Hubbelrath

Zodra ik de parkeerplaats bij de witte villa opdraai, komen de oudste jongens, de zesjarige Bo-Peter en Kaj van vijf, mij al toegesneld.

Na Loosdrecht en Hilversum zijn ze inmiddels aan hun derde woonplaats toe, en weten nog niet dat ze binnen enkele maanden naar Belgie verhuizen.

Ze springen boven op me en ratelen over hun dag op de Engelse school, waar ze dagelijks met veel plezier heen gaan.

clip_image001

Onze jongste, Ivar, staat ongeduldig op het raam te tikken; ‘of ik maar binnen wil komen’.

Ivar is in Dusseldorp geboren, op ‘Allerheiligen’, en heeft blonde haren en hemelsblauwe ogen.

Ze waren dol op hem in het ziekenhuis (!) maar wij hebben hem zo snel mogelijk bij de ambassade aangemeld en in ons paspoort laten schrijven.

Astrid heeft Eckart leren kennen tijdens zijn scheidingsperikelen begin negentiger jaren; indertijd was hij ook nog geinteresseerd om ons huis in Loosdrecht over te nemen om alle herinneringen aan ‘zijn’ Marijke achter zich te laten.

Ik geef haar een snelle update van de dag, alsmede mijn programma voor de maandag.

Na het bezoek aan mijn moeder wil ik met mijn oudste zoon Rick gaan stappen in Rotterdam, om vervolgens de nacht bij hem door te brengen.

Astrid is mentaal al weg uit Dusseldorp en heeft waarschijnlijk het meeste geleden onder de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.

Dusseldorp bleek een heerlijke stad te zijn met prachtige Allees, heerlijke shopping mogelijkheden en uitermate goede restaurants.

Bij Arcade troffen we jonge enthousiaste collega’s aan die ons verblijf zeer veraangenaamden.

De kinderen waren in goede doen, zowel op school als thuis, met de fantastische eindeloos glooiende tuin.

Astrid was daadwerkelijk gaan houden van de Dusseldorp scene.

clip_image002

Flashback

Het was dan ook razendsnel gegaan; in Marbella waren wij met Arcade Duitsland nog het stralende middelpunt met 55.000 verkochte singles die week van Lutricia McNeal’s hit “Ain’t that just the way”.

Ongehoord op dat moment voor Arcade Europa qua weekverkoop.

November bleek een top maand te zijn:

*We konden Lutricia McNeal de gouden plaat uitreiken voor meer dan 250.000 verkochte singles (uiteindelijk werden er 420.000 verkocht)

clip_image003

Lutricia McNealAin’t That Just The Way

*De Engelse groep Awesome kwam in de top 20 met de single “Rumors”

Rumors-Awesome clip_image004

*Lutricia’s album kwam binnen in de top 40 en,

*’Thunderdome’ 19 betrad de compilatie charts

Ondanks dat bleef onder de Europese managers (het gros Nederlanders) hardnekkig het gerucht de ronde doen dat Wegener het plan had opgevat om Arcade van de hand te doen.

Het gegeven dat Herman Heinsbroek zich in Marbella practisch terug getrokken had van enige dagelijkse betrokkenheid, vormde uiteraard een voedingsbodem van formaat.

November was ook een reismaand met de “Mask of Zorro” premiere in Londen, waar wij (Michiel Wolff, VP Arcade Europa, en ik) werden voorgesteld aan Anthony Hopkins en Antonio Banderas (beiden net tot onze schouders reikend) en de prachtige Catherine Zeta-Jones.

Dit alles om de rechten op de filmmuziek voor Arcade te bemachtigen.

clip_image005

In Oostenrijk, waar wij Arcade Wenen gesloten hadden, werden de banden aangehaald met Echo-Zyx die onze belangen vanuit Graz gingen behartigen.

Vervolgens door naar Zurich voor een onderhoud met onze Zwitserse belangenbehartiger: Exclusa.

Het werd een race partij naar het einde van het jaar, tot ons het nieuws bereikte dat een der meest succesvolle Arcade landen managers, Marco Visser, opererend in Frankrijk, op non actief was gezet.

In 1996 werd hij nog voor het concern behouden middels een opslag van maar liefst honderdduizend gulden, en nu…..?

Ik besloot Marco in Parijs te bellen en die bevestigde de non actief status, maar wel gaf hij aan dat hij in wezen ontslagen was.

Tevens verkondigde hij dat de verkoop- en distributie poten afgedreven zouden worden.

Ondanks dat hij een en ander later in december tijdens een lunch in Vinkeveen’s ‘Le Canard Sauvage’ nogmaals bevestigde, kon ik het gewoonweg niet geloven.

Ik ben dan in Duitsland ook trouwhartig verder gegaan met de beoordelings- gesprekken en de voorbereiding van ons kerstfeest.

Al onze vertegenwoordigers kwamen invliegen vanuit de diverse delen van Duitsland, evenals onze agenten uit Oostenrijk en Zwitserland.

clip_image006

Vrijdag 19 december, om twee uur ‘s middags, schaarde eenieder zich aan de ronde tafel voor onze jaarlijke “Zusammen schaffen Wir es” personeels- bijeenkomst; wij vierden de suksessen van 1997, maakten ons sterk voor een nog beter 1998, en de teamgeest en geestdrift bereikten een hoogtepunt.

Rond vier uur vertrok iedereen om zich feestelijk om te kleden ter viering van het grote Arcade Weihnachtsfest, dat ‘s avonds zeven uur plaats zou vinden.

‘High’ van de positieve sfeer zette ik mij achter m’n bureau om nog even de laatste e-mails te bekijken, waarna ik naar huis zou vertrekken om me ook om te kleden en per taxi terug te keren.

Na de gebruikelijke junk in de prullenbak te hebben geschoven, splits ik de e-mails op in volgende week of volgend jaar.

De belangrijkste e-mail in het rijtje was van Nico Geusebroek, de onlangs benoemde Chief Operating Officer, die schouder aan schouder met Chief Executive Officer Andre de Raaff werkt.

Ik verstijfde in m’n stoel; in wezen werden alle landen managers onder curatele gesteld en moeten ze zich de tweede week van januari in Arcade’s hoofdkwartier in Nieuwegein melden.

Geusebroek kon zelfs niet het fatsoen opbrengen om met een aanhef te beginnen. Stoere mannen doen dat niet.

Marco Visser had gelijk!

Misselijk over m’n onnozelheid en uit woede belde ik Geusebroek, die net op het punt stond om te vertrekken voor een welverdiende vakantie (volgens eigen zeggen) tot eind van het jaar.

Hij bevestigde de curatele en meldde koeltjes dat de landenresultaten daar debet aan waren. Duidelijk is dat, hoe dan ook, Wegener de ongelukkige fusie van Peter van Appeldoorn, de voormalige voorzitter van de raad van bestuur, ongedaan gaat maken.

Het begin van het einde van de Nederlandse ‘Time/Warner’ is in de maak.

Na Geusebroek nog wat onwelvoegelijke zinsneden te hebben toegevoegd hang ik op; ik ben ijskoud.