Laanen's Luim

Wat zou die 45-jarige #Minister #Dekker nu denken?

“Ach, wat zijn 7 weken wanneer je al 36 jaar bromt”, zie je hem denken. Maar, weet jij veel wat zo’n jonkie op een hoge post denkt. Eén van Dekkers stellingen: “Ik zet me graag in om waarborgen te bieden tegen willekeur en machtsmisbruik”. Het waarborgen van dat ‘machtsmisbruik’ is hij even vergeten, zodat hij een motie van de Tweede Kamer aan z’n laars kan lappen. En natuurlijk zijn z’n ambtenaren naarstig op zoek naar een steekhoudende afwijzing. Na 7 weken melden ze bij Dekker dat alle in hun ogen legitieme afwijzingen al door de ministeries van Justitie & Veiligheid en Buitenlandse Zaken gebruikt zijn. Dekker meent nu dat dood laten bloeden de beste strategie is, immers, tot dusver is er maar één haantje die er naar kraait, plus wat meelopers. Big deal. Daarom: alleen massaal delen kan Jaitsen vrij krijgen! #FreeJaitsenSingh In niet gerelateerd nieuws werd in Rotterdam de bond van kubus bewoners, onder bezielende leiding van Ivar, opgeheven. Mede bewoner Alp uit Azerbeidzjan gaat zijn master studie doen in Amsterdam, terwijl de Noor Toby naar Berlijn vertrekt. Met Toby en studiemakker Vlad uit Moldavië werd een zwanentocht gehouden op de Loosdrechtse Plassen. Zo kreeg een uniek verbond van vier jaar een passend slotakkoord.

Ivar zelf, hier aan het roer met Toby op de uitkijk, verhuist a.s. maandag voor werkzaamheden naar Amsterdam. Is dichter bij het ouderlijk nest, hetgeen ook een makkelijke opstapplek wordt naar Sparta. Infecties nemen toe, ook nu bij twee Spartanen, daarom hou ik me gedekt en bereid aflevering 72 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ voor. Blijf ajb voorzichtig en gezond, ik hou af en toe m’n hart vast wanneer ik al die lijf aan lijf beelden zie. Heel fijn en wat minder warm weekend wens ik jullie. P.S.: Ik hoop dat het duo Biden/Harris die walgelijke Trump 3 november goed op z’n falie geeft!

Mensen, zie onderstaand, dit is een bericht van ruim één maand geleden. Enig resultaat?

In mijn Luim van 26 juni j.l. sprak ik reeds mijn grote twijfel uit over de snelheid waarmee dit behandeld gaat worden, zeker ook naar aanleiding van het ‘verzet’ van minister Dekker. Heeft Dekker wat te veel naar de gebeurtenissen in de Verenigde Staten gekeken, waar de wil van het parlement ook met voeten getreden wordt?! Of kan z’n VVD hart het niet opbrengen zich voor een Nederlander van Surinaamse afkomst in te zetten? Vooruit maar, we zullen hem wat ruggensteun geven en daarmee het ambtenarencorps ontlasten, ervan uitgaand dat die nog steeds aan het bestuderen zijn en niet in de gaten hebben dat de ministeries van V&J en BuZa ook een Singh dossier hebben. Onderstaand in chronologische volgorde de cruciale gebeurtenissen toen het spannend begon te worden. November 2015 Minister Koenders (BuZa) heeft plotsklaps ondersteuning gegeven voor Singhs gratie aanvraag. Strategie: Minister Schultz (Infrastructuur en Milieu) bezoekt Californië in november en in haar slipstream zal Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk de brief van Minister Koenders aan gouverneur Brown overhandigen. Helaas, er wordt geen passende datum gevonden en het bezoek gaat niet door. December 2015 Het Ministerie van Veiligheid en Justitie wenst Singh niet terug. Keurig gebaseerd op regeltjes, dat wel! Was getekend: Minister van der Steur. Januari 2016 CG Hugo von Meijenfeldt: “Het meest krachtige signaal zou afkomstig zijn van onze minister-president Marc Rutte. Hij is van plan 31 januari 2016 in San Francisco aan te komen en op die dag of vlak daarna een ontmoeting te hebben met governor Jerry Brown”. Februari 2016 MP Mark Rutte heeft de zaak niet met Gov. Brown besproken.

