Month: December 2011

Terwijl ik de titel schreef bedacht ik me ‘wat een mooi scrabble woord!’. Indien strategisch neergelegd mag de bedenker vele punten incasseren. Geef ik me zelf weer weg; ik had natuurlijk ‘wordfeud’ moeten zeggen om aan te geven dat ik heus wel weet wat je zo on-line met wel 30 mensen tegelijk kan spelen. Maar nee, ik hou van dat zakje en het geklik van die blokjes als je er een aantal uithaalt. En natuurlijk het gezicht tegenover je als je ‘achteruitkijkspiegel’ produceert. Als je het on-line speelt kan je in gedachten weliswaar de teleurgestelde iPad/Android koppies voorstellen, maar het is toch anders.

Weet je, dat is nou mijn probleem, daar ga ik aan werken in 2012; ik ben te snel afgeleid. Wil ik wat over 2011 vertellen, kom ik uit op scrabble! Memo aan mezelf: ‘wijk niet van het rechte pad af’. Eigenlijk heb ik niet zo veel zin om de balans van 2011 op te maken. Al bladerend door m’n agenda kom ik tot de conclusie dat het afgelopen jaar een grote bos rozen was met een paar verdomd scherpe doornen. Dat is dus het leven, en naarmate je ouder wordt moet je accepteren dat mensen om je heen wegvallen. Maar zo jong, en 3 in deze maand, waarbij oud collega (Multi Function) Francis de Rooy nog maar net de 58 haalde. Edoch, dan loop ik buiten tegen de auto van mijn Astrid aan en kan ik m’n lach niet onderdrukken; haar auto, een Sebring convertible die ze omgedoopt heeft (This is America baby!) in de Momsie3, is inmiddels ook voorzien van wimpers.

Daar zie je me toch zeker wel in rond rijden! Zoon Kaj (19) wil wel eens weten hoe hij er over een paar jaar uitziet, er vanuitgaand dat hij z’n vader achterna gaat, en doet dat met een blijde lach:

Bezoekende zoon Rick (45) daarentegen, die momenteel behandeld wordt voor iPad verslaving, moet van de therapeut terug naar tijden van weleer toen de kleine geneugten nog werkelijk op prijs werden gesteld.

Gisteren hebben wij bij Chef Chu in Mountain View genoten van de ‘Heren’ lunch onder aanvoering van vaste bezoeker en oude vriend Marnix Dillenius, wiens moeder inmiddels de 95 is gepasseerd en als kiplekker beschouwd mag worden. Daar heeft Rick weer het ware leven mogen aanschouwen, met als bijkomend voordeel voor de groep dat hij de gemiddelde leeftijd omlaag trok. Slechts een keer heb ik hem van het toilet moeten trekken waar hij mopperend ‘wordfeud’ met zijn Blackberry trachtte te spelen. Achterneef Rene Laanen (inderdaad de bekende trombonist) verraste me met een geinige ‘Merry Christmas’ impressie, waarbij ik er van uitga dat ik een Sparta sjaal draag.

Al met al kijk ik uit naar 2012 als de volgende bos rozen met hopelijk wat minder doornen, maar wel met de wetenschap dat de doornen van 2011 ons ook weer wat dichter bij mensen brachten die we wat uit het oog verloren waren, oftewel; ‘count your blessings’.

Rond 12.30 in de parkeergarage van Target, Walnut Creek galmt mijn mobieltje. Even kijken wie belt…mmmmmm…..m’n schermpje geeft aan ‘blocked’. Toch maar opnemen: “Hallo”. “Dag meneer Laanen, met Jeroen Habraken”. Even flitst het door me heen dat-ie waarschijnlijk in San Francisco is en langs wil komen; “ha, de zoon van Jos”. “Juist, maar ik heb geen goed nieuws, m’n vader is vandaag overleden. Tijdens aankomst in Nederland is hij onwel geworden en heeft een hersenbloeding gehad”. Als een aangeslagen bokser leun ik tegen een van de steunpilaren, wens Jeroen sterkte en meld het nieuws aan Astrid. Jos belde nog op 1e Kerstdag om haar te feliciteren met haar verjaardag, tranen wellen op in haar ogen. Verslagen rijden we naar huis, het winkelen heeft ondanks het prachtige weer al haar luister verloren. Vooruitwerkend in mijn agenda van 2012 had ik de afgelopen dagen net z’n verjaardag ingevuld; 7 januari a.s. zou hij 66 jaar geworden zijn! Ik leerde Jos in 1978 kennen toen we bij Multi Function besloten om het groeiende autobestand te leasen bij Unilease, waar Jos directeur was, zodat onze liquide positie niet aangetast zou worden. Daar ontstond een warme band die nog hechter werd nadat wij de automatisering bij Unilease opleverden:

December 1982: symbolische overhandiging systeem aan Jos middels VT52 beeldscherm (Foto A.G.)

Begin 90’er jaren vertrok Jos, de avonturier, naar Tampa, Florida, alwaar hij een prachtige woning betrok. Jos was een behendige zakenman met veel gevoel voor service, maar op het pad der liefde tuinde hij er nogal eens in, hetgeen hem uiteindelijk een klein fortuin gekost heeft. Rap moest hij zich na een dubbel (huwelijks) debacle met dezelfde Amerikaanse ‘dame’ van een eenvoudiger onderkomen voorzien. Toch was hij dan weer plotsklaps in Nederland met een kado voor baby Bo-Peter (nu 20); de Kwak!

Daar hebben ook baby Kaj (nu 19) en baby Ivar (nu 15) nog lol van gehad. Uiteindelijk werd Sharon de rustige baken die Jos Wervelwind nodig had. Gedurende 2003 en 2006 hebben wij Jos en Sharon bezocht in Tampa, alwaar wij genoegelijk oude koeien uit de sloot haalden.

Bij onze favoriete ‘hang out’ in Tampa; de ‘Oyster Catcher’.

In de loop van de laatste 10 jaar ontworstelde Jos zich beetje bij beetje uit zijn financieele perikelen en monter meldde hij Astrid vorige week dat hij voor de eerste maal met zijn Sharon de kinderen en kleinkinderen tijdens oud en nieuw in Nederland ging bezoeken. Wat een afschuwelijk einde aan een bezoek dat nog moest beginnen. Wat vreselijk voor Sharon die dadelijk moederziel alleen de reis terug naar Florida moet aanvaarden na Jos z’n crematie, a.s. maandag. Onze harten gaan uit naar haar, z’n kinderen en kleinkinderen.

Dag Jos, zakenman, (groot) vader, echtgenoot, vriend, levensgenieter, maar ook: piloot!

Weet dat zoon Kaj met jouw Pilot head phone rondvliegt die jij hem vorig jaar voor een habbekrats verkocht hebt. Jos, voor jou Alan Parsons’ “Brother up in heaven” die wij (Arcade/CNR) in Duitsland uitgegeven hebben in 1997.

3:57Add to

Brother up in Heaven

Terwijl ik de titel schrijf danst een hap stroopwafel op m’n tong, lekker voorverwarmd op de koffiebeker. Omdat zoonlief Rick met zijn Liesbeth en bonus kleindochter Charlotte last moment de KLM naar San Francisco hebben genomen (yeah!), hebben wij gisteren onze traditionele pakjes avond gehouden, ook al om hen niet tijdens hun jetlag te storen. En ik moet zeggen, Astrid en de boys hadden weer behoorlijk, en origineel, uitgepakt.

De aard van de kado’s doe ik nog wel een keer uit de doeken (draadloos buitenamusement voor mij, dat wel), maar gezellig was het bij de knetterende open haard. Helaas, dat wordt vanavond anders, Bing Crosby zal zijn “Chestnuts roasting on an open fire” niet zingen omdat er een houtbrandverbod is (Spare the air). Logisch omdat bij dit weer mensen met aanleg voor asthma naar adem zouden snakken, maar het haalt iets weg van onze jaarlijkse verkneukelingen. Dan maar een wandelingetje maken langs al die te gek verlichte huizen; wow wat een mega waanzin!

