Category: Uncategorized

21 december, 06.24: zwager Aldert meldt zich met een stralend gezicht, gereed om ons naar Schiphol te brengen. Met zoveel enthousiasme aan de deur begint de reis in ieder geval goed. Op Schiphol sluiten Astrid en ik aan bij de lange rij die zich reeds gevormd heeft bij de check-in balie. Voornaamste aandacht; hebben we alle documenten paraat. Tegenwoordig is de grootste zorg om te reizen een negatieve PCR test. Ondanks alles wacht je toch met spanning de uitslag af. Enfin; negatief. Na inchecken nog een paar uur ‘tax free’ rondhuppelen alvorens we aan boord gaan. Op tijd weg, denken we. Het heeft gevroren, de vleugels moeten ‘de-iced’ worden. Kost een half uurtje, en dat halen we wel in. Prettige vlucht, en om 12.23 lokale tijd zet de KL605 de landing in. Plotsklaps loeien de motoren op volle kracht en maakt de piloot een doorstart. Schrikken. Vanuit de cockpit wordt bekend gemaakt dat er een vliegtuig op onze landingsbaan staat en dat we gedwongen rondjes gaan draaien om San Francisco. Ruim een half uur later landen we alsnog en bereiden ons voor op de Amerikaanse immigratie procedure. Helaas; de loopbrug naar het vliegtuig functioneert niet, er wordt hard aan gewerkt. Astrid houdt contact met Bo-Peter die ons op komt halen. Na 35 minuten is het zover, we kunnen naar buiten. Een kleine twee uur na de eerste landingspoging staan we met bagage op Bo-Peter te wachten die zich rap met een stralende glimlach meldt. ‘Hugs and kisses’. De lang naar uitgeziene vakantie in Californië is nu echt begonnen. Na een meter of 50 springen Kaj en Michelle achter een pilaar vandaan; wat een verrassing. ‘Hugs, tears and kisses’. We proppen ons met z’n vijven in de ‘peach’, oftewel de perzik kleurige Toyota Yaris van Bo-Peter. Het voelt als weer thuiskomen, highway 101 is nog niets veranderd qua ‘potholes’. Aangevuld met Tiphanie dineren we om 18.00 in een Spaans restaurant, heerlijk. Een paar uur later gaat het licht uit, we vallen in een diepe slaap. Het druilerige weer dat we in Nederland verlieten heeft zich woensdag vermenigvuldigd in San Francisco. Ik maak even een foto van ons uitzicht:

We doen een toertje in de stad en eindigen voor een drankje bij een ‘Cheers’ aandoende bruine kroeg. ‘Where everybody knows your name’. Wanneer ik na wat gezelligheid m’n creditcard aanbied krijg ik te horen ‘cash only’. Ook goed, we hebben wat van dat groene spul bij ons gestoken. De tip verwachting is inmiddels gestegen tot 20%; lust u nog peultjes? We brengen de avond door met een drankje en een paar potjes Yatzee, terwijl het buiten blijft regenen. Ik hoor Rob de Nijs zachtjes in m’n hoofd zingen hoe de regen tegen het zolderraam tikt. Gezellig, en het voelt goed wanneer je ziet hoe Bo-Peter en Tiphanie zich ook op hun gemak voelen:

Toegegeven, ze zijn in hun eigen huis! Vandaag de grote dag; ‘pooltable contest’ met Fred van Buiten. Maar eerst brengt Bo-Peter ons naar het huis van Maarten Sierhuis, die ons grootmoedig z’n BMW Z4 voor de duur van de vakantie heeft toegezegd. De procedure om het vehikel uit de garage te transporteren is nauwgezet door hem vastgelegd en in no-time kruipt Astrid achter het stuur.

Foto Paul Nijssen

Ook ik schoenlepel me erin. Op naar Menlo Park waar Fred me opwacht.

Deel 2 morgen.