Even dacht ik Rutte en Brown hebben een deal gemaakt inzake Singh

Rutte vraagt naderhand in een brief (verkregen via een WOB procedure) er aandacht voor:

Stevig lakwerk, dat wel. Saillant detail: ambassadeur Henne Schuwer heeft een en ander besproken met een assistent (!) juridische medewerker. Nimmer is dit opgevolgd vanuit “Den Haag”. Maart 2016 Kamervragen waar minister Koenders vage antwoorden op geeft. April 2016 – September 2016 Diverse briefwisselingen en klacht bij de Nationale Ombudsman, knip- en plakwerk response van BuZa. Oktober 2016 Bezoek Singh, grote teleurstelling over nieuwe Consul Generaal Gerbert Kunst. December 2016 BuZa geeft antwoorden (soort van) aan Ombudsman. Lijkt nergens op. Klacht ingediend. Januari 2017  De Nationale Ombudsman ligt in bed met BuZa, immers zij zijn akkoord gegaan met hun antwoorden die in de klacht van bijna 8 maanden geleden aangegeven zijn als nonsens. Weer tijd verloren. Februari 2017 https://www.bnr.nl/nieuws/internationaal/10318218/als-er-niet-snel-iets-gedaan-wordt-eindigt-hij-in-de-kist

Reactie van BuZa op het verhaal: Het ministerie laat weten dat Consul Generaal Gerbert Kunst afgelopen donderdag nog op bezoek is geweest. En ze ondersteunen het gratie verzoek. Ze ontkennen dus dat hij 12 jaar niet is bezocht. Minister Dekker, zo kan ik nog jaren doorgaan, inclusief diverse dignitarissen, maar de teneur is hopelijk duidelijk. Van belang is dat alle regels al uitgewoond zijn, ze worden keer op keer herhaald. Vergeten wordt het duidelijke falen van de overheid toen het erom ging tijdens de procesvoering. Kort en goed minister Dekker, zet die onwillige houding van u af en verplaatst u zich eens in het leven van de onschuldige gevangene Jaitsen Singh. Is moeilijk wanneer je 45 jaar bent. Toen zat Singh al 7 jaar vast! Kortom, zoals wij in Rotterdam zeggen, niet lullen maar poetsen, jullie hebben immers alweer 5 weken verloren laten gaan. Laat één der ministers eens de ballen hebben om gouverneur Gavin Newsom van Californië te BELLEN om gratie te bepleiten. U weet het, Black Lives Matter, ook dat van Singh die op 75-jarige leeftijd toch al niet veel benzine meer in de tank heeft!

ACTIE! Ik vraag het niet vaak, nu wel, dus svp DELEN!

Onze oudste zoon Bo-Peter vierde z’n 29e verjaardag ver van zijn familie in het prachtige natuurreservaat Yosemite Park. Het waarom was natuurlijk de onmogelijkheid om het in stedelijk Californië te vieren, waar het aantal Corona infecties inmiddels de 400.000 ruim gepasseerd is en iedereen verplicht is buiten een mondkapje te dragen. Dus huurde hij met een miniem aantal trouwe vrienden en broer Kaj een blokhut net buiten Yosemite Park. Binnen het park is het namelijk mega duur. Onderstaand plaatje, tijdens een hike in het park voor één der vele watervallen in dit oogverblindende natuurgebied, geeft wel aan dat het een uitstekende keuze was.

V.l.n.r. Vriend, Bo-Peter, Kaj, Michelle (verloofde Kaj) en Tiphanie (vriendin Bo-Peter)

Of er in de blokhut alcoholhoudende dranken geschonken werden, was op het moment van publicatie van deze Luim niet bekend. Het schijnt er wel gezellig aan toe te zijn gegaan. Hoewel wij ook wonen in een soort vakantiegebied, wordt onze vloeibare achtertuin soms wreed verstoord door ongewenste boot ‘indringers’. Tijdens mijn vele observatiemomenten heb ik een drietal types geïdentificeerd. De verdwaalde toerist, die denkt dat er bij ons aan het einde een doorgang is naar….ja, waar naar toe? De nieuwsgierige, die langzaam met z’n bootje naar binnen komt varen en als het ware wanneer je aan het ontbijten bent het beleg van je brood kijkt. En als derde de vliegvisser die tergend langzaam binnen komt varen en mocht hij voor jouw raam beet hebben, op z’n gemakkie de verworven buit in z’n net tracht te krijgen. Het is bijna hetzelfde effect wanneer mensen een vaste tuin binnen komen fietsen om eens gezellig naar binnen te loeren. Het meest problematische bij ons is echter dat men aan het einde moet keren. Dan merk je pas hoeveel koekenbakkers voor het eerst een bootje bemannen! Welnu, ter test hebben een aantal buren (ik verraad niet wie) een boei neergelegd met het verbod om in dit privé water binnen te varen. Succesvol, echter geen schoonheidsprijs. Daarnaast raakte de boei in vrije heen-en-weer bewegingen na loslaten van een touw. Buurman Peter en gade Jolanda hebben dit vrouw- manhaftig gerepareerd, en dat heb ik vastgelegd:

Na deze test zullen functionele borden aan de kop geïnstalleerd worden, zodat iedereen weer ongestoord tevreden achterover kan leunen. Eendracht maakt macht, dankzij samenwerking van alle bewoners van ons waterhofje. Oudste kleinzoon Rico (20) zat voor studiewerkzaamheden vast in het Portugese Coimbra omdat hij met z’n auto Spanje niet meer in kon. Laat hij daar nu een leuke Spaanse vriendin tegen het lijf lopen. Die moest natuurlijk aan opa en ‘oma’ voorgesteld worden. Ter voorverwarming had ‘oma’ Astrid een lekker maaltijdje klaargemaakt. Opa had voor de feestvreugde “Che Sara” van José Feliciano in de jukebox gezet, een lekker Spaanstalig nummer. Het maaltje ging er bij Elena goed in, maar van “Che Sara” had ze nog nooit gehoord. Ver voor haar tijd, en bovendien schijnt Mexicaan Spaans hier en daar nogal af te wijken van hoog Spaans. Goed bedoeld toch?! Maar wel leuk hoor om die jeugdige verliefdheid te aanschouwen. Corona of geen Corona, a.s. woensdag komt aflevering 69 van ’Uit de Amerikaanse school geklapt’ uit. U bent gewaarschuwd! Psssst…….1 meter en 50 centimeter blijft gewenst!

Na twee geannuleerde vluchten van ‘scheisse’ Lufthansa, was het de beurt aan KLM partner AirFrance om onze jongste zoon veilig van Costa Rica naar huis te brengen. Nou ja huis, Parijs dus. Daar zouden Rick en Liesbeth op vliegveld Charles de Gaulle Ivar opwachten om hem veilig naar de ouderlijke woning in Loosdrecht te brengen. Maar eerst de spanning of de vlucht daadwerkelijk plaats zou vinden. Volledig geboekt, dus daar geen probleem. Dan de vrees dat Ivar wellicht wat koorts had opgelopen en geweigerd zou worden. Temperatuur opgenomen, geen probleem, boarden maar! Het eerste voorzichtige gejuich gaat op in huize Laanen. Zondag landt vlucht AF 4147 rond 11.30 in Parijs. Rond 12.30 krijgen we van Liesbeth een filmpje door van Ivar, met mondkapje, die opgelucht de aankomsthal binnenkomt en vraagt of hij hen aan mag raken.

Het dappere trio gaat op pad en dankzij de ‘tracker’ die Rick gebruikt, kunnen we hun rit volgen tot aan huis. En dan begint een rit van circa 5 uur, die we net zo intensief volgen als indertijd de jacht op de beroemde moordenaar O.J. Simpson. Op de A2 aanbeland zet Astrid de oven op 180 graden, en na het oversteken van de brug bij Loenen aan de Vecht, over de Vecht, gaan de bitterballen erin. Kijk dat is nog eens thuiskomen. Na het emotionele welkom, inclusief bubbels, worden de krokante ballen aangevallen. Ivars droom na ruim drie maanden vast te hebben gezeten in Costa Rica, komt uit! Gisteren vierde onze oudste, Bo-Peter, zijn 29^e verjaardag ver weg van ons in Yosemite Park.

Bo-Peter met grootste fan Tinley en Laanen wapen.

Gelukkig was ter verhoging van de feestvreugde vriendin Tiphanie aanwezig, alsmede broer Kaj met verloofde Michelle. En dan is Yosemite Park niet de slechtste plek om een verjaardag te vieren, waarbij ik aanneem dat de broers ook de nodige sfeer verhogende drankjes ingeslagen hadden. Om de Laanen vreugde af te maken, slaagde kleinzoon Felix met vlag en wimpel afgelopen donderdag voor zijn HAVO diploma. Hij zet zijn studie voort in iets wat met ‘fiscaal’ te maken heeft. Fraudeurs opgelet! Toevalligerwijs (koffie) was mijn oudste broer Hans met gade Cintha gisteren bij ons, en op enig moment kwam het op internationalisatie bij de Laanens. Immers, hun dochter Sylvia is getrouwd in Griekenland en derhalve hebbe ze Griekse kleinkinderen, waarvan de helft in NL woont en de andere helft in Griekenland. De vriendin van Bo-Peter is een Française, de verloofde van Kaj is een Amerikaanse. Ivars relaties omspande diverse nationaliteiten, laatstelijk Italiaans. Oudste kleinzoon Rico komt a.s. maandag zijn Spaanse vriendin aan opa en ‘oma’ voorstellen. Die twee zijn met elkaar in contact gekomen tijdens zijn studenten uitwisseling programma in Portugal. Mijn punt is dat de Laanens een voorbeeld zijn van integratie, hetgeen met het oog op de chaos in de Verenigde Staten ook wel eens genoemd mag worden. Trump, die de V.S. voor schut zet in de hele wereld, heeft niets van al zijn huwelijken met buitenlandse vrouwen geleerd. Integendeel, het lijkt wel of hij de rest van de wereld kwalijk neemt dat ze allemaal mislukt zijn. Neemt niet weg dat a.s. woensdag wederom een aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ op de digitale deurmat ligt. #68, poeh, poeh! Blijf op afstand en gezond, ook dit weekend, ook de komende weken.