Nou, we hebben het wat simpeler gehouden, maar zijn er best blij mee:

Astrid aan het zingen met Kaj en Ivar, terwijl Bo-Peter zich nog even met “Occupy Berkeley” bezig houdt. En ik? Ik sta eenzaam in het voorportaal van de mooie kamer:

Alles op z’n plek! Op de achtergrond doet een fijne familie van zich spreken;

kelly family-david’s song

Blijft een geweldig kerstlied! Tegelijkertijd maakt een nieuwe family band zich klaar om in 2012 Californie te veroveren. Hou je vast aan je stoel, stormenderwijs zullen zij ook Europa veroveren!

Photography: Jay Hooker, Palm Springs

Je ziet het rauwe talent je scherm binnen spetteren. Toch?! Eigenlijk ben ik zo tevreden op de dag voor Kerst dat mocht ik enige wrok tegen wie dan ook koesteren, dit volledig uit m’n systeem is gewist. Het gaat een geweldige week worden (zonder werk…nou ja, een klein beetje dan) met mensen die me lief zijn, de traditionele poolmiddag met fijne vriend Fred van Buiten, de herenlunch bij Chef Chu in Mountain View en morgen de viering van de verjaardag van het kerstkind; mijn eigen Astrid (foto’s volgen). Oh, en maandag een hapje en een snapje bij de Consul Generaal. De Laanens gaan daar eens gezellig 2e kerstdag vieren (zandzakken voor de deur!). Tussen de buien door ga ik wat lezen en genieten van anders geaarde kerstkado’s.

Het is beter te geven dan te nemen, hoewel, ik zeg altijd maar zo; “de gevers moeten ook (in)nemers hebben, anders kunnen zij zich niet beter voelen!” Iedereen het allerbeste voor de komende dagen en vier vooral wat je eigen God je ingeeft!

Geboren optimist als ik ben, sta ik open voor alles wat nieuw is of wat aanslaat bij de jeugdigen onder ons. Zo heb ik dus al geruime tijd een CityVille relatie met mijn kleinzoon Felix (9). Ondanks dat hij mijn kennis van het spel uiterst matig vindt (mijn gunstige vertaling), blijft hij mij bestoken met verzoeken die ik regelmatig inwillig en ondersteunt hij me waar hij kan:

Felix Laanen

Here is Present to help you out!

Here is Zoning Permit to help you out!

Felix just sent you a Holiday Mystery Gift! They’re different every time so be sure to give one of your CityVille friends one too!

Mijn stadje ziet er weliswaar wat scharrig uit, maar Felix helpt waar hij kan. Het grote probleem is natuurlijk dat ik geen virtuele spullen koop, waardoor mijn stadje altijd een gehucht zal blijven en spelletjesmaker Zynga er niets aan verdient. Zynga heeft vorige week de beurs betreden, haalde 1 (zegge een) miljard dollars op en werd daarmee gewaardeerd op 7 (zegge zeven) miljard al dan niet harde dollars. Gisteren, op de eerste dag van de handel, verloor het aandeel 5%, oftewel $350 miljoen in handelswaarde. Beseffen mensen wellicht dat ze van virtuele goederen niet kunnen eten? Wel wil ik Felix laten weten (in beeld) dat ik zijn verzoeken wel serieus neem, ondanks dat hij me wellicht een zuinige Nederlander in Californie vindt:

Zal ik nou wel of niet game cards kopen?

Dit is tevens een makkelijk bruggetje naar Nederlanders in Californie. Het Californie waar ze zoveel van houden, maar gelukkig zijn ze niet vergeten om het zo typische Nederlandse klaaggedrag mee te nemen. Dit ving ik van de week op in facebook en ik dacht, laat ik me er ook eens mee gaan bemoeien, ondanks dat ik best weet dat het Amerikaanse check system niet het meest geavanceerde betaalsysteem is

2. :

Willem Bult Wednesday near Stanford, CA

§ Funny story: in the US, when you want to pay someone, you have to PAY your bank to get slips of paper (checks), write the person’s name and amount on them BY HAND and give / send it to them. They then PHYSICALLY have to take this check to their bank after which the banks sort it out amongst themselves (which takes a few days). And somehow, everybody just puts up with this crap.

