Laanen's Luim

Woensdag kreeg ik een telefoontje van oudste zoon Rick; “gefeliciteerd met oma”. Rick heeft veel mooie en leuke momenten bij Oma Laanen (mijn moeder dus) mogen beleven en meende dat de 100-jaar markering wel een mijlpaal was om bij stil te staan. Ik vertelde hem dat dit ook de geboortedag was van Astrid’s vader Toon, die te jong overleed, en dat ik in mijn column een stukje wilde schrijven. Bij deze dus. 1913 was niet alleen het jaar dat het Nederlands voetbal elftal voor het eerst in de geschiedenis van Engeland won, maar ook het jaar dat Johanna (Jo) Antonia Korff in Vlissingen geboren werd:

Vlissingen werd al snel verruild voor Rotterdam, waar de arbeidsomstandigheden gunstiger waren voor de kleine ondernemer; Schoenmaker Korff. M’n moeder groeide op tot een aantrekkelijke jonge vrouw:

Oktober 1936, staand naast Tante Cor. Ondanks de moeilijke tijden, aanloop naar de 2e wereldoorlog, had ze aan mannelijke belangstelling geen gebrek, hetgeen uiteindelijk resulteerde in het huwelijk met mijn vader (met dezelfde naam) Jacobus, Petrus, Johannes Laanen:

M’n broers Hans en Aad kwamen ter wereld gedurende de oorlogsjaren in het zwaar gehavende Rotterdam, ik volgde ruim een jaar na de bevrijding. Tragedie bleef haar niet bespaard; nadat ik op 5-jarige leeftijd difterie opliep, een van de meest voorkomende doodsoorzaken bij kinderen voor vaccinatie, en dat overleefde, kon dat niet gezegd worden van mijn zusje Mieke, die op 3-jarige leeftijd overleed.

29 oktober 1951 was een zwarte dag voor Moeder Jo. Tot op haar sterfbed in 1998 heeft ze dat met zich meegedragen. Toch, ondanks al het verdriet en drukte, kon ze zich ‘vergeten’ in het schrijven voor de club van Zeeuwen in Rotterdam, “Zeelandia”, en voor het Charlois’ kinderkoor “Sylva”. Ze schreef de Nederlandse tekst voor ‘Ali Baba en de 40 rovers’.

Haar 5e kind, Rob, was weliswaar geen meisje, maar wel een hele lieve zoon (en broer voor mij). De moeilijke tijden begonnen pas echt voor haar toen mijn vader overleed:

Als kleine zelfstandige liet hij weinig achter en de sociale opvang was dermate schamel voor een weduwe met 4 zonen, dat haar niets anders overbleef dan zoveel mogelijk werkster klusjes bijeen te scharrelen. Alleen op die wijze kon ze de eindjes aan alkaar knopen. Een broodje kroket was een waar feest! In het voorjaar van 1961 leerde ze Pa Jan (Buijs) tijdens een feestje in de Sint Mariastraat in Rotterdam beter kennen, en gloorde er een betere toekomst. Gewoonte getrouw had ik naast m’n moeder plaats genomen:

Ik hield van dat mens, zeker weten. Mijn broer Rob heeft tijdens hun 25-jarig “Lief en Leed” feest daar een passend gedicht op geschreven dat ik aan het eind weer zal geven. We hebben in ieder geval als jongens in de Pa Jan periode vele mooie feesten mogen meemaken, want niets was te dol, ook niet wat betreft de kleinkinderen. Pa Jan liet zich zelfs Pa Laanen noemen! Begin 1986 vroeg producer Hans van Hemert mij een tekst te schrijven voor de groep Vulcano op een door hem geschreven melodie, met moederdag in gedachten. Met mijn moeder in gedachten schreef ik het volgende refrein: “Lieve mamama, lieve mamama, met je kreukeltjesgezicht, lieve mamama, lieve mamama, vele lijntjes, een gedicht, m’n whisky glijdt naar binnen, ik bedaar, als ik dadelijk thuis ben bezoek ik haar, lieve mamama, lieve mamama, het wordt weer gezellig aan de bar”. De aandachtige lezer begrijpt het; schuldgevoel omdat je te weinig aan je moeder aandacht geeft! Kort daarna viel de groep Vulcano uiteen, hetgeen als niet gerelateerd beschouwd dient te worden. M’n moeder zei alleen maar; “heb ik echt zoveel rimpels, dan?”.

