Category: Uncategorized

Mijn openingszin voor deze Luim pakte na het gebeuren van gisterenavond wel even anders uit. Als radartje in het kraamzorgimperium Geboortesupport, door Astrid opgericht in 2016, hou ik me parttime bezig met het inkleuren van de maanden waar het geplande geboorte van baby’s betreft. Planning dus, en soms komen die rakkers ook nog op tijd! Prachtig spreadsheet, waar ik met trots naar kijk, maar helaas met het oog op privacy niets van mag laten zien. Wat wil het geval, week na week loop ik te mokken dat die personeelsdiners tegenwoordig mooi aan m’n neus voorbij gaan. Astrid reageerde daar gepast op met een driegangen diner, bestaande uit een soupe de tomates, gevolgd door saumon fumé maison met toebehoren, en als dessert glace sur un baton. Elke vorm van kritiek werd hiermee tot zwijgen gebracht. Maar dit was niet alles. Astrid verzocht het personeel (hond van dienst Tinley en ik) zich een vijftal minuten terug te trekken in afwachting van een verrassing. En dat werd het; de planner werd geëerd met een prachtig geschreven bericht, waarna Astrid een cadeau in keramiek onthulde met een ouderwetse ganzenveer (zo snel typ ik ongeveer).

M’n bek viel los, ook omdat ik weet hoeveel tijd daaraan besteed moet zijn. M-maar dat ‘vitriool’, stotterde ik. Geduldig legde ze uit dat wanneer ik onrecht bestreed in mijn Luim, waar overheidsdienaren soms het slachtoffer van zijn, precies dat voor mijn voeten gegooid wordt. En toen kwam ze met de kers op de taart; een heupflacon Jack Daniel’s!

Ik geef het toe, daar moet je echt wel diepe zakken voor hebben, of flinke heupen! Enfin, ik had eigenlijk willen beginnen met de op borgstelling vrijgelaten crypto fraudeur Sam Bankman-Fried. Mijn stelling zou zijn ‘bent u ook de mening toegedaan dat in Amerika met geld alles te koop is’. Let wel; miljarden in rook opgegaan. Hoogte van de borgstelling: $250 miljoen! Lust u nog peultjes? Nu mag hij bij papa en mama thuis z’n vonnis afwachten. Ook een veroordeelde moordenaar in Nederland mocht thuis z’n vonnis afwachten. Het werd 20 jaar, waarna hij zich moest melden bij de gevangenis. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat hij de benen nam. Wie is er nu slimmer, Amerika dat in zo’n geval $250 miljoen overhoudt of Nederland dat met een doorgeknipte enkelband opgescheept wordt? Toen dacht ik, waar bemoei ik me mee, en concentreerde me op mijn kerst job bij Gall en Gall, waar ik klanten moet aantrekken:

Ja, de mensen denken dat het een klus van niets is, maar niets is minder waar, het vereist sowieso een serieus gezicht, maar ervaring als potloodventer is geen vereiste. En dan is het na gedane arbeid echt heerlijk om de kerst top-10 voor mijn jukebox te selecteren. Voilà!

Lekker geluid, met hier en daar een nostalgisch krasje. Waarschuwing: wanneer oma in de buurt is (morgen) S1 niet draaien. Voor het overige wens ik de hele wereld N1. Heb het goed de komende dagen en wees lief voor elkaar.

Met zoveel onderwerpen kom je een week wel door. Wat te denken van een scheidsrechter die een overduidelijke handsbal van Messi door de Spaanse vingers ziet? Qatarwaardig, dat is zeker. Spannend voor het einde van het jaar: de 1^e Kamer dient een wet goed te keuren die voorkomt dat huiseigenaren de huurprijzen te kust en te keur kunnen verhogen. De voortgang is in de handen van de VVD gelegd. ‘Inch’Allah’ zong Adamo reeds in 1966. Moet gisteren gebeurd zijn (!) zodat men in de 1^e Kamer er dinsdag 20 december over kan beslissen. Weer een kwestie van de broekriem al dan niet verder aanhalen. Sommigen moeten er tijdens het aanhalen nog wat gaatjes bij prikken, zover stijgt de nood. Concert Rob de Nijs: donderdagavond op MAX, dat was best een tranentrekker. Oude hits uit mijn jukebox collectie, zoals ‘Ritme van de regen’, passeerden de revue.

‘Ritme van de regen’ werd de hit, maar ‘Voor Sonja doe ik alles’ vond ik eigenlijk (toen zeker) nog leuker. Ik pieker me suf of ik indertijd een vriendinnetje had die Sonja heette, maar zonder resultaat. Daar heb ik dus geen actieve herinnering aan. Aan wie doet dat me nou weer denken?

