Category: Uncategorized

Hoe ziet zo’n Sparta zondag er nu uit, vraagt men mij weleens. Welnu, dat kan zeer verschillend zijn, zoals die van afgelopen week bijvoorbeeld. Een kwart over twaalf wedstrijd geeft de dag een heel andere dynamiek. Kwam er nog bij dat Astrid die dag werkte en we na de wedstrijd met zeven mannen de 21^e verrassingsverjaardag van kleinzoon Felix zouden gaan vieren. Voordat Astrid om 8.45 vertrekt heb ik haar een bakkie thee bezorgd plus een bammetje met een zacht gekookt ei. Nu niet gelijk denken dat ik zo’n wereldkerel ben, het is slechts een geringe pay back voor alles wat ze voor mij doet. Enfin, Tinley snel uitlaten want die voelt al aan (John Denver speelt) dat er een paar eenzame uren voor haar aanbreken. Pet en sjaal niet vergeten; zeer belangrijke attributen!

Ja, naast het restant van m’n honkbalclub Oakland A’s stoel. Even nostalgie van me afschudden, op naar De Meern. Sparta, begint voor broer Rob en mij rond een uur of tien wanneer we onze auto’s starten. Hij in Culemborg, ik in Loosdrecht. We treffen elkaar bij De Meern (afslag 15) waar we na een dikke knuffel gezamenlijk in één auto naar Spangen reizen. Afgelopen zondag kwamen we rond 11.20 in De Bosselaar aan waar we, afwijkend van de norm, geen bier maar koffie bestelden. Wel een broodje kroket erbij, omdat je niet al teveel moet afwijken van traditionele handelingen. We wisselen wat informatie uit tot het moment dat we ons naar vak 19 op de Kasteel tribune begeven, waar we hartelijk begroet worden door onze mede seizoenkaarthouders. Uiteraard wordt een selfie van de gebroeders op Facebook gezet en dan betreden de spelers van Sparta en Go Ahead Eagles onze mooie grasmat. We zingen al staande luidkeels de Sparta Marsch mee en hopen dat het niet weer zo’n billenknijp wedstrijd wordt. IJdele hoop, maar ‘we’ winnen wel: 2-1, en we zijn inmiddels 10 wedstrijden ongeslagen. Wat een weelde. Rob en ik slaan het pilsje bij De Bosselaar over vanwege de verrassingsbijeenkomst voor kleinzoon Felix. Rob, Rotterdammert kenner, rijdt ons er feilloos heen. Inmiddels bied ik Koen Bulsing, die ik net nog trof bij die smerige pisbakken van Sparta, m’n excuses aan voor onze afwezigheid in De Bosselaar. Koen en ik waren 50 jaar geleden ploegmaatjes bij Alexandria ’66.

Koen geblesseerd in pak (balen) naast mij tijdens een ererondje.

Wij komen als eersten aan bij het gezellige bruine café Le Nord en nemen plaats aan de door Ivar gereserveerde tafel voor 8 mannen. Biertje, wijntje, en dan komt de stiefopa van Felix binnen, de enige niet Laanen. Gezellige peer, houdt ook van voetbal, hetgeen toch een band smeedt. Het verrassingselement wordt teniet gedaan wanneer Felix en vader Rick verschijnen voor de rest. Enfin, nadat de drank- en frituurwalmen opgetrokken zijn, betalen de vier oudste mannen (vanaf 40) de rekening, hetgeen een indicatie gaf van de gezelligheid.

Rechts feestvarken Felix, met naast hem oom Ivar en oom Eric.

Warm afscheid genomen en met Rob vervolgens de omgekeerde rit gemaakt. De Meern zal voor eeuwig in onze herinneringen een plaatsje krijgen! Wat ook een verpletterende indruk op me maakte was de lezing tijden het ‘Schuurspons’ evenement bij RAUWcc, het meest Rotterdamste bureau van de wereld.

Onwaarschijnlijk wat je momenteel met Artificial Intelligence (AI) kan doen. Mensen als het ware klonen en boodschappen in diverse talen, inclusief lipsynchronisatie, de wereld in toeteren. Teksten maken die vervolgens in beelden worden vertaald en andersom. En de gevaren natuurlijk. Een verhaal automatisch genereren met input dat het hele internet bestrijkt, kan simpelweg leiden tot racisme. Goed opletten blijft dus het devies. Neemt niet weg dat ik meende dat het goed zou zijn voor mijn neefje, top DJ Ferry Corsten, om hier ook kennis van te nemen. Neefje niet qua bloed, maar ik heb hem als het ware geboren zien worden. Tijdens mijn vele omzwervingen (ahum) maakte ik kennis met de AI disc jockey. Tijd voor een demonstratie. En zo geschiedde:

Ferry Corsten vergezeld door rechts Erik van Awaves en links, nou ja…….

Te lange Luim eigenlijk, maar toch even de rubriek 25 jaar geleden (1998):

De overweging om Amerikaanse artiesten over te halen, middels mijn via Arcade opgedane relaties, klinkt aantrekkelijker. Het Belgische Lommel, waar onze vrienden Jan en Marja Abbing reeds vele jaren hun domicilie hebben, zal dan als basis dienen voor toekomstige activiteiten. Jan treedt suksesvol op onder de naam JJ Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke België.