Ma Jo en Pa Jan hebben zich gereed gemaakt voor een feestje.

Ma overleed in 1998, een jaar na Pa Jan, en zelfs de laatste weken in haar vertrouwde Wijnkade apartement werden nog een feest. Tijdens het WK 1998 fleurde ze op en toen Nederland met 5-0 van Zuid Korea won, 20 juni, nam ze er een extra neut op, en stak ook nog een paffertje op. 24 juni, op 85-jarige leeftijd om 16.04 sloot ze haar ogen, en alle familieleden die er toe deden waren er bij. Al schrijvend duiken er nieuwe herinneringen op, en ja er waren pieken en dalen, maar mijn herinneringen aan haar zijn dermate goed dat ik altijd met een zeer warm gevoel naar haar beeltenissen kijk. Hier is het gedicht van m’n jongste broertje en schrijver www.roblaanen.nl

Als gemeld in de vorige Luim zaten we gekluisterd aan de buis en voelden ons als de San Francisco 49ers fans in Atlanta:

Football is een spelletje dat je moet begrijpen, maar als huiskamersport op groot beeld zeer vermakelijk. En, je kan eens op je gemakje gaan plassen, een snack verorberen en een pilsje naar binnen slaan! Het feit dat een Bay Area team zo ver reikt speelt natuurlijk ook een belangrijke rol. Inmiddels geeft de TV aan dat de Atlanta Falcons thuis in Atlanta 34 maal gewonnen en slechts 8 keer verloren. De 49ers daarentegen hebben 5 keer achter elkaar uit verloren. De laatste overwinning was 8 januari 1989.

De Falcons snijden in het eerste kwartier als een heet mes door de boterdefensie van de 49ers en komen met 17 – 0 voor. De snacks in San Francisco worden al terzijde geschoven. Dan staat rookie quarterback Colin Kaepernick op en de 49ers zijn ‘on a roll’ en winnen uiteindelijk met 28 – 24. Volgende week om de Superbowl tegen de Baltimore Ravens; pikant feit (nog nooit gebeurd) het wordt broer tegen broer, Baltimore heeft John Harbaugh als coach en de 49ers Jim harbaugh. De ouders hebben besloten thuis te blijven en voor de TV het spektakel aan te zien!

Mocht ik vorig jaar van de daken schreeuwen dat Ex’pression College graduate Alex Henning een Oscar gewonnen had voor de visual effects van ‘Hugo’, dan moet ik nu tot mijn diepe droefenis melden dat 2 van mijn graduates binnen een week het leven gelaten hebben. Mid dertigers, waarvan een van Klas 1; studenten die je nimmer meer vergeet en volgt op de sociale media. Wellicht was van een van hen zijn profielfoto wijziging van vorig jaar 24 december (Christmas Eve) aanleiding tot zorgen, maar dit zag niemand aankomen, ook omdat Dan bekend stond als bedenker van ‘practical jokes’.

RIP Daniel Jenkins (Sound) en Damian Gregg (Visual Media).

Winged_Devices

Een van Damian’s eerste animatie filmpjes was ‘Winged Devices’. Wat een talent!

San Francisco staat weer eens een keer in vuur en vlam; gaan de 49ers naar de superbowl?! We hebben het over die andere uiterst populaire Amerikaanse sport; American Football. Vraag me niet waarom het football heet terwijl het merendeel met de hand gespeeld wordt, neem het voor wat het waard is.

Winnen de San Francisco 49ers morgen in Atlanta van de lokale Falcons, dan hebben zij het liga (NFC) kampioenschap te pakken. Dat betekent dat ze 3 februari in New Orleans om de Superbowl spelen tegen de winnaar van die andere liga (AFC), de Baltimore Ravens of de New England Patriots.

