Category: Uncategorized

Laat ik maar gelijk met deze foto beginnen; laatste kampioenschap 1959, hetgeen ik bewust mee heb mogen maken. Stoere jongens, ferme knapen, evenals vele Sparta teams na hen, zij het zonder kampioenschappen, wel wat beker gewin.

In dit huis in Alamo, Californie, waar het “Rood Wit zijn onze kleuren” menigmaal meegeblerd wordt, staan ze nu voor rood van schaamte, wit van ellende. FC Watje aan het werk; geen inzet, geen beleving, niet in staat om een bal redelijk richting te geven naar een medespeler, en voorzetten die doelloos over de goal de tribune inzeilen. Maar, eerlijk is eerlijk, we speelden dan ook tegenover een eredivisionist. Zaten die niet vorig jaar bij ons in de Jupiler League? Kijkend naar de Engelse cups waar tweede, derde, zelfs vierde divisieclubs de mouwen opstropen, de strijd ingaan en menigmaal de grotere tegenstander afbluffen, kan je alleen maar moedeloos het hoofd schudden. Breuer: “we moesten van meneer Pastoor laag gaan spelen”. Nou, je zag vanaf minuut een dat ze de bietenbrug op zouden gaan. En we speelden niet tegen Real Madrid, maar tegen NEC in Nijmegen, kortom, wat een Rotterdamse armoede. Het leek wel of alle basisbegrippen nog bijgebracht moesten worden:

En dan zo’n coach, is dat de nieuwe mode dat wanneer jouw team totaal ingemaakt wordt en als blinde kippen over het veld lopen, dat je al turend door je bril geen enkele emotie toont en ‘wijze’ taal uitwisselt met de naast jou zittende assistent coach (Reiziger)?! Overigens, ik zat met onze Benjamin Ivar donderdag te kijken, wel een mooi moment om zo’n American Dutchie wat spreekwoorden bij te brengen. Na een minuut of wat zei ik “Sparta gaat het loon van de angst betalen”. “Wablief” zei Ivar. Nadat NEC in de 5e minuut scoorde, na het laffe beginspel van Sparta, kon ik het eenvoudig uitleggen. Maar ook, een aantal spelers aanwijzend, “die komt nog geen cornervlag voorbij”. Afsluitend, Ivar las nog een commentaar voor van een Sparta supporter op Sparta’s fanzine ‘In The Winning Mood’, in de eerste helft nog: “nou dit heb ik wel gezien, ik ga lekker naar Gooische Vrouwen kijken”. Dacht ik dat NAC – Sparta een dieptepunt was! Het machtige NEC vernederde Sparta, en het liet zich vernederen. Mochten we morgen van het uiterst lastige FC Emmen winnen, staan we nog tweede ook. Heb er een hard hoofd in. Oh ja, nog even naar de bekerloting; bij de laatste 16 zijn 9 eredivisieclubs, 5 amateurclubs (“we gaan er lekker tegenaan jongens”) en slechts 2 clubs uit de Jupiler League. Ik bedoel maar! Over inzet en beleving gesproken; afgelopen dinsdag zijn we begonnen aan de honkbal wereldserie. De New York Mets tegen de finalist van vorig jaar, de Kansas City Royals. Heerlijk, kippenvel. Zo’n opening, grote sterren die het volkslied zingen, en fans die elkaar niet afmaken.

Heerlijk om 5 uur ‘s middags voor de buis plaats nemen en al die tactische en strategische zetten op je in laten werken. De eerste twee wedstrijden werden door de Royals gewonnen en gisteren, in New York City, waren de Mets oppermachtig. Vanmiddag om 5 uur zit deze pensionado (het juiste moment om jezelf als zodanig te bestempelen) weer met alle emolumenten (vul in) op de bank.

Ik denk dat ik een schaal met snoepgoed voor de Halloween gobblers buitenzet, zodat ik niet gestoord word. Ivar, in zijn hoedanigheid van zwemleraar, heeft ook de hele week aan het zwembad Halloween gevierd met zijn waterratjes.

Morgen naar het nieuwe buitenverblijf van de 31 jaar onschuldig gevangen zittende Jaitsen Singh in Vacaville:

Mensen, ga asjeblieft naar deze link van PrisonLaw Nederland en stort:

http://www.geef.nl/actie/singh#.VdMJ_pd1A-U

Laat hem daar niet sterven in de gedachte dat ook de Nederlanders hem lieten stikken. Pastoor Laanen (hoewel 20 jaar ouder dan die andere Pastoor, maar veel gepassioneerder) neemt nu afscheid met een welgemeend “maak wat moois van je leven”!

Voor mij ligt de brief die Jaitsen Singh, met name aan mijn vrouw Astrid heeft geschreven, en waarin hij tevens de vurige wens uit, in rood, dat Astrid en ik hem spoedig bezoeken. Ook al omdat hij amper bezoek krijgt en steun van onze overheid inzake gratie ook zeer stroef (eufemistisch gesteld) verloopt. Deze man zit onschuldig vast. Iedere keer weer wanneer ik het dossier lees lopen de koude rillingen over m’n rug. De laatste keer dat we hem bezochten, in de beruchte San Quentin gevangenis, strompelde hij als het ware naar ons toe omdat zijn knie indertijd ook niet de juiste behandeling had gekregen. Niet alleen nam onze bewondering voor hem toe vanwege zijn niet aflatende strijdlust, maar ook voor het gegeven dat hij liever onschuldig in de gevangenis blijft dan er uit te komen middels een handje klap “schuldig” verklaring met de openbare aanklager. Op enig moment zongen we samen liedjes uit de oude doos van zijn tijd die hij zich nog herinnerde, zoals “Twee reebruine ogen” van de Selvera’s! Tranen delen met deze 71-jarige die vanaf het moment dat zijn vrouw en dochter gevonden werden practisch nihil ondersteuning heeft gekregen van de Nederlandse overheid; niet vanuit Nederland, niet van het consulaat dat indertijd in Los Angeles gevestigd was. Singh heeft jullie hulp nodig!

