Laanen's Luim

Nadat we ons huis december 2014 op typisch Amerikaanse wijze verkocht hadden (het was niet te koop) op basis van “make us an offer we can’t refuse”, hebben we een aantal maanden rondgedoold met de “wat nu?” boodschap in ons hoofd. Niet uitgesproken, maar wel latent aanwezig. Nadat we de laatste twee weken een aantal mooie, nieuw gebouwde, dure huizen bezichtigd hadden, met tuinen ter grootte van een postzegel en de slaapkamer van de buren bijna in jouw keuken (welkom in de $an Francisco Bay Area), kwam het hoge woord er uit; “waarom gaan we niet lekker terug naar het vaderland?”. Nou, daar schrokken we zelf ook even van; 16+ prachtige jaren in Californie doorgebracht en genoten van alles wat het te bieden heeft aan klimaat, natuur en niet te vergeten de wijnvallei, hoewel dat natuurlijk ook schoonheid der natuur is. Dit oude gezegde blijft echter van kracht: “je kan de Laanens uit Nederland halen, maar Nederland niet uit de Laanens”. Laten we wel wezen; welke gek in Nederland heeft dit bij z’n garageraam staan?

Wie rijdt er rond met een kentekenplaat die haar afkomst weergeeft?

Ik bedoel maar! Maar de jongens dan? Die waren resp. 6, 7 en 2 toen we februari 1999 met het gezin via Londen en Los Angeles (dat is een aparte Luim!) San Francisco aandeden, en zijn behoorlijk opgegroeid als Californische boys. Geen zorg, ten eerste spreken ze allemaal Nederlands, Bo-Peter studeert momenteel in Leiden, Kaj trekt na de zomer het huis uit, kan hij zich ook goed veroorloven nu hij een vaste baan als Paramedic heeft, en Ivar gaat ook onze stulp verlaten wanneer hij zomer 2016 het grote College verhaal aangaat. Dus zomer 2016 komen we er aan! Waar we gaan wonen weten we nog niet precies, maar Hilversum e.o. kan de borst nat maken. Met nog een kleine 15 maanden voor de boeg hebben we ruim tijd om alles te regelen wat er geregeld moet worden, en of dat nu de vraag is of de auto’s mee gaan, danwel wie mij op gaat volgen als Sinterklaas in San Francisco en Berkeley, het wordt geregeld. Gisteren goede vriend Fred van Buiten tijdens een van onze gastronomisch sterke lunchbijeenkomsten geinformeerd. En net als bij onze goede, oude vrienden in Nederland indertijd, zal deze band nimmer verbroken worden. Wel heeft Fred me vanaf nu elke vrijdag geclaimd tot zomer 2016 voor lunch; als voorschot op de toekomst. En gaan we dit missen als we in de striemende regen ergens oktober 2016 op de Bovendijk rondfietsen?

Daggut wel! Maar de warmte van familie en goede vrienden maakt alles goed! En dit bordje, zo toepasselijk door Astrid aangeschaft, gaat ook in Nederland onze voordeur opluisteren:

Eind goed, al goed. Toch?!

Gezien de aktiviteiten die ik op mijn bordje heb, kan ik amper als “pensionado” aangemerkt worden. Da’s mooi, omdat ik hou van wat ik doe. Wat ik goed kan bepalen is hoe ik mijn tijd indeel, zeker wanneer ik vanuit huis werk. En afgelopen donderdag werd zo’n dag om van te smullen; drie verschillende sporten met onverwachte uitkomsten en dramatische wendingen. Gezien het tijdsverschil met Europa kunnen de meeste cup wedstrijden rond de lunch geconsumeerd worden. 11.30: UEFA Cup, het Russische Zenith thuis tegen Sevilla. Geweldige wedstrijd met een ongelofelijk blunderende Spaanse keeper. Spanjaarden met de rug tegen de muur, uitval, geweldig doelpunt en de Spanjaarden gaan door naar de volgende ronde. Ivar en ik sprongen op de bank van enthousiasme, eindelijk weer een een ouderwets potje voetbal zonder al dat geschaak *gaap* op het veld met driehoekjes, tikkie breed, tikkie terug……. Even gauw wat e-mails beantwoorden want om 15.30 begon de wedstrijd van onze Oakland A’s bij de L.A. Angels of Anaheim.

Onze A’s zijn dit seizoen, hoewel nog 144 wedstrijden te spelen, een beetje hetzelfde als Sparta, ze vnden een manier om te verliezen. Zo ook donderdag, 8 hits voor de A’s, een voor de Angels. De A’s verliezen met 2 – 0. Inderdaad, aandachtige lezertjes, een speler was op het eerste honk dankzij 4 wijd (een “walk”), waarna vervolgens die ene hit kwam die helaas als homerun een plaatsje in de statistieken kreeg. Op naar basketball: de league’s beste club, onze lokale trots, de Golden State Warriors uit bij de New Orleans Pelicans voor wedstrijd 3 in de eerste ronde van de play offs. We schrijven inmiddels 18.30, glaasje chardonnay, chippie en…..let the games begin. Na een overweldigende start vallen de Warriors gigantisch terug, en met nog een kwart te spelen staan ze maar liefs 20 punten achter. Doffe ellende. En toen gebeurde dit:

The Golden State Warriors overcame a 20-point fourth-quarter deficit to win Game 4 of their playoff series against the New Orleans Pelicans thanks to a bunch of breaks going their way and one ridiculous shot from Stephen Curry.

Ongelofelijk, en slechts de derde keer in de geschiedenis van basketball dat een club van zo’n grote achterstand terug gekomen is. Nou, begrijpelijkerwijs viel ik als een blok in slaap en wellicht dat ik ook nog geduimd heb. Wat een dag, en wat een privilege om het mee te mogen maken. Vandaag vieren we traditie getrouw Koningsdag in het Golden Gate Park in San Francisco. Lekker met een broodje kroket voor een dollar of 8, of wellicht voor dezelfde prijs een patatje oorlog. Maar wel altijd een heerlijk spektakel waar alle Dutchies zich in oranje van hun beste kant laten zien!

Over Oranje gesproken; aangezien we nu in het gelukkige bezit zijn van een sinaasappelboom, klimt Ivar er regelmatig in om ze te plukken. En lekker dat ze zijn!

Ter afsluiting, voordat we ons in oranje dompelen, afgelopen week ben ik met Astrid ook nog even meegeweest voor een screening van de nieuwe “Star Wars” film waar ze wellicht een belangrijke rol in gaat spelen.

Inderdaad, het heeft iets met laser te maken. Jeetje, maken dat ik wegkom, Astrid achtervolgt me met een deegrol en roept iets van “lazer op”. *Hijg* Fijne koningsdag nog!

29 mei ben ik een van de gastsprekers bij een evenement van de NAFBiz in Los Angeles. NAF staat voor Netherland-America Foundation. Onderwerp: “waardevolle tips om je zaak uit te breiden en het creeeren van nieuwe mogelijkheden”. Dan ga je bij jezelf te rade hoe je dat aan gaat pakken. Zelf ben ik geen voorstander van tips en methodes die gepresenteerd worden als een theoretische aanpak. Ik hou van de praktijkvoorbeelden, liefst zelf meegemaakt, inclusief de blunders, omdat je daar het meeste van leert. Ooit heb ik een “Laanen’s Orbit” gecreeerd om zelf een beetje een overzicht van mijn leven te houden:

Dit voortschrijdende overzicht, dat begint bij mijn eerste serieuze baan bij het Amerikaanse leger in Rotterdam, is tevens een overzicht van rijpwording, emoties en succes. Achter de plaatjes en tijdstippen liggen daadwerkelijk ‘bloed, zweet en tranen’, aangevuld met prachtige momenten. Het lijkt het leven wel! Bij het begin (1967) had ik meer aandacht voor de (semi) professionele voetballers binnen onze organisatie dan mijn werkomgeving, hoewel daar wel het begin van mijn automatiseringscarriere lag! Al ronddraaiend kom je dan bij de belangrijke meneren en mevrouwen terecht, maar wat er in die tussentijd gebeurd is heeft voldoende stof opgeleverd om een presentatie met ‘ballen’ op te leveren. Oftewel, zoals stiefvader Jan zei wanneer hij weer een zware van ‘de weduwe’ opstak; “daar krijg je haar op je borst van”. Dat komt goed dus. Wel stuit je op ontroerende momenten wanneer je een liedje tegenkomt dat je hebt geschreven voor een van de zonen, Eric in dit geval, toen hij een jaar werd. Op een melodie van Bobby Goldsboro schreef ik spontaan de volgende tekst in 1983:

Ik publiceerde het in Multi Function’s magazine in 1985. Geweldig toch. Mochten sommige mensen vinden dat mijn leven er soms uitziet als ratatouille, dan kan ik bij deze zeggen dat ze volledig gelijk hebben! In ieder geval gaan ze in LaLaLand (L.A. voor S.F. mensen) een gedegen presentatie krijgen! Last but not least voor de Nederlandse krenten in de San Francisco Bay Area (de goede niet te na gesproken); draag wat bij aan onze Koningsdag (25 april), zodat we het wederom op grootse wijze in het Golden Gate Park kunnen vieren!

https://www.facebook.com/events/1540889709495563/permalink/1567877500130117/

En natuurlijk wil iedereen ons (Asje en ikke) in onze natuurlijke outfit zien (je mag mij er af knippen)!