Altijd goed om met een cowboy af te sluiten: Yihaa!

Nadat ik oudste zoon Rick (huwelijk met Liesbeth 29 december) informeerde dat na mijn check up van dinsdag de dokter me informeerde dat ik zijn huwelijk echt wel zou halen, reageerde hij nogal gevoelig. Was even vergeten dat hij er een week of wat geleden mee begon, toen hij me vriendschappelijk in m’n maag porde en zei ‘je piept er niet tussenuit hé?’. Nou ben ik dat helemaal niet van plan, maar dan volgt er zo’n Dean Martin-week van ‘memories are made of this’. Woensdag had ik een lunchafspraak met Martin Corsten, oudste vriend in dienstjaren (60+). Bij mijn favoriete restaurant, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen, werd het verleden en ‘wat als’ situaties uitbundig besproken. Het is natuurlijk een beetje een koe in z’n reet kijken, maar toch. Met Martin als aangever kon je ons wel uittekenen op toneel:

Ja, die linker met dat haar ben ik echt. Uiteindelijk leidde dat tot een auditie bij de KRO in Hilversum. We zouden daar een satirisch stukje uitvoeren over Vietnam. Nadat ons werd gevraagd om de bladmuziek, zonk de moed ons in de schoenen en flopte onze auditie. Buitengekomen schreeuwden wij uit onmacht ‘Katholieke Rot Omroep’. Het gebouw zweeg in alle talen. Maar achteraf geen ‘wat als’, in ieder geval hebben we het geprobeerd. Zo volgden nog het een en ander, hetgeen ik jullie bespaar. Thuisgekomen meldde LinkedIn dat er een bericht op hun site stond waar ik in genoemd werd. Uiteraard nieuwsgierig. De blog van Mr. Awesome raakte me zeer, juist omdat het 10 jaar geleden begon in San Francisco. Hier de link naar het artikel https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ zodat jezelf kunt besluiten of je het al dan niet wil lezen, anders lijkt het teveel op zelfpijperij (kan dit nog?). Nieuws van gisteren in honkbalsoftbal.nl:

Bondscoach Hensley Meulens heeft de selectie voor Team Kingdom of the Netherlands voor de vijfde editie van de World Baseball Classic rond. Supersterren als Xander Bogaerts, Didi Gregorius, Jonathan Schoop, Jurickson Profar en Andrelton Simmons vertegenwoordigen ook in deze editie het Koninkrijksteam.

Ook een aantal hoofdklassers uit de Nederlandse competitie zijn geselecteerd. Jongens met een gewoon baantje dus. Daar bedoel ik niets mee, maar toch even een vergelijk met Xander Bogaerts. Recent maakte de San Diego Padres bekend dat er overeenkomst bereikt was met Xander Bogaerts voor de komende 11 jaar voor een bedrag van (ga even zitten) $280 miljoen. Doet toch een beetje denken aan de film ‘De prins en de pauper(s)’. Maar goed, het gaat om bondscoach Hensley Meulens die we hebben leren kennen als een zeer aimabele kerel. Hij werd tot ridder benoemd in het Giants Stadion door (toen) consul generaal Bart van Bolhuis, die me bijna smeekte om tijdens de ceremonie niet mijn A’s pet te dragen. Ook hier de ‘memory’. Ivar en ik bezochten in 2013 in Arizona de lentetraining van ons favoriete honkbalteam de Oakland Athletics (A’s). Eén van de oefenwedstrijden was tegen grote concurrent San Francisco Giants waar Hensley toen hittingcoach was. Na de door de A’s gewonnen wedstrijd (12-5) wilden we Hensley even gedag zeggen en marcheerden langs een rij van hatelijke Giantfans. In het Nederlands riepen we Hensley aan, die ons onmiddellijk herkende en tot totaal onbegrip van zijn fans vrolijk in het Nederlands terug klepte.

Let op, ‘never the twain shall meet’ gaat weer eens niet op. Ivar was in z’n nopjes. Maar vanwege al die ‘memories’ en ‘wat als’ situaties, kreeg ik zo’n beklemmend gevoel van ‘er zal me toch niets gebeuren’. Dat stopte pas toen een ‘wat als’ situatie uit 1986 me duidelijk maakte wat een geluksvogel ik ben. ‘Wat als’ de toenmalige vriend van Astrid wel was meegekomen naar de reünie van Radio Ronde Venen? Had Foxy Foxtrot (ik dus) dan wel z’n kans kunnen grijpen om er met de hoofdprijs, stoere Astrid, vandoor te gaan?

Ik ben blij het grote leed van nu even te doorbreken om dit met jullie te mogen delen. Om het grote leed af te kappen, mag iedereen zijn ‘wat als’ als wens gebruiken en bidden (hopen) dat die daarna uitkomt.

Wanneer je zo’n bericht leest gaat je bloed toch koken!

