Laanen's Luim

Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een maand die altijd herinneringen teweeg brengt middels aangereikte impulsen. Krijg ik via meerdere oud Ex’pression medewerkers het volgende bericht door:

Dat impliceert dat eigenaar SAE het Ex’pression merk overboord gooit, en daarnaast tevens ‘ons’ prachtige gebouw laat slopen. Volgens welingelichte bronnen worden er appartementen gebouwd. Uiteraard zette het verval zich reeds in toen SAE onze imposante ‘Wall of Fame’ rücksichtslos over liet schilderen. Barbaars! De muur, ondertekend door alle inkomende studenten en grootheden als Dave Grohl, Tori Amis, Bill Champlin, Tears for Fears, Woody Harrelson, Jack Johnson, Train, en natuurlijk Alan Parsons, even nadat we een naar hem vernoemde studio geopend hadden:

Stukje voor beetje werd de Ex’pression cultuur om zeep gebracht, en nu dus ook het gebouw. Het bracht me vreemd genoeg naar de Van der Poelstraat. Hoe dan?! Nou, daar ben ik geboren en heb zowel op nummer 5a als 5b gewoond. En natuurlijk niet al te ver van Sparta! Lang verhaal kort; hier bekroop me het gevoel, na vele jaren, om weer eens een keer nostalgisch de straat te bezoeken en me te vergapen aan de huizen waarin ik opgegroeid ben. Platgegooid dus en vervangen door nieuwbouw. Dat wierp me 58 jaar terug:

Vriend Aat de Boon, rechts naast me, in die goeie oude Van der Poelstraat, waar hij 25 dagen na mijn geboorte zich ook aankondigde. Helaas veel te vroeg overleden. M’n 5 ¼ inch floppy disk in mijn achterhoofd produceerde vervolgens een plaatje van het nieuwbouw hoofdkantoor van Multi Function Computers in Culemborg.

Betrokken in 1981 nadat we kantoren in Zoetermeer en Barneveld bijeen gevoegd hadden. Een goede twee jaar geleden, voor Covid dus, waren Astrid en ik onderweg naar Rob en Mariette, die in Culemborg zijn blijven hangen. In een nostalgisch moment, en omdat we er praktisch langsreden, sloegen we de Plantijnweg in waar we indertijd gevestigd waren. Nummer 22. Straat op en neer, maar dat nummer ontbrak. Om met Kapitein Haddock te spreken; “duizend bommen en granaten!”. Ons prachtige gebouw was een parkeerplaats geworden. En toen kwam Leo Blokhuis er nog bovenop na de Top 2000 quiz van Matthijs van Nieuwkerk. Blokhuis had een programma gemaakt rond het benefiet rock concert in Moskou (1989), waar wat Nederlanders bij betrokken waren, zoals producer Harry de Winter en Veejay Adam Curry. Kapitein Haddock kondigde zich weer aan. Daan, de zoon van Harry en Hanna de Winter (helaas uiteen), heeft bij Ex’pression gestudeerd en een tijdje bij ons ingewoond. Adam Curry en Micky Hoogendijk (helaas uiteen) hebben we in onze Amerikaanse periode regelmatig ontmoet, zowel in San Francisco als Austin, Texas.

SXSW show 2012 in Austin, man met bril is oud collega Gérard Brikkenaar-van Dijk (NBSO Houston)

