las ik in een kop. Mijn eerste gedachten gingen naar aardappeltjes die te lang in het vet lagen. Maar nee, er school wat griezeliger achter. Over griezelig gesproken, wat te denken van Prinsjesdag en die enge minister Faber, die onmiddellijk uit wilde voeren wat ‘Her Master’s Voice’, ja Wilders, haar opdroeg: het parlement buiten werking stellen. Ze had wel een hoedje op, maar ik miste de bezemsteel. Of is ze wellicht de ‘Eva Braun’ van schaduwpremier Wilders? In ieder geval vond ik de politieke prent van Jip van den Toorn in de Volkskrant ‘spot on’!
Een soort van demasqué nadat het schuiven van miljarden ontleed was. Het ging enigszins voorbij aan USA zoon Kaj en gade Michelle die hun 3e huwelijksjaar vierden in het Disney van Nederland; inderdaad, de Efteling. Gierend van de pret deed Michelle kond van alles dat Efteling zo leuk maakt ‘papier hier’ en ‘kleine boodschap’ bijvoorbeeld. Omdat Michelle als kersverse Radioloog Technicus de volgende dag aan een nieuwe baan in Sacramento diende te beginnen, werd dit haar laatste avond in Loosdrecht. Met het oog op het mooie weer gingen Kaj en Michelle, aangevuld met (schoon) moeder Astrid nog even een tochtje Loosdrechtse Plassen met onze trots de “Afternoon Delight’ maken:
Ze ging dan ook met een goed gevoel woensdagmorgen naar Schiphol. Inmiddels waren Astrid en ik op volle toeren (lees Astrid rijdend als Max Verstappen) onderweg naar Pakhuis De Zwijger waar we onze beste buren en goede vrienden uit Concord voor de lunch zouden ontmoeten. Wegens een communicatie misverstand stonden ze bij Schiphol op ons te wachten. Een taxirit en €100 later troffen we elkaar alsnog daar, en toen werd het toch nog gezellig:
Gelukkig konden Brian en Marilyn daarna ongestoord hun Rijnreis naar München (Oktoberfest) voortzetten. Vrienden voor het leven. Omdat Kaj nogal geïnteresseerd is in alles wat te maken heeft met de tweede wereldoorlog, togen we donderdag naar Kamp Westerbork. Bo-Peter toonde ook interesse en werd door ons opgepikt bij NS Breukelen. Een soort familietochtje met een serieuze ondertoon. Want serieus was het. Onderstaand plaatje geeft met 102.000 steentjes symbolisch het aantal mensen weer die na vertrek uit Westerbork in het ‘Oosten’ vermoord werden.
Om koude rillingen van te krijgen. En een waarschuwing voor alle machthebbers (potentaten) die momenteel met zinloze oorlogen bezig zijn. ‘When will they ever learn’. Op de terugweg, langs de Drentsche Hoofdvaart, veel discussie hierover, deels voortgezet tijdens de lunch in een typisch Drents dorpscafé. Grote porties, dat wel, maar voor de mannen geen probleem. De twee dertigers besloten de avond door te brengen in Amsterdam (met Ivar na het werk), waarna Astrid en ik huiswaarts togen. Rust (en Tinley blij). Trouwe lezers hoef ik gelukkig niet meer uit te leggen wie wie is. Gisteren ‘Kaj’ avond met Oom Aldert en tantes Danielle en Wilma uit Vinkeveen en vanmiddag de grote Laanen afsluiting bij oudste zoon Rick en gade Liesbeth, met BBQ. Alle vijf zonen zullen aanwezig zijn, aangevuld met partners, voor zover in NL, en kleinkinderen. Volgende week meer over Dutch Game Garden, de extra 900 miljoen voor Invest.NL en hoe Kaj het Feyenoord gevoel ondergaan heeft dat Rick hem beloofd heeft. Daarna nog enige dagen voordat hij naar San Francisco vertrekt. We missen hem bij voorbaat.
