‘Leef’, zingt Andrés Hazes junior. En dat doet-ie ook, weliswaar een beetje op en neer (mild uitgedrukt), maar toch, zij het met een horizon die niet verder dan morgen ligt. Zelf ben ik meer van ‘daar leef ik naartoe’. Dat betekent voor mij het echte verkneukelen over vooruitzichten! Voorbeeld: Astrid boekte deze week onze juni 2024 cruise trip naar de prachtige fjorden van Noorwegen, waarbij we op de terugweg naar Rotterdam o.a. het Schotse eiland Isle of Skye aandoen. Beroemd eiland, niet alleen vanwege de ‘whisky trail’, maar ook het natuurschoon en de vele films die daar opgenomen zijn. Een klein jaar verder, hoor ik menigeen mompelen. Klopt. Toen ik opgroeide in onze bescheiden gebudgetteerde familie, zei m’n moeder standaard als er iets te gebeuren stond; ‘bij leven en welzijn’. Dat fatalistische begreep ik achteraf, maar het optimistische ernaartoe leven houdt je gaande, oftewel de adrenaline blijft in zekere mate door je aderen vloeien onderweg naar het volgende evenement. En natuurlijk moeten er wel tussenstops zijn, zoals onze trip naar Bali tweede helft september, om ons bij dit liefelijke duo te voegen:
Inderdaad, oudste zoon Bo-Peter met partner Tiphanie aan het begin van een trip van 6 maanden dwars door Azië. ‘Digital Nomads’, als zodanig staan ze bekend! Astrid en ik, de ‘Analog Nomads’, genieten de eerste twee weken mee. “Gaat-ie goed’, hoor ik nu menigeen roepen. Inderdaad, hard voor gespaard, gaan we nu hard uitgeven. Laatste hemd, enz…….. ‘But wait, there is more’, schreeuwen Amerikaanse reclames. En dat is juist, terwijl Astrid zich bezig houdt met haar ‘booming’ baby business, zie ik uit naar de eerste thuiswedstrijd van Sparta tegen…..Feyenoord nog wel. 20 augustus begeven de gebroeders Laanen zich naar Het Kasteel om de eerste thuisoverwinning van het seizoen te vieren. Daarvoor speel ik nog met grote vriend Fred van Buiten om de Benelux pooltitel. Speciaal overgekomen uit Menlo Park, Californië, en waarschijnlijk al maanden bezig om zich voor te bereiden. Om me te intimideren stuurde hij me onderstaande foto, losjes met een glas chardonnay en een pitbull (!):
Ik ga hem voor mijn ‘Pogacarretje’ spannen, zeker weten. Tijdens de traditionele lunch, voorafgaand aan deze slag, zal ik me beperken tot Cola Zero terwijl Fred zich ongetwijfeld tegoed doet aan chardonnay. Tactiek geleerd van de Jumbo Visma toerploeg. En dan zondag over een week trakteert (cadeau voor mijn verjaardag) mijn oudste zoon Rick me op een whisky proeverij plus diner en overnachting in het immer bruisende Loosbroek. Bij al dit geweld zou je bijna weer gaan denken aan ‘bij leven en welzijn’, maar de twee jonge ondernemingen die ik steun kunnen gerust zijn, er zitten nog vele dagen tussen waar ik hard train, zowel fysiek als geestelijk. Maar ook het terugkijken naar vergane jaren geeft me inspiratie en wijsheid. Ook dit deel van de Ex’pression saga brengt veel van het bovenstaande aan het licht, en het waarom. Alles heeft zo z’n reden.
Call met John Storyk, de architect in bezit van een ego van hier tot New York, van waaruit hij ons belt.
Vervolg van woensdag 19-07-23
We bespreken het vervaardigen van een initieel ontwerp, zodanig in detail dat er door een tweetal gespecialiseerde bedrijven op geoffreerd kan worden. Storyk zegt op de hem zo eigen arrogante wijze toe dat we op hem kunnen bouwen. Het doet me denken aan de spreuk op menig Amerikaanse munt:
Het wordt hier zo leuk verbasterd dat het je gelijk aan Storyk doet denken: ‘In God we trust, all others cash’. Ik ben er niet zeker van of hij in het ‘trust’ plaatje past of het ‘cash’ gedeelte. ‘We call it a day’, lijkt inderdaad het moment om de dag af te sluiten, maar aangezien de bodem van de schatkist in zicht is, besluit ik eerst maar even een up-to-date cashflow overzicht te maken. Gezellig! Nu als de sodemieter naar Nederland sturen met een urgente boodschap voor Van Mackelenberg en Eckart. Voor Eckart met name om aan te tonen dat ik niets te maken heb met de $800.000 die besteed is gedurende de periode dat Gary de scepter zwaaide. Van Mackelenberg blijft het maar aandragen.
