Vorige week ben ik er niet over begonnen, waarschijnlijk wilde ik het nog even verwerken, of verdringen. Vrijdag 5 januari: Rick en Liesbeth, amper 4 heerlijke wittebrood dagen in Phuket, gaan onderuit met hun gehuurde scooter en belanden tegen een geparkeerde auto. Het lijkt op het eerste oog mee te vallen, veel blauwe plekken. Bij nader inzien blijkt Liesbeth 4 gebroken ribben opgelopen te hebben. Niet veel later komt het bericht dat de vader van Liesbeth is overleden. Hoewel niet onverwacht, toch geschokt. We leven mee. Niet veel later krijgt Astrid het bericht dat haar jongste oom (Rob, 65), waar ze het meest mee gemeen heeft, op z’n best nog maar dagen te leven heeft. De beste wensen voor 2024, luiden de meeste teksten, hoe bitter. We gaan zondag op pad naar Apeldoorn om afscheid te nemen. Rob ligt uitgeput en moegestreden op bed. Hij ziet Astrid binnenkomen en zegt; “Akkebak, je bent gekomen”. Hij komt op dit moeilijke moment met haar koosnaam op de proppen. Sinds jaar en dag niet meer in gebruik. Tranen prikken in ieders ogen. Om mijn knieën te sparen wil hij zelfs naar beneden komen, hetgeen ten enenmale onmogelijk is. Woorden, zinnen, worden emotioneel uitgewisseld, waarna een betraande afscheidsknuffel volgt. Laat hem in Godsnaam niet langer lijden, is de wens van ieder die hem lief is. Dat einde komt maandag, twee weken voor zijn 66e verjaardag. Dinsdag zullen we hem met Lucienne, Elisa en vele liefhebbende familieleden een behouden vaart toewensen; een goed mens is heengegaan.
Inmiddels zien Rick en Liesbeth in Phuket kans om hun vakantie eerder af te breken, zodat ze de afscheidsceremonie van haar vader bij kunnen wonen. Na een laatste scan krijgt Liesbeth tot grote opluchting het groene licht om te mogen vliegen. Gisteren zijn ze aangekomen, vandaag wacht er nog een samenzijn met de familie om waardig afscheid te kunnen nemen. Met het voortschrijden van de tijd zal onderstaand beeld van de eerste gelukkige dagen op Phuket hopelijk de overhand krijgen:
Wat een gemeenplaats, ‘het leven gaat door’. Helaas een waarheid als een koe. Over tegenstellingen gesproken; Astrid is inmiddels in dit prille jaar bezig haar tweede baby (en moeder) te verzorgen en ondersteunen. Als Geboortesupport gaat ze volgende maand haar 7e jaar in. Hulde! Een bericht dat me overigens terugwierp naar de sixties was het faillissement van Clarks. De schoen die je droeg op je Puch, de schoen (half laarsje) van suède die gedragen werd door Rockstars, het maakte je tot wat ze zongen in de West Side Story: ‘little boy, you’re a man, little man, you’re a king’! 
Opgericht in 1825, net de twee eeuwen niet gehaald. Ik zoek naar een passend einde van deze Luim. Is moeilijk met zo’n begin. Leuk is in ieder geval dat Bo-Peter nog twee weken bij ons logeert. Over twee weken zet hij zijn Azië trip voort, allereerst in Vietnam. Hij daagde me uit voor een partijtje pool bij Hippo in Hilversum en dreigde me in te maken. Hahahahahahaha…………… Hij had gelijk, hij won the-best-of-seven met 4-2. Hij scratchte twee keer, vandaar mijn twee winstpartijen. Omdat ik een slechte verliezer ben, en we het toch over rockers hadden, plaats ik een foto van Bo-Peter als jonkie met een Bill Haley kuif(je).
Lief menneke, toch?! Met gemengde gevoelens ga ik dit weekend in, maar met de wetenschap dat ik (we) het in vergelijk met veel andere mensen of landen heel goed hebben. Stichtelijke afsluiter: ‘Als op de zee van het leven de stormwind om je loeit / als je tevergeefs je arme hart vermoeit / tel dan al je zegeningen één voor één / en je zegt verwonderd: <vul hier je god in> liet me nooit alleen!’