Eh, nou ja, laat maar. Hopelijk laat Rob de Nijs zich niet overhalen om nog een extra, extra concert te geven. Dit was mooi en kan niet verbeterd worden. IJspret, een waar genoegen. IJzel donderdagavond wat minder. Komend uit een van onze favoriete restaurantjes, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, alwaar ik in goed gezelschap van een luie zeetong, want gefileerd, had genoten, ging ik bij het naar buitengaan bijna op m’n aangezicht. De ijzel had ik niet onderschat, maar toch. Voor hetzelfde geld hoor je bij de wandelaars die in het ziekenhuis beland zijn, aldus het NOS journaal. Kerst: gisteren, één dag na haar laatste babyklus, ging Astrid, als gedwongen door een in haar woedende oerkracht, er vol tegenaan. Kerstsfeer diende zo spoedig mogelijk haar intrede te doen in ons onderkomen. En, voilà, ik mocht haar zowaar vastleggen:

Met een blik van ‘durf er eens wat van te zeggen’ poseerde ze. Ik had het lef niet om wat dan ook te zeggen, na alle door mij bekeken WK wedstrijden was mijn krediet zo goed als op. Over WK gesproken; vanavond Marokko tegen Kroatië. Ik hoop dat de fysiek aangeslagen Marokkanen zich nog eenmaal kunnen opladen; ik gun het ze. Een derde plaats zou echt als sensationeel beschouwd worden, vooral als het gepaard gaat met vredelievende viering in de diverse landen. Morgen de ‘big one’, Frankrijk tegen Argentinië. Superstar Mbappé tegen superstar Messi, ploeggenoten bij PSG en grootverdieners. Ik gok op Frankrijk (moet ik ook wel want Bo-Peter z’n vriendin is een Française). Onlangs nog hier en uiteraard nog even voor het nageslacht vastgelegd:

Lief toch?! Waar was ik? Oh ja, Ivar’s advertentie tekst, in opdracht van en met PopcornBrain, voor Stellar’s unieke blockchain toepassing, werd pagina groot in de New York Times afgedrukt.

De New York Times nota bene! Ik schreef columns voor de Automatisering Gids, Keuken Kampioen Divisie, zeg maar. Astrid en ik blijven een beetje trots verdwaasd achter, Ivar zegt ‘Next’. Moet ik zeggen dat ik er zoveel energie uit putte dat ik eraan dacht om me voor een schaatsmarathon op te geven. Helaas, mijn hockeyschaatsen had ik reeds enige tientallen jaren geleden aan oudste zoon Rick cadeau gedaan. Dromen mag toch?! Famous last words: ‘if your dreams don’t scare you, you don’t dream big enough’.

Het voelt vreemd aan zo tussen 5 december (Sint) en 25 december (Santa). Je weet dat beide bebaarde sujetten niet bestaan. Toch?! Echt, het zijn twee omgekatte buren. Nog een sprookje; Nederland-Brazilië halve finalisten WK Qatar 2022.

Dus wordt in de decembermaand van Sint en Santa het WK voetbal gespeeld in een land waar geen vlok sneeuw valt. En de wind waait er niet tussen de bomen, hooguit tussen de enorme bouwwerken. Ook hebben onze makkers inmiddels hun wild geraas gestaakt na het afzien van de ‘One Love’ armband. En dan gisteren de Nederlandse mannen van Louis tegen de Argentijnse mannen van Lionel. Wat zal ik zeggen (schrijven)? In ieder geval was er de hoop dat het een enerverende wedstijd zou worden tussen twee getalenteerde teams. Alsjeblieft geen penalty’s! Wederom teleurstelling en de wetenschap dat Van Gaal het hele toernooi op het verkeerde paard gewed heeft: Memphis. Die kreeg nog z’n zin ook toen hij stelde beter te spelen met Bergwijn. Niet dus. En ook Frenkie de Jong stelde teleur met z’n tikkies breed en terug. Lionel Messi, door sommigen schamper ¾ Messi genoemd, glorieerde. Bij ons was dat Weghorst. Toen die het veld in kwam zei iedereen als in koor ‘dan moet je wel wanhopig zijn’. En dat was Van Gaal dan ook, de ogen kwellende manier waarop ‘zijn’ team voetbalde bracht geen succes, dus een noodgreep. Luc de Jong en Wout Weghorst werden in stelling gebracht met ouderwetse voorzetten, en verdomd het werkte. Er ontbreekt nog één figuur tussen de kerstman en sinterklaas; Louis van Gaal. Hij bestaat wel, maar ook hij vertelt sprookjes: ‘ik zie je wel terug in de finale’ tegen een journalist. Laatste opmerking mijnerzijds; de spelers van Ajax waren uit vorm, en dat waren ze grotendeels ook bij Oranje. Louis zou ze wel in vorm krijgen. Waterverf! Overigens zie je zelden zo’n slechte scheidsrechter (19 gele kaarten). Aan onze zonen in San Francisco lag het in ieder geval niet:

Bo-Peter, rechts op de foto, schreef nog ‘en nu is het 2 uur en sta ik dronken op straat’. Leek zo gunstig; een lunchwedstrijd. Vanmiddag ga ik met veel interesse naar Marokko tegen Portugal kijken. Ik denk dat daar ook een behoorlijk aantal gele kaarten uitgedeeld gaat worden. Leuk ook dat Marokko drie Nederlanders in de opstelling heeft. Ik sta achter Nedrokko. Voor Astrid is het jaar nog niet afgelopen, tussen baby’s in verwent ze ons tijdens de voetbalwedstrijd met de nodige snacks. Werelds, want ze moet ook nog eens ons voetbalcommentaar, niet altijd oorstrelend, en luidkeels gejuich (bij de 2-2) aanhoren. Inmiddels is ook de winter ingetreden qua weer, het lijkt wel een totaalpakket met Qatar aan de andere kant van het spectrum. Onze Californische wachtbeer bibbert voor de deur van de kou:

Vandaag ook de verjaardag van mijn oudste vriend in dienstjaren: Martin Corsten, 60 jaar geleden leren kennen op dansles. Vrienden voor het leven. Vooruit dan maar, ook een foto in de sneeuw.

