Laanen's Luim

Daar moet ik toch even op terugkomen. Nadat we afscheid hadden genomen van de allervriendelijkste mensen van Waukegan, togen wij op weg naar Midway Chicago, het vliegveld waar we Kaj uit zouden zwaaien. Na een voorspoedig ritje tot Cicero Avenue, waar we de laatste 13 mijl naar Midway door moesten crossen. Slechte buurt zagen we gelijk. Maar ja, als je delen van Oakland gewend bent, dan kan je wel tegen een stootje. Maar het hield niet op, kilometer na kilometer leek het wel een scene van hoeren aan de ene kant, drugdealers aan de andere kant en veel straten die simpelweg dicht getimmerd waren.

Maar, overal autodealers waar je voor $500 aanbetaling een grote Amerikaans bak kon kopen. Gezien het type verkopers kan het ook zo zijn dat het missen van een betaling een gebroken knieschijf tot gevolg zou kunnen hebben. Wel een gunstige huizenmarkt; onderstaande beauties zijn te koop voor iets meer dan $30.000!

Totaal onder de indruk ‘googelde’ ik wat naar de herkomst van de straat en klaarblijkelijk was Al Capone een der grote oprichters van deze Avenue, ook wel Skokie Boulevard genoemd:

Kofi Bofah, Yahoo! Contributor Network

West Side Cicero Avenue abutting the Eisenhower is a notorious arena of prostitution, racketeering, and extortion. The gangster culture of Scarface has been replaced with a new generation of thuggery that will never be acknowledged in any glossy Chicago travel brochure. The bootlegging and speakeasies under girding Capone’s empire have been unceremoniously exchanged for cancerous drug trafficking and crack houses – ruining particular West Side stretches of Cicero Avenue.

On ieder geval kan met vrij grote zekerheid gesteld worden dat de bewoners van South Cicero Avenue tot Mitt Romney’s 47% behoren. Wat een blunderaar die man, dat zal je toch maar als President krijgen. En dan vrouw Ann die iedere keer komt opdraven om zijn blunders goed te praten.

Ann Romney to critics: ‘Stop it. This is hard’

Posted by Rachel Weiner on September 21, 2012 at 7:16 am

Ann Romney took on Republican critics of her husband’s campaign Thursday night in Iowa, telling Radio Iowa that if they think they would do better, they should try running themselves.

Ann Romney in Wisconsin on Thursday. (AP Photo)

Zie je het voor je; iedere keer dat ik blunder (and counting) dat Astrid op komt draven om te vertellen dat haar Peetje het niet zo bedoelde. Dacht ut niet! Okay, aangekomen bij Midway Airport stond Kaj ons al op te wachten, in reis uniform. Dikke pakkerd voor de mama:

Even lekker samen ontbijten alvorens zijn vertrek naar San Antonio en onze terugtocht naar San Francisco. Wreed wakker worden na de vriendelijkheid van Waukegan! Een duidelijk South Cicero bewoonster snauwde ons toe dat na 10 uur ontbijt niet meer geserveerd werd. Uiteindelijk mochten we, zo leek het althans, nog wat sandwiches bestellen. Het gebeurt niet veel, maar dit keer bleef de tip in de knip! Kaj wist nog te vertellen dat de nacht na graduation een vrij wilde was geweest. Zo werd een jonge, slapende recruit met bunkbed en al in de keuken geparkeerd en vlogen een soort van winkelwagentjes van links naar rechts door de barakken. Het verbaasde ons niets na de slotscene van de graduation! Na een lief afscheid vertrokken wij, en bleef Michelle nog een half dagje bij Kaj ‘hangen’.

Zoveel te melden, maar het hoogtepunt van deze week was toch wel Astrid’s slagen voor haar Paramedic studie. Nu nog een maand of wat praktijk, en dan hervat het normale leven weer! Tenzij ze natuurlijk nog chirug wil worden, ze blijft me verbazen! Ter afsluiting maar een liedje over the South Side of Chicago (het blijft me ‘buggen’).

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=QvwDohEEQ1E

Donderdag 13 september om 04.55, mijn favoriete moment van de dag, togen wij op pad naar SFO, San Francisco’s internationale vliegveld. Behalve bijrijder moi, bestond het gezelschap uit moeder Astrid en vriendin Michelle. De aandachtige Facebook lezer weet inmiddels dat wij zoon Kaj’s graduation van NAVY bootcamp te Great Lakes in Illinois gingen bijwonen.

