De inkt van de vorige Luim was nog niet droog toen…….

 

Sparta-VVV op de rol stond. Een komisch drama in vier bedrijven. Deel 1: weer zo’n wedstrijd die Sparta moest winnen om uit de buurt van het direkte degradatiespook te blijven. Met ruim 10.000 mensen weer uitverkocht. De wedstrijd begon als alle voorgaande afleveringen; we kwamen met 1-0 voor en voor rust scoorde VVV de gelijkmaker. Illustratief voor Sparta hoe dat doelpunt tot stand kwam: eerst stopt doelman Jannick Huth voortreffelijk een penalty, waarna hij minuten later een bal door z’n benen in het doel laat huppelen. Een hoorbaar gekreun gaat door de tribune. Rust 1-1 dus. Deel 2: “Pa”, roept Ivar, “je naam staat op het videoscherm”. “Huh”, reageer ik intelligent, en voorwaar, ik heb €100 aan casino fiches gewonnen, alsmede een getekend Sparta shirt.

Dan moet deze wedstrijd dus goed uitpakken. Dat leek in eerste instantie niet het geval te zijn, VVV kwam op voorsprong: 1-2. Deel 3: 10 minuten voor tijd staan we nog steeds achter, wanhoop maakt zich van ons meester. Echter, de zangtribune naast ons met de meest fanatieke Sparta supporters gaat onverdroten door en lijkt de spelers moed in te zingen. Nummer 10, de man uit Volendam, die we de hele tweede helft niet gezien hebben, scoort twee maal en het Kasteel ontploft. Robert Muhren wordt uitbundig toegezongen, mensen vallen elkaar huilend in de armen…..nou ja, dat laatste is niet helemaal waar, maar de vreugde heerste alom. Na een biertje in De Bosselaar (uitspanning onder het Kasteel) met Ivar, diens medestudent uit Venezuela Pietro en mijn voormalig voetbalmaatje Koen Bulsing, begon deel vier. Rond 12.15 kwam ik even voor De Meern plotsklaps stil te staan, kortom, geen auto maakte een voorwaartse beweging. Echter, niets kon mijn goede humeur nog bederven, zij het dat na zo’n 20 minuten toen we weer langzaam begonnen te bewegen, een zeker ongeduld zich van mij meester maakte. Rond 1.15 ‘s nachts thuis aangekomen, tijd voor letterlijk een nachtmutsje. Bleken het hooligans van ADO, Utrecht en Feyenoord geweest te zijn die bij het wegrestaurant lekker aan het knokken waren. Door mijn gestommel was ook Astrid wakker geworden, en die schoof ook nog even aan om mijn prijs te bewonderen. Gedenkwaardige wedstrijd uiteindelijk! Momenteel hou ik me bezig met een reunie van mijn ouwe automatiseringskluppie Multi Function Computers, dat 10 jaar (1976-1986) onder die naam triomfeerde. En zo pakten we de concurrentie aan:

18 mei gaan we met partyboot Opa de Ruyter de Vecht en de Loosdrechtse Plassen onveilig maken. Kejje nagaan, al die jonkies zijn nu zo’n 32 jaar verder! Ben benieuwd naar al die verhalen. Zeker weten dat er behoorlijk opgeschept gaat worden over gecompliceerde programma’s die vervaardigd werden in kilobytes waar nu terrabytes voor nodig zijn. Tovenaars waren we, jonge goden! Mijn held, wijlen Peter van Straaten, werkte graag mee aan onze reclamecampagnes over totaalconcepten:

Ah, mooie tijden die op het water een extra dimensie krijgen. Dadelijk even Dean Martin spelen: “Memories are made of this”. Begin mei maken Sieta, de zus van Jaitsen Singh, en ik onze opwachting bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Persoonlijk denk ik dat de beste benadering is om mij als ‘special envoy’ van Minister Blok naar Gouverneur Jerry Brown te sturen. Immers, ik ken de zaak van de hoed tot de rand, ik heb het volle vertrouwen van Jaitsen, ik spreek Amerikaans, ik heb een onderscheiding van de Senaat van Californie in mijn zak, en……

Ik ken Jerry Brown, bovenstaand onder mijn toeziend oog sprekend als Burgemeester van Oakland. Hoe makkelijk kan het zijn, ook al omdat Jerry Brown aan zijn laatste termijn bezig is en derhalve gratie gezind! Ter afsluiting; dat is toch een inkopper?!