Halverwege ons leven, nog als een dolle skiënd en nog niet bang om een heup te breken. ‘Ja m’n schat we worden ouder’. Ik had nog een interessant stuk over een wonderbaarlijke app, maar op een of andere manier ben ik enigszins katterig, dus dat gaat over. Helaas. Afsluitend met Van Gaal; ‘we didn’t cum a long end’.

Dat de Luim ver reikt is bekend, en menigmaal mag ik her en der op de sociale media commentaar ontvangen, maar nimmer zo’n uitgebreide e-mail over ‘ons’ Oranje. Gezeten in een café in San Francisco om acht uur ’s ochtends kon Othmar Witteveen, een Bay Area veteraan, z’n gevoel over het onmachtige optreden van het Nederlands elftal niet langer verkroppen en reageerde als volgt:

“Heb je laatste Luim weer trouw gelezen en deze keer wilde ik toch reageren op wat je over het NL voetbal team schreef. HELEMAAL mee eens! Nog nooit heb ik zo’n lui en ongeïnteresseerd stelletje bij elkaar gezien! En dan die tronie van de coach van Gaal!! (je zult zo’n vent s’nachts alleen op straat tegenkomen!) Maar vertel me, jij als ex-voetballer, hoe het mogelijk is dat het Oranje team jaar in, jaar uit dit tik-tak-back to the keeper-tik-tak voetbal blijft spelen. Wat bezielt de voetballerij in NL om dit te blijven handhaven? Ga eens lekker via de flanken aanvallen, give a Hail Mary pass en zie waar je uitkomt!! Solution; fire all these old fart coaches en begin he-le-maal opnieuw; vanaf de zeer jonge jeugdclub teams en begin dan meteen met een new mind-set; AANVALLEND voetbal!!! Anyway, sorry for my ranting; maar als je met andere NL’ers in een café zit in je oranje shirtje en je ziet dit tafereel dan trek dat oranje shirtje maar heel snel uit. Quote me maar in je Luim want het is triest!”

Bij deze dus, in ieder geval lucht het op! En laten we eerlijk zijn, wanneer je dan toch in een kroeg in den vreemde zit om trots van ‘jouw’ Nederlands elftal te genieten, dan wil je dit gevoel hebben:

Zonen en vrienden (Amerikanen, ojee) in Murphy’s Pub, schuin tegenover het consulaat. WK 2014: 5-1 zege tegen Spanje, beginnend met de vliegende kopbal van Van Persie. Bo-Peter stuurde me een foto (appje) dat hij en Tiphanie ook in San Francisco naar Nederland-Qatar hadden gekeken.

En toen hoorde ik Van Gaal in een interview plechtig beweren dat systeem tegen systeem, NL-Qatar dus, de overwinning had bezegeld. Wacht even, speelden we tegen de aanstaande wereldkampioen of tegen de #50 (geflatteerd) van de wereld, ofschoon die spelers heus wel leuk mee zouden kunnen in de Keuken Kampioen Divisie. Vanmiddag ga ik er lekker voor zitten, ik heb er echt zin in, want ik ga ervan uit dat de oranjemouwen nu eindelijk eens opgestroopt worden. Geloof me USA, #16 van de wereld, gaat het ons echt moeilijk maken. Kijk maar eens wat een ravage #24, Japan, heeft aangericht! Even iets heel anders; hoewel veel mensen denken dat de vervanging van mijn knieën veroorzaakt is door mijn gebroken rechterknieschijf (1980, verdediger die in mijn schijnbeweging trapte), doe ik hier uit de doeken dat de grootste schade aangericht is in mijn Sinterklaastijd in de Bay Area. Op enig moment waren de fans niet te houden, en wat doe je dan?

Juist, je laat ze. En degene die zo uitbundig op mijn rechterknie zit te lachen, Mariska H, die woont nu tegenover ons. M’n rechterknie begint alweer op te spelen nu ik me bedenk dat we vanavond met z’n drietjes gaan dineren. Ze kan niet verliezen, ze houdt zowel van NL als team USA, en die vindt ze ook nog leuker spelen. Even een zijsprong naar een uitgesteld diner varieté met Ivar en Arielle in ’t Sluisje te Amsterdam. Nadat Astrid en ik de totaal opgebroken en met rommel bezaaide Spui waren doorgeworsteld, namen we gezamenlijk plaats en kon de Drag Queen show beginnen:

In één woord geweldig. In het met een man/vrouw/non binair volgepakt café/restaurant gingen de pannen van het dak. En plotsklaps zong Arielle ‘All I want for Christmas is you’ (wijzend naar Ivar) en mocht op een flinke hug rekenen.

Aanrader, maar je moet wel tegen wat schunnige taal kunnen en leuk Amsterdams meezingen (sprak de geboren en getogen Rotterdammer). Ik sluit af, ik ben aan het aftellen naar 16.00, en na de huilbui van Suarez bij de afgang van Uruguay heb ik zo het idee dat niets meer zeker is. Behalve bij Van Gaal (‘Holland wint de wereldcup’).

Ik heb 5 zonen, waarvan de laatste ordentelijke foto met mij 10 jaar geleden (2012) genomen werd tijdens een feestelijke bijeenkomst in Los Angeles:

Eerder dit jaar (2022) waren de heertjes zonder mij met z’n vijven op stap, hetgeen een minder gedisciplineerd plaatje voortbracht.

