Toen Melanie deze hit in Nederland scoorde, we schrijven 1969, was ik zwaar onder de indruk, zowel van haar uiterlijk als van haar zangtalent. Zo ook toen ze slechts ondersteund door haar gitaar het Wooodstock publiek begeesterde, dat prompt met aangestoken kaarsen haar beloonde. Ja kinderen, dat is wat anders dan iPhone lampjes, maar dit terzijde. Ik was dus best een beetje aangeslagen toen ik vernam dat ze ons ontvallen was. Een beetje als een ver, maar geliefd familielid. Daarom deze herinnering van Woodstock 1969, R.I.P. Melanie Safka.
Overigens had Astrid ‘Animal Crackers’ tot favoriete Melanie song gebombardeerd. Met name het ‘la-la-la’ deel zong ze foutloos en helemaal niet vals mee. Nu we toch in de muziek zitten, vandaag om 12 uur een C&W radioshow op internet station Radio-TNP.com gevoed met mijn 45-toeren plaatjes en geproduceerd door zoon Ivar, a.k.a. E.Varius.
‘Poeh’, zegt Astrid, ‘ik heb weleens betere foto’s van je gezien’. Of Pistol Pete zich laat fotograferen voor Instagram?! Daggut niet. Veel van die plaatjes duren net iets meer dan twee minuten, maar hebben wel allemaal hun eigen verhaal. Hoe is het mogelijk dat vader en zoon, terwijl Johnny Cash er over zingt, kunnen vermelden dat ze allebei San Quentin hebben aangedaan. Wie wil nou niet weten wie er het meest heeft verdiend aan de monster hit ‘You Are’ van Whitney Houston? En ja, het origineel wordt ook gespeeld. Dus dat wordt interessant en dikke pret. Dat laatste zeker voor ons. Over dikke pret gesproken, dat hadden we absoluut toen alle vijf broers tijdens de kerst aanwezig waren. Kaj en Michelle zijn inmiddels al weer hoog en breed in Californië, en gisteren vertrok Bo-Peter naar Vietnam om zijn Azië trip voort te zetten. Wonderlijk hoe snel je een 32-jarige weer als je kind(je) beschouwt, en ook hoe snel je moet beseffen dat zijn wereld er even iets anders is uit gaan zien, en hij jou nog wat kan leren. Eigenlijk iets om blij om te zijn. Het afscheid wordt er niet minder om. Nou ja, die tranentrekker speel ik dadelijk wel, hoewel, niet voor Bo-Peter:
Dat is toch wel het mooie van muziek, je kunt er heel wat van je emoties in kwijt. Waarbij ik moet aantekenen dat het voor mij moeilijk is om een lied te bedenken dat het beeld van die victorie kraaiende crimineel van een Trump uit mijn geheugen wist. Ongelooflijk; elk ander land met zo’n presidentskandidaat zouden we als bananenrepubliek bestempelen. De geschiedenis dreigt zich te herhalen, wat schreef ik in 2016: “Of we er aan willen geloven of niet, Trump wordt de nieuwe Baas van de V.S. Hij mag zich dan wel President gaan noemen, maar dat is hij niet; daar moet je immers Presidentieel voor zijn. Ik hoef niet te herhalen wat overal al geschreven is, dan wel op sociale media etc. ter berde is gebracht. Wel deed het me onmiddellijk denken aan Robert Long’s lied “de letter K”. Niet in het minst door de steun van onderstaande nobele lieden voor Trump:
“In Trump’s geval wordt dat de letter “B” van Baas. Laten we beginnen met “Betrouwbaarheid”. Fact checker, het orgaan dat in Trump’s geval diens uitspraken tegen de waarheid heeft aangehouden gedurende zijn campagne, constateerde maar liefst 59 maal dat hij flagrant gelogen heeft”. Het deed er allemaal niet toe, Trump ging aan de slag, zij het eenmalig. Nu moet hij het, een wonder daargelaten, weer tegen oude baas Biden opnemen. Ik zou bijna zeggen ‘laten we bidden’ dat de oude baas éénmalig een wonderlijke injectie krijgt (Halsema?) die hem in staat stelt Trump van de kaart te vegen. Zo niet, dan raken wij van de kaart. S.O.S. planet Earth.
