Month: May 2019

Ja, het seizoen 1958-1959 zal nimmer meer uit mijn geheugen gewist worden. Dat seizoen werd ik uit honderden jongetjes geselecteerd door het duo Denis Neville/Piet de Visser om bij Sparta te mogen spelen. 12 jaar oud, een droom ging in vervulling. Mijn vader was ernstig ziek en kreeg er helaas niet veel van mee, ondanks dat hij een liefhebber was. Vol moed begon ik aan de training op Vreelust, niet al te ver lopen vanaf onze woning aan de Van der Poelstraat in Rotterdam West. Het viel niet mee, zonder steun van huis uit. M’n moeder had wel wat anders aan haar hoofd met een zieke man en vier hongerige jongensmonden (6, 12, 15 en 17) te voeden. Het werd er niet beter op toen mijn vader kwam te overlijden:

Wegens het ontbreken van sociale zekerheden moest m’n moeder af en toe 2-3 baantjes aannemen om het hoofd boven water te houden, terwijl wij het beste ervan maakten, soms min of meer op straat levend. Tot mijn grote verdriet moest ik afscheid van Sparta nemen. Maar voetbal was er altijd, op straat, wegens ontbreken van auto’s, en natuurlijk altijd Sparta als voorbeeld. Wij hadden geen auto, maar kenden iemand met een auto die de Sparta elftalfoto van Esso voor ons op de kop tikte:

Die hing trots boven mijn bed, zeker weten. Onderweg naar school kwamen we op de Vierambachtsstraat steevast keeper Andries van Dijk tegen, die fietste naar zijn baantje bij een bank, richting de Kruiskade. Wanneer ik dan met mijn schoolvriendje Adrie Kanij liep, deed ik steevast zijn uittrap na. Ondanks een jaar met hevige schommelingen in onze gemoedstoestand, werd Sparta op 18 mei 1959 kampioen, uit tegen DWS (1-4), en ik kon mijn geluk niet op. Uiteraard konden we niet vermoeden dat dit het laatste kampioenschap voor Sparta zou zijn in de 20^e eeuw, en ook deze eeuw is

handhaving eigenlijk het hoogst haalbare. Neemt niet weg dat 60 jaar later een grote Laanen afvaardiging de thuiswedstrijd tegen De Graafschap bijwoonde:

V.l.n.r. Moi, kleinzoon Felix, jongste broer Rob en jongste zoon Ivar (seizoenkaarthouders), kleinzoon Rico en zoon Kaj, even overgewipt uit Amerika.

Ondanks de 1-2 uitslag de moed niet verloren, Sparta speelde immers goed, en de vreugde uitbarsting kwam na de verdiende 0-2 in Doetinchem, en daarmee promotie. Het is geen kampioenschap, maar het voelde aan als 1959! De seizoenkaarten zouden sowieso besteld worden, maar het voelt goed aan dat ze duurder worden, eredivisie niveau dus! Deze treurige foto, waar de champagne wederom niet geopend kon worden op cruciale momenten, kan vernietigd worden:

Moet me nog iets anders van het hart. Mijn kritiek vorige week aan de Volkskrant inzake een artikel over Trump(onomics), werd keurig door de journalist in kwestie beantwoord:

From: Koen Haegens <K.Haegens@volkskrant.nl>
Date: Mon, May 27, 2019 at 9:30 AM
Subject: Re: Trumponomics door Koen Haegens
To: <peter@laanen-thebrand.com>

Geachte heer Laanen, beste Peter,

Bedankt voor uw reactie, die ik kreeg doorgestuurd. Het idee achter het stuk was niet – opnieuw – beoordelen in hoeverre het economisch beleid van Trump succesvol is. Wat dat betreft ben ik het overigens roerend met u eens. De gedachte was om nu eens te kijken of er iets van consistentie in zit, een wat coherentere ideologie – los van de vraag wat ik als journalist vind van die ideologie. Maar ik begrijp dat dat ook anders gelezen kan worden.

Met vriendelijke groet,

Koen Haegens

Klasse! Let op, aanstaande woensdag aflevering 12 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Jullie zijn gewaarschuwd

Vanavond is het zover, de eerste van twee finale wedstrijden om het ‘echie’; wie van de twee ploegen ontstijgt de Keuken Kampioen Divisie. De knoesten uit Doetinchem of de fijnslijpers uit het Rotterdamse Spangen? Deze banier in het ‘die-hard’ supportersvak stal mijn hart gedurende de 3-0 overwinning tegen TOP Oss, afgelopen donderdag. Daar blijven ze zingen tot de laatste seconde, verlies of winst, zolang er maar gebikkeld wordt.

