Laanen's Luim

Lijkt wel een beetje op een Beatles nummer; toch?! De bron van deze zin komt voort uit mijn zucht om te bewaren wat er in mijn leven zo al gebeurd is. Waarom? Ooit ben ik er mee begonnen om bij te houden wat ik in analyse gesprekken (programmeur/analist Laanen) bij clienten toezegde. Helaas kwam soms hetgeen ik opgeschreven had niet overeen met wat ik me kon herinneren. Een goed geheugensteuntje, dus. Later gebruikte ik het ook in columns die ik o.a. schreef voor het automatiseringsweekblad “De Automatisering Gids”. Nadat ik een en ander geordend had begin dit jaar, bleek ik mijn agenda’s bij te hebben gehouden sinds 1974:

De week van 21 januari 1974 begon met twee dagen Honeywell Bull programmering bij Koen Visser (bami) in Oud Beijerland en van woensdag tot en met vrijdag was ik aan het testen in Sittard bij het lokale ziekenhuis, alwaar ik de nacht doorbracht in een nauw ziekenhuisbed. Het voetbalseizoen 1973-1974 bracht ik eenmalig door bij SV De Pioniers in Hillegersberg. Na een conflict met de toenmalige Alexandria coach had ik besloten om mijn oude coach, Nico Staneke, te volgen naar SVDP, RVB Hoofdklasser, maar nimmer in de KNVB, de ”grote” bond, gespeeld. Ook hadden mijn toenmalige vrouw en ik een huis in Zuillichem (Bommelerwaard) gekocht om onze kinderen, Rick en Nicole, op te laten groeien in een meer landelijke omgeving. Kortom, met een drukke loopbaan, een huis in wording en geen tijd om te trainen, zat ik de eerste helft van de competitie meer op de bank dan in het veld. Maar dit is wat een goede trainer uit je kan krijgen, Staneke, met wie ik bij Alexandria twee maal kampioen was geworden, wilde dat ik de laatste wedstrijden linksbuiten zou spelen en alles uit de kast zou gooien. We moesten al die wedstrijden winnen om te promoveren. En aldus geschiedde. De allerlaatste wedstrijd, tegen ROGA, die aan een gelijk spel genoeg hadden om te promoveren, maakte ik een van de mooiste doelpunten uit mijn amateur carriere; vanaf 30 meter pegelde ik de bal in de kruising. Geluk? Hoe kom je er bij! We wonnen uiteindelijk met 2-1 in een seizoen waar SVDP ook haar 40-jarig bestaan vierde. Maling had ik aan de opmerking in de krant van “die kale speelt heel goed”. Haal me maar uit onderstaande foto!

Een ding weet ik zeker, de maandag na de wedstrijd, en het feest, kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn en de inspanningen. Coach Staneke had inderdaad alles uit me geperst met zijn allerlaatste peptalk. Gisteren, een sprongetje van 40 jaar, zat ik met de oprichters van Authasas, een bedrijf dat zich in de Valley gaat vestigen, en collega Jasper Smit, een genoegelijk wijntje te drinken bij “Murphy’s Pub”. Waar anders?! Stipt om 6 uur wilde ik vertrekken om nog een stuk van Ivar’s wedstrijd mee te maken. Ivar verwachtte in ieder geval in te vallen als doelman, ook al omdat de laatste wedstrijden verloren waren gegaan en de coach hem als voorbeeld had gebruikt qua inzet. 17.50 krijg ik een SMS van Ivar; “ik start”. Als de sodemieter mijn chardonneetje naar binnen geslagen, de rekening achtergelaten en de file ingerost. Bij de laatste noten van het Amerikaanse volkslied parkeerde ik de auto en zodoende miste ik slechts een minuut. In het kort; de Northgate Broncos wonnen met 6-0, keeper Laanen kopte nonchalant een balletje voor een inkomende speler weg, had een paar goede saves en na de wedstrijd had hij een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Z’n eerste shut out! Wellicht is hij iets minder getalenteerd dan de eerste doelman, maar zijn inzet en leiderschap wonnen het voor deze wedstrijd! Maar ja, vroeg geleerd, is oud gedaan! Waar andere kinderen met schepje en harkje bezig waren, oefende Ivar met de bal!

Toch nog even iets over ons weekend in San Diego, ook al omdat er zo’n echt Amerikaanse dieren, met name honden, verkleed wedstrijd plaats vond. Wat denk je hier van?

En al slenterend door San Diego kwam deze hond bestuurde auto ons tegemoet:

In de tussentijd is Astrid levens aan het redden in het niet ongevaarlijke Richmond, waar een pooier gisteren zijn auto’tje, inclusief invalidensticker, keurig parkeerde bij de EHBO om een hoofdpijntje te laten behandelen:

Het is een hondenleven, en een roeping. Daarom ter afsluiting een ode aan alle honden en hondjes:

HOW_MUCH_IS_THAT_DOGGIE?

 

We hadden de afgelopen week weer briljant weer. 20 – 24 graden Celsius, en donderdag/vrijdag tijdens mijn trip naar LaLaLand zo’n 26 graden. Keerzijde van de medaille: waterschaarste, dus dreigende rantsoenering, en totaal gebrek aan sneeuw in in ski ressort Lake Tahoe.

Lang leve de sneeuw kanonnen! Nou ja, we nemen het slechte met het goede en gooien de korte broek nog maar eens een keer in de was! Thuis vangen we, onder streng toezicht van Astrid, al sinds jaar en dag het douche water op voordat het een aangename temperatuur bereikt. De planten zijn er blij mee! Donderdag dus op pad naar Los Angeles vanwege de volgende uitnodiging, waar ik ook een steentje aan mocht bijdragen:

Altijd een ervaring om in LaLaLand te mogen zijn, waar de taxi van het vliegveld naar het hotel vice versa meer kostte dan mijn vliegticket! Om 15.30 kroop het verkeer om en rond L.A. al in een slakkengang voort en na zo’n anderhalf uur bereikte ik mijn hotel, doordrenkt van het zweet, dankzij een taxi zonder airco en een total ongeinteresseerde chauffeur. Maar, het hotel, Le Petit Ermitage, was een plaatje met een dakterras om te zoenen.