Maar, daar is de kous nog niet mee af, want in Moskou trad ook Bon Jovi op. Anekdote: na hun optreden bij Ex’pression in de Meyer Sound Hall, lieten ze daar hun handtekeningen achter. Helaas, verwijderd door de schoonmaakploeg onder het motto ‘graffiti moet onmiddellijk verwijderd worden’. Nou ja, anders had SEA het wel overgeverfd. Klap op de vuurpijl, Astrid was de kraamverzorgende voor het kleinkind van opa Blokhuis. En dat alles in één week. Nu zou gesuggereerd kunnen worden waar ik heenga met al dat afbreken en uiteen gaan. Het heeft mooie verbindingen tot stad gebracht. Met de familie en nazaten van Aat de Boon hebben wij nog volop contact, zoals een mooie bijeenkomst dit jaar in Weert. Bij Ex’pression’s voormalige admission director Yee Ju Riddell en man Danny (ook ex Ex’pression) zijn we te gast in Californië tussen kerst en oud en nieuw. Volgende week een lunch met fantastische oud collega’s/vrienden van Multi Function (34 jaar na vertrek). Niets (nou ja bijna) is verbroken qua menselijk contact, al de rest is puur materieel (met hier en daar een traantje). En degene die me daar de laatste 34 (trouw) jaren ondersteund heeft, soms zelf leidend was, kan niet genoeg bedankt worden. Bloemen voor die vrouw!

Ook Astrid ziet natuurlijk uit naar ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ 138, a.s. woensdag!

“In ieder geval tot woensdag wanneer ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ aflevering 137 geplaatst wordt”, aldus onderstaande redactieleden:

Waar ze over hadden kunnen schrijven:

*Persconferentie Rutte/de Jong

*Verliezen op z’n Spartaans

*Melancholie bij de Evergreen Top-1000 op NPO5

*De Californië trip

*Boostershot

Het is weer zover; het ‘mis’ lijstje kan weer tevoorschijn worden gehaald. Deels ‘ik mis’, deels ‘wij missen’. Allereerst ‘wij missen’, ja, ja, Sparta-Twente vanavond. Gaat Astrid een keer mee naar Sparta, worden de QR supporters geweerd. Heeft broer Rob goed opgelost door ons uit te nodigen voor een hapje eten met zijn Tukker familie, die in Rotterdam in alle stilte FC Twente zouden komen aanmoedigen.

Rood-wit alert: links naast mij Tukkers Marte en Peter. Achternamen op verzoek achterwege gelaten.

Uitwisselingsprogramma. Wanneer Sparta in Enschede speelt, melden Rob en ik ons bij hen, ook voor logies en ontbijt. Vervelend natuurlijk dat ze vanavond luid kunnen juichen mocht Twente onverhoopt scoren. Het OMT adviseert ons nog welke maatregelen hier van toepassing zijn. ‘Wij missen’ volgende week het wijnfestival in de Amsterdamse Westergasfabriek. ‘Ik mis’ Sparta-Ajax. Op zeker drie punten die op Het Kasteel zouden blijven, dankzij hartstochtelijke ondersteuning van zeer gemotiveerde Sparta supporters. Helaas, het mag niet zo zijn. Ter compensatie hebben Astrid en ik gisterenavond ons even tegoed gedaan bij eetcafé Oud Zuid in het naburige Loenen aan de Vecht. In de knip. Wat ik niet mis is een advocaat die uit alle macht probeert m’n ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ deels te anonimiseren. Bijdragen voor juridische ondersteuning, contant, zie ik graag tegemoet in de Amerikaanse brievenbus voor onze watervilla. Wat ik ook niet mis, is een e-mail van m’n voormalige partner bij Ex’pression College for Digital Arts, die enerzijds om ondersteuning vraagt, alsmede verwijdering van de foto van de HR lady die geanonimiseerd zou moeten worden. Ra, ra politiepet! Vervolgens kraakt hij me aan alle kanten af. Vreemde methode qua opbouw voor een gunst. Zo ken ik hem ook, deels mega creatief, deels bij tijd en wijle van het padje af, zoals bij het maken van persfoto’s:

Lachen tot op zekere hoogte. Gezien het aantal besmettingen ben ik bang dat we nog wel een tijdje met de ‘mis’ lijst opgescheept zitten. Maar goed, ‘better safe than sorry’, zal ik maar zeggen. Volgende week krijg ik m’n ‘booster shot’, dus Californië maak je borst maar nat, over een maand melden Astrid en ik ons bij zonen Bo-Peter en Kaj (plus Tiphanie en Michelle). Gaat een onvergetelijke kerst en oud- en nieuw worden. Tevens wordt de jaarlijkse ‘pooltable’ middag met grote vriend Fred van Buiten in ere hersteld. Zal hij voor de eerste keer in deze marathon kunnen juichen voor de eindprijs?

