We detected irregular activity on your Bank of America credit card on 01/28/2011. For your protection, you must verify this activity before you can continue using your card. Voor de goede orde, mijn middelste naam staat voor Peter, en die gebruik ik dus ook in de dagelijkse gang van zaken. Deze creditcard had ik slechts een week eerder in mijn bezit gekregen, op genoemde datum geactiveerd en tegelijkertijd een automatische betaling (Fastrak voor tolbruggen) aangepast aan de nieuwe gegevens. Waarom de nieuwe gegevens? Omdat het Bank of America (BOFA) behaagd had om er een signature kaart van te maken zodat een wereld van nieuwe geneugten mij ten deel viel. In principe vertrouw ik dit soort mailtjes niet omdat meestal daar de ellende begint. Dus, eventjes inchecken. En jawel, ik kon mijn rekening niet openen wegens een ‘fraud alert’. Okay, nu dan maar het toll free nummer bellen. De vriendelijke mevrouw meldde me dat ik een out-of-state, on-line bestelling had gepleegd van $267.03 bij een, je gelooft het niet, haarinstituut. Ik kon het niet laten…..”wow, you guys are really good, how did you know I am bald?”. Stilte aan de andere kant van de lijn en nadat de boodschap doorgedrongen was een soort van mechanisch “ha, ha”. In ieder geval zou ik een nieuwe kaart krijgen, moest ik deze doorknippen en de maatschappijen waarschuwen waar ik automatische betalingen had lopen. Na haar bedankt te hebben realiseerde ik me dat waarschijnlijk de site van fastrak ‘gehackt’ was.
Die zullen we gelijk maar even waarschuwen: Toll Free Phone # (for customers only): (877) BAY-TOLL (1-877-229-8655) Nadat een automatische stem mij mededeelde welke toetsen ik niet moest indrukken, kreeg ik na een half uur een mens aan de lijn. Ik m’n verhaal uitgelegd. Geduldig nog een keer uitgelegd. “You should inform the creditcard people, sir”. Nee muts, jullie site is de enige die ik gebruikt heb, dus het misbruik ligt bij jullie. “Oh”. “You get it?”. “Sure”. Toen heb ik het maar opgegeven, m’n kaart doormidden geknipt en bij Murphy’s een alcoholische versnapering genomen. Nou ja, het bleek toch een geode vrijdag te zijn geworden; Ajax 25 miljoen rijker geworden na verkoop van de bijtgrage Suarez naar Liverpool en ‘mijn’ Sparta met 4- 1 gewonnen van het immer gevaarlijke RBC Roosendaal. Nu, lieve lezertjes, daarom ben ik zo vroeg, ga ik zoon Ivar begeleiden naar de uitwedstrijd tegen Davis, vlakbij Sacramento gelegen en spelend op prachtige voetbalvelden. We gaan er van uit dat keeper Laanen z’n team, de machtige Diablos, in ieder geval achterin op de NUL houdt. De oranje leeuw neemt een doeltrap. En als uitsmijter vanavond Rijsttafel met de Koninklijke in Berkeley. Life is good for a boy named Jacobus (zegge Jekkebus). |
Month: January 2011
![clip_image001[4]](http://peterlaanen.com/wp-content/uploads/2011/01/clip_image0014.gif "clip_image001[4]"){kind=small}
Dear Mr. Laanen
“We’re pleased to extend to you an exclusive invitation for our most rewarding Gold Card – the Premier Rewards Gold Card from American Express. This Card gives you all the benefits you expect from an American Express Charge Card, while putting remarkable earning power at your fingertips.”
Is dat vet, of niet soms?
Zo, nou even de applicatie invullen en een vliegtuigticket is zo verdiend want:
Wacht eens even:
Nou ja zeg, die aanbieding is bedoeld voor Mr. Ivar Laanen, de 14 jarige goalkeeper van de MDSA Diablos, en zeer beminde Benjamin van de familie.
Wat zou een 14 jarige allemaal gekocht hebben om die bonuspunten te bereiken: een revolver voor wat school fun?
Of een briljante zangcoach, zodat hij broemd wordt en mama Astrid daar ook fijn van mee kan genieten? 
Playboy has offered Justin Bieber’s mom $50,000 to pose topless.
Of aandelen facebook op de secundaire markt?
Facebook valued at $35B; shares trade at $71
VC reduces stake while SecondMarket is set to launch Monday an auction-styled process at $20
Financial trends and news by Bambi Francisco Roizen 
Binnen uren wordt de waarde van facebook op $50 miljard geschat en mijns inziens is zowel de waarde van facebook als de inschatting van AMEX om Ivar een Gold Card aan te smeren gebaseerd op de bekende bubbel; het gaat niet gebeuren. Oh, wellicht voor facebook, Groupon, twitter, LinkedIn , etc. breekt dat heugelijke moment aan, zij het voor een korte periode. Plotsklaps vraagt eenieder zich af hoe dat geld in hemelsnaam terugverdiend moet worden. De volgende bubbel hangt als een dreiging boven ons hoofd en de komende jaren kunnen we weer een hoop miserabele verhalen verwachten. Vooral van de kleine beleggers die altijd meedoen als de piek bijna bereikt is. Aan dit klassieke treurspel zal nooit een eind komen. Origineel waar!