Melody Cheung So that banks can take your cash immediately n common people get screwed by the ever deflating currency :p ? just saying~

§

Bradley K. Newman my Belgian co-founder Pieter Gunst complains about this constantly

§

Willem Bult ?Melody I’d like the person I’m paying to get the cash immediately, instead of the banks holding it for days.

§

Jack Kinsella Funny story: in the US, when you want to measure distance, you use a hypothetical average-sized man’s foot as the base unit of measurement. And somehow, everybody just puts up with this crap.

§

Peter Laanen Well peeps, I can transfer any way I want, cash a check at the automated teller, hence, even though the system isn’t perfect at all, there are many more (easier) ways to deal with than I read from all the comments.

§

Joshua Haas ?#AmericaIsAThirdWorldCountry

§

Peter Laanen I love it in this 3rd world country!

De meest negatieve en van onkunde getuigende opmerkingen heb ik er maar uitgelaten, maar U, trouwe lezer, begrijpt het, waar ter wereld we ook zijn, we zullen de inboorlingen wel eventjes vertellen hoe primitief ze zijn.

Maarrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr…………….koop de Nieuwe Revu deze week, daar is een groot interview over Nederlanders in de Valley die het fantastisch vinden. Als Consulaat hebben wij het grotendeels bij ons op de 31e etage gecoordineerd en geinitieerd. Het gros heeft bij ons een elevator speech voor de verzamelde pers gehouden. Dat U weet dat ook ambtenaren tot grootse dingen in staat zijn!

Gelukkig is het kerstgevoel nu echt over me heen gekomen. Ongelukkigerwijs moest ik gisteren het feestelijke uitje van het consulaat missen vanwege enerzijds zakelijke verplichtingen en anderzijds een dineetje met een zakelijke vriend wiens vrouw in Belgie vertoefde. Een ding weet ik zeker, dat ze niet de Belgen met het belerende vingertje ging vertellen dat ze schandalig lang zonder regering gezeten hadden. Enfin, zodra ik ons onderkomen betrad vloeide het kerstgevoel in me; de jukebox speelde de 45 toeren versie van Bing Crosby’s “White Christmas”, de Chardonnay stond koud en Astrid maakte de ‘perfect picture’ af door, eh….mijn gedachten dwaalden weer af……wat warme dekens te naaien voor het blote kindeke.

Zachtjes zoemt de naaimachine………..Stille Nacht

Na het trieste nieuws over mijn oude makker Aat de Boon vernomen te hebben, restte mij weinig tijd om door te schakelen naar mijn volgende rol; Sint Nicolaas in San Francisco. Immers; UITVERKOCHT! Zoveel kinderen kan je niet teleurstellen. Het weer speelde een belangrijke rol mee –staalblauwe lucht- en de ontvangst door Consul Generaal Bart van Bolhuis werd door de Sint zeer gewaardeerd.

Omdat er zoveel aanvragen waren, werden er 2 sessies gehouden, waardoor de pauze gebruikt kon worden om mijn afrollende sintsnor te herstellen middels het knippen van overtollige lijm uit mijn natuurlijke snor door Pietje J.

Ook de 2e helft verliep voortreffelijk en met veel warmte namen wij afscheid van het fantastische organisatie comite.

Al terugrijdend, via de Bay Bridge, keerden mijn gedachten weer terug naar Aat de Boon en hoe wij wegens budgettaire perikelen in de beginjaren van ons beider huwelijk De Gruyter’s bier dronken. Ik zie het nog voor me; ‘Bier van Pieters, drink het met liters’. Het waren inderdaad 1 literflessen. Dat was dus even doordrinken, anders ging de prik er af. Op z’n Rotterdams; eigenlijk niet te zuipen, alhoewel Aat altijd zei dat het zo lekker opboerde.

