Vervolg van zaterdag 15-07-23
Cijfers, vragen en informatie worden in hoog tempo uitgewisseld; kunnen ze echt wel per 1 september het gebouw betrekken, kosten van verbouwing, er moet immers een muur aangebracht worden, en wat van dies meer zij. Na ruim drie uur zijn we het eens, schudden fanatiek elkaars hand, en ronden de deal af. Gary Breen zorgt voor de documentatie en de door hem meegebrachte fles champagne (voorkennis?) kan geopend worden. Een deal van bijna $1.000.000 in ons voordeel is werkelijkheid geworden. “We’ve got the hottest building in town,” jubel ik. De euforie draagt me op vleugels de hele avond door. Op een of andere manier wil de slaap niet komen en net op het moment dat een geeuw over m’n lippen komt, gaat de telefoon. “Gefeliciteerd schatje,” zingt Astrids stem over de lijn. Inderdaad, ook in Californië is het inmiddels 3 juli geworden; mijn verjaardag is een feit. Na wat koetjes en kalfjes, informatie over de stand van zaken met de verhuizing en hoe het met de boys gaat, duik ik m’n ‘Scandinavian’ bed in. Slaap der rechtvaardigen? Ik vind van wel! Vreemd hoor om wakker te worden zonder luidruchtige kinderen die je toezingen, inclusief een ontbijtje voor de jarige. Ik rol slaapdronken m’n bed uit, neem een douche, poets m’n tanden en scheer me. Beneden in het complex is een broodjeszaak waar ze bagels met smeerkaas verkopen. Zeker niet vies, de koffie daargelaten, maar niet bepaald een verjaardagtraktatie. “Dat heb je er nou van, meneer de avonturier,” mompel ik in mezelf. Geen tijd voor zelfmedelijden: ‘the beat goes on’. En inderdaad, om 10 uur wacht David Schwartz op me die nog niet weet dat de rol van CEO niet door hem bekleed gaat worden. Gary vindt dat de CEO in spé, ik dus, dat maar moet mededelen. “You are the big cheese man,” laat hij me weten. Hoewel dat niet op papier staat, besluit ik die rol te spelen.
David is zo’n aardige, beschaafde kerel dat het moeite kost om hem pijn te doen, maar wat moet, dat moet. “David, good to see you again,” is altijd een goed begin. Maar het snelle “after in depth discussions, we came to the conclusion that you’re not the perfect candidate to lead a startup like Ex’pression,” kwam toch rauw op z’n dak. Maar, eerlijk is eerlijk, hij is niet de tijger die je nodig hebt voor de startup fase van een bedrijf. Hij neemt het op als een man en zegt vol eergevoel “Peter, whatever this outcome, you can always count on me.” Een man naar mijn hart, echter onder andere omstandigheden. De dag vordert moeizaam omdat het ene na het andere verjaardagtelefoontje binnenkomt. Dat gaat door tot 3 uur ’s middags, het moment dat de kalender in Nederland naar 4 juli verschoven wordt. Gary trakteert me in de tussentijd op een lunch bij The Townhouse en is benieuwd naar het gesprek met David Schwartz: “you didn’t hurt him, did you?” Ik vertel Gary over het verloop van het gesprek en dat doet hem goed. “Sorry about your mom,” is het enige dat hij zegt over het overlijden van mijn moeder, om in dezelfde zin door te gaan met “tonight drinks at the apartment, celebrating your birthday.” En dat doen we ’s avonds, we drinken een flinke borrel op mijn gezondheid, en gaan aangeschoten naar bed. The fourth of July, onafhankelijkheidsdag in Amerika, is niet aan me besteed. Ik slaap wat uit en begin voorzichtig met m’n einde weekrapport. Dan slaat het plotsklaps in als een bom: vandaag speelt Nederland tegen Argentinië. Kwartfinale nog wel! En getver, ze zijn al begonnen. Waar, oh waar kan ik dat bekijken? Blijkt dat ‘The Broken Rack’, een poolbiljartbar, het live uitzendt. Net voordat de tweede helft begint kom ik binnen. Het is niet echt druk en de stand is 1-1. Zinderende tweede helft, ik wip op de barkruk, m’n medebargenoten kijken me vreemd aan. Dan wordt Arthur Numan na zijn tweede gele kaart eruit gestuurd en ik krijg een nare smaak in m’n mond, dit ken ik. De wedstrijd golft op en neer en zowel Nederland als Argentinië komen goed weg. “Shit,” roep ik luid wanneer Ortega een kopstoot uitdeelt aan Van der Sar. Verdiend rood. Tien tegen tien. Laatste minuut, de bal komt bij Bergkamp, feilloze aanname: GOAL! M’n bargenoten krijgen een rondje koffie omdat er nog geen alcohol geserveerd mag worden. “Wow,” Nederland naar de halve finale. Brooddronken wandel ik terug naar het appartement, het is pas kwart voor tien. ’s Avonds loop ik even naar de pier van Emeryville van waaruit je het vuurwerk in San Francisco kunt gadeslaan. In verband met de houten huizen die hier gebouwd worden, met het oog op aardbevingen, is lokaal vuurwerk afsteken ten strengste verboden. En zo breekt na een lange nacht 5 juli aan. Alvorens het rapport af te maken feliciteer ik broer Aad met z’n 55e verjaardag. Het rapport maak ik af, waarbij ik nog een beter huurresultaat kan melden! Het is zondag, een mooie dag om met de duidelijk te herkennen Ex’pression Van een rondje Bay Area te doen. Uitgekookte reclame, zo zie ik het! Maandag 6 juli, ik zie uit naar onze eerste officiële managementteam meeting. Het wordt een van de laatste bijenkomsten in ons tijdelijke onderkomen in Doyle Street. Ik ben best van dat industriële gebouwtje gaan houden, ook vanwege het inpandige Doyle Street Café, waar je zo lekker kunt ontbijten.
