Laanen's Luim

Het is alweer 5 jaar geleden dat mij een eer ten deel viel die me destijds met veel trots vervulde: ter gelegenheid van Dutch Heritage Day werd ik opgenomen in de Dutch American Hall of Fame in Los Angeles.

Met Astrid stralend aan mijn zijde, kan ik rustig zeggen dat ik zowel links als rechts een kleinood heb! Nu zou ik hier niet zo snel op teruggekomen zijn, ware het niet dat ik onderstaande uitnodiging ontving:

Thursday, November 16, 2017
5:30pm cocktails | 7pm dinner and dancing to the Jamey Tate Quartet

Honoring

Famke Janssen

Dat betekent dat ik niet alleen verkeer in de H.O.F. tussen mensen waar ik sowieso trots op ben als Jeroen Krabbe, Erik Hazelhoff Roelfzema (Soldaat van Oranje), Paul Verhoeven, Walter Cronkite, de beroemde Radio en TV Journalist en onze eigen Henny Neys, maar nu ook een echte Bond girl, zij het een lustmoordenares. Dat doet haar geen recht, zij speelde immers in tientallen andere films. Dat gebeurt toch maar in het leven van de kleine man! Oh ja, de toenmalige burgemeester van Los Angeles, Antonio Villaraigosa, vereerde me nog met een ‘Certificate of Recognition’:

Hangt nu gezellig naast het toilet. Ach ja, het leven gaat door. Was overigens wel een mooi feessie! Een jaar na de verkiezing van Trump als President van de (niet zo) Verenigde Staten ben je wel aan wat leuke herinneringen toe! Daarom maar een plaatje van Trump na zo’n 10 maanden op de stoel der stoelen:

In de tussentijd zijn we met Singh aanbeland op ruim €56.000. Nog 50 dagen tot het einddoel van €60.000. Nog even delen: GEEFVOORSINGH en klikken. Wel ben ik benieuwd wat de kamervragen bij BuZa hebben opgeleverd. Afgelopen woensdag wederom van een goede lunch genoten bij Van der Valk Vianen met oude voetbalmakker Koen Bulsing. Koen kwam na een kleine 40 jaar weer in m’n leven na een artikel van jongste zoon Ivar in Sparta’s fan magazine. Nadat we tijdens een hapje en een snapje alle wereldproblemen opgelost hadden, kwam het uiteindelijk toch weer neer op onze voetbalavonturen. Eerst over de heldendaden, daarna waren de knieen aan de beurt die het na alle schoppartijen nu af laten weten. Nadat we stijfjes opgestaan waren, maar wel met hartelijk afscheid, namen we ons voor dat we een biertje zouden nemen in De Bosselaar (onder Sparta’s Kasteel) voor de wedstrijd Sparta-FC Utrecht, zondag 26 november. Dat is toch het mooie van sociale media, mensen weer bijeen brengen. Onderstaand een krantenknipsel van een oefenwedstrijd van Alexandria ‘66 tegen een Xerxes combinatie met Nederlands elftal legende Faas Wilkes. Xerxes speelde toen nog eredivisie.

Faas Wilkes staand tweede van rechts, Koen Bulsing zittend derde van rechts en uw scribent zittend helemaal links. En toen barstte de muziek los…”Forever young, forever young, I want to be…..”. Ja, ja, dat gaat mooi niet op vader! Moet zeggen dat ik ondanks de saaiheid van Schotland-Nederland met intense verbazing heb gekeken naar het lusteloze laffe (rondo schreef Jack van Gelder) spel. En dan spreekt Virgil van Dijk van een zakelijke overwinning! Het is toch een schande dat een oefenwedstrijd tegen een zwakke tegenstander niet gebruikt wordt om sneller (tempo), aanvallender en wat frivoler te spelen. Hoe vermoord je voetbal als kijksport? Nou ben ik bij Sparta niet verwend, maar dat is door dik en dun jouw kluppie, en waarschijnlijk kunnen ze niet beter. Maar die 11 lusteloze oranje figuren, op een enkeling na, kunnen me gestolen worden. Overigens maakt #MeToo nu slachtoffer na slachtoffer. De laatste is dus Louis C.K., geweldig comedy mens, maar klaarblijkelijk niet bij machte om zijn broek rond z’n middel te houden.

Denkt hier na over z’n zonden en het feit dat zijn film, I love you daddie, die volgende week vrijdag uit zou komen, geannuleerd is. Moet ik zeggen dat hij tijdens z’n shows ook vrij suggestief was. Wat nu? Krijgen we dadelijk mensen die andere mensen uit rancune aan gaan klagen? Welnu, kom uit de schaduw, Pauw, Tan en Van Nieuwkerk zullen je ‘live’ warm omarmen. En de smet is een feit. Het weekend wordt guur volgens de berichten, maar ik heb er zin in met wat leuke afspraken voor de boeg. #YouToo?

Dat heb je weleens, dat je kunt zeggen “dat was nou eens een lekker weekje”! In willekeurige volgorde: ElevatorPitch klik er maar op en je gaat op YouTube naar de korte film die onze net 21 jaar geworden jongste, Ivar, geproduceerd heeft in samenwerking met zijn studiegenoot Alp Qasimov. De twee dienden in het kader van het 84 hour Rotterdam Film project 2017 binnen 84 uur een script te verzinnen, de film opnemen en ook nog monteren. Het is hilarisch geworden en ze wonnen practisch alle prijzen die er ter beschikking waren, o.a. kijkersfavoriet, juryprijs en……beste acteur (Ivar).