Hoe zitten die lui van het Shell management in de boardroom met elkaar te lullen, vraag je jezelf af. Zo stel ik me dat voor: “kerels, sorry Sinead,” begint CEO Wael Sawan, “zoals nummer 14 al zei, elk nadeel heeft z’n voordeel.” Tevreden vervolgt hij, “de volgende crisis mogen wij met dit prachtige resultaat van $40 miljard niet aan onze neus voorbij laten gaan. Suggesties?” Verwachtingsvol blik hij in de rondte. Chairman Andrew Mackenzie schraapt z’n keel en steekt van wal: “Wael, als volgt, informeer het Financieel Dagblad dat Europa voorlopig nog in de shit zit, dat lijkt me voldoende om ook dit jaar weer een prachtig resultaat te boeken.” CFO Sinead Gorman zwijgt in alle talen, maar je kunt haar als een tevreden poes horen spinnen bij het idee dat er weer ettelijke miljarden haar kant uitkomen. Als superboekhouder weet ze daar wel raad mee. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een greintje empathie is voor al die consumenten die de hoofdprijs betalen. Ik krijg meer het beeld van een polonaise rondom de gigantische vergadertafel al zingend, “een crisis, een crisis, een crisis, in heel Europa verdient er niemand meer dan wij.” (op de wijs van ‘m’n Opa’uit Ja zuster, nee zuster). Vervolgens lekker met al die boardmembers skiën op Mount Greed:

*Zucht* Hoe leuk is het dan om van onze twee oudste zonen een foto te ontvangen uit het skigebied van Lake Tahoe, waar ze naar hartenlust boarden en skiën, zonder inhalige bijgedachten.

Gaat het hart sneller van kloppen. Mooi ook om gade te slaan dat de (mega) investering in hun jeugd van beugels z’n vruchten heeft afgeworpen, maar dit terzijde. Astrid mocht veel positieve commentaren ontvangen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van haar Geboortesupport. En ook voor mij als planner (hoewel plannen met baby’s redelijk ondoenlijk is) pakte het niet ongunstig uit. Niet alleen genoot ik van een heerlijk diner bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht (sole meunière, yummie), maar ik mocht ook een vliegticket in ontvangst nemen naar onze zoons in Californië. Wow, ik ben nog in de war, maar blij als een baby in Astrids armen.

Wat zeg ik, twee baby’s. Ik heb ze geteld; 213 baby’s heeft ze de laatste 5 jaar bijgestaan in hun jonge bestaan. Maar ook de gelukkige ouders zijn daarbij niet vergeten; troost bij een lange huilnacht, advies over de voeding, te grote instroom van visite afkappen en vaders erop wijzen dat niet elk wissewasje een Google oplossing biedt. En dit alles zonder haar stem te verheffen. Je zou bijna zeggen dat ze ervoor geboren is. Wat heeft dat met Sparta te maken? Niets natuurlijk, maar deze vraagstelling heb ik geleerd bij ‘de slimste mens’. Gisteren op bezoek bij Fortuna Sittard liepen ze bijna tegen de eerste zeperd aan sinds mensenheugenis. Maar ondanks het verlies van jeugdige middenvelder Mijnans (€€€ naar AZ) hield Sparta goed stand. Helaas kan ik de Sparta Marsch, A5 op de jukebox, niet draaien omdat mijn Seeburg de geest (tijdelijk) gegeven heeft. Mijn luidkeelse ‘Rood Wit is onze glorie’ kwam niet zo goed aan bij Astrid, plotseling kon ze haar stem wel verheffen!

Je wordt er cynisch van; Singh wil eruit (na 39 jaar), maar moet blijven en Schreuder wil blijven, maar moet eruit, na ruim een half jaar. Hij krijgt wel ruim twee jaar €€€ mee, hetgeen de pijn behoorlijk verzacht. Wanneer hij het haalt, krijgt Singh ook twee jaar mee in de gevangenis, voordat hij weer opgaat voor ‘parole’. Edwin van der Sar, de ‘grote’ man bij Ajax gaf duidelijk aan waarom Schreuder eruit moest, iets dat wij niet aan hadden zien komen. Ik zei het al, een mens wordt enigszins cynisch. Singhs advocate Rachel Imamkhan gaf niet aan waarom het ‘parole’ geweigerd was, terwijl er een half jaar geleden een positief advies lag. Aangezien ik er al sinds 2015 mee bezig ben, kan er mijns inziens maar één insteek zijn; de familie van Singhs vermoorde vrouw heeft bezwaar aangetekend. Mijn mening. Klaarblijkelijk heeft niemand van de pers daarom gevraagd. Alles in ogenschouw nemend is het geen wonder dat Schreuder onderstaand Singh als het ware voor ‘loser’ uitmaakt.