De spelers zijn er klaar voor, en San Francisco ook. Weer een wereldkampioen in de City (je telt pas mee als je in deze omgeving San Francisco zo noemt) na de Giants! Awesome! Voor de nieuwsgierigen onder ons; de 49ers hebben hun naam te danken aan de goudkoorts die avonturiers in 1849 naar San Francisco bracht. Ook grappig; dit is zo belangrijk voor New Orleans dat ze hun wereldberoemde Mardi Gras (carnaval) parade er een week voor verzet hebben. Totaal in andere gedachten verzonken schoot ik van de week dit plaatje vanaf het kantoor van de Consul Generaal. Brutaal? Welnee, het was rond de klok van 06.30 (geen hond in het gebouw) en Bart was zowiezo in Nederland voor de ambassadeurs conferentie.

Dit is een kijkje op de East Bay, Oakland aan de overkant dus. Het merkwaardige is dat ik plotsklaps dacht aan een reklame die ik net buiten het gebouw gezien had, en die me zo deed denken aan m’n goede makker Jan Abbing, oftewel de Nederlandse Country ster JJJohns. Sentimentele zak die ik ben, nam ik me voor om na de lunch even een iPhone opname er tegenaan te gooien:

Freaky Fast….eh….nee. Freaky Good…..zeker weten. Jan is met vrouw Marja (manager, geluid en licht) naar Portugal vertrokken, treedt een aantal malen per week op en leeft met Marja een ‘happy life’.

Wil je een super vakantie in Portugal (Faro) beleven bij een van de leukste paren die ik ken; op zeker naar Jan en Marja gaan. Astrid en ik hebben er een drietal jaren geleden ook een machtig mooie tijd beleefd. Aan een ander gelukkig front in San Antonio, Texas, mocht Navy zoon Kaj zijn corpsman diploma in ontvangst nemen:

Corpsman is een medische specialist en op sommige boten, of bij de mariniers, zijn zij de enige deskundigen aan boord. Met trots mag Kaj nu dit insigne opspelden:

En dat werd natuurlijk plechtig gevierd!

Morgen vertrekt hij naar San Diego, Californie, grenzend aan Mexico, voor een tweetal maanden mariniers opleiding. Eindelijk gaat hij een beetje qua fysiek mijn kant uitkomen! De andere heertjes houden zich met skieen bezig, en voetbal, natuurlijk. Wat een leven! Het consulaat gaat volgende week een spannend weekje tegemoet met het bezoek van een Amsterdamse delegatie o.l.v. Loco Burgemeester Gehrels en het bezoek van ambassadeur Bekink. Tevens begint morgen de Fancy Food Show (de 49ers game gaat gewoon door) en hebben sommige mensen a.s. maandag vrij vanwege Martin Luther King jr. Day. Never a dull moment people! Inmiddels is Astrid een paar uur geleden aan een 24 uur shift begonnen. Ik voelde me een beetje schuldig toen ik aan m’n stroopwafel knabbelde. Voor haar een liedje van de Amazing Stroopwafels:

Oude_Maasweg

Een liedje dat me doet denken aan de stad van m’n geboorte en tevens een liefdesliedje (Ik een sentimentele oude zak, hoe durf je!).

Even nadat Ivar de ouderlijke woning rond 07.15 verlaten had om naar Northgate High te gaan, hoorde ik buiten krassende geluiden. Onverschrokken stormde ik naar buiten, honkbalknuppel in de hand. Tja, daar stond een stomverbaasde Ivar iets te doen dat hij in z’n jonge chauffeursleven nog niet gedaan had; z’n voorruit schoonkrabben.

Met een onidentificeerbaar roze hulpmiddel gaf hij “Califonia Dreaming” een onverwachte wending. Parallel aan deze vorst aktiviteit stond Kaj z’n mannetje in een operatiekamer in San Antonio, Texas:

Als ik zo de facebook reakties mag geloven, dan kan Dr. Kaj op een behoorlijk aantal vrouwelijke patienten rekenen. Bofkont! Hoewel, ook een aantal mannelijke reakties logen er niet om! Omdat deze week een wirwar van gebeurtenissen behelsde, nog even iets dat er ook niet om loog. Pepernoten! Astrid was aan de slag gegaan met het pepernotenbeslag. Het resultaat:

Pepernoot a la discus! Een pepernoot was goed voor een cholesterol inname die zijns gelijke niet kent! Gezien de reakties op mijn gespleten aanwezigheid op het consulaat (op de stoel van de Consul Generaal maar liefst!), onderstaand de situatie vanaf mijn bureau:

Kijk eens hoe Heineken uit alle hoeken en gaten tot mij komt! Uiteraard ben ik dol op reakties naar aanleiding van mijn gekrabbel; maar Paul Claessen uit Florida maakte het wel bont toen hij vorige week reageerde in de ‘comment’ sectie in de blog ruimte. Niet alleen corrigeerde hij mij op onterechte wijze, maar hij maakte het nog erger door een plaatsnaam in Nederland te verbasteren. Nadat hij twee dagen gebroed had op een antwoord, besloot hij mijn Rotterdamse achtergrond te blameren, terwijl hij ook nog zijn Amerikaanse vrouw, onschuldig als zij is, in de strijd wierp. Ik aanvaard dit als een soort van verontschuldiging en ben best bereid zijn Rotterdamse YouTube link hier weer te geven.

De_Rotterdammert

Nou, op het laatste moment hebben ze het toch voor elkaar gekregen dat de V.S. niet weer in een recessie belandde. Eindelijk vonden democraten en republikeinen elkaar weer eens; twee polariserende partijen die dit land bijna onbestuurbaar maken. Omdat er hier en daar onverdiende complimenten gegeven werden, kon ik m’n lachen niet bedwingen toen de volgende quote onder m’n aandacht kwam: “Het Huis van Afgevaardigden complimenteren voor dit compromis, is hetzelfde als een brandstichter een compliment geven omdat hij zijn eigen brand gedoofd heeft.” Hilarisch.

Wij zijn meer met een alcohol klif het nieuwe jaar ingegaan, zij het unaniem, om 12 uur onderstreept middels het nuttigen van een overheerlijke Dom Perignon Vintage 2003, met de complimenten van Antwan en Jill. Parallel aan deze midnachtelijke aktiviteiten liep Ivar met een tweetal kornuiten de traditionele Crystyl Ranch onderbroeken race. En, natuurlijk, nog grappiger vrienden hadden hun kleren verstopt:

Beteuterd meldden de heertjes zich omdat het buiten nogal fris werd. In het midden onze tijdelijke 4e zoon in de V.S.. exchange student Jesus, en ja, met kerstmis tot ons gekomen! Kleren gevonden in geparkeerde auto, eind goed, al goed. Wederom parallel vierden Bo-Peter en Kaj met hun vriendinnen de jaarwisseling in Oakland’s Oracle Arena, waar ‘neef’ Ferry Corsten, wereld DJ, zo’n kleine 20.000 mensen vermaakte.

Zouden ze het naar hun zin hebben?! En dankzij mijn oudste vriend in dienstjaren (50, hallo) Martin Corsten, die Ferry ondersteunt in zijn imperium, hadden de heertjes backstage passen en kon Bo-Peter on stage met Ferry de nieuwjaars count down geven:

Dat is nog eens indruk op de vriendin maken!

Omdat Ferry gewoon zichzelf is gebleven, zonder enige sterallures, kon ik het niet nalaten om zowel Martin als Yvon (zangeres van o.a. “The French Song”) een compliment te maken hoe ze hun kinderen opgebracht hebben. Zal wel dat Rotterdamse zijn; niet lullen maar poetsen! Ter afsluiting iets dat ik tot dusver niet ter berde heb durven brengen omdat ik klaarblijkelijk onze Consul Generaal, Bart van Bolhuis, de stuipen op het lijf heb gejaagd. Even voor de kerst kwam hij langs mijn kantoor (een deur voor het zijne) toen hij als door de bliksem getroffen bij de ingang van zijn eigen kantoor bleef staan. Hij zag mij zowel op zijn stoel zitten als op de mijne! Hij heeft daar een foto van genomen en ik ben benieuwd wat de trouwe lezer van dit mysterie vindt!

