Dinsdag 16 januari gingen Astrid en ik, stemmig gekleed, op weg naar Ugchelen om definitief afscheid te nemen van haar Oom Rob, die net niet de 66 jaar mocht halen. Toen we ’s ochtends de deur openden, troffen we vers gevallen sneeuw aan:
Auto sneeuwvrij maken en vroeger op pad om er zeker van te zijn tijdig aan te komen. Met Astrid achter het stuur en wegen die na het strooien van miljoenen kilo’s zout goed berijdbaar waren, kwamen we ruim op tijd aan bij crematorium Heidehof. Natuur technisch was alles geregeld om Rob een mooi afscheid te bezorgen: sneeuw knisperde onder onze voeten, de zon scheen en de boomtakken waren versierd met vers gevallen glinsterende sneeuw. Een brok in de keel toen we zagen hoe Lucienne dapper voortstapte achter de rouwauto waarin haar Rob lag voor zijn laatste rit. In de stilteruimte voor de aula het aanvankelijk gefluisterde medeleven bij binnenkomst en een toepasselijke knuffel. Typisch Nederlands; het stiltebord gaat aan en (bijna) iedereen heeft er maling aan. De ceremonie begint; iedereen heeft op verzoek een bloem meegenomen en steekt die in de rand die rondom de kist is aangebracht. Een mooie collage van bloemen en kleuren ontstaat. De drie toespraken veroorzaken ieder op hun eigen wijze kippenvel. Dochter Elisa, door Rob liefkozend z’n kleine smurf genoemd, ontroerde met haar terugblik, met name hoe ze naar haar vader toegegroeid was. Schoonzus Mariska bracht een overzicht van met name het laatste jaar, inclusief de niets ontziende grappen en grollen die haar man, broer Ton, en Rob wekelijks telefonisch uitwisselden. Tot het laatste moment. Ton was te geroerd, vandaar dat hij bleef zitten. Lucienne wist op heldhaftige wijze, tussen het snikken door, een gedicht voor te dragen. Tijdens het dramatische ‘Time to say goodbye’ van Sarah Brightman liep iedereen langs de kist voor een laatste vaarwel. Zoals Rob het gewild zou hebben, werd nadien in de koffiekamer geen koffie gedronken, maar het glas op hem geheven. Nu maar hopen dat de mensen die haar liefhebben de tijd nemen om Lucienne langdurig te steunen en dat het niet na een maand of wat aan verwatering onderhevig is. Woensdagochtend 17 januari is het flink krabben geblazen om de auto ijsvrij te krijgen. Ver hoef ik niet, want bij carpool Vinkeveen wacht Alex Broekman op me. De grote roerganger van Superconnectors neemt het op zich om me te vervoeren naar het door hem georganiseerde evenement in Groningen. Een evenement waar ik graag ‘reclame’ voor maak:
In Amsterdam voegt Superconnector Alix Armour zich bij ons, jeugdige oprichter van Recraft Ventures en medeoprichter van Super73. Tijdens de rit blijkt dat ze heel wat te maken heeft met fat bikes en ook inmiddels het klappen van de zweep heeft leren kennen van de bij tijd en wijle wrede boardroom. Al pratend lijkt Groningen dichterbij dan gedacht. Aldaar aangekomen wordt begonnen met de opbouw van geluid en beeld bij ‘Rooftop Eten en Drinken’ met wijds uitzicht over Groningen. De Superconnectors stromen binnen en Alex schraapt z’n keel ten teken dat het evenement op het punt staat te beginnen. Er gaan zes bedrijven pitchen voor een veelvoud van Superconnectors. En nu het grappige, oftewel de crux, in tegenstelling tot veelbelovende bedrijven die snakken om support, gaan de Superconnectors als het ware in een veilingachtige sfeer met elkaar bieden wie het bedrijf de beste ingang kan bieden onderweg naar succes. Er is behoefte aan financiering, introductie bij de overheid, behoefte aan commercie, etc. etc. Onderstaand een beeld:
De namen van bekende financiers, waarvan sommige in de ruimte aanwezig, vliegen in het rond, alsmede staatssecretarissen, medische ‘kanonnen’, kortom bijna iedereen heeft wel een overtreffende trap in zijn/haar bagage. Zeer vermakelijk en gunstig voor de pitchende onderneming. Uiteindelijk mag die één voor hem meest gunstige Superconnector kiezen. Waanzinnig leuk concept en zeer vakkundig vol humor in de juiste banen geleid door Alex, die hier een vloeibare prijs uitgereikt heeft:
Ook volgend jaar staat Groningen weer in mijn agenda. Duidelijk moge zijn hoe verschillend van aard een bijeenkomst van de ene op de andere dag is. Vrijdag 26 januari: uh…..dat is volgende week. Klopt, dan wordt er ‘Country and Western’ muziek op vinyl gedraaid
Het station waar jongste zoon Ivar normaal alternatieve muziek het internet instuurt is: https://radio-tnp.com/ maar volgende week van 11.00 – 13.00 staan vader en zoon aan de draaitafel met ‘C&W’ 45 toerenplaatjes en bijbehorende intrigerende praatjes. Stay tuned!