Maar, je kreeg er wel altijd voor de kinderen een verrassing bij! Zondag op naar Berkeley, alwaar het weer het 10e optreden werd. Ik heb nog even overwogen om een ‘10’ op mijn mijter te zetten, maar dat viel niet goed bij de Pieten. Schipper Pim Brouwer (als schaduw in de foto) stond ons reed op te wachten in de jachthaven van Berkeley om vandaar de overtocht te wagen naar de jachtclub, waar vele zwaaiende en zingende kinderen ons een groet brachten.

Ook daar was het weer feest, zoals alleen de Mother Theresa van de East Bay, oftewel Henny Neys (bij Sint op schoot) en haar trouwe secondant Mariska Henneberque dat kunnen.

Wat een geweldig weekend, ondanks alles, bedacht ik me nog, terwijl ik met glas whiskey in de hand op de bank weg dommelde. Geen druppel gemorst! Maar het slechte nieuws bleef binnen stromen:

In memoriam Ferdinand Dorsman

With intense sadness, we share with you the news that our colleague and friend, Ferdinand Dorsman, General Director for Cultural Affairs USA at the Netherlands Consulate General, suddenly passed away on Sunday, December 4, during the flight Amsterdam-New York.

Niet meer wakker geworden, dus. Even als een aangeslagen bokser rondgetold, maar, de moeder aller cliché’s; ‘het leven gaat door’, blijft opgang doen, het is de overlevingsdrang in ons. Even maar wat brieven in de bus gooien ter verstrooing van de geest. Ja mensen, niet alles kan digitaal zijn, aan zo’n briefkaart/kerstwens, kan je nog even lekker ruiken. Verdorie, Sint Nicolaas heeft nog niet z’n hielen gelicht of alles in onze winkelgalerie is bedolven onder kerstbellen en wat van dies meer zij.

KOIT 96.5 speelt overigens vanaf mid November reeds uitsluitend kerstliederen.

Dat ‘Silent Night’ gaat je op een gegeven moment wel de strot uitkomen! Woensdag Sacramento bezocht met collega Anne Donker en een indrukwekkende toer gekregen van Senate Insider Ray Miller. Uiteraard ontbrak ook daar de kerstsfeer niet, een enigszins vals zingend kamer ensemble galmde ons tegemoet en de kerstboom die later op de dag door Goeverneur Jerry Brown ontstoken zou worden, stond er ook mooi bij.

Gezegd moet worden dat de dames en heren afgevaardigden er mooi bij zitten. Ray verlichtte ons nog met informatie waarvan wij met de hand op ons hart moesten beloven het niet verder prijs te geven. Dusse…………

Even in het kort: *Sparta piest weer naast de periodetitel *Cain is niet meer in de Republikeinse race voor het Presidentschap (beetje te veel naast de pot gepiest) *Zoon Kaj haalde met vlag en wimpel zijn EMT (Emergency Medical Technician) examen; jackpot! *Asje gaat volgende maand aan haar Paramedic opleiding beginnen (wat kan mij nog gebeuren?) *Bo-Peter overweegt om zijn studie in New York voort te zetten (….als er straks bankbiljetten groeien op mijn rug…ik ben toch zeker Sinterklaas niet!) *Ivar gaat een internet try out doen als sportscaster (opname in januari) en ik? Als ik nog in Rotterdam zou wonen, zou ik verdwijnen naar de Oostervantstraat, hoewel ik niet weet of dat instituut nog bestaat. Wie verlicht mij? Een liedje voor mezelf dus:

3:35Add to

Leen Jongewaard – De Ouwe Jacob

Aat kennen de meeste van jullie niet; ik des te beter. Immers, we zijn allebei geboren in de Van der Poelstraat in Rotterdam; Aat 25 dagen na mij, in 1946. Sinds dat ik naar Amerika vertrokken ben (1998) is ons contact minimaal geworden, eigenlijk alleen via Aat’s zoon Marco vernam ik af en toe wat er speelde. Aat’s demonen hadden in die periode, eigenlijk daarvoor al, het beste van hem genomen. Toch raak je elkaar nooit kwijt, en toen Marco mij zaterdag j.l. meldde dat hij zijn vader dood in z’n stoel aantrof, raakte me dat meer dan ik voor mogelijk gehouden had. Immers, met Aat trok ik dagenlang op in de Van der Poelstraat, 2e Middellandstraat of de Heemraadsingel. Toen ik tot mijn grote vreugde bij Sparta op m’n 12e aangenomen werd (Dennis Neville), maar wegens de dood van mijn vader met pijn in m’n hart moest stoppen, haalde Aat me over om bij Steeds Hooger te gaan voetballen. Gratis uitrusting omdat m’n moeder als weduwe zich geen verdere onkosten kon veroorloven. Helaas hebben wij echter nooit samen gespeeld; het voetballen ging hem iets minder af. Met Aat, via de dakgoot, dronk ik mijn eerste biertje en we wisselden verhalen uit over onze eerste scharreltjes. Toen Aat niet in ‘mijn’ katholieke dansclub kwam, versierden we op listige wijze een 2e katholieke instuifkaart, eveneens op mijn naam, maar met zijn foto. Wanneer we naar binnen gingen zorgden we er altijd voor dat zo’n 10 mensen tussen ons in de rij stonden. Op een dag op de brommer naar Luxemburg, in de stromende regen, kregen we vreselijk mot nadat we tent opgezet hadden. Aat, die redelijk kon zuigen, had ik die avond zelf te pakken, waarna hij mij na een laatste waarschuwing om te stoppen (ik lachte hem vriendelijk toe) aanvloog. Gek als ik was op sardines, ik had net een blikje open gedraaid, konden wij daarna de hele volgende week er van genieten. Nadat mijn broer Aad uiteindelijk na veel gesmeek een eind aan ons robbertje gemaakt had, zat de hele tent onder de sardines, alsmede de olie uit het blikje. ‘s Anderendaags hebben wij uren naast elkaar gebromd zonder elkaar ook maar een blik te gunnen. Tot het moment dat mijn brommer het begaf. Mijn brommer (tomos), met als berijder de onhandigste doe-het-zelver. Uit het veld geslagen keek ik Aat aan, die z’n schouders ophaalde en het euvel verhielp. We hebben veel van dergelijke momenten gekend waar we ieder op ons eigen terrein elkaar hielpen. We trouwden en kregen beide een dochter en een zoon uit ons eerste huwelijk. Als familie stonden we een tweetal jaren op een camping in Oostvoorne, hetgeen niet mijn ‘ding’ was. We groeiden wat uit elkaar en van ex vrouw Sjaan kwam ik dan te weten dat Aat enorm naar onze komst uitzag, maar zodra we binnen kwamen dood sloeg en zich aan de drank te buiten ging. Het werd uiteindelijk de ondergang van het huwelijk en Aat had zich blijvend schade aangedaan. 25 jaar geleden, m’n 40e verjaardag, bracht hij met ons door en het was wellicht de laatste keer dat we als oude makkers met elkaar omgingen.

Aat gaf een kado’tje en vroeg tegelijkertijd of dat nou m’n nieuwe vlam was. Astrid kon er wel om lachen.

  Aat draait z’n vertrouwde sjekkie.

  Aan secr. Greet; “enne, is die Peet nou echt wel zo’n leuke baas?” Er was daarna wat contact over en weer, maar omdat z’n geheugen hem meer en meer in de steek liet, werd hij steeds afhankelijk van zoon Marco en dochter Monique, die daar alle lof voor verdienen die men kinderen kan verlenen. Via Marco (met dank aan twitter) vernam ik dat zij hem op z’n 65e, 28 juli j.l., gingen verrassen met een tripje naar Aruba. Na het droeve nieuws vernomen te hebben van Marco, vroeg ik hem of de Aruba trip hopelijk een succes was geweest. Het mocht niet zo zijn, daar trof hem een herseninfarct. Al schrijvend schieten mij weer andere verhalen te binnen die wij als jongeling of volwassene meemaakten, zowel met een knipoog als serieuze ondertoon. Misschien is Aat nu wel uit zijn lijden verlost, maar hij was absoluut mijn beste maatje van mijn eerste 20 jaar op deze aardkloot. Rust zacht makker.