Maar allereerst het laatste nieuws over de jongste Laanen telg: Ivar. Na twee annuleringen door de gründliche luchtvaartmaatschappij Lufthansa, tevens onbereikbaar, lijkt het dit keer te lukken met een AirFrance vlucht. Onze aandacht werd getrokken door een aankondiging op de website van de Franse ambassade:

Een rechtstreekse vlucht op 11 juli vanuit Costa Rica naar Parijs! Helaas was de Nederlandse Ambassade in Costa Rica gesloten en wist men er in “Den Haag” (doorgeschakeld nummer) niets van. Teamwork: terwijl Astrid aan de keukentafel gezeten uur na uur koortsachtig probeerde in contact te komen met Lufthansa, zat ik aan m’n bureau met haviksogen het ter beschikking staande aantal plaatsen op de AirFrance vlucht in de gaten te houden. Bij 5 beschikbare plekken aanbeland, besloot Astrid Lufthansa na 2 uur en 59 minuten ‘op te hangen’ en een van de laatste stoelen te boeken bij AirFrance. Hoe z’n geld van Luftansa terugkomt, dat vogelt Ivar zelf uit. GEEN VOUCHER. Saillant detail: oudste telg Rick besloot spontaan met geliefde Liesbeth er een weekendje Parijs van te maken om er zeker van te zijn dat z’n jongste broer veilig thuiskomt. Helden. We tellen de uren af. Een paar Luimen geleden verhaalde ik over het WK voetbal 1990 met het cruise schip de ‘Orient Express’ rond Sicilië, waar de poulewedstrijden van het Nederlands elftal gespeeld werden. Maar hoe kwam ik in de positie om namens de Top Sports Group dat schip te leiden? Het begon met deze brief:

Alhoewel ik na mijn recente aftreden als voorzitter van de KNBSB (en benoeming tot ere voorzitter – later teruggegeven) diverse aanbiedingen kreeg, had ik me hier niet op aangemeld! Natuurlijk zou het Feyenoord deel van de familie, o.a. oudste zoon Rick, van enthousiasme de maas ingesprongen zijn, maar het Sparta deel, o.a. jongste broer Rob, gedoopt in Kasteelwater, me vervloekt hebben. In een brief op poten naar Inter Football meldde ik dat ik van dit gedrag niet gediend was. Enfin, van het een kwam het ander en uiteindelijk werd ik aangetrokken om de Top Sports Group te reorganiseren, hetgeen ik uiteindelijk ook bij de KNBSB gedaan had. Echter, niet onprettig, werd de cruise WK’90 m’n eerste klus, waarbij ik kon bouwen op een stel geweldige medewerkers. Rond Sicilië dobberde een prachtig schip geladen met BN’ers uit die tijd, zoals voetbalhelden Johnny Rep, Ruud Krol, Sjaak Swart, etc. Aangevuld met artiesten als Loïs Lane (hoe toevallig), Lee Towers, Anita Meyer, René Froger en naderhand ook nog de arrogante Jaap van Zweden. Besturen van Ajax en Feyenoord, trainers als Leo van Veen, maar ook wielericoon Peter Post en schaatsheld Hein Vergeer. Te veel om op te noemen. Ook Privé en De Telegraaf hebben er vele pagina’s aan gewijd.

En wat te denken van een heuse bokswedstrijd op volle zee tussen Regilio Tuur en een soort van boksbal uit Wales. Het bestuur van Ajax stuurde een week voor m’n verjaardag een geestige maar welgemeende dankbrief.

De harde werkelijkheid sloeg in toen ik in het kader van herstel van de relatie tussen Inter Football en Ajax op audiëntie kwam bij het Ajax bestuur. Dinsdag 4 september 1990 werd een dag die ik niet licht zal vergeten. Het hele Ajax bestuur kielhaalde me over contracten/afspraken uit het verleden, waar ik absoluut geen weet van had. Op enig moment verloste directeur Arie van Eijden me uit mijn lijden met de simpele mededeling dat dit feitelijk allemaal het werk was geweest van oprichter Maarten de Vos, de begenadigd journalist. Hoewel de hitte er vanaf was, werd de warmte van voornoemde brief niet bepaald gehaald. Uiteindelijk werd toen al de teloorgang van Inter Football ingezet. Maar, als gebruikelijk eindigen we positief, want a.s. woensdag komt #67 uit van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Hoe leuk is dat?! Blijf veilig en gezond.