 

Na een tussenlanding in Minneapolis, de staat met 4.500 meren, kwamen wij goedgehumeurd rond 14.30 lokale tijd in Milwaukee, Wisconsin aan, alwaar de kaashoeden en shirts van de Green Bay Packers foorball team ons tegemoet schreeuwden.

Voor slechts $24,95 mag u voor Jan Joker lopen met deze Green Bay Packers Cheese hat! Avis had onze Chevy al opgetuigd, waarna wij in donker, regenachtig weer onze weg zochten naar ons hotel, Courtyard by Marriott, in Waukegan. Nooit van gehoord? Wij ook niet! Bij binnenkomst viel het niet moeilijk om uit te vinden welk football team door hen gesponsord werd.

Juist, de Chicago Bears. Die avond speelden de Bears tegen…….de Green Bay Packers! Grote spanning derhalve! Denk aan 60.000+ enthousiaste fans. Wat men zegt over gastvrijheid in die contreien, klopt helemaal. Niets was hen te veel. Kamer te klein, minisuite zo geregeld, fototoestel achtergelaten in een taxi, zij zorgden dat het terug kwam. Super! Niet eens zo zeer voor de waarde van het toestel, meer voor het verlies van de vele onuitwisbare foto’s. Vrijdag 06.45, lekker uitslapen, in de shuttle naar de basis waar de graduation om 09.00 zou plaats vinden.

Ja, ze houden van ‘op tijd zijn’ bij de NAVY! Maar, wat een programma! Showtime! De diverse divisies marcheerden in, zo ook Kaj’s divisie, #294. Maar, waar was Kaj? Die 3e matroos van achteren, dat moet hem zijn, maar nee, zo dun, dat zal toch niet! Ha, het was Kaj wel, afgetraind tot en met, maar nog steeds met zijn duivelse gevoel voor humor.

Hugs galore over en weer, de liefde vloeide rijkelijk, het wegpinken van een traantje, en dan natuurlijk op de gevoelige plaat met de #1 vrouw in zijn leven, La Mama, en #2 vriendin Michelle:

Maar wacht, Sailor Kaj heeft inmiddels ook 3 strepen opgelopen (nee, geen Adidas, engerds):

Dat krijg je als je wat college jaren in de tas hebt en een EMT diploma. Hoorde een moeder tegen haar High School kid zeggen; “why don’t you have stripes?” Eh, ja….net uit High School, 18 jaar en geen enkele ervaring.. Maar, zoals Kaj puntig opmerkte; “ook $200 per maand meer in de pocket!”.

Waar heb je trek in na 8 weken NAVY voer? Steak, yes Sir! Op jacht naar een steakhouse, en het werd The Lone Star Steakhouse, hoe toepasselijk, zijn volgende lokatie is immers San Antonio in Texas. Galant gedrag en beheerst eetpatroon mogen als buitengewoon positieve producten van het bootcamp beschouwd worden, de deugniet kwam diezelfde avond met wat mede ‘sailors’ weer om de hoek kijken. Immers, om 19.00 moest men weer terug zijn bij het Recruit Training Command. Meer hierover later. Na onze lunch besloten Astrid en ik de jongelui wat tijd aan zich zelf te gunnen, zolang dat witte uniform maar onbesmet blijft! Daar zijn die NAVY mensen heel strikt op. 17.00 zijn we weer terug in het hotel, waarschuwden we nog. Prima bal. Per ongeluk een ongelofelijk mooi plaatsje gevonden, Lake Bluff, met een te gek romantisch Italiaans restaurantje, met terras. Daarna Kaj bij de hoofdpoort afgezet:

Deze column zou te lang worden als we de vrijdag beschrijven toen we naar Chicago reden om daar op Midway Airport afscheid te nemen van Kaj, onderweg naar zijn missie in San Antonio, Texas. Nimmer hebben wij door zo’n lange straat van ellende, armoe en wanhoop gereden als Cicero Avenue in Chicago. 20 kilometer, en af en toe leek het wel een oorlogsgebied. In de volgende Luim meer hier over. In de tussentijd liet ik me gaan van vreugde en deed een horlepiep met de Blues Brothers:

Astrid tegen Michelle; “ach, ik laat hem maar”.

Mocht ik menigmaal een e-mail of brief (ja dat bestaat nog!) afsluiten met een groet a la ‘veel liefs van alle AmeriLaantjes’, dan hebben we nu een echte: Bo-Peter.

