Nadat onderstaande foto mijn aandacht trok, schande, heb ik Oranje Zwart maar links laten liggen en ben op zoek gegaan naar het wezen –het ontstaan- van het Koningsluster GONA, de uiteindelijke promovendus!
Scheidsrechter Beurskens valt meteen op de grond na een vuistslag van een boze Oranje Zwart-aanhanger. Foto: Dagblad de Limburger
Uit de annalen van GONA:
Voordat GONA het levenslicht zag, werd in 1933 al een voetbalvereniging in Koningslust opgericht. Deze vereniging verdween na zes jaar van het toneel omdat men niet over voldoende spelers beschikte. In de laatste oorlogsjaren pakte men de bal weer op en werd er zelfs internationaal gevoetbald tegen de Engelse bevrijders. Van hen kocht men de eerste shirts in de kleuren rood en groen.
Het enthousiasme voor het voetbal groeide gestaag en dat resulteerde op 2 mei 1945 in een oprichtingsvergadering in zaal Juliana waarbij een nieuwe voetbalvereniging werd geboren! ‘Sjaers Toon’ werd door de 25 leden van toen gekozen als voorzitter. En de naam werd ook bekend: GONA. En of het nou Goede of Gezonde Ontspanning Na Arbeid betekent; daar zijn de lokale geleerden nog steeds niet uit!
GONA, nu dus gepromoveerd naar de 5e (!) klasse, mag zich binnendorps het “Spanje van 1983” noemen. De “eerste bespiegeling” blijkt mogelijk en nu wordt het wachten op de indeling voor het volgend seizoen. De gemeenten Helden en Peel en Maas rekenen op 12 derby’s voor de vier gemeentelijke vijfde klassers in het seizoen 2009 – 2010.
GONA, Chapeau! en Proficiat! met deze “sjoëne” verenigingsprestatie!
Van de red: GONA gefeliciteerd met deze prachtige prestatie als het “Spanje van 1983” en moge Oranje Zwart afdalen naar de kelder van de KNVB (uh….is de 6e klasse al de laagste?)
**********************************************************
Note to Joe: Don’t reveal top-secret secrets
AP
Play Video Video:Loose Lips FOX News
Precies wat Obama nodig heeft, een blondje als Vice President!
*******************************************************
Van het Swine Flu, eh….H1N1 front:
Eerste beroemdheid als slachtoffer van de swine flu gevallen. Vermoed wordt dat direct contact met de geinfecteerde drager de oorzaak is. 
Red: Miss Piggie schijnt voortvluchtig te zijn. ************************************************
Onderstaand nog een beetje uit het boek; wij vieren een lang memorial weekend met veel toernooi voetbal in Davis.
And now, the end is near…
In een mistvlaag ben ik naar huis gereden en moet me tot het uiterste beheersen om niets aan Astrid te laten merken.
De avond is volledig aan me voorbij gegaan, alhoewel ik schijnbaar er nog wel een samenhangend en geestig speechje heb uitgeperst.
Er zat zoveel gif in m’n bloed dat ik niet eens dronken kon worden.
Uiteraard kon ik het niet voor me houden –Astrid kent me te uit en te na- en het hele verhaal spuit er uit; het wordt een verschrikkelijke kerstmis.
Ondanks dat bij Wegener alles in beweging moet zijn gezet, besloot ik toch nog een poging te wagen om een reorganisatie plan te schrijven.
Samen met onze financieele man, Olli Sondermann, besteed ik de dagen tussen kerst en oud en nieuw aan een uitgebreid rapport, waarbij met name de (inefficiente) aktiviteiten van het hoofdkantoor aan de orde kwamen.
Maandag 5 januari 1998 word ik gebeld met de mededeling dat ik de volgende dag in Nieuwegein dien te verschijnen.
Op m’n vraag of ik de auto ook mee moet nemen, krijg ik onmiddellijk te horen dat mijn sleutels ook ingeleverd dienen te worden.
Nu kent de funktie van Geschaeftsfuehrer in Duitsland meer bevoegdheden dan die van een Nederlandse directeur, dus stel ik koeltjes dat ik ze wel in Dusseldorp wil ontvangen.
