BOOS gaf me het ‘format’ voor de ‘Ex’pression Years’

Met grote interesse heb ik donderdag om 16.00 Tim Hofman bij BOOS de ‘Voice’ affaire zien ontrafelen, alsmede de hortende response van John de Mol. Wat mij opviel, omdat het ook op mijn Ex’pression saga sloeg, was zijn opmerking dat de band tussen hem en zwager Jeroen ‘dickpics’ Rietbergen niet door staf en deelnemers gezien werd als belemmerende factor om een klacht in te dienen. Hoe onnozel kan je zijn (of spelen)? Het was in wezen iets dat continue speelde gedurende de ‘Ex’pression Years’. Navigeren als zodanig gaat tot op zekere hoogte, maar dan komt het moment van schipbreuk. Na de minnelijke schikking in het kort geding wegens botsende grondrechten, waarbij het mijne ondergeschikt werd verklaard, heb ik onmiddellijk alles conform de schikking geregeld, hetgeen niet makkelijk was. Niet alleen omdat de waarheid niet aan de orde was, maar ook omdat het geld kostte en de wellicht spannendste periode (van ontslag indienen december 2004 tot en met vertrek medio 2005) onbeschreven bleef. Begin en einde van Ex’pression (as we know it) wordt onderstaand in twee foto’s weergegeven:

BOOS bracht me op het idee om niet op de wekelijkse voet verder te gaan. Overigens ook gevoed door het gegeven dat wederom een advocaat in mijn gegevens aan het wroeten was. Mijn plan is om een fictie boek te schrijven, met Hillary Clinton’s laatste boek, ‘Staat van terreur’, als schrijfvoorbeeld. Echter, nog steeds als management leerboek, maar uitgebreider waar het om oorzaak en gevolg gaat. Uiteraard met fictieve hoofd- en bijrolspelers. Daar ga ik dus mee aan de slag. Doei! Natuurlijk niet, de zaterdag Luimen blijven uiteraard hun opwachting maken! Elke week ontvang ik, als trouwe seizoenkaarthouder van Sparta, de nieuwsbrief. ‘Nieuwsbrief op z’n Spartaans’, dat is het mantra. Ivar en ik zaten vol aandacht naar de wedstrijd Cambuur-Sparta te kijken toen keeper Coremans een onschuldige hoge bal niet alleen door z’n vingers liet glippen, maar ook nog kans zag om via z’n knie een eigen doelpunt te produceren. Mantra blijft ‘Punten verliezen op z’n Spartaans’. Ivars krachttermen plaats ik maar niet in deze familieblog. Nu alle quarantainezaken achter de rug zijn, kon ik me van de week weer melden bij het bloedlab van het Antonius ziekenhuis, vooruitlopend op een routine onderzoek. Mondkapje op, etc. je kent dat wel. Zegt die dame “wat heeft u een mooie….”, ik hang aan haar bedekte lippen…..”ader”. Is wel makkelijk bij bloed afnemen, geen misprikken. Alles daarna ook goed, ik kan weer een jaartje vooruit. Mijn verjaardag, vorig jaar juli, kende vele uitgesmeerde cadeaus (lunches, evenementen, etc). Nog niet alles kon wegens corona geactiveerd worden, maar nu is het ‘Liverpool’ geschenk van oudste zoon Rick (en schoondochter Liesbeth) daadwerkelijk vastgelegd. Rick en ik doen de tweede helft van april het Verenigd Koninkrijk aan en daar wacht ons onder anderen:

En ik hoef niets te doen, alleen maar genieten. Dat is nog eens optimistisch naar een stukje nabije toekomst kijken. En dat gun ik al mijn lezers; een blik door een patrijspoortje (inderdaad, we gaan met de ferry) waar zich een optimistisch plaatje ontrolt. Lekker toch, niet dan?!