Woensdag 5 september j.l. vond dit heugelijke feit plaats; een intieme aangelegenheid met 1.253 mede nieuwe Amerikanen, voortkomend uit maar liefst 97 verschillende landen! Het prachtige Paramount theater in Oakland barstte uit z’n voegen toen daar nog zo’n 2.000 vrienden en familieleden aan toegevoegd werden:

Maar toch was de Proud Dutchman (ja, dat geven we natuurlijk niet op) duidelijk in het midden te herkennen! Ere wie were toekomt; de Amerikaanse overheid wist ook daar weer een prachtige show van te maken met een ambtenaar die prachtig het volkslied kon zingen en een ambtenaar die de nieuwe immigranten onberispelijk in het Spaans, Kantonnees, Frans, Hindu en nog wat andere talen verwelkomde. President Obama sprak ook warme woorden van welkom op het grote scherm (tenminste, als je voorin zat).

En buiten gekomen wachtten de vrouwen in zijn leven hem op met trots en tranen in de ogen. Wederom bleken mijn zakdoeken van grote waarde in deze emotionele tijden!

En de volgende staat om de hoek te trappelen. Niet dat Chicago aan te fietsen is, maar volgende week gaan we e.e.a. beleven waar we de aandachtige lezer nader over zullen informeren.

Grappig feit is dat gisteren op het consulaat enige tientallen mensen hun Nederlanderschap terugkregen, dan wel ingewijd werden, hetgeen door Consul Generaal Bart van Bolhuis op humoristische wijze aaneengeknoopt werd. Was onze welkomst taart meer waard dan de spetterende video show in het Paramount theater?

Wat een schoonheid!

Nu ik er over nadenk hebben we nogal wat primeurs in onze nauwe familie, denkend aan broers en kroost; broer Rob publiceerde immers al 3 boeken en heeft z’n 4e script bij z’n uitgever aangeboden:

Een tipje van de sluier over de nieuwe, ‘Anavatos’:

De verboden geschiedenis

…Bij het graf stokte mijn ademhaling. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn oorlellen gloeiden. Dat laatste gebeurt normaal gesproken alleen bij grote opwinding of bij oplopende spanning. Het kwam in ieder geval niet door de gouden letters waarin de naam Sofie van Loenhout was gegraveerd; niet door het ‘Vaarwel lieve schat’ en ook niet door de vele bloemen. Het was vooral de datum die me kippenvel bezorgde. Sofie van Loenhout was op precies dezelfde dag en hetzelfde jaar overleden waarop mijn Eva verongelukt is… www.roblaanen.nl 

Oudste zoon Rick, in het Olympisch Stadion, als aanvoerder van het BT Team naast Cruijff in het kader van een liefdadigheidswedstrijd:

Zoon 2, Eric, die me nonchalant vertelde dat zijn studentenband (Amsterdam, even slikken voor een Rotterdammer) het AHC songfestival gewonnen had en inmiddels de hitparade aan het beklimmen waren:

Eric, rechts: “Ach Pa, dat drummen is wel leuk, maar dat gegooi van bier over je heen gaat toch vervelen”. Inmiddels succesvol als jurist afgestudeerd. Zoals gezegd; eentje komt er volgende week nog aan, en in het voorjaar mochten we de eerste ballboy in onze familie beleven, en dat nog wel bij onze favoriete A’s. Ivar’s smile kon niet breder zijn!

We zijn geen Tokkies of zoiets, we hebben onze eigenaardigheden, maar……………in deze song kunnen wij ons vinden:

Family Time

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=NB8mZMEo_6k

In de loop der jaren is hoon mij meer dan eens ten deel gevallen vanwege de clubs die ik trouwhartig ben blijven aanhangen; Sparta sinds mijn jeugdjaren (dus heeeeeeeel lang) en de Oakland A’s sinds mijn komst naar de Verenigde Staten in 1998. Broer Rob (de schrijverd) heeft mij menigmaal verweten dat ik de enige ben die een Sparta kampioenschap (1959) heb meegemaakt en dat hij die-hard Sparta Piet is vanwege mijn rood-witte bloed.Voor de lekkere nog even het moment dat Sparta kampioen werd bij DWS in Amsterdam:

Afgelopen seizoen verbeten wij ons broederlijk op Het Kasteel toen Sparta tegen Willem II de kans vergooide om terug te keren naar de ere divisie. Gisteren weer een mager gelijk spelletje bij het immer gevaarlijke FC Emmen! Maar ja, rood-wit zit ons in ‘t bloed. De A’s is ook zo’n verhaal; aangetrokken indertijd door de slogan ’they’re young, but they can play’ werden wij A’s fan. En zij stelden ons niet teleur, de jonge spelers werden grote sterren; Zito (nu Giants), Hudson (nu Braves) en Chavez (nu Yankees) groeiden uit tot jeugdidolen. Mooie tijden meegemaakt (de record 20 wedstrijden ongeslagen reeks), hetgeen leidde tot de film ‘Moneyball’ met Brad Pitt.