Daar heb ik menig ‘two eggs, over medium, crispy bacon and toast’ ontbijtje naar binnengeslagen!
Voordat Craig Deonik aanschuift, bespreek ik met Gary de penibele cashflow situatie. Ex’tent, waar Frans van Mackelenberg financieel verantwoordelijk voor is, heeft het juli voorschot nog niet overgeboekt. Gary verschiet van kleur, hij heeft de brute aanvallen van Van Mackelenberg op zijn businessplan nog vers in het geheugen staan: “what a dickhead,” gooit hij eruit. Na nog wat uitlatingen met een sterk fuck gehalte, verzoek ik hem om zijn energie positief in te zetten. Uit de cashflow die we morgen sturen zal blijken dat we het hard nodig hebben, en uiteindelijk komt het ook onder Eckarts ogen. Gary vertrouwt het niet: “Eckart should get rid of that mofo,” meent hij stellig. Dit soort afkortingen verrijken weliswaar mijn vocabulaire niet, maar het is wel goed om de taal van de straat te begrijpen. Craig Deonik schuift aan, waarna zich een boeiend marketing gesprek ontspint. Duidelijk is dat Gary een mening heeft over Craig die hij bestempelt als ‘old school’. “Think out of the box man,” hoor ik hem meerdere malen zeggen. Ik breek in omdat Deonik ook verantwoordelijk voor ‘sales’ zal zijn en we nu geen confrontaties nodig hebben. “Gary you will oversee marketing, and I do the same with sales,” verdeel ik de koek. Of Craig zo blij is met deze verdeling weet ik niet, maar aangezien een groot deel van zijn salaris afhankelijk zal zijn van ‘sales’, toont hij zich inschikkelijk. Even las ik een korte pauze in om de sfeer wat te verluchtigen. Ik toon Gary de foto die Craig meegestuurd heeft bij zijn CV:
Goeie foto, alleen van een jaar of twintig geleden. Craig moet er wel om lachen en mompelt wat. Gary bescheurt het. “Well done Roy Orbison,” proest hij het uit. Mocht ik hier nog eens les in gaan geven, dan is dit zeker een dingetje, evenals hoe Amerikanen hun CV weten te pimpen. We gaan over tot de orde van de dag en bespreken de PR-situatie voor de komende maanden. Wat er uitspringt is ons gastheerschap van het evenement van AES (Audio Engineering Society) zondag 27 september. We hebben op dat moment nog niets verbouwd, en zeker geen recording console ter plekke. We moeten hier echt creatief tewerk gaan omdat we anders als een gieter afgaan voor de hele audiowereld. Gary neemt als de creatiefste onder ons deze verantwoordelijkheid op zich. Onze aankondiging in de gemeenschap van Emeryville dat we onze ‘Grand Opening’ zaterdag 14 november vieren, krijgt veel aandacht. We plannen een conference call met Silent Planet inzake brochures, leaflets en house style overall, en sluiten de vergadering tegen het middaguur af. De mouwen moeten nu daadwerkelijk opgestroopt worden. Na de prettige conference call met Silent Planet dinsdagmorgen, haast ik me weer naar The Broken Rack voor de WK wedstrijd, waar Nederland het in de halve finale opneemt tegen Brazilië. 12.00: de bar is nu wel open voor alcoholische versnaperingen, en dat levert heel wat meer publiek op. Het wordt uiteindelijk weer een nagelbijter. Na de 1-1 eindstand en het uitblijven van de ‘golden goal’ in de verlenging: strafschoppen. De mare van de Braziliaanse keepers, die qua historie altijd tot de zwaksten der wereld behoren, geeft ons hoop om naar de finale door te stomen. En zeker deze koekenbakker: Cláudio Taffarel. En wij hebben Van der Sar! 3-2 in penalty’s voor Brazilië, Cocu neemt z’n aanloop, stopt, en legt de bal weer goed. Vervolgens schiet hij de bal in de rechterhoek. Helaas ligt Taffarel daar al. “Oh no,” kreun ik, dit ken ik. “You’re hurting buddy?” klinkt een bezorgde stem aan de bar. “Sorry, I’m fine,” houd ik me groot, terwijl Dunga inmiddels de vierde Braziliaanse pingel erin tikt. Ronald de Boer moét nu scoren! Aanloop, de bal gaat naar de linkerhoek, en jawel, daar had Taffarel op gegokt.
Sprookje uit. Zwaar de tering in. Op een drafje terug naar Doyle Street voor een conference call met John Storyk, de architect in bezit van een ego van hier tot New York, van waaruit hij ons belt.
Vervolg zaterdag 22-07-23
