Category: Uncategorized

Wat geniet ik van de Olympische Spelen. Zeker nu ik last heb van m’n nervus ischiadicus, oftewel de lange beenzenuw. Ja, ja, de langste zenuw van je lichaam, eigenlijk olympisch van kracht. Die geeft je hier en daar een optater die je verschrikt stil doet staan. Aangezien m’n gedachten dan alle kanten opgaan, deed het me denken aan een aantal Sparta spelers bij een Feyenoord aanval, ze stonden verschrikt stokstijf stil. Bij twee doelpunten gleden Spartanen uit. Waarschijnlijk nog de dozen om hun schoenen, zou Willem van Hanegem zeggen. Morgen tegen Willem II is het erop of eronder. Broer Rob en ik hebben geanalyseerd dat deze gewonnen moet worden om minstens kans te maken om de nacompetitie te halen. Morgen kijk ik bij hem in Culemborg, dan heeft Astrid geen last van mijn gemopper en getier, dan wel uitbundige vreugde kreten (dat komt wel eens voor). Arme Mariette (m’n schoonzus). Maar ik dwaal af, terug naar de Olympische Spelen. Wat doen ‘we’ het goed. Zo trots! En wat ben ik blij met die Italianen, die met namen als Fontana en Lollobrigida hoog bij me scoren. Dat is toch wat anders dan Roest en Bergsma. Lollobrigida roept herinneringen op uit m’n jeugd:

Ja, heel eerlijk, als ontluikende teenager stond ik daar natuurlijk met wijd geopende ogen naar te staren. Nooit met het idee hoe een schaatspak haar zou staan, en een fototoestel voor een selfie had ik ook niet. Bij Fontana dacht ik niet alleen aan die bekende fontein in Rome, die door Feyenoord supporters in 2015 verbouwd werd, maar ook de hit van Wayne Fontana; ‘The game of love’. Heerlijke hersenspinsels voortkomend uit sores met de lange beenzenuw. Je moet er het beste van maken. Dat vond die Zweed Nils van der Poel gisteren ook toen hij op de 10.000 meter een wereldrecord reed. Simpel verklaard; Nederlandse grootvader. Zou je het ook grensoverschrijdend gedrag kunnen noemen? Zo ja, dan claimen we ook een deel van die gouden medaille. En wat zong Patrick?

Beetje flauw, maar te wijten aan de nervus ischiadicus. Is overigens een lelijke rakker die wel vier weken kan sarren. Inmiddels ben ik in week twee aanbeland en niet al te chagrijnig, met dank aan de door Astrid aangevoerde pijnstillers. Ook mocht ik van collega gympie Mariska een heerlijke pan kippensoep in ontvangst nemen en liet Marianne G., echtgenote van gympie Chris G., Tinley uit. Plenty hulptroepen wanneer Astrid op de babytoer is, en dat doet deugd. Overigens kreeg ik een klacht naar aanleiding van de inkoop van twee van mijn GELUL boekjes (zie Luim vorige zaterdag) van overbuurman Peter Kamp, die van mening was dat zijn ‘laatste’ exemplaar een klein fortuin waard was. Begrijpelijke teleurstelling, maar zo is het leven. Zoals ik reeds stelde, onrustig weekje met te veel gebeurtenissen, zowel qua grensoverschrijdend gedrag als het overlijden van een buurman in onze kleine hechte gemeenschap. Excuses dus voor deze warrige Luim, maar er zijn ergere dingen in het leven. Nil Desperandum!

Heel lang geleden (meer dan 33 jaar) werd er een boekje van mijn hand gepubliceerd onder de titel ‘Geheel Exclusief Laanens Unieke Luimen’, als geadverteerd in de Automatisering Gids (AG) waarin mijn wekelijkse Luim indertijd verscheen. De gerenommeerde oud journalist Richard Keijzer beweert tot op de dag van vandaag dat de redactie van AG nimmer de advertentie geplaats zouden hebben indien zij het anagram (Richard corrigeert dat wel) ontwart zouden hebben: GELUL. Maar dit terzijde. Buurvrouw Natalie verwittigde Astrid dat het boekje van haar man (ik dus) te koop stond op Marktplaats. Astrid ging daar onmiddellijk achteraan, en verdomd:

Vijf grappige boekjes voor €5. Dat moet het tekenwerk van mijn broer Rob teweeg hebben gebracht, immers, wie kent de (nog levende) automatiseringshelden van de mid 80-er jaren nog? Deze herinnering, ooit geprijsd voor fl. 14,95, doet nu dus nog maar één euro. “Nou, die willen wij wel hebben,” besloot Astrid, “het laatste gave exemplaar heb je aan buurman Kamp gegeven.” Astrid in conclaaf met Thea Haak (geen familie van), die mededeelde dat ze zelfs twee exemplaren had. Huh?! Nu komt het (tromgeroffel); toen ze hoorde dat Astrid degene is aan wie het boekje opgedragen was ‘Opgedragen aan Astrid die ondanks al m’n Luimen van me blijft houden!’ smolt haar hartje en gaf ze de boekjes gratis weg. Dat is toch een sprookje? Zo komt genereuze Thea Haak in het illustere gezelschap van Nico, Guus en Kapitein Haak. The End. Nee, nee, nee, nu Henk Fraser na dit seizoen Sparta verlaat, laat ik de volgende complottheorie los. Schmidt vertrekt bij PSV, Slot gaat van Feyenoord naar PSV en Fraser gaat naar zijn droomclub; Feyenoord. Of; hij wordt bondscoach. Hij heeft natuurlijk in zijn nog twee jaar doorlopende contract een clausule dat hij weg mag wanneer hij zich kan verbeteren. Gezien de huidige positie van Sparta een eitje! Over eitjes gesproken; mijn aandacht werd getrokken door de volgende kop in het AD van gisteren:

Rotterdammers willen superjacht Bezos bekogelen met eieren: ‘Kan niet zomaar alles maken’

Rotte eieren wel te verstaan. Zou het gesponsord worden door Amazon.nl? Van de Hef blijf je af, dat is de boodschap. Nu we toch in Rotterdam zijn; morgen Feyenoord-Sparta om 12.15. Nou effe afwachten hoe gemotiveerd Fraser ‘onze’ jongens het veld instuurt. Een proeve van bekwaamheid. En laten we het nu dan hebben over sportiviteit. Voor u gelezen in de Gooi- en Eemlander (je merkt wel dat ik nogal wat vrije tijd heb):

Hockeybond KNHB betreurt de manier waarop de nacompetitie in de zaal zondag eindigde. Bij de vrouwenwedstrijd tussen Bloemendaal en Laren besloten beide teams in de slotfase, bij een stand van 4-3, de klok te laten aflopen zonder verder te spelen. Beide teams hadden aan die stand genoeg om in de hoofdklasse te blijven.

Vanaf de tribunes in Den Haag zagen de hockeysters van Ring Pass verbouwereerd toe hoe de speelsters van Bloemendaal en Laren de laatste 1,5 minuut stil bleven staan op het veld, zonder de bal te beroeren. “Onsportief!”, werd vanuit het publiek geroepen. Bloemendaal won met 4-3, waardoor Ring Pass degradeerde.

Helaas gebeurde iets soortgelijks ook bij Nederland-Ierland (WK ’90), maar  die speelden toen nog de bal op het middenveld heen en weer. Overigens ook schandalig, maar na de 1-1 gingen beide landen door. Voor straf lootte Nederland vervolgens tegen Duitsland en die nemen geen krijgsgevangenen. Frank Rijkaard kreeg rood nadat hij Völler maar liefst twee maal in z’n krullen gespuugd had. Uiteindelijk werd Duitsland wereldkampioen. Hoe kom ik nu na dat sprookje waar ik aan begon aan dat vreselijke einde? Het weer, dat is het. Dus, blijf zonnig en laat je niet meeslepen door complottheorieën (behalve de mijne). Happy Olympics!

Sparta zonder publiek wil spelen omdat 1/3 supporters in het stadion niet lonend is. Het is (nog) niet zeker, maar mocht dat zo zijn, dan overweeg ik om m’n seizoenkaart niet te verlengen. Dit is het tweede seizoen dat we amper wat terug krijgen voor de waarde van onze zuurverdiende €€, en dat heet terecht ‘liefde voor Sparta’. Moet wel van twee kanten komen, oftewel ‘it takes two to tango’. Sparta is gewaarschuwd! Zo kwam mij indertijd ook ter ore dat in de ‘steamy’ clip van ‘Paradise by the dashboardlight’ dat meisje in de uitdagende witte outfit helemaal niet zong ‘what’s it gonna be boy’.

Dat werd gezongen door Ellen Foley, die eruit zag als een kostschoolmeisje. Voorzichtig nu. Recenter kwam me ter ore dat Meatloaf zelf ten onder ging aan COVID, zonder gevaccineerd te zijn (niet bevestigd). Van het bovenstaande zijn er twee van horen zeggen, dus onder voorbehoud. Dat van de clip is 100%. De komende tijd zal leren hoeveel waarheid ‘ter ore’ bevat. Interessante proef. Afgelopen maandag weer lekker met m’n seniorenploegje getraind. Leuk om die vertrouwde gezichten weer te zien (zwoegen). The Voice was natuurlijk weer een dankbaar onderwerp, zeker ook omdat wij, de Gympies, ons als één m/v hebben teruggetrokken uit The Voice Senior. Als gedoodverfde winnaar, volgens een anoniem jurylid (Anouk), waren wij reeds in het bezit van de gouden microfoon. Welnu, men heeft mij gevraagd die te retourneren, hetgeen ik volgaarne doe.