Als acteurs (op de tribune) deden wij mee, menig moment in de film hebben wij meegemaakt in het stadion (Oakland Coliseum). Tja, en toen braken de 7 magere jaren aan, geklungel met coaches en spelers en af en toe een huilende Ivar omdat z’n kluppie verloor. Uiteindelijk kon ik hem er van overtuigen dat zelfs als de A’s top spelen, ze toch nog wel een wedstrijd of 60 verliezen, en da’s een berg tranen. Nadat ook dit seizoen redelijk in mineur begon, kwamen de A’s op stoom en begonnen te winnen alsof zij evenveel konden besteden als de Yankees of de Red Sox. En laatstgenoemd team begon gisteren aan een drietal wedstrijden in Oakland. En wij waren er bij:

Veelal is het stadion half gevuld met Boston Red Sox fans die ons ook nog eens een keer in de maling nemen met hun super team, waar wij veelal van verliezen. Stop; de A’s zijn geen push over meer, voor de 4e maal in hun roemruchte geschiedenis scoorden ze 20 runs (of meer) en gisteren waren de Red Sox aan de beurt:

Oakland A’s crush Boston Red Sox 20-2

csteward@bayareanewsgroup.comcontracostatimes.com

Posted: 08/31/2012 10:30:35 PM PDT

Sweet revenge! En, on top of that, Red Sox afdanker Josh Reddick, nu de dagelijkse right fielder voor de A’s, sloeg een grand slam tegen z’n oude club; wham, in your face! Dus kan iedereen in het stadion z’n ticket bij Round Table inleveren voor een gratis pizza. Voor dit soort momenten leven wij dus, die door en door trouwe club aanhangers! Nu kan dit niet direct vertaald worden naar ons 25-jarig huwelijksfeest, maar wel naar die momenten dat je elkaar ook wel eens achter het behang kan plakken. Goed, gebleken is dat in ons huwelijk wij die-hard fans van elkaar;zijn, hoewel uit de reacties en felicitaties veelal bleek dat men mij feliciteerde met dit record en Astrid met de prestatie. Whatever; net als de A’s zijn wij bezig aan een topseizoen! In ongerelateerd nieuws heeft Samsung in haar patenten miljardendans met Apple een overwinning behaald in Japan (hoe merkwaardig toch), na de nederlaag vorige week in de V.S. (hoe merkwaardig toch). Nog enige nabranders; over 2 weken zijn we in Illinois om Kaj’s graduation van NAVY bootcamp bij te wonnen (alle zakdoeken staan stand-by), Bo-Peter bakt pannenkoeken terwijl ik dit schrijf en nu ga ik Ivar uit z’n bed rukken. Ik gooi Louis er nog maar eens uit, niet alleen omdat ik me zo voel, maar ook omdat dit het eerste lied was dat Ivar gelijk na z’n geboorte in mijn auto hoorde!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=m5TwT69i1lU

Nou, ik heb het wel op m’n bord gekregen dat ik die foto van Asje plaatste in haar ondeugende laarsjes. Hardwerkend aan het onderhoud van onze heuvel. Een bloemlezing uit ‘Luim’ en facebook commentaren:

Paul Claessen Says:  August 18th, 2012 at 8:57 am: “Ben benieuwd hoe liefdevol ze naar mij kijkt als ze deze foto ziet!” Naar welk adres sturen we je de ‘Van Harte Beterschap”-kaarten?

astrid Says: August 18th, 2012 at 7:57 pm: Ze zijn op dit moment aan het dreggen in the.American river! Ja Hij zat er een.riviertje naast…..

Inez Says: August 19th, 2012 at 9:45 am: nou ik vind die foto schattig en nog steeds elegant dankzij de laarsjes en het sjieke zwarte badpak…en de tuin is toch maar mooi gedaan!! Was een fantatische dag gisteren! Beetje spierpijn maar gezellig om de boot met jullie te kunnen delen!

DIny Says: August 19th, 2012 at 3:47 pm: Ratelslangen…?! Privacy schending door echtgenoten die vervelende foto’s maken; foei! Ik wacht op een fijne foto van jou doorAstrid gemaakt

Rene Laanen Says: August 20th, 2012 at 6:14 am: Oei, mijn vrouw had me dit nooit vergeven als ik haar zo op het internet had gezet! ~

Marion van den Biggelaar Mooie slangen lederen laarsjes Astrid:)! Vrees dat Peter vandaag in de Russian River terecht komt lol!