Mooi, de Tweede Kamer heeft een motie aangenomen dat de regering alles in het werk moet stellen om Jaitsen Singh naar Nederland over te plaatsen. En toen? Komen Grapperhaus en Blok met dezelfde oude koeien uit de sloot van ‘geen binding met Nederland’, etc.? Zaken die absoluut niet golden in de tachtiger jaren toen Singh aangeklaagd werd. Zijn ze ‘vergeten’ dat Singh gedurende een 12-tal jaren in het geheel niet is bezocht in de gevangenis? Tijdens de revisie van zijn zaak in 1999 wilde Mr. Polakovic, de advocaat van Singh, de getuigenis van ene meneer Bosboom vernemen die indertijd bij de zaak Singh betrokken was. Consul Generaal Jan Wever stelde bijna 21 jaar geleden onderstaande schandalige fax op namens het Ministerie van Buitenlandse Zaken:

Men vond het, de gotspe, niet passend om de heer Bosboom te benaderen omdat hij niet meer bij de zaak betrokken was. Hoe wreed kun je zijn? Ook de smeekbede van de advocaat dat het hier om een zaak van leven of dood ging, viel op dovemans oren. En dan ga je me toch niet wijs maken dat je met nieuwe regels tracht de zaak af te drijven wanneer er zoveel blunders begaan zijn (ik heb er nog een paar in m’n achterzak). Indien Minister Dekker al tewerk zou gaan als behoort, dan dient hij eerst de twee ivoren torens van J&V en BuZa in te nemen, hetgeen waarschijnlijk ook weer vele maanden vergt. Die tijd is er niet, voor de 75-jarige fragiele Singh tikt de klok erg hard. Tip: Minister Blok of Minister Grapperhaus dient rechtstreeks Gouverneur Newsom van Californië te benaderen om gratie te bepleiten. Al die schurken van Trump komen vrij wegens Covid-19 gevaar, waarom Singh niet? En de V.S. zijn van hem af. Simpel toch?! Te prijzen is de inzet van Ariëtte van Rij voor de zaak Singh:

En dit alles omdat mijn Californië kompaan Paul Nijssen voor mij de honneurs waarnam na mijn vertrek qua bezoeken, en er ook daadwerkelijk schriftelijk aandacht aan besteed heeft.

Paul met Singh in de medische gevangenis Vacaville

En zo liefelijk als de achtergrond is het daar echt niet! Kom op ‘Den Haag’, toon menselijkheid en laat die regeltjes even achterwege, met name ook omdat ze na de feiten geschreven zijn. Hoe moeilijk kan dat zijn? Iedereen wens ik een veilig weekend, zo paniekerig qua Corona als in de gevangenis van Singh is het bij ons niet. Maar toch! Oh ja, #65 komt er woensdag echt aan!

We kwamen erop toen we de week vóór het veel te vroege overlijden van Tineke naar ‘Dertigers’ zaten te kijken (je moet wat). Wat daar uitgebeeld werd, gezellig als acht kameraden rond een grote tafel zitten en knuffelig zijn, sprak ons aan. Dat was vóór Corona, daar bedoel ik niet die laffe drie luchtkussen gewoonte mee. Het bracht ons naar de 90-er jaren waar we als start van een traditie oud en nieuw bij ons thuis vierden met een aantal goede vrienden en familieleden. Iedereen nam een deel van de dis voor z’n rekening en diende dat uit, zo ook Jos en Tineke:

We hadden al jaren geen contact meer met Tineke, mede door ons zwerversbestaan, maar haar overlijden hakte er toch in. En toen kwam dat verdoemde knoopjes verhaal weer breed ter tafel! Even wel wezen, ik heb mijn verhaal inzake de rechtzetting van de ‘Jos Kuijer knoopjes’ saga reeds in menig column gedaan, maar de afgelopen week werd het na Tinekes voortijdige overlijden weer trending, o.a. op Radio 538, Libelle en social media. Vandaar dat ik, nu het stof weer gedaald is, een deel weergeef van mijn column op internet magazine ‘Planet’ van maart 2003, waarbij ik de ‘gossip’ bladen op de korrel nam:

Neem nou “Weekend” over Patty Harpenau, Jos Kuyer en Tineke Verburg, ik citeer: “Toch nam Tineke het Jos destijds enorm kwalijk dat hij verliefd was geworden op Patty Harpenau. Hij was niet meer welkom thuis, en toen Jos zijn persoonlijke spullen kwam halen had zij deze alvast in de tuin gezet (onjuist). Toen Jos de dozen openmaakte, ontdekte hij dat Tineke uit pure woede de knoopjes van zijn overhemd had geknipt! (onjuist) ‘Ik heb gehoord dat je nieuwe vriendin zo goed kan naaien,’ voegde ze Jos boos toe…(onjuist)”. Vrienden, daar heeft Tineke nu eenmaal te veel klasse voor. Waarom weet ik hier het fijne van? Simpel, Tineke had alle spullen bij ons thuis in Hilversum gedumpt (12 juli 1994 – PL), inklusief een originele Harpenau die in huize Kuyer/Verburg niet meer welkom was. Die knoopjes waren er inderdaad afgeknipt, echter door een vriendin (Kirsten – PL) die genoemde tekst, op een blaadje geschreven, toegevoegd had. Een iets ander verhaal, toch?!

Oh ja, en niet alle knoopjes waren er afgeknipt (Libelle), doch alleen de strategische tweede knoop, lastig met een stropdas of open boord. Laat dit verhaal niet de hoofdmoot worden van haar prachtige carrière! Soit, rust zacht Tineke, sterkte Tim. Nu van droevig nieuws naar hopelijk ‘happy news’: onze Benjamin, Ivar, die al een kleine drie maanden vastzit in Costa Rica, zou oorspronkelijk afgelopen donderdag thuisgekomen zijn. Vlucht geannuleerd. #@$&#@. Maar nu, wanneer Lufthansa ons niet in de steek laat, komt hij als speciaal cadeau op mijn verjaardag aan. Dat zou nog eens een verrassing van allure zijn!

Ivar, de beschouwende schrijver.

Waar ik ook heel blij van wordt, mijn gevoelige kant: zwanen met hun jonkies. Ze zwommen naar onze buren, waar buurman Paul ze uit de hand voerde. Eén maal slechts werd hij in z’n vinger gepikt en laat ik nou dat moment missen! Wel een gevoelige prent aan over gehouden:

Cooper wekte al blaffend de indruk het er niet helemaal mee eens te zijn!

Als altijd wens ik jullie een geweldig veilig en gezond weekend toe, waarbij ik met nadruk wijs op de verschijning a.s. woensdag van #64 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Met weemoed geef ik aan bijna halverwege te zijn. Tja, aan alles komt een end!

Hoe lang geleden is het dat Astrid en ik in Delft zijn geweest? In ieder geval zó lang dat we het snode plan opvatten om afgelopen donderdag de stoute schoenen aan te trekken en die richting uit te gaan. Komt nog bij dat we het mooi konden combineren met een aangeklede borrel later op de middag in Rotterdam bij oeroude vrienden Martin en Yvon. Wat staat ons van Delft nog bij? Tja, pindakaas, Delfts Blauw en Jaap Fischer. Jaap wie? Dé Jaap die in het liedje ‘Om je geld’ zong over Delft. Als volgt: “Zij was veertig, hij was de helft. Ze kochten een knaap van een villa in Delft. Van haar geld”. Dat vond ik indertijd een slim idee, tot aan de laatste regels: “Zij was honderd, hij bijna dood. Zijn borst was klam en zijn hoofd was rood. Van de koorts”.

Zo zie je maar dat inhaligheid niet loont. Maar we dwalen af. Omdat de regen niet tot stoppen kon worden gedwongen, togen wij rond 11.30 op pad. Even voor Schiphol bereikte ons het bericht dat er problemen verwacht konden worden van protesterende kermisexploitanten. Gelukkig brachten die in samenwerking met de politie beide zijden van de A12 tot stilstand. Ongestoord door naar Delft via de A13. Ai, het centrum is niet te bereiken, volg ‘C’. We raakten ‘C’ enige tijd kwijt en net toen we de ‘C’ zagen waren we de afslag voorbij. Ik voelde aandrang. En verdomd, bij de afslag Delft-Zuid kwamen we weer een ‘C’ tegen die ons bijna naar de goede plek stuurde, zij het dat we tegen wat straatwerkzaamheden aanreden. Inmiddels moest ik echt een plasje plegen, maar dit terzijde. Uiteindelijk vonden de scheermes scherpe ogen van Astrid een parkeerplekje aan een grachtje. Na wat moeizaam inparkeren, haalden we opgelucht adem. Astrid activeerde haar parkeerapp en zag tot haar verbijstering dat er alleen geparkeerd kon worden op basis van een dagpas ad €30. “Dit nimmer,” sprak ze ferm, en wurmde zich weer uit de nauwe parkeerplek. Mijn blaas kermde van ellende. We reden vervolgens tegen een bruin aanwijsbordje aan van ‘Delft Pottery’. Na een ritje over wat hobbelige straatjes, dank voor uw medeleven, arriveerden we bij het blauw witte huis van Paauw. Binnen waren ze aan het opknappen. Nee! “Wilt u een rondleiding,” vroeg de uiterst vriendelijke vrouw aan de balie. Op het oog leek de prijs van een rondleiding ad €4,50 een spotprijs voor het hagelschone toilet. Kijk, dan ga je nog eens monter een rondleiding in. Bovendien was het ook nog leerzaam en boeiend. Zoals het met de hand nageschilderde werk van Pieter de Hooch in Delfts Blauw, voor weinig (€4.995,-). Het rechtse paneel. Ik kan er een duizendje (naar boven) naast zitten.