Dit laat toch aan duidelijkheid niets te wensen over, zou je denken. Wanneer je een grote broek aantrekt, moet je er ook naar handelen. Zo simpel is dat. Maar op dit moment is niets zeker, helaas. Woensdag de 8e vindt ons eerste interview plaats met SF Magazine in ons nieuwe gebouw, dat we nog even Btrium noemen, zoals gedoopt door Sybase. Inderdaad, er is ook een Atrium, helaas (nog) niet van ons. Gezeten aan een tafeltje, in onze immens grote ruimte, voorzien van drie kale stoelen, doen Gary en ik ons relaas. En net zoals bij het Bureau werkt het ook bij deze journalist; hij raakt super enthousiast en wordt het nog meer wanneer we een toertje doen en vertellen wat voor soort studio’s ingericht gaan worden. Mocht de school niet lukken, dan kunnen Gary en ik alsnog op de bühne verder gaan als het duo ‘Motivator Kwibus’. “Fuck man, we’re good,” vindt ook Gary, transpirerend na de toer. Zijn conditie baart me wat zorgen. ’s Middags begroeten we de Sendmail mensen die de hen toegewezen ruimte komen bekijken en opmeten. Opgewonden beklimmen we daarna onze groene Ex’pression Van om naar Walnut Creek te rijden, waar Gary een huis op het oog heeft dat hij wil kopen. En wat een leuk stadje is dat! De prijzen zijn navenant, maar zoals Gary weet, het hangt samen met het schooldistrict en veiligheid. Gaan de kinderen naar een privé school, dan loop je financieel leeg, hier zijn de openbare scholen domweg goed. Vrijdagochtend gaan we in onderhandeling met Softimage. Softimage is een 3D grafische applicatie die gebruikt wordt om 3D grafieken, modellen en animaties te produceren, iets dat Ex’pression nodig heeft voor het animatie programma. Al pratend komen we tot de conclusie dat een samenwerkingsverband beide partijen bepaald geen windeieren zal leggen. Vanwege de PR afspraak met MCA sluiten we af en maken onmiddellijk een nieuwe afspraak later op de dag. MCA komt met een uitbundige PR presentatie waar Gary, Craig en ik likkebaardend naar luisteren. Alleen het financiële plaatje ontbreekt nog. Ik vrees voor het ergste! Inmiddels heeft de klok 5 uur geslagen en hervatten we het enthousiaste gesprek met Softimage. We komen eruit met een werelddeal, gebaseerd op een educatie korting van 53%, en daarnaast worden we vanaf 1 september hun officiële trainingscentrum aan de westkust. Tevens worden er 100 training vouchers a raison van $2.500 naar ons overgeboekt. Natuurlijk weten ook wij wel dat Softimage niet voor Sinterklaas speelt, maar de studenten aan de haak heeft die met Softimage gaan werken. Een echte win-win situatie. Gary en ik zijn door het dolle. ’s Avonds hebben Gary en ik een gepland diner met onze eerste management assistente, Nadine ‘Diny’ Storyk, bij ‘Charlie Brown’s’ in de Emeryville Marina.
De dochter van…… denkt zeer genuanceerd over haar bekende vader, hetgeen ons goed doet. Gary en ik zijn nog ‘high’ van de deal met Softimage en gooien er wat dwaze praat uit. Diny weet wat haar te wachten staat. En, ze kent Gary natuurlijk al, hetgeen maar goed ook is, bedenk ik me, na een aantal maanden met Gary doorgebracht te hebben. Een gelukzalig weekend is aangebroken, een van Gary’s laatste in het appartement. Zondagmorgen, na het ontbijt, besteed ik aan het wekelijkse rapport. Gary is in zijn gedeelte van het appartement aan het douchen en komt, terwijl hij z’n haar aan het föhnen is, in de deuropening van zijn badkamer staan, hetgeen geen mooi uitzicht is, laat staan gehoor omdat hij er ook nog onverstaanbare taal bij uitslaat. Ik negeer hem. Plotseling verstomt de föhn. “What’s wrong Pete?” vraagt hij verbaasd, Nadat ik hem uitleg dat ik a) ergens mee bezig ben en b) best wel met hem wil praten zonder bijgeluiden, vervalt hij in gepeins. “What more bothers you about me, Pete?”. Nou, daar ben ik net klaar voor: “well then, the way you fart and burb is rather annoying.” Inderdaad, de boeren en scheten die hij laat hebben recentelijk een grens overschreden. “Huh,” mompelt Gary, “sorry man.” Waarna hij zich terugtrekt in zijn badkamer.
Wordt vervolgd 26-07-23