Vandaag is hij hier om een weekendje uit te puffen, waarbij we hem weer met beide voeten op de aarde zullen brengen! Gisterenavond hebben Astrid en ik samen met broer Rob (sorry Sparta) en schoonzus Mariette de show van Sven Ratzke bezocht in de stadsschouwburg van Utrecht.

De kleine komedie: “Is het altijd de femme die fataal is en de man verleidt? De Nederlands-Duitse theatersensatie Sven Ratzke draait het om. Hij zet de raadselachtige man centraal”. Wat een klasbak is deze voor velen nog onbekende veelzijdige artiest. Even daarvoor bevond ik me in een ietwat soberder gebouw:

Juist, het nieuwe onderkomen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Rijnstraat 8 in Den Haag. Niet zoveel smoel als hun voormalige onderkomen, de apenrots gedoopt, maar beter dan de Volkskrant omschreef: “Bezuinigingsdrift Rutte leidt tot tekort aan bureaus voor diplomaten: ‘Buitenlandse Zaken bestaat niet meer’”. Bestaat wel degelijk, Topdog Jan Willem Beaujean begroette me allervriendelijkst in de lobby alvorens contactdame en BuZa veteraan Tessa Martens me, vriendelijk als altijd, naar de 6e etage bracht. Goed gesprek gehad waarbij de intentie om Singh vanuit BuZa te ondersteunen vierkant door Tessa naar voren werd gebracht, inclusief aandacht van nieuwe BuZa minister Zijlstra. Helaas (voor jullie lezers) waren er ook een aantal elementen die ik beloofd heb voorlopig niet naar buiten te brengen. Tussen nu en het volgende gesprek (5 januari 2018) hopen we weer forse stappen naar voren te maken en Singh weer te laten glimlachen:

En ja, er kan nog steeds gegeven worden: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Nu we de 56K gepasseerd zijn is het doel, 60K, dichtbij gekomen! Het enige minpuntje, voor zover je dat zo kan noemen, deed zich voor tijdens het door mij bezochte Nationaal Export Evenement te Barneveld, ondersteund door evofenedex, DHL, ING en de Rijksoverheid. Vele malen was ik daar ter ondersteuning, ditmaal als zakenman. Veel oud collega’s ontmoet, leuke gesprekken gehad en, onvermijdelijk, liep ik de #2 en #3 van de Slapjanus award tegen het lijf. Met #3 beleefd wat woorden uitgewisseld, immers, het ligt bij de advocaten (#NFIAgate). Maar #2, de weledele heer Jan-Emile van Rossum uit Washington, DC, totaal niet opgemerkt tot……. Ik stond vreedzaam met een bevriende relatie van RVO (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland) een glaasje wijn te drinken en wilde mijn glas (leeg natuurlijk) neerzetten toen een geagiteerde Jan-Emile zich ertussen drong en pretendeerde dat ik hem niet had willen zien, en daarna natuurlijk geen goed gesprek afwachtte en zijns weegs ging. Laten we nou eerlijk zijn, hoe zou je langs iemand met zo’n innemende glimlach kunnen lopen?!

Nu is hij natuurlijk wel topkandidaat om de #1 positie in de Slapjanus award over te nemen! Wanneer je lang mee loopt heb je veel (zaken) vrienden en natuurlijk hier en daar een geirriteerde kleine man/vrouw, maar ik verheug me zeer om morgen een afscheidskopje koffie te drinken in Den Haag met oude NBSO college Vijay Kumar uit Indie (Chennai). Meer dan 30 jaar ons koninkrijk gediend en ook daarvoor beloond met een terechte Ridderorde:

Geweldige kerel, en zo begint de nieuwe week goed!

Astrid en ik zijn afgelopen woensdag teruggekeerd van een heerlijk maandje toeren in de V.S. en Mexico. Dat leverde best lekkere plaatjes op, zoals tegenover de loversrock in de Zee van Cortes bij Cabo San Lucas.

Astrid en onze middelzoon Kaj poseren gewillig voor mijn (iPhone) camera. Dan, na twee bezoeken aan Jaitsen Sing in de medische gevangenis in Vacaville, worden de beelden, ook in jouw eigen hoofd, heel wat grimmiger.

Dit ziet er nog wel vriendelijk uit.

Dit is het werkelijke beeld dat je op het netvlies krijgt.

En ook dit is geen ongewoon beeld.

Zo lig je als ziek mens weg te rotten in de jouw toegewezen cel. Ook hebben daar beroemdheden als Charles Manson vastgezeten, die met de Manson Family in 1969 in de buurt van Los Angeles de toen zwangere actrice Sharon Tate, echtgenote van regisseur Roman Polanski, en zes anderen gruwelijk om het leven bracht.

Dat Jaitsen Singh nog redelijk kan functioneren mag een wonder genoemd worden, maar ook hij ‘breekt’ bij tijd en wijle. Hij heeft zich vele malen ingehouden, aardige kaartjes gestuurd naar de kinderen van consulair medewerker Marco van Vemden die hem bezocht hadden in 2015, met ouders en oma, toen er parool op het spel stond. Vervolgens werden deze bedankjes in zijn file gestopt om aan te tonen hoe dankbaar hij was. Tijdens het bezoek hadden ze ook nog in gedachten om het jeugdjournaal erbij te halen ter meerdere eer en glorie van de familie Van Vemden. Hoe ziek is dat?! Nadat het parool werd afgewezen is de familie nimmer meer op bezoek geweest. Vorig jaar werd zijn maandelijkse bijdrage van de overheid, het ongelofelijke bedrag van €30, een aantal maanden ingehouden op gezag van Consul Generaal Gerbert Kunst. Omdat hij wat dwars lag na een moord in de gevangenis (niet de eerste). Wat een helden! Enfin, recent bleek dat ook een geschonken bedrag(en) hem niet bereikt had, en de maat was toen echt vol. 8 oktober j.l. heb ik hem geadviseerd om alles van zich af te schrijven wat hem al die tijd dwars heeft gezeten. Dat heeft hij 22 oktober j.l, gedaan en geadresseerd aan minister Koenders, de man die achter zijn parool stond (in De Telegraaf althans) met het verzoek aan mij om dat aan de minister en zijn zus Sieta te sturen. De brief, die gisteren gepubliceerd is door zijn zus Sieta is, zoals men kan constateren, geschreven in veelal Engels met duidelijke uithalen in het Nederlands als ‘vertrouwensbreuk’ en ‘steelt’ of ‘dief’. Wanneer het origineel mij bereikt zal ik dat uitvoeren, evenals naar de nieuwe minister van BuZa, Halbe Zijlstra sturen.