Ik gun het hem, maar ja….. Natuurlijk ben ik na mijn terugkeer naar ons kikkerlandje stukken milder geworden, maar laten winnen…. Jetlag, ik heb een excuus! Met wat overnachtingen bij goede vrienden gaat dit een té gekke trip worden, waar ‘family quality time’ de boventoon voert. M’n laatste afspraak is met consul generaal Dirk Janssen op het mij zo vertrouwde consulaat in San Francisco. Enerzijds om elkaar nader te leren kennen, anderzijds om de mogelijkheden te bespreken tijdens de Game Developers Conference, volgend jaar maart. In die hoedanigheid vertegenwoordig ik als boardmember incubator Dutch Game Garden. Open vizier! Trouwe lezers, al dan niet met een bakkie pleur, blijf en handel gezond, ik hou van jullie! PS: aflevering 136 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ sleurt ons woensdag naar het einde van het enerverende jaar 2004.

Hartverwarmend waren de reacties die ik mocht ontvangen na de Luim van vorige week. En dat niet alleen, maar ook geestig:

Monique Jagers-de Boon

“Er is niets fijner dan de zaterdag beginnen Met de luim en een lekker bakkie pleur”

En ’s avonds kwam de bo(o)nus opkikker, Sparta dat totaal onverwacht uit bij Willem II met maar liefst 3-0 won. Een sigaar uit eigen doos voor de Tilburgers! Het weekend kan niet meer stuk. Even dimmen, zondagmiddag overleed onze sportlerares Olinda, waar we -de Gympies- in 2016 mee begonnen zijn, op de jeugdige leeftijd van 57 jaar. Een niet te bevatten verlies.

Olinda Woning, achter de bloemen, temidden van haar ‘senioren’

Wanneer we maandag afscheid van haar nemen, op haar verjaardag, is één ding zeker, de goede herinneringen zullen nimmer vervagen. We weten het allemaal, dit is het leven, maar wreed is het. Nog wat te mekkeren over de corona maatregelen? Persoonlijk niet, maar er zullen heel wat partijen zijn die zich in hun kuif gepikt voelen. Donderdag m’n griepprik gehaald, over twee weken m’n covid ‘booster’ prik, en ofschoon ik me enigszins ga voelen als een speldenkussen, doet het me goed. Laat die 2G maatregel maar ingaan. Blijft natuurlijk overeind staan dat elke dag dichter bij 21 december, de dag dat we naar onze jongens in Californië vertrekken, ons de hoop brengt dat we ook inderdaad kunnen gaan. Mocht Amerika het ‘rode’ Nederland uiteindelijk niet toelaten, dan is ons standpunt dat er ergere dingen zijn in het leven. Eens waait dit over, ‘mark my words’. En dan hebben we altijd nog de fantastische herinnering aan onze Mexico trip, waar we het huwelijk van onze zoon Kaj en zijn bruid Michelle bijwoonden.

Michelle en Kaj, met op de achtergrond juichende familie, vrienden en de oceaan

Kunnen ze ons niet meer afnemen. Eén vriendelijk advies, mocht je het nog niet gedaan hebben; laat je lekker inenten, dan kunnen een heleboel mensen (ook zakelijk) rustiger slapen.

