Month: July 2012

Nu 17 november met rasse schreden nadert (ja, ja, ik ben de honoree op Dutch Heritage Day), dringt het feit zich aan me op dat het een gala is met een ‘black tie’ voorschrift. Nadat ik me stiekempjes zondagmorgen vroeg in m’n smoking gewurmd had (de grootste van de twee die ik bezit), bleek snel dat ik al geruime tijd dergelijke evenementen aan mij voorbij had laten gaan. Nadat ik het colbert alsnog sluitend had gekregen, sprong het verbindingsknoopje er af. Harde aktie bleek noodzakelijk. Sinds maandag 23 juli fiets ik dus (stationair) van 05.00 tot 05.15 en gedurende het weekend een half uur. 3 kilo afgevallen dus, gemeten van zaterdag tot zaterdag, maar ook de patatten laten staan, en dat doet pijn (geestelijk).

Op het memoblaadje schrijf ik dagelijks trouwhartig het aantal minuten, de afstand en de verbrande calorieen. Juffrouw Astrid schreef achter de donderdag sessie; “goed zo beest”! Deed me aan zo’n vlinderstempeltje van vroeger (Sint Maria School, Rotterdam) denken. Met grote tevredenheid heb ik me zojuist met een stroopwafel beloond. Doorzetten nu!

Nu Kaj de ouderlijke woonstee heeft verlaten voor NAVY bootcamp, hebben we inmiddels vriendin Michelle en nog een viertal ‘Waterworld’ vrienden te eten gehad, nasi met pindasaus, en ook wat jeugdbeelden van Kaj vertoond. Dat laatste is belangrijk, het is materiaal dat we bewaren mocht hij ooit trouwen. “Oh, oh, wat zit hij toch schattig met z’n piemel te spelen in dat badje”.

Met moeder overste voorop toch wel een leuk groepje! Nu we Kaj’s Chrysler 300 ingeruild hebben (wat moet je er mee op een boot?), hebben we dat geld in een potje gestopt om dergelijke kosten te bestrijden, het zogenaamde ‘feed Kaj’s friends fund’.

Ivar is inmiddels volgens goed Chinees gebruik naar het moederland getogen om aldaar een bruid te vinden, en inmiddels is de eerste foto op facebook opgedoken:

Ook buitenstaanders bemoeien zich er mee en dringen bij de a.s. schoonmoeder aan om astronomische bedragen te eisen:

o

Nancy de Jager Jij krijgt minstens 40 kamelen, 33 koeien, 87 schapen en 331 kippen voor je dochter hoor! Voor minder moet je het niet doen! X Voor die uitgestoken tong wil ik toch wel een flinke korting bedingen! Grappig was dat het eerste wat Ivar aan me vroeg toen ik samen met onze Consul Generaal het Giants stadion mocht betreden om Sir Bam Bam te huldigen, “je droeg toch geen Giants pet, he?!” Vele jaren geleden toen ik bij Little League een van zijn coaches was, werden wij als Giants ingedeeld en Ivar droeg het hele seizoen met grote tegenzin zijn Giants uniform, alhoewel hij op onze buddy picture er nog wel een glimlach uit kon persen.

Go A’s! Na de sweep van de Yankees zijn we ook aan de Oostkust bekend! Na het uitdunnen der kinderen in Huize Weltevree (Kaj in Great lakes, Illinois, Bo-Peter in Berkeley en Ivar ‘God weet waar’ in Nederland), begeven Bo-Peter en uw scribent zich a.s. dinsdag naar de door de Chamber of Commerce van Emeryville gesponsorde A’s versus Rays game. En daarom ter afsluiting een A’s foto van de Bopper zoals hij populair genoemd wordt omdat ik anders klachten krijg van het thuisfront!

Ach, konden ze altijd maar zo blijven!

Die gedenkwaardige dag, 28 augustus 1987, kreeg ik, vanwege ons leeftijdsverschil, er een behoorlijk aantal jongere ooms en tantes bij. What joy! En na een aantal inwerkmaanden (lees drankinname) bleek dat ik met het merendeel meer dan goed op kon schieten, hetgeen niet altijd meevalt bij Vinkeveners. Een van hen was Berry, getrouwd met mijn schoonmoeder’s zus Wilma. Berry is afgelopen woensdag na een behoorlijke lijdensweg gestorven; slechts 62 jaar oud. Nog geen anderhalf jaar geleden stond hij te stralen bij de zeventigste verjaardag van schoonmoeder Riet.

En nu is lange, slungelige Berry, gezegend met een droog gevoel voor humor, er niet meer. Van een afstand waren we er al bang voor gezien de update e-mails die Wilma de familie deed toekomen. Als het een feit wordt, dan veroorzaakt het een shock. Wilma, Janneke en Ilse, woorden schieten natuurlijk altijd te kort, maar vanuit Californie, huis tot huis, veel liefde en dito sterkte.

Voorafgaand vonden er een aantal zaken plaats die ook onder de kop ‘Toen ik met Astrid trouwde…’ thuis horen. 3 jongens later, en aan het begin van hun levensloop, beginnen ook daar contouren zich af te tekenen. Zaterdagavond vond de gezamenlijke party plaats van Kaj’s afscheid naar de NAVY en Bo-Peter’s 21e, een ‘big thing’ in de USA, want…..je mag legaal drinken! Tevens vond de ceremonie plaats van Kaj’s ontharing, omdat het anders toch bij de NAVY zou gebeuren. Kaj voor de ceremonie met de vriendenploeg die uiteraard met vreugde dit gingen aanschouwen:

Kaj ‘the morning after’ aan het ontbijt, met vriendin Michelle, die het wel ‘cool’ vond (liefde…..). Kaj keek toch enigszins beteuterd, hoewel, hij is geen ochtendmens. Kijken hoe ze daar bij de NAVY over denken!In ieder geval gaat hij de medische kant op, waarin hij met zijn EMT diploma (Emergency Medical Technician) een eerste stap heeft gezet.

Bo-Peter, daarentegen, heeft wat haar toegevoegd en denkt aan een carriere in internationaal recht. In ieder geval op de goede weg bij UC Berkeley. Aan herzelfde ontbijt met vriending Katarina, ook een hardwerkende student.

In the meantime (ik blijf aan jullie Engels werken) vertoeft anchorman-in-spe Ivar in de schaduw van de IJffeltoren, omdat Oom Jacco vond dat er ook leven is buiten Vinkeveen:

Even terugkomend op dat ontbijt; na een kort rondje door het huis bleek dat er nog 6 medestudenten, danwel collega’s van Waterworld her en der in het huis een slaapplek hadden gevonden. ‘Momsy’ aan het ontbijt met adoptiekind Zach:

Weet je, er is zoveel te melden, maar na een emotioneel afscheid van Kaj (zakdoekenparade) en het onthutsende bericht over Berry, gaan Astrid en ik even de batterijen in Sonoma opladen. Gelukkig zijn er altijd mensen die bereid zijn om ‘for the time being’ van onze compound te genieten en het te onderhouden. Daarom ook maar afsluiten met een song die ik zeer na aan het hart heb blijven houden:

In my life (klik op In)

Nadat we op de residentie (ja, ik kom nog eens ergens) het afscheid ‘gevierd’ hadden van Plaatsvervangend Consul Generaal Jaap Veerman en zijn familie, begaven Consul Generaal Bart van Bolhuis, Jaap’s zoon Thomas en ondergetekende zich op weg naar de Giants. Niet om zomaar de wedstrijd Giants tegen de Astros te bekijken (hallo, ik ben een A’s fan), maar om hitting coach Hensley Meulens officieel te benoemen tot Ridder binnen de Orde van Oranje Nassau; op het veld! Een unicum, niet eerder werd het versiersel (ja vrienden, zo heet dat) op deze ludieke wijze opgespeld. Nadat Bart lovende woorden had gesproken over Hensley’s verdiensten voor het vaderlandse honkbal, alsmede zijn bijdrage ten aanzien van de Giants’ eerste wereldkampioenschap in San Francisco, nam een ontroerde Hensley ook het woord.