Dick van Engelen Wel handig Astrid ..die rode laarsjes… val je niet op tussen de aardbeienplanten…. ongestoord aardbeien eten zonder geflitst te worden door de camera van Laanen’s Luim … 🙂

Rob Laanen Ja, die foto… Als dat maar goed gaat met die 25 jaar…

Daar haak ik op in Rob; fast rewind ruim 25 jaar geleden naar:

Oftewel RUR! En wie deed daar ‘live’ kond van het gegeven dat hij met Asje ging trouwen, geflankeerd door Carrie Tefsen en Herman Finkers?

Foto genomen door Oom Henk vanaf zijn Grundig TV

Juist, uw standvastige roeier, die samen met zijn Asje geen zee te hoog is gegaan om a.s. dinsdag (jawel) hun 25-jarig huwelijk te gaan vieren!

De rechterkant (Hollandse bemanning: Astrid, Inez, Peter) houdt dit vaartuig ‘recht zo die gaat’, de linkerkant is verloren en de stuurvrouw is aan het zonnebaden. Zo, nu heb ik weer genoeg ‘humble pie’gegeten, zoals ze dat hier zo mooi noemen, en kunnen we overgaan tot de orde van de dag; het bal der miljarden. Na de overname van Instagram door facebook van een miljard en de waardering voor Pinterest voor hetzelfde bedragje, heeft een jury Samsung gestraft met een miljard vanwege Apple piraterij. Famous last words (om het helemaal goed te maken): “Ik wil m’n Asje nog voor geen miljard kwijt”! http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=cLdZgyH00I8 Uit de oude doos van Papa en Mama.

Hoppa, daar ging de vlam in de grootste raffinaderij van Californie, Chevron in Richmond, en de prijzen vlogen 5 tot 10% de lucht in. “You will feel the pain at the pump”, galmde KCBS door de ether.

Gas Price Sticker Shock Blamed on Chevron Refinery Fire

Als een priester ben ik de mensen langs gegaan om hen te verzekeren dat in Nederland, zonder brand, de benzineprijs zowat het dubbele is. Opgeluchte gezichten! Wat is het toch fijn om troost te kunnen bieden. Zoon Ivar kwam j.l. dinsdag, na 5 weken verwennerij in Nederland, onze gelederen weer versterken. Weer 2.5 cm gegroeid. Spottend keek hij mij in de ogen, waarna ik hem tot mijn spijt een okkenootje heb moeten geven om aan te tonen dat aan de pikorde niets veranderd is. Gestaag ben ik foto’s aan het verzamelen voor Dutch Heritage Day’s eer die mij ten beurt valt, waarbij documentaire producer Gary Platt mij gedwongen heeft alles te re-scannen in een hoger dpi. De beul! Een foto als voorproefje:

Geinig! Haal je me er uit? Nog even lief, toch!

Even voor zoon Kaj naar NAVY bootcamp vertrok, vandaag een maand geleden, haalde hij nog zijn vliegbrevet, net voor zijn 20e verjaardag.

En kijk, daar zie ik mogelijkheden; “Kaj, papa wil even een black jackje leggen, op naar Reno joh!” Now we’re talking business. In de tussentijd is er eigenlijk maar een in de familie die schier onuitputtelijk haar taken blijft vervullen. En ondanks het gegeven dat Speedy Gonzales bij haar vergeleken een watje is, wist ik haar toch op onze heuvel te betrappen.

Onkruid vergaat niet, zegt men. Forget it, Astrid’s priemende ogen detecteren elk illegale vergroening. Twee opmerkelijke zaken: 1) zie hoe liefdevol ze naar me kijkt toen ik haar riep en 2) die laarsjes zijn niet alleen cute, maar dienen ook ter bescherming van toevallig aanwezige ratelslangen. Ben benieuwd hoe liefdevol ze naar mij kijkt als ze deze foto ziet! En vandaag? Rafting baby, ter gelegenheid van Jon Lake’s 50e verjaardag. Russian River, here we come!