De laatste zaterdag Luim van het jaar. Was toch weer een bewogen jaar, zeker muzikaal, als je het mij vraagt. We hebben sowieso een Stone (Charlie Watts) verloren, en recentelijk een Monkee (Michael Nesmith). Daarvoor o.a. Graeme Edge (Moody Blues), Alan Lancaster (Status Quo), Don Everly (Everly Brothers), Mary Wilson (Supremes), Hilton Valentine (The Animals) en Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers). Veel meer natuurlijk, maar met die bands of vocale groepen had ik wat. Ze raakten een snaar. Komt bij dat ze ook allemaal, ondanks hun rock and roll leefwijze, toch nog een respectabele leeftijd wisten te bereiken. Muziek vormt dus een sleutelrol bij het klimmen der jaren, daar hou ik me aan vast. Zeker wanneer een triviaal kort geding voor de deur staat. Mijn non fictie geschiedenis ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ heeft bij de voormalige HR Director niet een snaar geraakt, maar een zenuw. Haar privacy is aangetast, claimt ze. Van iemand die haar privacy ten toon heeft gespreid op het e-mail bestand van haar werkgever, ongelooflijk hoog van de toren geblazen. Echter, leg je geld op tafel, dan kan het allemaal. Qua financiering denk ik het aan te pakken door het eerste hoofdstuk, waar het allemaal begon, als NFT (voor uitleg zie https://en.wikipedia.org/wiki/Non-fungible_token ) te verkopen. Kan een vermogen waard worden voor degene die dit gokje waagt. Roept U maar, daar zit tenminste muziek in. Precies over een week vieren we kerst en Astrids verjaardag bij zoon Kaj en kersverse echtgenote Michelle in Sacramento.

Ook Bo-Peter en partner Tiphanie geven acte de présence. Eindelijk weer eens een ‘onder ons’ bijeenkomst in Californië. Tegelijkertijd zullen Ivar en Arielle bij ons intrekken, al dan niet vergezeld van wat vrienden en vriendinnen. De flessen zijn gemerkt, dat ze ‘t weten! Mooie tijd ook voor honden Tinley en Tinkerbell. Eigenlijk moet ik het hier bij laten, meer te openbaren muziek zat er deze week niet in, zij het dat enige fraaie lunchpartijtjes wel een mooie opmaat vormden voor onze trip naar San Francisco. Moet ik zeggen dat ruim tien uur met een mondkapje op me ook niet echt aanlokt. Echter, mag wel af wanneer je eet of drinkt. Mooi, ik weet wat mij te doen staat. Rest mij eenieder geweldige kerstdagen en een fabeltastisch oud en nieuw te wensen. En laat je niet gek maken door al die complotdenkers, gebruik je gezonde verstand. Slotadvies; blijf zingen onder de douche, dan leef je het langst.

Kan dat wel samen? Jawel, het leven vraagt daar om! Muzikaal: allereerst Arie Ribbens, van wie het meest opmerkelijke was dat hij, ondanks zijn carnavalskrakers, niets met carnaval ophad. Evergreen uitspraak: ‘bij Hoevelaken linksaf’. John Miles, wiens grootste hit ‘Music’ was. Prachtig wanneer hij zingt: ‘music is my first love, and it’ll be my last’. Ze zullen beiden ‘boven’ met trompetgeschal onthaald worden. Te betreuren uit de borrelende en tomeloze wereld van de automatisering uit de 70’er en 80’er jaren, de wereld waar ik als mens in opgegroeid ben, en iedereen elkaar kende. Cees van den Herik (ADP) ontviel ons recent. Geestig was dat hij na m’n TV optreden bij RUR in 1987 in de Automatiseringgids me als volgt afschilderde, ik citeer: ‘ik word zo down van die clown’. Dit alles om zijn toenmalige zwager, John Kimmel, als een soort van grote broer te beschermen tegen mijn pennenvruchten. Mijn broer Rob schetste dat als volgt in mijn gebundelde Luimen (G.E.L.U.L.) uit 1988:

Al met al werd daar goedmoedig om gelachen, geen kinnesinne, en we gingen over tot de orde van de dag. Rust zacht Cees. Eén der opmerkelijke pioniers van de automatisering: Theo Mulder. Aanvankelijk een conculega in de wereld van Digital Equipment, later m’n (grotere) fusiepartner.

En ja, we hebben ook weleens tegenover elkaar gestaan vanwege de fusie (leek wel of deze foto daar een voorbode van was). Geen kwaad woord over deze vriendelijke, integere, intelligente man. Rust zacht Theo. Om nu maar met John Cleese te spreken; ‘and now for something completely different’. Inderdaad een cliché, maar het leven gaat wel door. Vandaar nu deze wenskaart voor de kerst en het om de hoek glurende jaar 2022. Ik heb me omringd met allemaal mij bekende jonge familiemensen om zo een soort jeugdelixer tot me te nemen en de gemiddelde leeftijd te drukken.