Treffend dus voor hoe ze ‘hun’ spelers willen zien, en waar ze naar toe willen. Tevens mooie aankondiging voor de wedstrijd van vanavond, waar uw schrijverd uiteraard wederom op de Kasteeltribune plaats zal nemen en luidkeels het ‘Rood-wit is onze glorie’ mee zal zingen. Wat ook leuk is, is dat gisteren onze stoere firefighter/paramedic Kaj, met vriendin Michelle, op Schiphol is aangekomen. Ze gaan ons ruim twee weken, zij het met hier en daar een uitstapje, verblijden met hun aanwezigheid.

Michelle en Kaj na een inspannende reis uit San Francisco via Dublin

En, ook leuk, vanavond komen ze op Het Kasteel, als extra hulptroepen uit de Verenigde Staten, Sparta aanmoedigen! Kan toch niet meer fout gaan, zou je zeggen, hoewel die Achterhoekers niet te vertrouwen zijn. We gaan ervoor! Meestal reageer ik niet meer op artikelen waar het gebrek aan diepgang afspat. Maar dit artikel in deze Volkskrant (weekend 18/19 mei) schoot me echt in het verkeerde keelgat, met name ook de bijbehorende foto, die meer dan 1/3 van de pagina in beslag nam.

Ja, het klopt dat ik deze aartsleugenaar, homofoob, racist, bedreiger van de wereldeconomie/-vrede, en wat van dies meer zij, geen warm hart toedraag, maar dit was gebrek aan diepgang van de journalist, Koen Haegens. Er was zoveel op aan te merken dat ik slechts een aantal voorbeelden heb opgesomd, gericht aan de ombudsman van de Volkskrant, om mijn ongenoegen te uiten. Onderstaand de e-mail die ik zond.

Tue, May 21, 2019 7:59 PM

Geachte heer Geelen,

Meestal verbijt ik me wanneer ik luchthartige artikelen lees a la Trumponomics, maar dit keer moet het er dan van komen dat ik reageer.

Zelf ben ik sinds 3 jaar terug uit de V.S. en daar 18 jaar economisch en als entrepreneur werkzaam geweest in de San Francisco Bay Area. Ik volg alles in de V.S. van dag tot dag.

Het begon al gelijk met de foto die geplaatst is, en de helft van het artikel beslaat.

De foto geeft de indruk van een zeer geslaagde president Trump inzake Foxconn investeringen in Wisconsin. Niets is minder waar, althans wanneer men het nieuws gevolgd zou hebben.

Een flard van vorige week:

The Verge’s Josh Dzieza continues his outstanding coverage of Foxconn’s shell-game in Wisconsin, where the company — promised billions in subsidies and tax-breaks by former governor Scott Walker, a Koch darling, and by Trump, who used Foxconn’s promise of a major new Wisconsin factory to claim his policies were working — has lived up to its reputation for overpromising and underdelivering by absorbing billions in subsidies but never delivering on promised jobs

Wanneer je erin duikt is het nog erger dan het bovenstaande. Echter, de foto geeft een volledig verkeerd beeld van wat er werkelijk plaatsvindt.

Bij Handel staaft Haegens de houding van Trump aan de hand van een 1990 interview van Trump in Playboy. Van Trump kan men tientallen interviews vinden die over hetzelfde van links naar rechts uitwaaieren. 1990 deel van een decennium dat Trump…..

Trump Tax Figures
Show Over $1 Billion in Business Losses

Inderdaad, de hele kluit belazerde. Zo zou ik het hele artikel van diepgaande achtergrond informatie kunnen voorzien, waardoor het op z’n Amerikaans het rapportcijfer F zou krijgen. Pijnlijk om dat te moeten constateren van een krant die ik na m’n terugkeer gekozen heb om z’n journalistieke betrouwbaarheid. Aan Amerika’s torenhoge schulden en de lonen die in 10 jaar amper gestegen zijn wordt achteloos in een zinnetje of wat voorbij gegaan, alsmede de 40 miljoen Amerikanen die onder de armoedegrens leven.                Trump is een ‘snake oil salesman’, eerdaags zal dat ook tentoongesteld worden, en daarnaast een slecht mens.      Maar goed, mocht deze man aan de macht blijven, dan is niet alleen de Amerikaanse democratie in gevaar, maar ook de economie. Zoveel geld kan men nu eenmaal ook niet ongestraft blijven drukken.

Soms zou je willen dat het gevoel van ‘onrechtvaardigheid’ (groot woord) zou verdwijnen, maar helaas. Soms zit ik mezelf er mee in de weg. Het zij zo in ieder geval kan ik me tijdens het scheren recht in de ogen kijken, en dat is ook wat waard. Niet vergeten: a.s. woensdag aflevering 11 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

Nauwelijks bijgekomen van de Istanbul trip, konden we ons alweer opmaken voor het concert van Alan Parsons Project in Paradiso, nog een verjaardagscadeau van zoon Rick en schoondochter Liesbeth, die ons ook vergezelden. Het bijzondere hieraan was het gegeven dat Alan Parsons en ik voor het eerst met elkaar kennismaakten in 1996, toen ik als platenbaas voor Arcade in Duitsland zijn album ‘On air’ uitbracht.