Daarbij zal ik aantekenen dat de frustratie en woede van de pagina’s afspat, hetgeen degenen die het gisteren gelezen hebben op Sieta’s plaatsing, of de door mij gedeelde stukken op LinkedIn, twitter of Facebook , opgevallen zal zijn. Wanneer je, zoals wij, Jaitsen vele malen bezocht hebben, dan begrijp je dat. Onschuldig verkerend in nu zo’n beetje 34 jaar durende uitzichtloze situatie, en een overheid die je niet bepaald geholpen heeft, maakt je horentorendol. Maar, er is licht in de tunnel, de twee door PrisonLaw geinitieerde advocatenstromen, dankzij jullie donaties, werken op volle toeren aan parool en herziening van het proces. De documentaire die momenteel geproduceerd wordt zal eveneens veel licht op zijn zaak werpen en stof doen opwaaien. Dat besef heb ik Jaitsen bijgebracht, en toen ik afgelopen zondag de gevangenis verliet, kwam er zowaar een dunne glimlach op z’n lippen. En wellicht hoor ik bij BuZa a.s. vrijdag welke vooruitgang zij bereikt hebben sinds mijn laatste bezoek op 18 augustus. Toen zag het er veelbelovend uit. Enne, je kunt nog steeds doneren: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs

Een Luim op woensdag, gehaktdag (AD 1949)! Nu we vandaag voor een wervelende toer naar de V.S. vertrekken om ons 30-jarig huwelijksjubileum te vieren, lijkt een interim Luim op z’n plek. A) om mogelijke inbrekers te melden dat mijn broer Rob met vrouw Mariette ons onderkomen met lijf en leden beschermt. en B) om mensen als Klaproos bij BuZa duidelijk te maken dat hier en daar onderweg een lawyer geraadpleegd wordt. Poets je Engels op Klaproos! Hoe fijn was het om afgelopen weekend grote vriend Paul Nijssen, die regelmatig Singh in de gevangenis opzoekt en een grote motivator is, samen met zijn vrouw Lenore te mogen ontvangen in Loosdrecht. Geweldige middag gehad, gelardeerd met de nodige hapjes en snapjes en sprankelende conversatie. Hetzelfde kan gezegd worden van de hereniging van deAmerikaanse Laanenbroertjes ter gelegenheid van het huwelijk van broer Eric. Firefighter Kaj had voor de gelegenheid vriendin Michelle meegenomen terwijl Ivar nog nadacht over de resultaten van Sparta. Bo-Peter genoot van zijn snelle kapsel (denk ik). De trip voert ons naar Chicago (3 nachten), dan per trein door de Rocky Mountains naar Denver (2 nachten), Salt Lake City (1 nacht), om vervolgens in Emeryville, de treinstop van San Francisco, uit te komen. Daar haalt Kaj ons op. Week Bay Area, uiteraard bezoeken we Singh, sowieso om hem bij te praten, om vervolgens naar San Jose del Cabo te vliegen in Mexico. Dan weer een paar dagen San Francisco om daarna tot op het bot geinspireerd naar Schiphol te vliegen. Vrijdag 3 november wordt een belangrijke BuZa-dag, dan wordt ik in Den Haag bijgepraat over de resultaten die BuZa inmiddels bereikt heeft inzake Singh. Gezien het voorgaande gesprek verwacht ik er veel van! In Vacaville stel ik Jaitsen Singh op de hoogte van de vele betuigingen van medeleven en de gedane stortingen. Ik hou jullie nauwlettend op de hoogte de komende weken, maar vergeet in de tussentijd niet het volgende door te bazuinen (DOEN): https://www.geef.nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh

Wat een mooi huwelijk vierden we j.l. donderdag op het strand van Scheveningen van zoon Eric en schoondochter Mody. Gezegend weer en goede stemming. Wat wil een mens nog meer? Alhoewel de officieele foto’s nog vrijgegeven dienen te worden, wil ik toch denken aan 4 november 2014 samen bij het wijnkasteeltje Viansi in Sonoma. Toen reeds zag ik er een huwelijk in! Wat me nogal beroerde was niet alleen de trots van alle ouders, maar ook de saamhorigheid die het teweegbracht tussen gescheiden ouders. Mooi! Zoon Bo-Peter kweet zich als ceremoniemeester voorbeeldig van zijn taak. Even weer terug naar 1987 toen Astrid en ik elkaar het jawoord gaven in Kasteel Sypesteyn te Loosdrecht.