Laat ik ze toch maar even voorstellen: v.l.n.r. Bo-Peter, Tiphanie, Michelle, Kaj, Astrid, de oude baas, Arielle en Ivar.

Dat gunnen we iedereen en daar mag best wel op gedronken worden; ‘vive la vie!’. Woensdag verschijnt de afsluiter van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’, details ‘hoe nu verder’ volgen zaterdag 18 december. Voor nu: geniet van het weekend, blijf voorzichtig en lééf (niet zoals Hazes jr.).

Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een maand die altijd herinneringen teweeg brengt middels aangereikte impulsen. Krijg ik via meerdere oud Ex’pression medewerkers het volgende bericht door:

Dat impliceert dat eigenaar SAE het Ex’pression merk overboord gooit, en daarnaast tevens ‘ons’ prachtige gebouw laat slopen. Volgens welingelichte bronnen worden er appartementen gebouwd. Uiteraard zette het verval zich reeds in toen SAE onze imposante ‘Wall of Fame’ rücksichtslos over liet schilderen. Barbaars! De muur, ondertekend door alle inkomende studenten en grootheden als Dave Grohl, Tori Amis, Bill Champlin, Tears for Fears, Woody Harrelson, Jack Johnson, Train, en natuurlijk Alan Parsons, even nadat we een naar hem vernoemde studio geopend hadden:

Stukje voor beetje werd de Ex’pression cultuur om zeep gebracht, en nu dus ook het gebouw. Het bracht me vreemd genoeg naar de Van der Poelstraat. Hoe dan?! Nou, daar ben ik geboren en heb zowel op nummer 5a als 5b gewoond. En natuurlijk niet al te ver van Sparta! Lang verhaal kort; hier bekroop me het gevoel, na vele jaren, om weer eens een keer nostalgisch de straat te bezoeken en me te vergapen aan de huizen waarin ik opgegroeid ben. Platgegooid dus en vervangen door nieuwbouw. Dat wierp me 58 jaar terug:

Vriend Aat de Boon, rechts naast me, in die goeie oude Van der Poelstraat, waar hij 25 dagen na mijn geboorte zich ook aankondigde. Helaas veel te vroeg overleden. M’n 5 ¼ inch floppy disk in mijn achterhoofd produceerde vervolgens een plaatje van het nieuwbouw hoofdkantoor van Multi Function Computers in Culemborg.

Betrokken in 1981 nadat we kantoren in Zoetermeer en Barneveld bijeen gevoegd hadden. Een goede twee jaar geleden, voor Covid dus, waren Astrid en ik onderweg naar Rob en Mariette, die in Culemborg zijn blijven hangen. In een nostalgisch moment, en omdat we er praktisch langsreden, sloegen we de Plantijnweg in waar we indertijd gevestigd waren. Nummer 22. Straat op en neer, maar dat nummer ontbrak. Om met Kapitein Haddock te spreken; “duizend bommen en granaten!”. Ons prachtige gebouw was een parkeerplaats geworden. En toen kwam Leo Blokhuis er nog bovenop na de Top 2000 quiz van Matthijs van Nieuwkerk. Blokhuis had een programma gemaakt rond het benefiet rock concert in Moskou (1989), waar wat Nederlanders bij betrokken waren, zoals producer Harry de Winter en Veejay Adam Curry. Kapitein Haddock kondigde zich weer aan. Daan, de zoon van Harry en Hanna de Winter (helaas uiteen), heeft bij Ex’pression gestudeerd en een tijdje bij ons ingewoond. Adam Curry en Micky Hoogendijk (helaas uiteen) hebben we in onze Amerikaanse periode regelmatig ontmoet, zowel in San Francisco als Austin, Texas.