De volgende dag om 9 uur ‘s ochtends staan de heren op de stoep; allereerst CEO Andre de Raaff, die verontschuldigend vraagt hoe het zover heeft kunnen komen.
Met Andre (Rechts) en Herman Heinsbroek (links) in betere “Marbella” tijden.
Hij wordt vergezeld door VP CNR (label) Leon ten Hengel.
Het wachten is op COO Nico Geusebroek, de uiteindelijke grote man.
Nico zeilt mijn kantoor binnen en wikkelt er geen doekjes om; ik ben zo ‘uit’ als ‘uit’ maar zijn kan. Aandeelhoudersbeslissing, vastgelegd op papier, “voila!”
Aangezien ik volgens de wet rustig tot het eind van de daarvoor gestelde termijn in mijn kantoor kan blijven zitten, en zelfs gebruik zou kunnen maken van mijn secretaresse, blijf ik zitten waar ik zit.
Geusebroek meldt dat hij een straatvechter is, en dat hij die spelletjes beter kan spelen dan wie ook.
Dat soort mensen begrijp ik echt niet, als ze zich fatsoenlijk gedragen en met redelijke argumenten komen, dan hebben ze aan mij een gesprekspartner die ook naar een ‘happy end’ wil toewerken.
Dit soort taal roept bij mij nou eenmaal enorme agressie op en ik bel dan ook stante pede mijn advocaat.
Het komt uiteindelijk tot een net einde, ik hoef niet gelijk de deur uit, zoals Geusebroek wilde, en neem emotioneel afscheid van mijn ‘mitarbeiter’.
We hebben nog een gezamenlijke, traanrijke, bijeenkomst waar de promo dames een lied voor mij zingen en dat voor het nageslacht op CD hebben vastgelegd. Prachtige tekst, maar het was echt ‘vergangen und vorueber’.
“Peter, waar ben je?” vraagt Astrid ongerust.
“Sorry schat, de afgelopen maanden gingen weer als een flits aan me voorbij.”
“Da’s okay, maar ik wil wel ergens in april naar Lommel gaan om te proberen tot een huizenkeus te komen, snap je?”
Ik ben daar niet goed in, 1 juli is voor mij nog maanden weg, maar ze heeft natuurlijk gelijk.
“Zeker lieverd, maak maar de nodige afspraken, dan maak ik me wel vrij.”
“Oh, nog wat, gelieve niet te rijden maandagavond als je met Rick gaat stappen.”
“Daar hebben ze taxi’s voor uitgevonden,” antwoord ik narrig, grijp Ivar in een berengreep en draai hem rond in z’n eigen draaimolen.
Kasteel Moersbergen
Maandag 23 maart 1998
De Lois Lane vergadering is teleurstellend; na de laatste top 10 hit ‘Tonight’ hebben de meiden een grote kans laten liggen om bij RCA in de Verenigde Staten door te breken. Ze vonden zich ‘Rock and Roll’, en wilden vooral niet ‘Abba’ zijn. Ik ben eerder teleurgesteld voor hen, dat ze zo’n gouden kans hebben laten lopen dan voor mezelf. We hebben goede tijden gekend, dat is zeker, en de meiden zijn eerder te sociaal dan te inhalig.
Mo en Suus gaven acte de presence op m’n vijftigste verjaardag.
Na wat beleefdheden uitgewisseld te hebben, begeef ik me op weg naar de Ex’pression bijeenkomst, zoals ik het voor mezelf gedoopt heb.
Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten.
Al Eckart’s ventures hebben, indien mogelijk, een Ex’ als eerste twee letters van de naam van de onderneming.
Eck is de afkorting van Eckart en zo heeft hij ook zijn investeringsvehikel genoemd; Eck’s tent, lees Ex’tent.
Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af.
Hinderlijk waren slordigheden in de financieele spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules.
Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de spelers is.
Even over de ophaalbrug kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje praten, inclusief torens en gracht.
Eckart’s secretaresse Daan komt me oprecht stralend tegemoet.
Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en zegt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten.
“Wie zijn er binnen?” vraag ik.
“Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financieele adviseur, Dawn Cardi, zijn advocate uit New York, en in die funktie adviseuse van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn er bij is gehaald als educatie expert en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.”
Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen.
Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta.
Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt.
En, een spanningsveld om U tegen te zeggen.
Wordt vervolgd!