Naar het zich laat aanzien komt er binnen een half jaar een meerdelige documentaire uit over de ‘zaak’ Singh, geproduceerd door de Emmy Award winnaar Hans Pool. Ik ben ervan overtuigd dat deze grondig tewerk gaande man meer licht over deze zaak doet schijnen. Hoe het ook zij, niemand verdient het om zo lang te zitten! Ik hou jullie op de hoogte. Nu wil het geval dat Astrid en ik donderdagavond al enigszins depri na de volgende voorstelling thuis kwamen:

De nadruk was zo nadrukkelijk op dementie, en niet op opgewekt, dat de enigszins grappige dialogen erbij verbleekten. Aangezien ik een der jongeren in de zaal was, Astrid tel ik niet mee, zag ik heel wat verschrikte gezichten onder die grijze bolletjes. Overigens, aan de acteurs lag het niet, die hebben getracht het behapbaar te maken, maar het lag zo zwaar op de maag! Welnu, na al het voorafgaande snak je naar wat goed nieuws. Heel eerlijk, voor een Rotterdammert (zowel uit West als Zuid) is dat verhaal over Schreuder natuurlijk geen slecht nieuws, maar dit terzijde. Nadat ik van een ochtendvergadering, waar ik in een later stadium gewag van zal maken, mijn Luim aan het voorbereiden was, schreef mijn oudste zoon Rick (die van dat trouwaanzoek bij Café Top 2000) of ik naar ‘Polarsteps’ gekeken had. Aangezien hij de sales kick off van zijn werkgever Orange in Lissabon bijwoonde, en daar diverse foto’s van op ‘Polarsteps’ geplaatst had, dacht ik, ‘zal wel’, maar toch nieuwsgierig opende ik de app. Heeft die gek voor de tweede keer (eerst in 2019) de President’s club bereikt, echt alleen voor de ware toppers. En dat Orange is voorwaar een hele grote internationale onderneming. Nou, dan gloeit deze ouwe gek ook van trots. Aangezien Heineken zijn nieuwe internationale account is, tevens gastspreker in Lissabon, had Rick zich voor het diner een passend colbert aangeschaft:

Enig gevoel voor commercie kan hem niet ontzegd worden! Nu denkt hij in zijn overmoed dat Feyenoord ook nog kampioen wordt, maar mist hij het snel naderende Sparta in de achteruitkijkspiegel. Ajax, doelwit #1, tot op twee punten genaderd, is het volgende prooi op weg naar de top. En dat is dan het moment dat je wakker wordt. Wie is er hier nou overmoedig? Welnee, uiteindelijk gewoon blij!

Zaterdagmorgen, huiverend van de kou produceer ik voor m’n trouwe lezers een verse Luim. Beetje overdreven, maar het was weer zo’n week met louter leuke berichten, dus ik dol nog een beetje. Het andere nieuws laat ik graag over aan de geëigende kanalen met hun eigen ‘juicy’ meningen. Vorige week heb ik op verzoek van Astrid mijn oude profielfoto (met guitig baardje) op Facebook gewijzigd, niet wetend dat er ergens een verborgen knopje zit dat voorkomt dat het als ‘nieuws’ gepubliceerd wordt. Dus een representatieve, niet al te oud smoelwerk aangebracht. Het had veelal leuke commentaren en ongelooflijk veel ‘leuk’ gevonden duimpjes tot gevolg, zelfs hartjes. Het bracht me bijna aan het blozen. Maar het werd nog leuker toen een jongeman, door het leven gaand als Mr. Awesome, zijn uitnodiging gestand deed om me als ‘superconnector’ tijdens een evenement in Groningen aan te laten treden, maar me ook op te laten halen en thuis te brengen. Alex Broekman, die achter Mr. Awesome schuilgaat, was vele jaren geleden bij mij te gast op het consulaat in San Francisco als jonge entrepreneur. Daar onderwees ik hem onder anderen dat bescheidenheid niet bij ‘the American way’ hoorde, en dat heeft hij goed ter harte genomen! Nu kan dat ook gezegd worden van mijn zakelijke naam: The Brand! Plaatsvervangend Consul Generaal Ard van der Vorst is daar voor verantwoordelijk. Na mijn vertrek bij het consulaat lubde hij me erbij om maandelijks een ontbijtsessie onder mijn naam te organiseren. ‘Want’, zo sprak hij profetisch, ‘jij bent je eigen brand’.

En zo begon het; na het eerste geslaagde ontbijt was Laanen ‘The Brand’ geboren. Waar ik ook kwam werd geroepen ‘The Brand is in the house’. Nu was ik in die tijd niet zo uithuizig, dus dat viel wel mee. Terug naar Mr. Awesome. Alex vertelde eenieder dat hij indertijd dermate warmtevol ontvangen was dat het een herinnering voor het leven werd. Dus hij verheugde zich op onze hereniging in Groningen. En voilà, daar lachte m’n badge me al tegemoet, conform afspraak:

En toen kwam het moment dat onze twee helden elkaar konden omhelzen. Vanwege de tranen die vloeiden werd er niet gefotografeerd. Het evenement, met 6 pitchende startups, werd soepel geleid door Alex, en de startups kwamen prima aan hun trekken omdat sommigen zo goed waren dat de ‘superconnectors’ er als het ware om vochten. Zeer geslaagd, en dat kan ook gezegd worden van het aangeboden diner bij Koreaans restaurant Yam Yam, gesponsord door Maarten Reijgersberg, Rotterdamse Eindbaas van RauwCC, en allround toffe peer. Mr. Awesome ondersteunde The Brand in de wat gladde straten rondom de Noorderpoort.