Even weer in een notendop wat er speelt (tekst van PrisonLaw Nederland die Jaitsen Singh juridisch ondersteunen):

Singh werd ruim dertig jaar geleden, in april 1984, aangehouden voor vermeende betrokkenheid bij de moord op zijn eigen vrouw en dochter. Na een zeer langdurig en zeer merkwaardig verlopen proces is hij veroordeeld voor die dubbele moord, tot een levenslange gevangenisstraf, maar wel met uitzicht op voorwaardelijke vrijlating (Parole). In april 2015 is de heer Singh al 31 jaar gedetineerd – ten onrechte!Singh heeft alle betrokkenheid bij de moorden altijd en tot op de dag van vandaag ontkend. Er zitten veel haken en ogen aan de veroordeling van Singh. Er is sprake geweest van een corrupt onderzoek en een samenzwering door de politie en het Openbaar Ministerie tegen Singh, om hem ten koste van alles veroordeeld te krijgen. Dit blijkt onder meer uit het volgende: Er zijn deals gesloten met kroongetuigen die, in ruil voor een beloning, belastende verklaringen hebben afgelegd. Deze kroongetuigen waren drugsverslaafde criminelen; Deze getuigen hebben later verklaard dat zij door de politie en het Openbaar Ministerie instructies hebben gekregen om valse verklaringen af te leggen. Zij hebben later hun beschuldigende verklaringen ingetrokken; Vlak nadat de belangrijkste getuige zijn verklaring introk en hij onder ede zou worden gehoord, is hij onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen; Er is belangrijk DNA-bewijsmateriaal op verdachte wijze kwijtgeraakt, zodat hiernaar geen onderzoek meer kan worden gedaan met moderne technieken. Dit DNA zou de onschuld van Singh kunnen aantonen; Er is slecht forensisch onderzoek verricht; De jury is selectief samengesteld.

In de brief van vier kantjes beschrijft hij hoe een cel deelt met acht mede gevangenen; een cel die eigenlijk plaats biedt aan zes. Men heeft hem geinformeerd dat er een bedreiging naar hem geuit is in zijn nieuwe gevangenis in Vacaville, maar men weigert zijn verzoek tot een eenmanscel, waarvan er behoorlijk veel van zijn. “Slapen is bijna onmogelijk”, schrijft hij. Zondag ga ik hem bezoeken, wat zou ik hem namens onze niet willige overheid mee kunnen delen? Dat ze er alles aan doen om gratie voor hem te krijgen? Al was het alleen maar op humanitaire gronden! Ik heb geen idee. Singh heeft natuurlijk geen vriendjes in hoge kringen die voor hem lobbyen. Voor veel ambtenaren is 17.00 de tijd om het kantoor te verlaten en over drie jaar kan immers weer voorlopige vrijlating voor Singh worden aangevraagd. Ach, als je al zo lang zit kunnen er nog wel een paar jaartjes bij. Staat de Bokma koud schat? “Nederland” is vanaf moment EEN (april 1984) nalatig geweest en is nog steeds niet van plan om het prioriteit te geven. SCHANDE! Help Singh door een bijdrage aan PrisonLaw Nederland:

http://www.prisonlaw.nl/nieuwsberichten/165-crowdfunding-singh-30-jaar-onterecht-gevangen

Ik moest dit schrijven, ik zou niet met opgeheven hoofd volgend jaar mei vanuit Californie naar Nederland kunnen vertrekken terwijl in de tussentijd er iets vreselijks gebeurd zou zijn met Jaitsen Singh. Laat ik afsluiten met wat hij daarover schrijft:

“Astrid: ik ben ENORM voorzichtig; constantly op mijn hoede. Slapen is bijna onmogelijk: niet wetende wie wie is/mij wat zal/kan doen.”

Verschrikkelijk toch! Laten we gezamenlijk er voor zorgen dat deze arme ziel uit de gevangenis komt.

Totdat ik dit las:

wo 14 okt 2015, 08:52

Het gesprek van de dag: woensdag 14 oktober

Blind: “Ik deed weinig verkeerd”

Toen kwam de stoom uit m’n oren. Ik hoef Willem van Hanegem niet te herhalen die daar ook mee geconfronteerd werd en in eerste instantie niet wilde reageren. Hij kon het niet laten en sneerde dat Danny z’n achternaam eer aandeed. Na Kazachstan beweerde hij dat hij tevreden was over de verdediging terwijl iedereen kon zien dat ook daar behoorlijk geschutterd werd. Dat liep goed af wegens de onhandigheid van de Kazachstan spelers, maar wat er dinsdag gepresteerd werd grensde echt aan het ongelofelijke . Virgil van Dijk bij het tweede doelpunt; als een volleerde ballerina stotterde hij, “wilt u hem er links of rechts inschieten?”. Enfin, we hebben het allemaal kunnen zien. Wat een slappe hap! En Blind heeft de uitstraling van een ui, daar komt geen enkele bezieling uit, hetgeen zijn weerspiegeling vond door wat er op de mat gepresteerd werd. Maar, het kan nog erger:

do 15 okt 2015, 07:42

Sneijder: ‘Blind ideale man’

Van onze Telesportredactie

Wesley Sneijder breekt opnieuw een lans voor Danny Blind. „Wat betreft de bondscoach zie ik geen reden tot paniek. Ik denk dat Blind de ideale man is voor deze ploeg."