Alvorens over te gaan op wat opbeurende bubbelliedjes, het weeroverzicht voor de komende dagen in Noord Californie; iets waar mijn Nederlandse vriendinnen en vrienden altijd hartstochtelijk naar verlangen.
Nu maar even lekker opgeluct naar de bubbels luisteren (klikken en luisteren dus), enne, er mag worden meegezongen!
2:57
Add to![clip_image011[1]](http://peterlaanen.com/wp-content/uploads/2011/01/clip_image0111.gif "clip_image011[1]"){kind=small}
Added to queue The Consulate – The Sequel
Nu we ruim een jaar in ons prachtige consulaat in San Francisco bivakkeren, 31e etage met sweeping Bay views, lijkt het gewettigd om te stellen dat we er een film van kunnen maken. 1 film? Nee, een serie!
In mijn verbeelding zit ik in het theater:
|
|
.png "clip_image001")
Starring Charlie Sheen as Consul General Bart van Bolhuis
Co-Starring Johnny Depp as Deputy Consul General Jaap Veerman
Also starring in alphabetical sequence:
Jessica Simpson as Area Director Lisette Gieling
Bruce Willis as International Trade Director Peter Laanen
Sandra Bullock as Scientific Attache Bianca Oudshoff
Een waar gebeurd verhaal; luister en huiver! Zo kon het gebeuren dat er begin dit jaar de dreiging ontstond van besmetting met open TBC op onze etage. Geen sinecure, maar we hebben met veel mensen te maken.
De manschappen van de San Francisco GGD werden opgetrommeld om van alle personeelsleden van het consulaat een drietal buisjes bloed af te tappen voor onderzoek. Immers, wij waren de eerste schil die gecontroleerd diende te worden. Iemand besmet? Alle mensen waar die weer mee in contact was gekomen, enz.
Na uitkomst van de testresultaten bleek alleen ‘loser moi’ positief te zijn, hetgeen ik vooraf wist en ook gemeld had. Ik ben zo’n net na-oorlogskind dat gevaccineerd is en nu zijn hele leven er mee geplaagd wordt. De stem die mij dit mededeelde had daar niets mee te maken en verordonneerde mij om me donderdag 13 januari te vervoegen ‘at the TB control counter at San Francisco General Hospital’.
Vrienden en vriendinnen; ik begrijp dat er reeds vele series op de buis verschenen zijn met als tite l“(Vul in stad) General Hospital” . Ik kan er nog een aan toevoegen.
Alhoewel er binnenin iets nieuws gebouwd wordt, geeft dit plaatje uit 1919 goed weer waar ik me moest vervoegen. Op het afgesproken tijdstip meldde ik me monter bij het TB loket op de 4e etage. In de rij staand deed het me goed om te constateren dat er speciale ventilatoren waren aangebracht om de lucht te zuiveren. Het was nodig.
De vriendelijke Hispanic mevrouw achter het loket registreerde me en verwees me naar de roentgenafdeling in het hoofdgebouw om een borstfoto te laten maken. 10 minuten later, in de stromende regen, kwam ik daar aan, waar men mij registreerde. Na circa een half uur werd ik naar de roentgen apparatuur geleid, samen met een halve zool zonder tanden en een invalidenstok. Bijna mocht ik het kamertje in….nee….sorry, nog 2 voor je. Okay, plaatjes van San Francisco aan de kale wanden bewonderd, halve zool sloeg met stok links en rechts op de stoelen en de Aziatische mevrouw naast hem nam de benen, haar verfomfaaide onderbroek vormde het middelpunt van de gapende opening aan de achterkant van de ziekenhuisjapon.
Inmiddels werd er ook een gevangene in duidelijk helder oranje binnengekruid door een agent. Dit deed de halve zool goed: “what did he do, what did he do?”. De cop negeerde hem. Yeah, ik mocht het kamertje binnen en binnen 5 minuten was dat gedeelte van het proces afgerond. 10 minuten teruggelopen naar het TB gebouw.