En ja, die zwarte kat deed ons niks, integendeel, bracht ons geluk! Tussen de vele familieleden, vrienden en kennissen, waren ook John en Sue Arnold, goede oude vrienden sinds 1976, de geboorte van mijn computerbaby Multi Function Computers. Laten die ons nou afgelopen weekend bezocht hebben! En Sue bleek ook nog eens zondag jarig te zijn. John en ik hebben een leuke verjaardagskaart in elkaar gefreubeld op basis van de foto die van hen genomen werd in 1987:

Lief he?! Lekkere tranentrekker! De Slapjanus award bracht nogal wat vragen omtrent de 2e en 3e plaats. Uiteraard was de 1e plaats geen punt van discussie. De volgorde van zilver en brons werden bepaald door het gegeven wie van de twee de grootste vis (weekdier) was. Dat leverde uiteindelijk onderstaand plaatje op.

Duidelijkheid is uiteindelijk hetgeen de Luim voortstuwt in de vaart der volkeren! Wie deze week ook aan kwamen waaien waren Gijs en Henny Neys uit Walnut Creek, Californie

Ze kwamen sociaal een kopje koffie drinken, maar niet met lege handen.Ze doneerden $200 contant ter ondersteuning van Jaitsen Singh. Vele jaren heb ik de filantropisch ingestelde Henny “gediend” als Sinterklaas in Berkeley voor de Nederlandse gemeenschap.

Henny, uiterst rechts, zorgt ervoor dat er gezongen wordt en dat de kindertjes netjes hun kadootjes in ontvangst komen nemen. Geweldig mens! Terug naar Singh en wat de laatste maanden gebracht hebben qua reacties: *Laat Mr Singh nog genieten van zijn vrijheid !*NeverGiveUp ! Onrecht moet de wereld uit!* Ik hoop dat Jaitsen snel vrijkomt.*De aanhouder wint! *Please get Jaitsen a few nice years in freedom*Fijn dat ik een bijdrage kan leveren* Enorm veel kracht , wijsheid en steun gewenst* Beste meneer Singh, ik leef met u mee en hoop dat u snel weer in vrijheid in Nederland bent!* Sterkte en succes, Jaitsen!* Dat deze ellende snel voorbij mag gaan* De smeekbeden van de afgelopen tijd hebben tientallen donaties teweeg gebracht, hetgeen de stand brengt op €55.602 middels 1.347 donaties. We hebben inmiddels 93% bereikt van ons doel van €60.000. Wat me ook veel deugd deed was het feit dat de donaties daadwerkelijk van alle kanten kwamen. Vrienden en kennissen uit de V.S. zoals Fred van Buiten, Stan van den Burgt, Gerard Spin, Carel van Eck, Eric van Leeuwen, Eric Storteboom, Guido Keijzers, Peter den Hartog, Jan Joosten, Dirk de Kok, Erik Volkering en eerder genoemde Henny Neys stortten soms meer dan eens, of zoals Fred van Buiten zelfs drie maal. Daar krijg je natte ogen van! Dat geldt ook voor familieleden als Wendy, Danielle en Riet Gruter, Wilma van de Rotten, Rob laanen, Rob Driehuis, etc. Mensen uit de gamewereld als Tim Laning en JP van Seventer. De overheid (jawel): Stephan Raes, Ab van Ravestein en George Penders, niet de minsten! De honkbalwereld: Berry Eijgendaal en Bart Volkerijk. Entertainment: Marja Abbing (v/h boekingskantoor Lois Lane) en voormalig manager Lois Lane Gerry van der Zwaard. Goede langdurige vrienden als Maaike van Waalwijk, Freek Duveen, Dick van Engelen en Theo van der Linden. Bedrijven en instellingen als PR gigant Lubbers de Jong, Kampen and Beyond, Bar Bistro ‘t Bruggetje, etc. Wat veel deugd deed is dat ook Boris Dittrich, Nederlands mensenrechtenactivist, schrijver en oud-politicus, ruimhartig doneerde. Heel breed dus, en verdiend. Op naar het einddoel, attendeer nog eenmaal jouw relatie- en vriendengroep op het onderstaande:

https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs

Het moest ervan komen! NFIA/BuZa vertoont wederom op ongelofelijke wijze hoe minachting en arrogantie hand in hand gaan door geen enkel zinnig antwoord te geven inzake de affaire “Bo-Peter vs NFIA”. Na al het gedraai, gelieg en ontkennen annonceren wij *tromgeroffel*: De “Slapjanus” award 2017.

Helaas dient BuZa erbij betrokken te woorden vanwege haar juridische medewerker Maarten Roos, in de wandelgangen Klaproos geheten, die de vragen namens NFIA beantwoordde. Hij deed geen enkele poging om de vragen van de US lawyer David Hicks ook maar enigszins te beantwoorden. Sterker nog, hij verwees naar een in Nederlands geschreven brief. Is geen kandidaat voor de “Slapjanus” award omdat hij natuurlijk uitvoert wat hem opgedragen wordt. Als troostprijs krijgt hij de “His Master’s Voice” award.

De top-3 kandidaten in volgorde van optreden. Allereerst Marco de Vries, Head of San Francisco Office & Dep. Executive Director North America.

Blokkeerde me op LinkedIn nadat ik hem de tip gaf dat met deze profielfoto hij te veel weg had van een Soprano acteur (gangsterserie). Offreerde de baan aan Bo-Peter en trok later niet alleen zijn keutel in, maar loog er ook over. Even betrouwbaar als zijn profielfoto dus. Vervolgens de grote NFIAbaas, Jan-Emile van Rossum, Executive Director North America.

Gaf zijn zegen, waarna bovengenoemde Marco de Vries de baan in San Francisco aanbood. Hield zich naderhand van de domme en liet nimmer meer van zich horen. Wezelachtig gedrag. #3 kandidaat Consul Generaal Gerbert Kunst van het consulaat in San Francisco.