SXSW show 2012 in Austin, man met bril is oud collega Gérard Brikkenaar-van Dijk (NBSO Houston)

Maar, daar is de kous nog niet mee af, want in Moskou trad ook Bon Jovi op. Anekdote: na hun optreden bij Ex’pression in de Meyer Sound Hall, lieten ze daar hun handtekeningen achter. Helaas, verwijderd door de schoonmaakploeg onder het motto ‘graffiti moet onmiddellijk verwijderd worden’. Nou ja, anders had SEA het wel overgeverfd. Klap op de vuurpijl, Astrid was de kraamverzorgende voor het kleinkind van opa Blokhuis. En dat alles in één week. Nu zou gesuggereerd kunnen worden waar ik heenga met al dat afbreken en uiteen gaan. Het heeft mooie verbindingen tot stad gebracht. Met de familie en nazaten van Aat de Boon hebben wij nog volop contact, zoals een mooie bijeenkomst dit jaar in Weert. Bij Ex’pression’s voormalige admission director Yee Ju Riddell en man Danny (ook ex Ex’pression) zijn we te gast in Californië tussen kerst en oud en nieuw. Volgende week een lunch met fantastische oud collega’s/vrienden van Multi Function (34 jaar na vertrek). Niets (nou ja bijna) is verbroken qua menselijk contact, al de rest is puur materieel (met hier en daar een traantje). En degene die me daar de laatste 34 (trouw) jaren ondersteund heeft, soms zelf leidend was, kan niet genoeg bedankt worden. Bloemen voor die vrouw!

Ook Astrid ziet natuurlijk uit naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 138, a.s. woensdag!

“In ieder geval tot woensdag wanneer ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering 137 geplaatst wordt”, aldus onderstaande redactieleden:

Waar ze over hadden kunnen schrijven:

*Persconferentie Rutte/de Jong

*Verliezen op z’n Spartaans

*Melancholie bij de Evergreen Top-1000 op NPO5

*De Californië trip

*Boostershot

Het is weer zover; het ‘mis’ lijstje kan weer tevoorschijn worden gehaald. Deels ‘ik mis’, deels ‘wij missen’. Allereerst ‘wij missen’, ja, ja, Sparta-Twente vanavond. Gaat Astrid een keer mee naar Sparta, worden de QR supporters geweerd. Heeft broer Rob goed opgelost door ons uit te nodigen voor een hapje eten met zijn Tukker familie, die in Rotterdam in alle stilte FC Twente zouden komen aanmoedigen.

Rood-wit alert: links naast mij Tukkers Marte en Peter. Achternamen op verzoek achterwege gelaten.

Uitwisselingsprogramma. Wanneer Sparta in Enschede speelt, melden Rob en ik ons bij hen, ook voor logies en ontbijt. Vervelend natuurlijk dat ze vanavond luid kunnen juichen mocht Twente onverhoopt scoren. Het OMT adviseert ons nog welke maatregelen hier van toepassing zijn. ‘Wij missen’ volgende week het wijnfestival in de Amsterdamse Westergasfabriek. ‘Ik mis’ Sparta-Ajax. Op zeker drie punten die op Het Kasteel zouden blijven, dankzij hartstochtelijke ondersteuning van zeer gemotiveerde Sparta supporters. Helaas, het mag niet zo zijn. Ter compensatie hebben Astrid en ik gisterenavond ons even tegoed gedaan bij eetcafé Oud Zuid in het naburige Loenen aan de Vecht. In de knip. Wat ik niet mis is een advocaat die uit alle macht probeert m’n ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ deels te anonimiseren. Bijdragen voor juridische ondersteuning, contant, zie ik graag tegemoet in de Amerikaanse brievenbus voor onze watervilla. Wat ik ook niet mis, is een e-mail van m’n voormalige partner bij Ex’pression College for Digital Arts, die enerzijds om ondersteuning vraagt, alsmede verwijdering van de foto van de HR lady die geanonimiseerd zou moeten worden. Ra, ra politiepet! Vervolgens kraakt hij me aan alle kanten af. Vreemde methode qua opbouw voor een gunst. Zo ken ik hem ook, deels mega creatief, deels bij tijd en wijle van het padje af, zoals bij het maken van persfoto’s:

Lachen tot op zekere hoogte. Gezien het aantal besmettingen ben ik bang dat we nog wel een tijdje met de ‘mis’ lijst opgescheept zitten. Maar goed, ‘better safe than sorry’, zal ik maar zeggen. Volgende week krijg ik m’n ‘booster shot’, dus Californië maak je borst maar nat, over een maand melden Astrid en ik ons bij zonen Bo-Peter en Kaj (plus Tiphanie en Michelle). Gaat een onvergetelijke kerst en oud- en nieuw worden. Tevens wordt de jaarlijkse ‘pooltable’ middag met grote vriend Fred van Buiten in ere hersteld. Zal hij voor de eerste keer in deze marathon kunnen juichen voor de eindprijs?