Foto Hessel van Oorschot, Tribe of Noise (oude strijdmakker)

Je zult begrijpen dat geen enkele onverlaat dit dappere duo ook maar een haar durft te krenken. De gezelligheid die daarna ontspon zou alleen al een hele Luim beslaan, dus daar begin ik maar niet aan. Veilig thuisgekomen en onder het genot van een whiskietje met mijn duifje het een en ander doorgenomen. Goed geslapen, dat wel. Per post ontving ik eerder deze week een boek dat geschreven is door een oud student van Ex’pression College, mijn ‘pride and joy’ in Emeryville, Californië. James Cordova is een student uit onze eerste klas (1-2-1999), veel meegemaakt, en altijd in contact gebleven. De persoonlijk tekst in het boek voelde aan als die van een ‘verre’ zoon die weer aanhaakt:

Het boek heeft dus als titel ‘De hersenbreker memoires’, en welllicht heeft dat ook iets te maken met het gegeven dat je nooit weet wat uiteindelijk het resultaat is van je inspanningen. De week kon dus echt niet kapot, trots en verward, zo omschrijf ik het maar. Even een bakkie thee naar Astrid brengen, die alweer zorg heeft gedragen voor een tweetal baby’s in het nieuwe jaar, om vervolgens Tinley naar binnen te halen.

Als Californische hond heeft ze hier niet voor opgetekend, maar haar liefde voor de baasjes maakt alles goed. Jeetje, weer een happy end!

Een week dus waar zoveel zaken anders lopen dan gedacht, of je aandacht plots getrokken wordt door bijzondere informatie, zoals onderstaand teletekstbericht van maandag jl.:

Nu vraag ik me in verwondering af hoe het dan zat met de zaadcellen uit de jaren 60. Ja, het mijne. Immers, uiteindelijk zijn daar zes kinderen uit voortgekomen, hoewel, deels ook over de decennia daarna. Het zet je aan het denken. Logisch toch?! En hoe tellen ze dat? Van die dingen. En dan verneem je diezelfde dag dat je vriend Joop van Dort, jouw voormalige consiglieri, woensdag geëerd wordt met het in ontvangst nemen van de titel ‘Ridder in de Orde van Oranje Nassau’. En hij weet van niets. Natuurlijk je agenda omgooien, dat wil je niet missen. Maar eerst maak je met vrouwlief je zorgen over zoon Kaj, gelouterde firefighter/paramedic in South San Francisco. Californië wordt momenteel geteisterd door hevige regenbuien en daarmee gepaard gaande overstromingen en modderstromen. En dan moeten de mannen van South San Francisco in volle actie komen. Maar eerst nog een plaatje in schone outfit:

Reeds trots door Astrid geplaatst, maar hier kan herhaling geen kwaad, ook al omdat ze door menig Amerikaan als held bestempeld worden. Kaj is wat dat betreft nog een echte Hollandse jongen; “Held, ik? Ik doe waar ze me voor betalen”, is zijn nuchtere kijk hierop. En toen was het pas maandag, en moest er eerst nog getraind worden met de Gympies.

“Gympies klaar, gymmen maar”, en daar gaan we voor, gemiddeld 78 jaar! En dan te bedenken dat ik de gemiddelde leeftijd nog omlaag haal, maar dit terzijde. Nu werd de woensdag toch nog enigszins gecompliceerd omdat naast de ridderorde van Joop in Naarden, er ook een lunchafspraak bij ‘De Dorpsgek’ in Maarssen op het programma stond, met MF veteranen, en tevens een logeerpartijtje van kleinzoon Felix (20), die ik van station Breukelen zou afhalen. De lunch was een succes, met veel gebral, waarbij de geafficheerde gehaktballen hun reputatie waarmaakten, groot qua omvang, groots qua smaak. Op naar Breukelen waar Felix zowaar eerder aankwam dan aangekondigd. Hij wist dat hij mee zou gaan naar Naarden en vond zo’n uitreiking ook wel interessant. Even terug naar Loosdrecht, waar Astrid zich uitdoste in ‘Orde’ waardige kleding. In Maarssen voegde Rick en Liesbeth (u weet wel van dat Top 2000 huwelijk) zich ook bij ons en onder het genot van een glaasje chardonnay wachtten we op het teken dat we onze opwachting konden maken. En toen dat het geval was, konden we ons vergapen aan het aantal functies die ‘onze’ Joop bekleedt, volgens de sprekers. Daar had de koning bij moeten zijn, hoorde ik hier en daar mompelen. Echter, burgemeester Han ter Heegde (‘VVD, maar als burgervader neutraal’) toonde zich een goede plaatsvervanger.