Toen ik begin 2010 vanuit de V.S. de Luim in ere herstelde, was het voornamelijk te doen om onze familie, vrienden en (vage) kennissen op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen in Californië. Na onze terugkeer naar de lage landen is dat gehandhaafd, zij het wat kritischer, met name in de periode Trump, en meer gericht op ons lokale hebben en houden. Nu het lezersbestand gegroeid is tot 1000+, wereldwijd, valt het niet mee om wekelijks met iets van interesse of humor te komen. Voorbeeld: zo begon ik vanmorgen met het intoetsen van mijn gevoelens tijdens de winnende goal van Feyenoord tegen Sparta. Toen dacht ik, ja dat kennen ze inmiddels wel, dat gevoel om in de laatste minuut te verliezen. Vervolgens spuide ik wat ideeën over hoe nu verder te gaan met het boek ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Ook met het oog op de advocaat die de toenmalige HR Director (personeelszaken 2004) op m’n dak heeft gestuurd. Wellicht hebben jullie, m’n trouwe lezers, daar vileine gedachten over. Uiteraard komt a.s. woensdag aflevering 134 uit. Hoe boeiend (NOT!) is het om te vermelden dat Astrid vindt dat ik tegenwoordig wel héél veel voetbal kijk. Gezien het aanbod valt het percentueel wel mee, meende ik. Nou dat argument viel op dovemansoren. Zou natuurlijk heel wat pro en contra discussies kunnen opleveren, maar is dat Luim-waardig? Past meer in die ‘juicy’ instagram influencers’ blogs. Terwijl ik dit inklop bekruipt me het gevoel om zo’n ‘juicy’ e-mail van die 2004 HR Director op ‘insta’ los te laten. “Niet doen,” zegt het engeltje op m’n rechterschouder. Het duiveltje links sputtert behoorlijk tegen. En zo vul je wel een blog, maar of het interessant is, valt te betwijfelen. Daarom wil ik met deze aflevering, 800, mooi rond getal, beloven alleen nog maar met een Luim te komen waar ik persoonlijk volledig achtersta, hetgeen betekent dat op sommige zaterdagen het scherm (symbolisch) op zwart staat.

Peter L. demissionair blogger

Schiet me ineens iets te binnen, stel je nou eens voor dat ik alle namen in het boek moet anonimiseren (ja, zo heet dat), wat krijg je dan? De Belg wordt Mank Frontstee en Bram wordt Ab Wagenmaker. Andere geinige combinaties liggen voor het grijpen. Het enige probleem is dat alleen de trouwe lezers de ‘link’ kunnen leggen naar de bijbehorende documentatie. Zie je nu wel, nu val ik jullie weer lastig met mijn gedachtenkronkels. Het boek kan mid volgend jaar verschijnen en zal rond de €20 gaan kosten. Ben ik natuurlijk wel benieuwd wie zo’n kostelijk, waar gebeurd, smeuïg leerboek aan gaat schaffen. Laat het me weten, ook in Loosdrecht moet de schoorsteen (CO2 vrij) roken.

Nadat overbuurman Peter Kamp en ik alle shows van onze nieuwe helden Daniel Arends en Patrick Laureij bekeken hadden, besloten we om tijdens onze tweewekelijkse ‘comedy night’ terug te grijpen op een ouwe: Toon Hermans. Peter K. had, mogelijk voorbarig, een dvd box gekocht die maar liefst 40 jaar van Toons werk bevat. We begonnen bij ‘Tien jaar Toon’ uit 1967. Zwart Wit. Een rilling van herkenning beroerde me. Tijdens de show kon ik het niet nalaten bij tijd en wijle wat vooruit te lopen op de tekst, hetgeen bij Peter K. een frons van ‘dat je dat nog weet’ teweeg bracht. Maar ja, hij was toen pas twee, en ik al een man! Genoten van Toons veelal tijdloze humor; “de duif is dood…..”, en de kwaliteit van de opnamen. Die box gaan we volledig tot ons nemen. Zo’n zelfde melancholieke terugblik overvalt me nu onze ‘Benjamin’ a.s. maandag 25 wordt. Allerheiligen, de dag na Halloween. 20 jaar geleden haalde Ivar de voorpagina van de Contra Costa Times toen in het jaar van ‘nine eleven’ uniformen van brandweer- en politiepersoneel de grote hits waren.