Bij de lift aangekomen, ook uit 1919, trof ik daar 2 Afro Amerikanen aan die stevig aan het roken waren en onverstaanbare taal uitsloegen; ik besloot om naar de 4e etage de trap te nemen (had Bruce Willis nooit gedaan). Aldaar aangekomen kreeg ik nr. 18 uitgereikt en het verzoek om maar weer in de wachtkamer plaats te nemen. Nr. 18 was goed voor wederom anderhalf uur wachten. Nadat de dokter mij indringend had ondervraagd over drank-, rook- en andere gewoonten, moest hij tot zijn teleurstelling constateren dat mijn longen er uitzagen als blaasbalgjes. Toch probeerde hij me nog ‘just to be sure’ een kuurtje van 6 maanden aan te smeren. “I don’t think so” baste ik (Bruce Willis was terug). Overigens heb ik te doen met al die mensen die of onderverzekerd zijn of helemaal niet. Ze liggen uren te wachten op een brancard in de tochtige gangen tot ze geholpen worden. Mensonterend soms.
Voorgaande procedure had ik ruim 5 jaar geleden ook reeds ondergaan ter verkrijging van mijn green card. Evenals een HIV test. Indien je permanent in de V.S. wenst te verblijven, dan moet dat. Uiteraard had ik in de 7 jaar daarvoor al de hele Bay Area kunnen infecteren als ik positief was geweest. Wat dat betreft lijkt het nog steeds op de airport screening.
Al rijdend naar de volgende afspraak gaapte het grote billboard van iTunes me toe; de Beatles, nog even groot als toen ik opgroeide, het leven is goed.
Bobby, Coentje en Gerry
Has anybody here, seen my old friend Bobby - Can you tell me where he’s gone? He danced for a lot of people, but even dancers seem to die young.
Has anybody here, seen my old friend Coentje – Can you tell me where he’s gone? He dazzled a lot of fullback’s, but even dribblers say too early, “ so long”.
Has anybody here, seen my old friend Gerry – Can you tell me where he’s gone? He hypnotized a lot of people with ‘Baker Street’, but sadly didn’t last too long.
But I just looked around and they’re all gone. (original: "Abraham, Martin and John", a 1968 song written by Dick Holler)
Tjonge, een trio (en meer) niet al te oude, aansprekende figuren wiens kaars doofde zonder dat men het aan zag komen.
Het is ongelofelijk hoe daar dwarsverbanden, en dus verhalen uit ontstaan. 30 december j.l. besloot ik om de kerstplaten te verwijderen uit mijn jukebox; Bing Crosby voorop. En wat ik nog nooit eerder had gedaan (disco hoort niet in de jukebox) vond toen plaats; ‘Rivers of Babylon’ plaatste ik onder U6, met als flipside ‘Brown girl in the ring’ onder V6. Mijn gedachte: ‘leuk voor Astrid, is meer uit haar tijd’. Slechts enige uren later blies Bobby z’n laatste adem uit. Griezelig. Om een muzikale link naar Gerry Rafferty te leggen de volgende Boney M song:
Als grote Sparta fan, van kinds af aan, was het natuurlijk een gruwel om tegen Feyenoord te moeten spelen met Coen op links. Daar komt de draad; Sparta’s rechtsback, Joop Langhorst, vocht menig duel met Moulijn uit en deed dat niet slecht. Joop was Chief Data Processing, mijn baas dus, bij het Amerikaanse leger, waar ik van december ’66 tot november ’70 gewerkt heb. Via hem kwam ik in de selectie van Sparta terecht, onder leiding van Wiel Coerver, waaruit ik hardhandig verwijderd werd toen ik dreigde met voetballen te stoppen als ik geen contract kreeg. Aangezien ze me verwijderden had ik a) geen contract en werd ik b) niet meer opgesteld, een half seizoen naar de kl…eh….knoppen. Wijze levensles, dat wel!
Maar, nog meer draden naar Coen; dat Amerikaanse Leger had een geweldig bedrijfselftal met administratieve Nederlandse krachten die professioneel met voetbal bezig waren. Op links hadden wij Coens’ vervanger bij Feyenoord, Wim ‘pingel’ de Kreek die naderhand naar het Dortsche DFC verhuisde omdat Coen niet vervangbaar was. Joop speelde uiteraard mee, en op doel hadden wij Bram Geilman, 2e doelman van Feyenoord. Bob Maaskant (de vader van) beheerste het middenveld. Elke tegenstander gaf het bij voorbaat op, of bood remise aan. Omdat wij zoveel scoorden (de semi-profs), mocht ik de penalty’s nemen om een goaltje mee te pakken. Good times, good times. Voor Coen, het kan niet anders, kan maar een lied gespeeld worden (vergeet niet te klikken en de speakers op windkracht 11):
De draad bij Gerry Rafferty was niet zozeer ‘Baker Street’ maar meer ‘Late Again’ vanuit zijn Stealers Wheel tijd (met Joe Egan). Na mijn teleurstelling bij Sparta heb ik een aantal prettige jaren bij Alexandria ’66 meegemaakt, met 2 kampioenschappen. Vanwege mijn snelheid (toen) kreeg ik in de Alexanderpolder de bijnaam ‘Zoef’ naar de gelijknamige haas uit de fabeltjeskrant. Dus, als vriend Martin Corsten (de vader van) en ik een uitje maakten in de Alexanderpolder en een bakje (te veel) dronken –‘Pilsje Zoef?- werd ‘Late Again’ weer eens bewaarheid. Wat dat betreft ben ik zeer ten goede gekeerd (en wat langzamer).
