Melancholie op de laatste (Luim) dag van het jaar, maar dan………

Donderdagavond keek ik op NPO1 naar het programma ‘Uit het leven’ en mijmerde enigszins mistroostig dat wanneer je het gros van de mensen (her)kent die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn, dan je toch echt op leeftijd bent. Daar wilde ik vandaag over schrijven, immers melancholie en het huidige weer gaan goed samen. Toen werd er roet in het eten gegooid middels twee gebeurtenissen. Allereerst kwam gisteren het bericht over het heengaan van één van mijn grootste voetbal helden: Pelé. Grootheden als Neymar, Messi en Mbappé reageerden in koor waar het de grootheid van de voetballer Pelé betrof, gelardeerd met een foto van hen naast de maestro. Laat ik nou ook een Pelé verhaal hebben, zij het in karikatuur, maar wel naast hem.

Toen ik in 1989 aftrad als voorzitter van de KNBSB, schonk men mij als afscheidscadeau een te vervaardigen karikatuur naar keuze van de topper in dat genre: Dik Bruynesteyn. Tijdens een mini interview vroeg hij me in welke richting ik dacht. “Didi, Vava, Garrincha en Pelé”, riep ik vol geestdrift. “Wablief”, stamelde Dik. Ik legde hem uit dat de karikaturen van deze spelers indertijd deel uitmaakten van de (nota bene) door hem vervaardigde kwartetkaarten van alle deelnemende WK teams van 1958. Wereldkampioen Brazilië was natuurlijk de grote favoriet, en je moest heel wat kauwgum kauwen (en kopen) voordat je een kwartet bij elkaar had. Onmiddellijk na de door Brazilië gewonnen finale tegen Zweden gingen we op straat voetballen, waarbij de putten als doelpalen gebruikt werden. Eén van de weinige auto’s in de (Van der Poel) straat die ons het voetballen enigszins belemmerde, was van meneer Hoogstraten. Die beloofde ons een flinke opdoffer wanneer we z’n auto zouden raken. Gelukkig was zijn loopsnelheid omgekeerd evenredig aan z’n slagkracht. Maar goed, iedereen wilde Pelé zijn (niemand keeper). Dat vond Dik een mooi verhaal en aldus creëerde hij deze dierbare prent. En dan te bedenken dat Pelé maar zes jaar ouder was dan ik, en zeven jaar ouder dan Cruyff. Nu toch nog even terug naar 1e kerstdag, de verjaardag van het kindeke……eh, Astrid. Is toch mooi wanneer er niet alleen berichten van de zoons in Californië je bereiken, maar ook bijvoorbeeld een paar mooie leren handschoenen van oudste zoon Bo-Peter. Nou, dan wil mama in haar rode kerstoutfit wel poseren.

Het werd een mooie dag met ontroerende cadeaus, waarbij het geschreven woord van deze en gene (je weet wie je bent) ook een traantje teweeg bracht. Machtig mooi. Dan kom ik nu toe aan de tweede gebeurtenis die me emotioneel van m’n stuk bracht. Zit ik afgelopen woensdag met m’n oudste zoon Rick op zijn uitnodiging (maakt het nog lekkerder) te lunchen bij Oud Zuid in Loenen, waarbij hij me nonchalant mededeelt donderdagavond aanwezig te zijn bij Top 2000 Café in Hilversum. Leuk, we zijn zeer gesteld op muziek. Of ik het in de gaten wilde houden, geinig om naar te kijken op een of ander Ziggo kanaal. “Tuurlijk”, beloofde ik achter m’n bal gehakt in jus. Helemaal door mijn hoofd gegaan, Astrid en ik zaten in een goed gesprek bij een aperitiefje en hadden de TV uitgezet. Wanneer ik langer op was gebleven, had dit bericht mij als een ‘love is all you need’ mokerslag geraakt:

En volgens betrouwbare getuigen was dit inderdaad het geval:

Nu natuurlijk nog verantwoording afleggen bij (schoon) vader, dat begrijpt u! Het moge duidelijk zijn dat we heel blij zijn, uiteindelijk is 15 jaar een hele tijd, maar het goede nieuws is dat de aanhouder wint. Na al het nieuws op de (sociale) media van het gelukkige stel, ben ik inmiddels de ‘vader van’ geworden, en zo hoort het ook. Eind goed al goed, en zo gestemd rij ik op m’n witte hengst de zonsondergang tegemoet!

Personeelsdiner met onverwacht cadeau

Mijn openingszin voor deze Luim pakte na het gebeuren van gisterenavond wel even anders uit. Als radartje in het kraamzorgimperium Geboortesupport, door Astrid opgericht in 2016, hou ik me parttime bezig met het inkleuren van de maanden waar het geplande geboorte van baby’s betreft. Planning dus, en soms komen die rakkers ook nog op tijd! Prachtig spreadsheet, waar ik met trots naar kijk, maar helaas met het oog op privacy niets van mag laten zien. Wat wil het geval, week na week loop ik te mokken dat die personeelsdiners tegenwoordig mooi aan m’n neus voorbij gaan. Astrid reageerde daar gepast op met een driegangen diner, bestaande uit een soupe de tomates, gevolgd door saumon fumé maison met toebehoren, en als dessert glace sur un baton. Elke vorm van kritiek werd hiermee tot zwijgen gebracht. Maar dit was niet alles. Astrid verzocht het personeel (hond van dienst Tinley en ik) zich een vijftal minuten terug te trekken in afwachting van een verrassing. En dat werd het; de planner werd geëerd met een prachtig geschreven bericht, waarna Astrid een cadeau in keramiek onthulde met een ouderwetse ganzenveer (zo snel typ ik ongeveer).

M’n bek viel los, ook omdat ik weet hoeveel tijd daaraan besteed moet zijn. M-maar dat ‘vitriool’, stotterde ik. Geduldig legde ze uit dat wanneer ik onrecht bestreed in mijn Luim, waar overheidsdienaren soms het slachtoffer van zijn, precies dat voor mijn voeten gegooid wordt. En toen kwam ze met de kers op de taart; een heupflacon Jack Daniel’s!

Ik geef het toe, daar moet je echt wel diepe zakken voor hebben, of flinke heupen! Enfin, ik had eigenlijk willen beginnen met de op borgstelling vrijgelaten crypto fraudeur Sam Bankman-Fried. Mijn stelling zou zijn ‘bent u ook de mening toegedaan dat in Amerika met geld alles te koop is’. Let wel; miljarden in rook opgegaan. Hoogte van de borgstelling: $250 miljoen! Lust u nog peultjes? Nu mag hij bij papa en mama thuis z’n vonnis afwachten. Ook een veroordeelde moordenaar in Nederland mocht thuis z’n vonnis afwachten. Het werd 20 jaar, waarna hij zich moest melden bij de gevangenis. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat hij de benen nam. Wie is er nu slimmer, Amerika dat in zo’n geval $250 miljoen overhoudt of Nederland dat met een doorgeknipte enkelband opgescheept wordt? Toen dacht ik, waar bemoei ik me mee, en concentreerde me op mijn kerst job bij Gall en Gall, waar ik klanten moet aantrekken:

Ja, de mensen denken dat het een klus van niets is, maar niets is minder waar, het vereist sowieso een serieus gezicht, maar ervaring als potloodventer is geen vereiste. En dan is het na gedane arbeid echt heerlijk om de kerst top-10 voor mijn jukebox te selecteren. Voilà!

Lekker geluid, met hier en daar een nostalgisch krasje. Waarschuwing: wanneer oma in de buurt is (morgen) S1 niet draaien. Voor het overige wens ik de hele wereld N1. Heb het goed de komende dagen en wees lief voor elkaar.

Huurverhoging, voetbalrellen, schaatsmarathon, Rob de Nijs

Met zoveel onderwerpen kom je een week wel door. Wat te denken van een scheidsrechter die een overduidelijke handsbal van Messi door de Spaanse vingers ziet? Qatarwaardig, dat is zeker. Spannend voor het einde van het jaar: de 1e Kamer dient een wet goed te keuren die voorkomt dat huiseigenaren de huurprijzen te kust en te keur kunnen verhogen. De voortgang is in de handen van de VVD gelegd. ‘Inch’Allah’ zong Adamo reeds in 1966. Moet gisteren gebeurd zijn (!) zodat men in de 1e Kamer er dinsdag 20 december over kan beslissen. Weer een kwestie van de broekriem al dan niet verder aanhalen. Sommigen moeten er tijdens het aanhalen nog wat gaatjes bij prikken, zover stijgt de nood. Concert Rob de Nijs: donderdagavond op MAX, dat was best een tranentrekker. Oude hits uit mijn jukebox collectie, zoals ‘Ritme van de regen’, passeerden de revue.

‘Ritme van de regen’ werd de hit, maar ‘Voor Sonja doe ik alles’ vond ik eigenlijk (toen zeker) nog leuker. Ik pieker me suf of ik indertijd een vriendinnetje had die Sonja heette, maar zonder resultaat. Daar heb ik dus geen actieve herinnering aan. Aan wie doet dat me nou weer denken?

Eh, nou ja, laat maar. Hopelijk laat Rob de Nijs zich niet overhalen om nog een extra, extra concert te geven. Dit was mooi en kan niet verbeterd worden. IJspret, een waar genoegen. IJzel donderdagavond wat minder. Komend uit een van onze favoriete restaurantjes, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht, alwaar ik in goed gezelschap van een luie zeetong, want gefileerd, had genoten, ging ik bij het naar buitengaan bijna op m’n aangezicht. De ijzel had ik niet onderschat, maar toch. Voor hetzelfde geld hoor je bij de wandelaars die in het ziekenhuis beland zijn, aldus het NOS journaal. Kerst: gisteren, één dag na haar laatste babyklus, ging Astrid, als gedwongen door een in haar woedende oerkracht, er vol tegenaan. Kerstsfeer diende zo spoedig mogelijk haar intrede te doen in ons onderkomen. En, voilà, ik mocht haar zowaar vastleggen:

Met een blik van ‘durf er eens wat van te zeggen’ poseerde ze. Ik had het lef niet om wat dan ook te zeggen, na alle door mij bekeken WK wedstrijden was mijn krediet zo goed als op. Over WK gesproken; vanavond Marokko tegen Kroatië. Ik hoop dat de fysiek aangeslagen Marokkanen zich nog eenmaal kunnen opladen; ik gun het ze. Een derde plaats zou echt als sensationeel beschouwd worden, vooral als het gepaard gaat met vredelievende viering in de diverse landen. Morgen de ‘big one’, Frankrijk tegen Argentinië. Superstar Mbappé tegen superstar Messi, ploeggenoten bij PSG en grootverdieners. Ik gok op Frankrijk (moet ik ook wel want Bo-Peter z’n vriendin is een Française). Onlangs nog hier en uiteraard nog even voor het nageslacht vastgelegd:

Lief toch?! Waar was ik? Oh ja, Ivar’s advertentie tekst, in opdracht van en met PopcornBrain, voor Stellar’s unieke blockchain toepassing, werd pagina groot in de New York Times afgedrukt.

De New York Times nota bene! Ik schreef columns voor de Automatisering Gids, Keuken Kampioen Divisie, zeg maar. Astrid en ik blijven een beetje trots verdwaasd achter, Ivar zegt ‘Next’. Moet ik zeggen dat ik er zoveel energie uit putte dat ik eraan dacht om me voor een schaatsmarathon op te geven. Helaas, mijn hockeyschaatsen had ik reeds enige tientallen jaren geleden aan oudste zoon Rick cadeau gedaan. Dromen mag toch?! Famous last words: ‘if your dreams don’t scare you, you don’t dream big enough’.

Het WK tussen Sinterklaas en de kerstman

Het voelt vreemd aan zo tussen 5 december (Sint) en 25 december (Santa). Je weet dat beide bebaarde sujetten niet bestaan. Toch?! Echt, het zijn twee omgekatte buren. Nog een sprookje; Nederland-Brazilië halve finalisten WK Qatar 2022.

Dus wordt in de decembermaand van Sint en Santa het WK voetbal gespeeld in een land waar geen vlok sneeuw valt. En de wind waait er niet tussen de bomen, hooguit tussen de enorme bouwwerken. Ook hebben onze makkers inmiddels hun wild geraas gestaakt na het afzien van de ‘One Love’ armband. En dan gisteren de Nederlandse mannen van Louis tegen de Argentijnse mannen van Lionel. Wat zal ik zeggen (schrijven)? In ieder geval was er de hoop dat het een enerverende wedstijd zou worden tussen twee getalenteerde teams. Alsjeblieft geen penalty’s! Wederom teleurstelling en de wetenschap dat Van Gaal het hele toernooi op het verkeerde paard gewed heeft: Memphis. Die kreeg nog z’n zin ook toen hij stelde beter te spelen met Bergwijn. Niet dus. En ook Frenkie de Jong stelde teleur met z’n tikkies breed en terug. Lionel Messi, door sommigen schamper ¾ Messi genoemd, glorieerde. Bij ons was dat Weghorst. Toen die het veld in kwam zei iedereen als in koor ‘dan moet je wel wanhopig zijn’. En dat was Van Gaal dan ook, de ogen kwellende manier waarop ‘zijn’ team voetbalde bracht geen succes, dus een noodgreep. Luc de Jong en Wout Weghorst werden in stelling gebracht met ouderwetse voorzetten, en verdomd het werkte. Er ontbreekt nog één figuur tussen de kerstman en sinterklaas; Louis van Gaal. Hij bestaat wel, maar ook hij vertelt sprookjes: ‘ik zie je wel terug in de finale’ tegen een journalist. Laatste opmerking mijnerzijds; de spelers van Ajax waren uit vorm, en dat waren ze grotendeels ook bij Oranje. Louis zou ze wel in vorm krijgen. Waterverf! Overigens zie je zelden zo’n slechte scheidsrechter (19 gele kaarten). Aan onze zonen in San Francisco lag het in ieder geval niet:

Bo-Peter, rechts op de foto, schreef nog ‘en nu is het 2 uur en sta ik dronken op straat’. Leek zo gunstig; een lunchwedstrijd. Vanmiddag ga ik met veel interesse naar Marokko tegen Portugal kijken. Ik denk dat daar ook een behoorlijk aantal gele kaarten uitgedeeld gaat worden. Leuk ook dat Marokko drie Nederlanders in de opstelling heeft. Ik sta achter Nedrokko. Voor Astrid is het jaar nog niet afgelopen, tussen baby’s in verwent ze ons tijdens de voetbalwedstrijd met de nodige snacks. Werelds, want ze moet ook nog eens ons voetbalcommentaar, niet altijd oorstrelend, en luidkeels gejuich (bij de 2-2) aanhoren. Inmiddels is ook de winter ingetreden qua weer, het lijkt wel een totaalpakket met Qatar aan de andere kant van het spectrum. Onze Californische wachtbeer bibbert voor de deur van de kou:

Vandaag ook de verjaardag van mijn oudste vriend in dienstjaren: Martin Corsten, 60 jaar geleden leren kennen op dansles. Vrienden voor het leven. Vooruit dan maar, ook een foto in de sneeuw.

Halverwege ons leven, nog als een dolle skiënd en nog niet bang om een heup te breken. ‘Ja m’n schat we worden ouder’. Ik had nog een interessant stuk over een wonderbaarlijke app, maar op een of andere manier ben ik enigszins katterig, dus dat gaat over. Helaas. Afsluitend met Van Gaal; ‘we didn’t cum a long end’.

Het WK (je kunt er niet omheen) en het mysterie van mijn slechte knieën

Dat de Luim ver reikt is bekend, en menigmaal mag ik her en der op de sociale media commentaar ontvangen, maar nimmer zo’n uitgebreide e-mail over ‘ons’ Oranje. Gezeten in een café in San Francisco om acht uur ’s ochtends kon Othmar Witteveen, een Bay Area veteraan, z’n gevoel over het onmachtige optreden van het Nederlands elftal niet langer verkroppen en reageerde als volgt:

Heb je laatste Luim weer trouw gelezen en deze keer wilde ik toch reageren op wat je over het NL voetbal team schreef. HELEMAAL mee eens! Nog nooit heb ik zo’n lui en ongeïnteresseerd stelletje bij elkaar gezien! En dan die tronie van de coach van Gaal!! (je zult zo’n vent s’nachts alleen op straat tegenkomen!) Maar vertel me, jij als ex-voetballer, hoe het mogelijk is dat het Oranje team jaar in, jaar uit dit tik-tak-back to the keeper-tik-tak voetbal blijft spelen. Wat bezielt de voetballerij in NL om dit te blijven handhaven? Ga eens lekker via de flanken aanvallen, give a Hail Mary pass en zie waar je uitkomt!! Solution; fire all these old fart coaches en begin he-le-maal opnieuw; vanaf de zeer jonge jeugdclub teams en begin dan meteen met een new mind-set; AANVALLEND voetbal!!! Anyway, sorry for my ranting; maar als je met andere NL’ers in een café zit in je oranje shirtje en je ziet dit tafereel dan trek dat oranje shirtje maar heel snel uit. Quote me maar in je Luim want het is triest!”

Bij deze dus, in ieder geval lucht het op! En laten we eerlijk zijn, wanneer je dan toch in een kroeg in den vreemde zit om trots van ‘jouw’ Nederlands elftal te genieten, dan wil je dit gevoel hebben:

Zonen en vrienden (Amerikanen, ojee) in Murphy’s Pub, schuin tegenover het consulaat. WK 2014: 5-1 zege tegen Spanje, beginnend met de vliegende kopbal van Van Persie. Bo-Peter stuurde me een foto (appje) dat hij en Tiphanie ook in San Francisco naar Nederland-Qatar hadden gekeken.

En toen hoorde ik Van Gaal in een interview plechtig beweren dat systeem tegen systeem, NL-Qatar dus, de overwinning had bezegeld. Wacht even, speelden we tegen de aanstaande wereldkampioen of tegen de #50 (geflatteerd) van de wereld, ofschoon die spelers heus wel leuk mee zouden kunnen in de Keuken Kampioen Divisie. Vanmiddag ga ik er lekker voor zitten, ik heb er echt zin in, want ik ga ervan uit dat de oranjemouwen nu eindelijk eens opgestroopt worden. Geloof me USA, #16 van de wereld, gaat het ons echt moeilijk maken. Kijk maar eens wat een ravage #24, Japan, heeft aangericht! Even iets heel anders; hoewel veel mensen denken dat de vervanging van mijn knieën veroorzaakt is door mijn gebroken rechterknieschijf (1980, verdediger die in mijn schijnbeweging trapte), doe ik hier uit de doeken dat de grootste schade aangericht is in mijn Sinterklaastijd in de Bay Area. Op enig moment waren de fans niet te houden, en wat doe je dan?

Juist, je laat ze. En degene die zo uitbundig op mijn rechterknie zit te lachen, Mariska H, die woont nu tegenover ons. M’n rechterknie begint alweer op te spelen nu ik me bedenk dat we vanavond met z’n drietjes gaan dineren. Ze kan niet verliezen, ze houdt zowel van NL als team USA, en die vindt ze ook nog leuker spelen. Even een zijsprong naar een uitgesteld diner varieté met Ivar en Arielle in ’t Sluisje te Amsterdam. Nadat Astrid en ik de totaal opgebroken en met rommel bezaaide Spui waren doorgeworsteld, namen we gezamenlijk plaats en kon de Drag Queen show beginnen:

In één woord geweldig. In het met een man/vrouw/non binair volgepakt café/restaurant gingen de pannen van het dak. En plotsklaps zong Arielle ‘All I want for Christmas is you’ (wijzend naar Ivar) en mocht op een flinke hug rekenen.

Aanrader, maar je moet wel tegen wat schunnige taal kunnen en leuk Amsterdams meezingen (sprak de geboren en getogen Rotterdammer). Ik sluit af, ik ben aan het aftellen naar 16.00, en na de huilbui van Suarez bij de afgang van Uruguay heb ik zo het idee dat niets meer zeker is. Behalve bij Van Gaal (‘Holland wint de wereldcup’).