Of een stadje het goed doet kan je zien aan hun High School, en uiteraard de prijzen van de huizen. Sinds Ivar geselecteerd is voor het Northgate High soccer team, als keeper, mag ik e.e.a. bewonderen, danwel met gruwel aanzien. Immers, de verschillen kunnen zeer aanzienlijk zijn. Reeds de aankomst bij het Dublin High sport complex was zeer aangenaam:

Kijk, met zo’n entrée kan je aankomen! Al met al kunnen ruim 5.000 supporters hun ei kwijt op de tribunes (dat is meer dan bijvoorbeeld bij Jupiler League middenmoter Almere FC). Het veld is gemaakt voor voetbal, football en athletiek, en voorzien van kwaliteits astroturf.

Het aantal supporters geeft al aan dat het behoorlijk aan de frisse kant was. Nimmer, tot gisterenavond, heb ik bij een avondwedstrijd een kop koffie tot me genomen en een beker hete chocola. Oh ja, er werd natuurlijk ook nog gevoetbald door onze jongens. Ivar’s warm up bleek zeer noodzakelijk te zijn!

Dat er slechts met 1-0 verloren werd mag men toch zeer zeker danken aan deze talentvolle Van der Sar in de dop. Met wat knappe reddingen en goed uitlopen voorkwam hij menig doelpunt. De bal die de vrijstaande jongen vanaf 5 meter hoog in het net knalde, had zelfs voornoemde Van der Sar niet kunnen voorkomen. Uiteraard had Laanen Sr. als voormalig coach nog wel wat aan te merken. Uitschieten vanaf de grond verbeteren en aan kunstlicht wennen (”was ik toch even die bal bij de corner kwijt”). Al met al een dikke voldoende. Maar wat is dat toch met die Amerikaanse coaches; willen ze allemaal met driehoekjes a la Barcelona de wereld veroveren? Veelal dan een breiwerkje tot aan de middenlijn komen ze niet alvorens balverlies weer tot een breiwerkje aan de andere kant leidt. Zoals er gisteren gevoetbald werd hadden ze door kunnen voetballen tot Drie Koningen, en hadden ze nog niet gescoord. Individueel vernuft ontbreekt en niemand durft te schieten (1 schot in de hele wedstrijd van de Broncos!). Het ontbreken van een club systeem als in Europa, en met name in Nederland, breekt hen op. Laten we het even over andere ballen hebben!

Collega en vriend Marco van Vemden maakte ons opmerkzaam op het Pacific Pinball Museum in Alameda. Hij nodigde ons gisterenmiddag uit om dat te gaan bezoeken en met z’n vijven togen we op pad. Wat een ongelofelijk jeugdgevoel bekroop me weer om op die oude kasten met scherp tilt mecanisme te mogen raggen. Niks 10.000 punten als je amper een bal geraakt had, gewoon weer 101 schamele puntjes en flipperen in het zweet voor je vrije spel. Heerlijke middag met veel jeugdsentiment. Daags na Astrid’s heerlijke verjaardag, samenvallend met het kindeke Jezus (komt tot ons vandaag), hebben wij lekker een bioscoopje gepakt; “This is Forty”, hetgeen natuurlijk gaat over midlife crisis, Viagra en een ongewenste zwangerschap. Wij vonden het leuk; de meningen zijn verdeeld.

This_Is_Forty

Klik bovenstaande link voor een voorproefje! Heerlijk om weer eens op stap te gaan! Laatste column van 2012; allerliefste lezers, heb een machtige jaarwisseling en een ongelofelijk interessant 2013!

Calm before the storm at the man cave!

Today we play pool for possession of the "Fred van Buijten" cup. Program: Noon lunch at Ed’s Mudville Grill. 1.30 Highlights of 30 year Top Pop on the big screen. 2.30 Start of tournament. 5 pm: Peter declared winner. Oh what joy!

Al schrijvend (intoetsen dus) kom ik tot de slotsom dat ik net als elk jaar melancholiek naar buiten staar en evenals alle voorgaande jaren zeer regenachtig weer aantref. Neerlands bloed stroomt, zij het dat de omringende heuvels en aanplant dat ontkennen.

Ons personeelsuitje van afgelopen donderdag versterkte het gevoel van “Herinnert U zich deze nog, nog, nog….”. ‘Back to ’67’ in San Francisco in een psychedelische bus met rolschermen, waar afhankelijk van de wijk waarin we reden muziek en tijdsfragmenten afgespeeld werden.