Maar, moet ik zeggen, waanzinnig mooi geschilderd. We kochten nog een Delftblauwe kerstbal plus onderzetters, en verlieten onder de indruk het pand. Dan gaat het ineens meezitten, het droogde op en we vonden een parkeergarage die slechts 800 meter van het centrum verwijderd was. Sobere doch voedzame lunch bij ‘De Oude Jan’ genoten om vervolgens de Nieuwe Kerk aan te doen, waar de meeste Oranjes hun laatste rustplaats hebben gevonden. Ook indrukwekkend en te veel om op te noemen. Daarom maar een kiekje van Astrid bij de Vader des Vaderlands; Prins Willem van Oranje:

Ook wel Willem de Zwijger genoemd. Als de sodemieter terug naar de parkeergarage, auto opgehaald en ons gemeld bij Martin en Yvon, waar een aangeklede borrel een maaltijd van allure is. Alle discussies kan ik niet hier vastleggen, maar boeiend was het. Hou je aan de regels, lieve mensen, Covid-19 wil je niet krijgen. En woensdag #63 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Joepie!

Met alles wat er nu gaande is, moest ik plotsklaps denken aan wat een detective tegen Singh zei toen hij in eerste instantie vrijgesproken werd: “I’m gonna get your black ass, no matter what”. Oftewel, vrij vertaald: “hoe het ook zij, ik krijg jouw zwarte reet wel te pakken”. En dat gebeurde ook. Nu, zo’n 36 jaar later, schrijft Singh me o.a. dit:

Paniek op hoog niveau wegens het coronavirus in Californische gevangenissen! Minister Grapperhaus, na alle protesten wereldwijd, na alle kamervragen inzake Singh, met alle bureaucratisch opgeworpen hindernissen om hem niet naar Nederland te halen, volg uw hart, bel Gouverneur Gavin Newsom en pleit voor gratie. Onderstaand de verandering die Singh ondergaan heeft sinds zijn inhechtenisneming:

Deze foto is van drie jaar geleden, en hij is er niet beter uit gaan zien! Gun Jaitsen Singh (75) nog wat jaren met zijn familie in Nederland voor het te laat is! Nu even wat heugelijker nieuws: ik heb mijn KLM voucher ontvangen voor mijn geannuleerde trip naar San Francisco. Maar……..waar is de 15% opslag die ze qua waarde zouden geven wanneer je niet je geld terug eist? Moet je daar ook weer maanden op wachten? Vervelend dat je er altijd weer achteraan moet gaan. Gelukkig kreeg ik veel sneller mijn Sparta seizoenclubcard 2020-2021 binnen:

Wanneer ik die gebruiken kan weet ik nog niet, maar ik hoop wel dat ik gelijktijdig met broer Rob kan gaan, die altijd (zie selfies op facebook) naast me zit. We missen de routine: Rob start z’n auto in Culemborg, ik in Loosdrecht. We ontmoeten elkaar bij De Meern (afslag 15). Dan rijden we gezamenlijk naar Het Kasteel waarbij de onderwerpen veelal voetbal en muziek zijn. Traditioneel bij de Bosselaar in principe één biertje voor de wedstrijd, zodat je tijdens de rust niet in de rij hoeft te staan bij de hopeloos verouderde plasgoot, en ’n broodje kroket. Begroeten zoon Ivar met zijn ‘posse’ en de gebroeders Bulsing, alsmede overige oer Spartanen, daarna de tribune op. Selfie, daarna wedstrijd volgen met onze professionele commentaren: “@#%#@#&##”. Ongeacht de uitslag weer naar de Bosselaar, twee poppebiertjes, uitwisseling van meningen en weer terug naar De Meern. Blaasafhankelijk nog even een plasje, afscheidsknuffel (toen) en terug naar huis, waar resp. Astrid en Mariette ons vol liefde opwachten. Om dit scenario te vervolmaken heeft Sparta gewonnen. Afwachten dus of dit broederritueel spoedig voorgezet kan worden. Ook heel leuk om te zien hoe het huis van Danielle en Aldert, dat gebouwd wordt op de grond van het ouderlijk huis waar alle zussen geboren zijn, gestalte krijgt:

Astrid (wij zijn vanuit het oude huis getrouwd), Danielle en Tinley poseren.