Zo kon het gebeuren dat ik vorige week maandag een afspraak om 16.00 had in Palo Alto, ook wel Steve Job’s bedevaartoord genoemd. Stipt als ik ben, startte ik om 15.00 de grote motoren om dit 39 minuten durende ritje te aanvaarden. Nu even de kaart van San Francisco bekijken boys and girls; vanaf Sutter ging ik rechtsaf Kearny op, vervolgens rechts op Bush (links op Bush gaat niet). Daar stond ik dus 20 minuten vast omdat er een kilometerslange tocht van stakende janitors voorbij kwam. Steegje gevonden; terug op Sutter, linksaf op Stockton (langs Union Square). Sh*t, eind Stockton afgesloten. Detour gevolgd. Ha, ik ben weer bij Market. Pech, de stakingsoptocht had me weer ingehaald, toen maar een foto’tje vanuit mijn trouwe vierwieler genomen:

Achteruit (verboden) en na 55 minuten toch nog de 101 South gevonden. The struggles of a road warrior! Maar tijdens deze stop and go borrelden er familiegedachten in me op. En, omdat iedereen het spoor bijster geraakt is wat er met deze familie aan de hand is (wie, wat, waar), onderstaand een korte samenvatting van de mannelijke spruiten. Rick met familie en kleinkinderen in Spanje. Met commentaar van kleinzoon Rico; “Gisteravond hebben we onder het genot van een ‘fanta naranja’ op een terrasje langs de zee onze vakantie gevierd. In het buurplaatsje Palamos blijkt het erg gezellig.” Is trouwens beroemde DJ Ferry Corsten naar de kroon aan het steken met zijn mixes. Tiesto; look out! Ivar slijt z’n laatste Nederland dagen met wat voetbal; o.a. met Oom Rob naar Ajax (vriendschappelijk), Feyenoord – Dinamo Kiev geweest, en naar ons kluppie Sparta (2-1 winst op het altijd gevaarlijke Veendam).

Rob de schrijverd; ga naar www.roblaanen.nl Heef-tie vervolgens met zijn Amerikaanse vrienden uit ons dorp een toertje Amsterdam gedaan!

Mr. ‘Cool’ met zonnebril. Het moet niet gekker worden!

Kaj belde me vanmorgen wakker vanuit NAVY bootcamp Great Lakes, Illinois. Zijn eerste toegestane telefoontje. Nou mensen, laat me je vertellen dat er bij Kaj niets gebrainwashed is. Zoals eerder gemeld; een Laanen brein is hardwired! Heb hem op het hart gedrukt zo snel mogelijk zijn moeder te bellen die onderweg was naar haar spannende ‘911’ werkzaamheden. Eens kijken, oh ja, Bo-Peter vertrok vanmorgen om 06.00 met vriendin Katerina naar Las Vegas om daar een weekje zijn 21e verjaardag te vieren. Je moet wat. Gedurende het weekend komen een 6-tal vrienden en vriendinnen hen complementeren. Grootste angst van Katerina’s moeder; “als ze maar niet stiekem trouwen”. Ik zie het al helemaal voor me:

The Elvis Wedding: “Thank you very much!”

En laten we eens even op Eric’s facebook kijken wat hij aan het uitvogelen is:

Gaat goed, zo te zien! Zelf blijf ik vandaag thuis. Nu de uitnodigingen voor de 17 november happening volgende week de deur uitgaan moet ik als de sodemieter de info (foto’s, herinneringen, etc.) voor het kleine documentaire filmpje aanleveren. Het lijkt wel werk! Nee, Nederlandse vrienden en vriendinnen, ik zal vandaag niet afsluiten met de weersvoorspelling voor dit deel van Californie, maar wil jullie wel een heerlijk restant van het weekend toewensen met een mooie zondag in het vooruitzicht.

P.S.: De Amerikanen zijn weg van onze Orange Hockey Babes!

OAKLAND — It was delirium at its best.

TOR@OAK: Crisp’s sac fly wins it in the 15th

Tot even na 12 uur vannacht, dus een kleine 5 uur in de wedstrijd, besliste A’s centerfielder Crisp de wedstrijd door 2e honkman Weeks met een sac fly binnen te halen om zodoende een record aantal walk off overwinningen voor Oakland te boeken. En wat krijg je dan als eerbetoon?

Juist, de gebruikelijke walk off pie! Met dank aan A’s homerun king Josh Reddick, vanaf nu bekend als Piederman. Noot: onder het mompelen van “kunnen die A’s niet eens een keer op tijd eindigen”, schommelde Astrid na 11 innings hoofschudden bedwaarts.