De redenen die voornoemde Klaproos, als mosterd na de maaltijd, aangaf in zijn Nederlandse schrijven waren uiteraard bekend bij de NFIA heren, en hadden overigens verder niets van doen met Bo-Peter. In de wandelgangen heet het “de heler is erger dan de steler”, ergo, ondanks het minne gedrag van voornoemde NFIA heren, is CG Kunst degene die dwars is gaan liggen (cry baby). Na het (laten) weigeren van een aan hem gerichte brief bij het consulaat kwam zijn voorsprong nimmer meer in gevaar. Daarom werd hij met z’n vingers in z’n neus (wielrenners uitdrukking) de winaar van de “Slapjanus” award.

En oh, wat was hij gelukkig om de award uit handen te mogen ontvangen van niemand minder dan de burgemeester van San Francisco, Ed Lee. Van harte CG Kunst, absoluut verdiend! Even zonder dollen, dit heeft Bo-Peter al met al vele, vele duizenden dollars gekost, en dat is heel veel aan het begin van een carriere. En dan deze misselijke attitude. Schande! Back to 1987. Waar waren we gebleven? Ja, ja, EK honkbal in Barcelona. 16 juli vertrokken we met in ons achterhoofd de gedachte dat we niet per se Europees kampioen hoefden te worden, ondanks dat een eerste plaats recht zou geven op deelname aan de Olympische Spelen 1988 in Seoul. En ook vanwege de nijpende financieele situatie, immers honkbal was nog een demonstratiesport, dus weinig financieele bijstand van het NOC. Lekker relaxed dus met jonge spelers als Rikkert Faneyte en Robert Eenhoorn (nu de grote man bij AZ), die beiden in de Major League in Amerika uit zouden gaan komen. We plaatsten ons moeiteloos voor de best of 5 tegen aartsvijand Italie en verrassenderwijs wonnen we wedstrijd 1 en 2. Daarna gierden de zenuwen door de keel en verloren we de 3e en 4e wedstrijd. Het spoorde me aan om iedere speler voor de beslissende 5e wedstrijd een brief te sturen.

Mijn bedoeling was om iedereen een hart onder de riem te steken en in ieder geval met opgeheven hoofd naar huis te gaan. Immers, we hadden het al boven verwachting gedaan. Een incident in de eerste inning zorgde voor de ommekeer, catcher Gerlach Halderman blokkeerde de Italiaanse speler Carelli, die over hem heen buitelde en nimmer de thuisplaat (is run) aanraakte. Coach Murphy schreeuwde naar pitcher Koster om Carelli uit te tikken, hetgeen gebeurde. En inderdaad, toen waren de rapen gaar, de Italianen maakten de umpire voor alles uit wat niet in het handbook van een koorknaap staat, en sloopten ook nog eens de dug out met welgerichte knuppelslagen. Toen de rust hersteld was waren de Italianen zo van de kook dat we er met 16-1 overheen walsten.

Europees kampioen en geplaatst voor Seoul. En de meeste spelers hadden, bijgelovig als atleten zijn, de brief in hun achterzak gedaan. Astrid en ik huilden bijna van geluk. Aankomst op Schiphol:

Mooie tijden, dat is zeker! Wat zou het toch mooi zijn wanneer we in de beslissende fase van Jaitsen Singh’s leven ook zo’n beslissende tik uit zouden kunnen delen. Inmiddels hebben we 1.342 donaties ontvangen voor een bedrag van €55.185,- Hulde voor gulle gevers als Stan van den Burgt, Freek Duveen, Kampen and Beyond en broer Rob die wederom diep in de buidel hebben getast. Nog een laatste zetje naar het einddoel van €60.000,-

https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Geef het door, gun Jaitsen nog een paar goede jaren.

Gestaag, en soms heftig, valt de regen. Niet normaal meer. Maar, we hebben niets te klagen wanneer we het leed wat Irma aangericht heeft aanschouwen, en wat nog komen gaat na Jose en Kate. In ander regenachtig gerelateerd nieuws heeft de NFIA/BuZa jurist de brief nu naar One Montgomery gestuurd, het postadres voor reguliere brieven van het consulaat. Ben benieuwd of ze daar CG Gerbert Kunst ook niet kennen! Overigens vermoed ik dat juridische medewerker Klaproos hem (en de overige aangeschreven companen) ingefluisterd heeft om niets te doen onder het motto “dan waait het wel over”. Ook heeft hij de Amerikaanse advocaat geschreven dat hij hem reeds geantwoord heeft in de Nederlandse brief naar Bo-Peter. Lust U nog peultjes? Maar, gezegd dient te worden dat hij perfect zou passen als naamgever van een bekend restaurant in San Francisco:

Mijn artistieke broer Rob heeft een schilderij vervaardigd met hele mooie klaprozen:

Oh, oh, wat zou juridisch adviseur Maarten Roos hier graag tussen hebben gestaan. Maar ja, dat gaat nu eenmaal niet wanneer je onzin schrijft. Geeft niet hoor Maarten, komt goed. Terug naar leukere zaken in dat gedenkwaardige jaar 1987. Goede vrijdag 17 april betrokken Astrid en ik ons droomhuis in Loosdrecht, aan de stille plas.

En ja, in dat zwarte auto’tje zijn we inderdaad 28 augustus getrouwd, dat is te zeggen, vervoerd naar de plek van de voltrekking; Kasteel Sypesteyn in Loosdrecht. Zondag 24 mei vertrokken we voor een lange trip naar de V.S. , eerst naar het Paralax kantoor in Berkeley (Californie) en twee dagen daarna vijf dagen naar de Comdex computerbeurs in Atlanta (Georgia).

Naamgever en uitvinder Samuel bij de stand.