Hoe trots moet moeder Riet zijn dat haar dochter, die net als vader Toon in het oude huis geboren is, met echtgenoot Aldert daar gaat wonen. Eigenlijk een soort van familie dynastie. Daarna vort naar Rick en Liesbeth in Beinsdorp voor een heerlijk veilige zomeravond BBQ, met als ‘special’ de SpaceX lancering.

V.l.n.r. de beentjes van St. Astrid, Peter met lancering op mobieltje, Rob ziet ‘m vliegen en Mariette heeft het frisjes

Dus, blijf net als wij op dit prentje veilig op afstand en gezond. Wees er ook van overtuigd dat a.s. woensdag oplage 62 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ verschijnt. Er zijn zekerheden in deze wereld!

Dus wanneer een goede buur verdriet heeft, dan treuren wij mee. Maandagmiddag moesten Leendert en Yvette de ongeneeslijk zieke Jesse in laten slapen om verder lijden te vermijden. En wanneer je 13 jaar lang een huisdier van puppy tot volwassen mannetje hebt gehad, dan is dat een lid van de familie. Voeg daar nog de uitstekende band aan toe tussen onze Golden Doodle Tinley en Labrador Jesse, nou dan begrijp je het wel!

Tinley kijkt vol bewondering naar ‘haar’ Jesse.

Zo schets je de verhouding tussen deze twee lovebirds het best: wanneer Jesse op bezoek kwam was zijn eerste gang naar de etensbak van Tinley om deze binnen no-time leeg te slobberen. Tinley blikte of verbloosde niet. “Ach, als Jesse dat nou lekker vindt,” zag je haar denken. Tinley, op bezoek bij Jesse, nam bezit van al zijn speeltjes, zonder dat Jesse ook maar één keer gromde. Ook daar een gedachtenwolkje: “ach laat die kleine diva maar, de lieverd.” Het gemis is groot, de herinneringen kostbaar. Schakelen we over naar het bootwezen, waar we met deze heerlijk zonnige dagen natuurlijk optimaal gebruik van moeten maken. Astrid, alweer een klein beetje uitgerust na ruim twee weken op baby toer te zijn geweest, besloot onze sloep vaarrijp te maken bij jachthaven ‘De Toekomst”.

Op naar ‘De Toekomst’.

Aldaar aangekomen werd sloep California Dreamin’ uit het water gehesen en kon ze met de hogedrukspuit en daarna verf aan de slag. Trots meldde ze de verwijdering van een voltallige mosselfamilie. Het resultaat mag er zijn, met deze glimmende watermachine kunnen we weer de Loosdrechtse Plassen of de Vecht ‘onveilig’ maken.

Dat wordt heerlijk toeven met Astrid aan het roer! En jawel, broer Rob met schoonzus Mariette hebben afgelopen donderdag hier de (water) vruchten van mogen plukken. Het leverde meteen een titel op voor een nieuwe Luim: “stress in de sluis”. Als u begrijpt wat ik bedoel (vette knipoog). Nu flitsen we even 30 jaar terug naar de aanloop van onze grootse WK’90 trip. Onze concurrent adverteert dat Veronica van hun schip gaat uitzenden, en dat pikken we niet!

Op dat moment, minder dan twee weken voordat we aan boord gaan van de Orient Express, moeten we ons hier doorworstelen. Wat een verspilde energie. Koortsachtig overleg volgt. Met nog een week te gaan kunnen we het kort geding intrekken, Veronica zal zich bij de concurrent beperken tot journalistieke activiteiten. Weer een horde genomen. Het gaat spannend worden, wanneer we gaan boarden, of alle coryfeeën zich zullen aanmelden. Leuk om na de 60^e aflevering van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ ook weer uit Californië een aantal reacties te krijgen. Bijvoorbeeld (vertaald) van Dave McCary: “de carrière van mijn leven is geboren bij jou en Gary, omdat jullie in me geloofden. Ik ben jullie eeuwig dankbaar”. Dat is toch prachtig om te lezen, ruim 20 jaar later! Die van Freek Duveen, op z’n Hollands, mag er ook zijn: “Uuuh, over hoeveel weken geef je hem een hoek? Of is dat een spoiler?” Ja, dat is een rasechte spoiler, houd ik dus voor me. Maar heerlijk dat het dergelijke reacties oplevert. Woensdag #61 dus. Tot slot: maak er een veilig Pinksterweekend van, dit virus kan genadeloos toeslaan. Geniet zonder risico!