Opgave: zet ze in de zelfde volgorde als de eerste foto!

Overigens, de verhalen die hardnekkig nadruppelden over die stapavond, bevestigden dat beeld! Stel, je wilt er een 6^e zoon bijplakken die qua kleurrijkheid ook in dat beeld past, dan denk je toch aan een voetballer, zeker nu het WK in volle hevigheid losgebarsten is. Een artikel in de Gooi- en Eemlander bracht hem ‘natuurlijk’ in beeld: George Best, één van de beste spelers die nooit op een WK voetbal heeft geacteerd omdat hij geboren is in Noord-Ierland.

Spelers als George Best zijn er nu niet meer. De voetballer stond namelijk niet alleen bekend om zijn fabuleuze spel op het veld, maar ook om zijn reputatie als levensgenieter buiten het stadion. Het leven van Best is het beste samen te vatten in een paar beroemde quotes van de voetballer. “In 1969 gaf ik vrouwen en alcohol op. Het waren de slechtste twintig minuten van mijn leven.” Ik laat er maar een paar achterwege, maar deze meende hij serieus: “Pelé noemde me de grootste voetballer ter wereld. Dat is de ultieme groet aan mijn leven.” Helaas, met zijn levensstijl kon hij niet oud worden, hij overleed in 2005 op 59-jarige leeftijd. Ik herinner me dat nog zo goed omdat ik toen de 59 aantikte, zij het met een veel evenwichtiger levensstijl, dat begrijpt u. Best blijft altijd 59! Dat zijn surrogaat broers niet helemaal dezelfde weg zijn ingeslagen (een beetje voetbalkunde was wel fijn geweest), heeft te maken met het volgende plaatje:

Juist, moeder Astrid als symbool voor de moeders die de 5 zonen op het rechte pad hebben gehouden. Ik hou een 7^e zoon in reserve en, nee, nee, kom nou niet met Gerard Joling aandraven. Het WK; wat leuk dat die oud Spartaan, Craig Goodwin, voor Australië de 1-0 tegen Frankrijk scoorde. Toch nog een kandidaat als 7^e zoon! Naast alle nationaliteiten van de schoondochters, Verenigde Staten, Canada en Frankrijk, misstaat een Australiër niet. Terwijl ik ‘misstaat’ intoets, borrelt een George Best quote weer boven: “Vroeger werd ik veel vermist… Miss Canada, Miss Groot-Brittannië, Miss World.” Afijn, even terug naar Nederland tegen La Tri, oftewel Ecuador. Iedereen vroeg zich af of er weer een daverende verrassing uit de hoge hoed zou komen. Wel, bijna, een triest opererend Nederlands elftal had alle geluk van de wereld dat er nog een punt aan de strijkstok bleef hangen, en daarmee zo goed als zeker overgang naar de volgende ronde. Tenzij Qatar dinsdag roet (smeergeld) in het eten gooit. Terug naar de zonen: van de 5 zijn er 4 de laatste weken (en 3 met kerst) met aanhang in beeld op de ark, daarom een extra plaatje van onze firefighter/paramedic Kaj, die met Michelle al deze Hollandse gezelligheid moet missen.

Staatsiefoto met een lach, daar houden we van. Dadelijk breng ik Bo-Peter en Tiphanie naar Schiphol en als ik zo naar hun reisschema kijk, inclusief 6 maanden Azië, dan zien we hen pas weer terug wanneer ze naar Amsterdam verhuizen, april 2024. Hete tranen, maar wel geweldige weken achter de rug. Wat wel heerlijk is, is dat ik een lezerspubliek heb waar ik het mee kan delen, dat lucht op. En met die opbeurende gedachte worden de donkere dagen voor kerst betreden.

Omdat ‘DWDD’ van alle tijden is, onderstaand nogmaals een weergave van een eerdere Luim uit 1987. Het betreft één gebeurtenis, maar daar bleef het niet bij. In ieder geval heb ik geprobeerd het satirisch te verpakken.

Inderdaad, Het Goede Doel, maar nu gaat het over Naomi van der Linden, u weet wel, de ster die in Harper’s Bazaar het predicaat kreeg ‘Rising Star’ van het jaar 2022. Zie deze glamourfoto:

Vanwaar mijn aandacht, borrelt het in diverse hoofden. Welnu, net als gemeld bij de geridderde DJ Ferry Corsten, houden we van jongelingen die als het ware opgegroeid zijn met onze kinderen en zichzelf zijn gebleven. Geen verwaande naast hun schoenen lopende engnekken dus. Naomi is van jeugdvriendinnetje een ster geworden zonder sterallures. Met dank aan hun ouders. Deze foto van 16 jaar geleden geeft dezelfde stralende lach weer als bij Harper’s Bazaar.