Toen had hij natuurlijk al lang faam vergaard als geluidstechnicus voor de Beatles met ‘Abbey Road’ en ‘Let it be’, maar ook met Pink Floyds ‘The dark side of the moon’. Nadat hij zich met (Amerikaanse) vrouw Lisa in het Californische Santa Barbara gevestigd had, beschouwden we het als een eer om een studio naar hem te noemen bij Ex’pression College for Digital Media (beroemd van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.

 Alan tekent hier ter afronding Ex’pressions ‘wall of fame’.

Machtig fijne kerel als Alan is, schreef hij ook een brief ter ondersteuning van de verkrijging van mijn groene kaart, oftewel mijn verblijfsvergunning in de Verenigde Staten. Door de jaren heen zijn we met elkaar in contact gebleven, en het was derhalve een groot genoegen hem in een bloedheet en in mijn ogen onveilig Paradiso te zien spelen:

Het concert was ouderwets goed, maar ik hield mijn hart vast mocht daar iets gebeuren. Opelkaar gepropt in een omgeving met veel hout hoeft er niet ‘dit’ te gebeuren of er breekt paniek uit, waarbij mensen niet weg kunnen komen. Ik vind het verbazingwekkend dat de brandweer dit toestaat. Enfin, Alan had ons uitgenodigd in zijn kleedkamer na afloop, waar hij ons met gade Lisa hartelijk begroette. Drinks on the house! Alan oogde vermoeid en zweette als een otter. Hij vroeg zich af of ze wel eens van airconditioning gehoord hadden. Maar hij was in ieder geval nog fit genoeg om wat gekke bekken te trekken:

Astrid en Alan aan de rol

Lisa en Alan nemen het luchtig op

Het afscheid was op zich wel grappig, zo van waar ter wereld zullen we elkaar nu weer ontmoeten. Immers, dit was voor het eerst dat we elkaar in Nederland troffen. Na Rick en Liesbeth nogmaals bedankt te hebben, togen we huiswaarts. Vrijdag troffen Rick en ik elkaar op…….Schiphol, daar stapten we in om plaats te nemen op de harde en smalle zitplaatsen van RYANAIR.

Maar ja, gelukkig slechts anderhalf uur naar Dublin. Jammer dat Rick een te groot stuk handbagage meegenomen had. Ik had hem nog zo gewaarschuwd dat het 25x40x20 centimeter moest zijn! Mocht de pret niet drukken, en niet zo gek veel later zaten we aan onze eerste Guinness:

En, het moet gezegd, het smaakt veel beter ter plekke dan in Nederland. Komt bij dat het weer onwaarschijnlijk Iers mooi was. Geïnspireerd door het goede werk van Alan Parsons nam Rick plaats achter het mengpaneel van Thin Lizzy in het Ierse Rock and Roll museum en jamde hij ook nog een beetje in een andere studio.

En ik? Tja, ik ben wat bezadigder te werk gegaan, kerken dienen bezocht te worden in mijn optiek:

Tevens nog een goed gesprek met wat Ieren gehad over de naderende Brexit.

Ach ja, je moet wat. Laatste avond gezellig doorgebracht met een vroegere collega van BuZa, David Naves, nu gestationeerd in Dublin, en diens gade Ilse.

We kwamen bijeen in de beroemde maar stampvolle Temple Bar, waar we alleen nog ‘rustig’ konden zitten in de rokersafdeling. So be it, want gezellig was het! En voordat we het wisten stonden we weer op Schiphol, waar onze beminden met smart (dat verzin ik) op ons stonden te wachten. Het is dan ook een ontiegelijk end lopen voordat je bij de uitgang bent. Top weekend (kan ik me herinneren)! Woensdag alweer aflevering 10 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Stay tuned.

Twee weken zonder echte Luim: SCHANDE! Maar, we nemen jullie even mee naar het hoe of wat. Nadat onze beminde (KLM) buurvrouw Elsje, samen met man Hans, ons had afgezet bij vertrekhal 3 op Schiphol, markeerde dat het begin van onze eerste trip naar Turkije. Vlucht KK2248 van Global Atlas ‘dreigde’ ons 25 april op tijd naar Istanbul te brengen maarrrr……. probleempje met airtraffic control o.i.d., dus stonden we gezellig een uurtje extra aan de grond. Na een kleine drie uur vliegen en een goor hapje eten (laten staan) landden we op de nieuwe luchthaven van Istanbul, de grootste ter wereld volgens de autoriteiten. Na een half uurtje taxiën bereikten we het nieuwe wereldwonder, en groot is het!