Onze jongens waren twee jaar eerder, hun eerste volle jaar in Californië, pas met het fenomeen ‘Halloween’ in aanraking gekomen. En moesten er duidelijk zichtbaar nog aan wennen:

V.l.n.r.: Bo-Peter, Ivar en Kaj

In de loop der jaren heeft Astrid tonnen aan snoepgoed aangekocht om uit te delen. Vanuit sommige wijken kwamen mensen met hun kinderen in een busje over omdat er in onze buurt zo genereus aan de deur na ‘trick or treat’ gegeven werd. Ook zorgde Astrid ervoor dat ons huis ‘Halloween’ uitstraalde:

Ook duidelijk dat de temperatuur eind oktober nog Californisch aangenaam was! Ivar dus 25, geboren in Düsseldorf op een Duitse vrije dag: ‘Allerheiligen’. Toen ik hem en Astrid uit het ziekenhuis ophaalde, zong Louis Armstrong in de auto ‘What a wonderful world’, iets dat je nooit meer vergeet. Men hield mij voor een oude vader, en qua jaren klopte dat wel. Maar ja, mijn vader stierf op z’n 46^e toen ik 12 was. Even snel gerekend heb ik inmiddels 13 bonusjaren met Ivar, en hij hopelijk ook met mij. Hij feliciteerde me eens in z’n jongere jaren door te benoemen wat ik o.a. voor hem betekende: coach, chauffeur en geldautomaat (ATM in de V.S.). Dat laatste heeft hij zelf helemaal ingevuld. Klasse! Komt goed met dat joch. De tijd vliegt en de trouwe lezers van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’ zijn nu ondergedompeld in 2004, het jaar dat explosief eindigt. Voor mij is het ‘bitter/sweet’ omdat mooie en lelijke zaken elkaar in hoog tempo aflossen. 17 jaar geleden en nog steeds ongelooflijk helder op mijn netvlies. Moet ik zeggen dat de vele documentatie het ondersteunt en dat ik het qua emotie niet onmiddellijk na mijn vertrek had kunnen schrijven. Het is wel zo dat de vele bemoedigende reacties die ik vanuit alle windstreken krijg (mede dankzij Google translate) me een melancholiek hart onder de riem steekt. Ik hoop nog jaren alles met jullie te kunnen delen, en bederf dat niet door onderdeel uit te maken van het stijgende aantal besmettingen. Jullie zijn gewaarschuwd (with love).

Het moest er een keer van komen, nadat bij tijd en wijle zoveel advocaten interesse toonden in “Uit de Amerikaanse school geklapt’, de Ex’pression years. Onderstaande, vriendelijk ogende advocaat stuurde me een ’dreigbrief’ met veel cijfers en dito onwaarheden. Maar ja, dat gaat nu eenmaal zo wanneer je cliënte (of zij die erachter opereren) halve waarheden vertelt.

Lotte van Schuylenburch van Boekx advocaten @ LinkedIn

Het pareren lijkt me niet al te gecompliceerd. Een vriend merkte op dat het goede publiciteit kon zijn. Hoe het ook zij, aflevering 132, die a.s. woensdag uitkomt, zal dienaangaande jullie raadsel oplossen. Stel dat iemand plotsklaps een andere naam krijgt?! Niet te lang bij stil blijven staan, of zoals mijn schoonmoeder pleegt te zeggen; ‘niet zeuren’. Niet de ‘R’ maar de ‘P’ is in de maand. Hoewel m’n Amerikaanse topvriend (Hollander eigenlijk) Fred van Buiten geestig opmerkte dat in de huidige maand ‘ober’ zit. Terug naar de ‘P’: uitnodiging voor een griepprik, een coronaprik (de derde) en in de pen een pneumokokkenprik. Ik ben meteen spontaan ‘Meester Prikkebeen’ gaan zingen. Onlangs hebben ze nogal wat bloed afgenomen (wees gerust, allemaal goed), maar inmiddels voel ik me een soort speldenkussen. In m’n achterhoofd hoor ik ‘niet zeuren’, dus door naar dat andere Amsterdamse wonder (buiten Boekx advocaten): Ajax. Wat heb ik als Rotterdammer (!) genoten van een wereldpot voetbal. In jaren niet gezien. Hier hou ik het bij. Waar Astrid en ik ook ongelooflijke voorpret van hebben is het gegeven dat we kerst en oud en nieuw bij zonen Bo-Peter en Kaj in Californië gaan vieren. Vandaar nog even onderstaande heerlijke herinnering van Mexico:

V.l.n.r.: Kaj (nog aan het feesten), oma (verbaasd; ‘is dat mijn glas?’), Ivar, Bo-Peter en Astrid

Eindelijk weer eens met die twee, plus Tiphanie en Michelle, de feestdagen in huiselijke kring. Wat een vooruitzicht! Ja, ja, ook onze jongste is ‘in the picture’. Ivar trekt samen met Arielle en viervoeter Tinkerbell in bij ons om de watervilla en Tinley van leven te voorzien. Zo sluit de puzzel als een pot, tenzij…… Tenzij de Amerikaanse regering wederom de grenzen sluit. Niet zeuren, gaat niet gebeuren, ‘mark my words’. Is trouwens een mooie afsluiter voor de cliënte van Lotte van Schuylenburch: ‘niet zeuren, je liet het allemaal gebeuren’. Heel prettig weekend, en let op de stijgende lijn in het aantal besmettingen, oftewel, blijf op je hoede en volg nog steeds de richtlijnen. ‘Better safe than sorry’, dat is mijn motto.

Behendig draait overbuurman Peter Kamp zijn Porsche de Maasboulevard op. Achter me schuift Astrid naar het raam, ze weet wat er volgen gaat. Ik schraap m’n keel; “wat een prachtige skyline heeft dit Rotterdam toch”, komt bewonderend uit m’n mond. Astrid heeft dit in de 90-er jaren vele malen gehoord wanneer we onderweg waren naar mijn ouders, die aan de Wijnkade woonden. “En toen was het nog niet half zo mooi”, voeg ik eraan toe, hetgeen door Peter en Jolanda beaamd wordt, ook zij hebben een Rotterdams verleden. Vandaag (dinsdag) zijn we op weg naar de theater voorstelling van Waardenberg en De Jong in het Nieuw Luxor theater, net gelegen tegenover de Erasmusbrug. Volgens de affiche heeft het legendarische theaterduo een retrospectief gemaakt van de zes theatershows die ze maakten in de periode 1987-1999. Nou, ik ben benieuwd, daar zat heel wat goors bij. Na op loopafstand geparkeerd te hebben, betraden we na controle van onze QR codes en legitimatiebewijs dit prachtige theater. Vele trappen later, m’n knieën protesteerden hevig, kwamen we pardoes bij vak K aan, waar op de eerste rij gezeten het uitzicht onbelemmerd was. Een wervelende show volgde, waarbij uiteindelijk het goorste act niet ontbrak: de rochelpartij.

Archieffoto

Na elkaar met diep neus ophalen (prima geluid) diverse malen volgens de slapstick methode van Laurel en Hardy bespuugd te hebben, eindigde het (natuurlijk) met doorslikken. Volgens Peter zat er achter hem een man die volop meedeed. Waarschijnlijk op dezelfde manier als mensen meezingen, denk ik. Het duo scheerde langs de rafelige kanten van BLM en #MeToo en spaarde niets en niemand. Tot m’n schande moet ik bekennen dat ik soms ongegeneerd, tranen in de ogen, gelachen heb. Zal nog wel het oerinstinct van de decennia van de vorige eeuw zijn. Nou ja, zolang je nog zin van onzin kunt onderscheiden, niets aan de hand. Waar ik me over verbaasde was wat die mid 60-ers nog voor toeren uithaalden op die respectabele leeftijd. Chapeau! Slim ook van Luxor om de ‘after’ drankjes in de prijs te verdisconteren, zo reguleer je de stroom mensen van een uitverkocht huis. Al met al een bijzondere avond in de stad van mijn geboorte. Kwam trouwens goed uit in een week waarin wespen ons huishouden beheersten. Nadat de verdelging van twee nesten onder het dak een feit was, kregen we tot gisteren aan toe bezoek van honderden zwaar onder de invloed zijnde wespen, die ergens een ingang gevonden hadden. Ze waren echter dermate verdwaasd dat ze qua energie klaarblijkelijk niet meer konden steken, hetgeen het vangen eenvoudig maakte. En de ruiten en luxaflex smerig. Deze ging echter in de aanval!