En, natuurlijk, ook daar weer een Nederlander die druk heen en weer ijsberend een deal aan het afsluiten was. Nadat we hem mededeelden dat we het gesprek in zijn volledigheid opgenomen hadden, stemde hij er mee in om met ons een glaasje tomatensap te drinken, waarna hij uitlegde wanneer hij zich in L.A. ging vestigen. Relaties winnen doe je altijd en overal! Vervolgens vertrokken we naar het chique Peninsula Hotel in Beverly Hills, waar de’ fine fleur’ van L.A./Hollywood bijeenkwam –“Hallo Rutger Hauer”- om de opening van de Van Gogh Edition bij te wonen. Openingswoorden van Diederick van Eck, verantwoordelijk voor dit evenement en een der grote mannen achter de Broadway show “Soldaat van Oranje”, en onze Honorair Consul Jan van Tilburg, de beroemde architect, krikten het verwachtingsniveau behoorlijk op. Ik was een der gelukkigen die een realiteitskopie (3D achtig) schilderij mocht onthullen:

En je mocht er echt aan voelen! Inmiddels kwamen de hapjes in sneltrein door, waaronder, waarempel, bitterballen. Het ‘Prive’ gehalte ging omhoog en ik, moet ik bekennen, nam er ook aan deel. Ik kon het namelijk niet laten om een kiekje te maken van Prinses Anita, gezellig keuvelend met Diederick van Eck en diens vrouw Carla:

Links het gelukkige echtpaar Van Eck, daarnaast een glimlachende Prinses Anita. Tevens ving ik uit mijn ooghoek een blik op van de gereputeerde Nederlandse psychotherapeut Robbert Jan Schalekamp, die ook gewillig voor mijn ‘schilderij’ poseerde:

Wie o wie zou er vanmiddag weer bij hem op de divan gelegen hebben?! Tja, en van de weersomstuit, al was het alleen maar voor het nageslacht, werden prinses Anita en ik ook vastgelegd op de gevoelige plaat (klinkt lekker ouderwets, toch?!):

Leuk even gekeuveld en daarna weer een rondje gedaan. ‘Circuleren, mensen!’ Geweldige avond, met mooi afsluiting op het dakterras van Le Petit Ermitage met o.a. Diederick van Eck. Rap, rap teruggevlogen naar de Bay Area voor een gesprek bij Google waar ik helaas niets over mag melden. Hoewel, een ding wil ik wel prijsgeven; de Google toiletten:

Jeetje, elke stand en schoonmaakactie is mogelijk, evenals een warme bril. Dat is nog eens voor je medewerkers zorgen! Het consulaat werd mijn eindstation voor de dag, waar wij gedurende een lieve sessie, enigszins emotioneel afscheid namen van onze Public Diplomacy Lady Jennifer Katell. Na wat mooie woorden van Plv. Consul Generaal Ard van de Vorst, hield Jennifer het niet echt droog tijdens haar afscheid speechje, maar was dolblij met haar eigen Njintje.

Nou ja, zeg maar Nijn. Naast Nijn een boekwerkje waar alle medewerkers, dankzij onze eigen intern Marly, mooie herinneringen hadden vastgelegd. Zo, nou als de sodemieter de blog op mijn site zetten want Astrid en ik vliegen voor een lang weekend naar San Diego! Maandag zien we wel weer wat de boys van het huis hebben overgelaten. Happy Martin Luther King Day (= maandag) y’all.

Tijdens het potje voetbal van Ivar’s High School team, de Broncos, vroeg ik me af waarom er zo fantasieloos gespeeld werd. Nou heb ik me dat wel eerder afgevraagd, openlijk, maar dat kostte zoon Kaj’s plaats in het doel. De coach wordt niet tegengesproken, dat geeft onmiddellijk repercussies. Neem nu de volgende situatie uit een prachtig verleden (oude krantenfoto, geen topkwaliteit):

De rechtsback van Alexandria ’66, bijgenaamd Zoef vanwege zijn snelheid, raast hier zijn tegenstander voorbij na een perfecte pass van midvelder Ab Rond. Situatie waarbij de rechtsbuiten de plaats van de rechtsback inneemt en de midvelders opstomen om een afgeslagen bal alsnog er in te rammen.

Pass in de breedte, waarna de bal wordt voortgezet en daar staan, wonderlijk toch, linksback Theo Fransman en voornoemde rechtsback Zoef klaar om ‘iets’ met de bal te doen. Hun posities zijn vloeiend ingenomen door andere veldspelers. En dan kan het volgende gebeuren:

Inderdaad, dit is een waar gebeurd verhaal, want Zoef was ik. Ja natuurlijk, uit de oude doos en vroeger was alles zoveel beter! Maar waar ik me wel aan ‘stoor’, gelukkig met een Engelse voetbalcoach naast me, is het eeuwige gewissel. Om de paar minuten worden er nieuwe spelers ingebracht door beide teams die ook weer terug mogen komen. Zo krijg je natuurlijk nooit een goede eenheid op het veld. Als wij werden uitgewisseld waren we slecht aan het spelen of geblesseerd; geen tussenweg. En dan die fantasieloze vrije trappen, van zo’n 30 meter op het doel knallen. Geen overstapjes, tikje opzij, of wat dan ook. En dan een coach die echt verkeerde wissels maakt, het hart van de verdediging wisselt en vervolgens een goal om z’n oren krijgt; ra ra politiepet! Daarna krijgen de spelers bij tijd en wijle ongenadig op hun donder. En waarom kan dat? Omdat ze nergens echt heen kunnen, geen overschrijvingen of zo omdat clubvoetbal nu eenmaal ontbreekt. Kortom; het Amerikaanse voetbal heeft nog een hele weg te gaan om het volwassen te maken waar het jeugd betreft. Wel genoten van de overwinning van de San Francisco 49ers bij de Greenbay Packers bij een temperatuurtje van MIN 16 graden celsius. Hoezo aflassen? Hoezo korte mouwen?