Wederom een klap van jewelste voor het bastion van De Mol. Inmiddels bereiden de Gympies een cover voor van de Monkees met als titel ‘Hey, hey, we’re de Gympies’. GooiTV krijgt de primeur voor de clip. Van oud naar jong. Ik voel me vereerd om de komende drie jaar als Chairman of the Board bij Dutch Game Garden de kar te helpen trekken die jonge bedrijven voortstuwt in de vaart der volkeren. Een evenement dat zijn schaduw ver vooruit werpt is de Game Developers Conference (maart) in San Francisco. Daar heb ik tijdens mijn consulaatjaren veel mee van doen gehad. Het doet me deugd dat de Dutch Game Association de gamers die de trip aanvaarden prepareert, en dat ze mij uitgenodigd hebben om wat van m’n expertise ter beschikking te stellen. ‘Giving back’, noemen ze dat in Amerika, en zo hoort het ook. Er worden door ons nog, zó bekend met de Engelse taal (not!), te veel fouten gemaakt door woorden te verzinnen of te misbruiken. Grappen als ‘I fok horses’ doen de ronde, of deze:

maar fouten met centimeters en Celsius in plaats van inches en Fahrenheit kunnen je de kop kosten. Mij is ter ore gekomen dat in getallen punten en komma’s ook van plaats wisselen. Bij verkeerd gebruik kan dat een massa geld schelen. Ik bedoel maar! Overigens is deze ‘ter ore’ een feit. Gisteren scheen zowaar de zon, iets dat ik jullie allemaal de komende dagen en weken gun. Blijf gezond, blijf op je hoede.

Met grote interesse heb ik donderdag om 16.00 Tim Hofman bij BOOS de ‘Voice’ affaire zien ontrafelen, alsmede de hortende response van John de Mol. Wat mij opviel, omdat het ook op mijn Ex’pression saga sloeg, was zijn opmerking dat de band tussen hem en zwager Jeroen ‘dickpics’ Rietbergen niet door staf en deelnemers gezien werd als belemmerende factor om een klacht in te dienen. Hoe onnozel kan je zijn (of spelen)? Het was in wezen iets dat continue speelde gedurende de ‘Ex’pression Years’. Navigeren als zodanig gaat tot op zekere hoogte, maar dan komt het moment van schipbreuk. Na de minnelijke schikking in het kort geding wegens botsende grondrechten, waarbij het mijne ondergeschikt werd verklaard, heb ik onmiddellijk alles conform de schikking geregeld, hetgeen niet makkelijk was. Niet alleen omdat de waarheid niet aan de orde was, maar ook omdat het geld kostte en de wellicht spannendste periode (van ontslag indienen december 2004 tot en met vertrek medio 2005) onbeschreven bleef. Begin en einde van Ex’pression (as we know it) wordt onderstaand in twee foto’s weergegeven:

BOOS bracht me op het idee om niet op de wekelijkse voet verder te gaan. Overigens ook gevoed door het gegeven dat wederom een advocaat in mijn gegevens aan het wroeten was. Mijn plan is om een fictie boek te schrijven, met Hillary Clinton’s laatste boek, ‘Staat van terreur’, als schrijfvoorbeeld. Echter, nog steeds als management leerboek, maar uitgebreider waar het om oorzaak en gevolg gaat. Uiteraard met fictieve hoofd- en bijrolspelers. Daar ga ik dus mee aan de slag. Doei! Natuurlijk niet, de zaterdag Luimen blijven uiteraard hun opwachting maken! Elke week ontvang ik, als trouwe seizoenkaarthouder van Sparta, de nieuwsbrief. ‘Nieuwsbrief op z’n Spartaans’, dat is het mantra. Ivar en ik zaten vol aandacht naar de wedstrijd Cambuur-Sparta te kijken toen keeper Coremans een onschuldige hoge bal niet alleen door z’n vingers liet glippen, maar ook nog kans zag om via z’n knie een eigen doelpunt te produceren. Mantra blijft ‘Punten verliezen op z’n Spartaans’. Ivars krachttermen plaats ik maar niet in deze familieblog. Nu alle quarantainezaken achter de rug zijn, kon ik me van de week weer melden bij het bloedlab van het Antonius ziekenhuis, vooruitlopend op een routine onderzoek. Mondkapje op, etc. je kent dat wel. Zegt die dame “wat heeft u een mooie….”, ik hang aan haar bedekte lippen…..”ader”. Is wel makkelijk bij bloed afnemen, geen misprikken. Alles daarna ook goed, ik kan weer een jaartje vooruit. Mijn verjaardag, vorig jaar juli, kende vele uitgesmeerde cadeaus (lunches, evenementen, etc). Nog niet alles kon wegens corona geactiveerd worden, maar nu is het ‘Liverpool’ geschenk van oudste zoon Rick (en schoondochter Liesbeth) daadwerkelijk vastgelegd. Rick en ik doen de tweede helft van april het Verenigd Koninkrijk aan en daar wacht ons onder anderen:

En ik hoef niets te doen, alleen maar genieten. Dat is nog eens optimistisch naar een stukje nabije toekomst kijken. En dat gun ik al mijn lezers; een blik door een patrijspoortje (inderdaad, we gaan met de ferry) waar zich een optimistisch plaatje ontrolt. Lekker toch, niet dan?!