3D brillen voor zowel de brochure als de LSD beelden op de schermen verhoogden het hippie gevoel.

Kostelijk! De chauffeur had naast zich een onuitputtelijke voorraad wierookstaafjes ter verhoging van de feestvreugde. En natuurlijk sloten we de bustrip af bij Haight/Ashbury, het episch centrum van de ‘Summer of Love’. De slotakkoorden, en niet zo zacht, werden aangebracht in de gastvrije woning (De Residentie) van Consul Generaal Bart van Bolhuis. ‘s Ochtends hadden Bart en ik de platenspeler aangesloten en binnen no time schalde er vynil muziek uit de vele luidsprekers die de residentie telt.

Wederom ‘good old times’, lekker de DJ spelen met een hoopje LP’s terwijl mijn collega’s sushi aan het bereiden waren. En, eerlijk is eerlijk, ze smaken nog lekkerder als ze door anderen bereid zijn! Heerlijke avond en je leert de collega’s weer eens van een andere kant kennen. Om het geluk af te maken kwam gisteren ons marine kind thuis vanuit San Antonio, opgewacht door Astrid die wat balonnen aangelijnd had:

En dan kan er wel een lachje af!

Eind goed, al goed. En zo aan het einde van deze bijna kerst story, opgeleukt met wat koffie een een zompige stroopwafel, heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik tot 2 januari vrij ben. Enfin, alle trouwe lezers wens ik een waanzinnige kerst toe, alsmede een bruisend 2013. Enne….niet vergeten Astrid te feliciteren op 1e kerstdag!

Ze hebben hier een slimme reklame uitdrukking; “…..the gift that keeps giving”, oftewel als je dit kado geeft, dan heeft de ontvanger er zo veel plezier van dat hij/zij iedere keer aan jou denkt tijdens gebruik. Het is alweer 4 weken geleden dat ik opgenomen werd in de Dutch American Hall of Fame en vorige week heeft zoon Bo-Peter Gary Platt’s fantastisch geproduceerde mini documentaire op YouTube geplaatst. Een paar honderd views verder verscheen de volgende fototekst op facebook:

Een quote uit de mini documentaire over mijn leven geplaatst door Guenevere Prawiroatmodjo, TU Delft, Spin-off Nanotronics . Tevens plaatste ze de volgende tekst er onder: One of the best inspirational quotes I’ve heard so far… thought it deserved a nice picture. Dan zwel je toch even van trots, ik heb haar immers leren kennen als student op bezoek in de Valley, en ik schreef dan ook terug dat ik er trots op ben als oudere jongere een rolmodel te mogen zijn. Vrijdagmorgen 09.05; Astrid en ik zijn onderweg naar San Francisco en op de nieuwsradio ontvouwt zich het drama dat zich afgespeeld heeft in Newtown, Connecticut. Naarmate we San Francisco naderen loopt het dodental op en uiteindelijk blijken er 28 slachtoffers te zijn, waaronder de dader. Het gruwelijkste nieuws komt als blijkt dat maar liefst 20 kinderen gedood zijn.

28 dead, including 20 children, in Connecticut elementary school shooting

Staff and wire reportsmercurynews.com

Posted: 12/14/2012 01:37:14 PM PST

December 15, 2012 4:28 PM GMTUpdated: 12/15/2012 08:28:33 AM PST

NEWTOWN, Conn. – As this small Connecticut town mourned Saturday, teams of detectives continued to work at the school where 20 students were killed, going over "every crack and crevice of that facility," a state police spokesman said.

Beter dan bovenstaande foto kan de wanhoop niet worden weergegeven!