49ers gaan door na een 23 – 20 overwinning naar de Carolina Panthers. Morgen dus. Ook konden we spreken van een geweldig Nieuwjaarsreceptie op het consulaat met, tromgeroffel, haring met de nodige uitjes, Lekkerrrrr! Het grootste nieuws was naturlijk dat Astrid officieel begon als full time paramedic, zij het in het niet ongevaarlijke Richmond, waar ze bij tijd en wijle schrijnende situaties aantreft. Het is een roeping, mensen! Uiteraard, besef ik, haar tweede omdat ze immers al 26 jaar met mij is getrouwd! Na deze vrolijke not kan ik nog mededelen dat alle kerstspullen opgeruimd zijn. Gelukkig maar want Valentijnsdag, oh nee Martin Luther King Day, komt er aan! Maak er wat moois van dit weekend!

Toch maar beginnen met iets dat je raakt; het overlijden van Phil Everly. Zoals ik kan zeggen dat ik met de Beatles en de Stones opgroeide, geldt dat ook voor Elvis en de Everlys. Een week of wat geleden toen de runner up van de ‘Prix de Pool de Concord’, Fred van Buiten, me bekampte, draaiden we nog ‘Temptation’ van hen in de poolkamer jukebox. Fred brak gisteren het nieuws, ook al omdat er soms iets vervelends gebeurt wanneer wij over sterren of aspirant sterren praten; ze piepen er plotsklaps tussenuit! Gelukkig staat prominent in de keuken jukebox tussen ‘Save The Last Dance For Me’ en ‘Het Dorp’ de dubbelhit ‘Ebony Eyes’ en ‘Walk Right Back’ van de Everly Brothers.

Snel maar even E2 en F2 gedraaid. Astrid en ik hebben ze een aantal jaren geleden in actie gezien bij een concert van Simon and Garfunkels, als surprise act. Zij waren immers het grote voorbeeld van S & G, die hun illustere carriere begonnen als Tom and Jerry! Even een overstapje naar een grote NL artist, DJ Ferry Corsten, die oud en nieuw als hoofdact Oracle Arena, de thuishaven van Oakland’s basketbaltrots, de Golden State Warriors, bespeelde. Wat een feest voor meer dan 15.000 mensen, en wie hadden VIP en backstage kaartjes? Juist, de heertjes Laanen met aanhang!

Michelle en Kaj onderweg naar het concert.

Bo-Peter bespeelt de meute! Helaas is zijn korte broek onzichtbaar!

En na afloop natuurlijk een drankje met cousin Ferry, immers, hoe lang heeft hij me wel niet Ome Peet genoemd? En waar is dat ooit begonnen? Juist, met de poging van vaders Laanen en Corsten om zich een plaats in de Nederlandse showbusiness te veroveren:

Een actie foto uit 1984 (als oprechte amateurs) met Martin Corsten in het midden en rechts Ferry’s moeder Yvon, die een hitje scoorde met haar versie van ‘Quand Le Soleil’. Onze laatste poging was bij de KRO in Hilversum die ons om bladmuziek vroegen… Wij kwamen om een cabaretstukje af te draaien; de heren Viet en Nam, ja, verzin het maar, het was de tijd van oproer. Nadat Jack Bemelmans ons uitwuifde met een “don’t call us….”, doopten we de KRO om in Katholieke Rot Omroep. We zijn er niet minder om geworden en koesteren nog steeds een warme vriendschap, die al meer dan 50 jaar bestrijkt. Heerlijke oudejaarsavond gevierd bij gastvrije vrienden in San Rafael en daar ook de nacht doorgebracht (was nodig!). Ik moet zeggen op nieuwjaarsdag mis je toch wel dat enigszins brakke gevoel na ‘the night before’ en de herstel champagne met goede vrienden en familie. Hebben we enigszins ingehaald met wat mimosa’s en de football kraker van de dag; Stanford versus Michigan State om de 100e Rose Bowl in Pasadena:

Kijk even onder op het scherm hoe Stanford favoriet was. Een record aantal fans in het stadion, 95.172, en een staalblauwe lucht die een graadje of 23 ondersteunde. Zo, effe lekker zitten om te kijken hoe Stanford Michigan in zou maken, en jawel, het stond 10-0 in no time. Dat was het dus, het ijzersterke Michigan won uiteindelijk met 24 – 20. Tranen in Stanford. Wij namen nog een oliebolletje. De komende maanden even in beeld gebracht: Astrid en ik Martin Luther King weekend (18 jan.) naar San Diego voor een lang weekend (ahum, een van mijn verjaardags kado’tjes). Zelf naar NL week van 24 feb. om Dutch Basecamp deelnemers toe te spreken, ondersteunen en begeleiden. Week van 10 maart naar Austin, Texas voor ondersteuning NL deelnemers aan South-By-South-West www.sxsw.com Week 17 maart begint de Game Developers Conference www.gdconf.com in San Franciso met een gazillion Nederlandse deelnemers. Support, baby, support. Ha, opstropen die mouwen! Ter afsluiting een blik terug, oftewel zo’n 45+ jaar geleden:

Links wijlen mijn vriend Aat de Boon met zoon Marco op z’n schouders (ook een Sparta fan) en ikke met zoon Rick, nu bareigenaar van De Beinse Zot. Mijn nichtje Monique (net zoals Ferry mijn neefje is) had op dia’s de foto’s staan die ik ongelukkigerwijs in het concert des levens verloren had. Tijdens mijn November trip, toen ik mijn oude ‘Boon’ vrienden in Helmond bezocht, kwam dit aan het licht. De schat heeft toen razendsnel een DVD er van laten maken. Zo hartverwarmend gaan we dus het Nieuwe Jaar in. Trouwe lezers; heb een fantastisch, liefdevol, gezond en succesvol 2014.