Aat de Boon, mijn grootste maatje voor zeker de eerste 20+ Jaren van mijn leven, overleed 3 december 2011. Straatschoffies, geboren in de Van der Poelstraat in Rotterdam; Aat 25 dagen na mij, 28 juli 1946. Ook werden wij op vrij jeugdige leeftijd vader:

Aat, half kopje kleiner, met zoon Marco op de schouders en ik met zoon Rick, tijdens een vakantie in het Limburgsche Blitterswijk, we schrijven zomer 1977. Al die gedachten vlogen door mijn hoofd toen ik j.l. donderdag op de British Air vlucht aan het wachten was die Aat’s kleinzoon Dennis naar San Francisco bracht. Dennis had ik al ontmoet maart 2012 toen wij gezamenlijk (Aat’s kinderen en kleinkinderen) Aat’s as in Rotterdam uitstrooiden.

Even de hoofdrolspelers er uitlichten: zoon Marco, vierde van links, dochter Monique, derde van rechts en Dennis, tweede van rechts. Vanaf het moment dat Dennis de aankomsthal binnen kwam was het gewoon ‘ouwe jongens krentenbrood’ en na een kleine anderhalf uur fileleed kon hij met de rest van de familie kennismaken. Uiteraard nog een verhaal over zijn opa uit de oude doos; brommer vakantie in 1964: “Op een dag op de brommer naar Luxemburg, in de stromende regen, kregen we vreselijk mot nadat we tent opgezet hadden. Aat, die redelijk kon zuigen, had ik die avond zelf te pakken, waarna hij mij na een laatste waarschuwing om te stoppen (ik lachte hem vriendelijk toe) aanvloog. Gek als ik was op sardines, ik had net een blikje open gedraaid, konden wij daarna de hele volgende week er van genieten. Nadat mijn broer Aad uiteindelijk na veel gesmeek een eind aan ons robbertje gemaakt had, zat de hele tent onder de sardines, alsmede de olie uit het blikje. ‘s Anderendaags hebben wij uren naast elkaar gebromd zonder elkaar ook maar een blik te gunnen. Tot het moment dat mijn brommer het begaf. Mijn brommer (Tomos, armelui’s Puch)), met als berijder moi, de onhandigste doe-het-zelver. Uit het veld geslagen keek ik Aat aan, die z’n schouders ophaalde en het euvel verhielp.” Is het dan niet het mooiste moment in je leven wanneer je vast kan leggen dat Dennis gaat stappen in San Francisco met praktisch leeftijdsgenoten Kaj en Ivar?!

Ook Tinley wist zich listig in de foto te wurmen. Afsluitend; dit is toch de mooiste cycle of life die maar denkbaar is?! En ja, we gaan dadelijk naar een Oakland A’s game, en Ivar en Dennis gaan vanavond de nummer 1 van de Amerikaanse basketball league bekijken; de Golden State Warriors (met dank aan Dennis z’n ouders), maar het mooiste van alles is dat het gezaaide in 1946 een vervolg heeft gekregen in 2015. Amen!

Nu we zo’n kleine week met ons drietjes het huishouden bestieren, en meer en meer details vrijkomen van de afschuwelijke crash die Germanwings’ klaarblijk depressieve copiloot Andreas Lubitz moedwillig veroorzaakte, kan je je niet aan de indruk onttrekken dat veel mensen naar een laatste foto kijken, zoals ik naar de onderstaande, de avond gemaakt voor Astrid’s vertrek naar Nederland.

Voordat deze opname tot stand kwam waren de heertjes links en rechts van Astrid nogal aan het dollen en je kan aan Astrid’s gelaatsuitdrukking zien wat ze denkt; “he, he, het is er dan toch nog van gekomen”. Hoeveel mensen, met name ouders van de schoolkinderen uit Duitsland, zitten nu machteloos naar zo’n ‘vaarwel’ foto te kijken? Geen woorden voor! Wat te denken van de openbaring dat hij zijn depressie/pillengebruik niet vermeld had?! Nou, dat is nog eens een wakkermakertje! Wanneer je de V.S. komt dan dien je een ‘immigration’ formulier, al dan niet electronisch, in te vullen, met de vogende vragen:

Het zal eenieder duidelijk zijn wanneer je vraag A. beantwoordt met “Yes”, oftewel ik heb een psychische afwijking of ik ben een drugsgebruiker, de overige vragen niet meer bekeken worden en je een enkeltje, al dan niet in boeien, aangeboden wordt naar het land van herkomst. Iedereen weet dat al die vragen met een stevig “No” beantwoord dienen te worden om de V.S. binnen te komen. Niet dat ze je dan geloven, maar als het tegendeel blijkt, dan kunnen ze je ook nog voor meineed aanpakken. Wat ben ik blij dat Astrid dadelijk gezellig via ‘FaceTime’ met me gaat babbelen. Leve de techniek! Nu ook nog zoiets om uit te vinden of iemand wel geschikt is om zoveel mensenlevens in zijn of haar handen te hebben. Zal vast wel bestaan, maar te omslachtig of te duur om daadwerkelijk in te voeren, alhoewel de schadeclaims die nu gaan komen, om van het verdriet maar niet te spreken, dit volledig rechtvaardigt. Het is een dooddoener, mensen, maar het leven gaat door en Ivar en ik gaan morgen een tripje L.A., San Diego en Anaheim maken. Deels om uit te vinden of Ivar z’n bachelor’s degree in journalisme afmaakt bij San Diego State University, deels om met vrienden en bekenden wat uit te hangen, en deels om wat sport te bekijken. Honkbal met de San Diego Padres en IJshockey bij de Anaheim Ducks. Indruk van SDSU:

Ik weet een ding zeker, hoewel ik trots ben op Rotterdam, dat mijn school er wat minder uitzag!

Althans, dat is mijn herinnering omdat het gebouw in De Bruijnstraat vervangen is door nieuwbouw. Ach, Wim Sonneveld zong het reeds in 1965, “de nieuwe tijd, net wat u zegt”. Laat ik het daar maar bij laten, morgen rij ik met Ivar zijn nieuwe tijd tegemoet, en dat geeft me een gevoel van grote voldoening. Ik hou U op de hoogte!

M’n ouwetje lijkt het weer niet te redden, Sparta blijft weliswaar op het Kasteel, maar ook in de Jupiler League. Als ik zo de beelden van tijd tot tijd bekijk op diverse al dan niet legale websites, krijg ik niet de indruk dat hier legitieme profvoetballers aan het werk zijn. Niet qua inzet, maar ook niet qua techniek. De kansen die soms gemist worden vallen in de categorie “die had ik er met m’n xxk nog wel ingeschoven”. Triest. Indertijd had ik enige hoop toen Leo Beenhakker aangetrokken werd, daarna weer een beetje met de aanstelling van Pastoor, maar het lijkt er meer op dat er in Spangen een hele Augiasstal opgeruimd dient te worden. En de KNVB kan dan gelijkertijd die “Jong” teams er uit knikkeren. In sommige gevallen competitie vervalsing eerste klas, en hoe voelt het aan om voor 250 toeschouwers te spelen, zoals gisteren bij Jong Twente, op een gure vrijdagavond? Daar trokken wij vroeger niet eens de voetbalschoenen voor aan! Van diverse kanten werd ik afgelopen week geattendeerd op het feit dat………

Billy Beane Hired as Adviser for Dutch Soccer Team AZ Alkmaar

By Timothy Rapp , Featured Columnist

Mar 17, 2015

Billy Beane has made a career for himself in baseball making out-of-the-box decisions and bucking traditional ways of thinking for a more progressive, analytical approach. So his latest career move shouldn’t come as much of a surprise, as Beane will reportedly be advising Dutch soccer club AZ Alkmaar.Beane will advise the team from the United States and visit the club several times a year.

Beane was famously portrayed by Brad Pitt in the movie Moneyball, which chronicled his progressive roster moves and reliance on sabermetrics to rebuild the Oakland Athletics during his tenure as the team’s general manager, starting in 1997 through the present.

Christian Petersen/Getty Images

Certainly, Beane will bring a fresh perspective to the club and isn’t a stranger to the game of soccer, as he claimed in 2011 that one of his idols is Arsenal manager Arsene Wenger. AZ Alkmaar were wise to snatch up a progressive, unorthodox adviser like Beane, who will surely bring a new, fresh approach to the club’s philosophy.

Natuurlijk heeft AZ’s Robert Eenhoorn (als honkbalman) daar een rol in gespeeld, maar grappig is dat zowel in de Nederlandse als in de Amerikaanse pers niet wordt aangegeven dat Billy Beane ook mede aandeelhouder is bij de San Jose Earthquakes, die net een mooi nieuw voetbalstadion in gebruik hebben genomen. Met…….tromgeroffel……the "Largest Outdoor Bar In North America.".

Die bar is dus rechtstreeks achter een van de goals gebouwd, zonder een beschermend net of iets dergelijks. Een ‘balletje met’ kan dan wel eens een heel andere bestelling opleveren! Maar liefst 22 barmannen en- vrouwen staan klaar om snelle bediening te garanderen. Oh, oh, wat zouden m’n oude voetbalmakkers van Steeds Hooger, Alexandria, SVDP, Graaf Willem II – VAC of Hertha daar met mij van genoten hebben. Om dit rondje voetbal af te sluiten; wat heb ik van de week weer van Messi genoten! Wat een tovenaar. Vandaag weer in de ’wakkerste krant van Nederland’ mogen lezen dat Pele toch de grootste was. Aangezien ik dat tijdperk ook met vol verstand heb meegemaakt, kan ik rustig zeggen dat zowel qua tempo als hardheid van het spel (de professionele overtreding), er geen vergelijk mogelijk is. En, om met Forrest Gump te spreken; “that’s all I have to say about it”. Hoeveel vrouwelijke lezers zou ik inmiddels verloren hebben? Hoewel, die Brad Pitt foto helpt natuurlijk! Van het thuisfront kan ik melden dat Astrid a.s. maandag de vlucht naar de Lage Landen weliswaar met mitella, maar zonder pijn kan aanvaarden. U bent gewaarschuwd! Ben ik van de week voor een lunchafspraak in Oakland, parkeer mijn auto, kijk omhoog en krijg bijna een muurbeklimmer op mijn dak

Blijk ik in een gefilmde muurballet voorstelling te zijn beland. Zo kan ik m’n wekelijkse Luim natuurlijk nooit eens normaal afsluiten. Ter afsluiting dus; heb een abnormaal fijn weekend!

De afgelopen week was meer Mexicaans dan ik in gedachten had toen ik maandag naar SFO, de internationale luchthaven van San Francisco reed. Net over de Bay Bridge kreeg ik een belletje van de NL Ambassade in Mexico City; of ik woensdag vrij kon maken om naar Villahermosa, de hoofdstad van de staat Tabasco, te reizen voor een onderhoud met de Minister van Economie aldaar, David Gustavo Rodriguez. Even ter opfrissing van het geheugen terug naar mijn trip van vorig jaar september:

Van rechts naar links Plv. Ambassadeur Jaap Veerman, die ook meer nachten Peter Laanen (dank Petra) op z’n dak kreeg dan gepland, Goeverneur Arturo Nunez Jimenez, die straatjongen uit Rotterdam, en daarnaast de Minister in kwestie; David Gustavo Rodriguez. Aangezien ik altijd een dag vrij houd voor administratieve doeleinden na een buitenlandse trip, kon ik spontaan toezeggen. Even op SFO Astrid melden dat het een daagje later zou worden. Nou, die kent na 27 huwelijksjaren haar pappenheimers, maar vooral ook hoe het nu eenmaal loopt (qua flexibiliteit) als je zaken doet in dit leven. Goed aangekomen in Mexico City alwaar Jaap Veerman me al met een brede lach stond op te wachten. Lekker glaasje wijn, bakkie soep en na wat genoegelijke discussies m’n mandje in. Dinsdag deels doorgebracht op de ambassade met een behoorlijk aantal discussies, o.a. betreffende de Game Developers Conference (waar we mee eindigen) en vooral ook een uitbundig gesprek met een der adviseurs van de Minister inzake al de plannen voor de staat Tabasco. Jaap en Petra namen me laat op de middag mee naar een gigantische indoor markt die volgens goed Mexicaans gebruik tot de nok gepakt was met beschilderde doodshoofdjes, namaak voetbalshirts, prachtig beschilderde beeldjes, maar ook hele mooie tafellakens. Petra wees me op de kwaliteit en ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken, Astrid’s kleurenvoorkeur kennende, en een tafellaken aan te schaffen. Komt bij dat de prijzen niet alleen zo’n 50% zijn van wat we gewend zijn in Los Cabos, maar de peso, net als de Euro, ten opzichte van de dollar dramatisch in waarde gezakt is. Een hit! In volle glorie wordt onze eettafel er mee opgekleurd!

Na wat opmerkingen van Jaap over de droogte in Mexico, begon het onbedaarlijk te regenen en te bliksemen. Na mijn opmerking dat stroom hopelijk niet zou uitvallen, werd dat prompt bewaarheid. Gezellig met kaarsen wat doorgetutteld, waarna ik in opperbeste stemming mijn tanden poetste bij ‘candle light’. En toen werd het woensdag! De taxi stond prompt om 05.30 voor de deur op me te wachten om me na een circa 25 minuten durende dodenrit naar de luchthaven te brengen. Voor omgerekend 14 Euro was ik helemaal het ventje, zij het dat de pesos door de Veermannen werden gedistribueerd. 50 minuten vertraging, het zij zo. Aangekomen in Villahermosa wachtte een chauffeur mij als afgesproken op en helaas, in de haast, vergat ik hem te fotograferen. Op zijn bordje stond: Mr. Jacobus P. Johannes, vanaf mijn vliegticket genomen waarop natuurlijk Laanen/Jacobus P. Johannes staat. Kostelijk! 09.15 bij het Ministerie, maar een kwartiertje te laat, dacht ik. Rond 09.30 kwam een gezette Mexicaanse me vragen of ik iets wilde drinken, en mijn ‘café negro’ werd gezwind bezorgd. Einde conversatie, haar Engels was nog veel minder dan mijn Spaans, en om nou Julio Iglesias te imiteren met “Por un poco de tu amor”, leek me wat overdreven. Waar ging het ook alweer over?

Inderdaad, hoe een technisch centrum, tevens incubator en accelerator in te richten, en buitenlandse bedrijven aan te trekken. Rond een uur of 10 kwam een assistant me melden dat de Minister rond 11 uur ter beschikking zou zijn. Tegen elven meldde de onderminister zich om een en ander met me door te praten en, moet gezegd, dat werkte zeer verhelderend. Plotsklaps had ik de hele scope van het werk te pakken en begreep ik ook dat dit een behoorlijke klus zou zijn. 11.30 was het zover, Minister David maakte z’n opwachting, en gezegd dient te worden dat de man z’n gedachten en ideeen behoorlijk op rij weet te zetten. Rond 12.30 merkte ik op dat ik zo’n beetje diende te vertrekken om m’n vliegtuig te halen. Que?! David zei dat dat wel heel slecht uitkwam omdat op de gang 15 jonge ondernemers stonden te trappelen om kennis met me te maken. Een speciale inspraakgroep om tegengas te geven aan de nogal conservatieve lokale zakenlieden. Tja, wat doe je dan? Hier is mijn ticket, laat even weten hoe laat de volgende vlucht is. Rond een uur of vier, wist men. Okay. Daarna een zeer verfrissend onderhoud gehad met deze jeugdige, idealistische Mexicaanse entrepreneurs in spe. Heerlijk, daar geniet ik van en, zoals bekend, als een vampier haal ik daar m’n energie uit! Of, zou het volgende plaatje dan daadwerkelijk de realiteit weergeven?

Toch?! Deze blog gaat daadwerkelijk te lang worden, dus in sneltreinvaart verder. Uiteindelijk ging mijn vlucht pas om 18.50, had 30 minuten vertraging, en kwamen we in de buurt van Mexico City in een geweldig onweer terecht met ongelofelijke windstoten. Zodanig dat we niet konden landen en een ommetje moesten maken (van een half uur) om op een andere landingsbaan terecht te komen. De taxicahuffeur kon vervolgens het huis van de Veermannen niet vinden, daar alsnog aangekomen deed m’n mobieltje het niet meer en kon ik de bel niet vinden. Gelukkig hoorde Petra m’n ongeduldige gebonk op de buitendeur en werd deze zwerfkat weer binnengelaten. De witte wijn ging er als manna in, het begon weer ongelofelijk te regenen en te donderen, en het licht viel weer uit! En het kwam allemaal goed. Heb gisteren en donderdag nog met een aantal geweldige Nederlandse ondernemers in Palo Alto en San Francisco gesproken, en vannacht als de spreekwoordelijke roos geslapen. En tenslotte wat Vanessa van Otterlo produceerde tijdens de Game Developers Conference en hetgeen ik als zeer positief heb ervaren:

M’n week stond zo’n beetje in het teken van de Game Developers Conference (GDC) en het begeleiden van Popcorn Brain – www.popcornbrain.com – een zeer succesvol Mexicaans game, media en communicatie bedrijf. Ik leerde hen vorig jaar september in Mexico City kennen, waar ik op uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Mexico City een orientatie bezoek bracht. Onder leiding van Plv. Ambassadeur Jaap Veerman (ex San Francisco) werden een aantal bedrijven bezocht en Popcorn Brain baarde opzien bij mij door nuchtertjes te verklaren dat het ‘goedkope’ inhuurwerk door hen uit Nederland werd gehaald. De twee die dit prachtige bedrijf leiden zijn geliefden en, let even op, hebben wortels liggen in Chili, Nederland, Costa Rica en Mexico. Wat hen verbindt en waar ze gestudeerd hebben:

Oftewel de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Zo, dacht ik, die moeten hun verhaal inzake ‘goedkoop’ inhuurwerk maar eens bij het door mij gemodereerde GDC breakfast op het Nederlandse consulaat vertellen. En aldus geschiedde, onder grote belangstelling en met veel interesse. Ik denk zo maar dat Mexico nog heel wat import van Nederlandse gamers en visual effect mensen kunnen verwachten wanneer ze in Nederland beseffen hoe groot de Hispanic markt is. Niet te vergeten Californie en Texas waar ook zo’n beetje een derde van Spaanstalige afkomst is. Okay, voor de lekkere nog maar even een plaatje van deze twee dappere entrepreneurs:

Diego, geboren in Chili, opgebracht in Nederland, ondernemer te Mexico City. Francis, geboren uit een Mexicaanse vader en een Costa Ricaanse moeder en aldaar opgebracht. Ondernemer te Mexico City. Overigens was het breakfast een mooi succes waarbij keynote speaker Glen Egan, CEO en oprichter van Sanzaru Games – www.sanzaru.com – de handen opeen kreeg met zijn speech over het opzetten en behouden van zijn onderneming, waar hij o.a. games produceert voor Sony (Sonic).

Glen Egan houdt het publiek in de ban met zijn verhaal over Sanzaru Games. Woensdag een volle dag op de beursvloer van het Moscone Center waar de GDC plaats vond.

Daar kreeg ik na afloop, rond een uur of vijf, de Andre van Duin titel op mijn radar:

1. Ik Wil Met Jou Wel Dansen, Maar M’n Voeten Doen Zo Zeer (1977) – Duration: 2:48.

Maar, niet nadat wij geconstateerd hadden dat de Nederlandse Streamline icoon Alexander Fernandez wederom een pareltje uit de hoge hoed had getoverd met Streamframe – www.streamframe.com – De Sales Director, een Maleisische van Japanse afkomst (hoezo de wereld wordt een smeltpot?!), gaf een spetterende demonstratie:

Tja, tegen zoveel geweld kan je niet op! Helaas moest ook geconstateerd worden dat machtig Gameland-Nederland geen eigen stand had. Schande! Wie wel? Laat ik het aantal maar niet noemen, maar een wel, met name Wallonië onder wiens paraplu een achttal bedrijven zich verzameld hadden!

Verzin het maar! Gisterenavond vreugdevol afgesloten met een receptie van Newzoo ter ere van de opening van een kantoor in San Francisco:

5 GDC breakfasts geleden deed oprichter Peter Warman (knielend op de voorgrond) een elevator pitch met geen enkele klant in de V.S., en nu dit. Geweldig; een entrepreneur naar mijn hart! Een mooie afsluiter van deze GDC week; volgende week weer wat meer over de Laanen clan.

Zeker weten dat Feyenoord hooligans wereldnieuws zijn geworden.

Feyenoord fans arrested over violence before Roma match

Voordat er zelfs nog maar een bal getrapt was. Uiteraard is daar al genoeg over gezegd en geschreven, maar als Rotterdammer had ik toch wel wat uit te leggen. Zodra ik echter kon bewijzen dat ik een Sparta fan tot op het bot was, verdween alle achterdocht. Maar niet nadat men gecontroleerd had of in Emmen alles nog overeind stond! Immers, daar speelde Sparta j.l. vrijdag tegen de plaatselijke FC om bezit van de 5e plek op de ranglijst, die recht geeft op het spelen in de nacompetitie.

Zoals geconstateerd kon worden, de hunebedden stonden er nog prima bij! Ivar had inmiddels uitgevonden dat we de wedstrijd ‘live’ konden bekijken op een website die de beelden (al dan niet legaal) ‘betrok’ van Fox Sport. Het is niet voor het eerst dat wij ‘live’ beelden uit Nederland te zien krijgen via JanLul.com. Nou, zo zaten wij er ook vrijdagmorgen om 11.00 bij toen de beelden van Roda JC tegen VVV Venlo op de buis ‘gestreamed’ werden. Bewijs? Zie onder:

Zie rechtsonder ook de door mij genoemde site! Ook nooit begrepen waarom VVV tevens Venlo er aangeplakt heeft. Ze heten dus nu Voetbal Vereniging Venlo Venlo. Enfin, Roda deed wat wij hoopten, winnen dus, hetgeen Sparta, zelfs bij een gelijkspel, weer in het zadel zou brengen voor een periode titel. Maar ook Sparta deed waar we bang voor waren, ze verloren. Wederom met 10 man in de tweede helft omdat bij sommige spelers het verstand waarschijnlijk in de schoenen zit, in plaats van een meter en tachtig centimeter naar boven. Doorgebroken speler onderuithalen is donkerrood! 2-1 verlies, maar Emmen bleef overeind. En ik? Ik treurde met “Jack” bij wat Sparta beelden aan de muur in mijn kantoortje.

Het 1959 kampioenschap is nu wel heel ver weg, maar ik mocht het meemaken! In ander sportnieuws is het waard om te vermelden dat “ons” hockey team, de San Jose Sharks, vanavond tegen de regerende landskampioen, de L.A. Kings spelen. Op heel originele wijze wordt het stadion van de San Francisco 49’ers omgebouwd tot IJshockey arena:

Vanavond gaan zo’n 69.000 mensen genieten van een partijtje schaatsen en knokken. Ik vraag me af hoe je uberhaupt de puck kan volgen wanneer je een zitplaats inneemt die ergens in de ijle lucht geinstalleerd is. De hele dag van zo’n graadje of 20 genieten en tegen de tijd dat de wedstrijd begint een graadje of 14. Ben benieuwd. Een persoonlijke noot: Asje gaat volgende week vrijdag onder het mes, zodat haar pees weer netjes aan het bot verankerd wordt. Het werd tijd omdat ze die rechterarm blijft gebruiken, ondanks hevige protesten van echtgenoot en kinderen. Ach, waar is de tijd gebleven dat we naar Rome gingen met een Nederlands elftal vol heren?!

  

1. Willy Derby – We gaan naar Rome – ‘t Was 1-0 met de rust 1934.wmv – Duration: 5:19.

    Ook toen liep het niet goed af, zij het alleen op sportief niveau. Ach, als je haar maar goed zit!

Onze belastingadviseur heeft Valentijnsdag uitgekozen om door de 2014 getalletjes te gaan van de familie. Een soort van kado’tje omdat je dan een z.g. ‘early bird’ korting krijgt. En met de belastingdienst (IRS) valt niet te spotten, geen taakstrafjes voor sjoemelen, zoals in het vaderland, maar cel of megaboetes. Uiteindelijk hebben ze daar zelfs Al Capone mee te pakken gekregen!

Al Capone

Capone leaving court during his 1931
trial for tax evasion. (CHS DN-96927)

In 1931, Capone was indicted for income tax evasion for the years 1925-29. He was also charged with the misdemeanor of failing to file tax returns for the years 1928 and 1929.

Ze kregen hem niet voor moord of afpersing te pakken, maar op basis van belastingontduiking kreeg hij een veroordeling van 10 jaar aan z’n broek. Alcatraz heeft een speciaal plekje voor hem ingeruimd. Hoe het ook zij, zeker als ‘legal alien’ moet je alles opgeven wat je buiten de V.S. hebt aan bankrekeningen, bedrijf, etc. Daar gaan we dan ook zeer zorgvuldig mee om en de rest van de familie laat dat ook zonder mokken aan mij over! Inmiddels heb ik die van Astrid en mij afgerond, evenals die van Kaj, nu Bo-Peter nog, en dat terwijl ik aan het bijkomen ben van de TVVDM borrel van gisteren. Inmiddels ben ik in een fase van mijn leven beland dat MBA studenten mij om begeleiding vragen bij hun project. Gisteren ben ik daar mee begonnen met een ploegje van de Hult International Business School.

Een mini V.N. ploegje; een Nederlander (natuurlijk), een Venezuelaan, een Koreaan, een Indische dame, een Fransman en een echte Amerikaan uit Minneapolis. Met hun solide achtergrond hadden ze ook een solide project bedacht, echter zonder al te veel fantasie. Terug naar de basis, brainstormen en iets wereldschokkends bedenken. Over vier weken gaan we dat beoordelen. Weer een verrijking van m’n leven! Vandaag komt de Ploumen/Aboutaleb trein San Francisco aandoen en wacht ons weer een hectisch weekje. Vanmorgen was het echt lekker wakker worden met koffie, stroopwafel, Valentijnskaart en een heerlijk geurtje van Calvin Klein. Astrid verraste me weer eens ondanks dat we ooit afgesproken hebben niets meer te doen op dat soort dagen. Immers, voor ons is elke dag Valentijnsdag! Dat is nog eens klef zeg! Ik sluit af, en bedank haar met mijn lievelings cartoon karakter:

Voor eenieder: Happy Valentine’s Day!