Tja, men vraagt ons nu reeds hoe we er tegen aankijken. Nogmaals, we zijn erin gegaan na uitvoerig de processtukken doorgenomen te hebben. Een rammelende reeks van rechtszittingen, een corrupte aanklager en het aantal jaren dat Singh al gevangen zat, deden ons besluiten om hem te ondersteunen waar mogelijk. Een roller coaster van 8 jaar, waarbij de documentaire van Hans Pool, die a.s. maandag op NPO2 uitgezonden wordt (deel twee van de vijfdelige serie) een soort van logisch eindstation lijkt. Uiteraard sterke emoties en veranderend inzicht, maar ook na het ‘ondergaan’ van alle afleveringen (betaald), geen spijt van onze beslissing in 2015. Zoals het zich laat aanzien, kunnen we zelfs vanuit Loosdrecht nog een zesde aflevering maken met ‘Ongepubliceerd Materiaal’. Wat wij onderweg tegen gekomen zijn, denk even aan BuZa, laat zich ook lezen als een spannende roman. Ter morele ondersteuning werden meerdere leden van ons gezin ingezet. Onderstaand Singh tussen de toen 19-jarige Ivar en Astrid (Vacaville Prison, 8 april 2016):
Laten we het zo afspreken, wanneer iets onduidelijk is, vraag het ons! Maandag waren er in totaal 578.000 kijkers, het is uiteraard niet de bedoeling dat ze aanstaande maandag allemaal op hetzelfde tijdstip reageren. Dat zou Ziggo niet leuk vinden. Overigens, schrik niet van sommige beelden en uitspraken in de komende afleveringen. Een gewaarschuwd mens……. Altijd moeilijk om een frivool overstapje te maken van zo’n zwaar onderwerp naar iets luchtigs, maar ik doe het toch! Weet je welke club voor het eerst sinds 1997 weer eens won in de Galgenwaard? Nou, Nou? Iedereen heeft het goed: Sparta! Dat wordt genieten zondagavond, ofschoon FC Utrecht geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Zoon Kaj stond vol in ‘firefighter’ uniform tijdens de Amerikaanse dodenherdenking, oftewel ‘Memorial Day’:
Vroeger (u weet wel) zeiden we altijd ‘vader’s poen, moeder’s angst’ bij een dergelijke investering (kinderen zijn duur), maar nu welde trots in onze harten op. Vorige week weer eens met Astrid en gezamenlijke vriend Joop naar het theater geweest, ’t Spant’ in Bussum. Veldhuis en Kemper bleken niet alleen harmonieuze zangers te zijn, maar ook bekwame ‘story tellers’. En soms verdraaid geestig. Met buurman Peter Kamp de derde DVD van Daniël Arends bekeken. Vuil gebekt, ad rem en soms uitbundig grappig. Eén ding; ga vooral niet op de voorste rij zitten mocht je naar het theater gaan! Is wel een week geworden met een overdaad aan lunches. Noodzakelijk kwaad, leg ik Astrid uit. Ze trapt er niet in. Over intrappen gesproken, we keren snel terug naar het jaar des heren 1998: Ex’pression College in wording.
………voelen we ons sterk om het gesprek met The Martin Group aan te gaan, onze concurrent inzake het Sybase gebouw.
We weten dat de heren van The Martin Group, die we gaan bezoeken in San Francisco, een behoorlijke vinger in de pap hebben bij de lokale overheid. Zo hebben zij parallel aan Highway 80 ruim 6500 vierkante meter getransformeerd in 684 wooneenheden, een shopping centrum, een openbare marktplaats, alsmede de United Artists bioscoop met maar liefst 10 schermen. Leuke binnenkomer, vinden Gary en ik. Gary Breen, onze makelaar, die er uiteraard ook alles aan gelegen is dat de heren van The Martin Group ons welgezind zijn, wacht ons op bij de receptie. Het moet gezegd, Toby Taylor en Tom Gram ontvangen ons uiterst hartelijk. Joviaal feliciteren ze ons met de aankoop van het Sybase gebouw. Geen woord over de benodigde parkeerplaatsen. Gary fluistert nog “they’re not fucking us, Pete.” Vervolgens doen Gary en ik dezelfde opvoering als bij het bureau in Sacramento. En het moet gezegd, onze ‘dog and pony show’ wordt goed ontvangen. Gary en ik raken steeds beter op elkaar ingespeeld. We wisselen wat details uit, waarna beide heren ons verzekeren dat ze er uiterst serieus naar zullen kijken. Sterker nog, ze zullen zich opstellen als de ‘friendly neighbor’. Jazeker, beter een goede buur dan een verre vriend! Zoals het er nu naar uitziet gaan ze ons niet lastig vallen, en waarom zouden ze? De strijd is gestreden. Breen is uiteraard ook tevreden en complimenteert me omdat in zijn oren mijn accent nog amper merkbaar is. Daar moet je mee oppassen, heb ik inmiddels gemerkt. Met complimenten zijn ze hier niet zuinig en wanneer je een vraag stelt, is het normaal wanneer iemand eerst zegt “excellent question.” De eerste keer kijk je alle kanten op omdat jezelf van je eigen vraag niet bepaald onder de indruk bent. Maar goed, ik knik minzaam en schud hem de hand. Voor de provisie die hij gaat vangen wil ik ook wel een compliment over de heg gooien. Enfin, Gary en ik gaan verder met ons levenswerk, zo lijkt het, de applicatie voor het bureau. Het wordt laat en vervolgens weer vroeg. Het is donderdag, vandaag gaan we de GM Van ophalen, maar eerst applicatie, applicatie. 14.30: de Van staat klaar en nadat we al het papierwerk hebben ingevuld, gaan we als opgewonden teenagers in die grote bak op weg naar San Francisco, waar we van Jane Metcalfe een rondleiding krijgen bij Wired Magazine.
Dit alles natuurlijk om bij haar in een goed blaadje te komen. Immers, haar willen we echt wel als lid van de Raad van Commissarissen aan boord hebben. Co-Founder Wired Magazine: da’s een lekker uithangbord. Het is informatief, buitengewoon interessant en vooral goed, zeker voor mij, om te weten wat er zoal speelt in het Amerikaanse techwezen. Tevreden toeren we met onze Van terug naar Emeryville, hakken een hamburger naar binnen en gaan weer verder aan de slag met de applicatie. Wat staat er verder nog op het programma? Ik maak wel een ‘To Do’ overzicht, laat ik Gary weten, zodat er wat klaarheid gebracht wordt. Gewillig stemt hij in, dit is niet zijn sterkste kant. Als volgt: 1) liquiditeit overzicht maken 2) vrijdag naar kantoor wanneer Pacific Bell de telefooncentrale installeert 3) met Mike Taylor alle benodigde verzekeringen bespreken (morgenochtend om 10 uur) 4) fysiek Sybase gebouw controleren (morgen 15.30) 5) afspraak met het bureau in Sacramento definitief voor a.s. dinsdag bevestigen 6) applicatie komend weekend afronden 7) bij Kinko’s a.s. maandag een kopieerapparaat reserveren om een aantal kopieën van de applicatie te maken 8) dinerafspraak met Nadine Storyk (dochter van) vrijdagavond om haar rol als onze persoonlijke assistent te bespreken 9) industrie ondersteuningsbrieven voor oprichting van Ex’pression nagaan en bij applicatie voegen 10) applicatie voor het gebruik van de school afmaken en in de loop van de komende week naar het betreffende comité van de City of Emeryville sturen. “We got a top-10, Gary, what do you think?” Gary stuitert achterover en mompelt zachtjes “how about a beer?” Dat lijkt me een goed idee, want het gaat een lang weekend worden. De nacht is kort, maar een compacte slaap geeft de nodige rust. De vrijdag gaat als een flits voorbij, met name de controle van het Sybase gebouw schept veel vreugde. De mogelijkheden zijn eindeloos. Met Nadine Storyk, natuurlijk in ‘The Townhouse’, is het niet alleen plezierig, voedzaam en wat van dies meer zij, maar aan haar zullen we echt een goede hebben om ons te ondersteunen met die moeilijke eerste fase. En, vind ik uit, ze heeft al het een en ander voor Gary met betrekking tot Ex’pression gedaan in Florida. Helemaal op de hoogte dus. Zaterdag en zondag brengen we op kantoor door omdat we dinsdagochtend 10 uur bij het bureau in Sacramento verwacht worden. Het zaterdagrapport wordt ook geproduceerd en verzonden per fax. Tussen de ‘buien’ door bel ik mijn oudste broer Hans om te vragen hoe het met ons moeder gaat. “Niet best,” komt het korte antwoord. “Waarschijnlijk gaat ze weer terug naar het ziekenhuis, maar wees gerust, we houden een oogje in het zeil.” Ik verzoek hem mij onmiddellijk te informeren wanneer er iets fout dreigt te gaan. Met 9 uur tijdsverschil en een vlucht van een kleine 11 uur, wil er al snel iets verkeerd gaan. “Doe ik, broertje,” sluit hij af. Het voelt plotseling beroerd, die afstand. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus weer aan de slag. “Hey Gary, there is a miscalculation in these class schedules,” merk ik een rekenfout op. Gary is niet te raken: “Yo, my man Pete, that’s why you will become the CEO.” Maar zover is het echt nog niet, mijn benoeming tot CEO is absoluut niet officieel. Ik bedank Gary voor het compliment, waarna het ploeteren met de papiermassa continueert. De nacht omarmt ons uiteindelijk als verloren zonen. Morpheus is onze grootste vriend en strooit met zoete dromen van succes. Maandag 18 mei komt hortend en stotend op gang.