Ik gun het hem, maar ja….. Natuurlijk ben ik na mijn terugkeer naar ons kikkerlandje stukken milder geworden, maar laten winnen…. Jetlag, ik heb een excuus! Met wat overnachtingen bij goede vrienden gaat dit een té gekke trip worden, waar ‘family quality time’ de boventoon voert. M’n laatste afspraak is met consul generaal Dirk Janssen op het mij zo vertrouwde consulaat in San Francisco. Enerzijds om elkaar nader te leren kennen, anderzijds om de mogelijkheden te bespreken tijdens de Game Developers Conference, volgend jaar maart. In die hoedanigheid vertegenwoordig ik als boardmember incubator Dutch Game Garden. Open vizier! Trouwe lezers, al dan niet met een bakkie pleur, blijf en handel gezond, ik hou van jullie! PS: aflevering 136 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ sleurt ons woensdag naar het einde van het enerverende jaar 2004.

Hartverwarmend waren de reacties die ik mocht ontvangen na de Luim van vorige week. En dat niet alleen, maar ook geestig:

Monique Jagers-de Boon

“Er is niets fijner dan de zaterdag beginnen Met de luim en een lekker bakkie pleur”

En ’s avonds kwam de bo(o)nus opkikker, Sparta dat totaal onverwacht uit bij Willem II met maar liefst 3-0 won. Een sigaar uit eigen doos voor de Tilburgers! Het weekend kan niet meer stuk. Even dimmen, zondagmiddag overleed onze sportlerares Olinda, waar we -de Gympies- in 2016 mee begonnen zijn, op de jeugdige leeftijd van 57 jaar. Een niet te bevatten verlies.

Olinda Woning, achter de bloemen, temidden van haar ‘senioren’

Wanneer we maandag afscheid van haar nemen, op haar verjaardag, is één ding zeker, de goede herinneringen zullen nimmer vervagen. We weten het allemaal, dit is het leven, maar wreed is het. Nog wat te mekkeren over de corona maatregelen? Persoonlijk niet, maar er zullen heel wat partijen zijn die zich in hun kuif gepikt voelen. Donderdag m’n griepprik gehaald, over twee weken m’n covid ‘booster’ prik, en ofschoon ik me enigszins ga voelen als een speldenkussen, doet het me goed. Laat die 2G maatregel maar ingaan. Blijft natuurlijk overeind staan dat elke dag dichter bij 21 december, de dag dat we naar onze jongens in Californië vertrekken, ons de hoop brengt dat we ook inderdaad kunnen gaan. Mocht Amerika het ‘rode’ Nederland uiteindelijk niet toelaten, dan is ons standpunt dat er ergere dingen zijn in het leven. Eens waait dit over, ‘mark my words’. En dan hebben we altijd nog de fantastische herinnering aan onze Mexico trip, waar we het huwelijk van onze zoon Kaj en zijn bruid Michelle bijwoonden.

Michelle en Kaj, met op de achtergrond juichende familie, vrienden en de oceaan

Kunnen ze ons niet meer afnemen. Eén vriendelijk advies, mocht je het nog niet gedaan hebben; laat je lekker inenten, dan kunnen een heleboel mensen (ook zakelijk) rustiger slapen.

Toen ik begin 2010 vanuit de V.S. de Luim in ere herstelde, was het voornamelijk te doen om onze familie, vrienden en (vage) kennissen op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in Californië. Na onze terugkeer naar de lage landen is dat gehandhaafd, zij het wat kritischer, met name in de periode Trump, en meer gericht op ons lokale hebben en houden. Nu het lezersbestand gegroeid is tot 1000+, wereldwijd, valt het niet mee om wekelijks met iets van interesse of humor te komen. Voorbeeld: zo begon ik vanmorgen met het intoetsen van mijn gevoelens tijdens de winnende goal van Feyenoord tegen Sparta. Toen dacht ik, ja dat kennen ze inmiddels wel, dat gevoel om in de laatste minuut te verliezen. Vervolgens spuide ik wat ideeën over hoe nu verder te gaan met het boek ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Ook met het oog op de advocaat die de toenmalige HR Director (personeelszaken 2004) op m’n dak heeft gestuurd. Wellicht hebben jullie, m’n trouwe lezers, daar vileine gedachten over. Uiteraard komt a.s. woensdag aflevering 134 uit. Hoe boeiend (NOT!) is het om te vermelden dat Astrid vindt dat ik tegenwoordig wel héél veel voetbal kijk. Gezien het aanbod valt het percentueel wel mee, meende ik. Nou dat argument viel op dovemansoren. Zou natuurlijk heel wat pro en contra discussies kunnen opleveren, maar is dat Luim-waardig? Past meer in die ‘juicy’ instagram influencers’ blogs. Terwijl ik dit inklop bekruipt me het gevoel om zo’n ‘juicy’ e-mail van die 2004 HR Director op ‘insta’ los te laten. “Niet doen,” zegt het engeltje op m’n rechterschouder. Het duiveltje links sputtert behoorlijk tegen. En zo vul je wel een blog, maar of het interessant is, valt te betwijfelen. Daarom wil ik met deze aflevering, 800, mooi rond getal, beloven alleen nog maar met een Luim te komen waar ik persoonlijk volledig achtersta, hetgeen betekent dat op sommige zaterdagen het scherm (symbolisch) op zwart staat.