Broer Rob, de schat, op bezoek, ving wespen om ze buiten vrij te laten, hetgeen nou net niet de bedoeling was. Een echte dierenvriend, dat wel. Alles is weer zo’n beetje bij het oude na onze enerverende weken in Mexico, op genoegdoening bij het ressort na. Komt goed. En, om naar vooruit te kijken, a.s. woensdag aflevering 131 van ‘Uit de Amerikaanse school geklapt’. Aangezien meer en meer advocaten ernaar kijken, moet het spannend zijn (of geld opleveren).

Met excuses voor het late verschijnen van deze Luim, deel ik jullie graag mede hoe dit zo gekomen is. ‘Geïnspireerd’ door de prestatie gisteren van het Nederlandse elftal tegen Bal Op Dak, eh…..Letland, droomde ik vanmorgen dat ik Frenkie de Jong was. En dat nam uren in beslag. Hoe heerlijk was het om lekker balletjes op te pikken, een meter of wat ermee te lopen en dan vervolgens risicoloos naar een medespeler te passen. Af en toe een frivool pirouetje tussendoor, het oog wil ook wat, maar nimmer een splijtende pass (risico!) of een doelpoging. En daar betalen ze me miljoenen voor! Louis ziet het nog steeds in me zitten, en Koetje ook, hoewel ze wel behoorlijk morren in Barcelona. Dat was het moment dat ik wakker schrok en dacht aan de woorden die kenner buurvrouw Mariska sprak; “die Frenkie, dat is een circusvoetballer, zet nooit eens een bal voor maar kan hem waarschijnlijk wel lekker hoog houden”. Met grote vrees zie ik de wedstrijd van maandag tegemoet, Gibraltar komt optimaal gemotiveerd naar de Kuip. Volgens betrouwbare bronnen gaat Louis ervan uit dat Nederland zich massaal ingraaft en hoopt op een sporadische uitval, geleid door Frenkie, die ook nog eens de bevrijdende 1-0 scoort. Niemand begreep het liedje dat Louis neuriede; ‘They’re coming to take me away, Ha-Haaa!’, een song van Napoleon XIV. De tekst moet Louis zeer geraakt hebben.

Neem dan donderdagavond toen de Dutch Game Awards werden uitgereikt aan diverse kleine en grote game companies. Niet alleen werd een traditie door de Dutch Games Association in ere hersteld, maar tevens was het een reünie van de bovenste plank. Mensen die elkaar een jaar of meer niet getroffen hadden, gingen dolenthousiast met elkaar in conclaaf. Het uitreiken van de awards (uiltjes) was een feest op zich, met razend enthousiaste winnaars. De entourage bij ‘Beeld en Geluid’ in Hilversum was uitmuntend, maar nog imposanter was de boodschap van diens algemeen directeur Eppo van Nispen tot Sevenaer.

Eppo van Nispen tot Sevenaer tussen onze sterpresentators

Geestig meldde hij met veel fanfare dat de winnaars van 2021 en volgende jaren in het archief van ‘Beeld en Geluid’ zouden worden opgenomen. In één galerij met Pipo de Clown, Mies Bouwman en al die andere giganten die in dat museum geëerd worden. De game industrie heeft weer een nieuw stadium bereikt in haar zucht naar erkenning. En heel eerlijk, ik ben trots als boardmember van Dutch Game Garden (DGG) daar een onderdeeltje van te zijn. Als geen ander weet ik hoe hard het management van DGG jaar in, jaar uit werkt aan volwassen worden van de bedrijfstak en incubatie van jonge bedrijven. Dromen worden daar gerealiseerd! Geen droom, maar harde werkelijkheid, is dat het R getal weer boven 1 is! Dus, blijf op je hoede en daarmee gezond. Ik verheug me al op maandagavond; de kraker tegen Gibraltar.