v.l.n.r. dochter Michelle, echtgenote Gyselle met dochter Mia, Peter Laanen met NL pet, Thomas Veerman, Hensley Meulens en Bart van Bolhuis. Foto: S.F. Giants

Prachtig was natuurlijk de ontvangst in de dugout van Giants spelers en coaching staff; een avond om nooit te vergeten.

Foto: S.F. Giants Heel even heb ik maar, onder bestraffende blik van CG Bart van Bolhuis, ‘Let’s Go Oakland’ geroepen. Uiteraard gaan we dit momentum aangrijpen om geld op te halen voor de Nederlandse WK ploeg voor 2013. Wij zijn de regerende wereldkampioenen en willen dat ook blijven. Heb ik al verteld dat Sir Bam Bam (Hensley’s bijnaam als aktief speler) en ik binnenkort een gelddrive beleggen? “Trek je poeplap”, zouden Jacobse en Van Es zeggen (de jongeren onder ons moeten dit maar ‘googelen’.

Tijd om het weer te bespreken; vandaag weer aangenaam in Concord met een graadje of 28, maar van de week was het af en toe met 30+ wat al te warm. Wat was het dan heerlijk om onder het genot van een glaasje chardonnay Astrid te begroeten, om haar na de oven hete ambulance lekker in het zwembad af te laten koelen. Meer dan verdiend!

Tja, in Nederland gebeurt dat met natuurlijk regenwater; we zijn jaloers.

Overigens begonnen we de week ook heerlijk met een TEDx Binnenhof ontbijt op het consulaat. TED staat voor Technology, Entertainment en Design. 14 Nederlanders hadden in Den Haag reeds als visionair het woord gedaan en wij hadden de 4 beste sprekers er uitgehaald om die op het scherm te tonen aan een gevarieerd publiek van Nederlanders en Amerikanen. Mooi panel en moderatie door, he, alweer die Bart van Bolhuis! Ga eens naar www.tedxbinnenhof.nl om ze allemaal te bekijken. Rob Baan en Daan Roosegaarde vond ik persoonlijk het leukst en  best (de onderste 2 van het rijtje), maar er waren meer kroonjuweeltjes.

Om even terug te komen op Jaap Veerman, ik was blij dat er een paar speechjes waren en dat ik niet bij hoefde te dragen. Misschien wel, maar ik was niet in de stemming. “Partir c’est mourir un peu”, daarom nog even de Jaap waar ik veel mee op pad toog, en wat hij als Plaatsvervangend Ambassadeur in Mexico City wellicht niet kan doen:

Rondje Belden (onze favoriete restaurantensteeg).

Volgende week staan ons nog meer emotionele momenten te wachten, dus sluit ik maar af met een oud gezegde: “Het leven is als een pijp kaneel, ieder zuigt er aan en krijgt zijn (verdiende?) deel”.

Je kent dat gezegde vast wel: “Poeh, lekker maandag weer aan het werk, dan kan ik uitrusten van de vakantie”. Nou, zo voelt het wel aan! De afgelopen maandag was alleen al spannend omdat ik 2 maal met Ivar uit rijden ben gegaan, dat wil zeggen hij reed en ik zat naast hem, de ruim 15.5 jarige. ‘s Avonds deed hij de meest opmerkelijke uitspraak; “2 maanden geleden was ik maar een scholier, en nu rijd ik van mijn werk (lifeguard zwembad) naar huis!” En toen werd het 3 juli, de dag dat mijn leeftijd 2/3 van satan’s nummer representeerde, oftewel ‘the mark of the beast’, zoals ze hier zeggen.Nou wil het toeval dat Astrid mij vele jaren geleden een kamerjas schonk waarop zij het volgende had laten borduren; “’t Beest”.