Peter L. demissionair blogger

Schiet me ineens iets te binnen, stel je nou eens voor dat ik alle namen in het boek moet anonimiseren (ja, zo heet dat), wat krijg je dan? De Belg wordt Mank Frontstee en Bram wordt Ab Wagenmaker. Andere geinige combinaties liggen voor het grijpen. Het enige probleem is dat alleen de trouwe lezers de ‘link’ kunnen leggen naar de bijbehorende documentatie. Zie je nu wel, nu val ik jullie weer lastig met mijn gedachtenkronkels. Het boek kan mid volgend jaar verschijnen en zal rond de €20 gaan kosten. Ben ik natuurlijk wel benieuwd wie zo’n kostelijk, waar gebeurd, smeuïg leerboek aan gaat schaffen. Laat het me weten, ook in Loosdrecht moet de schoorsteen (CO2 vrij) roken.

Nadat overbuurman Peter Kamp en ik alle shows van onze nieuwe helden Daniel Arends en Patrick Laureij bekeken hadden, besloten we om tijdens onze tweewekelijkse ‘comedy night’ terug te grijpen op een ouwe: Toon Hermans. Peter K. had, mogelijk voorbarig, een dvd box gekocht die maar liefst 40 jaar van Toons werk bevat. We begonnen bij ‘Tien jaar Toon’ uit 1967. Zwart Wit. Een rilling van herkenning beroerde me. Tijdens de show kon ik het niet nalaten bij tijd en wijle wat vooruit te lopen op de tekst, hetgeen bij Peter K. een frons van ‘dat je dat nog weet’ teweeg bracht. Maar ja, hij was toen pas twee, en ik al een man! Genoten van Toons veelal tijdloze humor; “de duif is dood…..”, en de kwaliteit van de opnamen. Die box gaan we volledig tot ons nemen. Zo’n zelfde melancholieke terugblik overvalt me nu onze ‘Benjamin’ a.s. maandag 25 wordt. Allerheiligen, de dag na Halloween. 20 jaar geleden haalde Ivar de voorpagina van de Contra Costa Times toen in het jaar van ‘nine eleven’ uniformen van brandweer- en politiepersoneel de grote hits waren.

Onze jongens waren twee jaar eerder, hun eerste volle jaar in Californië, pas met het fenomeen ‘Halloween’ in aanraking gekomen. En moesten er duidelijk zichtbaar nog aan wennen:

V.l.n.r.: Bo-Peter, Ivar en Kaj

In de loop der jaren heeft Astrid tonnen aan snoepgoed aangekocht om uit te delen. Vanuit sommige wijken kwamen mensen met hun kinderen in een busje over omdat er in onze buurt zo genereus aan de deur na ‘trick or treat’ gegeven werd. Ook zorgde Astrid ervoor dat ons huis ‘Halloween’ uitstraalde:

Ook duidelijk dat de temperatuur eind oktober nog Californisch aangenaam was! Ivar dus 25, geboren in Düsseldorf op een Duitse vrije dag: ‘Allerheiligen’. Toen ik hem en Astrid uit het ziekenhuis ophaalde, zong Louis Armstrong in de auto ‘What a wonderful world’, iets dat je nooit meer vergeet. Men hield mij voor een oude vader, en qua jaren klopte dat wel. Maar ja, mijn vader stierf op z’n 46^e toen ik 12 was. Even snel gerekend heb ik inmiddels 13 bonusjaren met Ivar, en hij hopelijk ook met mij. Hij feliciteerde me eens in z’n jongere jaren door te benoemen wat ik o.a. voor hem betekende: coach, chauffeur en geldautomaat (ATM in de V.S.). Dat laatste heeft hij zelf helemaal ingevuld. Klasse! Komt goed met dat joch. De tijd vliegt en de trouwe lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn nu ondergedompeld in 2004, het jaar dat explosief eindigt. Voor mij is het ‘bitter/sweet’ omdat mooie en lelijke zaken elkaar in hoog tempo aflossen. 17 jaar geleden en nog steeds ongelooflijk helder op mijn netvlies. Moet ik zeggen dat de vele documentatie het ondersteunt en dat ik het qua emotie niet onmiddellijk na mijn vertrek had kunnen schrijven. Het is wel zo dat de vele bemoedigende reacties die ik vanuit alle windstreken krijg (mede dankzij Google translate) me een melancholiek hart onder de riem steekt. Ik hoop nog jaren alles met jullie te kunnen delen, en bederf dat niet door onderdeel uit te maken van het stijgende aantal besmettingen. Jullie zijn gewaarschuwd (with love).

Het moest er een keer van komen, nadat bij tijd en wijle zoveel advocaten interesse toonden in “Uit de Amerikaanse school geklapt’, de Ex’pression years. Onderstaande, vriendelijk ogende advocaat stuurde me een ’dreigbrief’ met veel cijfers en dito onwaarheden. Maar ja, dat gaat nu eenmaal zo wanneer je cliënte (of zij die erachter opereren) halve waarheden vertelt.

Lotte van Schuylenburch van Boekx advocaten @ LinkedIn

Het pareren lijkt me niet al te gecompliceerd. Een vriend merkte op dat het goede publiciteit kon zijn. Hoe het ook zij, aflevering 132, die a.s. woensdag uitkomt, zal dienaangaande jullie raadsel oplossen. Stel dat iemand plotsklaps een andere naam krijgt?! Niet te lang bij stil blijven staan, of zoals mijn schoonmoeder pleegt te zeggen; ‘niet zeuren’. Niet de ‘R’ maar de ‘P’ is in de maand. Hoewel m’n Amerikaanse topvriend (Hollander eigenlijk) Fred van Buiten geestig opmerkte dat in de huidige maand ‘ober’ zit. Terug naar de ‘P’: uitnodiging voor een griepprik, een coronaprik (de derde) en in de pen een pneumokokkenprik. Ik ben meteen spontaan ‘Meester Prikkebeen’ gaan zingen. Onlangs hebben ze nogal wat bloed afgenomen (wees gerust, allemaal goed), maar inmiddels voel ik me een soort speldenkussen. In m’n achterhoofd hoor ik ‘niet zeuren’, dus door naar dat andere Amsterdamse wonder (buiten Boekx advocaten): Ajax. Wat heb ik als Rotterdammer (!) genoten van een wereldpot voetbal. In jaren niet gezien. Hier hou ik het bij. Waar Astrid en ik ook ongelooflijke voorpret van hebben is het gegeven dat we kerst en oud en nieuw bij zonen Bo-Peter en Kaj in Californië gaan vieren. Vandaar nog even onderstaande heerlijke herinnering van Mexico:

V.l.n.r.: Kaj (nog aan het feesten), oma (verbaasd; ‘is dat mijn glas?’), Ivar, Bo-Peter en Astrid

Eindelijk weer eens met die twee, plus Tiphanie en Michelle, de feestdagen in huiselijke kring. Wat een vooruitzicht! Ja, ja, ook onze jongste is ‘in the picture’. Ivar trekt samen met Arielle en viervoeter Tinkerbell in bij ons om de watervilla en Tinley van leven te voorzien. Zo sluit de puzzel als een pot, tenzij…… Tenzij de Amerikaanse regering wederom de grenzen sluit. Niet zeuren, gaat niet gebeuren, ‘mark my words’. Is trouwens een mooie afsluiter voor de cliënte van Lotte van Schuylenburch: ‘niet zeuren, je liet het allemaal gebeuren’. Heel prettig weekend, en let op de stijgende lijn in het aantal besmettingen, oftewel, blijf op je hoede en volg nog steeds de richtlijnen. ‘Better safe than sorry’, dat is mijn motto.