Geloof me, met links van haar Kaj, rechts Bo-Peter en daarnaast broer Bob, was het ook toen dikke pret. Nog even een stukje motivatie van de jury:

‘Als zingende actrice en als vernieuwende regisseur bestormt ze alle podia die er zijn. Ze werd genomineerd voor een musical award voor haar hoofdrol in The Color Purple, maar ze kiest niet de makkelijke weg. Als die al bestaat. Deze vrouw kiest telkens voor nieuwe uitdagingen. 300 kinderen regisseren op het podium van de Nationale Opera? Een solo-voorstelling? Locatietheater met een oer-Twents verhaal in Hanna van Hendrik? Ook daarin schittert ze. Als vrouw van kleur tussen de koeien en tukkers. En ja, dat benoemen we, want zoals Naomi verkondigt: we zijn niet kleurenblind. Sommige deuren lijken toch gesloten voor vrouwen van kleur. Die deuren duwt ze open, lachend. Haar kracht is dat ze echt altijd positief is en in alles een vrolijke les ziet. We gaan nog jaren naar haar kijken en luisteren en haar voorstellingen bewonderen. Deze vrouw geeft licht, en ze is pas net begonnen.’ -Jurylid Anna Drijver

Dat liegt er niet om. Tussen twee haakjes, moeder Maaike en Astrid kennen elkaar sinds 1985 van de O.K. opleiding in Academisch Ziekenhuis Leiden.

 

Reüniefoto ziekenhuisheldinnen: v.l.n.r. Astrid, Odile, Ingeborg en Maaike.

Zoals de kinderen van Astrid en Maaike weten, met die twee valt niet te spotten! Waar ook niet mee te spotten valt zijn die Qatar wetten. Eerst was alcohol toegestaan, maar nu weer niet. De fans zijn binnen, dus kan het feest beginnen, zij het zonder alcohol.

Gefopt! Nu we toch in Qatar zijn; ik was helemaal vergeten waarom Louis van Gaal mislukt was bij Manchester United, totdat…… Totdat ik hem gisteren in het Engels de buitenlandse pers toe hoorde spreken.

Op de vraag hoe hij de kansen van Oranje inschatte, antwoordde hij “we have a good sjans to becum wurldsjampion”. Ik betwijfel dat, maar daarom zit ik dan ook thuis op de sofa. Nu las ik van de week dat in Amerika de toegestane woordenschat van Scrabble met 500 woorden is uitgebreid, waaronder een behoorlijk aantal die als Bargoens aangemerkt kunnen worden, danwel straattaal. Zie je de scene voor je in Portugal wanneer Louis een potje Scrabble speelt met Truus en hij triomfantelijk ‘wurldsjampion’ neerlegt en euforisch kraait “dubbele woordwaarde”. Ieder ander zou het bord toornig omver gegooid hebben; zo niet Truus. Liefdevol omklemt ze het hoofd van Louis, drukt een kus op z’n voorhoofd en lispelt “hoe heerlijk om getuige te mogen zijn van jouw eenvoud”.

Inderdaad, grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit. Qatar zal ook na het WK de gemoederen nog hevig bezighouden. Ik ben zo vrij me voor het moment buiten de hypocritische beschouwingen te laten, maar verkneukelde me wel over een advertentie van BrewDog, de multinationale biebrouwer uit Schotland. Zich voorstellend als trotse Anti Sponsor van het WK, halen ze de twee via corruptie tot stand gekomen WK’s erbij (Rusland en Qatar) om vervolgens droogjes te vermelden dat ze niet af kunnen wachten tot het moment daar is dat Noord Korea gekozen wordt als WK locatie.

Meesterlijk! De volgende grote gebeurtenis is Kerstmis, ook al omdat ik Sinterklaas met paard en al even op stal heb gezet. Je moet Astrid heten om een advertentie uit het Amerikaanse Target op te pikken waar een Kerst Tinley aangeprezen wordt. Vervolgens werd zoon Kaj in Sacramento in stelling gebracht om het pronkstuk te kopen, waarna Astrid het tijdens onze laatste trip zorgvuldig in een harde koffer ‘propte’ en via Mexico naar huis bracht. En voilà, ze kon niet wachten om Tinley’s evenbeeld ver voor Kerst te laten ‘shinen’:

Tegen een kleine vergoeding (mag ook een botje zijn) zijn beide Tinleys bereid zich met de gulle gever in een selfie vast te laten leggen. Even een wetenswaardigheidje; zowel bij Vitesse-Sparta als Ajax-Vitesse vielen er vier doelpunten. Wel lief dat Ajax ze in de sfeer van Sinterklaas deelde met Vitesse. Foei Sparta om Vitesse in hun eigen huis zo voor schut te zetten. Gisteren was het andere koek tegen FC Twente. Met Tukkerfamilie van schoonzus Mariette togen we om 16.00 Kasteelwaarts vanaf ontmoetings- en soms plaspunt De Meern. We besloten zo vroeg op pad te gaan om de drukte te ontlopen en eerst een hapje in Rotterdam te gaan eten bij Loos, een traditioneel Rotterdams begrip. Jaarlijkse traditie dus, broer Rob en ik gaan 23 april naar Enschede wanneer Sparta daar z’n kunsten vertoont, en brengen daar dan ook de nacht door. Wel heb ik het idee dat Rob en ik beter tegen ons verlies kunnen dan…….. Hier stop ik even om op een heel ander chapiter te belanden. Een trouwe lezer die wat achterliep, qua Luimen dan, merkte op dat er hier en daar een gat in opeenvolgende weken zat. Ja, dat klopt, er zijn nu eenmaal mensen die niet doorhebben wanneer het om satire gaat, en niet direct over hullie. Groot bezwaar? Dan ga ik niet eens meer in discussie maar verwijder ik de Luim. De meeste van mijn trouwe lezers hebben het dan al gelezen en voor mij is de lol eraf. Hoe kwam ik daar ook alweer op? Oh ja, verlies van FC Twente en daar tegen kunnen. Welnu, gisteren was dat niet aan de orde, op een uitverkocht sfeervol Kasteel werden de punten in een vrij rommelige wedstrijd gedeeld. Ook Peter en Marte, na een lange dag Enschede-Culemborg-Rotterdam, konden zich daar in vinden. Rob en ik hebben dit keer onze broederfoto laten maken:

Doen we niet meer, te zoet, volgend jaar weer selfie van de rauwe werkelijkheid. Het meest saillante detail overigens was de maker van het doelpunt van Twente: Sem Steijn, nota bene de zoon van onze coach! Ik ga ervan uit dat het gedonderd heeft in huize Steijn en dat Sems zakgeld dit weekend ingehouden is. Zou ik bijna nog de selectie van Louis van Gaal vergeten. Laat ik kort zijn, wanneer hij daar ver mee komt, dan is hij een echte tovenaar. Mocht ik sommige keuzes/afvallers niet begrijpen, dan is de keuze van Kenneth Taylor het meest onbegrijpelijk, die speelt de laatste tijd als een natte krant, totaal uit vorm. Zal me benieuwen of deze godenzoon slaagt. Maar goed, de bal is rond, hetgeen betekent dat de komende 6 weken in Qatar alles rechtgezet kan worden wat daar fout is. Uiteraard moeten alle goden van alle religies dan wel samenwerken. Maar ook dat kerstmis daadwerkelijk het feest van de vrede wordt. Wat dat betreft voel ik me met Udo Jürgens verwant:

Ja, de harde Sparta kern begreep er niets van; ‘hoe kan je nou een wedstrijd van Sparta verkwanselen voor een Bluesband?!’ Dat is zo’n moment dat je wartaal uit gaat slaan…..eh….dat-ie nog niet vaststond aan het begin van het seizoen met het oog op Qatar, en dat er verkeerde Jumbo bouwvakkers in het spel waren, maar niet te vergeten de 50 oranje supporters die positief gratis naar het WK mogen, zolang ze maar niet over enge dingen schrijven. Ik geef het toe, bijeengeraapte argumenten. Lang verhaal kort; vanuit Corfu zijn we in Heiloo terecht gekomen via Rolina Boekel, bestuurslid van de Cultuurkoepel. Zij, met haar man Lex, genoten evenals Astrid en ik van dit Griekse eiland, hoewel we daar in een spannend verhaal belandden. Deze zinsnede uit mijn Luim van 8 juli geeft wel aan dat we in eerste instantie hen nogal verdacht vonden: ‘Tijdens het afrekenen kwamen we er tot onze verbazing achter dat we gade werden geslagen door cyberexpert Lex B. en diens vrouw Rolina. Reden zij in de auto die ons steeds hinderlijk volgde?’ Dat bleek dus behoorlijk mee te vallen en uiteindelijk boekten we een concert van CCC Inc. op een zaterdagavond die in mijn elektronische agenda vrijstond. NIET DUS! Maar, zoals mijn moeder altijd stelde, de eerste afspraak geldt. En we hebben er geen spijt van gehad. Daar stonden 6 ras muzikanten op het toneel in een prachtig verbouwde kerk die de pannen van het dak speelden. Met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar stonden ze maar liefs ruim twee uur de zaal van een flinke portie blues te voorzien.

Het plezier spatte eraf. Helemaal links op het wasbord Ernst Jansz, voormalig Doe Maar lieveling, die ooit voor duizenden gillende meisjes speelde, nu voor een zaal van 450 op z’n best. Ook Joost Belinfante, met petje en wit t-shirt, begeesterde de zaal, niet alleen met z’n vioolspel, maar ook met z’n geestige woordspelingen. Stiekempjes keek ik tussen het foto’s maken door naar Teletekst 818: ‘yes, Sparta heeft met 3-1 gewonnen’. De vreugde op mijn gezicht werd gezien als overgave aan de muziek. Astrid wist wel beter. Dank Rolina en Lex voor de warme ontvangst, nimmer zal ik nog een slecht woord over jullie schrijven (denk ik). Omdat dit weer een Luim dient te zijn van normale omvang, raas ik even door de week heen. Deze week twee heugelijke verjaardagen in de familie, Tinley 10 en Ivar 26. Astrid nam in bruine kroeg ’t Sluisje in Amsterdam Noord (gestoord), waar we van een verjaardag borrel en bitterballen genoten, een foto van Ivar en mij.

‘Spitting image’, noemen de Engelsen dat. Persoonlijk denk ik dat we een tweeling zijn, waarvan één eitje 50 jaar later is uitgekomen. Volgens Astrid heb ik wel meer rare ideeën, hoewel zij per ongeluk Ivars haar gemillimeterd had. Dat kwam de foto natuurlijk wel ten goede! Om de balans in evenwicht te brengen, onderstaand moeder en zoon:

Lief toch?! Uit San Francisco kwamen gisteren Bo-Peter en partner Tiphanie aan, die wat dagen bij ons doorbrengen en bij familie in Frankrijk (foto’s volgen). Dit weekend gaan ze o.a. per fiets Amsterdam doorkruisen om te bezien waar ze zich april 2024 willen vestigen. Uiteraard biedt Ivar de helpende hand. Goed gevoel, nu Kaj nog. Hey, dromen mag! In ieder geval hoop ik dat we met 4 van de 5 zonen (plus aanhang) 21 november een klein oranje feestje kunnen beleggen wanneer Nederland tegen Senegal het WK opent. ‘One Love’ zal het thema zijn van deze internationale multiraciale groep geliefden, en trots worden gedragen door de tienjarige Tinley:

Een goede nachtrust doet wonderen. Nog een goede dag San Francisco en morgen de vlucht naar San José del Cabo in Mexico. Kaj brengt ons naar Bo-Peter en Tiphanie in S.F. en onderweg gaan we Michelle bij haar oma in Pinole ophalen. Kaj is trots op z’n nieuwe auto, een Toyota Rav4 Hybrid, die hij aan heeft moeten schaffen nadat zijn allereerste auto, de Dodge Dart, een tweetal maanden geleden total loss werd gereden door een onachtzame chauffeur, die hem van achteren ramde. Gelukkig geen persoonlijk letsel, en nu een auto die veel voordeliger rijdt. Ook in de V.S. wordt steen en been geklaagd over de sterk gestegen benzineprijzen. Na een goed uur pikken we Michelle op en rijden door naar Kaj’s brandweerkazerne in South San Francisco, waar we gastvrij ontvangen worden door de shift supervisor. En ja hoor, Astrid kan het niet laten om met Kaj nog een keertje in de ambulance te poseren:

‘When in Rome’…… Na een hartelijk afscheid van de brandweerfamilie tuffen we in het trage verkeer naar het appartement van Bo-Peter en Tiphanie. Vanmiddag ontvangen we daar de enige gasten van deze trip, Maria en Fred van Buiten. Fred is m’n grote buddy in Californië en sinds onze ‘home coming’ in NL, 2016, wisselen we wekelijks onze bevindingen van die week uit. Zou als boek gepubliceerd kunnen worden, maar er zijn fragmenten……. De opmerkzame lezer zal onmiddellijk opmerken dat dit dezelfde Fred moet zijn die ik jaarlijks op de pooltable versloeg, tot….. Juist, dat is hem. Astrid had groots ingekocht en bereidde een mooie collage voor van heerlijke snacks terwijl de boys met aanhang zich anderszins vermaakten. Het werd weer het feest van de herkenning, waarbij menig anekdote de revue passeerde. Fred, die Bo-Peter en Tiphanie complimenteerde met hun prachtige appartement, was uiteindelijk het meest trots op het gegeven dat hij voor het eerst in z’n leven een pitbull durfde aan te halen:

Een Laanen pitbull, Sukie geheten, door Kaj en Michelle meegenomen, heeft ook hun DNA; warmte dus voor de echte vrienden. Moet ik wel zeggen dat het zich op de foto laat aanzien dat pitbull Sukie echt ontzag heeft voor Fred! Wetend dat je elkaar wederom vele maanden niet zal zien, is het afscheid van Fred en Maria enigszins weemoedig, maar wel getuigend van ware vriendschap. Om in stijl ons Bay Area bezoek af te sluiten, geven we ons zessen nog eenmaal over aan een paar potjes 31. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van Kaj en Michelle, een traantje wordt weggepinkt. Dinsdagmorgen afscheid van Tiphanie, hoewel we die nog in november zullen zien. Bo-Peter startte de ‘Peach’, laadde onze koffers in en bracht ons naar SFO, waar we met een Alaska vlucht naar Mexico zouden vertrekken. Niet alleen Schiphol dus, ook daar was behoorlijk sprake van chaos. Aangezien de ‘buitenlanders’ niet online konden inchecken, kwamen we in een optocht terecht met o.a. mensen die een vlucht gemist hadden, en met slechts twee balies open bewogen we voetje voor voetje voort. De beveiliging ging op zich vrij vlot, we werden als een kudde voortgedreven, dat wel. Maar m’n twee kunstknieën brachten merkwaardige piepgeluiden voort. Individuele check dus van mijn lichaam, maar daar werd, als gewoonlijk, ook niets gevaarlijks aangetroffen. Daarna liep alles op rolletjes, zo ook de kleine drie uur durende vlucht naar San José del Cabo. Na alle plichtplegingen moesten we eerst nog in de aankomsthal alle Mexicanen van ons afschudden die ons voor weinig dollars ‘waar dan ook’ heen wilden brengen voordat we ons eigen Solarisbusje bereikten. Het ritje was vermakelijk met de joviale Amerikanen Bob, Tammy, Jim en Linda. Voordat we het wisten stonden we in de lobby van resort Solaris, waar we als oude vrienden werden begroet; ‘welcome home amigos’. Nieuwsgierig naar de kamer die ze ons na het douchedeur incident toegezegd hadden, gingen we inchecken. Even een flashback:

Ja, dat zag er inderdaad uit als een ‘crime scene’, en dat bloed is van Astrid. Kamer 512 werd het, en gelijktijdig hadden ze ons ingeschreven voor het galadiner die avond. Okay, we gaan het zien. Welnu, het openen van de deur en de welkomstdrankjes gaven reeds een goede indicatie wat we de komende 9 dagen mochten verwachten:

Ja, ja, ik heb de foto van de flessen genomen na een initieel slokje ‘Jack’. Goede ruime kamer met fijn balkon. Tevredenheid alom. Na wat rustige uren maakten we ons gereed voor het gala, waar we aan een lege tafel voor 10 gezet werden. Daar bleef het bij, wij met z’n tweetjes. Isolatie? Nu was het wel zo dat de live muziek van de violist en de dame aan de harp dermate luid was dat een goed gesprek sowieso niet mogelijk zou zijn geweest. Witte wijn was van het gehalte azijn, dan maar rood, maar de soep was prima. Zo ook de kwaliteit van de ‘surf en turf’, zij het dat het op z’n best lauw was. De dame, meisje eigenlijk, die ons bediende vond het ook jammer, zo te zien aan de uitdrukking op haar gezicht, maar deed er verder niets aan. Ons Spaans was ook niet toereikend, helaas. Echter, dit zijn kleine bultjes onderweg die we sinds dat we er komen (2005) met een korrel zout genomen hebben omdat we in de voortreffelijke restaurants voor de leden (socios) toch wel aan onze trekken komen. Zie hier Astrid smullen van mijn sterrenbeeld bij ons lievelingsrestaurant Marco Polo:

En zo begon voor ons een supervakantie, waarbij het merendeel van het personeel ons persoonlijk kwam verwelkomen, zo lang werken die daar al. Een goed teken. Heerlijk lange dagen met veel lezen, Astrid op het strand onder de palapa’s, ik veelal in mijn kantoor (moet van Dr. Tupker zoveel mogelijk uit de zon blijven):

Zo wist men mij ook te vinden: ‘Señor Laanen? Si, officina’. Met uitzicht op de kooplieden op het strand. Aan voedsel geen gebrek, veelal de dag afsluitend in de ‘sociosbar’, waar we met nieuwe vrienden kennismaakten. ‘Dolce far niente’, zeker weten. Op een ander werelddeel te weten komen dat Sparta met 3-1 van Emmen wint, werd gepast gevierd met een vino blanco. Astrid maakte een wandelingetje naar het dorp (mij te heet) en scoorde nog wat snuisterijen voor het thuisfront. Er wordt ons ook nog een carnavalesk galabal voorgeschoteld waar we kennismaken met een tweetal Amerikanen met een eigen wijngaard in Napa Valley. Hebben van de door hen meegebrachte chardonnay genoten. ‘Friends with benefits’. Bij de ‘sociosbar’ probeert een jeugdige Amerikaan uit Bakersville aan te pappen met Astrid. Ondanks dat ik vlak naast haar zit, doet hij z’n uiterste best om indruk op haar te maken. Uiteindelijk poeiert Astrid hem vakkundig af. Ik vond het wel geinig, is uiteindelijk een mooi compliment. De volgende dag komt die eikel naar me toe en vraagt waar ‘my wife’ is. Ik heb hem toen maar gezegd dat ze dacht dat hij nog in de ‘kid’s club’ was. Ach ja! Die dag is er een massage voor 2 voor de prijs van 1. Hollandser kan het niet, wij zijn erbij! En ik moet zeggen dat m’n lichaam na afloop jubelde. En dan komt Bo-Peter ons gezelschap houden. Hij heeft een bruiloft in Cabo San Lucas en het leek hem leuk om ons nog drie dagen gezelschap te houden. Het werk kon dat niet verhinderen, dat kan overal waar goed internet is. Het bewijs:

Relaxter kan het niet! ’s Anderendaags gaat hij met Astrid ziplinen, hetgeen ik aan me voorbij laat gaan, immers, reeds teveel levens van mijn negen opgebrand. Wel genoten van hun verhalen. Hoe je het ook wendt of keert, er breekt een laatste volle dag aan. Bo-Peter speelt nog een partijtje volleybal, vanuit mijn kantoor goed te volgen, en Astrid trekt nog een baantje in de ‘adultpool’.

Feestelijk slotdiner bij Marco Polo, ontroerend afscheid van maître Victor en hup, de laatste trip naar de ‘sociosbar’. Daar is het behoorlijk druk met Canadese ‘socios’, die al enigszins boven hun theewater zijn. De stemming is goed. Astrid wil zich voorbereiden (pakken) op de vlucht van morgen en besluit na twee drankjes naar de kamer te gaan. Inmiddels heeft Bo-Peter zich meester gemaakt van de muziekapparatuur. Eerst maar even wat Canadese artiesten lijkt ons het beste. De keus valt op Gordon Lightfoot en Bryan Adams. Dat slaat aan. Vervolgens gaat Bo-Peter muziek draaien die meer bij deze tijd past (dank u!) en de menigte komt echt in beweging. Zo ook bartender Alfonzo. Om 00.30 besluiten Bo-Peter en ik de Canadezen te verlaten, dit dreigt drank technisch behoorlijk uit de hand te lopen. Ik wil niet zeggen dat er tranen vloeien, maar wel deden ze hun uiterste best ons ter plekke te houden. Wij houden voet bij stuk en zoeken onze kamer op. Mooi geweest. Ja, en dan wacht de andere dag het busje om ons naar het vliegveld te brengen, de laatste dollars aan fooien wisselen van eigenaar en niet veel later gaan we aan boord van een Delta vlucht naar Salt Lake City. Daar hebben we een overstap naar Amsterdam (3 uur wachttijd) en dan zijn we aanbeland bij het begin van ’Terug van weggeweest-1’. Een ‘loop’ als je het mij vraagt. Volgende week weer een reguliere slanke Luim. Veel plezier van het weekend (SP-AR-TA).