‘Dinsdag 21 september 2021 rond 22.00 plaatselijke tijd in de ‘socios’ bar van Royal Solaris. De sfeer is feestelijk geanimeerd. Vergeten zijn de ergernissen van de eerste dagen zoals niet werkende liften (speciaal een kamer aangevraagd dienaangaande), margarine in plaats van boter, en messen en vorken die voor alle gangen gebruikt dienen te worden. Familieleden en vrienden, zelfs trouwe bar ‘vrienden’, zijn in blijde afwachting waarvoor we gekomen zijn; het huwelijk van Kaj Laanen en Michelle Muth. Rond 23.15 besluiten Astrid en ik om de gang naar onze kamer te aanvaarden, nemen de trap naar de derde verdieping, om op het balkon aan de oceaanzijde nog wat na te praten. De avond is zwoel en Astrid besluit een half uur later voor het naar bed gaan even onder de douche te gaan staan ter opfrissing. Even voor het middernachtelijk uur schop ik m’n teenslippers uit en stap onze kamer binnen. Ik heb nog geen voet binnen of er klinkt een soort van explosie en ik hoor Astrid “oh my god” schreeuwen. Haastig begeef ik me naar de douche waar ik Astrid in de hoek aantref met bloederige wondjes. “Blijf staan”, is het enige dat ik uit kan brengen. Met de handdoek die ze klaar had liggen om zich af te drogen maak ik voorzichtig een soort van looppadje, waarna ik haar een gele strandhanddoek aanreik ter omwikkeling. In alle voorzichtigheid stapt ze uit de douche.

Ze trekt een badjas aan en stapt in haar slippers terwijl ik gehaast de receptie bel ter ondersteuning. Enerzijds moet Astrid medisch geholpen worden, anderzijds kunnen we hier niet blijven slapen. Terwijl de tijd verstrijkt maak ik wat foto’s van de ‘crime scene’ voor eventuele verzekeringsdoeleinden.

Al doende bedenk ik me hoeveel slechter dit had af kunnen lopen. Ik moet ervan rillen. Astrid is het wachten beu en belt nogmaals de centrale. Niet veel later rollen vier mannen naar binnen, medics en security. Ze nemen het serieus, kijken naar de douche en kijken vervolgens naar mij. Het gegeven dat er geen spatje bloed op m’n hagelwitte broek zit, stelt hen klaarblijkelijk gerust. Astrid wordt zorgvuldig gereinigd en bepleisterd.

Ongeduldig als Astrid kan zijn, vraagt ze hen enigszins haast te maken omdat ze omvalt van de slaap. Conform de gelijknamige film gaat het ‘lost in translation’. Rond kwart voor twee worden we van kamer 390 naar kamer 612 getransporteerd. Uiteindelijk vallen we tegen half drie uitgeput in slaap. Niet veel later gaat de wekker omdat ik er bij Astrid op heb aangedrongen om de geplande excursie naar La Paz met tante Wilma door te laten gaan. Ze moet er even uit, dan kan ik, onhandig als ik ben, de verhuizing naar de toegezegde suite regelen. Zo gezegd zo gedaan en het enige plezier wat ik die dag had tijdens het inpakken was de drankjesman te verrassen die aan de deur klopte. Ik opende de deur en liet hem stilzwijgend de onaangeroerde douche scene zien. De man trok wit weg, greep naar z’n telefoon en durfde nog net niet m’n weg te versperren. Eigenlijk wel een beetje morbide. Nu we weer veilig thuis zijn kunnen we constateren dat het geplande huwelijk van Kaj en Michelle in ieder geval een mega succes is geworden. Astrid plukt nog steeds micro stukjes glas uit haar lichaam, maar vervelender is het mini trauma dat opdoemt bij het openen van glazen deuren. Royal Solaris heeft bij monde van manager Emmanuel Cabrera een belachelijk aanbod gedaan ter compensatie. Mijn aanbod om het aimabel op te lossen wordt door het hoofdkwartier in Houston, Texas klaarblijkelijk als een zwaktebod gezien. Mijn antwoord; “Houston, you’ve got a problem”. Wordt vervolgd.