Na een kleine twee-en-een-half jaar is het eerste lid van ons hechte gymcluppie ons ontvallen. Han Warners, samen met echtgenote Barbara sporters van het eerste uur, verloor uitgeput de strijd tegen de longkanker die hem teisterde. In mijn Luim van 30 december 2017 plaatste ik onderstaande foto en schreef er het volgende over:
“Over cluppies gesproken, de onze heeft als benaming ‘de gezelligste sportclub’ op WhatsApp, en ondanks dat er geen druppel alcohol gedronken wordt, is het een hecht geheel geworden dat intensief met elkaar meeleeft. Dan mag je toch intens gelukkig zijn toen deze week bekend werd dat bij een van de onzen de chemokuur ter bestrijding van zijn longkanker aangeslagen was. Toestand stabiel.“ Niet dus! Een fijn mens is heengegaan. En ja, gisteren hebben we bij tijd en wijle hard gelachen bij de tot voor kort onbekende nieuwe comedy ster Patrick Laurei, een echte Rotterdammerd.
Maar nu ril je even wanneer in zijn stand up comedy conference luchtigjes gesproken wordt over ‘’kankermongool”. Gelukkig verzachtte hij dat ook enigszins, maar toch. Het is ook gewoon stadionbraaksel geworden dat naar spelers, scheidsrechter of supporters van de tegenpartij gespogen wordt. Teken van de tijd, tot ze er zelf mee geconfronteerd worden. Optimistisch type als ik ben, en na al die jaren toch wel in staat om te weten hoe het leven in elkaar steekt, modder ik dapper door. En dat gaat een stuk beter met die nieuwe knie. Zo heb ik een bromance met mijn grote vriend Fred van Buiten in Californië, met wie ik wekelijks een e-mail uitwisseling heb, al dan niet gelardeerd met foto’s en YouTube filmpjes. Alles gaat over de tong, familie, vrienden, restaurantbezoeken, de ‘shut down’ in de V.S. (kut Trump) en alles wat die week de revue passeert. Gaat t.z.t. een mooi boekwerkje worden. Uiteraard bewaar ik hilarische foto’s van Fred, zoals die ene keer dat ik hem liet winnen tijdens een partijtje pool table:
Zelf beweert Fred uiteraard dat hij mij altijd laat winnen, zodat ik niet voor niets naar Californië kom. Zoals wijlen mij moeder altijd al zei; “mannen worden nooit ouder dan 12”. Wijze vrouw, ze zou deze maand 106 geworden zijn. Gek idee, toch?! Opzienbarend was het gegeven dat de Luim van vorige week op LinkedIn alleen al ruim 4.500 lezers scoorde, waarvan maar liefst 628 uit Amsterdam! Inclusief twitter, facebook en directe lezers van de Luim, zo’n 10.000. Was het de lokfoto? Toegegeven, het was een van de betere foto’s van mezelf, een ‘pensionado’ waardig. Ik hou het maar op de inhoud, daar doe ik het uiteindelijk voor. Vanavond begint de voetbalcompetitie weer, maar Sparta sla ik nog een keer over wegens verplichtingen elders. Beetje koud ook. Rest me jullie allemaal een heerlijk weekend toe te wensen en, gezien het voorafgaande, geniet ervan alsof het je laatste dag is (kan een kater opleveren).
Zoals hier, in Rotterdam, met jongste zoon Ivar en oudste kleinzoon Rico, die binnenkort gewapend met zijn saxofoon in Straatsburg gaat spelen voor een afvaardiging van de Europese Unie. Hoe mooi kan het zijn om met een saxofoon een droevige Brexit deun te spelen; de May Day hymne!
