Deze foto bij het afscheid van Rick en Liesbeth in de nacht van 29 op 30 december was voor ons de afsluiting van 2023. Voor hen wittebroodsweken in Phuket, voor ons (tijdelijk) afscheid nemen van geliefden en vrienden.
Daarom hadden Astrid en ik ons voorgenomen na een feestelijke doch intensieve maand december met z’n tweetjes 2024 in te stappen. En dat lukte, inclusief de bubbels om middernacht en een dikke omhelzing als voorbode voor een intiem 2024. En Astrid zou Astrid niet geweest zijn als ze op oudejaarsdag niet was begonnen om een moeder met baby te ondersteunen! Zo vredig als wij het vierden, was helaas niet het geval in den lande. Maar liefst 12 jongens moeten een hand of een deel daarvan missen vanwege vuurwerk. Omdat ik zo anti vuurwerk ben (nou ja, sterretjes), leidde dat tot een wat wrede grap van mij: ‘quatre main op piano wordt nu soms gespeeld door drie personen of zoveel meer als achter de piano passen’. Maar goed, zo erg als bij sommige beelden van Gaza werd het niet, ofschoon de ME bij tijd en wijle flink moest ingrijpen. Hoewel ook ons park niet ontkwam aan vandalisme:
Ja, zult u zeggen, wat is daar mis? Welnu, net als bij Kwik, Kwek en Kwak, waren ze met z’n drieën: Papier, Afval, Fles. PAF! De laatste twee opgeblazen, en wonder boven wonder was Papier nog smeulende. ‘Wie doet nou zoiets’, zoemt het door onze gemeenschap. Wraak van een uitgezette chaletbewoner? Lieden met teveel vuurwerk die het kwijt moesten? Of ‘gewoon’ vandalisme? Er waren zelfs geen lieden met een bivakmuts gesignaleerd! Zo dagdroomde ik een beetje voor me uit terwijl ik op nieuwjaarsdag de vaatwasser ledigde (Astrid was ‘on the -baby- job’). Net zoals vroeger (u weet wel, met de hand afdrogen) had ik lekkere luister- en meezingmuziek aan. Plotsklaps kwam ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris voorbij, ik verstijfde zo leek het wel. Ik werd als het ware terug gesleurd naar 1995, het jaar dat ik voor Arcade in Düsseldorf ging werken. Er stonden twee belangrijke releases voor de deur; ‘On Air’ van Alan Parsons en ‘Wrecking Ball’ van Emmylou Harris.
Ik was koud aan boord en Emmylou Harris ging 28 november optreden in Aschaffenburg, een verhaal dat ik jullie niet kan onthouden. Het bijzondere aan dit album was dat het afweek van de country muziek die men gewend was van country vedette Emmylou Harris. Het was dan ook door niemand minder geproduceerd dan Daniel Lanois, bekend van met name U2, waarvoor hij ‘The Joshua Tree’ produceerde, waarmee hij een Grammy won als album van het jaar. Heerlijk wanneer je professioneel gaat, maar ook als muziekliefhebber. Aschaffenburg ligt in Beieren, dus niet naast de deur, vanaf Düsseldorf een kleine drie uur rijden. Autobahn snelheid, dat wel! Productmanager Doris Dlugos bracht me op de hoogte voor wat betreft het PR- en marketingplan ter ondersteuning van het album en voordat we het wisten kwamen we bij de Unterfrankenhalle aan. Groot, en uitgerust alsof het Oktoberfest nog plaats moest vinden. Wel goed Duits georganiseerd, en ook onze ‘all acces area’ badges lagen al klaar.
Wel werd ons duidelijk gemaakt dat Emmylou ons pas na het concert wilde spreken. “Klar,” sprak Doris, “trinken Wir mal ein Schnaps”. Lang verhaal kort; er werd al gefluisterd dat Lanois en Harris een verhouding hadden, vandaar dat hij haar begeleidde met zijn band. En toen, tot onze stomme verbazing, gebeurde het volgende: een fotograaf die op toneel de bandleden aan het fotograferen was, werd op hoge toon door Harris gecommandeerd onmiddellijk de benen te nemen. Vervolgens haalde Lanois de fotograaf weer terug en dat herhaalde zich enkele malen. Zo onprofessioneel. Bleek dat ze net voor aanvang van het concert knallende ruzie hadden. Tot overmaat van ramp druppelden bijna de helft van de ‘Lederhosen’ de zaal uit, niet zozeer vanwege de scene op de bühne, maar meer vanwege de muziek; dit was niet hun country godin. Toen we uiteindelijk bij Emmylou toegelaten werden, leek het of zij ook door een ‘wrecking ball’ oftewel sloopkogel geraakt was. Ze stond zodanig in de deuropening dat ze duidelijk wilde maken dat we niet echt welkom waren en dat we kort moesten zijn. Na wat prietpraat werd ze wat geïnteresseerder bij de PR die we voor ogen hadden, maar na 10 minuten maakte ze er een eind aan: “I’m tired folks, have a good one”. Voordat Doris op de weg terug in slaap viel, beantwoorde ze m’n vraag over de speciale kapper die met Emmylou meereisde. Klaarblijkelijk hadden de vele facelifts hun tol geëist achter haar oren en wilde ze daarom niet dat een lokale kapper haar zou behandelen. Ook om ‘gossip’ nieuws uit te bannen. “Klar, oder”? Wel namen we ons voor om het album meer naar het midden te promoten, minder country dus. Uiteindelijk won het album een Grammy in de categorie ‘contemporary folk’, geen kattenpis. Na 25+ jaren mag zoiets wel gedeeld worden, lijkt me. Er komen er vast nog wel meer aan, geloof me, maar in de tussentijd houden Astrid en ik ons vast aan de mooie herinneringen die de afgelopen maand ons bracht.