Zo groot dat we na de paspoortcontrole nog een half uur moesten lopen naar de plek waar de bagage, hoopten we, klaar zou staan. Niets van dit alles, even geduld lieve mensen. Uiteindelijk duurde het zo lang dat Astrid besloot alvast buiten een luchtje te scheppen (u weet wel). Ha, daar is de koffer, nu lekker naar buiten snellen om ons op weg te begeven naar het consulaat. Eitje, eerst nog even door de secundaire bagage controle. Dat ging dus zomaar niet; aangezien uw Luimenist door een tweetal mannen (bijna) besprongen werd om uitleg te geven wat er zoal in die (grote) koffer gepakt was. Glimlachend verklaarde ik dat het allemaal onschuldige zaken waren. Gek, op een of andere manier hadden ze het idee dat ze deze of gene drugs kingpin uit Amsterdam te pakken hadden. Alle potjes van Astrid werden opengedraaid, er werd geroken aan de vacuüm getrokken kaas, geroken aan mijn body lotion (afblijven!!!), en uiteindelijk natuurlijk niets gevonden. Toen werd ik uit wanhoop nog gefouilleerd en moesten ze knarsetandend constateren dat mijn buik echt rond was, zonder hulpmiddelen. Enfin, eind goed al goed. Nadat Astrid en ik herenigd waren, namen we een taxi naar hartje Istanbul. Meevaller, voor de ruim 40 kilometer waren we slechts €17 kwijt, inclusief fooi. En daar stond onze rots in de branding, oftewel Consul Generaal Bart van Bolhuis ons op te wachten. Opluchting. Astrid poseerde vol trots voor ons tijdelijke onderkomen:

Waarna we een gezellige avond tegemoet gingen. Op tijd het kooitje in; bed van Prinses Beatrix! Heb net op tijd het kroontje weggemoffeld. Was ’s ochtends wel even schrikken toen ik de gordijnen van de badkamer opende:

Levensgroot President Erdogan met de plaatselijke burgemeester van de wijk, Beyoglu, waarin het consulaat gevestigd is. Mooi ook is de sage van de Witte Roos, de beeldschone vriendin van de vrijgezelle (ja, ja) ambassadeur Cornelis Calkoen, die die in Istanbul diende van 17-27 tot 1744.

Na het vertrek van de ambassadeur bleef zij alleen achter en stierf aan een gebroken hart. Sindsdien spookt ze daar rond. Na wat aanbevelingen van CDPeuse Thessy, togen wij de stad in en oh, oh, wat waren we onder de indruk van de historie en de vriendelijkheid van de mensen. En natuurlijk hielden we ons aan de dress code voor de moskeeën.

’s Avonds was het fantastische Koningsfeest waar zo’n 900 mensen acte de presence gaven. En alles was er (gesponsord): van Ketel1 (Kitchen One lokaal) tot Heineken, bitterballen, haring, een band, en een echte patatkraam. Roept U maar!

Feeëriek, zo mag het best bestempeld worden. Netwerken op z’n best, evenals pitten na het festijn. Het consulaatpaar nam zaterdag de tijd om ons mee te nemen op een boottocht over de Bosporus, evenals een tochtje langs bezienswaardigheden en moskeeën.

Bart, Thessy en Astrid heuvel opwaarts naar een moskee

De dag afgesloten met een heerlijke, echt Turks diner. Wederom een dag om in te lijsten. Maandag even aan de bak met de Turkse Game World als vertegenwoordiger van de Dutch Game Garden. Eerst op bezoek bij de NARclub, een volwassen onderneming waar maar liefst 30 game ontwikkelaars werkzaam zijn, daarna naar BUGlab/Kitchen, de game en VR afdeling van BAU University.

Mijn Ex’pression gevoel uit Californië kwam helemaal boven tijdens de rondleiding over de creatief ingerichte campus. Hier moeten studenten zich wel heel gelukkig voelen. Senior Commercial Officer Mustafa Basaran had op het consulaat een prima werklunch georganiseerd, waarbij hij kans had gezien om een mooie samenstelling van de Turkse wereld van gamers bijeen te krijgen. Hulde! Met een traan en een kus afscheid genomen en per taxi de eerste etappe terug afgelegd, naar het vliegveld. KL1614 zette ons, na enige vertraging, met een brute klap neer op vaderlandse bodem, alwaar overbuurman Peter ons liefdevol opwachtte en naar huis transporteerde. Volgende week de rest van de trip (Alan Parsons, Dublin), maar eerst a.s. woensdag aflevering 9 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’.