Wat een fantastisch eind voor een week die op z’n Amerikaans met een ‘dut’ begon. Wat zeg ik, twee dutten. Gisteren was een vrije dag, maar als ideale werknemer zou ik toch deelnemen aan een Amerikaanse posten conference call, onder leiding van “Den Haag”. Alle posten stipt om 08.00 (17.00 in de lage landen) aanwezig en voorbereid; “Hallo Den Haag, hallo Den Haag……” eh….niets dus. Papierwinkel terug in de diplomaten attachekoffer. Maar goed, mijn 3e kado van Astrid voor mijn verjaardag (inmiddels een maand geleden) lag verleidelijk op me te wachten:

A four hour wine carriage tasting with gourmet picnic lunch! Het goede leven dus! Dacht ‘t niet; we kregen een telefoontje van de eigenares dat het paard plotsklaps kreupel was geworden. In ieder geval stond de trip naar de KNBC (Koninklijke Nederlandse Borrel Club) in Palo Alto vast; gegarandeerd zeker, zoals belastingen en de dood. Spontaan vormde zich daar een klein comite (nee, nee, niet na al te veel alcohol) met als motto “Peter moet blijven”.

V.l.nr. Denise, Jeanette en Madeleine. Onder bedreiging van de diverse partners heb ik de achternamen achterwege gelaten. De soundclip komt later deze dag op YouTube uit.

Ter ere van Kaj, die afgelopen donderdag 20 werd maar dit heugelijke feit bij de NAVY vierde in Illinois, hadden we een kleine party met Kaj’s vriendin Michelle en wat Waterworld vrienden. Bo-Peter kwam over uit Berkeley ter ondersteuning van zijn moeder en werd derhalve danig door haar verwend:

Oh wat is het toch fijn om als enig kind (op dat moment) bij moeders te zijn! Gezellige BBQ. Eigenlijk is er de afgelopen week zoveel gebeurd, ook qua Olympische Spelen; wie had er nou gedacht dat er bij badminton gesjoemeld zou worden? Of in de politiek; heeft Romney, de republikeinse kandidaat voor het presidentschap nu echt 10 jaar lang geen belasting betaald?

Dus stop ik er maar mee; moet Kromo’s gouden race gaan bekijken en zelf ook nog een half uurtje fietsen, waarna de eerste 2 weken een feit zijn. Yeah! “Peter moet blijven”. Nu weet ik waar; in leven!

Nu 17 november met rasse schreden nadert (ja, ja, ik ben de honoree op Dutch Heritage Day), dringt het feit zich aan me op dat het een gala is met een ‘black tie’ voorschrift. Nadat ik me stiekempjes zondagmorgen vroeg in m’n smoking gewurmd had (de grootste van de twee die ik bezit), bleek snel dat ik al geruime tijd dergelijke evenementen aan mij voorbij had laten gaan. Nadat ik het colbert alsnog sluitend had gekregen, sprong het verbindingsknoopje er af. Harde aktie bleek noodzakelijk. Sinds maandag 23 juli fiets ik dus (stationair) van 05.00 tot 05.15 en gedurende het weekend een half uur. 3 kilo afgevallen dus, gemeten van zaterdag tot zaterdag, maar ook de patatten laten staan, en dat doet pijn (geestelijk).

Op het memoblaadje schrijf ik dagelijks trouwhartig het aantal minuten, de afstand en de verbrande calorieen. Juffrouw Astrid schreef achter de donderdag sessie; “goed zo beest”! Deed me aan zo’n vlinderstempeltje van vroeger (Sint Maria School, Rotterdam) denken. Met grote tevredenheid heb ik me zojuist met een stroopwafel beloond. Doorzetten nu!

Nu Kaj de ouderlijke woonstee heeft verlaten voor NAVY bootcamp, hebben we inmiddels vriendin Michelle en nog een viertal ‘Waterworld’ vrienden te eten gehad, nasi met pindasaus, en ook wat jeugdbeelden van Kaj vertoond. Dat laatste is belangrijk, het is materiaal dat we bewaren mocht hij ooit trouwen. “Oh, oh, wat zit hij toch schattig met z’n piemel te spelen in dat badje”.

Met moeder overste voorop toch wel een leuk groepje! Nu we Kaj’s Chrysler 300 ingeruild hebben (wat moet je er mee op een boot?), hebben we dat geld in een potje gestopt om dergelijke kosten te bestrijden, het zogenaamde ‘feed Kaj’s friends fund’.

Ivar is inmiddels volgens goed Chinees gebruik naar het moederland getogen om aldaar een bruid te vinden, en inmiddels is de eerste foto op facebook opgedoken:

Ook buitenstaanders bemoeien zich er mee en dringen bij de a.s. schoonmoeder aan om astronomische bedragen te eisen:

o

Nancy de Jager Jij krijgt minstens 40 kamelen, 33 koeien, 87 schapen en 331 kippen voor je dochter hoor! Voor minder moet je het niet doen! X Voor die uitgestoken tong wil ik toch wel een flinke korting bedingen! Grappig was dat het eerste wat Ivar aan me vroeg toen ik samen met onze Consul Generaal het Giants stadion mocht betreden om Sir Bam Bam te huldigen, “je droeg toch geen Giants pet, he?!” Vele jaren geleden toen ik bij Little League een van zijn coaches was, werden wij als Giants ingedeeld en Ivar droeg het hele seizoen met grote tegenzin zijn Giants uniform, alhoewel hij op onze buddy picture er nog wel een glimlach uit kon persen.