Joop van Dort wordt gefeliciteerd met zijn lintje op de nieuwjaarsreceptie van de FIN.© Foto Studio Kastermans/Danielle van Coevorden

Overigens mocht de Gooi- en Eemlander kop van daags erna ook zijn:

Economische duizendpoot Joop van Dort benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Naarder is de ’verpersoonlijking van de FIN’

Terwijl Rick en Liesbeth zich bekommerden om Joop (BN’ers onder elkaar), besloot Felix een praatje aan te gaan met de burgemeester:

De burgemeester was zeer geïnteresseerd in de militaire toekomst van Felix. Zelf had hij het tot vaandrig geschopt. Mijn Bescherming Bevolking carrière (ordonnans bij de brandweer) maakte minder, eigenlijk geen, indruk. Wel 6 jaar gedaan, ja! Uit wraak heb ik Felix donderdag met Monopoly vernietigd. Opa slaat genadeloos terug! En dan gisteren, vrijdag de 13^e. Dat lag donderdagavond nog als een maagdelijk pak sneeuw voor ons; helemaal zelf in te vullen. Vrijdagmorgen gaat de telefoon om 07.15; baby in Hilversum, Astrid op ‘full alert’. 08.20 telefoontje van buurman Paul. Lekke band, graag een lift naar de bandenreparatie garage in Loenersloot. Daar een half uurtje wachten, kopje koffie, het arkenbeleid doorgenomen, een weinig gelachen, toen band gerepareerd en terug. 10.30 appje van Gympie Chris dat hij zo in de buurt is, ‘zal ik even bij jou langskomen’. Drie kwartier later gezellig aan de koffie. Praatje pot. Maar wat nou het leuke is, wanneer je zo de hele week beziet, dan gaat het uiteindelijk om mensen. Gaaf toch?!

Hoezeer Pelé de hele wereld beroerde, bleek wel uit de eer die hem ten deel viel uit alle lagen van de maatschappij na zijn heengaan op 82-jarige leeftijd. Zijn opgebaarde lichaam op het veld van Santos, de club waar hij zijn voetballende leven doorbracht, werd een bedevaartoord met een ongelooflijke rij mensen die hem de laatste eer kwamen bewijzen.

Daarna volgde een rondgang in de buurt waar hij opgroeide en waar zijn 100-jarige moeder nog steeds woont. Het ergste dat een moeder kan overkomen is dat een kind vóór haar overlijdt. Maar dat verwacht je niet wanneer een kind 82 wordt. Blijft evenzeer verdrietig. Het bracht me terug naar de tekst van een liedje dat ik op verzoek van Hans van Hemert op papier zette in 1986, en 10 jaar geleden op de 100^e geboortedag van mijn moeder in een Luim vervatte. Nu, op haar 110^e geboortedag deze maand, iets uitgebreider hoe een en ander tot stand kwam. Hans, bekend van o.a. de meidengroep Luv’ en Mouth & MacNeal, maar ook ‘bedenker’ van Vulcano (‘Een beetje van dit….’). Begin 1986 verzocht hij me een tekst te schrijven voor Vulcano op een door hem geschreven melodie. Moederdag moest de leidraad worden. Oh ja, hoe kende ik Van Hemert; welnu hij was aandeelhouder bij het door mij opgerichte systeemhuis Multi Function, en af en toe zong ik mee met door hem geproduceerde artiesten (voor de lol):

Met mijn moeder in gedachten, en wetend dat het refrein de ‘hook’ van het liedje moet zijn, vloeide het volgende uit mijn ‘pen’: ‘Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht/ lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, één gedicht/ m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar/ als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar/ lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar’. Nu nog de intro. Deze favoriete jeugdfoto van mij met m’n moeder werd de bron van inspiratie:

Donderdagavond keek ik op NPO1 naar het programma ‘Uit het leven’ en mijmerde enigszins mistroostig dat wanneer je het gros van de mensen (her)kent die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn, dan je toch echt op leeftijd bent. Daar wilde ik vandaag over schrijven, immers melancholie en het huidige weer gaan goed samen. Toen werd er roet in het eten gegooid middels twee gebeurtenissen. Allereerst kwam gisteren het bericht over het heengaan van één van mijn grootste voetbal helden: Pelé. Grootheden als Neymar, Messi en Mbappé reageerden in koor waar het de grootheid van de voetballer Pelé betrof, gelardeerd met een foto van hen naast de maestro. Laat ik nou ook een Pelé verhaal hebben, zij het in karikatuur, maar wel naast hem.