Astrid in goede doen terwijl ik me naar de Book One stand haast. Vervolgens drie dagen Florida, drie dagen Californie om daarna donderdag 11 mei weer terug te vliegen naar Amsterdam *hijg, hijg* 27 juni begon m’n eerste grote toernooi voor de KNBSB; de Haarlemse Softbalweek. Nederland – China stond op het programma en INSIDE, het KNBSB maandblad, kwam met de volgende voorpagina:

Maar dat was 30 jaar geleden, nu zou ik zo graag ridder in nood willen zijn voor bijvoorbeeld Jaitsen Singh of de getroffenen in het Caribisch gebied. Helaas, die macht heb ik niet, ik doe wat ik doe (hoor ik daar een liedje?). Volgende week verder met 1987….zoveel gebeurd, o.a. later dat jaar mochten we een orkaan in Cuba meemaken. Een lichtere maar niet onbelangrijke noot was de viering van de 70e verjaardag van levenlang vriending Yvon(ne) Corsten, die in 1965 haar eerste single “Afscheid nemen doet zo’n pijn” bij Johnny Hoes uitbracht. Tijdens het feestje in Lommerrijk (was ik ook eeuwen niet geweest) kon ik haar het door Astrid en mij geproduceerde boekje “Yvon(ne) al 70 jaar een sprookje” overhandigen. Lang leve de internet, want zo kon ik een Russisch verzoek achterhalen uit 2012:

Kiri ??????? 12.03.2012 14:24

?????? ?? ????

Yvonne Tolenaar – "Afscheid nemen doet zo’n pijn" (1965). ????? ? ?????????? ??? ???? ??????????? ?????. ??????? ??????, ????????, ??????????! ?????? ??????? ???, ?? ??? ??.. ????? ???????? ?? ?????????, ????????. ? ??? – ??????? ?? ?????? ? ??????????? ?????? ? ???. Gerard Joling. ??? ?????????? ?????? ?????, ? ????? ?? ????? :))

Deze Kiri, heel geestig, schrijft ook nog dat het echt niet het nummer met dezelfde titel van Gerard Joling moet zijn! Maandag werd broer Hans 76, hetgeen voor hem aanleiding was om weer eens een ouderwetse broertjesdag te beleggen, inclusief heerlijke hapjes (dank ook aan Cintha) en actuele foto:

l.n.r. moi: Rob, Hans en Aad. Zoek onderstaand de verschillen:

“Time, time, time, see what became of me….”. Wie zongen dit? Enfin, terwijl onze watervilla lekker meestijgt met het waterniveau, tijd om terug te keren bij Jaitsen Singh. Nadat we snel de €54.000,- grens doorbroken hebben, zijn we blijven steken op €54.480,-. €60K is zo dichtbij; nog even een rukkie mensen (dezelfden blijven geven, hulde), moedig nieuw bloed aan: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs

Afgelopen week ons 30-jarig jubileum gevierd, later meer hierover omdat een NFIA Kunststuk (letterlijk) de kroon spande. Bo-Peter’s advocaat stuurde het volgende bericht:

“ Someone took this letter to the post office and told them that CG Kunst is no longer at that address.”.

“Iemand” vertelde dus aan een postemployee dat ene Gerbert Kunst daar niet langer aanwezig was. Denk maar aan Elvis Presley’s “Return to sender”, dan krijg je een idee. Het gaat nu een beetje op Agatha Christie lijken. Grote vraag in dit mysterie: wie is “iemand”? Bij navraag in “Den Haag” bleek dat mijn favoriete consul generaal nog steeds daar zijn plek verwarmde. De advocaat gaat het weer sturen, kijken of “iemand” nu dag en nacht de deur op de 31e etage bewaakt! Dat gedenkwaardige jaar 1987. Nu ik het allemaal weer teruglees denk ik echt van “nou, nou, poe, poe, wat een drukte van belang”. In volgorde: 30 januari, niet alleen werd mijn geliefde moeder Jo die dag 74, en mijn a.s. schoonvader Toon 50, maar tevens was het mijn officieele afscheid van de nieuw gevormde computercombinatie Multihouse (Multi Function + Minihouse).

Dat is nu echt wat ze noemen een bitter/sweet moment, afscheid nemen van veel mensen die je lief zijn. Na wat inspannende weken om me voor te bereiden op mijn voorzitterschap van de in financieele nood verkerende KNBSB (Koninklijke Nederlandse Base- en Softball Bond), brak die dag aan op zaterdag 14 maart. De kranten waren niet mals met hun commentaren over het financieel verknoeide WK van 1986 en het daarme gepaard gaande verlies van maar liefst 420.000 gulden.

Tijdens de lunch trok ik me terug om mijn inauguratie speech te herschrijven, puur om verdere muiterij te voorkomen. Het werd door sommigen opgevat als een soort van chantage, maar het leek me de enige mogelijkheid om snel en adequaat de achterstand weg te werken. Het lukte, ondanks het genante gedrag van de vice voorzitter, die als voorzitter optrad totdat ik officieel gekozen was. Net hier van bekomen, trad ik 18 maart op in het toen legendarische programma “RUR” van Jan Lenferink.