Inderdaad Wesley, de spijker op z’n kop, de ideale man voor deze belabberde, verliezende ploeg! Zie ik daar tussen alle tatoeages “I love Danny” staan? Welk motief zou Sneijder hebben om dit te zeggen?

do 15 okt 2015, 07:30

Middenvelder wil door bij Oranje: ‘Veel te grote liefhebber om te stoppen’

Sneijder richt zich al op WK

Aha! Wat werd er overigens weinig gewag gemaakt van de enorme kans die hij miste toen het nog 0-0 stond! Maar, laten we wel zijn, er stonden belangrijkere ontwikkelingen op de agenda:

Vr 16 okt 2015

Nederland raakt niet uitgepraat over de baby van Wesley en Yolanthe. Xess Xava werd gisteren geboren.

Dat is inderdaad het geval; ik kon gisteren geen gesprek met zakenlieden in Nederland aangaan of ze begonnen met “je hebt het toch wel gehoord van Wes en Yo, ze hebben een dubbel X baby”. Om met de Tegenpartij te spreken: “mag ik even overgeven!”. Danny Blind wordt peetvader, zeker weten. Ondertussen in de tuin van de Laanens in Alamo: palmbomen creeeren zaadbollen die op hun beurt weer wespen aantrekken, hetgeen Ivar er toe bracht om ze af te zagen:

Ja, ja, bij een graadje of 32 dik ingepakt een palmboom ingaan valt nog niet mee! Zo af en toe doet heertje student wat terug voor de papa en mama! In ieder geval verheug ik me op een heerlijk weekend play off honkbal, met veel van onze favoriete ex A’s spelers die uitblinken bij alle ploegen die meespelen. Merkwaardig toch dat de A’s het afgelopen seizoen zo marginaal presteerden. De boys vinden me wel eens pessimistisch wanneer ik de kansen van iets laag inschat. Maar, ik ben een geboren optimist, zeker wanneer het om zaken gaat die ik zelf in de hand heb! Dat is een liedje waard!

1981 PETER BLANKER ‘t is moeilijk bescheiden te blijven

Het openen van (digitale) kranten leidt meer en meer naar een litanie van klachten en aanvallen, waarvan de laatsten verbaal of (vreselijk) fysiek zijn. In het land waar ik nu woon is het moeilijk uit te leggen dat een groep gemaskerde mannen een vluchtelingen onderkomen in Woerden aanvalt. Waarschijnlijk FC Utrecht “aanhangers”, maar toch. Zeker nadat ik mijn Amerikaanse vrienden net had uitgelegd waar het liedje 15 miljoen mensen over gaat.

Het land vol van verdraagzaamheid

‘t Land dat zorgt voor iedereen

Geen hond die van een goot weet

Met nassiballen in de muur

En niemand die droog brood eet

Zeker ook nadat ik een aantal zaken, zoals ‘gun control’ aan de kaak stel en ronduit verklaar dat politici hier gekocht worden door machtige organisaties zoals de NRA (National Rifle Association).

De door NRA geuite kreet als ‘wapens doden niet, mensen doen dat’ slaat nergens op wanneer ze simpelweg tegen zijn op een grondige achtergrondcheck van individuen die een of ander wapentuig aan willen schaffen. Om maar niet te spreken van een andere machtige partij, de AARP, kortweg de bond van gepensioneerde mensen (55+).

die een rijtest blokkeren voor mensen boven de 75 die statistisch gezien de meeste ongelukken veroorzaken. “Gut, ik dacht dat ik m’n rempedaal indrukte,bleek het m’n gaspedaal te zijn”.

Elderly Driver Kills Three After Church In Car Accident

Four others seriously injured in Sunday’s crash

Doreen E. Landstra, 79, was trying to navigate out of a parking spot after church services at the Sugar Creek Country Club when she backed up into a group of seven fellow churchgoers. She then jumped a curb, ran over some small trees and landed in a creek, partially submerging her vehicle. Neither she nor her passenger were injured, The Bradenton reported. One person died at the scene and two others died at area hospitals. The four injured are considered in serious condition

Het mag duidelijk zijn dat jongere en oudere automobilisten de meeste ongelukken veroorzaken (zie onderstaande statistiek).

Ook daar verhuizen vele miljoenen in de (her) verkiezingskassen van de heren en dames politici en gaan we dapper door met het handhaven van bovenstaande statistiek!. Vind je het gek dat politici hier een waardering hebben die minder is dan die van 2e hands autoverkopers?! Maar goed, ik die zo blij vertel dat ik het wel weer heel leuk vind om naar Nederland terug te gaan krijg dan dat ‘Woerden’ verhaal om m’n oren van m’n Amerikaanse vrienden onder het motto ‘of je nou door de hond of door de kat gebeten wordt’ en fijntjes voegen ze er nog aan toe dat in ieder geval het weer in Californie een stuk beter is. Leuk was het bezoek van een media- en sportdelegatie de afgelopen week bestaand uit een aantal commercieele hot shots van o.a. PSV, Feyenoord, Ajax, Groningen, PEC, Vitesse, maar ook VI, Eredivisie en Endemol. Uiteraard werd mij zware zwijgplicht opgelegd over het doel van hun missie (stuur me een PM over wat je wilt weten!) maar een door mij geregelde demonstratie wil ik jullie niet onthouden want als het over statistieken en visualisatie gaat lopen Amerikanen voorop:

www.matchanalysis.com

En, een zonnige afsluiting is ook nooit weg, effe lekker insmeren want de temperatuur loopt weer op!