Toen ik in 1989 aftrad als voorzitter van de KNBSB, schonk men mij als afscheidscadeau een te vervaardigen karikatuur naar keuze van de topper in dat genre: Dik Bruynesteyn. Tijdens een mini interview vroeg hij me in welke richting ik dacht. “Didi, Vava, Garrincha en Pelé”, riep ik vol geestdrift. “Wablief”, stamelde Dik. Ik legde hem uit dat de karikaturen van deze spelers indertijd deel uitmaakten van de (nota bene) door hem vervaardigde kwartetkaarten van alle deelnemende WK teams van 1958. Wereldkampioen Brazilië was natuurlijk de grote favoriet, en je moest heel wat kauwgum kauwen (en kopen) voordat je een kwartet bij elkaar had. Onmiddellijk na de door Brazilië gewonnen finale tegen Zweden gingen we op straat voetballen, waarbij de putten als doelpalen gebruikt werden. Eén van de weinige auto’s in de (Van der Poel) straat die ons het voetballen enigszins belemmerde, was van meneer Hoogstraten. Die beloofde ons een flinke opdoffer wanneer we z’n auto zouden raken. Gelukkig was zijn loopsnelheid omgekeerd evenredig aan z’n slagkracht. Maar goed, iedereen wilde Pelé zijn (niemand keeper). Dat vond Dik een mooi verhaal en aldus creëerde hij deze dierbare prent. En dan te bedenken dat Pelé maar zes jaar ouder was dan ik, en zeven jaar ouder dan Cruyff. Nu toch nog even terug naar 1^e kerstdag, de verjaardag van het kindeke……eh, Astrid. Is toch mooi wanneer er niet alleen berichten van de zoons in Californië je bereiken, maar ook bijvoorbeeld een paar mooie leren handschoenen van oudste zoon Bo-Peter. Nou, dan wil mama in haar rode kerstoutfit wel poseren.

Het werd een mooie dag met ontroerende cadeaus, waarbij het geschreven woord van deze en gene (je weet wie je bent) ook een traantje teweeg bracht. Machtig mooi. Dan kom ik nu toe aan de tweede gebeurtenis die me emotioneel van m’n stuk bracht. Zit ik afgelopen woensdag met m’n oudste zoon Rick op zijn uitnodiging (maakt het nog lekkerder) te lunchen bij Oud Zuid in Loenen, waarbij hij me nonchalant mededeelt donderdagavond aanwezig te zijn bij Top 2000 Café in Hilversum. Leuk, we zijn zeer gesteld op muziek. Of ik het in de gaten wilde houden, geinig om naar te kijken op een of ander Ziggo kanaal. “Tuurlijk”, beloofde ik achter m’n bal gehakt in jus. Helemaal door mijn hoofd gegaan, Astrid en ik zaten in een goed gesprek bij een aperitiefje en hadden de TV uitgezet. Wanneer ik langer op was gebleven, had dit bericht mij als een ‘love is all you need’ mokerslag geraakt:

En volgens betrouwbare getuigen was dit inderdaad het geval:

Nu natuurlijk nog verantwoording afleggen bij (schoon) vader, dat begrijpt u! Het moge duidelijk zijn dat we heel blij zijn, uiteindelijk is 15 jaar een hele tijd, maar het goede nieuws is dat de aanhouder wint. Na al het nieuws op de (sociale) media van het gelukkige stel, ben ik inmiddels de ‘vader van’ geworden, en zo hoort het ook. Eind goed al goed, en zo gestemd rij ik op m’n witte hengst de zonsondergang tegemoet!

Mijn openingszin voor deze Luim pakte na het gebeuren van gisterenavond wel even anders uit. Als radartje in het kraamzorgimperium Geboortesupport, door Astrid opgericht in 2016, hou ik me parttime bezig met het inkleuren van de maanden waar het geplande geboorte van baby’s betreft. Planning dus, en soms komen die rakkers ook nog op tijd! Prachtig spreadsheet, waar ik met trots naar kijk, maar helaas met het oog op privacy niets van mag laten zien. Wat wil het geval, week na week loop ik te mokken dat die personeelsdiners tegenwoordig mooi aan m’n neus voorbij gaan. Astrid reageerde daar gepast op met een driegangen diner, bestaande uit een soupe de tomates, gevolgd door saumon fumé maison met toebehoren, en als dessert glace sur un baton. Elke vorm van kritiek werd hiermee tot zwijgen gebracht. Maar dit was niet alles. Astrid verzocht het personeel (hond van dienst Tinley en ik) zich een vijftal minuten terug te trekken in afwachting van een verrassing. En dat werd het; de planner werd geëerd met een prachtig geschreven bericht, waarna Astrid een cadeau in keramiek onthulde met een ouderwetse ganzenveer (zo snel typ ik ongeveer).

M’n bek viel los, ook omdat ik weet hoeveel tijd daaraan besteed moet zijn. M-maar dat ‘vitriool’, stotterde ik. Geduldig legde ze uit dat wanneer ik onrecht bestreed in mijn Luim, waar overheidsdienaren soms het slachtoffer van zijn, precies dat voor mijn voeten gegooid wordt. En toen kwam ze met de kers op de taart; een heupflacon Jack Daniel’s!