Met links, natuurlijk, Carrie Tefsen en rechts een jonge, pas begonnen Herman Finkers. Het was zo’n avond dat alles lukte, niet alleen kon ik het Book One programma van Samuel Meijering live demonstreren, maar ook na een antwoord van Carrie Tefsen over het thema huwelijk triomfantelijk aankondigen “in plaats van kaarten” dat Astrid en ik 28 augustus zouden gaan trouwen. Uiteraard kwam het WK verlies honkbal ook ter sprake, maar dat kon ik redelijk luchtig afdoen. Daarna met zo’n heerlijk “ik kan de wereld aan gevoel” de nacht ingegaan! Mijn toenmalige en ook huidige advocaat, Joop van Dort, schreef me daags daarna het volgende:

Vervolgens 23 maart op een werveltoer naar Berkeley en Boston met de helaas te vroeg overleden Samuel Meijering, de grote man achter Book One en ook de uitvinder van de Rolykit. Doel: oprichten van een Amerikaanse onderneming en bezoeken van uitgevers. In het boek ‘Book One’, geschreven door Rogier Proper, beschrijft Samuel hoe we onze eerste order in Amerika binnenhaalden:

Overigens leerde ik Samuel kennen via Willem van Kooten (Joost de Draaier) die ik tijdens een borrel tegen het lijf liep. Even een indruk hoe we op de beroemde Comdex beurs stonden:

Geen kattenpis! Helaas loop ik nu weer over de 500 woorden heen, hetgeen volgens journalist Jaap Stalenburg veel te veel is voor een blog/column, dus wil ik toch even afsluiten met Singh. Nadat we de €54.000,- grens doorbroken hebben, zijn de stortingen tot stilstand gekomen. Dus daarom; nog een keertje klikken, geven en delen: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Volgende week deel 2 van 1987 plus natuurlijk de laatste ontwikkelingen van NFIAgate en Klaproos, want die heeft zich toch weer bij die 90% Engels sprekenden van Nederland gevoegd, zij het zonder daadwerkelijk wat bij te dragen.

Dan gebeuren er mooie dingen. Jan Willem Beaujean, Director for Consular Affairs and Visa Policy, had me nog geen week geleden toegezegd dat hij de zaak Singh zou aankaarten met hoogwaardigheidsbekleders uit Californie! En dan word ik afgelopen donderdag reeds op twitter ‘getagged’ door hem, met tekst en fraaie foto:

JW Beaujean? @JWBeaujean Valuable exchange with speaker @JohnAPerez from #California: excellent talks on higher education, migration & consular issues.

You, John A. Pérez, Ministerie van BZ and 5 others

Deze man is letterlijk en figuurlijk een zwaargewicht: Speaker Emeritus of the California Assembly, representing the 53rd District in the heart of Los Angeles. Candidate for Congress CA-34. Gooi het maar in Google translate en je weet waar ik het over heb. Er werden ‘consular issues’ besproken, het terrein waar Jaitsen Singh onder valt. Wanneer een en ander in dit tempo voortraast, dan staat Jaitsen op mijn stoep in ‘no time’. Maar, er moet nog wel wat geld in de kas komen. Uiteindelijk dienen we meerdere sporen te bewandelen om tot het gewenste resultaat te komen. Dank dubbelgevers George P., Ab van R., Gineke P. en ruimhartige Bart V. Dit zegt Jaitsen ervan:

Mensen, nog een keer gas geven: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs

KNIEgate. Donderdag ook nog het UMC bezocht om mijn versleten knie aan een nader onderzoek te onderwerpen. Die knie die in 1980 gebroken werd tijdens de hevige slag tussen Hertha 3 en NITA 2, met analyse van Knudde na de wedstrijd, waarna die andere knie het naderhand ook begaf:

De knie die me toch nog steeds goed diende als scheidsrechter in Californie:

Die knie dus. Astrid ging met me mee omdat ze mijn versies van dokterbezoeken nooit zo realistisch vindt: “cholestrol mag geen naam hebben, hart zoemt als een naaimachine, levertje pico bello, bloeddruk nog nooit zo laag geweest”. Gaat er bij haar niet in! Nu had ik vernomen dat ze bij het UMC een bloedkuur hebben waarbij eigen bloed, na bewerking, in de knie gespoten wordt en je weer een tot twee jaar verder kan. Dat leek me wel wat omdat ik naast goede verhalen ook nare verhalen over kunst (geen grap hier) knieen had vernomen. En aangezien ik genoeg littekens heb, leek me dat wel wat. Op naar het UMC dus:

Indrukwekkende gebouwen, leek wel een stad op zich. Nog nooit meegemaakt dat een ziekenhuis zo op tijd werkte. 12.48 bij de rontgenafdeling, alwaar behalve beide knieen ook de heupjes vereeuwigd werden, waarna om 13.15 de chirurg op het programma stond (dat betekende in mijn ogen “bye, bye bloedkuur”). Leek ons niet haalbaar, maar de saucijzenbroodjes die Astrid razendsnel gescoord had lagen nog ten dele op het vetvrije papier toen mijn naam al klonk. Goed gesprek (in mijn ogen), beetje gewrongen aan de knieen en de constatering dat ze beiden goed versleten waren. Dokter legde voor- en nadelen uit van de knievervanging, waarbij ik volgens Astrid alleen maar op de nadelen lette. Besloten om de knie alleen maar te laten vervangen wanneer de pijn daadwerkelijk niet te dragen valt. Astrid niet blij. Maar, na een wat gespannen middag besloten om weer dagelijks de hometrainer te bestijgen (gisteren begonnen) en samen bij tijd en wijle Tinley uit te laten. Ook mee begonnen. Vrede getekend en die goeie ouwe knie, die me zo lang gediend heeft, mag nog even in z’n behuizing blijven! Van de weersomstuit kwam Sparta gisteren bij NAC in Breda van een 2-0 achterstand terug, en behaalde alsnog een broodnodig punt.

