Category: Uncategorized

Wat fantastisch wanneer een bevriende Amerikaan je belt om te vragen of je naar de TV aan het kijken bent. “Huh?” “Yeah, there is this girl, Wuust, she is about to win a gold medal”. Ik heb het hart niet om te vertellen dat dit een herhaling is maar het is fantastisch om te horen hoe de Amerikanen dit beleven. Nederland heeft meer medailles dan de V.S.?!

 Speed Skating Continues To Be Dominated By The Netherlands, But Why?

Dutch and Australian (2nd R) speed skaters practice at the Adler Arena in preparation for the 2014 Sochi Winter Olympics.Reuters

One country, and one country only, exudes unbridled enthusiasm for speed skating: the Netherlands. Ask a Dutchman if the Netherlands has a strong group of speed skaters this year, and he will look at you in shock. Dutch speed skaters consistently have an elite squad, and they have been dominant in the sport for quite some time.

Geweldig toch, alsof je er zelf een beetje aan mee hebt gewerkt! In de tussentijd denken de Amerikanen nu dat hun schatssucces uitblijft vanwege hun kleding:

SOCHI 2014

U.S. speed skaters struggle: Are high-tech suits to blame

Shani Davis (left) of the United States competes during the Men’s 500 m Race 1 of 2 Speed Skating event during day 3 of the Sochi 2014 Winter Olympics at Adler Arena Skating Center on February 10, 2014 in Sochi, Russia. QUINN ROONEY, GETTY IMAGES

Last Updated Feb 14, 2014 1:00 PM EST

SOCHI, Russia — The U.S. speedskating team is desperately trying to make sense of its miserable performance during the first week of the Winter Olympics – and much of the speculation has turned to a new high-tech skinsuit.

The secretive Under Armour suit was developed with help from aerospace and defense giant Lockheed Martin. The Americans unveiled the "Mach 39" just before arriving in Sochi, touting it as the "fastest speedskating suit in the world" and firmly convinced it would give them a big advantage over rival teams such as the Netherlands.

Instead, the Dutch are dominating, the Americans look like they’re skating in quicksand, and everyone is wondering if the suit is actually a drag on performance.

Ja, ja, het kan verkeren! Ivar nam afscheid van het thuishonk van de Northgate High Broncos afgelopen dinsdag; de laatste thuiswedstrijd en de ‘senior’ voetbalspelers, die dus afstuderen, krijgen een mooie ceremonie waarbij ook de ouders in het zonnetje gezet worden. Bitterzoet, zowel voor Ivar als voor ons. Een zeer teleurstellend seizoen, waarbij wederom de machtspositie van een coach tot braakneigingen leidt. Je moet op je tanden bijten om geen kritiek te uiten, omdat het ten laste kan gaan van jouw zoon, die dan niet opgesteld wordt. Een keer heb ik in mijn blog een coach een gehaktbal genoemd, hetgeen via ‘Google’ Translate’ prima vertaald werd. Maar dit jaar was het ergste, nog afgezien van zijn coach kwaliteit, leek het meer dat deze man een sekte leidde dan een voetbalteam. Verplichte maaltijden, op raadselachtige wijze betaald door de coach, verplicht trainen tussen kerst en oud en nieuw. Een speler liet zijn ouders en zusje alleen op hun vakantie naar Brazilie gaan uit angst om uit het team gezet te worden. Een schadepost van $2.350! Een andere speler werd er uitgezet omdat hij wel met vakantie ging. Eindeloos wisselen van “mindere” spelers en het handhaven van favorieten, of ze nou wel of niet goed speelden. Maar het meest ergerlijke/angstige vond ik het gegeven dat Ivar langzamerhand ook een stukje karakter verloor en hoe dan ook de coach en diens merkwaardige capriolen verdedigde. Of, het waren de scheids- en zijn lijnrechters die de schuld kregen van een verloren wedstrijd. Als klap op de vuurpijl op een van hun zeldzame vrije dagen, a.s. maandag, worden de spelers verwacht om 10 uur te trainen en om 5 uur ‘s middags. Hoe kan je een vrije dag nog meer verknallen?! Of hoe kan je een speler nog meer bij zijn familie weghalen? Astrid en ik hebben er met Ivar over gesproken, die van plan was om met een vriend te gaan skieen, en dat weer in wilde trekken. We hebben een beroep gedaan op zijn integriteit en karakter; dus hij gaat lekker naar Lake Tahoe om te skieen en we wachten wel af hoe die waarschijnlijk laatste wedstrijd van het seizoen afloopt. Jakkes! Wat is het dan verfrissend om de discussies aan te horen van de studenten/entrepreneurs van Team Academy bij ons op het consulaat die leiden tot inzicht en een betere verhouding. Ze zijn voor een maand in de Valley om hun entrepreneurship aan te scherpen en contacten op te doen. Waar doet dit je aan denken?

En wéér 2-1

Een aantal jaren geleden verscheen een supportersboek waar de 3-1 nederlagen als een rode draad doorheen liepen. Mocht er een boek verschijnen over dit seizoen dan zullen de 2-1 nederlagen allesbepalend zijn. Voor de vierde achtereenvolgende keer verloren we met die cijfers.

Pijnlijk toch?! Sparta kan de titel vergeten, maar vreemd genoeg heb ik het gevoel dat ze het in de nacompetitie goed gaan doen. Hou me er aan over een maand of wat! Elk jaar krijg ik vanuit Nederland, dit jaar van mijn schoonmoeder, de zeurkalender van Peter van Straaten. Alhoewel ik vond dat de laatste jaren mijn grote held Peter er zich wat al te makkelijk van afmaakte, vond ik dit jaar dat ik de kalenderdagen al gezien had. Klopt dus. Vanmorgen bekeek ik de achterkant en las daar dat deze kalender bestond uit zorgvuldig geselecteerde ‘best of’ cartoons. Mmmmmm…..zo lust ik er nog wel een paar. Astrid en ik hebben zo’n beetje de stille afspraak dat we Valentijnsdag een beetje laten voor wat het is. Maar toch; ik heb gisteren een lekker ontbijtje gemaakt met een zacht 3 minuten gekookt eitje, lekker bakkie koffie en een jus d’orange. Zomaar! En, wat was ik er blij mee omdat die dekselse Astrid een mooie zak met heerlijke chocolade en een prachtige wenskaart op de stoel in mijn auto had geparkeerd. Saved by the bell, zal ik maar zeggen.

SAVED_BY_THE_BELL

We hebben al drie medailles in de tas, en nu realiseer je ook hoezeer de Russen briljant architectonisch de toiletruimtes ontworpen hebben!

Daar konden Kramer, Blokhuijsen en Bergsma letterlijk op hun gemak de rondetijden bespreken! Tenzij ons ontgaan is dat ‘synchronized pooping’ een nieuwe Olympische sport is! Wat waren van Kooten en de Bie hun tijd ver vooruit:

5:18

Kooten en Bie Pentla Poepen

Geweldig, alhoewel sommige mensen vinden dat er een luchtje aan zit. Op het consulaat, om maar eens een andere koe bij de horens te vatten, ging een zucht van, ja van wat op, toen bekend werd dat Minister Ploumen ons helaas niet met een bezoek in maart kon vereren. Gezamenlijk vielen wij in een zwart gat, maar gelukkig krijgen we toch nog bezoek van een Cleantech delegatie die in de slipstream van de minister mee zou komen. Never a dull moment, zeker nu officieel de eerste maand van mijn laatste zes verstreken is. Maar….tromgeroffel….in het kader van Het Nieuwe Werken wordt het consulaat ingedikt en komen er plekken vrij voor die MKB bedrijven die hun geluk in Amerika gaan beproeven.

Daar zie ik zeer naar uit omdat mij dit weer alle gelegenheid geeft om, zij het in een andere ruimte, weer met het consulaat samen te werken. En ja, daar moeten natuurlijk nog wat bureaucratische hobbels genomen worden omdat niet alle ambtenaren er van houden om wakker geschud te worden, maar mijns inziens is het een inkoppertje. Helaas bereikte me ook de trieste mededeling dat er (weer) een Ex’pression College student overleden is. Pablo Gorge, getalenteerd visual media student, heeft helaas zijn 40e verjaardag niet gehaald. Hoe triest ook, bracht zijn verscheiden een keten van reacties op met oud studenten en staf, die een ongelofelijke saamhorigheid teweeg bracht. Zelf had ik twee jaar geleden voor het laatst contact met Pablo, een heel prettig contact, en ik bedank hem posthuum voor het feit dat hij weer een berg mensen bijeen gebracht heeft. Het regent; yeah! Wij zijn daar heel blij om, het droogte gevaar lag om de hoek en rantsoeneer maatregelen werden al genomen. Maar nu:

Fijne afsluiter. Toch?! En je voelt je gelijk weer zooooo Hollands! 

1. 2:33

Rob de Nijs – Ritme van de regen HD QUALITY .

1 februari is stralend aangebroken; staalblauwe lucht, verse koffie en een stroopwafel. Maar toch! De eerste maand van het jaar is voorbij gevlogen en daarmee is ook het grote aftellen aangevangen. Mijn afscheidsreceptie is vastgenageld op 26 juni en inmiddels ben ik begonnen een excel sheet op te stellen met uit te nodigen relaties. Wow, je vraagt je af of het budget wel toereikend is om zoveel mensen naar behoren te ontvangen. Tegelijkertijd zorgelijk en een bron van inspiratie, want het geeft veel genoegdoening om te constateren dat de relatiekring niet alleen een dergelijk volume heeft aangenomen, maar ook een dergelijke kwaliteit (en soms vriendschap). Het grote schrappen is daarmee ook begonnen, aangezien we voor een staande receptie niet meer dan 120 mensen kunnen herbergen op het consulaat. Moeilijk hoor; wie gaat zich beledigd voelen?! Enfin, dat zien we wel in de tweede helft van dit jaar. Het voelt aan als de lucht van San Francisco die ik enige weken geleden vastgelegd heb vanuit het kantoor van onze Consul Generaal (niet aan Hugo vertellen):

Prachtig, maar toch een beetje bedreigend. Eigenlijk somt dat wel zo’n beetje mijn leven op! Ik zal die ochtendsessies van de natuur missen. Genoeg gesomberd! Donderdagmorgen was er weer zo eentje om in te lijsten; vader en zoon (Bo-Peter) op stap naar hun job bij het consulaat. Bo-Peter heeft een tijdelijke aanstelling als Economic Officer gekregen in verband met het naderende bezoek van Minister Ploumen:

Clean Tech and Med Tech companies: Join the Economic Mission Visiting California in March

Do you want to do business in California (San Diego and San Francisco)? Then join the economic mission led by Lilianne Ploumen, Minister for Foreign Trade and Development Cooperation, from March 10-14, 2014. The mission revolves around ‘MedTech’ (Medical Technology) and ‘CleanTech’ (Clean Technology). The goal of this mission is the exchange of knowledge and building and/or improving trade relations.

The themes ‘MedTech’ and ‘CleanTech’ have a cross-industrial approach in which many of the high-interest industries (“topsectoren”) like Energy, Chemistry, Life Sciences & Health (LSH) and HighTech Systems and Materials (HTSM) come together. The mission offers leads for companies working in particular in these industries, for example start ups or fastgrowing companies working in the ‘MedTech’ and/or ‘CleanTech’-industries.

En zo betraden de jongste en het oudste personeelslid van het consulaat vastberaden even voor zeven het stukje Nederland dat Consulaat Generaal heet. Dat is de ene kant van het gezin; aan de andere kant levert Astrid patienten vanuit haar ambulance aan bij John Muir Hospital in Walnut Creek, alwaar zoon Kaj, de Emergency Tech, hen verder behandelt. Als dat geen familiehandel is, dan weet ik het niet meer! Morgen is het weer zover; de Superbowl! De hamburgers, hot dogs, meat balls en nog veel meer hapjes zullen in grote getalen worden genuttigd en de bierinname zal exponentieel ten opzichte van een reguliere zondag toenemen.Voor $4 miljoen krijg je een 30 seconden commercial, waarvan de kosten ook nog eens in de honderdduizenden loopt. Klik maar eens op deze link om te bezien wat zich allemaal afspeelt:

http://adage.com/article/special-report-super-bowl/super-bowl-ad-chart-buying-super-bowl-2014/244024/

Ter voorkoming van dit tijdens de half time show 10 jaar geleden

is er een 5 seconden pauze tussen het werkelijke beeld en wat je thuis voorgeschoteld krijgt! Ja, je zal maar eens een tepel in het beeld krijgen, dat is zooooo veel gevaarlijker dan een schotwond. Laat ik maar afsluiten met een berichtje over mijn broer Rob; die geweldige schrijver uit het landelijke Culemborg. Hij gaat weer eens een boek ter gratis downloading weggeven; heeft nooit naar z’n oudere (zaken) broer willen luisteren! Maar schrijven kan hij wel: www.roblaanen.nl voor al uw gratis leesbehoeften! Al 15.000 maal gedownload zonder een cent te vangen! Ik hou van dat joch, maar toch! Inpakken en wegwezen nu, want ook ik neem deel aan het superbowl geweld!

Lijkt wel een beetje op een Beatles nummer; toch?! De bron van deze zin komt voort uit mijn zucht om te bewaren wat er in mijn leven zo al gebeurd is. Waarom? Ooit ben ik er mee begonnen om bij te houden wat ik in analyse gesprekken (programmeur/analist Laanen) bij clienten toezegde. Helaas kwam soms hetgeen ik opgeschreven had niet overeen met wat ik me kon herinneren. Een goed geheugensteuntje, dus. Later gebruikte ik het ook in columns die ik o.a. schreef voor het automatiseringsweekblad “De Automatisering Gids”. Nadat ik een en ander geordend had begin dit jaar, bleek ik mijn agenda’s bij te hebben gehouden sinds 1974:

De week van 21 januari 1974 begon met twee dagen Honeywell Bull programmering bij Koen Visser (bami) in Oud Beijerland en van woensdag tot en met vrijdag was ik aan het testen in Sittard bij het lokale ziekenhuis, alwaar ik de nacht doorbracht in een nauw ziekenhuisbed. Het voetbalseizoen 1973-1974 bracht ik eenmalig door bij SV De Pioniers in Hillegersberg. Na een conflict met de toenmalige Alexandria coach had ik besloten om mijn oude coach, Nico Staneke, te volgen naar SVDP, RVB Hoofdklasser, maar nimmer in de KNVB, de ”grote” bond, gespeeld. Ook hadden mijn toenmalige vrouw en ik een huis in Zuillichem (Bommelerwaard) gekocht om onze kinderen, Rick en Nicole, op te laten groeien in een meer landelijke omgeving. Kortom, met een drukke loopbaan, een huis in wording en geen tijd om te trainen, zat ik de eerste helft van de competitie meer op de bank dan in het veld. Maar dit is wat een goede trainer uit je kan krijgen, Staneke, met wie ik bij Alexandria twee maal kampioen was geworden, wilde dat ik de laatste wedstrijden linksbuiten zou spelen en alles uit de kast zou gooien. We moesten al die wedstrijden winnen om te promoveren. En aldus geschiedde. De allerlaatste wedstrijd, tegen ROGA, die aan een gelijk spel genoeg hadden om te promoveren, maakte ik een van de mooiste doelpunten uit mijn amateur carriere; vanaf 30 meter pegelde ik de bal in de kruising. Geluk? Hoe kom je er bij! We wonnen uiteindelijk met 2-1 in een seizoen waar SVDP ook haar 40-jarig bestaan vierde. Maling had ik aan de opmerking in de krant van “die kale speelt heel goed”. Haal me maar uit onderstaande foto!

Een ding weet ik zeker, de maandag na de wedstrijd, en het feest, kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn en de inspanningen. Coach Staneke had inderdaad alles uit me geperst met zijn allerlaatste peptalk. Gisteren, een sprongetje van 40 jaar, zat ik met de oprichters van Authasas, een bedrijf dat zich in de Valley gaat vestigen, en collega Jasper Smit, een genoegelijk wijntje te drinken bij “Murphy’s Pub”. Waar anders?! Stipt om 6 uur wilde ik vertrekken om nog een stuk van Ivar’s wedstrijd mee te maken. Ivar verwachtte in ieder geval in te vallen als doelman, ook al omdat de laatste wedstrijden verloren waren gegaan en de coach hem als voorbeeld had gebruikt qua inzet. 17.50 krijg ik een SMS van Ivar; “ik start”. Als de sodemieter mijn chardonneetje naar binnen geslagen, de rekening achtergelaten en de file ingerost. Bij de laatste noten van het Amerikaanse volkslied parkeerde ik de auto en zodoende miste ik slechts een minuut. In het kort; de Northgate Broncos wonnen met 6-0, keeper Laanen kopte nonchalant een balletje voor een inkomende speler weg, had een paar goede saves en na de wedstrijd had hij een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Z’n eerste shut out! Wellicht is hij iets minder getalenteerd dan de eerste doelman, maar zijn inzet en leiderschap wonnen het voor deze wedstrijd! Maar ja, vroeg geleerd, is oud gedaan! Waar andere kinderen met schepje en harkje bezig waren, oefende Ivar met de bal!

Toch nog even iets over ons weekend in San Diego, ook al omdat er zo’n echt Amerikaanse dieren, met name honden, verkleed wedstrijd plaats vond. Wat denk je hier van?

En al slenterend door San Diego kwam deze hond bestuurde auto ons tegemoet:

In de tussentijd is Astrid levens aan het redden in het niet ongevaarlijke Richmond, waar een pooier gisteren zijn auto’tje, inclusief invalidensticker, keurig parkeerde bij de EHBO om een hoofdpijntje te laten behandelen:

Het is een hondenleven, en een roeping. Daarom ter afsluiting een ode aan alle honden en hondjes:

HOW_MUCH_IS_THAT_DOGGIE?

 

We hadden de afgelopen week weer briljant weer. 20 – 24 graden Celsius, en donderdag/vrijdag tijdens mijn trip naar LaLaLand zo’n 26 graden. Keerzijde van de medaille: waterschaarste, dus dreigende rantsoenering, en totaal gebrek aan sneeuw in in ski ressort Lake Tahoe.

Lang leve de sneeuw kanonnen! Nou ja, we nemen het slechte met het goede en gooien de korte broek nog maar eens een keer in de was! Thuis vangen we, onder streng toezicht van Astrid, al sinds jaar en dag het douche water op voordat het een aangename temperatuur bereikt. De planten zijn er blij mee! Donderdag dus op pad naar Los Angeles vanwege de volgende uitnodiging, waar ik ook een steentje aan mocht bijdragen:

Altijd een ervaring om in LaLaLand te mogen zijn, waar de taxi van het vliegveld naar het hotel vice versa meer kostte dan mijn vliegticket! Om 15.30 kroop het verkeer om en rond L.A. al in een slakkengang voort en na zo’n anderhalf uur bereikte ik mijn hotel, doordrenkt van het zweet, dankzij een taxi zonder airco en een total ongeinteresseerde chauffeur. Maar, het hotel, Le Petit Ermitage, was een plaatje met een dakterras om te zoenen.

En, natuurlijk, ook daar weer een Nederlander die druk heen en weer ijsberend een deal aan het afsluiten was. Nadat we hem mededeelden dat we het gesprek in zijn volledigheid opgenomen hadden, stemde hij er mee in om met ons een glaasje tomatensap te drinken, waarna hij uitlegde wanneer hij zich in L.A. ging vestigen. Relaties winnen doe je altijd en overal! Vervolgens vertrokken we naar het chique Peninsula Hotel in Beverly Hills, waar de’ fine fleur’ van L.A./Hollywood bijeenkwam –“Hallo Rutger Hauer”- om de opening van de Van Gogh Edition bij te wonen. Openingswoorden van Diederick van Eck, verantwoordelijk voor dit evenement en een der grote mannen achter de Broadway show “Soldaat van Oranje”, en onze Honorair Consul Jan van Tilburg, de beroemde architect, krikten het verwachtingsniveau behoorlijk op. Ik was een der gelukkigen die een realiteitskopie (3D achtig) schilderij mocht onthullen:

En je mocht er echt aan voelen! Inmiddels kwamen de hapjes in sneltrein door, waaronder, waarempel, bitterballen. Het ‘Prive’ gehalte ging omhoog en ik, moet ik bekennen, nam er ook aan deel. Ik kon het namelijk niet laten om een kiekje te maken van Prinses Anita, gezellig keuvelend met Diederick van Eck en diens vrouw Carla:

Links het gelukkige echtpaar Van Eck, daarnaast een glimlachende Prinses Anita. Tevens ving ik uit mijn ooghoek een blik op van de gereputeerde Nederlandse psychotherapeut Robbert Jan Schalekamp, die ook gewillig voor mijn ‘schilderij’ poseerde:

Wie o wie zou er vanmiddag weer bij hem op de divan gelegen hebben?! Tja, en van de weersomstuit, al was het alleen maar voor het nageslacht, werden prinses Anita en ik ook vastgelegd op de gevoelige plaat (klinkt lekker ouderwets, toch?!):

Leuk even gekeuveld en daarna weer een rondje gedaan. ‘Circuleren, mensen!’ Geweldige avond, met mooi afsluiting op het dakterras van Le Petit Ermitage met o.a. Diederick van Eck. Rap, rap teruggevlogen naar de Bay Area voor een gesprek bij Google waar ik helaas niets over mag melden. Hoewel, een ding wil ik wel prijsgeven; de Google toiletten:

Jeetje, elke stand en schoonmaakactie is mogelijk, evenals een warme bril. Dat is nog eens voor je medewerkers zorgen! Het consulaat werd mijn eindstation voor de dag, waar wij gedurende een lieve sessie, enigszins emotioneel afscheid namen van onze Public Diplomacy Lady Jennifer Katell. Na wat mooie woorden van Plv. Consul Generaal Ard van de Vorst, hield Jennifer het niet echt droog tijdens haar afscheid speechje, maar was dolblij met haar eigen Njintje.

Nou ja, zeg maar Nijn. Naast Nijn een boekwerkje waar alle medewerkers, dankzij onze eigen intern Marly, mooie herinneringen hadden vastgelegd. Zo, nou als de sodemieter de blog op mijn site zetten want Astrid en ik vliegen voor een lang weekend naar San Diego! Maandag zien we wel weer wat de boys van het huis hebben overgelaten. Happy Martin Luther King Day (= maandag) y’all.

Tijdens het potje voetbal van Ivar’s High School team, de Broncos, vroeg ik me af waarom er zo fantasieloos gespeeld werd. Nou heb ik me dat wel eerder afgevraagd, openlijk, maar dat kostte zoon Kaj’s plaats in het doel. De coach wordt niet tegengesproken, dat geeft onmiddellijk repercussies. Neem nu de volgende situatie uit een prachtig verleden (oude krantenfoto, geen topkwaliteit):

De rechtsback van Alexandria ’66, bijgenaamd Zoef vanwege zijn snelheid, raast hier zijn tegenstander voorbij na een perfecte pass van midvelder Ab Rond. Situatie waarbij de rechtsbuiten de plaats van de rechtsback inneemt en de midvelders opstomen om een afgeslagen bal alsnog er in te rammen.

Pass in de breedte, waarna de bal wordt voortgezet en daar staan, wonderlijk toch, linksback Theo Fransman en voornoemde rechtsback Zoef klaar om ‘iets’ met de bal te doen. Hun posities zijn vloeiend ingenomen door andere veldspelers. En dan kan het volgende gebeuren:

Inderdaad, dit is een waar gebeurd verhaal, want Zoef was ik. Ja natuurlijk, uit de oude doos en vroeger was alles zoveel beter! Maar waar ik me wel aan ‘stoor’, gelukkig met een Engelse voetbalcoach naast me, is het eeuwige gewissel. Om de paar minuten worden er nieuwe spelers ingebracht door beide teams die ook weer terug mogen komen. Zo krijg je natuurlijk nooit een goede eenheid op het veld. Als wij werden uitgewisseld waren we slecht aan het spelen of geblesseerd; geen tussenweg. En dan die fantasieloze vrije trappen, van zo’n 30 meter op het doel knallen. Geen overstapjes, tikje opzij, of wat dan ook. En dan een coach die echt verkeerde wissels maakt, het hart van de verdediging wisselt en vervolgens een goal om z’n oren krijgt; ra ra politiepet! Daarna krijgen de spelers bij tijd en wijle ongenadig op hun donder. En waarom kan dat? Omdat ze nergens echt heen kunnen, geen overschrijvingen of zo omdat clubvoetbal nu eenmaal ontbreekt. Kortom; het Amerikaanse voetbal heeft nog een hele weg te gaan om het volwassen te maken waar het jeugd betreft. Wel genoten van de overwinning van de San Francisco 49ers bij de Greenbay Packers bij een temperatuurtje van MIN 16 graden celsius. Hoezo aflassen? Hoezo korte mouwen?

49ers gaan door na een 23 – 20 overwinning naar de Carolina Panthers. Morgen dus. Ook konden we spreken van een geweldig Nieuwjaarsreceptie op het consulaat met, tromgeroffel, haring met de nodige uitjes, Lekkerrrrr! Het grootste nieuws was naturlijk dat Astrid officieel begon als full time paramedic, zij het in het niet ongevaarlijke Richmond, waar ze bij tijd en wijle schrijnende situaties aantreft. Het is een roeping, mensen! Uiteraard, besef ik, haar tweede omdat ze immers al 26 jaar met mij is getrouwd! Na deze vrolijke not kan ik nog mededelen dat alle kerstspullen opgeruimd zijn. Gelukkig maar want Valentijnsdag, oh nee Martin Luther King Day, komt er aan! Maak er wat moois van dit weekend!

Toch maar beginnen met iets dat je raakt; het overlijden van Phil Everly. Zoals ik kan zeggen dat ik met de Beatles en de Stones opgroeide, geldt dat ook voor Elvis en de Everlys. Een week of wat geleden toen de runner up van de ‘Prix de Pool de Concord’, Fred van Buiten, me bekampte, draaiden we nog ‘Temptation’ van hen in de poolkamer jukebox. Fred brak gisteren het nieuws, ook al omdat er soms iets vervelends gebeurt wanneer wij over sterren of aspirant sterren praten; ze piepen er plotsklaps tussenuit! Gelukkig staat prominent in de keuken jukebox tussen ‘Save The Last Dance For Me’ en ‘Het Dorp’ de dubbelhit ‘Ebony Eyes’ en ‘Walk Right Back’ van de Everly Brothers.

Snel maar even E2 en F2 gedraaid. Astrid en ik hebben ze een aantal jaren geleden in actie gezien bij een concert van Simon and Garfunkels, als surprise act. Zij waren immers het grote voorbeeld van S & G, die hun illustere carriere begonnen als Tom and Jerry! Even een overstapje naar een grote NL artist, DJ Ferry Corsten, die oud en nieuw als hoofdact Oracle Arena, de thuishaven van Oakland’s basketbaltrots, de Golden State Warriors, bespeelde. Wat een feest voor meer dan 15.000 mensen, en wie hadden VIP en backstage kaartjes? Juist, de heertjes Laanen met aanhang!

Michelle en Kaj onderweg naar het concert.

Bo-Peter bespeelt de meute! Helaas is zijn korte broek onzichtbaar!

En na afloop natuurlijk een drankje met cousin Ferry, immers, hoe lang heeft hij me wel niet Ome Peet genoemd? En waar is dat ooit begonnen? Juist, met de poging van vaders Laanen en Corsten om zich een plaats in de Nederlandse showbusiness te veroveren:

Een actie foto uit 1984 (als oprechte amateurs) met Martin Corsten in het midden en rechts Ferry’s moeder Yvon, die een hitje scoorde met haar versie van ‘Quand Le Soleil’. Onze laatste poging was bij de KRO in Hilversum die ons om bladmuziek vroegen… Wij kwamen om een cabaretstukje af te draaien; de heren Viet en Nam, ja, verzin het maar, het was de tijd van oproer. Nadat Jack Bemelmans ons uitwuifde met een “don’t call us….”, doopten we de KRO om in Katholieke Rot Omroep. We zijn er niet minder om geworden en koesteren nog steeds een warme vriendschap, die al meer dan 50 jaar bestrijkt. Heerlijke oudejaarsavond gevierd bij gastvrije vrienden in San Rafael en daar ook de nacht doorgebracht (was nodig!). Ik moet zeggen op nieuwjaarsdag mis je toch wel dat enigszins brakke gevoel na ‘the night before’ en de herstel champagne met goede vrienden en familie. Hebben we enigszins ingehaald met wat mimosa’s en de football kraker van de dag; Stanford versus Michigan State om de 100e Rose Bowl in Pasadena:

Kijk even onder op het scherm hoe Stanford favoriet was. Een record aantal fans in het stadion, 95.172, en een staalblauwe lucht die een graadje of 23 ondersteunde. Zo, effe lekker zitten om te kijken hoe Stanford Michigan in zou maken, en jawel, het stond 10-0 in no time. Dat was het dus, het ijzersterke Michigan won uiteindelijk met 24 – 20. Tranen in Stanford. Wij namen nog een oliebolletje. De komende maanden even in beeld gebracht: Astrid en ik Martin Luther King weekend (18 jan.) naar San Diego voor een lang weekend (ahum, een van mijn verjaardags kado’tjes). Zelf naar NL week van 24 feb. om Dutch Basecamp deelnemers toe te spreken, ondersteunen en begeleiden. Week van 10 maart naar Austin, Texas voor ondersteuning NL deelnemers aan South-By-South-West www.sxsw.com Week 17 maart begint de Game Developers Conference www.gdconf.com in San Franciso met een gazillion Nederlandse deelnemers. Support, baby, support. Ha, opstropen die mouwen! Ter afsluiting een blik terug, oftewel zo’n 45+ jaar geleden:

Links wijlen mijn vriend Aat de Boon met zoon Marco op z’n schouders (ook een Sparta fan) en ikke met zoon Rick, nu bareigenaar van De Beinse Zot. Mijn nichtje Monique (net zoals Ferry mijn neefje is) had op dia’s de foto’s staan die ik ongelukkigerwijs in het concert des levens verloren had. Tijdens mijn November trip, toen ik mijn oude ‘Boon’ vrienden in Helmond bezocht, kwam dit aan het licht. De schat heeft toen razendsnel een DVD er van laten maken. Zo hartverwarmend gaan we dus het Nieuwe Jaar in. Trouwe lezers; heb een fantastisch, liefdevol, gezond en succesvol 2014.

Tenzij jullie aangeven dat je genoeg hebt van mijn gekwazzel, ga ik dapper door met mijn Luimen aan de man en vrouw te brengen in het jaar des Heeren 2014. De laatste anderhalve week van 2014 kenmerkt zich door 1) pakjesavond -avond voor kerst- 2) Astrid’s verjaardag –kerstdag- 3) de strijd om de ‘Prix de Pool de Concord’ en 4) onderhoudsbeurt van mijn linkerknie. Om maar met het laatste te beginnen, maandag 23 ging de derde injektie er in en man, man, dat was geen pretje. Bot op bot met minimale ruimte voor een naald. Volgens mijn orthopeed kan ik begin volgend jaar weer de wei in (“Coach, ik ben er klaar voor”). De volgende foto geeft het best aan hoe ik me innerlijk voel als de naald er aan komt:

Uiterlijk geef ik natuurlijk geen kik; ferme jongens, stoere knapen. De laatste volgt a.s. maandag *zucht*. Werkgevers opgelet: allemaal in mijn vrije tijd! Pakjesavond is elk jaar een genot, en deze keer vormde geen uitzondering. De boys hadden echt alles uit de kast gehaald, evenals Astrid.

Ah, denken jullie, terwijl Astrid en Bo-Peter pakjes uitwisselen, wie is die jongen in de hoek? Even een omweggetje om aan te geven hoe in de wereld van High School sport met de atleten omgegaan wordt. De jongen in de hoek is Dominique, en is net als Ivar voetballer op het team van de Northgate Broncos. Dominique’s ouders hadden een familietrip naar Brazilie geboekt om daar de kerstdagen door te brengen. Mooi toch?! ‘Not so fast’, zei de Bronco’s coach. Eigenlijk heeft hij dat niet gezegd, maar iedereen weet dat als je anderhalve week training mist, jouw plaats in het team zeer op de tocht staat. Zo worden ze klaar gestoomd voor het grote werk, en zo belandde Dominique bij ons thuis. Behalve kerstdag elke dag twee-en-een half tot drie uur aan de bak! En dan de grote dag van Astrid, waar op facebook reeds gereageerd werd door longtime friend en voormalige Little Chief van Ex’pression College, Yee-Ju Riddell:

‘Looking forward to celebrating with you. Happy Birthday Xo’ De after foto liegt er ook niet om; het was weer een gezellig partijtje:

De dames hadden er zin in! En, het leek ook wel de Verenigde Naties, qua gasten, met Chinese, Japanse, Amerikaanse, Perzische en vooral Hollanse invloeden. Bitterballen!!! Maar ook het weer liet toe dat de paffers onder ons gezellig buiten bij een klein vuurtje hun longen konden eh….. Beter niets zeggen daar voordat iemand begint over alcohol en lever! Tweede kerstdag (Boxing Day) gebruikt om alles weer een beetje op kant te krijgen. En zo kwamen traditiegetrouw de twee finalisten voor de ‘Prix de Pool de Concord’ bijeen op vrijdag. Wederom de heer Fred van Buiten, met als residentie Menlo Park en uiteraard de bekerhouder, uw eigen scribent. Het laken lag er fijn bij, de ballen opgewarmd en de cup in blakende toestand:

Na de traditionele lunch bij Ed’s Mudville Grill, waarbij ik de heer Van Buiten reeds geestelijk uitput, begonnen wij aan de ‘best of 5’. Nadat ik een moeiteloze 2 – 0 voorsprong nam, krabbelde de heer Van Buiten terug tot 2 – 1. Dan is het tijd om een kleine bierpauze in te lassen en wat te keuvelen met de vrouw des huizes. Inderdaad, een te laken taktiek, maar het werkte: de vierde pot werd conform het strijdplan afgewikkeld en derhalve blijft de Cup wederom in Concord! In een archieffoto van een der vorige matches, lacht de heer Van Buiten nog sarcastisch terwijl ik uitleg hoe ik de wedstrijd denk te winnen.

Tja….. For the record; Fred is een van de beste vrienden die je maar kan hebben! Op een of andere manier kan ik niet ophouden met schrijven…..ik kan maar geen afscheid van jullie nemen, dat is het. Moet toch. Dag lieve Luimers, tot volgend jaar en maak er wat moois van. Heel veel geluk en gezondheid in 2014!

Soms kan je zo ongelofelijk blij worden van iets dat zomaar uit de lucht komt vallen, jaren geleden heeft plaats gevonden en uitsluitend emotionele rijkdom brengt. Plotsklaps krijg ik een ‘friend’ verzoek van een student die ik zo’n 10+ jaren geleden een handje geholpen heb. Nadat ik hem ‘befriend’ heb schrijft hij het volgende: Hi Peter I’m Adrian Avila, son of Margo Segura and nephew of Marine Dominguez. I just want to thank you so much for giving me the opportunity to go Ex’pression College. It has changed my life for the best. I would like to stay in touch with you if possible. Thank you. – Adrian Avila. Adrian is nu CEO van een entertainment bedrijf in Los Angeles en ik verheug me intens dat ik een radertje was in het grote geheel die dat mogelijk heeft gemaakt! Het seizoen van Kerst en Oud en Nieuw komt in de V.S. ook met veel noodkreten om geld te storten voor diverse doeleinden:

Tja, welke organisaties ga ik nu steunen? Met het overlijden van FC Groningen (GVAV in mijn tijd) club icoon Martin Koeman afgelopen week, kwam bij wijlen mijn vriend Joop langhorst’s vrouw Eva ook weer de nodige emoties boven; “Als er een hemel is voetballen ze nu misschien samen i.p.v. in 1969 tegen elkaar” Maar ook wel deze mooie foto plaatste waarbij Joop, toen spelend voor SVV in Schiedam, in het aangezicht van Koeman Sr. een mooie voorzet geeft:

Ook mooi voor Joop’s zoon Niels, die als volgt reageerde, en als vader van vijf zonen begrijp ik dat als geen ander; “Kippenvel moment, pa op de foto met de gister overleden Martin Koeman “. Niels is zelf trainer bij BOSO SNEEK:

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Niels in het geel in het midden. Heerlijk, vandaag de eerste dag van een serietje vakantiedagen tot 2 januari. Dat wordt genieten: 45 toerenplaatjes uitzoeken, lunchje hier en daar, potje pool spelen, beetje meebrallen bij de jukebox, kadootjes inpakken, Astrid’s verjaardag (Kerstdag) voorbereiden (qua drank), etc. etc. Nu ik er zo op terug kijk, lijkt het wel op werken! Daarom ga ik nooit met pensioen, dan doe je dat elke dag dus. Doodvermoeiend! Inmiddels is in Huize Laanen het Kerstgeweld (lees Astrid) volop in werking getreden en heb ik moeite om ‘s ochtends de kerstmannen en ander gespuis (uiteindelijk is die kerstman een vage neef van onze Sint Nicolaas) van het lijf te houden wanneer ik de trap afdaal:

Voor het huis houdt Homer trouwhartig de wacht.

Bij deze waarschuw ik mijn zeer goede Valley vriend Fred van Buiten, die traditiegetrouw 27 december met mij om de grote Poolprijs van Mount Diablo gaat strijden, dat dit geen intimidatie taktiek is. Ik win toch wel! Geweldige kerstdagen, trouwe lezers, en vanwege de strakblauwe lucht in Concord, een toepasselijke kerst afsluiter. Lekker meezingen!

MELE_KALIKIMAKA

Archieven worden geschoond, zonen keren terug op het honk, de laatste TVVDM borrel werd gisteren op volle toeren genoten en de kerstbomen zijn opgetuigd, zowel in huize Laanen:

Als in onze hoofdstad Sacramento, waar ik donderdag was:

Wel groter als de onze, maar die draait niet rond. Ha! Dan loop je zo in het halfschemer rond in de huiskamer terwijl de koffie aan het pruttelen is, en dan valt je oog op onze ruim 18 jaar oude kat Slinky. Een beetje sullig volgt hij mijn bewegingen.

Natuurlijk is hij benieuwd welk geschenk er in de grote sok achter hem op kerstavond aangetroffen gaat worden. Ik ben bang dat Slinky op deze hoge kattenleeftijd wel eens z’n laatste Kerst gevierd kan hebben. Hij is op dit moment zo gek als een deur, en in alles dat enigszins spiegelt ziet hij zichzelf en denkt dat-ie aangevallen wordt. Afgelopen week viel hij onze witte piano aan. De piano won. Het was echt zo’n keutelweekje; cursus gevolgd op het consulaat, team building sessie bij de Consul Generaal thuis en de eerste van vier injecties in mijn linkerknie die weer wat kraakbeen gevoel terug moet brengen. Deze naald ging er wel heel diep in. Wel een mooie pleister er op gekregen! Kerstkaarten de deur uit en, oh ja, voor hen die we vergeten zijn, bij deze:

Waarschijnlijk zijn we jouw adres kwijt of kunnen we het anderszins niet bijhouden, maar de wensen zijn evenzeer gemeend! Dit is echt zo’n zaterdag waarop ik alleen maar zin heb om al het goede te spuien; heb ik al gemeld dat Sparta gisteren met 5 – 1 uit bij FC Oss heeft gewonnen? Gek he, dan moet ik altijd aan Unox rookworst denken. Die associaties krijg je dan op zo’n zaterdag, dus. Terwijl ik Astrid een kopje koffie op bed serveer, met stroopwafel voorgewarmd er op, mompelt ze slaperig: “zijn alle jongens veilig thuis gekomen?” Eh, Ivar had zich om 11 uur al gemeld en Kaj en Bo-Peter zijn volwassen. Maar goed, beste check; staan alle auto’s voor de deur?

Mooi, ook weer uitgeplozen., iedereen is binnen. De details: zie Astrid’s rendier gewei en neus, en hoe Kaj vindt dat z’n nummerplaat niet op zijn voorbumper hoort omdat het zijn trots (Dodge Dart) ontsiert. Terwijl ik nog drifting mijn “good feel” verhaal aan het inkloppen ben, meldt Bo-Peter zich alweer omdat hij zich in conditie wil gaan rennen. Natuurlijk een foto van ons teruggekeerde “kind”:

Inmiddels schicht Ivar het huis uit om zijn zwembad life guard functie uit te gaan oefenen en moppert Kaj dat de halve marathon in Walnut Creek zijn reistijd naar John Muir Hospital, waar hij als Emergency Tech werkt, verdubbelt. Tijd om Bing Crosby’s “Silent Night, Holy Night” te draaien; ik ben er klaar voor!

2:44

Silent Night, Holy Night by Bing Crosby on 1942 Decca