Ik geef het toe, daar moet je echt wel diepe zakken voor hebben, of flinke heupen! Enfin, ik had eigenlijk willen beginnen met de op borgstelling vrijgelaten crypto fraudeur Sam Bankman-Fried. Mijn stelling zou zijn ‘bent u ook de mening toegedaan dat in Amerika met geld alles te koop is’. Let wel; miljarden in rook opgegaan. Hoogte van de borgstelling: $250 miljoen! Lust u nog peultjes? Nu mag hij bij papa en mama thuis z’n vonnis afwachten. Ook een veroordeelde moordenaar in Nederland mocht thuis z’n vonnis afwachten. Het werd 20 jaar, waarna hij zich moest melden bij de gevangenis. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat hij de benen nam. Wie is er nu slimmer, Amerika dat in zo’n geval $250 miljoen overhoudt of Nederland dat met een doorgeknipte enkelband opgescheept wordt? Toen dacht ik, waar bemoei ik me mee, en concentreerde me op mijn kerst job bij Gall en Gall, waar ik klanten moet aantrekken:

Ja, de mensen denken dat het een klus van niets is, maar niets is minder waar, het vereist sowieso een serieus gezicht, maar ervaring als potloodventer is geen vereiste. En dan is het na gedane arbeid echt heerlijk om de kerst top-10 voor mijn jukebox te selecteren. Voilà!

Lekker geluid, met hier en daar een nostalgisch krasje. Waarschuwing: wanneer oma in de buurt is (morgen) S1 niet draaien. Voor het overige wens ik de hele wereld N1. Heb het goed de komende dagen en wees lief voor elkaar.

Met zoveel onderwerpen kom je een week wel door. Wat te denken van een scheidsrechter die een overduidelijke handsbal van Messi door de Spaanse vingers ziet? Qatarwaardig, dat is zeker. Spannend voor het einde van het jaar: de 1^e Kamer dient een wet goed te keuren die voorkomt dat huiseigenaren de huurprijzen te kust en te keur kunnen verhogen. De voortgang is in de handen van de VVD gelegd. ‘Inch’Allah’ zong Adamo reeds in 1966. Moet gisteren gebeurd zijn (!) zodat men in de 1^e Kamer er dinsdag 20 december over kan beslissen. Weer een kwestie van de broekriem al dan niet verder aanhalen. Sommigen moeten er tijdens het aanhalen nog wat gaatjes bij prikken, zover stijgt de nood. Concert Rob de Nijs: donderdagavond op MAX, dat was best een tranentrekker. Oude hits uit mijn jukebox collectie, zoals ‘Ritme van de regen’, passeerden de revue.

‘Ritme van de regen’ werd de hit, maar ‘Voor Sonja doe ik alles’ vond ik eigenlijk (toen zeker) nog leuker. Ik pieker me suf of ik indertijd een vriendinnetje had die Sonja heette, maar zonder resultaat. Daar heb ik dus geen actieve herinnering aan. Aan wie doet dat me nou weer denken?

Eh, nou ja, laat maar. Hopelijk laat Rob de Nijs zich niet overhalen om nog een extra, extra concert te geven. Dit was mooi en kan niet verbeterd worden. IJspret, een waar genoegen. IJzel donderdagavond wat minder. Komend uit een van onze favoriete restaurantjes, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, alwaar ik in goed gezelschap van een luie zeetong, want gefileerd, had genoten, ging ik bij het naar buitengaan bijna op m’n aangezicht. De ijzel had ik niet onderschat, maar toch. Voor hetzelfde geld hoor je bij de wandelaars die in het ziekenhuis beland zijn, aldus het NOS journaal. Kerst: gisteren, één dag na haar laatste babyklus, ging Astrid, als gedwongen door een in haar woedende oerkracht, er vol tegenaan. Kerstsfeer diende zo spoedig mogelijk haar intrede te doen in ons onderkomen. En, voilà, ik mocht haar zowaar vastleggen:

Met een blik van ‘durf er eens wat van te zeggen’ poseerde ze. Ik had het lef niet om wat dan ook te zeggen, na alle door mij bekeken WK wedstrijden was mijn krediet zo goed als op. Over WK gesproken; vanavond Marokko tegen Kroatië. Ik hoop dat de fysiek aangeslagen Marokkanen zich nog eenmaal kunnen opladen; ik gun het ze. Een derde plaats zou echt als sensationeel beschouwd worden, vooral als het gepaard gaat met vredelievende viering in de diverse landen. Morgen de ‘big one’, Frankrijk tegen Argentinië. Superstar Mbappé tegen superstar Messi, ploeggenoten bij PSG en grootverdieners. Ik gok op Frankrijk (moet ik ook wel want Bo-Peter z’n vriendin is een Française). Onlangs nog hier en uiteraard nog even voor het nageslacht vastgelegd:

Lief toch?! Waar was ik? Oh ja, Ivar’s advertentie tekst, in opdracht van en met PopcornBrain, voor Stellar’s unieke blockchain toepassing, werd pagina groot in de New York Times afgedrukt.

De New York Times nota bene! Ik schreef columns voor de Automatisering Gids, Keuken Kampioen Divisie, zeg maar. Astrid en ik blijven een beetje trots verdwaasd achter, Ivar zegt ‘Next’. Moet ik zeggen dat ik er zoveel energie uit putte dat ik eraan dacht om me voor een schaatsmarathon op te geven. Helaas, mijn hockeyschaatsen had ik reeds enige tientallen jaren geleden aan oudste zoon Rick cadeau gedaan. Dromen mag toch?! Famous last words: ‘if your dreams don’t scare you, you don’t dream big enough’.