Go A’s! Na de sweep van de Yankees zijn we ook aan de Oostkust bekend! Na het uitdunnen der kinderen in Huize Weltevree (Kaj in Great lakes, Illinois, Bo-Peter in Berkeley en Ivar ‘God weet waar’ in Nederland), begeven Bo-Peter en uw scribent zich a.s. dinsdag naar de door de Chamber of Commerce van Emeryville gesponsorde A’s versus Rays game. En daarom ter afsluiting een A’s foto van de Bopper zoals hij populair genoemd wordt omdat ik anders klachten krijg van het thuisfront!

Ach, konden ze altijd maar zo blijven!

Die gedenkwaardige dag, 28 augustus 1987, kreeg ik, vanwege ons leeftijdsverschil, er een behoorlijk aantal jongere ooms en tantes bij. What joy! En na een aantal inwerkmaanden (lees drankinname) bleek dat ik met het merendeel meer dan goed op kon schieten, hetgeen niet altijd meevalt bij Vinkeveners. Een van hen was Berry, getrouwd met mijn schoonmoeder’s zus Wilma. Berry is afgelopen woensdag na een behoorlijke lijdensweg gestorven; slechts 62 jaar oud. Nog geen anderhalf jaar geleden stond hij te stralen bij de zeventigste verjaardag van schoonmoeder Riet.

En nu is lange, slungelige Berry, gezegend met een droog gevoel voor humor, er niet meer. Van een afstand waren we er al bang voor gezien de update e-mails die Wilma de familie deed toekomen. Als het een feit wordt, dan veroorzaakt het een shock. Wilma, Janneke en Ilse, woorden schieten natuurlijk altijd te kort, maar vanuit Californie, huis tot huis, veel liefde en dito sterkte.

Voorafgaand vonden er een aantal zaken plaats die ook onder de kop ‘Toen ik met Astrid trouwde…’ thuis horen. 3 jongens later, en aan het begin van hun levensloop, beginnen ook daar contouren zich af te tekenen. Zaterdagavond vond de gezamenlijke party plaats van Kaj’s afscheid naar de NAVY en Bo-Peter’s 21e, een ‘big thing’ in de USA, want…..je mag legaal drinken! Tevens vond de ceremonie plaats van Kaj’s ontharing, omdat het anders toch bij de NAVY zou gebeuren. Kaj voor de ceremonie met de vriendenploeg die uiteraard met vreugde dit gingen aanschouwen:

Kaj ‘the morning after’ aan het ontbijt, met vriendin Michelle, die het wel ‘cool’ vond (liefde…..). Kaj keek toch enigszins beteuterd, hoewel, hij is geen ochtendmens. Kijken hoe ze daar bij de NAVY over denken!In ieder geval gaat hij de medische kant op, waarin hij met zijn EMT diploma (Emergency Medical Technician) een eerste stap heeft gezet.

Bo-Peter, daarentegen, heeft wat haar toegevoegd en denkt aan een carriere in internationaal recht. In ieder geval op de goede weg bij UC Berkeley. Aan herzelfde ontbijt met vriending Katarina, ook een hardwerkende student.

In the meantime (ik blijf aan jullie Engels werken) vertoeft anchorman-in-spe Ivar in de schaduw van de IJffeltoren, omdat Oom Jacco vond dat er ook leven is buiten Vinkeveen:

Even terugkomend op dat ontbijt; na een kort rondje door het huis bleek dat er nog 6 medestudenten, danwel collega’s van Waterworld her en der in het huis een slaapplek hadden gevonden. ‘Momsy’ aan het ontbijt met adoptiekind Zach:

Weet je, er is zoveel te melden, maar na een emotioneel afscheid van Kaj (zakdoekenparade) en het onthutsende bericht over Berry, gaan Astrid en ik even de batterijen in Sonoma opladen. Gelukkig zijn er altijd mensen die bereid zijn om ‘for the time being’ van onze compound te genieten en het te onderhouden. Daarom ook maar afsluiten met een song die ik zeer na aan het hart heb blijven houden:

In my life (klik op In)