Dit is niet te bevatten en overal komen mensen bijeen in stille optochten om elkaar te troosten en te praten over die 20 jonge mensen die nimmer het studentenleven meer zullen meemaken. Die ouders, ik moet er niet aan denken: je brengt jouw kind ‘s ochtends naar school; “heb je je lunchpakketje bij je?” en ‘s avonds zit je (misschien God vervloekend) naast een doorboord lichaampje. Gruwelijk! Ook President Obama (supervader) kon zich amper beheersen toen hij woorden van troost sprak op TV:

President Barack Obama wipes a tear from his eye as he discusses the shooting in a Connecticut elementary school that left 27 people dead. (AP Photo)

En de machtige mannen van de NRA (National Rifle Association) zullen wel weer de kreet slaken die we al zoveel keer gehoord hebben; “guns don’t kill, people do”. En ze hebben zoveel macht in Washington dat we in principe allemaal een AK47 kunnen kopen als we maar een beetje normaal zijn. We kunnen alleen maar hopen dat President Obama er in slaagt dit te doorbreken, want dat gezeur over de Founding Fathers (zoek het maar op) moet maar eens afgelopen zijn. Het wordt gebruikt (die oeroude wetten uit een totaal andere tijdperk) als het hen goed uitkomt. Ondanks alles geeft het mij toch motivatie; studenten kunnen volgend jaar op mij rekenen als ze San Francisco/Silicon Valley aandoen. Zij zijn de toekomst!

Allereerst een nabrander over onze mini cruise naar Mexico, dat niet aan bod kwam vanwege de hogere prioriteit van andere gebeurtenissen.

Van links naar rechts: het 25-jarig huwelijkspaar, geluksvogel Ivar die aan boord de Spaanse schone Celia mocht beminnen, schoonmoeder Riet, oftewel Alice in Wonderland, en de lovebirds Katerina en Bo-Peter. Schoonmoeder Riet’s eerste cruise ging gepaard met het winnen van 2 prijzen, temidden van een hysterische menigte, en het poseren in haar galajapon:

Victoria’s Secret heeft haar inmiddels een contract aangeboden! Over tot de orde van de dag, eh, de week. Het weekend van 1 en 2 december stond volledig in het kader van de bisschop van Myra. We hebben ons ook dit jaar even niets aangetrokken van de Pieten hysterie. Laten we eerst het geweld op de voetbalvelden bedwingen! Twee sessies in San Francisco op zaterdag en een sessie in Berkeley op zondag. Bijelkaar zo’n 140 kinderen toegesproken en aangemoedigd met Pieten die de hele boel op stelten zetten met hun gangnam zang en dans.

Zwarte_Pieten_Style

De voorpret was natuurlijk ook groot, waarbij op een zeker moment de Pieten mij uit wilden zetten bij de Hulk Hogan wrestling contest. Kwajongens!

Maandagochtend hebben we de week ingedeeld in wie naar welke Holiday receptie gaat. In ieder geval kreeg ik Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst zo gek dat hij naar de Beiersche party ging. Zelf heb ik met hem de Jakarta/CG Indonesie avond bezocht (lekkerrrrr) en donderdagavond solo de goedbezochte EFactor receptie in het toch nog wel wat groezelig aandoend Mission district. Het is goed dat ik er zo, eh….Hulk Hogan-achtig uitzie! Jakarta won het met boter en suiker, mede dankzij Miss en Mister Jakarta:

Ach, het valt niet mee, maar de breedste schouders moeten nu eenmaal de zwaarste last op zich nemen. Maar als ik dan voor dag en dauw het consulaat betreed en vanaf het kantoor van Consul Generaal Bart van Bolhuis dit panorama aanschouw, dan word ik heel blij. Sommige mensen noemen mij simpel!

Overigens beweert Bart dat bij een bepaalde lichtinval door de weerspiegeling de indruk wordt gewekt dat ik in zijn stoel zit, terwijl mijn kantoor naast het zijne ligt! Wat ligt er nog meer in het verschiet?En dan loop ik naar de galleria beneden, waar de farmersmarkt gehouden wordt in kerstsfeer, en komt er een rust over mij die ik wekenlang niet gevoeld heb.

Dat is meer Bing Crosby style dan gangnam style, maar ik kan met beide leven! Ter afsluiting de mini documentaire in 2 delen, die buddy Gary Platt voor mij heeft geproduceerd, en alsmede de voice over voor heeft gedaan. In Amerikaa

Honoree_Of_The_Dutch_American_Hall_Of_Fame-Pt1

Honoree_Of_The_Dutch_American_Hall_Of_Fame_Pt2