Tenzij jullie aangeven dat je genoeg hebt van mijn gekwazzel, ga ik dapper door met mijn Luimen aan de man en vrouw te brengen in het jaar des Heeren 2014. De laatste anderhalve week van 2014 kenmerkt zich door 1) pakjesavond -avond voor kerst- 2) Astrid’s verjaardag –kerstdag- 3) de strijd om de ‘Prix de Pool de Concord’ en 4) onderhoudsbeurt van mijn linkerknie. Om maar met het laatste te beginnen, maandag 23 ging de derde injektie er in en man, man, dat was geen pretje. Bot op bot met minimale ruimte voor een naald. Volgens mijn orthopeed kan ik begin volgend jaar weer de wei in (“Coach, ik ben er klaar voor”). De volgende foto geeft het best aan hoe ik me innerlijk voel als de naald er aan komt:

Uiterlijk geef ik natuurlijk geen kik; ferme jongens, stoere knapen. De laatste volgt a.s. maandag *zucht*. Werkgevers opgelet: allemaal in mijn vrije tijd! Pakjesavond is elk jaar een genot, en deze keer vormde geen uitzondering. De boys hadden echt alles uit de kast gehaald, evenals Astrid.

Ah, denken jullie, terwijl Astrid en Bo-Peter pakjes uitwisselen, wie is die jongen in de hoek? Even een omweggetje om aan te geven hoe in de wereld van High School sport met de atleten omgegaan wordt. De jongen in de hoek is Dominique, en is net als Ivar voetballer op het team van de Northgate Broncos. Dominique’s ouders hadden een familietrip naar Brazilie geboekt om daar de kerstdagen door te brengen. Mooi toch?! ‘Not so fast’, zei de Bronco’s coach. Eigenlijk heeft hij dat niet gezegd, maar iedereen weet dat als je anderhalve week training mist, jouw plaats in het team zeer op de tocht staat. Zo worden ze klaar gestoomd voor het grote werk, en zo belandde Dominique bij ons thuis. Behalve kerstdag elke dag twee-en-een half tot drie uur aan de bak! En dan de grote dag van Astrid, waar op facebook reeds gereageerd werd door longtime friend en voormalige Little Chief van Ex’pression College, Yee-Ju Riddell:

‘Looking forward to celebrating with you. Happy Birthday Xo’ De after foto liegt er ook niet om; het was weer een gezellig partijtje:

De dames hadden er zin in! En, het leek ook wel de Verenigde Naties, qua gasten, met Chinese, Japanse, Amerikaanse, Perzische en vooral Hollanse invloeden. Bitterballen!!! Maar ook het weer liet toe dat de paffers onder ons gezellig buiten bij een klein vuurtje hun longen konden eh….. Beter niets zeggen daar voordat iemand begint over alcohol en lever! Tweede kerstdag (Boxing Day) gebruikt om alles weer een beetje op kant te krijgen. En zo kwamen traditiegetrouw de twee finalisten voor de ‘Prix de Pool de Concord’ bijeen op vrijdag. Wederom de heer Fred van Buiten, met als residentie Menlo Park en uiteraard de bekerhouder, uw eigen scribent. Het laken lag er fijn bij, de ballen opgewarmd en de cup in blakende toestand:

Na de traditionele lunch bij Ed’s Mudville Grill, waarbij ik de heer Van Buiten reeds geestelijk uitput, begonnen wij aan de ‘best of 5’. Nadat ik een moeiteloze 2 – 0 voorsprong nam, krabbelde de heer Van Buiten terug tot 2 – 1. Dan is het tijd om een kleine bierpauze in te lassen en wat te keuvelen met de vrouw des huizes. Inderdaad, een te laken taktiek, maar het werkte: de vierde pot werd conform het strijdplan afgewikkeld en derhalve blijft de Cup wederom in Concord! In een archieffoto van een der vorige matches, lacht de heer Van Buiten nog sarcastisch terwijl ik uitleg hoe ik de wedstrijd denk te winnen.

Tja….. For the record; Fred is een van de beste vrienden die je maar kan hebben! Op een of andere manier kan ik niet ophouden met schrijven…..ik kan maar geen afscheid van jullie nemen, dat is het. Moet toch. Dag lieve Luimers, tot volgend jaar en maak er wat moois van. Heel veel geluk en gezondheid in 2014!