Kortom; iets voor iedereen onder het motto: ‘never a dull moment’ en ‘geniet van het leven’, immers, 2 van die mannen waren jonger dan ik!
De 1e van 2011!
Buiten de reguliere zaken die je mist in de US of A, zoals zoute drop, bitterballen, kroketten, berenklauwen, bamihapjes (en zo kan ik nog even doorgaan), mis je op een specifieke dag als 31 december de ouderwetse Hollandse oudjaarsavond. Vuurwerk is hier centraal gereguleerd vanwege de vele houten gebouwen (aardbevingbestendig), dus alleen een soort van klappertjes is op straat toegestaan; “waterverf” zou Wim Sonneveld zeggen. Je mist het op straat feliciteren van elke willekeurige voorbijganger met het nieuwe jaar, al dan niet geinspireerd door overvloedig gebruik van alcohol. Het is ‘not done’ hier.
Aangezien wij vroeger niet bepaald in het geld zwommen, bleef het vuurwerk beperkt tot een enkel rotje en sterretje, hetgeen betekende dat wij onze eigen pret moesten organiseren. En dat deden we, hard rennend met opgerolde kranten die als fakkel dienst deden. Als je niet hard genoeg rende, dan doofde de opgerolde krant en dan kon je met je koude tengels van voor af aan beginnen. Kwade tongen beweren dat ik mijn snelheid als rechtsbuiten aan voornoemde fakkelraces te danken heb.
Al doende wisten we ook nog even de etalage van Sanitas te verbouwen. Via de kleine ventilatiegaatjes konden we precies met een dun takje de diverse uitgestelde potjes en andere geheimzinnige hulpstukken omver duwen. Dikke pret (voor ons). De oudere jongens die vaak bij cafetaria Jero uithingen (mijn moeder verbood me daar te komen) wisten ons te melden dat ze daar ook kapotjes verkochten. En als je dan vroeg hoe ze aan de maat kwamen, dan wisten ze met een stalen gezicht te zeggen dat ze dat deden middels de houten kut, maar dat je wel uit moest kijken voor splinters. Rode oortjes, maar je durfde niet aan je ouders te vragen of het wel waar was, een oorvijg kon immers zomaar in ontvangst worden genomen.
Onderstaande feestfoto uit 1960 geeft een goed sfeerbeeld van onze families in die jaren.
v.l.n.r. Oudere broer Aad, verloren neef Huib, diens toenmalige scharrel Joke, jongste broer Rob, onbekende poedel, stiefvader Jan, Tante Mies (moeder van Huib), mijn mammie (Jo) en uw scribent.
2 opmerkelijke zaken: 1) waar was oudste broer Hans? 2) Aad en ik droegen een stropdas.
Nog even een sfeerfoto uit 1963 van de (inmiddels beroemde)Van der Poelstraat, oftewel, waar het allemaal begon.
Oog voor details: uw scribent zit daar op zijn Tomos (armeluis Puch, maar meer lijkend op het origineel destijds) en zijn jasje is van origineel Beatle snit (fluweel, kraag rond ingesneden).
Terwijl ik dit alles aan het pennen (nou ja) ben, speelt op de achtergrond mijn iJukebox met een shuffle van deuntjes uit de sixties (en soms eerder) tientallen jaren bestrijkend tot aan de Plain White T’s, waarvan ik het concert ga bezoeken met Astrid, als haar kerstkadovriend. Fillmore, 6 februari in San Francisco, en ik weet zeker dat ik “Hey there Delilah” luidkeels zal meezingen. Astrid kan zich alvast gaan generen.
Mooi toch hoe we goud van oud met high tech kunnen combineren; dit kerstkado’tje van Astrid maakt me een soort van hybrid.
Oh ja, zelf hebben we ons eerst gisteren laten verwennen bij Il Fornaio in Walnut Creek. Heerlijke lobster bisque, carpaccio en een pino grigio ter wegspoeling. Ivar en vriendje Jeremy hebben genoten (“this is fancy man”). Om 12 uur een flesje Veuve Clicquot brut soldaat gemaakt en Ivar met z’n 3 sleep over vriendjes een Marinelli sparkling apple cider. Life is good, zelfs zonder rotjes.
Vooralsnog ziet het er niet naar uit dat we Californie gaan inwisselen voor Nederland, maar, om voor de afwisseling eens met een liedje af te sluiten, het blijft kiele, kiele: