Category: Uncategorized

Na zo’n weekje gamers conference voel je je als een burchtheer; je kijkt over je eigen wallen heen.

En dan ben ik niet eens woensdagavond/nacht naar de gezamenlijke Dutch/Nordic party gegaan!

De stagieres kwamen op tijd het kantoor binnenstrompelen, dat wel, maar zagen er als zombies uit.

Sommige game ontwikkelaars die ik die dag sprak, zagen er uit als creaturen die uit het door hen zelf ontwikkelde spel gekropen waren.

Wel viel het me op dat de grotendeels jeugdige Nederlandse entrepreneurs uit het goede hout gesneden waren. Hadden inmiddels de nodige (zakelijke) klappen gehad en beseften dat naast het artistieke gedeelte ook het zakelijke gedeelte bittere noodzaak is om gezond verder te gaan.

Dutch Game Garden kreeg een prettige oppepper van de Europese Unie en Nederlandse aanhang:

Persbericht Datum: 2 maart 2011 Europese miljoeneninvestering in Nederlandse game-industrie Dutch Game Garden zet in op ondernemerschap, innovatie en kennisuitwisseling UTRECHT – De Europese Unie investeert met het rijk, de provincie en gemeente Utrecht samen vier miljoen euro in de Nederlandse gamesindustrie. Deze investering moet leiden tot extra werkgelegenheid, innovatie en ondernemingen binnen de snel groeiende Nederlandse gamessector. De financiële bijdrage is bedoeld voor Dutch Game Garden, een in Utrecht gevestigde stichting die zich al jaren inzet voor de ontwikkeling van deze jonge industrie.

www.dutchgamegarden.nl

Bij ons in de buurt (San Francisco/Silicon Valley) zie je aan de stap van de ondernemer dat het elan terugkeert. De miljarden (waarde) bedrijven als Twitter, Facebook, Groupon, enz. zijn bekend, maar de nieuwe bedrijven en incubators worden weer uit de grond gestampt. Naast ’love’, is er ook ‘business in the air’. En, de Amerikaanse banenmarkt groeit weer, de netto aanwas van meer dan 190.000 nieuwe banen zorgde ook voor een positieve ‘push’ op de beurs.

Is alles botertje tot de boom? Dacht het niet; olie heet de zwarte piet die roet in het eten gooit (Amerikanen zouden zeggen; “no pun intended”).

Maar, ik doe niet aan buitenlandse politiek, voor het merendeel overheerst het positieve gevoel, en als ik dan denk aan de 30+ senior studenten van HOPE (die ‘E’ staat voor entrepreneurship) die volgende week de Valley en omstreken gaan verkennen, dan overspoelt mij een warm gevoel van tevredenheid. Die studenten van Rotterdam, Delft en Leiden gaan mij niet teleurstellen!

Ik weet wat men van mij zou kunnen zeggen:

4:20Add toAdded to queue

Roger Hodgson (Supertramp) – Dreamer 2004

Roger Hodgson (Supertramp) – Dreamer 2004 Released 1974 Dreamer, you’re nothing but a dreamer Well can you put your hands in your head, oh no! I …

Maar, vrienden en vriendinnetjes, het deert mij niet, of zoals de Amerikanen wellicht zouden zeggen “it’ll be me sausage”.

Nadat de KL606 me veilig op Amsterdamse bodem had geparkeerd, lachte een bedrijvig Schiphol me toe (de HEMA voorop; denk worst).

Alles zat mee, bagage snel op de band, AVIS auto’tje klaar en binnen no-time bij Hilton Schiphol voor de eerste afspraak.

Na bij zoonlief de eerste nacht te hebben doorgebracht via Vinkeveen (schoonfamilie en een slokje) naar Den Haag om in te checken bij Hotel Babylon (nu met Eden er voor).

Mijn herinnering ging terug naar 2 jaar geleden waar men na het inchecken mij vriendelijk (dat wel) wees waar ik m’n auto 10 minuten verder in een garage kon parkeren.

Is aanloopbaar, sprak de receptionist monter.

Nu, de hemel brak open, is er een garage die zowel het Centraal Station als Babylon (in opbouw) dient.

En, hallelujah, naast de chipknip kan men nu ook met creditkaart betalen.

Neurieend zeul ik m’n 2 koffers naar boven om daar te constateren dat alle paadjes naar Hotel Babylon afgesloten waren middels gaas of ander hekwerk, zodat de werkzaamheden ongestoord, zonder passanten, plaats konden vinden.

Lichtelijk hijgend kwam ik uiteindelijk bij de receptie aan waar de gebruikelijke incheck activiteiten afgewikkeld earden.

Overhemden opgehangen, pakken geprepareerd voor de drukke week op til, om vervolgens me op pad te begeven naar m’n diner afspraak met oude strijdmakker Peter Wijsman.

Weer omgelopen naar het enige betaalpunt, creditkaart er in en……..geweigerd.

Creditkaart 2; geweigerd. Creditkaar 3; geweigerd.

Nee he!

Op knopje gedrukt.

Stem: “ja?”

Ik: “m’n creditkaart werkt niet”

Stem: “dat kan niet”

Ik: “echt wel”

Stem: “laten we het nog eens proberen”

Ik: “zeker”

De procedure gevolgd.

Stem: “hij werkt niet”

Ik: “dat zei ik al”

Stem: “ik ga mijn college in de garage bellen”

10 minuten gaan voorbij.

Op knopje gedrukt.

Stem: “ja?”

Ik: “waar blijft uw collega?”

Stem: “ja, die moet van een ander gebouw komen”

Ik: “ik heb een dinerafspraak en sta hier al ruim 10 minuten te rillen van de kou”

Stem: “watje” nee, nee, dat zei de stem niet, wel “geef me 5 minuten”

Wijsman gebeld die me er op wees dat ik vroeger de slagboom er uitgereden zou hebben.

Klopt, daar ben ik nu ook aan toe, maar met een huurauto…..

Vrolijke jongeman helpt me uit de penarie en meldt dat die software al de hele dag problemen oplevert met creditkaarten.

Naar z’n kantoortje gereden waar zijn PC me uiteindelijk de verschuldigde 5 Euro af laat rekenen.

U begrijpt, aandachtige lezer, dat in de V.S. ik de garage al na 1 minuut had kunnen verlaten, met excuses en zonder te betalen.

Uiteindelijk heerlijk gedineerd, oude heldenverhalen opgehaald en weer veilig in mijn kooitje beland.

Gesteld moet worden dat het een heerlijke week werd waarbij zo’n 150 bedrijven zich hadden gemeld om verder geinformeerd te worden over het doen van zaken in de V.S.

Ook nog het Grafisch Lyceum Rotterdam bezocht voor een eventueel uitwisselingsprogramma met Ex’pression College for Digital Arts in Emeryville (Pixar Country).

Wat een plezier dat opperhoofd Sjoerd me voor de school opwachtte met een parkeerplek en zijn chipknip.

Enige commentaren uit facebook over de chipknip:

Name:

fucking chipknip is ruining my life!!

Description:

"The Chipknip is an electronic wallet: a chip on a banking card (or prepaid card) to do small transactions in the Netherlands."
"Although almost everywhere in The Netherlands you can pay with creditcard [DISPUTED FACT!!] you might want a chipknip:
– parking machines in Rotterdam only accept chipknip
– it works fast
– it’s secure
– it works with every ticket machine for traintickets…
"That been said, it’s a hassle to buy a chipknip (and a great risk to your privacy). You can buy a prepaid one, but it’s unclear where – especially for tourists." (read less)

Email:

chipknip@crap.com

Office:

Leiden Centraal ticket machines

Recent News

News:

Chipknip leaves Marie stranded in Dutch countryside – and hiding in dirty dutch train toilets all the way back to Leiden…
Chipknip prevents Adi from printing her paper – forcing her to barter with the locals for printing credit…
Chipknip means you can’t buy a train ticket early in the morning, making Liana get kicked off the train for mistakenly buying a discount ticket before 9 because she only has enough coins for that, therefore having to take a 150 EURO taxi to Eindhoven…

Twee zaken die het waard zijn om vermeld te worden:

Bij ons bedrijvenbezoek aan De Lier bij het prachtige bedrijf Priva, waren wij door ruime planning zo’n anderhalf uur te vroeg aangekomen.

Wegens de bezuinigingen hadden wij onze voor de lunch verstrekte 2 boterhammen en appeltje reeds in het busje verorberd.

En, het was pas 12.05.

“Gerard”, sprak ik mijn college uit Houston aan, “we gaan de kroeg in”.

Alles gesloten, zelfs een lunchroom (ze weten toch wel wat dat betekent?) had een bordje met ‘gesloten’.

Collega Gerard weet uiteindelijk in een small doorgangetje de enige open gelegenheid in De Lier te vinden:
Theetuin De Bongaard

“Theetuin” kreunde ik, maar sneller dan het geluid zie ik 2 bordjes aan de muur: Verlof A en Verlof B.

Waarschijnlijk weet niemand het te vinden die buiten De Lier woont want de aanwezigen vertegenwoordigen de lokale fine fleur.

Na een jonge jenever naar binnen geslagen te hebben begeven we ons weer op pad; het winterweer deert ons niet meer.

Veel geleerd van klimaatbeheersing en mega veel soorten tomaten aanschouwd en ondergaan.

Briljante (nog onbeantwoorde) vraag mijnerzijds: welk soort tomaat wordt in een Bloody Mary verwerkt.

Bar Hotel Babylon, donderdag om 23.25.

Met enige collega’s de week aan het doornemen onder het genot van een versnapering.

Ober komt aangesloft om het laatste rondje aan te kondigen.

Maarre….de bar sluit toch pas om middernacht?!

“Laatste rondje meneer, punt”.

“Oh”.

23.35 komen 5 Engelsen binnen, rechtstreeks van Schiphol.

“Can we have a few beers, please”.

“No, we’re closed”.

“Come on”.

“No, were closed”.

Namens het Nederlandse volk heb ik mijn verontschuldigingen aangeboden voor het gedrag van die hufter.

Terug in de KL605 overdacht ik dit alles, een geslaagde week, enige irritaties (staat daar “ritsen” op de weg? Of bedoelen ze nou “snijden”?), ga ik nu naar huis in Californie of verlaat ik m’n huis in Nederland?

Eigenlijk denk ik de mormoon onder de landenbewoners te zijn; heerlijk in Nederland, een beetje heerlijker in Californie.

We gooien ‘haar’ er nog maar een keertje uit:

3:40Add toAdded to queue

Mary MacGregor – Torn Between Two Lovers

Overigens sluit ik af met een berichtje waar ik echt opgewonden van raakte:

Ja, ik spreek 3+ talen, joepie!

Een eeuw IBM

Laat ik nou in het jaar des Heeren 1987, om precies te zijn 6 mei, een column in de Automatisering Gids hebben geschreven over mijn (formidabele) concurrent IBM:

Geinig he?!

Ook nog even goed om te weten; hoe wordt er nu in het algemeen gedacht over de Wall Street en Bank hotemetoten die volgens velen de recessive over ons hebben afgeroepen:

Wederom het belonen van de schuldigen.

Bijna weer onderweg naar Californie, uitpuffend van een ongelofelijk intensief weekje. Zal hier uitbundig volgende week over verhalen.

Wens me een goede reis!

Je kan je ook niet even omdraaien of er is er weer een tussenuit geknepen. Dacht ik dat na Coen Moulijn, Gerry Rafferty en Bobby Farrell we ‘t wel gehad zouden hebben, knijpt Gary Moore er tussenuit.

Van Thin Lizzy ben ik nooit zo’n grote fan geweest, maar z’n zang en gitaarspel in “I still got the blues” snijdt nog steeds door de ziel (soms letterlijk).

4:07Add toAdded to queue

gary moore – still got the blues

Kippenvel!

Nu U dit leest, trouwe aanhanger, hang ik met de KL606 waarschijnlijk boven IJsland en verwacht rond 11.30 op Schiphol aan te komen voor een Economisch Evangelisch weekje Nederland. Onder het motto “Noord Amerika komt naar je toe deze winter” komen we onze zakelijke NL vrienden vertellen over “do’s & don’ts” van het zakendoen in de States en Canada, alsmede (on)mogelijkheden en cultuurverschillen. “I always get my sin” doet nog steeds opgeld!

Klaarblijkelijk beledig ik menig Nederlander wanneer ik beweer dat ze veelal restaurant Engels spreken. Ook al omdat als het op Engels lijkt we gewoon doorlullen. Voorbeeldje? Ik heb een vergenoegde zakenman wel eens horen zeggen dat ter afsluiting nog even een handtekening gezet diende te worden op de…..tromgeroffel……stippelline. Dat is nog eens een verengelsing. Hij bedoelde de ‘dots’ natuurlijk, wist het woord niet en sprak er luchtigjes overheen.

Maar; zijn we bereid om ons daar aan te passen waar wenselijk, dan zijn er ook resultaten te melden als de waterboxx van de Nederlandse uitvinder Pieter Hoff. Als ‘ Invention of the year 2010’ uitgeroepen door het toonaangevende magazine ‘Popular Science’. Hij liet de iPad zijn hielen zien.

Ik kan het niet genoeg zeggen: Go Dutch!

Dat weer. We konden practisch de hele week in overhemd buiten lopen tijdens schafttijd. Zodra de ambtenaren-fabrieksfluit ging, snelden we naar buiten om daar met volle teugen van te genieten.

En van het weekend dreigt het meer dan 20 graden (Celsius, ja) te worden.

Gedurende het postenoverleg (Miami, Chicago, New York, Washington, Den Haag en wullie) werd uitbundig gesproken over de ijzige koude en de sneeuwstorm, met name Washington (stroomuitval) en Chicago (auto’s vastgelopen in de sneeuwstorm) hadden het zwaar.

Cars wait to be hauled away as crews plow Lake Shore Drive. Credit: Chicago Tribune

Het was heerlijk om gedurende die fascinerende conversatie dromerig vanuit mijn kantoor te kijken naar een zon overgoten San Francisco, waar de laatste nachtwolken net wegtrokken.

Een van die leukste lezingen die ik de laatste tijd gaf was voor de klas van Juf Thessy en Meester Klaas Jan (KJ in de volksmond) afgelopen donderdag. Honkbal; en met name de Nederlandse inbreng. Duidelijk werd wel dat de San Francisco Giants, de regerende wereldkampioen, zware indruk hadden gemaakt op de leerlingetjes (5 – 9 jaar).

Met name mijn verhaal dat Nederland in Seoul, Olympische Spelen 1988, Taiwan versloeg en dat ik gewed had met toenmalig Taiwan Honkbalvoorzitter P.P. Tang, deed het goed. PP proestten ze.

Inzet: onze verhuizing van redelijk armoedige hotelkamers naar de luxe hotelkamers van de Taiwanezen, die onmiddelijk terug werden geroepen. Eerder al hadden we geconstateerd dat de pitcher waarschijnlijk de belangrijkste speler van een honkbal team is.

En wie won die wedstrijd voor Nederland?

Juist ja, Bart Volkerijk van Multi Function ADO, waar mijn honkbalverhaal begon in 1983.

En Multi Function Computers, waar mijn verhaal als ‘vrije jongen’ begon (1976).

Nadat knuppels, EK medaille 1987 en wat andere memorabilia van hand tot hand waren gegaan, nog even wat NL helden op rij gezet:

Onze eerste echte Nederlandse honkbal professional in Amerika, en nog wel bij het vermaarde Boston Red Sox, waar hij 1976 als pitcher debuteerde (in hetzelfde jaar werd Multi Function Computers opgericht!).

Hensley debuteerde in 1989 als left outfielder voor het waarschijnlijk beroemdste team: de New York Yankees. Ook speelde hij voor ons nationale team gedurende de Olympische Spelen van 2002. Waarschijnlijk wordt dit alles overschaduwd door het wereldkampioenschap van de San Francisco Giants, waar hij hitting coach is.

Bert Blyleven, zeer van Nederlandse afkomst, het Nederlandse team assisterend bij WBC 2009, waar Nederland liefst 2 maal Venezuela versloeg. ESPN maakte er een 5 minuten durende interview van met onze charmante en overtuigende ambassadeur Renee Bos-Jones onder het motto “Payroll of $60.000 beats Payroll of $60 million; twice!”. Bert werd dit jaar in de Baseball Hall of Fame gekozen; een ongelofelijke eer! Daar resideert hij same met o.a. Babe Ruth en Joe DiMaggio.

Nu even iets over real life helden; mijn stoere wederhelft Astrid wist naast haar drukke 911 ambulance werkzaamheden binnen 24 uur woensdag j.l. 2 baby’s te begeleiden bij hun komst op deze wereld! Dit alles terwijl zoon Kaj en ik lui (met Jack) naar de serie ‘24’ aan het kijken waren (sofa helden).

Just helped a baby girl into this world ! Doula is great!

Okay boys and girls, we gaan weer op pad vandaag met de machtige Diablo’s; eerst naar Davis (waar we vorige week van het veld geveegd werden (10.45), om vervolgens voetballes te gaan geven in Winters (14.00).

Oei, laten we even het weer controleren:

Dat ziet er wel redelijk uit; we kunnen de sneeuwkettingen thuislaten.

Oh ja, Asje en ik gaan zondagavond naar het concert van de Plain White T’s @ The Fillmore.

Dineetje vooraf, en dat alles terwijl de Superbowl wordt gespeeld (30 seconden commercial: $3 miljoen). Stoer toch?!

3:57 Add toAdded to queue

Plain White T’s – Hey There Delilah

Exclusively for: | JACOBUS LAANEN Zo, dacht ik gisterenmiddag, laat ik mijn prive e-mailtjes even checken:     Online Banking Alert   Irregular Credit Card Activity         Security Checkpoint:     You last signed in to Online Banking on 01/23/2011. Remember: Always look for your SiteKey® before entering your Passcode. To:   JACOBUS LAANEN   Account:   RCI Elite Rewards ending in 1144       We detected irregular activity on your Bank of America credit card on 01/28/2011. For your protection, you must verify this activity before you can continue using your card. Voor de goede orde, mijn middelste naam staat voor Peter, en die gebruik ik dus ook in de dagelijkse gang van zaken. Deze creditcard had ik slechts een week eerder in mijn bezit gekregen, op genoemde datum geactiveerd en tegelijkertijd een automatische betaling (Fastrak voor tolbruggen) aangepast aan de nieuwe gegevens. Waarom de nieuwe gegevens? Omdat het Bank of America (BOFA) behaagd had om er een signature kaart van te maken zodat een wereld van nieuwe geneugten mij ten deel viel. In principe vertrouw ik dit soort mailtjes niet omdat meestal daar de ellende begint. Dus, eventjes inchecken. En jawel, ik kon mijn rekening niet openen wegens een ‘fraud alert’. Okay, nu dan maar het toll free nummer bellen. De vriendelijke mevrouw meldde me dat ik een out-of-state, on-line bestelling had gepleegd van $267.03 bij een, je gelooft het niet, haarinstituut. Ik kon het niet laten…..”wow, you guys are really good, how did you know I am bald?”. Stilte aan de andere kant van de lijn en nadat de boodschap doorgedrongen was een soort van mechanisch “ha, ha”. In ieder geval zou ik een nieuwe kaart krijgen, moest ik deze doorknippen en de maatschappijen waarschuwen waar ik automatische betalingen had lopen. Na haar bedankt te hebben realiseerde ik me dat waarschijnlijk de site van fastrak ‘gehackt’ was. Die zullen we gelijk maar even waarschuwen: Toll Free Phone # (for customers only): (877) BAY-TOLL (1-877-229-8655) Nadat een automatische stem mij mededeelde welke toetsen ik niet moest indrukken, kreeg ik na een half uur een mens aan de lijn. Ik m’n verhaal uitgelegd. Geduldig nog een keer uitgelegd. “You should inform the creditcard people, sir”. Nee muts, jullie site is de enige die ik gebruikt heb, dus het misbruik ligt bij jullie. “Oh”. “You get it?”. “Sure”. Toen heb ik het maar opgegeven, m’n kaart doormidden geknipt en bij Murphy’s een alcoholische versnapering genomen. Nou ja, het bleek toch een geode vrijdag te zijn geworden; Ajax 25 miljoen rijker geworden na verkoop van de bijtgrage Suarez naar Liverpool en ‘mijn’ Sparta met 4- 1 gewonnen van het immer gevaarlijke RBC Roosendaal. Nu, lieve lezertjes, daarom ben ik zo vroeg, ga ik zoon Ivar begeleiden naar de uitwedstrijd tegen Davis, vlakbij Sacramento gelegen en spelend op prachtige voetbalvelden. We gaan er van uit dat keeper Laanen z’n team, de machtige Diablos, in ieder geval achterin op de NUL houdt. De oranje leeuw neemt een doeltrap. En als uitsmijter vanavond Rijsttafel met de Koninklijke in Berkeley. Life is good for a boy named Jacobus (zegge Jekkebus).

“We’re pleased to extend to you an exclusive invitation for our most rewarding Gold Card – the Premier Rewards Gold Card from American Express. This Card gives you all the benefits you expect from an American Express Charge Card, while putting remarkable earning power at your fingertips.”

Is dat vet, of niet soms?

Zo, nou even de applicatie invullen en een vliegtuigticket is zo verdiend want:

Wacht eens even:

Nou ja zeg, die aanbieding is bedoeld voor Mr. Ivar Laanen, de 14 jarige goalkeeper van de MDSA Diablos, en zeer beminde Benjamin van de familie.

Wat zou een 14 jarige allemaal gekocht hebben om die bonuspunten te bereiken: een revolver voor wat school fun?                                             Of een briljante zangcoach, zodat hij broemd wordt en mama Astrid daar ook fijn van mee kan genieten?

Playboy has offered Justin Bieber’s mom $50,000 to pose topless.

Of aandelen facebook op de secundaire markt?

Facebook valued at $35B; shares trade at $71

VC reduces stake while SecondMarket is set to launch Monday an auction-styled process at $20

Financial trends and news by Bambi Francisco Roizen

Binnen uren wordt de waarde van facebook op $50 miljard geschat en mijns inziens is zowel de waarde van facebook als de inschatting van AMEX om Ivar een Gold Card aan te smeren gebaseerd op de bekende bubbel; het gaat niet gebeuren. Oh, wellicht voor facebook, Groupon, twitter, LinkedIn , etc. breekt dat heugelijke moment aan, zij het voor een korte periode. Plotsklaps vraagt eenieder zich af hoe dat geld in hemelsnaam terugverdiend moet worden. De volgende bubbel hangt als een dreiging boven ons hoofd en de komende jaren kunnen we weer een hoop miserabele verhalen verwachten. Vooral van de kleine beleggers die altijd meedoen als de piek bijna bereikt is. Aan dit klassieke treurspel zal nooit een eind komen. Origineel waar!

Alvorens over te gaan op wat opbeurende bubbelliedjes, het weeroverzicht voor de komende dagen in Noord Californie; iets waar mijn Nederlandse vriendinnen en vrienden altijd hartstochtelijk naar verlangen.

Nu maar even lekker opgeluct naar de bubbels luisteren (klikken en luisteren dus), enne, er mag worden meegezongen!

Tiny Bubbles

Bubbles – Happy Girl

2:57 Add toAdded to queue

i’m forever blowing bubble

Nu we ruim een jaar in ons prachtige consulaat in San Francisco bivakkeren, 31e etage met sweeping Bay views, lijkt het gewettigd om te stellen dat we er een film van kunnen maken. 1 film? Nee, een serie!

In mijn verbeelding zit ik in het theater:

	20th Century Fox Intro (Opening)

Starring Charlie Sheen as Consul General Bart van Bolhuis

Co-Starring Johnny Depp as Deputy Consul General Jaap Veerman

Also starring in alphabetical sequence:

Jessica Simpson as Area Director Lisette Gieling

Bruce Willis as International Trade Director Peter Laanen

Sandra Bullock as Scientific Attache Bianca Oudshoff

Een waar gebeurd verhaal; luister en huiver! Zo kon het gebeuren dat er begin dit jaar de dreiging ontstond van besmetting met open TBC op onze etage. Geen sinecure, maar we hebben met veel mensen te maken.

De manschappen van de San Francisco GGD werden opgetrommeld om van alle personeelsleden van het consulaat een drietal buisjes bloed af te tappen voor onderzoek. Immers, wij waren de eerste schil die gecontroleerd diende te worden. Iemand besmet? Alle mensen waar die weer mee in contact was gekomen, enz.

Na uitkomst van de testresultaten bleek alleen ‘loser moi’ positief te zijn, hetgeen ik vooraf wist en ook gemeld had. Ik ben zo’n net na-oorlogskind dat gevaccineerd is en nu zijn hele leven er mee geplaagd wordt. De stem die mij dit mededeelde had daar niets mee te maken en verordonneerde mij om me donderdag 13 januari te vervoegen ‘at the TB control counter at San Francisco General Hospital’.

Vrienden en vriendinnen; ik begrijp dat er reeds vele series op de buis verschenen zijn met als tite l“(Vul in stad) General Hospital” . Ik kan er nog een aan toevoegen.

Alhoewel er binnenin iets nieuws gebouwd wordt, geeft dit plaatje uit 1919 goed weer waar ik me moest vervoegen. Op het afgesproken tijdstip meldde ik me monter bij het TB loket op de 4e etage. In de rij staand deed het me goed om te constateren dat er speciale ventilatoren waren aangebracht om de lucht te zuiveren. Het was nodig.

De vriendelijke Hispanic mevrouw achter het loket registreerde me en verwees me naar de roentgenafdeling in het hoofdgebouw om een borstfoto te laten maken. 10 minuten later, in de stromende regen, kwam ik daar aan, waar men mij registreerde. Na circa een half uur werd ik naar de roentgen apparatuur geleid, samen met een halve zool zonder tanden en een invalidenstok. Bijna mocht ik het kamertje in….nee….sorry, nog 2 voor je. Okay, plaatjes van San Francisco aan de kale wanden bewonderd, halve zool sloeg met stok links en rechts op de stoelen en de Aziatische mevrouw naast hem nam de benen, haar verfomfaaide onderbroek vormde het middelpunt van de gapende opening aan de achterkant van de ziekenhuisjapon.

Inmiddels werd er ook een gevangene in duidelijk helder oranje binnengekruid door een agent. Dit deed de halve zool goed: “what did he do, what did he do?”. De cop negeerde hem. Yeah, ik mocht het kamertje binnen en binnen 5 minuten was dat gedeelte van het proces afgerond. 10 minuten teruggelopen naar het TB gebouw.

Bij de lift aangekomen, ook uit 1919, trof ik daar 2 Afro Amerikanen aan die stevig aan het roken waren en onverstaanbare taal uitsloegen; ik besloot om naar de 4e etage de trap te nemen (had Bruce Willis nooit gedaan). Aldaar aangekomen kreeg ik nr. 18 uitgereikt en het verzoek om maar weer in de wachtkamer plaats te nemen. Nr. 18 was goed voor wederom anderhalf uur wachten. Nadat de dokter mij indringend had ondervraagd over drank-, rook- en andere gewoonten, moest hij tot zijn teleurstelling constateren dat mijn longen er uitzagen als blaasbalgjes. Toch probeerde hij me nog ‘just to be sure’ een kuurtje van 6 maanden aan te smeren. “I don’t think so” baste ik (Bruce Willis was terug). Overigens heb ik te doen met al die mensen die of onderverzekerd zijn of helemaal niet. Ze liggen uren te wachten op een brancard in de tochtige gangen tot ze geholpen worden. Mensonterend soms.

Voorgaande procedure had ik ruim 5 jaar geleden ook reeds ondergaan ter verkrijging van mijn green card. Evenals een HIV test. Indien je permanent in de V.S. wenst te verblijven, dan moet dat. Uiteraard had ik in de 7 jaar daarvoor al de hele Bay Area kunnen infecteren als ik positief was geweest. Wat dat betreft lijkt het nog steeds op de airport screening.

Al rijdend naar de volgende afspraak gaapte het grote billboard van iTunes me toe; de Beatles, nog even groot als toen ik opgroeide, het leven is goed.

 

Has anybody here, seen my old friend Bobby -  Can you tell me where he’s gone?  He danced for a lot of people, but even dancers seem to die young.

Has anybody here, seen my old friend Coentje – Can you tell me where he’s gone? He dazzled a lot of fullback’s, but even dribblers say too early, “ so long”.

Has anybody here, seen my old friend Gerry – Can you tell me where he’s gone? He hypnotized a lot of people with ‘Baker Street’, but sadly didn’t last too long.

But I just looked around and they’re all gone. (original: "Abraham, Martin and John", a 1968 song written by Dick Holler)

Tjonge, een trio (en meer) niet al te oude, aansprekende figuren wiens kaars doofde zonder dat men het aan zag komen.

Het is ongelofelijk hoe daar dwarsverbanden, en dus verhalen uit ontstaan. 30 december j.l. besloot ik om de kerstplaten te verwijderen uit mijn jukebox; Bing Crosby voorop. En wat ik nog nooit eerder had gedaan (disco hoort niet in de jukebox) vond toen plaats; ‘Rivers of Babylon’ plaatste ik onder U6, met als flipside ‘Brown girl in the ring’ onder V6. Mijn gedachte: ‘leuk voor Astrid, is meer uit haar tijd’. Slechts enige uren later blies Bobby z’n laatste adem uit. Griezelig. Om een muzikale link naar Gerry Rafferty te leggen de volgende Boney M song:

Boney M – Ma Baker 1976

Als grote Sparta fan, van kinds af aan, was het natuurlijk een gruwel om tegen Feyenoord te moeten spelen met Coen op links. Daar komt de draad; Sparta’s rechtsback, Joop Langhorst, vocht menig duel met Moulijn uit en deed dat niet slecht. Joop was Chief Data Processing, mijn baas dus, bij het Amerikaanse leger, waar ik van december ’66 tot november ’70 gewerkt heb. Via hem kwam ik in de selectie van Sparta terecht, onder leiding van Wiel Coerver, waaruit ik hardhandig verwijderd werd toen ik dreigde met voetballen te stoppen als ik geen contract kreeg. Aangezien ze me verwijderden had ik a) geen contract en werd ik b) niet meer opgesteld, een half seizoen naar de kl…eh….knoppen. Wijze levensles, dat wel!

Maar, nog meer draden naar Coen; dat Amerikaanse Leger had een geweldig bedrijfselftal met administratieve Nederlandse krachten die professioneel met voetbal bezig waren. Op links hadden wij Coens’ vervanger bij Feyenoord, Wim ‘pingel’ de Kreek die naderhand naar het Dortsche DFC verhuisde omdat Coen niet vervangbaar was. Joop speelde uiteraard mee, en op doel hadden wij Bram Geilman, 2e doelman van Feyenoord. Bob Maaskant (de vader van) beheerste het middenveld. Elke tegenstander gaf het bij voorbaat op, of bood remise aan. Omdat wij zoveel scoorden (de semi-profs), mocht ik de penalty’s nemen om een goaltje mee te pakken. Good times, good times. Voor Coen, het kan niet anders, kan maar een lied gespeeld worden (vergeet niet te klikken en de speakers op windkracht 11):

Feyenoord – Hand In Hand

De draad bij Gerry Rafferty was niet zozeer ‘Baker Street’ maar meer ‘Late Again’ vanuit zijn Stealers Wheel tijd (met Joe Egan). Na mijn teleurstelling bij Sparta heb ik een aantal prettige jaren bij Alexandria ’66 meegemaakt, met 2 kampioenschappen. Vanwege mijn snelheid (toen) kreeg ik in de Alexanderpolder de bijnaam ‘Zoef’ naar de gelijknamige haas uit de fabeltjeskrant. Dus, als vriend Martin Corsten (de vader van) en ik een uitje maakten in de Alexanderpolder en een bakje (te veel) dronken –‘Pilsje Zoef?- werd ‘Late Again’ weer eens bewaarheid. Wat dat betreft ben ik zeer ten goede gekeerd (en wat langzamer).

Late Again – Stealers Wheel

Kortom; iets voor iedereen onder het motto: ‘never a dull moment’ en ‘geniet van het leven’, immers, 2 van die mannen waren jonger dan ik!

Buiten de reguliere zaken die je mist in de US of A, zoals zoute drop, bitterballen, kroketten, berenklauwen, bamihapjes (en zo kan ik nog even doorgaan), mis je op een specifieke dag als 31 december de ouderwetse Hollandse oudjaarsavond. Vuurwerk is hier centraal gereguleerd vanwege de vele houten gebouwen (aardbevingbestendig), dus alleen een soort van klappertjes is op straat toegestaan; “waterverf” zou Wim Sonneveld zeggen. Je mist het op straat feliciteren van elke willekeurige voorbijganger met het nieuwe jaar, al dan niet geinspireerd door overvloedig gebruik van alcohol. Het is ‘not done’ hier.

Aangezien wij vroeger niet bepaald in het geld zwommen, bleef het vuurwerk beperkt tot een enkel rotje en sterretje, hetgeen betekende dat wij onze eigen pret moesten organiseren. En dat deden we, hard rennend met opgerolde kranten die als fakkel dienst deden. Als je niet hard genoeg rende, dan doofde de opgerolde krant en dan kon je met je koude tengels van voor af aan beginnen. Kwade tongen beweren dat ik mijn snelheid als rechtsbuiten aan voornoemde fakkelraces te danken heb.

Al doende wisten we ook nog even de etalage van Sanitas te verbouwen. Via de kleine ventilatiegaatjes konden we precies met een dun takje de diverse uitgestelde potjes en andere geheimzinnige hulpstukken omver duwen. Dikke pret (voor ons). De oudere jongens die vaak bij cafetaria Jero uithingen (mijn moeder verbood me daar te komen) wisten ons te melden dat ze daar ook kapotjes verkochten. En als je dan vroeg hoe ze aan de maat kwamen, dan wisten ze met een stalen gezicht te zeggen dat ze dat deden middels de houten kut, maar dat je wel uit moest kijken voor splinters. Rode oortjes, maar je durfde niet aan je ouders te vragen of het wel waar was, een oorvijg kon immers zomaar in ontvangst worden genomen.

Onderstaande feestfoto uit 1960 geeft een goed sfeerbeeld van onze families in die jaren.

v.l.n.r. Oudere broer Aad, verloren neef Huib, diens toenmalige scharrel Joke, jongste broer Rob, onbekende poedel, stiefvader Jan, Tante Mies (moeder van Huib), mijn mammie (Jo) en uw scribent.

2 opmerkelijke zaken:                                                         1) waar was oudste broer Hans?                                        2) Aad en ik droegen een stropdas.

Nog even een sfeerfoto uit 1963 van de (inmiddels beroemde)Van der Poelstraat, oftewel, waar het allemaal begon.

Oog voor details: uw scribent zit daar op zijn Tomos (armeluis Puch, maar meer lijkend op het origineel destijds) en zijn jasje is van origineel Beatle snit (fluweel, kraag rond ingesneden).

Terwijl ik dit alles aan het pennen (nou ja) ben, speelt op de achtergrond mijn iJukebox met een shuffle van deuntjes uit de sixties (en soms eerder) tientallen jaren bestrijkend tot aan de Plain White T’s, waarvan ik het concert ga bezoeken met Astrid, als haar kerstkadovriend. Fillmore, 6 februari in San Francisco, en ik weet zeker dat ik “Hey there Delilah” luidkeels zal meezingen. Astrid kan zich alvast gaan generen.

Mooi toch hoe we goud van oud met high tech kunnen combineren; dit kerstkado’tje van Astrid maakt me een soort van hybrid.

Oh ja, zelf hebben we ons eerst gisteren laten verwennen bij Il Fornaio in Walnut Creek. Heerlijke lobster bisque, carpaccio en een pino grigio ter wegspoeling. Ivar en vriendje Jeremy hebben genoten (“this is fancy man”). Om 12 uur een flesje Veuve Clicquot brut soldaat gemaakt en Ivar met z’n 3 sleep over vriendjes een Marinelli sparkling apple cider. Life is good, zelfs zonder rotjes.

Vooralsnog ziet het er niet naar uit dat we Californie gaan inwisselen voor Nederland, maar, om voor de afwisseling eens met een liedje af te sluiten, het blijft kiele, kiele:

Torn Between Two Lovers