Laten we wel zijn, 2022 begon voor ons vrijdagmiddag 31 december 15.00 in Sacramento toen de eerste ‘happy’ wensen vanuit Nederland binnen kwamen. En de beelden van afgestoken verboden (ha, ha) vuurwerk. 21.00 nieuwjaar in New York en – eindelijk- drie uur later in Californië. Wanneer 2022 zich zo voortzet als de eerste twee weken, dan staat ons nog heel wat te wachten. Officieel, volgens de Kamer van Koophandel, ging mijn termijn als bestuursvoorzitter van Dutch Game Garden in. Ik mocht daar veel felicitaties voor ontvangen, waarvoor dank, die me soms deden blozen. Vanuit Sacramento trachtte Astrid van de KLM aan de weet te komen hoe te handelen wanneer de PCR test positief zou zijn. ‘Try our social media’, was de boodschap. Via WhatsApp kregen we uiteindelijk na 30 (!) uur een gelukkig positieve response. Moet je dus niet de avond voor je vlucht proberen. Heel veel dank gaat uit naar vriend Maarten Sierhuis, die ons voor de duur van onze vakantie z’n BMW Z4 ter beschikking stelde.

Foto Paul Nijssen

Royaal heb ik hem mijn Nissan Note ter beschikking gesteld, mocht hij binnenkort in Nederland zijn. Kleiner land, kleinere auto. Toch?! De dag voor onze vlucht de spanning of je al dan niet negatief bent na toelating van de zoveelste neus indringer, ook wel PCR test genoemd. Tevens dien je een ‘bevestiging quarantaineverklaring’ bij je te hebben omdat na ons vertrek afgekondigd werd dat reizigers uit de Verenigde Staten 10 dagen in quarantaine moeten. Ter verhoging van de feestvreugde komt ook het bericht binnen dat het kort geding, wegens de quarantaine, via ‘Teams’ gehouden wordt. Bespaart me een ritje naar Lelystad, maar liever had ik me ‘live’ verweerd. Dan de opluchting dat je ‘mag’ vliegen. Helaas is het iets waar we aan zullen moeten wennen. Pas wanneer je opstijgt heb je het idee dat daadwerkelijk de thuisreis aangevangen is. Er is veel mis gegaan, maar het geluk om Kaj en Michelle (en Charlie)

en Bo-Peter en Tiphanie

zo intens en gelukkig mee te maken overheerst. Op Schiphol wordt niets meer gecontroleerd en de quarantaine kan beginnen, met dank aan buurman Peter Kamp die trouwhartig op ons staat te wachten. 11 januari het kort geding. Het gaat over botsende grondrechten; AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) tegen vrijheid van meningsuiting. AVG wint, Barbertje (Laanen) moet hangen, zij het met een compromis. Er is één persfiguur aanwezig die een on-line stuk schrijft in de Gooi- en Eemlander. Het voelt aan als een opstel van de middelbare school (sorry middelbare scholieren, daar hadden jullie een 5- voor gekregen), waarbij ook nog eens geen hoor en wederhoor is toegepast. Tamelijk irrelevant één van haar opening zinnen:

‘Laanen woont tegenwoordig in Loosdrecht en was in 2018 kandidaat voor D66 tijdens de gemeenteraadsverkiezingen’.

Slotzin: ‘Daarop zegde de man toe dat hij de naam en foto’s uit zijn blog en boek zal verwijderen’.

‘De man’, dat schreef columnist Eva Hoeke in de Volkskrant wanneer ze het over haar echtgenoot had. Geen enkele mening of ik het weleens bij het rechte eind zou kunnen hebben, zij het AVG verboden. Zo worden klokkenluiders ook afgemaakt. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in haar broddelwerk, laat het me weten en ik e-mail het. Uiteraard heb ik inmiddels gevolg gegeven aan het overeen gekomene en beraad ik me hoe verder te gaan met het boek dan wel vervolg in blogvorm. Niet getreurd, zo ging het de eerste helft van één maand in 2022, ik zie de rest van het jaar met vertrouwen tegemoet, en nog met een schone lei ook!

De toer begint, de pedalen spinnen, ik ben benieuwd.

Luidkeels zingen we ‘Sweet Caroline’ mee met Neil Diamond, en uiteraard op het juiste moment gooien we het ‘pom, pom, pom’ eruit. Leuk ook voor de buren! We rijden richting het Capitool en vinden daar onze eerste ‘rustplek’, oftewel ‘wine o’ clock’ want hoewel we op een bierfiets zijn, kiest het merendeel toch voor een glas wijn, want zo warm is het nou ook weer niet, bewijst deze foto:

Astrid heeft er zin in, ik kikker. Op naar de volgende aanlegplek, het gaat ons goed af. Laten ze daar nou ook nog ‘garlic fries’ hebben. Met veel plezier komen we weer aan op de plek van vertrek en belonen onze skipper met een ruime fooi. Huiswaarts nu voor het oudejaar gevoel. Snacks, diner en spelletjes volgen elkaar in hoog tempo op. Om negen uur vieren we op TV het nieuwe jaar van New York mee en drie uur later in Californië. Er wordt voorzichtig geknuffeld. Rond 00.30 vertrekt Michelle’s familie naar Martinez terwijl wij nog een drankje, een oliebol en een spelletje doen. Rond kwart over drie gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk. Na wat langzaam opkrabbelen nieuwjaarsdag, beginnen we met een mimosa, altijd een puik recept. We gaan door waar we gebleven zijn met een potje 31. Daarna in de middag een film bekeken die we met de jongens misschien wel tien keer bekeken hebben: ‘wedding crashers’. Af en toe vraag je je af waarom we toen gelachen hebben. Pizza op het menu gevolgd door……potje 31. Iedereen druppelt naar bed, waarna Kaj en ik nog één afzakkertje nemen en gelukkig zijn dat we ondanks de Covid narigheid lekker veel met elkaar zijn omgegaan.

Toevallig wel!

We bereiden ons voor om de terugweg naar San Francisco te aanvaarden, maar niet nadat Astrid er voor gezorgd heeft dat alles netjes achtergelaten wordt. Michelle, die dienst heeft, hebben we vroeg gedag gezegd en bedankt, vooral ook omdat ze veel meer schoonouders op bezoek heeft gekregen dan gepland (familie en vis). Onderweg naar Bo-Peter en Tiphanie doen we eerst Vacaville aan (outlets!), waarna we onze weg vervolgen via Paul en Lenore in El Sobrante. Die moesten we eerder afzeggen. Nu we net uit quarantaine zijn, kan het ‘last minute’. Hartelijke ontvangst die we helaas te snel moeten afbreken. Nu het nog enigszins licht is, rap, rap, Maartens BMW aftanken en retourneren in zijn garage. We hebben Bo-Peter ingeseind dat we er rond half zes zijn, waarna we tot volle tevredenheid hem en de ‘peach’ aantreffen. Het wordt een avond met een sushi diner en informatieve toekomstpraat. De volgende ochtend dienen we om negen uur een PCR test te ondergaan om bij het inchecken morgen aan te kunnen tonen dat we vrij zijn van besmetting. Best spannend. Wederom is Bo-Peter paraat en brengt ons gezwind naar het lab. Bijna geen mensen, dus snel geholpen. Het wachten kan beginnen. ’s Middags neem ik een Uber naar het consulaat voor een bijpraatsessie met consul generaal Dirk Janssen. Ik ben iets vroeger en besluit om even te kijken hoe het staat met onze stamkroeg; Murphy’s Pub. Helaas, heeft de ‘lock down’ in San Francisco niet overleefd.

Het gesprek met Dirk Janssen was zeer positief, en voor jonge bedrijven kunnen ze zeker iets betekenen. Beneden in de receptie wacht Othmar Witteveen, grote man in het faciliteren van bedrijven qua hotels en vervoer, op me. We gaan bijpraten bij een glaasje wijn. Dat viel niet mee, wegens Murphy’s doen we het om de hoek gelegen Belden aan, waar zo’n 7 restaurants huizen. Alles gesloten, een aantal voorgoed. Na wat heuvel op geloop niets kunnen vinden; wat een wereldstad, ze mogen namelijk open zijn. Uiteindelijk eindigen we in een hotel met een cappuccino en een goed gesprek. Inmiddels is de miezer overgegaan in een fikse regenbui terwijl ik mijn Uber afwacht. Een dikke Lexus, toe maar. Die brengt me voor $16,95 naar Saturn, waar Bo-Peter en Tiphanie huizen. Binnen wacht een verrassing, Kaj is speciaal overgekomen om ons goede reis te wensen. De schat. Gespannen wachten we op de PCR uitslag en wanneer die van Astrid negatief binnenkomt, weten we dat het wel snor zit en er valt een pak van ons hart. Alle documentatie hebben we nu voor elkaar, we weten dat we thuis in quarantaine moeten, maar zijn zeer dankbaar dat we zoveel tijd hebben kunnen doorbrengen met zonen en aanhang. Zoals een bekende Amsterdammer ooit zei ‘elk nadeel heeft z’n voordeel’. Bo-Peter brengt ons liefdevol naar SFO, waarna alles goed komt, want aan de andere kant wacht buurman Peter Kamp ons op. Quarantaine kan beginnen, hoewel, vandaag is de 10^e dag. Hoera!

Uiteraard zijn we zeer benieuwd wat Kaj voor ons in petto heeft als verrassing.

Na een wat hangerige ochtend gaan we op pad in Kaj’s 9 jaar oude Dodge Dart. Kaj is wat dat betreft een echte spaarzame Hollander. Hij heeft niet, net als zijn collega’s bij de brandweer, een stoere pick-up truck gekocht, maar z’n spaarcentjes bewaard voor de aanbetaling van z’n huis. Moeders trots! Inmiddels rijden we over een zeer smal weggetje en Kaj rijdt alsof hij onderweg is naar een brand. Angstig kijk ik naar rechts, waar het niet goed afstorten is. Gelukkig bereiken we niet veel later de plaats van bestemming: ‘Old Sugar Mill’.

En wat blijkt, daar hebben 14 wijnboeren een plekje gevonden waar geproefd kan worden. En uit ervaring weet ik dat wijnen uit Californië tot de beste ter wereld behoren. Er wacht ons een tafel bij de Three Wine Company. Nadat we een ‘tasting’ (5) rood of wit hebben uitgekozen, worden de bijbehorend hapjes besteld en kan de pret beginnen. We tuiten de lippen, laten het in de mond circuleren en…..genieten. Wat een lekker tripje was dit. Thuisgekomen gaat het vizier weer op Coach Ted Lasso omdat ik ook (asjeblieft) de tweede serie nog af wil kijken. Even voorstellen:

‘Believe’ is zijn grootste wapen wegens zijn onkunde waar het voetbal betreft. Weer genoten. De dag is nog niet voorbij (arme Michelle) en we laten ons door Kaj vervoeren naar het centrum van Sacramento voor een diner met z’n viertjes bij Zocalo, een mooi Mexicaans restaurant met veel te luide muziek. Klaarblijkelijk is het devies bij het (lekkere) eten ‘niet lullen maar doorkauwen!’ Thuisgekomen weer aan het ‘Mens erger je niet’, waar mijn zwarte pionnen genadeloos toeslaan. Michelle drukte het voor het naar bed gaan goed uit; ‘the black rider strikes again’. Donderdag 30 december: per e-mail zijn de documenten voor het kort geding binnengekomen. Oh, wat een pret. Gelukkig arriveren Bo-Peter en Tiphanie weer, dat neemt wat van de irritatie af. Omdat Michelle iets anders aan haar hoofd heeft, kunnen we met z’n vijven in één auto naar Old Town Sacramento. Pittoresk, eerst maar eens lekker van ‘garlic fries’ genoten. Een bar ontdekt met de ‘best Irish Coffee of Sacramento’, dat moet gekeurd worden;

Viel zeker niet tegen. Na nog wat ‘shopping’ huiswaarts, waar Bo-Peter een maaltje Chili con en sin carne maakt. Lekker zeg (con carne voor mij). Daarna wordt iedereen een beetje melig en danst Astrid met mijn kartonnen baseball gelijkenis:

Spelletjes tot ver na middernacht, dikke pret wederom met een winnende Tiphanie. Het wordt een lekker luie morgen op de 31^e. Weer mooi weer. Inmiddels komt Michelle’s familie ook aan voor de viering van oud en nieuw. In twee auto’s naar Sacramento waar het volgende evenement op ons staat te wachten; de bierfiets. Vol enthousiasme neemt iedereen plaats aan de trappers, behalve Cindy, Michelle’s moeder, en ik. Wij mogen op de bok. De stuurman geeft aan bij welk signaal van zijn bel wát moet worden gedaan. Geestige kerel, die vervolgens zijn gettoblaster met volle kracht meezingliederen uit laat braken. De toer begint, de pedalen spinnen, ik ben benieuwd.

Morgen slot.

We kijken elkaar aan; ‘wat nu’, roepen we gelijktijdig.

Eerst maar eens de Amerikaanse COVID-regels checken. In ieder geval is het eerste dat bovenaan de regels staat, en wat we onmiddellijk gaan uitvoeren: afspraken afzeggen. Pijnlijk, met name daar waar we een diner afspraak met overnachting hebben. Wel vinden we veel begrip en medeleven. Iedereen heeft van dichtbij wel iets dergelijks meegemaakt. Kaj is al vertrokken voor zijn 48 uur shift bij de brandweer en is reeds vroeg vertrokken naar South San Francisco, zo’n kleine twee uur rijden. Bo-Peter en Tiphanie gaan ook huiswaarts, om daar hun quarantaine uit te zitten. ‘And then there were three’ (Genesis), schiet me ongevraagd te binnen. Zoals Astrid altijd zegt; nutteloze kennis die op de vreemdste momenten de kop opsteekt. Maar dit terzijde. Astrid, die toch niet stil kan zitten gaat in de tuin aan de slag en is lekker productief. Ik bereid me enigszins voor op het kort geding dat 11 januari dient, maar kan m’n gedachten er moeilijk bijhouden. We bekijken met Michelle een zoetige kerstfilm alvorens we een kipmaaltijd consumeren. Daarna een serieuze film op Netflix; ‘Don’t look up’, waarin Leonardo di Caprio een hoofdrol speelt als een wetenschapper met een boodschap voor de wereld: een meteoriet dreigt de aarde te vernietigen.