NFIAgate:

Je zou toch denken dat die lieden ook enig empatisch gevoel hebben, waarbij ik aanteken dat rechtsgevoel al helemaal niet in hun woordenboek voorkomt. Nadat Bo-Peter’s advocaat de heertjes Van Rossum (Washington) en De Vries (San Francisco) aangeschreven had, hetgeen gevolgd werd door weken van stilte, werd na aanmaning een Nederlandse schrijven van een jurist van BuZa (Klaproos) als antwoord gestuurd. Omdat diens antwoord sloeg als een tang op een varken, werd de Amerikaanse advocaat gedwongen om CG Kunst (u welbekend) en ambassadeur Schuwer aan te schrijven. Response? Niets! Waarschijnlijk adviseert Klaproos om niets te doen, dan gaat het vanzelf over. “Uitroken die hap”, sneert hij in Den Haag! Elvis Costello zong “It’s been a good year for the roses”, helaas gaat dat niet op voor klaprozen. Moving on.

Nog even dit: vanmiddag komen Jaitsen’s zus Sieta en haar man Laurens voor een hapje en een snapje naar Loosdrecht. Praten we nog even de laatste (positieve) ontwikkelingen door, en ook wat Astrid en ik aan Jaitsen in persoon kunnen overbrengen van z’n zus wanneer we hem 8 oktober bezoeken. Inmiddels heb ik m’n Jeep ingeruild voor een economisch vervoersmiddel:

Eerste opmerking die ik kreeg; “dat past helemaal niet bij jou”. Mijn response: “maar wel bij m’n portemonnee”. Kortom; doe wat je hart/verstand ingeeft, niet wat jouw omgeving meent hoe je het aan zou moeten pakken. Enne….niet Jaitsen vergeten he!

Op een of andere manier voelde ik van de week dat het gesprek met BuZa positief zou worden. Het waarom ligt in het feit dat ik de laatste weken even afgedwaald ben van mijn ‘normale’ glaasje Jack Daniel’s of Jim Beam, naar Four Roses. Voor mijn verjaardag kreeg ik een fles en dacht…..mmmm…..niet slecht. Enfin, terwijl ik de fles terugzette kwam de openbaring:

Hoe goed kan een voorteken zijn; Sparta en Four Roses, beiden werden in 1888 opgericht! Broer Rob en ik zijn er weer bij morgen wanneer Sparta PEC Zwolle gaat bestrijden. Let op de selfie! BuZa dus. Mijn Tom Tom bracht me feilloos naar het nieuwe onderkomen aan de Rijnstraat 8 in Den Haag, waar ik allerhartelijkst werd verwelkomd door Tessa Martens, plv. hoofd consulaire aangelegenheden. Na enige rondzwervingen door het immense pand kwamen we aan in het voor ons gereserveerde zaaltje. Binnen enige minuten gaf ook capo di capi Jan-Willem Beaujean acte de presence. Officieele titel: directeur Consulaire Aangelegenheden en Visumbeleid.

Jan-Willem en Tessa op het beroemde bankje van Tessa, waar zo op het oog in het midden nog plaats voor mij is. Even serieus nu! Ze gaven me ruim de tijd om nog wat oude koeien uit de sloot te halen, waar ik menigmaal over geschreven heb, en die zo belangrijk zijn voor de nabije toekomst van Singh. Verrassenderwijs had Jan-Willem zich behoorlijk in het dossier ingegraven en waren er reeds een aantal acties op hoog niveau ingezet. Via verschillende ‘hoge bomen’ zijn en worden er maatregelen genomen om zowel op federaal- als staatsniveau aandacht te vragen voor de zaak Singh. Dat geldt voor parool- (vervroegd?), maar ook voor gratieverzoeken. Indien het pad heropening van de zaak Singh wordt ingegaan, zal men een verzoek tot rechtshulpondersteuning bij het ministerie ondersteunen. Men heeft oog voor de kritiek en zal daadwerkelijk de schouders er onder zetten. Nadat we afscheid namen kreeg ik een goed gevoel over de gevoerde discussie en de besproken acties. Natuurlijk moet er ‘follow up’ zijn, en natuurlijk mogen zaken als €30 inhouden niet meer voor komen, maar er is weer een flinke stap in de goede richting gezet. Over 2 maanden maken we weer een afspraak om te bezien wat de voortgang is. Discretie is nu de ‘name of the game’. Maar, Singh vervroegd vrij krijgen om hem met de overgebleven gelden van de crowdfunding een stukje levensvreugde te bezorgen, dat staat hoog in het vaandel. Dit gezegd hebbende, haal alles even uit de kast nu, klik, geef en deel: https://www.geef.nl/nl/actie/maak-het-verschil-voor-jaitsen-singh/donateurs Waar staan we: 1.304 donateurs brachten €53.270 binnen, nog een kleine €7.000 te gaan. #FreeJaitsenSingh! De week begon ook lekker met Diego Molina, een van de mede oprichters van Popcorn Brain in Amsterdam.

 Popcornbrain Studio is a creative agency, specialized in interactive and live-action advertisement. We are based in The Netherlands, Costa Rica and Mexico and work mostly for Europe based A-brands.

Popcornbrain Studio

Ze hebben zich sinds enige tijd gevestigd aan de Oud Braak in Amsterdam en produceren artistieke en commercieele uitingen op uiteenlopende media. Diego heb ik leren kennen in San Francisco (Game Developers Conference), Mexico City (via NL ambassade), thuis in Alamo, Californie, en nu heeft hij zich dus gevestigd in Amsterdam.

Spreekt die jongen dan wel Nederlands, en is-tie al geintegreerd? Jazeker, afgestudeerd aan de HKU en vloeiend in Nederlands. Zeker voor een Nederlander met een immigratie achtergrond! Hulde voor die man, hij schept ook nog banen. En ja, wellicht kan ik hem hier en daar behulpzaam zijn. Nu het de goede kant opgaat met Singh komt er weer wat tijd vrij *Vette knipoog*. Wens me geluk met Sparta morgen!