Als kind heb ik dat altijd al gewild; even bij de Sint kijken hoe dat er nou aan toe gaat. Dit jaar meer dan ooit omdat ik even wilde controleren hoe de goedheiligman met een aantal van mijn wensen omgesprongen was. Mijn wensen waren echt simpel, maar desondanks gecompliceerd: 1) breng de werkeloosheid omlaag 2) maak alstublieft een einde aan de basketbalstaking 3) zorg er alstublieft voor dat ons huis na de brand eindelijk eens op orde komt. Niet al te veel gevraagd, toch?! Nadat ik mij via een list (makelaar) toegang tot zijn Spaanse onderkomen verschaft had (de Sint en Pieten zijn immers op pad), viel ik van de ene verbazing in de andere. Maar laat ik allereerst beginnen met mijn wensen en heel eerlijk gezegd zag het er van de week niet uit dat punt 3 afgehaakt kon worden. In het midden van de week zag onze volgepropte woonkamer (achter plastic) er uit als de gemiddelde woonkamer (family room) bij de populaire serie ‘Hoarders’. Inderdaad, vooraan staat onze potkachel!

‘Hoarders’ zijn mensen die absoluut nergens van afscheid kunnen nemen, zelfs niet van de plastic boodschappentasjes. Alles wat zij aanschaffen willen zij levenslang bewaren, hetgeen leidt tot uitpuilende huizen en vervuiling. Gisteren werd echter de laatste hand gelegd aan de hardhouten vloer in de formal living and dining room (zoals dat hier heet).

Hulde! Na wat rondgescharreld te hebben kwam ik bij een soort verkleedkamer terecht met als opschrift “Trip Amerika”. Nou, het moge duidelijk zijn dat ik me als de sodemieter naar binnen begaf. En daar hing Sint’s outfit voor de Amerika trip, ongelofelijk!

Dat gaan we natuurlijk van het weekend controleren wanneer de Sint zijn opwachting doet in San Francisco en Berkeley. Het mooiste, moet ik proestend erkennen, vond ik echter de Sint pruik, waar een van de Pieten op had geschreven “te gebruiken na de douche als Uw haar nat is”.Logisch, dan plakt het en past ook waarschijnlijk de mijter niet meer. Zou ik, zou ik??? Het was inderdaad sterker dan mezelf!

Ik moet zeggen dat ik wel wat weg heb van Gerard Cox! Na enige obstakels (lees enige achtergebleven Zwarte Pieten) overwonnen te hebben, vond ik uiteindelijk mijn wensenlijstje: 1) breng de werkeloosheid omlaag; wordt aan gewerkt 2) maak alstublieft een einde aan de basketbalstaking; wordt aan gewerkt 3) zorg er alstublieft voor dat ons huis na de brand eindelijk eens op orde komt; in de planning. En wat is er sinds woensdag gebeurd? Ad 2):

Wat een kado voor onze eigen Golden State Warriors!

En ad 3)

Job seekers arrive at an outdoor job fair at the Crenshaw Christian Center in South Los Angeles. Official figures showed the jobless rate fell sharply from 9.0 percent the previous month, as the economy created 120,000 new jobs.                                                     Ben ik een geluksvogel of niet? Het begon eigenlijk al met mijn ‘grote’ verjaardag, afgelopen juli. Verjaardag na verjaardag kreeg ik de zo begeerde holsters, maar zonder pistolen (het budget was op). Ofschoon m’n moeder me altijd vertelde dat ik ‘met 2 vingers er in’ het snelste mijn pistool kon trekken, had ik daar toch geen goed gevoel over. M’n jongste broer Rob (de schrijverd) maakte een eind aan dat trauma door me persoonlijk holsters met inhoud te bezorgen. 2011 kan niet meer kapot! Nou, even het beroemde kado, en vervolgens het beroemde boek van broer Rob. Kijk ook even naar www.roblaanen.nl

Klappertjes, en aan de andere kant zit er nog een (buik in de weg!).

Hoe komt dat joch aan al dat haar? Gelukkig schrijft-ie beter!