Een vriend van ons meldde het volgende op facebook:

September 25 at 11:51am

Gisteravond ben ik naar Crosby Stills Nash geweest, geweldig concert. In de biografie van David Crosby staat dat hij een groot voorstander is van het feit dat wapenbezit moet zijn toegestaan. Zijn argument (kort samengevat) is dat er nooit een dictator kan komen als iedereen een wapen heeft en dat het de machthebbers dwingt tot een eerlijk bewind, en dat een dictatuur niet mogelijk is. Zo had ik er in ieder geval nog nooit naar gekeken.

Soms komt er zo’n uiting waarop je moet reageren. David Crosby was een van m’n grote helden in the Crosby, Stills, Nash & Young tijd (“Our House”). In ieder geval komt hij “Ons Huis” niet in. Onderstaand mijn reaktie, in ieder geval van iemand die al een jaar of 17 leest over wapengeweld in steden als Oakland en Richmond:

Peter Laanen: Wat een bullshitter! Daarom vallen in Amerika zelf de meeste doden door wapens zonder "dictatuur". Hoewel…..

En dan gebeurt dit:

Ten killed in shooting at Ore. community college

Tracy Loew, (Salem, Ore.) Statesman Journal and Doug Stanglin, USA TODAY 1:05 p.m. EDT October 2, 2015

A woman is comforted as friends and family wait for students at the local fairgrounds after a shooting at Umpqua Community College in Roseburg, Ore., on Thursday, Oct. 1, 2015.

(Photo: Ryan Kang, AP)

President Obama: “het wordt zoiets als een routine, dat ik hier sta en dit mededeel, een routine waar niets aan gedaan wordt”. Wat zich hier afspeelde is voor mij als de titel van de LP van Crosby, Stills, Nash & Young: “Déjà vu”. Dit land heeft nog zoveel te leren, en met politici die practisch op elk gebied lijnrecht tegenover elkaar staan, of het nu goed is voor de V.S. of niet, gaat het nog een lange weg worden. Even terug naar eigen land met een bericht van Telegraaf Nieuws TV:

Nieuws De telegraaf van 30 september 2015

Oppassen voor ‘killer’ bijen!

San Francisco wordt geteisterd door de geafrikaniseerde honingbij, in het Engels de ‘killer bee’ genoemd. De beestjes reageren extreem agressief als ze zich bedreigd voelen.

Afgelopen week ben ik twee maal in San Francisco geweest, m’n bovenlichaam ontbloot en volledig ingesmeerd met honing; geen killerbee in de wijde omgeving. Geteisterd…….laat me niet lachen!

De getoonde beelden hadden dan ook niets met San Francisco te maken, waarschijnlijk van het platteland met keurige bijenkorven. Er was wel berichtgeving over in de lokale pers:

Researchers confirm presence of killer bees in Bay Area

LAFAYETTE, Calif., Sept. 30 (UPI) — Researchers at the University of California, San Diego, have for the first time confirmed the presence of killer bees in the Bay Area.

The bees were found and collected in Reliez Valley, a suburb of Lafayette, California. Previously, Africanized bees had only been found as far north as the Central Valley’s Mariposa County.

Scientists say the discovery isn’t reason to panic. "They should be no more concerned than they are for rattlesnakes or mountain lions or things that can harm you if they attack but rarely do," Joshua Kohn, a biology professor at UC San Diego, told the San Jose Mercury News.

Overigens is Lafayette bij ons om de hoek en wanneer je ook niet in paniek raakt door ratelslangen of bergleeuwen, dan laat zo’n killerbee je koud! Laten we maar even luchtig afsluiten. In de vorige Luim mocht ik melden dat mijn gade onze draaiende kerstboom luchtigjes verkocht terwijl de mussen dood van het dak vielen. Kort daarna moest ik constateren dat ze depressief aan de computer zat omdat ze Next Door, de buurt website, niet meer in kon om weer wat verkochte spulletjes af te melden en nieuwe aan te melden. Veel gesputter, moet ik zeggen. Blijkt uiteindelijk dat ze verbannen was van de website omdat ze te veel verkocht. Een van die truttige medebewoners van ons welgestelde dorp had daar bezwaar tegen gemaakt. Wapens moeten vrij verhandelbaar zijn, maar hebbedingetjes zijn ordinair en vormen ook geen onderdeel van de amendments van de “Founding Fathers” van dit land. Gaan we er toch lekker mee afsluiten; Crosby, Stills, Nash & Young–Our House–With Chords

Na een bliksemtoer van mij, gevolgd door een inspektie toer van Astrid met het A-team (moeder Riet en zussen Danielle en Wendy), ging de kogel door de kerk, werd de teerling geworpen, oftewel, we hebben ons een watervilla aangeschaft. Jawel, zie onder ons drijvende paleisje:

Onze wensen zijn hiermee vervuld; op en aan het water, minstens twee badkamers en een goede gastenkamer. M’n liefje wat wil je nog meer?! Nu een paar saillante details; wanneer we er volgend jaar mei intrekken, markeert dat exact het 30-jarige jubileum van de vakantie die Astrid en ik voor het eerst gezamenlijk doorbrachten op het mooie Griekse eiland Corfu. 1986 was ook het jaar dat ze bij me introk…. In een watervilla in Wilnis! Dat zouden we later verruilen voor een prachtige woning aan de Stille Plas in…..Loosdrecht. 1986, het jaar dat Multi Function Computers naar de beurs ging en, later dat jaar, in de Ardennen uitbundig het 10-jarig bestaan gevierd werd met al het personeel en aanhang. Broer Rob, een der organisatoren, ontroert me hier met een spontane felicitatie:

Overigens is hij jarig vandaag, evenals mijn zwagertje en drinkebroer Jacco, maar dit terzijde. 1986, een jaar dat nooit meer uit ons geheugen gegrift zal worden! Temidden van al deze ontwikkelingen verkoopt Astrid rustigjes, maar zeer georganiseerd alles wat los en vast zit, maar wat wij niet mee willen verhuizen. Zo kon het gebeuren dat ze deze week, terwijl de mussen dood van het dak vielen, onze draaiende kerstboom verkocht voor maar liefst $75.

Een boom met veel herinneringen, dat wel! Een tevredener Astrid kan je dan ook na zo’n transactie niet aantreffen. En wederom wordt de plastic ziplog aangevuld met groene bankbiljetten. Donderdag j.l. ook een dag om niet te vergeten; Ivar werd officieel burger van de Verenigde Staten. Gezamenlijk met 1.047 medeburgers uit 93 landen, mocht gesproken worden van een mooie, plechtige ceremonie. Gelukkig heeft hij een Nederlands hart, alsmede een bijbehorend paspoort. Het mooiste vond ik eigenlijk de opmerkingen van een tweetal mensen die fijntjes opmerkten dat de door mij geplaatste foto aantoonde dat met name Sparta ook een belangrijke plek innam.

Zoals ze in honkbal zeggen: “good eye”. Na afloop was het een drukte van belang om in te schrijven voor het nieuwe paspoort en stemrecht.

Ik vertaal het niet, maar nog steeds houdt de V.S. deze slogan aan voor mensen die men als staatsburger aanneemt en ingegrift staat in het vrijheidsbeeld in New York:

"Give me your tired, your poor,

Your huddled masses yearning to breathe free,

The wretched refuse of your teeming shore.

Send these, the homeless, tempest-tost to me,

I lift my lamp beside the golden door!"

Moet zeggen dat er tegenwoordig wat meer bij komt kijken, zeker wanneer ik kijk naar het aantal checks dat ik uitgeschreven heb, alsmede het ingevulde pak aan formulieren! Maar, verdeeld over elke ‘star and stripe’ valt het wel mee!

Nu mijn speciale afgevaardigde Astrid vanavond terugkeert uit de Lage Landen met haar bevindingen over de door mij geselecteerde woningen, gaat het serieuze werk beginnen; BIEDEN! Zoals immer deed ik de grove lijnen (“ziet er goed uit”), maar kon simpele vragen als “hoeveel pitten heeft het kookstel”, en “wat is de kleur van het tapijt in de slaapkamer”, niet of nauwelijks beantwoorden. Daar is, in mijn geval, een vrouwenhand voor nodig, en verassenderwijs kwam daardoor een andere keuze tot stand. Afhankelijk van het onderhandelen, natuurlijk, want deze jongen heeft nog een paar andere keuzes op Funda vastgezet. Nog even terug naar mijn NL trip met wat saillante details. Kent U dit etablissement?

Juist, het Conservatorium Hotel in Amsterdam. Awel, daar had deze jongen dus een tweetal afspraken, evenals voorgaande jaren, en kwam trots met schoomoeder’s Nissan Pico voorrijden bij de Valet Parking. De livreier die me begroette vroeg me op, moet gezegd, keurige toon “of ik wel wist hoeveel dit ging kosten”. Ook niet op m’n mondje gevallen repliceerde ik; “veel, maar was ik wellicht vorige keer met m’n andere auto?”. Enigszins beschaamd nam hij de sleutels in ontvangst en parkeerde de Nissan Pico tussen een Jaguar en een dikke Mercedes. Ja, ja, de kleine man maakt wat mee! En nog een mooitje voordat ik terugkeer naar m’n reguliere programma. Deze jongeman, John Scanlon, die 7 jaar voor me gewerkt heeft bij Ex’pression College in Californie, zag op de sociale media dat ik in en rond Amsterdam aan het opereren was en schreef me de volgende PM op facebook:

“Captain. If you happen to make it through Amsterdam let me know. Will be here for work until sept 16. Hope all is well!”

Helaas, daar was geen tijd voor. Maar, het volgende ongelofelijke gebeurde terwijl ik stopte voor een zebrapad in de buurt van het Heineken complex; daar stak John Scanlon over! Uiteraard riep ik luid zijn naam en even verrast als ik begroetten we elkaar, waarna een ongeduldig toeterende Amsterdammer me tot doorrijden maande. John schreef het volgende op facebook:

John Scanlonto?Peter Laanen

September 7 at 9:10am ·

Well that was interesting. The Captain is everywhere. Thanks for not running me over.

John in z’n element bij Ex’pression, waar het allemaal voor hem en mij begon in Californie:

Nu we het toch over muziek hebben:

Johnny Cash – San Quentin (Live from Prison) – Duration: 3:07.

Juist, daar waar onze hoogstwaarschijnlijk onschuldige Nederlander Jaitsen Singh zijn tijd doorbrengt. 31 jaar in het gevang, waaronder ook nog in Folsom Prison, waar Johnny Cash ook nog een opwekkend liedje over geschreven heeft.

Een andere wereld mensen! Bewapend met een plastic zakje, waarin je slechts losse dollarbiljetten mag hebben, een identificatiebewijs en het document dat je deze gevangene mag bezoeken, begaven we ons door diverse check points, samen met een kleurrijk aantal familieleden van de ‘inmates’ zoals de gevangenen worden genoemd. En daar was Jaitsen, fragiel, en zo blij ons te zien.

Daar, temidden van honderdduizenden jaren aan gevangenisstraf, werden we ondergedompeld in de wonderbaarlijke wereld van het Amerikaanse gevangeniswezen en justitie. Wat deze man doorgemaakt heeft valt met geen pen te beschrijven en zijn wilskracht houdt hem in leven. Deze man had al vrij kunenn zijn als hij bekend had, want dan valt er met de aanklager een deal te maken. Immers, dan heeft hij z’n dader te pakken. Jaitsen weigert dat, hij heeft het niet gedaan, dus bekent hij niet. Mede dankzij een negatieve brief van de NL overheid “we nemen hem niet terug” (daar kwam het op neer), werd zijn verhoor tot vrijlating negatief gehonoreerd en komt hij daar over drie jaar weer voor in aanmerking. Dan is hij 74, kan waarschijnlijk helemaal niet meer lopen, en uitgeblust. De Stichting Prisonlaw heeft een aktie opgezet om Jaitsen Singh een hernieuwde procedure te bezorgen, of in samenwerking met de NL overheid gratie aan te vragen bij Goeverneur Brown van Californie. Steun dit initiatief van Prisonlaw en geef deze man voor de jaren die hem resteren ook een plek onder de zon!

http://www.geef.nl/actie/singh#.Vf2GZ7yFOM-

In ieder geval gaan Astrid en ik er de schouders onder zetten. Overigens had ik met een advocate van Cisco nog een pittig onderonsje op facebook. Zo’n echt rechtse bal die dacht met haar Harvard achtergrond wel eens even de vloer met Singh aan te vegen. Staat wel ergens op facebook, maar een stralend voorbeeld van dat educatie zonder gezond verstand (common sense) niets voorstelt! Zo, die zit er weer op en vanavond sta ik bij SFO m’n duifje op te wachten die terugkeert van een zeer geslaagd weekje Nederland. Welk huis gaat het worden…..spannend!

Zondag 6 begon aangenaam met een ruim opgezet ontbijt. Schoonzus Mariette had er goed werk van gemaakt en als ik nog 16 was geweest had zeker de helft de weg naar mijn maag gevonden. Merkwaardig dat de omvang van mijn buik omgekeerd evenredig is aan de hoeveelheid voedsel dat ik eet! Na een warm afscheid onderweg naar Beinsdorp, oftewel het onderkomen van Rick, Liesbeth en bonus kleindochter Charlotte, waar tevens die twee belhamels van kleinkinderen me op stonden te wachten. Rico was helemaal opgewonden over de schoolstage die hij november a.s. bij ons in Californie gaat doorbrengen en Felix kon niet wachten om de speciale honden lekkernijen te geven die hij voor Tinley had gekocht. Tinley, die bij mijn afwezigheid mijn plek op bed had ingenomen, was er later zeer dankbaar voor en droomde van meer!

Ook bij Liesbeth en Rick veel positieve energie met betrekking tot de “Jouw Marktkraam” onderneming die Liesbeth begin oktober gaat openen in Nieuw Vennep. Uiteraard kon een bezoek aan deze nieuwe parel in opbouw niet uitblijven, waar een honderdtal particulieren hun (overtollige) spulletjes aan de man kunnen brengen.

V.l.n.r. uitbaatster Liesbeth, Rick en “klant” Felix. Op de achtergrond een voorbeeld hoe zo’n kraampje er uit kan zien. Meer weten? Facebook: jouw marktkraam nieuw vennep. En nu terug naar ons reguliere programma. En weer aangeschoven voor een lekker potje voetbal…….. Turkije – Nederland……. Uh.. Wederom terug naar ons reguliere programma; op mijn uitdrukkelijke verzoek heerlijke broodmaaltijd met veel HEMA worst. En zo begon ‘s anderendaags een week die zich voornamelijk in Amsterdam en Den Haag zou afspelen. Mijn eerste afspraak op het Rokin was gepland op een herentijd: 10.00. Om er zeker van te zijn om prompt op tijd te verschijnen verliet ik, gewapend met Tom Tom, Beinsdorp om 08.30 met ongeveer 60 minuten aan reserve. Wel, die had ik meer dan nodig gezien alle opbrekingen in Amsterdam en het feit dat ik genoodzaakt was om in de Bijenkorf te parkeren, hetgeen me een ochtendwandeling van 10 minuten opleverde. Maar het was het meer dan waard gezien de vreugde en opwinding die mijn nieuwe adviseurschap bij de Naga stichting me bracht. “Wij zijn Naga, wij kickstarten moeder natuur om een groene leefbare planeet te creeeren, voor het heden en de toekomst.” Te veel om te beschrijven, ben je geinteresseerd, kijk dan op www.nagafoundation.org De volgende afspraken vallen onder het kopje ‘vertrouwelijk’ maar de avond werd in stijl begonnen met een maaltijd bij onze voormalige Consul Generaal in San Francisco, Bart van Bolhuis en diens sprankelende gade Thessy. Veel oude koeien uit de sloot gehaald en genoten van wat afzakkertjes. Heerlijk om dan te mogen blijven slapen in het Haagsche. Dinsdag bracht me weer naar Amsterdam en wegens mijn relatie met menig jeugdige entrepreneur kom ik dus ook menigmaal tijdens de lunch op ‘hippe’ plekken. Ditmaal in het voormalige gebouw van de Volkskrant in Amsterdam, nu Volkshotel geheten. Het restaurant op het dak mocht er zijn!

Ook deze gesprekspartner’s naam kan ik niet verklappen omdat ik anders wellicht mijn toekomst in Nederland in gevaar breng. Hoor ik daar hoongelach? ‘s Middags Hilversum en Loosdrecht onveilig gemaakt omdat we nu eenmaal mid volgend jaar ergens ons ei moeten gaan leggen. Gaat dit ons uitzicht worden?