Soms kan je zo ongelofelijk blij worden van iets dat zomaar uit de lucht komt vallen, jaren geleden heeft plaats gevonden en uitsluitend emotionele rijkdom brengt. Plotsklaps krijg ik een ‘friend’ verzoek van een student die ik zo’n 10+ jaren geleden een handje geholpen heb. Nadat ik hem ‘befriend’ heb schrijft hij het volgende: Hi Peter I’m Adrian Avila, son of Margo Segura and nephew of Marine Dominguez. I just want to thank you so much for giving me the opportunity to go Ex’pression College. It has changed my life for the best. I would like to stay in touch with you if possible. Thank you. – Adrian Avila. Adrian is nu CEO van een entertainment bedrijf in Los Angeles en ik verheug me intens dat ik een radertje was in het grote geheel die dat mogelijk heeft gemaakt! Het seizoen van Kerst en Oud en Nieuw komt in de V.S. ook met veel noodkreten om geld te storten voor diverse doeleinden:

Tja, welke organisaties ga ik nu steunen? Met het overlijden van FC Groningen (GVAV in mijn tijd) club icoon Martin Koeman afgelopen week, kwam bij wijlen mijn vriend Joop langhorst’s vrouw Eva ook weer de nodige emoties boven; “Als er een hemel is voetballen ze nu misschien samen i.p.v. in 1969 tegen elkaar” Maar ook wel deze mooie foto plaatste waarbij Joop, toen spelend voor SVV in Schiedam, in het aangezicht van Koeman Sr. een mooie voorzet geeft:

Ook mooi voor Joop’s zoon Niels, die als volgt reageerde, en als vader van vijf zonen begrijp ik dat als geen ander; “Kippenvel moment, pa op de foto met de gister overleden Martin Koeman “. Niels is zelf trainer bij BOSO SNEEK:

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Niels in het geel in het midden. Heerlijk, vandaag de eerste dag van een serietje vakantiedagen tot 2 januari. Dat wordt genieten: 45 toerenplaatjes uitzoeken, lunchje hier en daar, potje pool spelen, beetje meebrallen bij de jukebox, kadootjes inpakken, Astrid’s verjaardag (Kerstdag) voorbereiden (qua drank), etc. etc. Nu ik er zo op terug kijk, lijkt het wel op werken! Daarom ga ik nooit met pensioen, dan doe je dat elke dag dus. Doodvermoeiend! Inmiddels is in Huize Laanen het Kerstgeweld (lees Astrid) volop in werking getreden en heb ik moeite om ‘s ochtends de kerstmannen en ander gespuis (uiteindelijk is die kerstman een vage neef van onze Sint Nicolaas) van het lijf te houden wanneer ik de trap afdaal:

Voor het huis houdt Homer trouwhartig de wacht.

Bij deze waarschuw ik mijn zeer goede Valley vriend Fred van Buiten, die traditiegetrouw 27 december met mij om de grote Poolprijs van Mount Diablo gaat strijden, dat dit geen intimidatie taktiek is. Ik win toch wel! Geweldige kerstdagen, trouwe lezers, en vanwege de strakblauwe lucht in Concord, een toepasselijke kerst afsluiter. Lekker meezingen!

MELE_KALIKIMAKA

Archieven worden geschoond, zonen keren terug op het honk, de laatste TVVDM borrel werd gisteren op volle toeren genoten en de kerstbomen zijn opgetuigd, zowel in huize Laanen:

Als in onze hoofdstad Sacramento, waar ik donderdag was:

Wel groter als de onze, maar die draait niet rond. Ha! Dan loop je zo in het halfschemer rond in de huiskamer terwijl de koffie aan het pruttelen is, en dan valt je oog op onze ruim 18 jaar oude kat Slinky. Een beetje sullig volgt hij mijn bewegingen.

Natuurlijk is hij benieuwd welk geschenk er in de grote sok achter hem op kerstavond aangetroffen gaat worden. Ik ben bang dat Slinky op deze hoge kattenleeftijd wel eens z’n laatste Kerst gevierd kan hebben. Hij is op dit moment zo gek als een deur, en in alles dat enigszins spiegelt ziet hij zichzelf en denkt dat-ie aangevallen wordt. Afgelopen week viel hij onze witte piano aan. De piano won. Het was echt zo’n keutelweekje; cursus gevolgd op het consulaat, team building sessie bij de Consul Generaal thuis en de eerste van vier injecties in mijn linkerknie die weer wat kraakbeen gevoel terug moet brengen. Deze naald ging er wel heel diep in. Wel een mooie pleister er op gekregen! Kerstkaarten de deur uit en, oh ja, voor hen die we vergeten zijn, bij deze:

Waarschijnlijk zijn we jouw adres kwijt of kunnen we het anderszins niet bijhouden, maar de wensen zijn evenzeer gemeend! Dit is echt zo’n zaterdag waarop ik alleen maar zin heb om al het goede te spuien; heb ik al gemeld dat Sparta gisteren met 5 – 1 uit bij FC Oss heeft gewonnen? Gek he, dan moet ik altijd aan Unox rookworst denken. Die associaties krijg je dan op zo’n zaterdag, dus. Terwijl ik Astrid een kopje koffie op bed serveer, met stroopwafel voorgewarmd er op, mompelt ze slaperig: “zijn alle jongens veilig thuis gekomen?” Eh, Ivar had zich om 11 uur al gemeld en Kaj en Bo-Peter zijn volwassen. Maar goed, beste check; staan alle auto’s voor de deur?

Mooi, ook weer uitgeplozen., iedereen is binnen. De details: zie Astrid’s rendier gewei en neus, en hoe Kaj vindt dat z’n nummerplaat niet op zijn voorbumper hoort omdat het zijn trots (Dodge Dart) ontsiert. Terwijl ik nog drifting mijn “good feel” verhaal aan het inkloppen ben, meldt Bo-Peter zich alweer omdat hij zich in conditie wil gaan rennen. Natuurlijk een foto van ons teruggekeerde “kind”:

Inmiddels schicht Ivar het huis uit om zijn zwembad life guard functie uit te gaan oefenen en moppert Kaj dat de halve marathon in Walnut Creek zijn reistijd naar John Muir Hospital, waar hij als Emergency Tech werkt, verdubbelt. Tijd om Bing Crosby’s “Silent Night, Holy Night” te draaien; ik ben er klaar voor!

2:44

Silent Night, Holy Night by Bing Crosby on 1942 Decca

 

Sta je aan de ene kant in te klaren in de jachthaven van Berkeley met jouw trouwe Pieten, worden aan de andere kant de kerstdozen van zolder gehaald.

Ja, het was heet onder de mijter en twee van de drie Pieten zijn mijn zonen, dus ook een soort slaven! Nee, elke vorm van racisme is mij vreemd en ik word alleen maar pissig als er grapjes over mijn neus worden gemaakt (“jeetje, jij kan vast wel een cigaret roken terwijl je aan het douchen bent”). Volgend jaar meer gekleurde Pieten, prima, als er maar geen rode bij zit (Washingon Redskins staan onder druk) of blauwe (krijg je vader Abraham met zijn smurfen op je dak) of gele (daar zijn er zoveel van dat je beter een straatje om kan gaan). In al mijn mildheid die ik in de loop der jaren opgedaan heb gaat het mij uiteindelijk om de kinderen en hoe we de traditie in stand houden zonder partijen te profileren. Waar was ik? Oh ja, terwijl ik dus ongetwijfeld iets belangrijks aan het intoetsen was begon Astrid vrouwhaftig kerstdozen tevoorschijn te toveren. Doffe klap, nee he! Gelukkig, de garagedeur gaat open, ze kan nog lopen. Astrid beweert dat ze aangevallen is door een ornament die in de loop van zijn sprong de tafeltennistafel uitgeschakeld heeft:

Kaj zal later alleen nog maar mopperen dat zijn bierpongtafel naar de knoppen is! Vervolgens wijst Astrid strijdvaardig de schuldige aan:

Maar, stamel ik, hij zat nog in de doos! Kan je nagaan hoe graag hij er uit wilde, beeindigt ze vastberaden de discussie. Maar, ere wie ere toekomt, er staat alweer een vervangende tafel. Er kan weer een potje ping pong worden gespeeld, maar waarschijnlijk meer bierpong! Dinsdag was ik een der gelukkigen die aanwezig mocht zijn bij een sessie over ‘Connected Cities and Citizens’ met als gastheer Andrew Keen (Techcrunch en CNN) en Vice Governor Gavin Newsom, voorheen burgemeester van San Francisco, die de aftrap verzorgde. Andrew heeft me altijd in de buurt om zodra er een dominee voorbijkomt mij te vragen hoe dat in Holland zit. Zo heb ik o.a. de vorige keer ‘onze’ vliegende auto, de PAL-V, kunnen aanprijzen op CNN. Dit keer had Gavin het over de oude tijd, waarbij hij COBOL als voorbeeld gebruikte. Als door een wesp gestoken reageerde ik: “ho, ho, daar beledig je deze oude COBOL krasser mee”.

Gavin draait zich om en stelde dat het heel goed werkte….in de 60-er jaren! Zou ik iets verkeerd gezegd hebben? Newsom ziet er geirriteerd uit en Andrew kijkt even de andere kant op. Enfin, ik laat het niet op me zitten en stuur dat bericht via LinkedIn ook naar twitter en facebook (ben ik modern, of niet?!). En nu komt het mooiste deel, trouwe volger Paul Claessen uit Florida reageert gelijk als volgt: “You may find this hard to believe, but COBOL is still being used to this day …(Unlike GESAL ..)” Da’s jammer, dat hij mijn eerste taal er bij haalt! Het beste nieuws (nou ja) van de week was dat Sparta trainer Adrie Bogers de laan uitstuurde. Die man had daadwerkelijk de uitstraling van een ui! Als je het woord passie in je mond nam, was hij de laatste aan wie je zou denken. Sparta kan weer naar voooooooooooooooren! Zo, me nu gereed maken voor het Sinterklaasfeest in San Francisco waar in twee sessies 200 jong en oud volk op me wachten. Niet ‘Born in the USA’ maar wel dankbaar voor al het moois dat we hier mee mogen maken:

Echter, deze week werd ik al luisterend naar Elvis met m’n neus (U weet wel) weer op de harde feiten gedrukt, oftewel taferelen die zich soms afspelen in omringende steden als Oakland en Richmond. Mooie afsluiting lijkt me om alles weer in perspectief te krijgen. Helaas slaat de tekst van “In the ghetto” ook op de dag van vandaag!

elvis presley – in the ghetto

https://www.youtube.com/watch?v=2Ox1Tore9nw&feature=player_detailpage

Mijn contract (eigenlijk mijn NBSO eenheid) loopt 30 jumi volgend jaar af en nu mag ik menigmaal de vraag beantwoorden of ik nu “lekker” met pensioen ga. Nou, laat ik het volgens de “Peter Laanen” regels uitleggen, en dat betekent een soort van scrabble met woorden die zowel in het Engels als in het Nederlands kunnen. Het woord pensioen ontleed : “Pens” staat voor mijn omvang mocht ik bezwijken voor de lokkreet van het “zalig niets doen”. De “i” staat voor “I” in het Engels, oftewel een verbaasde “Ik?”. “Oen” staat voor mijn status, mocht ik het nog verder hebben over “pens-i-oen”. Zo, dat ei is gelegd, en dat brengt me gelijk weer naar gisteren; Black Friday. Het begon eigenlijk al vroeg in de morgen van donderdag (Thanksgiving Day, the battle of the turkeys) toen ik de ochtendkrant van de stoep plukte, hetgeen me bijna een hernia bezorgde:

Heb-ie nog wat nodig dan? Nou, ik heb Thanksgiving in alle rust doorgebracht omdat alle geliefden of aan het werk waren of het bij a.s. schoonfamilie vierden. Heerlijk, hele dag keihard muziek gedraaid om ‘s avonds in alle rust bij de Van Vemdens van een heerlijk stuk gevogelte te mogen genieten. Gisteren in alle vroegte (05.00) Astrid naar SFO gebracht voor haar vlucht naar New York, waar ze een vijftal dagen door gaat brengen met o.a. ‘oude’ OK vriendin Odille. Je kent dat wel; musea, shopping, Lady Liberty, etc. Via AirBnB een leuk apartementje mid New York gearrangeerd. Dat brengt me weer terug bij de draad van mijn verhaal; “what makes me tick?” Zoals eerder gemeld, een start-up, SolarSwing geheten, kreeg het voor elkaar om mijn vrije dag op te slokken omdat ze nog een paar afspraken nodig hadden. Wat doe je dan als je een sticker “I love start-ups” dwars over je gezicht hebt lopen? Juist, ondersteunen. En wat is dan je grootste beloning (z.g. hartverwarmend) als de oprichter het volgende meldt in een dank e-mail aan de aangebrachte contacten: “@peter: thank you so much for all your support and valuable contacts. Can’t put a price on that!” En het mooie is dan ook nog dat een van de gesprekspartners voor mij nota bene een season gift mee brengt, waar Ivar’s vriendinnetje Cameron zo lief was om het te ‘showen’:

Tja, klompen, het is een beetje water naar de zee brengen, maar toch. Wel heb ik nu natuurlijk een gewetensvraag; moet ik dat bij het consulaat aanmelden? Integriteit staat volgens het ambtenaren handbook hier op het spel. Natuurlijk, ik breng het in voor de jaarlijkse kerst tombola! Maar goed, waar het eigenlijk om gaat is dat dit het soort van activititeiten is waar ik me de tweede helft van 2014 en ‘to infinity’ mee bezig blijf houden. En ik moet zeggen, de sterren staan goed voor wat betreft aanbiedingen dienaangaand! Inmiddels zie ik met afschuw aan dat Sparta het weer gepresteerd heeft om van een Jong Eredivisie team te verliezen; dit keer van FC Twente: 1-0. Helaas, geconstateerd moet worden dat ze geen eredivisie waardig team hebben, en ook dit jaar de nacompetitie tombola hetzelfde resultaat zal hebben als voorgaande jaren. Ivar zag het reeds somber in, zij het dat hij het prachtige Sparta jack (verjaardagskado van Rick en Liesbeth) toch met trots draagt op zijn 17e:

Ach ja, geldt ook voor mijn broer Rob et moi; eens een Sparta sukkel altijd een Sparta sukkel. Maar goed, jullie zijn weer op de hoogte. Dat wil zeggen, mochten er gedachten zijn dat Astrid ons onverzorgd heeft achter gelaten, dan heb je het mis! Ze heeft zeker voedsel voor een week achtergelaten:

Overigens is zoon Bo-Peter vanuit India bij Oma in Vinkeveen aanbeland, waar hij onmiddellijk een HEMA rookworst verorberde. Die heilige koeien hebben zeker niet zo gek veel indruk gemaakt! In ieder geval; ik voel me kiplekker (nu de kalkoenen tijdelijk op zijn) en zie uit naar de nabije en wat verdere toekomst. “To infinity and beyond!” Maar, first things first; morgen eerst Sinterklaas in Berkeley!

Eindelijk was het zover; 11 november begon de Internationale Economieweek en aangezien wij, de NBSO boys en girls, enigszins de ‘kinderen van een mindere God’ zijn, waren wij zo’n 25 loopminuten verwijderd van het Atrium NH hotel, waar veel aktiviteiten plaats vonden. Eh, nee dus, taxiiiiiiiiiiii! De ochtend werd gevuld met dignitarissen van Economische- en Buitenlandse Zaken, waarbij helaas aangetekend moet worden dat Minister Henk Kamp van EZ alle eenheden van de overheid moeiteloos oplepelde maar……juist, hij vergat de NBSO een plaatsje te geven. “Meer met minder…..oren en ogen in het buitenland…….opschudden van de organisatie….”. Temidden van al dit verbale geweld voelde ik me alsof ik in een film beland was die, zij het enigszins aangepast (formatted to fit your screen), ik reeds meerdere malen had ondergaan.

Ik moet zeggen dat het weerzien met de meeste collega’s, die van heinde en verre ingevlogen waren, aangenaam warm aanvoelde gedurende de regenachtige periode in Den Haag. Zoals gebruikelijk werd mijn ochtendhumeur opgekrikt door Bernard Wientjes, voorzitter van VNO-NVW, die de bezuinigingen in het buitenland netwerk bekritiseerde en reeds gelden had toegezegd van de werkgeversorganisatie om het evenwicht te herstellen. ‘s Middags themasessies, waarvan met name die van de ‘Circular Economy’ mij zeer boeide. Simpel uitgelegd; als je iets produceert is het herbruikbaar voor andere eindproducten en zo-wie-zo milieu vriendelijk. De dag eindigde met een Indonesisch Buffet –lekkerrrrrr- en een speech van Rene van Hell, Direkteur Internationaal Ondernemen (BZ), bovenstaand reeds geportretteerd. Maar, op z’n Amerikaans; “wait, there is more”, immers, met een sorry naar m’n vrienden en vriendinnen die ik wegens tijdgebrek helaas niet kon ontmoeten, was ik uitgenodigd door Joke en Bart Volkerijk voor een kleine snack en borrel bijeenkomst op het Plein. Bart Volkerijk, geweldige oud pitcher van het Haagsche ADO en het Nederlands team (O.S. 1988 Seoul). Maar ook direkteur van Sportservice Zuid-Holland, waar hij zich o.a. met Panna bezig houdt . Panna?

Met panna voetbal wordt de vorm van freestyle voetbal bedoeld waarbij teams van 1 tegen 1 of meer tegen elkaar spelen en waarbij de regels bijna hetzelfde zijn als bij straatvoetbal en er dus zoveel mogelijk gescoord moet worden binnen een bepaalde tijd. Het grote verschil is dat je met een panna direct de wedstrijd kan beeindigen. De ultieme vorm van panna voetbal is 1 tegen 1 in een kooi, zoals bij de Panna Soccer Showdown. Geschikt voor de V.S.? Dat gaan we bekijken. Kortom; zeer aangename en onderhoudende avond. De dinsdag en woensdag werden voor ons interne dagen waarbij zaken als ‘integer handelen’, ‘afbakening taken’ en ‘tops en flops’ werden behandeld. Ik bespaar mijn trouwe lezers de details van deze soms dorre materie. De dinsdagavond werd doorgebracht met twee oude strijdmakkers die mij jaarlijks trakteren op een heerlijke maaltijd en sinds jaar en dag met mij verbonden zijn; eerst als werknemer (denk 70-er en 80-er jaren), maar later meer als vriend. Vriend met hoofdletter V! Voedsel en wijn gemixed met wetenswaardigheden en de nodige humor. Aangezien Freek Duveen, mijn voormalige HR honcho, en ik nogal over aansprekende kokkerds beschikken, besloot voormalige en huidige automatiserings guru Ton Bunnik (schitterde eerder in een Luim met o.a. “Agatha”) dat dit voor het nageslacht vastgelegd diende te worden:

Tja, zoals Rod Stewart eens zei over hem en Ron Wood op een toneel: “twee pikhouwelen, zij aan zij”. Wederom; genoegelijk, leerzaam en vol humor. Als gewoonlijk de avond besloten bij de ‘Eeuwige Jachtvelden’ op het Plein, waar je altijd collega’s aantrof die je bij konden praten over hun sessies. Woensdagavond heerlijk relaxed doorgebracht met ex Washington collega’s Robert en Suzanne, die nu in Islamabad (not my cup of tea) gestationeerd zijn. Donderdag de 14e was de dag in Rotterdam; het Nationaal Export Event 2013. Lokatie WTC, Rotterdam. Elk half uur een speed date; die dag gesproken met 20 ondernemingen, want het stopt niet met de lunch of de borrel. Ongelofelijk intensief en inspirerend en, met veel belofte bedrijven! Donderdagavond reunie met Club 21 tennishelden/humoristen bij Restaurant-Café Centraal in Veurbeurg. Om met Peter Koelewijn te spreken; “de praatjes worden steeds groter en de daden klein”.

In dit gezelschap enige beroemdheden; wie haalt ze er uit? Sjoof (BOB?) Gertjan bracht ons keurig weer naar ons eigen Ibis hotel, alwaar nog een nachtmutsje genuttigd werd. Vrijdag de Infomart bij AgentschapNL (gaat gewijzigd worden in Rijksdienst voor Ondernemend Nederland…geniaal) en afscheid van mijn NBSO collega’s. Beetje weemoedig. Maar, nog een zakelijke lunch bij Societeit ‘De Witte’, waar je zonder stropdas niet in komt! Oude sjiek, mensen! Paul de Jonge van Legal Benchmark, vooraanstaand lid van deze “soos”, was mijn gastheer en legde me alles uit, gedurende het verorberen van de garnaal kroketjes, over de wonderen van het aanbesteden van juridische zaken wereldwijd. Zoon Rick en kleinzoon Felix stonden geduldig te wachten op een hoek van het Plein, alhoewel aangesproken door een parkeerwachter om hun voertuig te verwijderen. Wederom veel tijd in de ‘Beinse Zot’ doorgebracht met muziek uit mijn jeugdtijd die Rick op verzoek in de jukebox had aangebracht. Kleinzoon Felix bracht me nog een gitaar aubade toen ik hem naar bed bracht. Zaterdagochtend afscheid en vertrek naar Schiphol. Schoondochter Liesbeth was speciaal opgestaan om nog een boterhammetje HEMA worst te prepareren:

Jeetje, wat was dat weer lekker! Rick was door Liesbeth geboden om me met bagage naar de incheckplek te brengen, hetgeen gezien de zwaarte van de koffers heel prettig was! De vlucht naar L.A. was zeer comfortafel, hetgeen des te beduidender was wegens het gegeven dat die avond het gala ter ere van Cees Jan Koomen plaats vond, de honoree van Dutch-American Heritage Day. En zonder slaap valt dat niet mee! Mijn eigen trooper Astrid kwam van Noord Californie rijden met m’n smoking aan boord. Geweldige avond, geweldig gala! Zondag naar vrienden in Palm Springs, waar de woestijn soms overweldigend kan zijn, hoewel Astrid daar als bloem prima in past!

Helaas werden we hier met onze neus op de feiten gedrukt wanneer je in de V.S. aan de verkeerde kant van de streep staat. Onze vrienden hadden wellicht wat verkeerde keuzes gemaakt, maar als je dan in een trailer park belandt, dan ben je ver van economisch herstel verwijderd. Gelukkig konden we ze op een goed diner bij de Cheesecake Factory tracteren en is er zeker talent bij hen aanwezig. If it’s Monday, this must be Disney. Jawel, dapper doorrijdend bracht Astrid ons naar Anaheim waar een dochter van een oude strijdmakker, Tom van der Loo, een executive rol speelt. Lekker ontspannen als kinderen de dag doorgebracht met als hoogtepunt de roller coaster van ‘California Screaming’. Tenminste, als je er van houdt dat je maag wat omwentelingen maakt!

Ja, ja, we hebben die foto inderdad niet gekocht! Dinsdag homeward bound en verenigd met de kiddo’s, hoewel, een zit nog in India. Lekker de afgelopen week weer ingevreten op honderden e-mails die schreeuwden om beantwoording. Moe maar voldaan dit weekend in!