Geweldige film met een niet serieus genomen boodschap. Meryl Streep als ijdele president van Amerika in een geweldige bijrol. Daarna zoeken we ons mandje op in afwachting van nieuwe ontwikkelingen. Maandag 27 december, we worden wakker met redelijk zonnig weer. Schept vreugde na al die miezerige dagen. Astrid gaat weer als een razende door met klussen, niet te stoppen. Ik dobber de dag door met veel nieuws, waarbij met name San Francisco in de ‘picture’ komt met de kop ‘omicron raast door San Francisco’. Niet zo vreemd dat we besmet zijn. Michelle die haar schoonouders langer in huis heeft dan voorzien, is lief en medelevend. Voor het naar bed gaan een deel van ‘Get Back’ bekeken, het gedetailleerde creatieve proces van de Beatles in de studio. De volgende dag gaan we op stap voor een PCR test die we nodig hebben mochten we positief testen de dag voor onze terugreis. Dan kunnen we 10 dagen na deze test in ieder geval reizen. Moet je wel eerst de KLM kunnen bereiken om dat te bewerkstelligen. Onbereikbaar! Op naar de CalExpo ‘drive through’. Even aansluiten:

Ruim anderhalf uur later, en in de zenuwen over de benzinemeter die zwaar in het rood staat, zijn we aan de beurt. Lekker hoog in de neus aangebracht! Gered, benzinepomp op 1,1 kilometer. Inmiddels is Kaj ook weer gezellig thuisgekomen en doen we ’s avonds de speciaal verlichte straten van Sacramento aan. Thuisgekomen even een foto met de mama voor het uitbundig verlichte huis van Kaj en Michelle:

Na nog wat afleveringen van coach Ted Lasso is het mooi geweest, de luiken vallen dicht. De eerste uren van woensdag brengen we in bed door met het beantwoorden van behoorlijk wat e-mails en boodschappen op social media. Uiteraard zijn we zeer benieuwd wat Kaj voor ons in petto heeft als verrassing.

Morgen deel 5.

Bo-Peter en Tiphanie hebben zich getest en zijn positief. Wat te doen?

Verwarring. We zijn allemaal negatief aan onze bijeenkomsten begonnen. Toch het Spaanse restaurant? Hoe het ook zij, we moeten een standpunt innemen. Allereerst testen Astrid en Michelle zich; negatief. Ik acht me veilig met m’n booster en Kaj is reeds als brandweerman/paramedic aan alles blootgesteld. Om de sfeer niet te bederven besluiten we gezamenlijk dat Bo-Peter en Tiphanie gewoon blijven, maar……constant hun mondkapjes dragen en redelijk afstand houden. Eigenlijk bizar, maar ja, je moet wat. We brengen de dag door met spelletjes en op Apple TV start Kaj de voetbalserie Coach Ted Lasso. Geweldig plot, een Engelse eigenares van een premier league voetbalclub, overgehouden uit haar scheiding, wil wraak nemen op haar ex echtgenoot door zijn speeltje, nu haar eigendom, te laten degraderen. Daartoe huurt ze de Amerikaanse football coach Ted Lasso in, die geen pepernoot verstand heeft van voetbal. Buitengewoon amusant. De eerste drie afleveringen achterelkaar bekeken. ‘Basta’, zeiden de dames toen. Mijn kartonnen image, die Bo-Peter en Kaj bij de Oakland A’s op de tribune hadden geplaatst toen ook daar geen publiek was toegestaan, deed de ronde. Wanneer een honkbal op jouw plek terecht zou komen, dan werd die met handtekening jouw bezit. Helaas. Is wel met Kaj en Michelle ‘on the road’ geweest tijdens hun vakantie, waarna ik bij elke plek die ze aandeden een foto van drie kreeg. Lang verhaal kort; even met de schoondochters een dansje gemaakt:

V.l.n.r. ik in karton, Michelle, Tiphanie en live ik

Na een lekker hapje vierden we verdeling van de kerstkado’s, uitgereikt door de desbetreffende ‘mystery santa’. Dikke pret. Daarna gingen de oogjes langzaam dicht en de snaveltjes toe. Eerste kerstdag, ook wel de verjaardag van Astrid genoemd, begon met het nare nieuws dat de familie van Michelle het niet aandurfde om, vanwege de besmetting, het kerstdiner bij te wonen. Wel een domper, ook al omdat Kaj behoorlijk wat voedsel had ingeslagen en als voortreffelijke amateurkok z’n ingrediënten al klaar had. Soit, we zullen doorgaan. Het ontbijt gaat gepaard met cadeau’s voor Astrid. Ze wordt door haar jongens zeer goed bedacht. Inmiddels hebben we besloten om ons bezoek en ‘sleep over’ voor tweede kerstdag, boxing day hier, af te zeggen wegens de angst voor het virus van de gastvrouw. Kaj en Michelle blijven met ons opgescheept. Inmiddels hebben die zich verkleed om cadeau’s naar de kinderen van een bevriend echtpaar te brengen:

Michelle en Kaj, ‘cute couple’

We dobberen met wat spelletjes de middag door en zetten ons daarna welgemoed aan het door Kaj geprepareerde diner. Uitstekend. Daarna wordt het tijd voor Coach Ted Lasso, vrijelijk gebabbel en nog een paar nabranders, lees drankjes, ook wel ‘nightcaps’ genoemd, en het functioneert. ’s Ochtends 26 december gaat Astrid een thuistest doen en komt na een kwartier de slaapkamer weer in; ‘ik ben positief’ zegt ze verbaasd. ‘Jouw beurt’, duwt ze me de keuken in. Nou, het duurde niet lang voordat ik ook positief verklaard werd. We kijken elkaar aan; ‘wat nu’, roepen we gelijktijdig.

Morgen deel 4

Op naar Menlo Park waar Fred me opwacht.

Onderweg op Highway 101, met alle ‘potholes’, kuilen die soms zo groot zijn dat ze een eigen postcode hebben, merk ik pas hoe laag we bij de grond zitten. En niet alleen dat, ook de blikken naar mij, die zich laat rijden door een aantrekkelijke vrouw in een sportauto. Je kunt raden wat ze denken, maar ik trek me er niets van aan en schurk behaaglijk onderuit. 35 minuten later, met de nodige regenbuien, nemen we de afslag naar Menlo Park, slaan af naar de van Buiten residentie, waar we hartelijk worden ontvangen door Fred en diens vrouw Maria. Of we elkaar vorige maand nog gezien hebben, ondanks de meerdere jaren die we noodgedwongen over moesten slaan. Echter, onze tijd is kostbaar, niet alleen wacht de pooltable, maar ook de lunch vooraf bij onze favoriete Turk in Menlo Park. Ondanks de smakelijke schotels, blijkt de zucht naar het groene laken dermate groot dat we het toetje overslaan. Een traditie wordt in ere hersteld. Aangekomen bij Fred’s Place voel ik me toch wat onbehaaglijk.

Wat heeft de grote man naast me, die koeltjes z’n BMW parkeert hiermee van doen? Voordat we beginnen sta ik al met 1-0 achter. Bij het betreden van de bar blijkt het interieur omgekeerd evenredig aan de buitenkant, zij het dat met één man aan de toog en een chagrijnige bartender, de warmte er niet van afstraalt. De warmte komt van Fred, die twee biertjes bestelt en de pooltable reserveert. Game time. Roestig, dat kan rustig van mijn spel gezegd worden. Fred ruikt bloed, hij jaagt me op. Zodanig dat ik de witte bal vóór de ‘8’ bal de zak injaag. Fred leunt comfortabel achteruit. We spelen de ‘best of 5’, en nadat ik twee maal het kunststukje van de eerste partij herhaal, wint Fred afgetekend met 3-0. De troostpartij win ik, ook omdat Fred wat ouwe meuk op de jukebox draait waardoor ik relaxter speel. Opmerkelijk genoeg wisselen we grappen en verhalen uit of we vorige week nog gespeeld hebben. Onze wekelijkse uitwisseling van gebeurtenissen over de laatste vijf jaar speelt daarbij natuurlijk een belangrijke rol. Fred stuurt ons tevreden als een spinnende tijger terug en ere wie ere toekomt, bij deze een poster om in te lijsten:

Fred glorieus op de pooltafel met een pijnlijke voorgeschiedenis

Astrid, die helaas Gilroy niet gehaald heeft, komt me ophalen om de trip naar Sacramento te maken. Na een gezellig uurtje doorgebracht te hebben, nemen we hartelijk afscheid van Fred, Maria en kids Annamarie en Bastiaan. We besluiten om wat eerder aan de twee uur durende trip te beginnen. Het is al vroeg donker, en het miezert. Het wordt een moeilijke tocht, ook omdat soms de belijning ontbreekt en verlichting schaars is. Astrid moet zich tot het uiterste concentreren en ontspant zichtbaar wanneer we het huis van Kaj en Michelle bereiken, en uiterst enthousiast worden ontvangen. Niet alleen door hen, maar ook door Bo-Peter en Tiphanie die ook in Sacramento de kerstdagen doorbrengen. Michelle’s familie sluit even later aan, en gezelligheid kent geen tijd. Tegen middernacht vertrekt Michelle’s familie naar hun woonplaats Martinez en nemen wij voor het naar bed gaan een afzakkertje. De nacht vangt aan, maar de morgen begint met een shocker; Bo-Peter en Tiphanie hebben zich getest en zijn positief. Wat te doen?

Morgen deel 3