In ieder geval kunnen de onderhandelingen beginnen! ‘s Avonds naar wederom een hippe plek in Amsterdam, Baut Zuid, bij het Olympisch Stadion, waar ik uitgenodigd was door de legendarische Frits Barend en diens rechterhand, de bekende journalist Jaap Stalenburg. Laat tachtiger jaren, tijdens oproer bij het NOC, waar Vonhoff onttroond werd, mocht ik een aantal malen ‘schitteren’ op TV bij Barend & Van Dorp. Tijdens een mooie maaltijd passeerde menig sportmoment de revu en werd uiteraard ook het magazine ‘Helden’, gerund door Frits en diens dochter Barbara, uitbundig besproken. Wordt vervolgd. Terug naar HQ Vinkeveen, oftewel schooonma’s Riet onderkomen om daar de nacht door te brengen. Rond 11 uur lokale tijd kreeg ik een PM van vriend Antwan van der Stap uit Californie; “of ik het nieuws volgde?”. “Hoezo, heb ik wat gemist?” Je leest het altijd in boeken, maar het overkwam me; een koude rilling liep over m’n rug. Goede kennis Wouter van Lier werd sinds zondagnacht vermist en inmiddels was een ongeidentificeerd lichaam gevonden. De uitkomst werd even dramatisch als de aanname:

The Marin County coroner’s office has confirmed that a body found Tuesday in Ayala Cove at Angel Island is that of Wouter Van Lier, a San Francisco man who went missing a day earlier.

Van Lier, 42, was last seen by his wife aboard the couple’s boat around 1 a.m. Monday. His body was found in 12 feet of water near the boat around 11 a.m. Tuesday and it was identified around 2:45 p.m., Tiburon police spokeswoman Laurie Nilsen said.

Wouter, die een lunch voor jonge zakenlieden organiseerde om mijn afscheid bij het consulaat een nog feestelijker tintje te geven. Wouter, een van de weinig mensen die ik mijn Sinterklaaspak toevertrouwde. Een goed mens is veel te jong heengegaan; te triest voor woorden. Ik blijf op tot m’n schoonmoeder rond ‘s nachts 1.30 thuiskomt, zodat in ieder geval voor haar de lampjes aan zijn. We drinken een neut en uitgeput ga ik naar bed. M’n laatste aktieve dag in NL is aangebroken en de lunchafspraak met WeTransfer/WeMarket grootheid Bas Beerens en diens messcherpe sidekick Adriaan Trouwee, geven me weer nieuwe energie. De week zakelijk afgesloten met een rondje Rabobank in Hilversum alwaar ik een prima onderhoud had met de mensen die mij de komende jaren gaan begeleiden. De BBQ die avond bij schoonzus Wendy en mijn drinkmaatje Jacco, waar ook Bo-Peter bij aanschoof, is een grote pleister op de wonde. Zo zie je maar dat familie een belangrijke pijler in het leven is. Schoonmoeder brengt me naar Schiphol, waar ik tijden het wachten bij D43 merkt dat op mijn boardingpass de naam John de Witt staat, en dat die naar Boston reist. Nee he?! Iemand heeft een behoorlijke fout gemaakt, maar het komt allemaal goed en ik vertrek op tijd naar mijn tussenstop in Salt Lake City. Na zo’n 14 uur kom ik in San Francisco aan en Astrid heeft geen idee hoe blij ik ben haar te zien wanneer ze voorrijdt. Fileleed, jawel, het duurde 2 uur om thuis te komen. Maar, na zo’n week is dat niets vergeleken bij het drama dat op Angel’s Island plaats vond. Carpe Diem.

Mocht ik al een Luim over hebben geslagen, dan zijn de emoties van de afgelopen week (en een half) voldoende om dat gat te vullen. Mijn missie was om onder de radar het 50-jarig huwelijksfeest van mijn oudste broer Hans en mijn schoonzus Cintha als surprise gast aan te doen. Dinsdag de tweede werd ik full service door Astrid naar SFO International gebracht waar ik wederom tot mijn volle vreugde ‘TSA approved’ was, hetgeen betekent dat de schoenen, riem, jasje, etc. aangehouden kunnen worden.

Daar omheen had ik, gezien het zeer krappe schema, zorgvuldig een aantal afspraken gearrangeerd met huidige adviseurschappen en nieuwe, alsmede een beperkt aantal familieleden. Aangezien ik op gespaarde ‘miles’ vloog met Delta (ons bent zunig), bracht de trip mij via Detroit, waar ik bijna mijn aansluitingsvlucht mistte, donderdag in Amsterdam. Gebruikelijke krokettenlunch met de helft van het Bunnik/Duveen duo bij het Runway Café op Schiphol, waar altijd ‘sweet memories’ en luchtige toekomstplannen besproken worden. Lacherig besloten wij in meerderheid dat Bunnik de volgende keer aan de beurt was om de rekening te voldoen. Schoonzus Danielle was zo lief mij van Schiphol op te halen waar ik in ongeloof toekeek hoe men bij ‘laden en lossen’ gewoon een half uur of meer bleef staan terwijl de marechaussee ongeinteresseerd toekeek. Geen wonder dat alles daar zo verstopt is. Mijn hoofdkwartier die week werd het onderkomen van mijn schoonmoeder in Vinkeveen, die zelf vakantie aan het vieren was in Kos. Tevens mocht ik gebruik maken van haar bolide, de Nissan Pico, handig karretje voor gebruik in de grote steden. Om Astrid alvast voor te bereiden op het weerpatroon dat ons te wachten staat stuurde ik een prentje uit het keukenraam van haar moeder:

Na een geweldige maaltijd bij de Veensteker in Vinkeveen (dank Danielle en Aldert), maakte ik me op voor een heerlijk potje voetbal. Juist, niets meer aan toe te voegen wat reeds geschreven werd over Nederland – IJsland. Wel moet me van het hart dat bondscoach Danny Blind de uitstraling van een ui heeft. Jack van Gelder zat er bij en deed de analyse waar Blind schaapachtig op reageerde. Van schrik was ik zo wakker geworden dat ik ook alle samenvattingen van de andere kwalificatie wedstrijden bekeken heb.Dat wakkere zat ‘m ook in het feit dat een uitgebreide delegatie een maand voor hun komst afzegde. Dat betekende dat vrijdags twee afspraken in Amsterdam afgezegd dienden te worden om alle afspraken die reeds in Californie (en daarbuiten) gemaakt waren te annuleren en de kosten te overzien. Negatieve energie. Gelukkig regende het pijpenstelen, hetgeen gezellig knus aandeed. Later op de middag op naar zoon Eric in Den Haag, waar ik de nacht zou doorbrengen, en een hapje geserveerd werd voor mij en de andere twee aangeschoven zonen, Rick en Bo-Peter. Daarna het grote ganzenbord achtige bierspel, waar de mate van ingenomen bier, na gedane opdrachten, uiteindelijk de winnaar bepaalde. Met afstand werd ik de grote verliezer, waarbij ik het geluk had niet een van die gasten op m’n rug vier rondjes om de tafel te hoeven te sjouwen. Uiteindelijk kon ik het niet nalaten om Astrid ook een weerplaatje uit het raam van Eric in Den Haag te sturen:

Grotere dissonant kan er niet bestaan; de grote droogte in Californie, alsmede de hittegolf, en de overvloed aan water in Nederland! Na een onrustige nacht (het lag niet aan jou Rick…) op weg naar Culemborg naar broer Rob en schoonzus Mariette, die in het complot zaten en mij naar Luttelgeest zouden brengen waar het 50-jarig festijn plaats vond. Moet ik er bij zeggen dat ik vrijdagavonds mijn broer Hans had gebeld om hem te feliciteren met zijn 74e verjaardag en tevens mijn spijt betuigde dat ik er zaterdag niet bij kon zijn. Na een ritje van een uur of anderhalf, waar allerhande weerselementen ons teisterden, kwamen we bij het feestgebeuren aan. Broer Rob feliciteerde broer Hans, die langs hem heen naar mij keek. Zelden heb ik een kin vol ongeloof lager zien zakken dan die morgen. Kostelijk! Het werd een vermakelijke middag met vlinders, orchideeen, kapuceiner aapjes (volgens broer Rob), een soort van giga goudvissen en natuurlijk een hapje en een snapje. Hans en (officieel) Hyacintha openden het buffet, waarna iedereen kon aanvallen:

Vol tevredenheid, ook wegens de hereniging met een aantal vrienden en kennissen die ik zeker twintig jaar niet gezien had, bracht Mariette, onze Bob, ons weer veilig naar Culemborg. Dat was nog niet het einde van de dag want een lekkere Chinese maaltijd werd aangerukt, waar niet alleen wij van gingen genieten, maar ook uitgenodigde zonen Rick, Eric, Bo-Peter, schoonzus Liesbeth en kleinzonen Rico en Felix. De warmte van de familie deed weldadig aan, hetgeen we bij tijd en wijle in Californie zeker gemist hebben. Morgen meer!

Dat was me het dagje wel, gisteren. Via de sociale media stroomden de gelukwensen binnen, hetgeen me deed denken aan de dag zelf, nu 28 jaar en een dag geleden. Om te beginnen met m’n mooie bruid, nog net 21, die inmiddels al heel wat van de wereld had gezien en moedig de handschoen oppakte toen ik zei “waarom zou jij de bruiloft speech niet geven”:

De wandeling en binnenkomst op de keitjes van Kasteel Sypesteyn gaf reeds een gevoel van opwinding over de zaken die ons nog te wachten stonden, met de vele jaren die wij ons inziens voor de boeg hadden.

Het “grappige” was dat toen reeds mensen meenden dat het, gezien het leeftijdsverschil, geen stand zou houden. Gelukkig konden ze het feest wel waarderen! Maar ook, al bladerend door dat album van 28 jaar geleden, al die geliefden en vrienden die wij in die tunnel van tijd verloren hebben. Jeetje! Of hoe had kunnen denken dat die knaap links, oudste zoon van mijn oudste vrienden in dienstjaren, Martin en Yvon, de razend populaire DJ Ferry Corsten zou worden?

Overigens is broer Robbert ook lang geen onverdienstelijke DJ/Mixer. Eigenlijk is ons leven daarna in een behoorlijke stroomversnelling terecht gekomen waarin wij woonplaatsen als Loosdrecht, Hilversum, Dusseldorf, Lommel, Walnut Creek, Concord (2x) en nu dus Alamo ons eigen konden maken. We deden, dankzij het honkbal, oorden als Taiwan, Cuba en Zuid Korea aan. Konden mensen als Fidel Castro practisch aanraken, gooide een eerste bal bij de Olympische Spelen, en kregen drie mooie zonen zonder het contact met de andere zonen te verliezen. En nu de grote beslissing om terug te keren naar het vaderland. Met nog ruim 9 maanden voor de boeg lijkt het nog ver weg, maar Funda wordt nu met arendsogen gevolgd, waar wij een vijftal huizen rond Hilversum ‘bewaard’ hebben en waarbij we hopen dat onze nummer 1 keuze voor ons behouden blijft. “Moet je in december kopen”, dringt Astrid aan, zodat we tegen juni gedekt zijn bij onze terugkomst. Hoe het ook zij, ons motto blijft ‘soms is het leven een frikandel, soms een Rolls Royce’. In de roze stemming waarin wij zijn houden we het even op het laatste:

Proost!