Groter contrast tussen het grandioze optreden van David Ajax tegen Goliath Real Madrid en de documentaire ‘Leaving Neverland’ binnen een week, kan er niet bestaan. De jeugd van Ajax, mannen eigenlijk, bracht Nederland in extase, de mannen die vertellen in hun jeugd misbruikt te zijn door het grote talent Michael Jackson, brengen het tegenovergestelde. Leaving Neverland vertelt in een 4 uur durende documentaire een gitzwart verhaal over kindermisbruik door Michael Jackson in zijn zelf gecreëerde sprookjesland. Voor wat betreft Michaels trieste jeugdleven en diens hardvochtige vader Joe, vind je de beste aanwijzing voor zijn gedrag in het boekje behorend bij de dubbel CD ‘HISTORY’, ‘Past, Present And Future, BOOK 1’ uit 1995. Tekst en tekening van Michael Jackson.
Vrij vertaald: “Voordat je over me oordeelt, doe je best me lief te hebben, kijk vervolgens in je hart en vraag jezelf af of je mijn kinderjaren hebt gekend.” Een in en in triest plaatje. Ik hoef er ook niet verder op in te gaan, dat doen de fans wel, maar het moest me even van het hart, ook omdat Michael zoals zovelen die misbruikt zijn, zelf ook misbruiker werd. Tja, en dan Yolanthe en Wesley! Mooi, dat hebben we ook weer uitputtend behandeld, uiteindelijk moeten we hun privacy respecteren. Zondag bracht onze jongste spruit Ivar, na het zoveelste filmpje en tussen zijn DJ activiteiten door, een bezoekje aan de papa en mama voor een paar bijvoeding- en rustdagen, alvorens zijn broers in Californië te bezoeken. En wat ga je dan doen op zo’n druilerige zondag? Juist, net als ‘vroeger’ weer eens pannenkoeken eten in Lage Vuursche. Astrid was er als de kippen bij om dat vast te leggen.
Ivar genoot weer eens (eigenlijk nooit echt meegemaakt) van ouderwetse pannenkoeken, geruite tafellakens en oud handwerktuig aan de muren. En een pot met stroop voor hem! Wanneer ik dan zeg dat je met stroop beter vliegen vangt dan met azijn, wacht me slechts een meewarige blijk, waar Astrid ook aan meedoet. Jammer, maar werken met stroop, dat deed Michael ook! Zo leuk dus als de week begon, zo jammerlijk veranderde mijn humeur gisteren toen ik de postbus lichtte:
En ik kan het niet ontkennen, na broer Rob afgezet te hebben in De Meern, reed ik na de 6-1 overwinning van Sparta op Go Ahead Eagles euforisch de A2 op. Ik dacht dat het al na zevenen was, waarna je weer 130 mag rijden, en had het te laat in de gaten, ook al omdat die andere auto’s zo langzaam reden, en ook nog aan de linkerkant, waar ik toch al zo’n hekel aan heb. €127,00 in de pot van de staat, hopelijk doen ze er wat moois mee. Na zes tegendoelpunten in de laatste vier wedstrijden, hield Sparta eindelijk weer eens de nul achter. Helaas, de voorhoede ook; 0-0 dus. Voor de ouderen: “we noteren een drie”. Inmiddels is Ivar onze vrijdagnacht in San Francisco aangekomen, waar zijn broers hem hartelijk ontvingen:
Ja, van je familie moet je het maar hebben. Zo te zien hadden Bo-Peter en Kaj al wat voorpret ingedronken. Kwajongens, dat zijn ze. Maar wel lief, die gaan kleine broer vast verwennen. Want, zoals de Duitsers zeggen: “was sich liebt, das neckt sich”.