Aangezien ik wist dat de kamerjas af en toe door een van de boys gedragen werd, ben ik daar naarstig naar op zoek gegaan. Ha, in Bo-Peter’s kamer. Dus maar even op de gevoelige plaat (kan je dat nog zeggen digitaal) vastgelegd, met mijn computer op de achtergrond als bewijs dat het authentiek is. Astrid heeft toch een zekere occulte gave, dat dient gezegd te worden! Maar om de party nou zo te noemen:

Eh, nee dus, voor de kleine intieme bijeenkomst werd ‘Route 66 Party’ unaniem door mij als thema bestempeld. En dan komt ter voorbereiding mijn duvelstoejager (burgernaam: Astrid) in aktie; er wordt gesleept, getimmerd, ingekocht en klaargemaakt, je zou er moe van worden!

En dat alles met een gulle lach! Voor zover ik me dat kan herinneren (geintje) was het een geweldig partijtje, waarbij het Route 66 thema zowel in voedsel als kleding helemaal tot zijn recht kwam:

‘t Beest, foto: Bart van Bolhuis

Een verrassend additioneel hoogtepunt werd het optreden van de Platt Band, featuring Dylan Platt. Een kado’tje van oud partner Gary Platt, de aanjager van de band.

Een groot applaus viel hen terecht ten deel, en hou die naam in de gaten. The 4^th of July, oftewel ‘Independence Day’ hebben de Laanen Boy’s (zit ik dus ook in) gebruikt om er getuige van te zijn dat onze eigen Oakland A’s de Boston Red Sox de 3e nederlaag op rij zouden toedienen, hetgeen ‘sweep’ heet. En jawel, de onzen wonnen en de Bostonians konden met de staart tussen de benen het stadion verlaten. Alhoewel ik zeggen moet dat mijn eerste sweep door de tuin ‘s ochtends vroeg anders verliep!

The morning after! Herstelpilsje? Donderdag met Kaj naar zijn ‘Navy Open House’. Best indrukwekkend. Gisteren weer zo’n indrukwekkend moment; Astrid gaat voor het eerst mee naar de A’s en zag hen in een bloedstollende wedstrijd na 11 innings (3.5 uur wedstrijd) de Seattle Mariners met 4 – 1 verslaan. Een daverende walk off 3 run homerun van Chris Carter bezegelde de wedstrijd. En wat was ze happy!

Ongelukkigerwijs besloot Astrid het gelukkige paar onmiddellijk op facebook te plaatsen, in plaats van de primeur bij Laanen’s Luim te laten plaatsvinden. Commentaren dus van heel lief: Ed Niskanen Our favorite couple. Always brings a smile and warm fuzzies when I see you two together. Yes, Life is good… tot: Mark van Geenen Beetje veel gezopen? Jullie hebben zo’n blauwe kop 🙂 wat minder dus. Nee heer van Geenen, dat zuipen hadden we al achter ons, avondwedstrijden veroorzaken dit soort tinten. En als klap op de vuurpijl kwam A’s babe Kara (quiz, stadionvermaak) vragen waar de boys waren en of Ivar al naar Nederland was (ik word gek).

En ze is echt goed, nadat ik Astrid als mijn vrouw voorstelde zei ze; “oh, the other guy (Kaj) must be the cousin” er van uitgaand dat jeugdig uitziende Astrid niet zo’n oude zoon kon hebben. In ieder geval vertrekt Ivar morgen naar Oma Riet in het pitoreske Vinkeveen en nam aldus afscheid van broer Kaj die hij tot de kerst niet meer ziet:

Mooi he! Maar wacht, kijk naar Slinky, hij heeft ‘666’ in z’n ogen, hij is het Beest! Volgende week wordt Kaj uitgezwaaid dus het ‘empty nesters’ gevoel komt reeds over Astrid en mij.

Rechts van mij, ja, ja; Benji!